ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Ο ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 
 

 
Η πορεία ενός Ρώσου με...τα πόδια, από το Βλαδιβοστόκ της Σιβηρίας στα Ιεροσόλυμα...!

 
Βλαδιβοστόκ, 1990: ο άνεμος τις γκλάσνοστ και της περεστρόικα είχε αρχίσει να φυσάει και σε αυτήν την εσχατιά της Σιβηρίας όπου βρίσκεται η ύψίστης σημασίας ναυτική βάση της τότε κραταιάς σοβιετικής αυτοκρατορίας. οι άνθρωποι μιλούσαν ελεύθερα, έφτιαχναν μικροπεριουσίες και προσέρχονταν να προσευχηθούν Χωρίς φόβο σε όσους χριστιανικούς ναούς είχαν σωθεί από τη μανία τού Στάλιν, αναζητώντας στη γενικότερη ροπή πρός τη μεταφυσική, την ελπίδα στη θρησκεία. Ο Γεβγένι Πουσένκο, 34 χρόνων τότε, άρπαξε την ευκαιρία πού έδινε το «πνεύμα Γκορμπατσόφ», και άνοιξε ένα εργοστάσιο ειδών ρουχισμού με περισσότερους από πενήντα εργάτες. Έγινε δηλαδή ένας μκροκαπιταλιστής και το μέλλον του διαγραφόταν ρόδινο, αφού οι δουλειές πήγαιναν καλά και ποιος ξέρει μέχρι πού θα έφτανε εάν δεν τού συνέβαινε «κάτι τρομερό». Τι ήταν αυτό; «Αισθάνθηκα μέσα μου μία τρομερή ανάγκη να πλησιάσω τον Θεό». Τίποτα το ξεχωριστό από αυτό πού ένιωθαν εκατομμύρια άλλοι Ρώσοι, οι όποίοι ποτέ δεν έβγαλαν την ορθόδοξη πίστη από την ψυχή τους, παρά τις διώξεις και την καταπίεση των μπολσεβίκων. Μάζεψε Λοιπόν μία μέρα τους φίλους του, ήπιαν κάμποσες βότκες και εκεί τούς ανακοίνωσε ότι τούς χαρίζει το εργοστάσιο, Χωρίς να τούς εξηγήσει τούς Λόγους!Τούς έμαθαν την επόμενη, όταν ο Γεβγένι μίλησε στον εμβρόντητο πατέρα του Ανατόλι και την μητέρα του Νατάσσα για την απόφασή του να τα παρατήσει όλα και να γίνει καλόγερος. Οι γονείς του σοκαρίστηκαν όταν στη συνέχεια τον άκουσαν να λέει ότι την επαύριον αναχωρεί με τα πόδια για τα Ιεροσόλυμα προκειμένου να προσκυνήσει τούς Άγίους Τόπους, αλλά αυτός ήταν ανένδοτος.

 
 

 

 

Συνειδητοποίησαν την απόφασή του, όταν τρεις μέρες μετά, ο γιος τους ξεκίνησε από το Βλαδιβοστόκ, πεζός και περπατώντας τρία ολόκληρα χρόνια, έφτασε στον προορισμό του, έχοντας διανύσει δεκαπέντε χιλιάδες χιλιόμετρα!Διέσχισε την αχανή Σιβηρία περνώντας τα Ουράλια - Kαnμένε Μιχαήλ Στρογκόφ! - έφτασε στη Μόσχα, κατέβηκε στην Ουκρανία, πέρασε τη Ρουμανία, δρασκέλισε τον Δούναβη, συνέχισε στη Βουλγαρία, από εκεί μπήκε στην Ελλάδα, κινήθηκε πρός την Τουρκία όπου κατηφόρισε στη Συρία, για να καταλήξει το Πάσχα του 1993 στους Αγίους Τόπους.«το έκανα με τη δύναμη του Θεού», εξηγεί ο Πουσένκο, πού σήμερα εγκαταβιώνει σε ασκηταριό του Αγίου Όρους ως μοναχός Αθανάσιος, και αφηγείται, για πρώτη φορά, όπως λέει, μολονότι τον πολιόρκησαν τα ΜΜΕ στην πατρίδα του, το εγχείρημά του. «Το αποφάσισα ξαφνικά. Αν το σκεφτόμουν και το φιλοσοφούσα, δεν θα το τολμούσα. οι μεγάλες αποφάσεις παίρνονται εν θερμώ. Πήρα μαζί μου δύο ζευγάρια παπούτσια, κάποια ρούχα και ελάχιστα χρήματα, όσα θα μου χρειάζονταν για να βγάλω βίζα στη Μόσχα, μιάς και ακόμα δεν είχε αποκαταστήσει η Σοβιετική 'Ένωση τις σχέσεις με τον έξω κόσμο, βιβλία και για τα εντελώς απαραίτητα.Περπατούσα μέρα και νύκτα και κοιμόμουν ελάχιστο. Διέσχισα τη Σιβηρία κάτω από δύσκολες συνθήκες, περπατώντας στα Χιόνια και τις λάσπες. για να μη χαθώ, ακολουθούσα τον αυτοκινητόδρομο. Αναγκάστηκα να διανύσω μία διαδρομή δύο χιλιάδων χιλιομέτρων μέσα από χαράδρες και δάση, περπατώντας πάνω στη σιδηροδρομική γραμμή τού υπερσιβηρικού, αφού δεν είχε αυτοκινητόδρομο».«Πού περνούσες τις νύχτες, Τι έτρωγες;» τον ρωτάμε.«'Όπου έβρισκα, σε σπηλιές, σε ακατoίκητα κτίσματα, σε εκκλησίες, έτρωγα φρούτο, λαχανικά, ρίζες δέντρων και κάποιες φορές φαγητό πού μου έδιναν οι άνθρωποι στα Χωριά, μολονότι δεν Ζητούσα, γιατί ήμουν περήφανος άνθρωπος».Ο τολμηρός Πουσένκο δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο τις τρομακτικά δύσκολες καιρικές συνθήκες, την κούραση και την ταλαιπωρία από την πεζοπορία, βιβλία και την καχυποψία των αρχών πού τον έβλεπαν στην καλύτερη περίπτωση σαν γραφικό η τρελό και στη χειρότερη σαν κατάσκοπο.«με έσυραν πολλές φορές σε αστυνομικά τμήματα, για να με ανακρίνουν, αφού κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι μπορούσα να είμαι ένας πεζοπόρος πού θα πήγαινε στα Ιεροσόλυμα».


 

«θα μπορούσες να κλειστείς σ' ένα μοναστήρι στη Ρωσία να καταφύγεις σε κάποια εκκλησία στην πατρίδα σου για προσευχή, αντί να ριψοκινδυνεύεις μ' ένα τόσο επικίνδυνο εγχείρημα», παρατηρούμε.«Ήθελα να εξαγνιστώ, ο Θεός με πήρε από το χέρι σαν σκυλάκι και με τράβηξε από το βούρκο των αμαρτιών μου» λέει ο «οδοιπόρος του Θεού» πού έως τότε ήταν στην καθημερινή του ζωή ένας συνηθισμένος Ρώσος πιστός.Κάποιοι ίσως βιαστούν να βγάλουν τρελό τον Γεβγένι Πουσένκο, αλλά θα τον αδικήσουν. Αύτή είναι η ρωσική ψυχή. το Όνειρο κάθε Ρώσου πιστού ήταν και παραμένει ένα προσκύνημα στους 'Αγίους Τόπους, το Άγιο Όρος η το ... Μπάρι της 'Ιταλίας όπου μεταφέρθηκαν τα λείψανα τού «άγίου των άγίων» των Ρώσων, 'Αγίου Νικολάου.Πριν την επανάσταση των μπολσεβίκων εκατομμύρια Ρώσοι κατέφθαναν κάθε χρόνο για προσκύνημα στα Ιεροσόλυμα, το Άγιο Όρος και τη Νότια Ιταλία.Από την Οδησσό μάλιστα ξεκινούσε μία φορά την βδομάδα πλοίο για τον Άθω μεταφέροντας τουρίστες, ενώ με ρωσική χρηματοδότηση ειδικό καράβι εκτελούσε δρομολόγια από το λιμανάκι της Δάφνης έως το ρωσικό μοναστήρι τού 'Αγίου Όρους.Ό μπολσεβικισμός στα εβδομήντα χρόνια κυριαρχίας του δεν μπόρεσε να αντικαταστήσει τη Χριστιανική πίστη στις ψυχές των Ρώσων με τον διαλεκτικό υλισμό και όταν αυτός κατέρρευσε, οι άνθρωποι εστράφησαν στη θρησκεία, την οποία στην πραγματικότητα ουδέποτε αρνήθηκαν στο όνομα της κρατικής ιδεολογίας.Οί άνθρωποι μετά την κατάρρευση τού συστήματος συρρέουν μαζικά στους ναούς, χτίζονται μοναστήρια, αναδεικνύονται παντού τόποι λατρείας, η ορθόδοξη Ρωσική Εκκλησία απέκτησε τεράστια δύναμη, ο κομμουνιστής ηγέτης Γκενάντι Τζιουγκάνοφ συνομιλεί συχνά με τον Πατριάρχη Αλέξιο, ο Βλαντιμήρ Πούτιν λέγεται ότι διαθέτει τον πνευματικό του σε μοναστήρι έξω από τη Μόσχα και οι αστροναύτες φεύγουν για το διάστημα έχοντας στον κόρφο τους μία εικόνα της Παναγίας.Ο Γεβγένι Πουσένκο κατόρθωσε να φτάσει με τα πόδια στα Ιεροσόλυμα. Χιλιάδες πιστοί σχηματίζουν καραβάνια από τη Μόσχα, για να προσευχηθούν στο «Χρυσό δαχτυλίδι» πού σχηματίζουν γύρω από τη ρωσική πρωτεύουσα δεκάδες μοναστήρια, ενώ κάποιοι τολμηρότεροι παλαιότερα δοκίμαζαν να περπατήσουν μέχρι το Κίεβο, τη θρησκευτική πρωτεύουσα των Ρώσων.Στη Μόσχα και την Οδησσό δεκάδες τουριστικά γραφεία ασχολούνται αποκλειστικά με τη μεταφορά Χιλιάδων πιστών στους Αγίους Τόπους, τον Άθω και την 'Ιταλία. μία πανίσχυρη βιομηχανία θρησκευτικού τουρισμού, κατευθύνεται από την ορθόδοξη Ρωσική Εκκλησία αποφέροντάς της τεράστια κέρδη και ακόμη μεγαλύτερη πολιτική επιρροή.'Όσο για τον Γεβγένι Πουσένκο, αυτός εκπλήρωσε με το παραπάνω το Όνειρο του ως καλός Ρώσος Όρθοδοξος Χριστιανός: πήγε με τα πόδια στους Άγίους Τόπους και κατέληξε το 1996 στο 'Άγιον 'Όρος, όπου στα Καρούλια, το περίφημο ασκηταριό του Άθω, ως μοναχός 'Αθανάσιος έχτισε πλέον το δικό του κελί.  

 
 

 
 
* Πηγή.ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΙΜΑΣ Δnµοσιογράφος.ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2006.

  

2 σχόλια:

  1. Δεν θα φανταζόμουν ότι έχουμε οδοιπόρους προσκυνητές τη σημερινή εποχή.
    Πραγματικά, θαύμασα!
    Να έχετε την ευχή του πνευματικού σας πατέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Print Friendly and PDF