ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 24 Ιουνίου 2014

ΑΓΑΠΗΤΕ ΕΝ ΚΥΡΙΩ ΓΕΡΟ - ΘΕΟΚΤΙΣΤΕ


 

                                                                                                              

Αγαπητέ εν Κυρίω γερο - Θεόκτιστε


Χριστός Ανέστη!

 

 

Εύχομαι η αναστάσιμος χαρά, να πληροί πάντοτε την καρδιάν σου!Εις την προηγουμένην σου είχον αναφέρει περί της εσωτερικής εργασίας και της πνευματικής εγρηγόρσεως. Περισσότερον συγκεκριμένως οφείλει ο Μοναχός,να αναπτύσσει μίαν εσωτερικήν, καρδιακήν δραστηριότητα προσευχής και αυτομεμψίας. ''Οφείλομεν διηνεκώς εαυτούς κατακρίνειν και μέμφεσθαι, ''διότι ο ''χρεώστην εαυτόν λογιζόμενος,απροσδόκητον πλούτον αιφνιδίως λήψεται'' χάριτος και ειρήνης. Όταν η πνευματική εργασία έχει, ως  ψυχήν της την ταπείνωσιν,η οποία εκφράζεται δια της αυτομεμψίας, ο Μοναχός ευρίσκεται εις ασφάλειαν και προφυλάσσεται από την πλάνην. Η ευλογημένη αυτομεμψία είναι η μήτηρ του τρισευλογημένου πένθους και των χαριτωμένων δακρύων. Η επιμονή εις την εσωτερικήν χειραγώγισην της καρδίας θα φέρει οπωσδήποτε καρπούς, θα ζωοποιήσει την καρδίαν, διότι θα την ανακαλεί συνεχώς από την αιχμαλωσίαν των παθών και θα την συνηθίσει να εντρυφά εις την προσευχήν και το πένθος. Ο αββάς Ματόης συμβουλεύει τον κάθε Μοναχόν με θαυμαστήν λιτότητα, αλλά και πηρότητα...'' Ύπαγε, παρακάλεσον τον Θεόν, ίνα δώσει πένθος εις την καρδίαν σου και ταπείνωσιν και πρόσεχε πάντα τις αμαρτίες σου. Και μη κρίνε άλλους,αλλά γενού υποκάτω πάντων. Κόψον την παρρησίαν από σου και κράτησον την γλώσσαν σου και την κοιλίαν σου. Εάν τις λαλήσει περί πράγματος οιουδήποτε, μη φιλονεικήσεις μετ' αυτού, αλλ' εάν καλώς λέγει, ειπέ ''ναι'' εάν δε κακώς, ειπέ ''συ οίδας πως λαλείς.'' Μη όριζε μετ' αυτού περί ων λάλησε και αύτη εστίν η ταπείνωσις.Μία άλλη όψις της εσωτερικής εργασίας είναι εκείνη, η οποία μάλιστα χαραχτηρίχει τον βαθύν,πνευματικόν άνθρωπον,κατά την οποίαν η καρδία είναι αφωσιωμένη μυστικώς με άκραν εμπιστοσύνην εις τον Νυμφίον της. Ζει δηλαδή, την Ζωήν της Πίστεως και είναι πάντοτε έτοιμη να ανοιχθεί και να αποδειχθεί το θείον θέλημα χωρίς ταραχήν. Η αυταπάρνησις αρχίζει από την καρδίαν. Ελπίζω να επανέλθω επί του θέματος συντόμως. Μεταβίβασε τα βαθύτατα σέβη μου εις τον άγιον Γεροντά σου. Χριστός Ανέστη!

 



Απάνθισμα πνευματικών επιστολών του μακαριστού 
Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού
από το βιβλίο του
''ΠΡΟΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ''

                                                                                                   

                                                                                                                         
Μάρτιος 1982


Ευχέτης προς Κύριον

                                                                                                                                     

                                                                                                                                     

 Ο Ωρωπού και Φυλής Κυπριανός


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF