ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

Η ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ



Το αποχαιρετιστήριο γράμμα του Αγίου Ιωάννη του Μαξίμοβιτς, 

Αρχιεπισκόπου Σαγγάης και Σαν Φραντσίσκο, 

προς τους μαθητές του.


᾿


Αγαπητοί μου μαθηταί,


Πρὸς μεγάλη μου ἀπαγοήτευσι, δὲν εἶμαι πλέον διδάσκαλός σας Θρησκευτικῶν καὶ μπορῶ νὰ ἀπευθυνθῶ σὲ σᾶς μόνον γραπτῶς. Πέρασα μαζί σας δύο σχολικὰ ἔτη, διδάσκοντάς σας τὶς ἀλήθειες τῆς ῾Αγίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας καὶ κηρύσσοντάς σας τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ.


῾Ο καιρὸς ποὺ πέρασα μαζί σας ποτὲ δὲν θὰ ἐξαληφθῆ ἀπὸ τὴν μνήμη μου. ῞Οπως πάντοτε, ἔτσι καὶ τώρα σᾶς ἐνθυμοῦμαι συχνὰ ὅλους σας, κάθε ἕναν χωριστά, καὶ ῾Ο ῞Αγιος ᾿Ιωάννης σᾶς εὔχομαι τὰ βέλτιστα.


Θὰ σᾶς σκέπτωμαι πάντοτε, ὡς ῾Ιερομόναχος, 1927. ἀγαπητοί μου μαθητὲς καὶ θὰ εἶναι καλὸ νὰ μὴ μὲ ξεχνᾶτε καὶ σεῖς· ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρὸν μπορεῖτε νὰ μοῦ γράφετε. Λαμβάνω πάντοτε καὶ διαβάζω ὅλα τὰ γράμματά σας μὲ μεγάλη ἱκανοποίησι.


᾿Αλλὰ ἐκτὸς αὐτοῦ, θὰ χαίρωμαι πάντοτε ὅταν θὰ μαθαίνω ὅτι ἡ ἐργασία μου μαζί σας δὲν ἔγινε εἰς μάτην, ὅτι σεῖς ἐνθυμεῖσθε καὶ πράττετε σύμφωνα μὲ ὅσα ἐμάθατε ἀπὸ ἐμένα. Νὰ ἀγαπᾶτε τὸν Θεὸ καὶ νὰ εἶσθε ἀφωσιωμένοι στὴν ᾿Ορθόδοξη Πίστι.


Νὰ ἐνθυμῆσθε ὅτι δίχως τὸν Θεὸ δὲν ὑπάρχει καλό, δὲν ὑπάρχει χαρά, καὶ ὅτι «πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον ἀπὸ τοῦ Πατρὸς τῶν φώτων» (᾿Ιακ. α´ 17).


῾Ο κάθε ἕνας ἀπὸ σᾶς νὰ ἔχη τὴν ῾Αγία Γραφὴ καὶ νὰ τὴν μελετᾶ, ἐφ᾿ ὅσον εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ μᾶς διδάσκει πῶς νὰ ζοῦμε καὶ νὰ προετοιμαζώμεθα γιὰ τὴν μέλλουσα ζωή.


Νὰ προσεύχεσθε στὸ σπίτι καθημερινῶς, τὶς δὲ Κυριακὲς καὶ τὶς ῾Εορτὲς νὰ πηγαίνετε στὴν ᾿Εκκλησία, στὸν ἅγιο αὐτὸ χῶρο, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀφιερωμένος στὴν λατρεία τοῦ Θεοῦ, ὅπου οἱ ῞Αγγελοι τοῦ Θεοῦ κατοικοῦν καὶ προσεύχονται μαζί σας.


Νὰ μὴ σκέπτεσθε ὅτι τώρα πλέον δὲν χρειάζεται νὰ πηγαίνετε στὴν ᾿Εκκλησία, ἐφ᾿ ὅσον δὲν θὰ εἶμαι ἐκεῖ μαζί σας γιὰ νὰ σᾶς παρακολουθῶ. Πρέπει νὰ πηγαίνετε στὴν ᾿Εκκλησία ὄχι γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ γιὰ τὸν Θεό, ὁ ῾Οποῖος βλέπει τὶς καρδιὲς τῶν προσερχομένων.


Νὰ προσέχετε σὲ ὅποιον θὰ σᾶς διδάξη θρησκευτικά, καὶ νὰ μαθαίνετε τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ ὄχι γιὰ τὴν βαθμολογία, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀνακαλύπτετε τὸ θέλημα τοῦ Οὐρανίου Πατρός μας. Νὰ εἶσθε ὑπάκουοι στοὺς γονεῖς σας, ὅπως ὁ Χριστὸς ἦταν ὑπάκουος στὴν Παναγία Παρθένο Μαρία.


Νὰ εἶσθε ὑπάκουοι στοὺς διδασκάλους σας καὶ σὲ ὅλους τοὺς μεγαλυτέρους, ποὺ σᾶς διδάσκουν τὸ ἀγαθό. Νὰ ἐργάζεσθε καὶ νὰ προφυλάσσεσθε ἀπὸ τὴν ραθυμία, ἡ ὁποία εἶναι ἡ μητέρα ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν.


Πλέον τῶν ἄλλων, προφυλαχθῆτε ἀπὸ τὸ μάλωμα καὶ συγχωρῆτε ὅσους σᾶς πταίουν. Νὰ ἐνθυμῆσθε: αὐτὸς ποὺ μαλώνει παρηγορεῖ τὸν διάβολο· καὶ αὐτὸς ποὺ κάνει εἰρήνη χαροποιεῖ τὸν Χριστό· αὐτὸς ποὺ εἰρηνεύει μὲ τοὺς ἄλλους βοηθᾶ τὸν Χριστὸ καὶ θὰ γίνη δεκτὸς στὴν Οὐράνια Βασιλεία ὡς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ (Ματθ. ε´ 9).


Μὴ ἔχοντας τρόπο νὰ στείλω στὸ κάθε ἕνα ἀπὸ σᾶς τὸ γράμμα αὐτό, τὸ ἀποστέλλω σὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἔχω τὴν διεύθυνσι, καὶ μέσῳ αὐτῶν ἀπευθύνομαι σὲ κάθε ἕναν ἀπὸ σᾶς, καὶ ἐλπίζω ὅτι, εἰ δυνατόν, ὅλοι οἱ μαθητές μου, ἀγόρια καὶ κορίτσια, θὰ τὸ ἀναγνώσουν καὶ ὅτι τὰ λόγια μου θὰ πέσουν μέσα στὶς καρδιές σας καὶ θὰ ἀφήσουν τὴν σφραγῖδα τους πάνω στὶς ψυχές σας.


᾿Αποχαιρετῶ κάθε ἕναν ἀπὸ σᾶς καὶ ἐπικαλοῦμαι τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ σὲ σᾶς. ῾Ο Θεὸς εἶναι Παντοδύναμος καὶ ᾿Ελεήμων καὶ εἴθε νὰ σᾶς εὐλογῆ, νὰ σᾶς διαφυλάσση καὶ νὰ σᾶς ὁδηγῆ σὲ ὅλα τὰ καλά! Αὐτῷ πρέπει δόξα εἰς αἰῶνα αἰῶνος.



Εκ του περιοδικού <<Άγιος Κυπριανός>>



† ῾Ιερομόναχος ᾿Ιωάννης


1 σχόλιο:

  1. Ο αρχιεπίσκοπος Ιωάννης κινούμενος από το Άγιο Πνεύμα, δεν έδιδε προτεραιότητα στην εξουσία και τον έλεγχο που μπορούσε να ασκήσει στο υλικό πεδίο πάνω στους πιστούς ανθρώπους, διότι δεν πρέπει οι εκκλησιαστικοί ηγέτες να κυβερνούν όπως οι κοσμικοί άρχοντες που δουλεύουν για την νυν Ιερουσαλήμ, την αντιστοιχούσα κατά τον Απόστολο στην Άγαρ, την δούλη (Γαλ. 4,31).
    Αλλά δουλεύοντας για την άνω Ιερουσαλήμ που είναι ελευθέρα, να σκορπούν αυτό το αίσθημα της ελευθερίας γύρω τους. Διότι «όπου είναι το Πνεύμα Κυρίου εκεί είναι η ελευθερία» (Β΄ Κορ. 3,17), όχι μόνο από τα άλλα πάθη, αλλά και από τη φιλαρχία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Print Friendly and PDF