ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

ΘΡΗΝΩ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ



 

Εκείνη η εκκλησιά σφηνωμένη στον άνεμο,
ξαπλωμένη γαλήνια στο χέρι του Κτίστη της,
μνήμη ζωής στο δισάκι οδοιπόρου, που χάσκει στον θάνατο,
μοναστική θυσία στην ερημιά του χρόνου,
κυοφόρησε εντελώς αθόρυβα,
το κρυμένο όνειρο ενός εύπλαστου,χοικού ανθρώπου.


Γιώργος Δ. Δημακόπουλος


                                                                

Δεν ξέχασα ποτέ, εκείνο το ξυλίκι στις λασπερές αλάνες, ούτε το στάκαμαν που παίζαμε στα πράσινα χορτάρια. Ακόμη θυμάμαι το μονότερμα, που κλωτσάγαμε μ' εκείνο το πλαστικό μπουκάλι, τα χαρτάκια που ρολλάραμε έξω απ' τις σιδερένιες πόρτες. Καλοκαίρια ξέγνοιαστα, που θύμιζαν φωτογραφία απ' το αναγνωστικό της Πρώτης, τα μήλα στη γειτονιά, με την ξεφούσκωτη, την μπάλλα. 


Φωνάζαν οι μαννάδες βράδυαζε, φτου ξελεφτερία μού' λεγες και χτυπούσες την ξύλινη κολώνα, τρέχαμε να οχυρωθούμε σ' ένα ατέλειωτο κρυφτό θριάμβου. Σαν αγαλματάκια ακούνητα με σταματημένη ανάσα,ψόφιοι γυρίζαμε στο σπίτι και ξαπλώναμε πάνω στο Ντομινό της μάννας! 


Η φτώχεια είναι όμορφη, όταν έχει πλούσιους ανθρώπους, μεγαλόψυχους να την διακονούν. Κάποτε η μεγαλοσύνη του γείτονα στεγαζόταν σε μικρές αυλές με χρυσάνθεμα, φούλια και γαζίες, την συντρόφευαν ξύλινα κλουβιά με κίτρινα καναρίνια, πήλινες γλάστρες με βασιλικά που φυτεύαν του Σταυρού. Ένα πιάτο φακές πηγαινοερχόταν στις μικρές ξύλινες πόρτες με το μάνταλο από μέσα, αρρώσταινε ο γείτονας, όρθια στο πόδι όλη η γειτονιά, να πάνε μπλε οινόπνευμα, αλγκόν και ασπιρίνες. 


Τις Κυριακές θυμάμαι ένα μπαούλο ραδιόφωνο να τραγουδάει το ''Σταυροδρόμι'' του μακαρίτη Γαβαλά, ο παππούλης άγιαζε τα σπίτια και μετά καθόταν να πιει μια κούπα κόκκινο κρασί, εκείνο το περσυνό, που είχαν φτιάξει με τα μαυροστάφυλλα της κρεβατίνας που αγκάλιαζε πλούσιες καρδιές σε φτωχές, ασπροβαμμένες καμαρούλες. 


Κάποτε, ο άντρας κι η γυναίκα είχαν την εγγενή ταυτοτητά τους, το επιτραπέζιο φαγητό ήταν οικογενειακή ιεροτελεστία, τις νύχτες ακούγαμε απ' το ραδιόφωνο το θέατρο της Τετάρτης. Έβηχε ο νοικάρης κι ανησυχούσε ο νοικοκύρης, οι επισκέψεις στα συγγενικά σπίτια δεν ήταν καθ' υποχρέωσιν και καθωσπρεπικές συνάξεις, τις Κυριακές έτρωγαν όλοι μαζί, με ότι πιο απλό υπήρχε. 


Την Άνοιξη ξεχύνονταν στην αναπλασμένη από το πράσινο και λαμπριάτικη από το Πάσχα, εξοχή, κάτω από μια σκιώδη ελιά διασκέδαζαν την βασιλική τους φτώχεια και την αυτοκρατορική αγνοτητά τους. Τα παιδιά είχαν αδιαμφισβήτητα, προκαθορισμένο ρόλο και το παιχνίδι της αλάνας. Στις θλίψεις η γειτονιά σύμπασχε ενωμένη, η παραδοχή της φτώχειας δήλωνε μεγαλοψυχία κι η θυμιατίζουσα αγάπη, Καλοσύνη! 


Ύστερα πάλι, η απλότητα είναι μεγαλοσύνη κι αρχοντιά, γιατι είναι ταπεινό ένδυμα στην ζωή του χριστιανού, η δηκτικότητα ταιριάζει στους οικτρώς απουσιάζοντες από την κατά Χριστόν ζωή. Πολλοί θωρούν την πτωχεία ως επικατάρατη, κι όμως στην κρίση που βιώνουμε,αυτοί που πάσχουν περισσότερο είναι εκείνοι που έχουν περισσότερα. Ο ενδεής δεν έχει να χάσει τίποτα, όσοι όμως, από χρόνια αποθηκεύουν στην τράπεζα της Πίστης, αυτοί νοούν έτι περισσότερο τους θεοδώρητους τόκους της πνευματικής τους αποταμίευσης. 


Όταν, κάποιοι τους λοιδωρούσαν ως φουκαράδες, ανοικούς και απόκοσμους ανθρώπους, εκείνοι έκαναν την ντροπή τους μεγαλόσχημη καλοσύνη στα μάτια του Θεού, όταν άλλοι ανέξοδα, τους δακτυλοδεικτούσαν, ως άχαρους, λιποτάκτες από τις πλουμιστές χαρές της κοσμικής απόλαυσης, εκείνοι συνέχιζαν απτόητοι να σέρνουν τον σταυρό, που πιστώθηκαν τον καιρό της μετανοίας τους. 


Τώρα εξοπλισμένοι από τους υπερβατικούς καρπούς της αγιοπνευματικής αλλοίωσής τους, μπορούν κατά παραχώρηση Θεού, να εγκολπωθούν την αγία υπομονή στις επερχόμενες στάχτες και στα σοδομικά αποκαίδια, ο γομορισμός είναι ο ακριβής καθρέφτης της σύγχρονης, ορθολογιστικής κοινωνίας μας. Ενδεχομένως τα σόδομα να υπολοίπονται σε αναγνώριση, από τις σημερινές, δια νόμου πλέον, νομοθετημένες αμαρτίες, καθώς οι άρχοντες του κόσμου επικυρώνουν την αμαρτία με βουλευτικά διατάγματα και κρατικές επιχορηγήσεις. 


Αντισταθείτε λοιπόν, στους ανέξοδους πλάνους, τους στρουθοκαμηλίζοντες, υποκριτές ενδυματο-λόγους, σ' αυτούς που γυρεύουν δόξα στα like των ανθρώπων! θρηνώ γι'αυτά που μας κληροδοτήσατε στο μέλλον, άλλο τόσο όμως, πονώ για το παρελθόν που ασελγήσατε επάνω του, για τις μέρες που ματώσατε στο σμιλευμένο κορμό της μαμάς Πατρίδας, για τα χαμένα εκείνα τα χαμόγελα στο στόμα των ανθρώπων, πως φτιάξατε μια ζωή χαμαίτυπη, φιδοφιλούσα, ανυπόστατη. 


Εγκλωβισμένες φιγούρες που κυοφορούν ολημερίς τεφτέρια, αριθμούς, κωδικούς και ύβρεις. Τί θα πω στον γυιό μου αύριο, για την γυάλα που μέσα απομονώσατε το όνειρο να σκέφτεται, σταυρώσατε την Πίστη στα βρώμικα ντουβάρια μιας στοάς διαβολανθρώπων, που ρουφούν τον θάνατο στα δημόσια υπουργεία και σε υπαίθρια αποχωρητήρια. Η Ελλάδα ταξιδεύει στο άγνωστο με μια αγκαλιά αγκάθια, χτίζω την δική μου Κιβωτό και θα βάλω μέσα το φωτογραφιστό χαμόγελο της μάννας μου κι ένα μικρό, τόσο δα μικρό, μπουκάλι με άρωμα, μιας προγούμενης Ελλάδας. 


Δεν θλίβομαι από τους ανείπωτους εμπτυσμούς στο απύθμενο βλέμμα σας, ούτε για τους ηρωδιακούς μακαρισμούς, στην ξεβαμμένη γκριμάτσα, της απρόσωπης φιγούρας σας, μα να, δικαιούμαι, να μελαγχολώ, στην παροδική ευφροσύνη της γυάλινης ζωής, που μας προικίσατε, στα μετέωρα βήματα, που βουλιάζουν στα ελώδη μονοπάτια της άτακτης φυγής που μας χαράξατε, στα άναρχα ζάρια που κυλλήσατε, στο γκρεμό των αβέβαιων... σωμάτων μας, κι έτσι υπόσχομαι, ν' αλλάξω την ρότα του ανέμου που φυσσάτε στο κεφάλι μου. 


Να βάλω φραγή στις υπαίθριες ιαχές από τα μεγάφωνα της πλατείας, που ξεχάσατε να κλείσετε, να γίνω πιο μικρός ακόμη περισσότερο, να δρασκελίσω στις πνευματικές αλάνες, που φιλοτέχνησε ο Χριστός μας, να μουρμουρήσω σαν παιδί στον ευωδιαστό χιτώνα του και να ταπεινώσω εαυτόν, ως εκεί, που δεν δύναμαι ν' αγγίξω την Άκρα Ταπείνωσή Του!


 

Κι έτσι υπόσχομαι, 
ν' αλλάξω την ρότα του ανέμου που φυσσάτε στο κεφάλι μου, 
να βάλω φραγή στις στοικές ιαχές από τα μεγάφωνα της πλατείας, 
που ξεχάσατε να κλείσετε, 
να γίνω πιο μικρός, 
να δρασκελίσω στις πνευματικές αλάνες, που φιλοτένησε ο Χριστός μας. 
Γιατί μόνο Εκείνος αγαπάει πραγματικά τους δούλους του, 
που είναι οι αληθινά Ελεύθεροι. 
Ύστερα πάλι, 
η απλότητα είναι μεγαλοσύνη κι αρχοντιά, 
γιατι είναι ταπεινό ένδυμα στην ζωή του χριστιανού, 
η δηκτικότητα ταιριάζει στους οικτρώς απουσιάζοντες από την κατά Χριστόν ζωή. 
Πολλοί θωρούν την πτωχεία, ως επικατάρατη, 
κι όμως, στην κρίση που βιώνουμε, 
αυτοί που πάσχουν περισσότερο, είναι εκείνοι που έχουν περισσότερα! 
Ο ενδεής δεν έχει να χάσει τίποτα, 
παρά μόνο τις κλεφτές ματιές στο ζεστό ψωμί στο βιοποριστικό του μετερίζι.



 Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

          

3 σχόλια:


  1. Κι έτσι υπόσχομαι, ν' αλλάξω, την ρότα του ανέμου που φυσσάτε στο κεφάλι μου,να βάλω φραγή στις στοικές ιαχές από τα μεγάφωνα της πλατείας,που ξεχάσατε να κλείσετε,να γίνω πιο μικρός, να δρασκελίσω στις πνευματικές αλάνες,που φιλοτένησε ο Χριστός μας,γιατί μόνο Εκείνος αγαπάει πραγματικά τους δούλους του,που είναι οι αληθινά Ελεύθεροι,ύστερα πάλι,η απλότητα είναι μεγαλοσύνη κι αρχοντιά,γιατι είναι ταπεινό ένδυμα στην ζωή του χριστιανού,η δηκτικότητα ταιριάζει στους οικτρώς απουσιάζοντες από την κατά Χριστόν ζωή,πολλοί θωρούν την πτωχεία,ως επικατάρατη,κι όμως, στην κρίση που βιώνουμε,αυτοί που πάσχουν περισσότερο,είναι εκείνοι που έχουν περισσότερα,ο ενδεής δεν έχει να χάσει τίποτα,παρά μόνο τις κλεφτές ματιές στο ζεστό ψωμί της βιοποριστικής του πάλης.



    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ''Οι αληθινοί παράδεισοι είναι οι παράδεισοι που έχουν χαθεί''Ο πλάστης, το πλαστήρι, η πινακωτή, η μεγάλη πήλινη ή ξύλινη λεκάνη ήταν τα χρειαζούμενα της γιαγιάς μου, η οποία, όπως οι περισσότερες Ελληνίδες νοικοκυρές, ζύμωνε το ψωμί της οικογένειας για ολόκληρη εβδομάδα. Από το βράδυ της προηγούμενης ημέρας η γιαγιά έπιανε το προζύμι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έτσι είναι.Πολλές φορές χαίρομαι για το παρελθόν που ζήσαμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Print Friendly and PDF