ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2014

ΜΑΜΑ Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ Μ' ΑΦΗΣΕΣ ΝΑ ΖΗΣΩ


 


Ο Θεός, αγαπητοί μου, είνε αγάπη. Έτσι λέει η Γραφή˙ «Ο Θεός αγάπη εστίν»(Α’ Ιωάν. 4, 8, 16). Και ό,τι κάνει, το κάνει από αγάπη. Δείγματα της αγάπης του είνε όλα όσα δημιούργησε….Αλλ’ εάν με ρωτήσετε, ποιο είνε το αγριώτερο ζώο απ’ όλα, θα σας πω˙ ο άνθρωπος! Ναι, ο άνθρωπος, που επλάσθη «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού» (Γεν. 1, 26) κ’ έπρεπε να ζη ως άγγελος επί της γης, εν τούτοις καταντά να γίνεται το αγριώτερο θηρίο, όπως είπε και ο αρχαίος φιλόσοφος Πλάτων. Ποιος άνθρωπος; Ο άνθρωπος που λησμόνησε το Θεό, δεν πιστεύει. Άνθρωπος που δεν πιστεύει στο Θεό είνε άξιος και για το μεγαλύτερο έγκλημα. Στην εποχή μας μάλιστα ο άνθρωπος έγινε όχι απλώς το πιο άγριο αλλά και το επιστημονικό θηρίο. Άλλοτε σκότωνε 50-100 με μαχαίρια και τόξα˙ τώρα ανεβαίνει στ’ αεροπλάνα, πιέζει ένα κουμπί, και θερίζει ολόκληρες πόλεις. Χίλια λιοντάρια δεν τον φτάνουν στην φονικότητα.Το επιστημονικό θηρίο που λέγεται άνθρωπος δεν κατοικεί σε βουνά και δάση κατοικεί μέσα σε σπίτια με όλα τα κομφόρ˙ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, σαλόνια, λουτρά… Τι να τα κάνης όμως ολ’ αυτά; Χίλιες φορές να κατοικούσαμε σε καλύβες και σε σπηλιές, και να ήμασταν άνθρωποι. Άλλοτε μεσ’ στις καλύβες κατοικούσαν άγιοι˙ τώρα μεσ’ στα μέγαρα και τους ουρανοξύστες κατοικούν άγρια θηρία, που έχουν όχι πρόσωπο αλλά προσωπείο, απλώς μια μάσκα πολιτισμού που, αν την αφαιρέσης, κάτω απ’ αυτήν συναντάς το αγριώτερο θηρίο. Γιατί τα λέμε αυτά; Ερμηνεύουμε το ευαγγέλιο. Μα γράφει τίποτα σήμερα το ευαγγέλιο για ζώα; Το ευαγγέλιο μας παρουσιάζει σήμερα ένα άγριο θηρίο. Ποιο είνε το άγριο θηρίο; Ο βασιλεύς Ηρώδης.Τι ήταν ο Ηρώδης; Ήταν ένας ειδωλολάτρης. Δεν πίστευε στον αληθινό Θεό, είχε ένστικτα άγρια, ένστικτα τίγρεως και λέοντος. Η Ιστορία του στάζει αίμα. Σκότωσε, σκότωσε!Έφτασε να σκοτώση ακόμα και τη γυναίκα του (την έπνιξε) και τα παιδιά του. Τέλος έφτασε και στο μεγαλύτερο έγκλημα – το αναφέρει το ευαγγέλιο σήμερα˙ σκότωσε τα νήπια της Βηθλεέμ,τα αθώα βρέφη. Γιατί; Γιατί άκουσε, ότι γεννήθηκε ένα βρέφος, που μια μέρα θα βασιλεύση σ’ όλο τον κόσμο.Ναι, Ηρώδη, θα γίνη βασιλιάς ο Χριστός, άλλ’ όχι σαν κ’ εσένα και τους άλλους βασιλιάδες του κόσμου. Αυτές οι βασιλείες στηρίζονται στη βίακαι στα όπλα.Η βασιλεία όμως του Χριστού στηρίζεται στην αγάπη.Δε μπορούσε ο Ηρώδης να καταλάβη τι είδους βασιλιάς θα είνε ο Χριστός μας. Και, από φόβο μη χάση το θρόνο του, έδωσε διαταγή να σφαγούν τα νήπια (αγοράκια) κάτω από δύο χρονών. Σκληρά διαταγή! Πήγαν οι στρατιώτες με τα μαχαίρια, μπαίνανε μέσα εις τα σπίτια, αρπάζανε από τις κούνιες και τις αγκαλιές των μανάδων τα βρέφη και τα έσφαζαν μπροστά τους σαν αρνιά. Κ’ έσφαξαν, έσφαξαν – πόσα; 14.000 νήπια,λέει η παράδοσις. Έγκλημα φοβερό. Κι ολ’ αυτά με την ελπίδα, ότι μεταξύ αυτών θα είνε κι ο Χριστός… Πέρασαν, αγαπητοί μου, από τότε πολλοί αιώνες. Αλλά το έγκλημα του Ηρώδη συνεχίζεται… Συνεχίζεται, και δεν αποκλείεται και μέσα στην εκκλησία να είνε γυναίκες και άντρες, που προσκυνούν μεν τις εικόνες κι ανάβουν κεριά, κάνουν όμως το έγκλημα του Ηρωδη˙ εννοώ το έγκλημα της εκτρώσεως.Στη Φλώρινα, προτου να ψηφιστή ο αντιχριστιανικός νόμος που ορίζει να μη τιμωρούνται πλέον οι εκτρώσεις, κάναμε μια διαδήλωσι. Τότε μικρά παιδάκια κρατούσαν ένα πανώ που έγραφε˙ «Μαμά, σ’ ευχαριστώ που μ’ άφησες να ζήσω». Μεγάλο έγκλημα ηέκτρωσις. Οι δικηγόροι ζουν από τα διαζύγια και οι γιατροί από τις εκτρώσεις. Στην Ελλάδα γίνονται 400.000 εκτρώσεις το χρόνο! Χριστιανοί είστε σεις; φονιάδες είστε. Δε σας σώζουν όσες μετάνοιες η προσκυνήματα η λειτουργίες και αν κάνετε˙ φονιάδες, Ηρώδες είστε. Τα χέρια σας στάζουν αίμα˙ κλάψτε τουλάχιστον, μετανοήστε, τρέξτε στον πνευματικό.Με τις εκτρώσεις θα σβήση το ιστορικό αυτό έθνος.Μόνοι μας ανοίγουμε τάφο να το θάψουμε. Τα άλλα κράτη γέμισαν παιδιά˙ εμείς παιδιά δεν έχουμε. Δύο, δύο… Κατάρα!Είνε φόνος η έκτρωσις.Έτσι συνεχίζεται το έγκλημα του Ηρώδου στις ημέρες μας. Και λεγόμεθα Έλληνες και Χριστιανοί! Άδοξο τέλος θα έχουν, όπως ο Ηρώδης, όσοι διαπράττουν το έγκλημα αυτό. Υπάρχει ένα μάτι που τα βλέπει όλα, υπάρχει ένα αυτί που τ’ ακούει όλα, και υπάρχει ένα χέρι που τα γράφει όλα. Τα πάντα παρατηρεί ο Θεός, και αργά η γρήγορα έρχεται η τιμωρία.Θα πλήρωσης με τόκο και επιτόκιο κ’ εσύ ο γιατρός που κάνεις εκτρώσεις, κ’ εσύ η μαία που βοηθάς το γιατρό, κ’ εσείς οι γονείς που ζητάτε την έκτρωσι….Ως συμπέρασμα, αγαπητοί μου, να βγάλουμε ένα πράγμα. Όποιος πάει κόντρα μετο Θεό,είτε μικρός είτε μεγάλος, θα γίνη σκόνη!Ο Θεός δεν εμπαίζεται.Ας μετανοήσουμε,ας κλαύσουμε, ας θρηνήσουμε για τα εγκλήματα που διαπράττουμε, για να μην έχουμε τέλος Ηρώδου, αλλά να έχουμε τέλη όπως προσεύχεται η Εκκλησία μας στην ωραία της ευχή˙ «Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών…» (θ. Λειτ.).Όχι λοιπόν τέλη Ηρώδου, αλλά είθε ο Θεός να μας αξιώση να έχουμε τέλη χριστιανικά, διά πρεσβειών της υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των αγίων˙ αμήν!



Μακαριστός Μητροπολίτης π.Αυγουστίνος Καντιώτης


Πηγή. Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF