ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

ΑΓΙΟΤΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ;




Εκκλησία εἶναι τὸ θεοΐδρυτο ἐργαστήριο τῆς ἁγιότητος καὶ σωτηρίας· 

εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, μέλη τοῦ ὁποίου εἴμεθα ὅλοι οἱ βαπτισμένοι 

εἰς τὸ ῎Ονομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος·

 ὅλοι οἱ πιστεύοντες ᾿Ορθοδόξως, καθὼς μᾶς παρέδωσαν οἱ ῞Αγιοι Προφῆτες καὶ Απόστολοι,

οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες, οἱ ῞Αγιοι Πατέρες, οἱ ῞Οσιοι καὶ οἱ Δίκαιοι.

Μέσα στὴν ῾Αγία ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία ὁ ἄνθρωπος, 

μὲ τὶς ἅγιες ἀρετὲς καὶ τὰ ἱερὰ Μυστήρια, μεταμορφώνεται ἐν Χριστῷ, ἀνακαινίζεται, ἁγιάζεται, θεοῦται· 

μέσα στὴν ᾿Εκκλησία ὁ πιστὸς ἐπανευρίσκει τὴν πνευματική του ταυτότητα, ἀνακαλύπτει τὴν ἱερότητα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, 

συναισθάνεται τὴν εὐγένειά του, βιώνει στὸν ὕψιστο βαθμὸ τὴν πνευματική του συγγένεια μὲ τὸν Δημιουργό του, 

ἀποκτᾶ βαθειὰ ἐπίγνωσι, ὅτι εἶναι θεόπλαστος...


 

 

Την προηγουμένη Κυριακὴ ἑωρτάσαμε τὰ Γενέθλια τῆς ῾Αγίας ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μας, ἡ ῾Οποία γεννήθηκε μέσα στὶς φλόγες τῆς Πεντηκοστῆς. Τί εἶναι ὅμως ἡ ᾿Εκκλησία; ᾿Εκκλησία εἶναι τὸ θεοΐδρυτο ἐργαστήριο τῆς ἁγιότητος καὶ σωτηρίας· εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, μέλη τοῦ ὁποίου εἴμεθα ὅλοι οἱ βαπτισμένοι εἰς τὸ ῎Ονομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος· ὅλοι οἱ πιστεύοντες ᾿Ορθοδόξως, καθὼς μᾶς παρέδωσαν οἱ ῞Αγιοι Προφῆτες καὶ Απόστολοι,᾿ οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες, οἱ ῞Αγιοι Πατέρες, οἱ ῞Οσιοι καὶ οἱ Δίκαιοι.Μέσα στὴν ῾Αγία ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία ὁ ἄνθρωπος, μὲ τὶς ἅγιες ἀρετὲς καὶ τὰ ἱερὰ Μυστήρια, μεταμορφώνεται ἐν Χριστῷ, ἀνακαινίζεται, ἁγιάζεται, θεοῦται· μέσα στὴν ᾿Εκκλησία ὁ πιστὸς ἐπανευρίσκει τὴν πνευματική του ταυτότητα, ἀνακαλύπτει τὴν ἱερότητα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, συναισθάνεται τὴν εὐγένειά του, βιώνει στὸν ὕψιστο βαθμὸ τὴν πνευματική του συγγένεια μὲ τὸν Δημιουργό του, ἀποκτᾶ βαθειὰ ἐπίγνωσι, ὅτι εἶναι θεόπλαστος, ὅτι ἀποτελεῖ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσι Θεοῦ καὶ ὅτι ἔχει λάβει τὴν ἐντολὴ νὰ γίνη κατὰ χάριν θεός. Σήμερα λοιπὸν προβάλλονται πανηγυρικῶς καὶ εὐφροσύνως οἱ ἀγλαοὶ καὶ εὐλογημένοι καρποὶ τοῦ ἁγίου αὐτοῦ δένδρου τῆς ᾿Εκκλησίας, τὸ ὁποῖο φυτεύθηκε τὴν ῾Αγία Πεντηκοστὴ καὶ ποτίσθηκε μὲ τὰ αἵματα, τοὺς ἱδρῶτας καὶ τὰ δάκρυα τῶν ῾Αγίων· τῶν ῾Αγίων, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν τὸ καύχημα τῆς Πίστεώς μας καὶ τὴν παρηγορία τῶν ψυχῶν μας. Οἱ ῞Αγιοι Πάντες, τοὺς ὁποίους τιμοῦμε σήμερα, ἐφάρμοσαν τὴν προτροπὴ τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου καὶ ἐπληρώθησαν, ἐγέμισαν, Πνεύματος ῾Αγίου· καὶ τώρα, τὸ ἱερὸ αὐτὸ νέφος τῆς θριαμβευούσης ᾿Εκκλησίας μᾶς παρακινεί: «πληροῦσθε ἐν Πνεύματι, λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ».Αὐτὸ ἂς εἶναι καὶ τὸ μήνυμα τῆς μεγάλης σημερινῆς ῾Εορτῆς: νὰ γεμίσουμε, διὰ μέσου τῆς ἁγίας ἐν Χριστῷ ζωῆς, μὲ τὴν Χάρι τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, δηλαδὴ νὰ γίνουμε ῞Αγιοι. Οἱ εὐσεβεῖς λαϊκοὶ ἀδελφοί μας δὲν θὰ πρέπει εὔκολα καὶ ἀβασάνιστα νὰ παραιτοῦνται ἀπὸ τὸν ἀγῶνα γιὰ τὸν ἁγιασμό τους, μὲ τὴν πρόφασι ὅτι αὐτὰ εἶναι ὑψηλὰ μέτρα, τὰ ὁποῖα ἁρμόζουν μόνον σὲ Μοναχοὺς καὶ Ασκητάς᾿... Ο Απόστολος᾿ Παῦλος, τὸ στόμα αὐτὸ τοῦ Χριστοῦ, μᾶς πληροφορεῖ, ὅτι Θεοῦ θέλημα εἶναι ὁ ἁγιασμός μας:«τοῦτο γάρ ἐστι θέλημα τοῦ Θεοῦ: ὁ ἁγιασμὸς ἡμῶν». Ο δὲ Κύριός μας παραγγέλει πρὸς ὅλους ἀδιακρίτως:«ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ῞Αγιός εἰμι». Καὶ ἁγιασμὸς σημαίνει νὰ γίνουμε σκηνώματα, κατοικητήρια τῆς ῾Αγίας Τριάδος:«ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ Πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ᾿ αὐτῷ ποιήσομεν». Η ἀγάπη πρὸς τὸν Κύριό μας καὶ ἡ τήρησις τῶν θεωτικῶν ἐντολῶν Του, διὰ μέσου τῶν ὁποίων θὰ γεμίσουμε Πνεῦμα῞Αγιον, εἶναι κοινὸ καθῆκον ὅλων τῶν πιστῶν, εἴτε εὑρίσκονται στὴν ἔρημο εἴτε στὸν κόσμο.Νὰ ἕνα παράδειγμα! ῾Η Αποστολικὴ᾿ προτροπὴ «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε».῏Αρά γε τί σημαίνει αὐτό;•Νὰ διατελοῦμε σὲ διαρκῆ ἐπικοινωνία μὲ τὴν πηγὴ τῆς Ζωῆς καὶ τῆς Αγάπης·᾿•νὰ ἐκφράζουμε συνεχῶς τὴν ἀγάπη μας πρὸς τὸν Κύριό μας·•νὰ δοξάζουμε ἀδιαλείπτως τὰ μεγαλεῖα Του·•νὰ Τὸν εὐχαριστοῦμε πάντοτε γιὰ τὶς δωρεές Του πρὸς τὴν μηδαμινότητά μας·• νὰ μετανοοῦμε ἰσοβίως καὶ νὰ ζητοῦμε τὰ ἐλέη Του· •νὰ λαχταροῦμε τὴν ἀνακαίνισι καὶ μεταμόρφωσί μας μέσα στὸ Φῶς τῆς Χάριτός Του·•καὶ ὅλα αὐτά, ὄχι μόνον ὅταν ἔχουμε χρόνο ἢ τὸ ἐπιτρέπουν οἱ περιστάσεις, ἀλλὰ συνεχῶς, μὲ ζῆλο, παντοῦ καὶ πάντοτε, διότι τίποτε δὲν ἐμποδίζει τὴν καρδιά μας καὶ τὸν νοῦν μας νὰ προσεύχωνται, παρὰ μόνον ἡ ἀμέλειά μας...«Διὰ τοῦτο καὶ οἱ θεῖοι Πατέρες οἱ καλούμενοι Νηπτικοί», γράφει ὁ ῞Οσιος Νικόδημος ὁ ῾Αγιορείτης,«ἐνομοθέτησαν νὰ προσεύχωνται τόσον οἱ Μοναχοί, ὅσον καὶ οἱ Λαϊκοὶ καὶ νὰ λέγουν τὴν σύντομον ταύτην καὶ μονολόγιστον καλουμένην προσευχήν, πότε μὲ τὸ στόμα, καὶ τὸν περισσότερον καιρὸν μὲ τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν: ῾῾Κύριε ᾿Ιησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με᾿᾿».῏Αρά γε ἡ πρώτη ἔχει τὸ προνόμιο νὰ εἶναι ἁγιοτόκος; Μόνον τὸ Μοναστήρι γεννᾶ ῾Αγίους; ῾Ο τόπος ἢ ὁ τρόπος μᾶς ἁγιάζει;Ο Αββᾶς᾿ Αντώνιος,᾿ ἐνῶ εὑρίσκετο στὴν ἔρημο, εἶχε τὴν ἑξῆς ἀποκάλυψι: Στὴν πόλι μέσα ζῆ κάποιος ὅμοιος μὲ σένα, ἱατρὸς στὸ ἐπάγγελμα, ὁ ὁποῖος δίνει τὸ περίσσευμά του σὲ ὅσους ἔχουν ἀνάγκη καὶ ὅλην τὴν ἡμέρα ψάλλει τὸν τρισάγιο ὕμνο μαζὶ μὲ τοὺς Αγγέλους!᾿...«Τῷ Αββᾷ᾿ Αντωνίῳ᾿ ἀπεκαλύφθη ἐν τῇ ἐρήμῳ,ὅτι ἐν τῇ πόλει ἐστί τις ὅμοιός σοι, ἰατρὸς τὴν ἐπιστήμην, τὴν περισσείαν αὐτῷ διδοὺς τοῖς χρείαν ἔχουσι, καὶ πᾶσαν τὴν ἡμέραν τὸ τρισάγιον ψάλλων μετὰ τῶν Αγγέλων». Εἶναι λοιπὸν ἀνέφικτος ἡ ἁγιότης μέσα στὸν κόσμο;



Ο Αββᾶς Αντώνιος, ἐνῶ εὑρίσκετο στὴν ἔρημο, εἶχε τὴν ἑξῆς ἀποκάλυψι: 
Στὴν πόλι μέσα ζῆ κάποιος ὅμοιος μὲ σένα, ἱατρὸς στὸ ἐπάγγελμα, 
ὁ ὁποῖος δίνει τὸ περίσσευμά του σὲ ὅσους ἔχουν ἀνάγκη καὶ ὅλην τὴν ἡμέρα ψάλλει τὸν τρισάγιο ὕμνο μαζὶ μὲ τοὺς Αγγέλους!...
«Τῷ Αββᾷ᾿ Αντωνίῳ᾿ ἀπεκαλύφθη ἐν τῇ ἐρήμῳ,ὅτι ἐν τῇ πόλει ἐστί τις ὅμοιός σοι,
 ἰατρὸς τὴν ἐπιστήμην, τὴν περισσείαν αὐτῷ διδοὺς τοῖς χρείαν ἔχουσι, καὶ πᾶσαν τὴν ἡμέραν τὸ τρισάγιον ψάλλων μετὰ τῶν Αγγέλων».
Εἶναι λοιπὸν ἀνέφικτος ἡ ἁγιότης μέσα στὸν κόσμο;



 Κυριακὴ τῶν ῾Αγίων Πάντων, 13/26.6.2005
                                      

     


Μακαριστός Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανός Α'


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF