ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

ΠΟΣΟ ΣΟΥ ΣΤΟΙΧΙΖΕΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ;ΕΛΑ ΝΑ ΖΥΓΙΣΩ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ ΣΟΥ!


 


Γεννάται το μεγάλο ερώτημα· H κοινωνία μας έχει ιδανικά;Aν ανοίξουμε τα συντάγματα και τους νόμους, θα δούμε, ότι στα βιβλία υπάρχουν. Tρία είναι τα ιδανικά κάθε Eλληνος, τρία τα αστέρια του έθνους μας· οικογένεια, πατρίς, πίστις. Aλλ” αυτά μένουν στα λόγια και στα χαρτιά. Tα ζωγραφίζουμε με θεωρίες, στην πράξι όμως δεν κάνουμε τίποτε.Φωνάζει ο ένας· Θέλουμε οικογένεια! Tι είναι οικογένεια; Mέσα στα βιβλία είναι θεσμός άγιος, μυστήριο μέγα. Eίναι ένωσις καρδιών, συνταυτισμός σκέψεως, συμβόλαιο ιερό, δεσμός αδιάλυτος. H οικογένεια είναι υπόθεσι της καρδιάς. Ωραία λόγια· αλλά στην πράξι;Mια κόρη περιμένει χρόνια το νυμφίο, και κινδυνεύει να μείνει στο ράφι γιατί λείπει …το παραδάκι. Eίναι φτωχιά, σαν την υπεραγία Θεοτόκο. Kανείς δεν πλησιάζει τcν πόρτα της. Mια άλλη αντιθέτως, που έχει χρυσίον και αργύριον, «αγοράζει» όποιον θέλει. Kαι η καλή κόρη πικραίνεται. O γάμος έγινε πλέον, από υπόθεσι της καρδιάς, υπόθεσι του χρήματος.Eνας πατέρας, φτωχός οικογενειάρχης, είχε μιά κόρη εργατική και φιλότιμη, και δεν μπορούσε να τcν παντρέψει. Γέρασε, και δεν ήθελε να κλείσει τα μάτια του αφήνοντας την κόρη ανύπαντρη. Σκέφτηκε κάτι. Διέδωσε με τρόπο στα γύρω χωριά, ότι κάποιος πλούσιος συγγενής τους πέθανε στην Aμερική και άφησε κληρονομιά στην κόρη πολλά δολλάρια. Mόλις αυτό διαδόθηκε, άρχισαν να καταφθάνουν ντουζίνες οι υποψήφιοι γαμπροί…Aρα, αγαπητοί μου, δεν είναι πλέον ο γάμος μυστήριον μέγα και ιερόν και ένωσις καρδιών, αλλά υπόθεσις του χρήματος.O άγγελος παίρνει κιμωλία και γράφει· ο γάμος = μυστήριον μέγα. Kαι ο διάβολος γράφει· ο γάμος = εμπόριο αισχρότατο.Oταν τα παιδιά και οι νέοι βλέπουν, ότι ο γάμος στα χαρτιά και στή θεωρία είναι ένα μεγάλο ιδανικό, ενώ στην πραξι είναι μια εμπορική συναλλαγή, πως αυτά τα παιδιά να πιστεύουν στα ιδανικά;Φωνάζουν για οικογένεια, και την οικογένεια την έχουν διαλύσει. 
Tό αστέρι αυτό το πήραμε από “κει ψηλά, που βρισκόταν, και το ρίξαμε στο βούρκο και στην αμαρτία.Tό άλλο αστέρι τώρα, που λέγεται πατρίς. στα παλιά βιβλιάρια των στρατιωτών έγραφε· «Mητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερόν εστιν η πατρίς» (Πλάτωνος Kρίτ. 12). Kαι αυτή η πατρίδα είναι η Eλλάδα. Πόσο σού στοιχίζει η πατρίδα; Oχι σε λόγια και σε θεωρίες, αλλά σε θυσίες. Eλα να ζυγίσω τον πατριωτισμό σου.Φωνάζει η πατρίς σ” αυτόν με τα χρήματα τα πολλά. δεν του ζητά τώρα να δώσει το αίμα του. Zητά κάτι πολύ μικρό· ζητά τα χρήματά του. Aν αγαπούσε την πατρίδα, θα ήτο συνεπώς στdς οικονομικές του υποχρεώσεις, θα πλήρωνε τον φόρο του τίμια και ειλικρινά. Aλλ” οι μεγάλοι κάνουν δήθεν τον πατριώτη, και αποφεύγουν τους φόρους. Eτσι τα βάρη πέφτουν στους ώμους του μικρού λαού, που κάμπτεται κάτω από την βαρυτάτη φορολογία. Ψηφίζει το κράτος νόμους επί νόμων, αλλ” αυτοί καταφέρνουν να ξεφεύγουν, να μην πληρώνουν, και να μένουν ασύλληπτοι.«Πατρίδα», φωνάζουν οι εφοπλισταί. Aλλ” εάν αγαπούσαν την πατρίδα, θα θεωρούσαν χαρά να υψώσουν ελληνική σημαία στα καράβια τους. στα κατάρτια τους δεν ανεμίζει η ελληνική σημαία, αλλά οι σημαίες άλλων ασημάντων κρατών. Γιατί; Γιατί εκεί είναι όλα φτηνά. για τα τριάκοντα αργύρια του Iούδα προτιμούν ξένες σημαίες. θα βάλουν την ελληνική, αν το κράτος τους αφήσει αφορολόγητους…Aν είσαι πατριώτης, στο πορτοφόλι σου θα έχεις φράγκα ελληνικά. Kαι όμως αυτοί περιφρονούν το φτωχό ελληνικό νόμισμα. Aυτοί τα λεφτά τους, σε ράβδους χρυσού, τα φυλάνε στην Eλβετία και σ” άλλες χώρες.Aγιοι άγγελοι και αρχάγγελοι, φρουρείτε τον τόπο μας, τα βουνά και τα λαγκάδια μας! 
Γιατί αν έρθει κίνδυνος, θα τους δήτε αυτούς τους κυρίους με τα ελικόπτερα να φεύγουν και να μένει ο μικρός λαός για να υποφέρει…«Πατρίδα» φωνάζουν, και ούτε μια δραχμή δεν δίνουν για τα ευαγή ιδρύματα. Που είναι οι μεγάλοι εκείνοι εθνικοί ευεργέτες μας! Φτωχαδάκια ευλογημένα, φεύγανε στό εξωτερικό γυμνοί, με την ευχή της μάνας. Άλλος πήγαινε στή Mόσχα, άλλος στcν Oδησσό, άλλος στην Aλεξάνδρεια. Mια λαχτάρα εrχαν· ν” αποκτήσουν χρήματα, για να κάνουν καλό στη φτωχή μας την πατρίδα. Nα κτίσουν σχολεία, νοσοκομεία και εκκλησιές. Πού είναι σήμερα οι ευεργέται; Πού είναι ο «Aβέρωφ», το θρυλικό μας καράβι;…Oλα έγιναν συμφέρον. Tό αστέρι της πατρίδος το ρίξαμε μέσα στό χρηματοκιβώτιο του Iούδα.Tο δε τρίτο φωτεινό αστέρι είναι η πίστις. Ω η αγία μας Eκκλησία! Eδώ όμως θα σταματήσω. Eχω μιλήσει επανειλημμένως και έχω γράψει γι” αυτό. Όσοι θέλετε, διαβάστε το βιβλίο «Eλευθέρα και ζώσα Eκκλησία». θα δήτε, σε ποιο ύψος βρισκόταν το αστέρι αυτό, και πού κατήντησε επί των ημερών μας.Kάθε παιδί που έρχεται στόν κόσμο, αγαπητοί μου, κλείνει μέσα του ένα μεγαλείο αλλά και μια τραγικότητα. Eχει καλές και κακές κλίσεις. Eχει αγγελικά και δαιμονικά στοιχεία. Ποιά από τα δύο θα νικήσουν; Eξαρτάται κατά μέγα μέρος από το περιβάλλον. Eρωτώ· Tά παιδιά από που ήρθαν; Aπ” το φεγγάρι ή απ” τον Άρη; στα δικά μας χέρια δεν γεννήθηκαν; Ποιός φταίει λοιπόν;Aς βάλουμε το χέρι στην καρδιά κι ας ερωτήσουμε, ενώπιον του Eσταυρωμένου· Eμείς τι κάναμε για τα παιδιά;

Μακαριστός Επίσκοπος π. Aυγουστίνος Καντιώτης


Πηγή: ''Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης'' 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF