ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Η ΑΝΑΡΧΗ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΕΚΠΤΩΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ


 


Σε πρόσφατο φύλλο της Ιταλικής Coriere della sera της 19/3/2014,
δημοσιεύτηκε ένα άκρως, οικουμενιστικό και βλάσφημο άρθρο,
απόσπασμα του οποίου παραθέτουμε...
''Ο Πάπας αναμφίβολα είναι ο παγκόσμιος ηγέτης.
Ο πλανητάρχης Ομπάμα είναι μακράν πίσω του.
Αδιαφιλονίκητος, αδιαμφισβήτητος και οπωσδήποτε ανυπέρβλητος.
Θα μπορούσε να είναι κάλλιστα ο Χριστός της γης,
αφού ο ίδιος και το Βατικανό προσφέρουν,ό,τι το καλύτερο στην παγκόσμια κοινότητα. 
Τον Οικουμενισμό!
Μέσα απ' αυτόν,
συναντιώνται όλες οι θρησκείες,που ενωμένες αδελφικά πλέον θα πιστεύουν στον έναν και μοναδικό Θεό.
Είναι καιρός πλέον οι διάφορες χριστιανικές εκκλησίες να αφήσουν στην άκρη τα στερεότυπά τους και,
αφού βάλλουν νερό στο κρασί τους,
να ενωθούν σε μία παγκόσμια Εκκλησία.
Τί ζηλευτό όραμα αλήθεια!
Όλοι,χριστιανοί,Μουσουλμάνοι, Ιουδαιστές, Βουδιστές, Ινδουιστές και άλλοι να υποδεχθούμε τον Θεό,
που σύντομα έρχεται...!''


Υποσημείωση δική μας.

Το άρθρο με τίτλο,''Ο Χριστός έρχεται,ενωθείτε τώρα όλοι'' στην διάρκεια τριών συνεχών ημερών 

που δημοσιεύθηκε ολόκληρο,

δέχθηκε χιλιάδες ευχαριστιακές επιστολές από ρωμαιοκαθολικούς απανταχού της Ιταλίας,

το τηλεφωνικό κέντρο της εφημερίδας μπλόκαρε και τα τηλέφωνα απενεργοποιήθηκαν...



Το κείμενο αυτό, ας το δει το -υπότροπα διακείμενο προς τον Οικουμενισμό -ποίμνιο, για να καταλάβει, πως ο Οικουμενισμός δεν έχει καθυποτάξει μόνο Πατριάρχες, Μητροπολίτες, ως και μεγαλόσχημους μοναχούς, αλλά και το ίδιο, το αυτό, κραταιό - διοικητικό σύστημα της καινοτόμου Εκκλησίας. Χτες μόλις, η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος δια του γενικού διευθυντή της, επισκόπου Φαναρίου κ Αγαθαγγέλου, δώρισε στον Πάπα Φραγκίσκο, αγιογραφία...του ρωμαιοκαθολικού ''αγίου'' Φραγκίσκου της Ασίζης... Ορθόδοξα χέρια δηλαδή, αγιογράφησαν έναν αιρετικό ''άγιο, ''αναγνωρίζοντας με αυτόν τον τρόπο σωστικά μυστήρια και αγιοπνευματική Χάρι Θεού στους Ρωμαιοκαθολικούς... Ποια είναι η Αποστολική Διακονία; Δια του καταστατικού της: ''Η Αποστολική Διακονία αποτελεί τον επίσημο Εκκλησιαστικό Οργανισμό πού τελεί υπό την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος.'' Είναι πασιφανές έκδηλο, πως η δρομολογημένη ένωση των Λατίνων με το οικουμενιστικό Φανάρι δεν έχει χρείαν καταληκτικής συμφωνίας ή εκκλησιολογικής συμβάσεως, αφού, η ίδια η ένωση ποιείται καθημερινά, τόσο σε διάρκεια, όσο και σε συχνότητα. Το τέλος θα είναι απλά η είσοδος στο κοινό ποτήριο. Οι ντόπιοι δουρειοιππικοί Ουνίτες έχουν πλευρίσει υπέρ το δέον κυκλαδίτες Μητροπολίτες και Δωδεκανήσιους δεσπότες. Φέτος ιδίως, που το Πάσχα θα εορτασθεί ταυτόχρονα σε Ρώμη και Αθήνα, χάριν της ημερολογιακής καινοτομίας, θα δούμε συνεορταστικές τελετές απείρου κάλλους...! Προσφέρεται οικουμενιστικά για υποκρίνουσες, εθιμοτυπικές συνευρέσεις στο όνομα αυτής της χιλιοειπωμένης, ανοικής αγάπης, που από Χριστολογική την κατήντησαν κοσμική και αμαρτάνουσα. Επειδή όμως, σχεδόν έναν ολόκληρο αιώνα τώρα, ''ο Οικουμενισμός προσωρεί αγαπητικά και συγκεντρωτικά'', όπως έλεγε ο πάλαι ποτέ Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πλέον τους οικουμενιστές, ως πλανεμένους εκφραστές, αλλά τουναντίον, ως επί γνώσει εραστές ενός επίδοξου άκυρωτικού και άχαρου γάμου. Οι νεοεκκλησιολογικές θέσεις τους, που βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με τα τεκτονικά τευχίδια του ''Πυθαγόρα'' και με προκάλυμα τις μοδάτες, οικολογικές ανησυχίες, βρίθουν από ακαταίσχυντες ύβρεις προς το Σύμβολο της Πίστεως, άρα και προς αυτήν, την Αγία και Ζωοοποιό Τριάδα. Δεν πάει πολύς καιρός, που ο Αυστραλίας Στυλιανός δήλωνε, πως ''η Ορθοδοξία δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια'' και πως, ''ο Χριστός σαν άνθρωπος ήταν αμαρτωλός. ''Δείτε λοιπόν, αυτοί οι ενχώριοι, παρεκτετρεπόμενοι οικουμενιστές υπό το πρίσμα ''της των πάντων [αδιακρίτως] ενώσεως'' με ποιους συναγελάζονται... Με αυτούς τους Τέκτονες Παπικούς, αφού στην Ιταλία είναι γνωστό τοις πάσι, πως η Στοά P2 και το Βατικανό έχουν συνάψει σχέσεις ήδη από την δεκαετία του '70 ευκρινώς και από τα χρόνια του Μεσοσοπολέμου, μυστικώς. Την δεκαετία του '70, το μεγάλης κυκλοφορίας περιοδικό ''Panorama'' δημοσίευε δηλώσεις επώνυμων ιταλών καραμπινιέριδων σχετικά με τις συλλήψεις των Μαφιόζων σε μασονικές στοές της P2. Eκεί συνομολογούσαν, πως ανάμεσα στα στελέχη της μασονικής στοάς ήταν και αρκετοί καρδινάλιοι, της συνόδου μάλιστα του κραταιού Βατικανού. Τα ονόματά τους ποτέ δεν δόθηκαν στην δημοσιότητα και οι ίδιοι φυσικά συνέχισαν το έργο τους στην σύνοδο του Βατικανού! Είναι οι ίδιοι ψευδοχριστιανοί και ψευδοειδείς ποιμένες που βοήθησαν στην ανατροπή του προέδρου Μιλόσεβιτς, στον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας και στην ίδρυση του κρατιδίου των Σκοπίων. Το Βατικανό ήταν το πρώτο κράτος που αναγνώρισε τα Σκόπια με το όνομα ''Μακεδονία'' και από τις πρώτες χώρες που αναγνώρισαν το ψευδοκράτος του Ντενκτάς στην Κύπρο. Είναι αυτοί που χρηματοδοτούσαν εξεγέρσεις και επιχορηγούμενες λαοφιλείς επαναστάσεις στην Πολωνία του Βαλέσα, στην ''πορτοκαλί επανάσταση΄΄ στην Ουγγαρία της Γιούλια Τιμοσένκο, στην πρώην Ανατολική Γερμανία του Χόνεκερ και φυσικά στην εξέγερση στην Τσεχοσλοβακία. Ο ρόλος τους σχεδόν πάντοτε κάθε άλλο παρά ποιμαντικός ήταν. Η ιταλική ''Giornale'' και η ''La Stamba'' συνομολογούσαν ευθαρσώς,πως την δεκαετία του '80, το Βατικανό σε συνεργασία με διεθνείς εμπόρους όπλων, προσέφεραν βαρύ πολεμικό οπλισμό σε επίδοξους δικτατορίσκους στην Λατινική Αμερική και δη στην Χιλή, στην Ονδούρα, στο Σαν Σαλβαδόρ και στην Παραγουάη. Κάτι, που ίσως δεν γνωρίζουν πολλοί νεόκοποι, αιρετικόφρονες ψευδορθόδοξοι ποιμένες... Η Καθολική Εκκλησία από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 έχει ακυρώσει συνοδικά το ''Μυστήριο του Αγιασμού'' γιατι, ως είδαν αυτό δεν είχε καμμία Χάρι! Οι εξορκισμοί έχουν απαγορευθεί ''εκκλησιαστικώς'' γιατι κατέληξαν, πως αυτοί [οι εξορκισμοί δηλαδή] δεν μπορούσαν, να προσφέρουν το παραμικρό σε πάσχοντες, δαιμονόπληκτους ανθρώπους. Εδώ βέβαια ισχύει το γνωστό, ''Δαίμονας, δαίμονα, ου δύναται εκβάλλει.'' Αν προσθέσουμε ακόμη, πως το 1990 επαναπροσδιόρισαν το ''αγιολόγιό τους,'' αποκλείοντας Αγίους, όπως ο Άγιος Γεώργιος, με το αιτιολογικό, πως δεν θαυματουργούσαν πια..., τότε μιλάμε πλέον όχι για ''αδελφή εκκλησία΄΄, αλλά για αδελφική συνομωσία! Συμπερασματικά... Πολλά μπορεί, να γράψει κανείς γι' αυτούς τους σύγχρονους Σταυρωτές Χριστού, τους μακιαβελικούς Νέρωνες της σύγχρονης αποστασίας. Επειδή όμως, πολλοί βαυκαλίζονται στο άκουσμα ενός ευγενούς διαλόγου και μιας εν Χριστώ ενώσεως μετά πάντων αυτών και μέσα τους δημιουργούνται αγαπόλογα συναισθήματα ουχί εν Αληθεία, ας έχουν κατά νου πως... Η ένωση μπορεί, να επιτευχθεί μόνο με την πλήρη μετάνοια των καθολικών και τον συνταυτισμό τους με την γνήσια, ορθή Πίστη που προσφέρει η μάννα Ορθοδοξία. Διαφορετικά μιλάμε για διάλογο δύο θρησκευτικών,διοικητικών μορφωμάτων, που κόβει ο ένας... κόβει ο άλλος... ιδού η ένωση. Πολλοί Πατέρες του 18ου και 19ου αιώνα, τόνιζαν απερίφραστα, πως συμφέρει περισσότερο στην Ορθοδοξία το μουσουλμανικό φόβητρο, ως αιτία μετανοίας και σφυρηλάτησης της Πίστης, παρά ο παπικός καθολικισμός, ως δούρειος ίππος υποδαύλισης της Πίστης και αλλοίωσης της σωστικής υφής της Ορθοδοξίας.


Υ.Γ. Ο κόσμος μας 

δεν είναι αγγελικά πλασμένος και για τούτο υπεροπτικά οδεύει στον κρημνό, 

γιατι αρνήθηκε και πάλι τον Χριστό, ως Αλήθεια,ως Δικαιοσύνη, 

ως Αγάπη και ως Λατρεία. 

Πίσω από τις μαύρες μάσκες της επάρατης παναίρεσης του Οικουμενισμού

 κρύβονται τεκτονικά Τάγματα διευρημένης Ασφαλείας, 

σημαιοστολισμένοι πατριάρχες με μασονικά παράσημα στο πέτο 

και επίσκοποι που διδάσκουν το οικουμενιστικό τους φρόνημα στο δύσμοιρο το ποίμνιο. 

Όσο τα πράγματα θα χειροτερεύουν στο κοινωνικό γίγνεσθαι,

 τόσο θα ζητείται δικαιοσύνη χωρίς όρια. 

Ας γεμίσουμε τις εκκλησίες με ανθρώπους,περισσότερους από τις σημαιοστολισμένες πλατείες και τις αιμοδιψούσες λεωφόρους. 

Οι μάζες είναι πλαστικοποιημένη έννοια στα χείλη εμφυλιοπόλεμων μελών παροχημένης μάντρας.

 Ας γεμίσουν τα εξομολογητήρια από συμπάσχοντες αδελφούς, που εμπιστεύονται την δικαιοσύνη του Θεού περισσότερο από τα ξίφη των ανθρώπων. 

Η Μετάνοια θ' αλλάξει το ζύγι του Θεού, οι Αγανακτισμένοι θα μπορούσαν, 

να γίνουν Μετανοημένοι και ν' απευθύνονται ομοθυμαδόν στον Ρυθμιστή των όλων! 

Τα κομματικά αμνοερίφια είναι πλέον απροστάτευτα και οσονούπω 

θα ζηλεύουν τα καθ' ομείωσιν πρόβατα του Ποιμένου μας Χριστού, 

την στιγμή,

που οι προβατόσχημες αίγες θα τελούν υπό διογμώ, 

όσο θα θωρούν την ήρα να ξεχωρίζει από το στάρι. 

Όσοι πιστοί προσέλθετε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF