ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΑΙΡΕΣΗ

Αλλ' αν με ρωτήσετε, αγαπητοί μου, ποιο είνε το φοβερώτερο σημείο των καιρών, θα σας πω ότι δεν είνε τα φαινόμενα αυτά. Δεν είνε ο τυφώνας, δεν είνε ο σεισμός, δεν είνε η πυρκαϊά, δεν είνε τα κύματα της θαλάσσης. Το φοβερώτερο σημείο των καιρών είνε η διαίρεσις, που επικρατεί τώρα μεταξύ των ανθρώπων. Ουδέποτε άλλοτε ο κόσμος ήταν τόσο διηρημένος. Πού να ρίξουμε το βλέμμα και να μη δούμε διαίρεσι; Διαίρεσις στα έθνη. Ηνωμένα Έθνη λέγεται ο γνωστός διεθνής οργανισμός, αλλά κατ' ευφημισμόν. Πρέπει να κατεβάσουμε την πινακίδα «Ηνωμένα Έθνη» και να γράψουμε «Διηρημένα Έθνη». Κάτω από τα μειδιάματα και τις φιλοφρονήσεις της διπλωματίας κρύβεται μεγάλη εχθρότης. Όχι τόσο μεταξύ των μικρών εθνών - αυτά είνε τα θύματα, όσο μεταξύ των μεγάλων, που σαν θηρία της Αποκαλύψεως είνε έτοιμα να πέσουν το ένα πάνω στο άλλο. Αλλά διηρημένο είνε και κάθε έθνος εσωτερικώς, υπάρχει το μικρόβιο της διαιρέσεως σε κόμματα, παρατάξεις, φατρίες, αρχηγούς, συμφέροντα, εταιρείες. Προ παντός δε σ' εμάς τους Έλληνες. Ανοίξτε την ιστορία. Τρεις χιλιάδες χρόνια ζωή έχουμε, και στο διάστημα αυτό λίγες φορές το έθνος μας ήταν ενωμένο. Κι όταν ήταν ενωμένο τότε ήταν ένδοξο και αήττητο, έπαιρνε τις κορυφές της Πίνδου και την ύψωνε μέχρι τα άστρα του ουρανού. Όπως είπε κάποιος, αν οι Έλληνες ήταν ενωμένοι, θα είχαν κυριαρχήσει στην υφήλιο. Η διαίρεσις είνε η μεγαλυτέρα συμφορά του έθνους μας. Η διχόνοια βασίλευε συχνά, και τότε συνέβαιναν πολλά κακά, παράδειγμα η καταστροφή της Μ. Ασίας.Παντού διαίρεσις, σε χωριά και κοινότητες.

Διηρημένο όμως και το μικρότερο βασίλειο του κόσμου. Ποιο είνε το μικρότερο βασίλειο, με βασιλιά με βασίλισσα και λαό; Η οικογένεια, ο πατέρας βασιλιάς, η μάνα βασίλισσα και λαός τα παιδιά. Διαίρεσις βασιλεύει στο σπίτι. Αναρχία σκέψεως και ενεργείας. Η γυναίκα δεν υπακούει στον άντρα, ο άντρας δεν σέβεται τη γυναίκα, τα παιδιά δεν υπολογίζουν κανένα. Σύζυγοι διίστανται μεταξύ τους και παιδιά προς τους γονείς. Το σπίτι, που άλλοτε ήταν παράδεισος, εκκλησία, μοναστήρι, τώρα δεν «τραβάει», δεν είνε μαγνήτης. Πρώτα οι μικρές καλύβες των χωριών ήταν παλάτια του ουρανού, άγγελοι κατοικούσαν εκεί, τώρα στις μεγάλες πολυκατοικίες κατοικούν δαίμονες φτερωτοί. Ευλογημένη η εποχή, που οι άνθρωποι δεν ήταν μεν νοητικώς ανεπτυγμένοι αλλ' είχαν καλλιεργημένη την καρδιά. Τώρα το σπίτι κατήντησε ξενοδοχείο ύπνου και φαγητού. Σπάνιο το φαινόμενο να βρης αντρόγυνο αγαπημένο, παιδιά με σεβασμό. Δείξτε μου ένα σπίτι που να υπάρχη ομόνοια και ενότης με την αγάπη του Χριστού!Μα υπερβολικά τα λες, θα μου πήτε. Αν τα λέω υπερβολικά, τότε πηγαίνετε στην αρχιεπισκοπή και ρωτήστε, κι αν είστε Χριστιανοί θα κλάψετε για το κατάντημά μας. Πρώτα, με αγράμματους παπάδες, σε 1.000 γάμους δεν είχαμε ούτε 1 διαζύγιο. Τώρα, με παπάδες και δεσποτάδες πτυχιούχους, στους 3 γάμους ο 1 διαλύεται!

Έχουμε μεγάλη ευθύνη οι κληρικοί, δεν εκπληρώνουμε τον προορισμό μας. Κάθε μέρα εκδίδονται πλήθος διαζύγια. Φθάσαμε να γίνη η Ελλάς Χόλλυγουντ.Ζητάει ο άνθρωπος την ενότητα στους λαούς, στα έθνη, στις οικογένειες, και δεν τη βρίσκει. Μπαίνει τέλος στην Εκκλησία, με την ελπίδα ότι εδώ θα βρή την ενότητα, αφού η Εκκλησία προσεύχεται «υπέρ ...της των πάντων ενώσεως» (θ. Λειτ.) και ο Χριστός μας σήμερα υψώνει τα χέρια στο ευαγγέλιο και προσεύχεται να είνε ενωμένοι οι Χριστιανοί (βλ. Ίωάν. 17,11). Και τι βλέπει; Εδώ ορθόδοξοι, εκεί φράγκοι, πιο 'κει διαμαρτυρόμενοι σε τρακόσα κομμάτια.Η διαίρεσις των Χριστιανών είνε ένα εμπόδιο της διαδόσεως του χριστιανισμού - τα δύο τρίτα του κόσμου είνε ειδωλολάτρες. Πάνε οι ιεραπόστολοι στους αγρίους, τους κηρύττουν το Ευαγγέλιο, κ' εκείνοι δακρύζουν. Και θα περίμενε κανείς να βαπτίζωνται και να γίνωνται Χριστιανοί. Εν τούτοις δεν βαπτίζονται. Ωραία, λένε, είνε τα λόγια σας, τα άμφιά σας, οι ψαλμωδίες σας, είστε όμως κομματιασμένοι, δεν έχετε αγάπη μεταξύ σας, οι Άγγλοι κυνηγούν τους Αμερικανούς, οι Αμερικανοί τους Άγγλους και ούτω καθ' εξής. Εμείς, που δεν είμαστε Χριστιανοί, έχουμε περισσότερη ενότητα μεταξύ μας, εσείς δεν είστε ενωμένοι, έχετε μίσος μεταξύ σας. Να πάτε λοιπόν πρώτα ν' αγαπηθήτε μεταξύ σας και μετά να έλθετε να κηρύξετε σ' εμάς το Ευαγγέλιο.

 

* Μακαριστού Επισκόπου π.Αυγουστίνου Καντιώτη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF