ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ (1896 - 1966) Δ' ΜΕΡΟΣ


 


''Οι Απόστολοι ετόνιζαν, ότι ένας γνήσιος δούλος του Θεού γνωρίζεται, όχι από το όνομά του,
αλλά από την πίστη του και τα έργα του [Ρωμ.β΄17-29].
Αν το όνομα δεν ανταποκρίνεται στην πίστη και τα έργα ενός ανθρώπου,είναι ψεύτικο.
Ομοίως Χριστιανός - κατά αυστηρήν έννοιαν - είναι μόνον εκείνος που ομολογεί την Γνησία Διδασκαλία του Χριστού
και ζη συμφώνως προς αυτήν.
''Χριστός υμάς ουδέν ωφελήσει...καταργήθητε υπό του Χριστού'' [Γαλάτ.ε΄2,4],
γράφει ο Άγιος Απόστολος Παύλος για εκείνους που διέστρεφαν την Γνησία Διδασκαλία.''


Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς.



Σύντομα, μετά την διάδοση της διδασκαλίας του Χριστού στα έθνη, αυτοί που επίστευσαν στον Χριστό και έγιναν άκολουθοί του, απεκλήθησαν στην Αντιόχεια ''Χριστιανοί.

'' Η λέξις ''Χριστιανός'' σημαίνει,

ότι ο κάτοχος αυτού του ονόματος έχει δοθεί στον Χριστό, ανήκει σε Αυτόν με όλη του την καρδιά και ακολουθεί την Διδασκαλία Του.

Το όνομα ''Χριστιανός'' που ορίζει καλώς την ουσία των ακολούθων του Χριστού,

ήταν ευχάριστο σε αυτούς και από την Αντιόχεια εξαπλώθηκε σύντομα σε άλλα μέρη.

Οι Χριστιανοί τιμούσαν το όνομα.

Ήσαν χαρούμενοι να καλούνται με το όνομα του αγαπημένου τους Διδασκάλου και Κυρίου.

Συνέβαινε συχνά,όταν ερωτούσαν το όνομά τους, να απαντούν, ότι ονομάζοντο ''Χριστιανοί.'' 

Οι Ιουδαίοι και οι ειδωλολάτρες άρχισαν επίσης να τους καλούν με το ίδιο όνομα, συνδέοντας με αυτό, όλη την κακία και το μίσος τους κατά του Χριστού.

''Πού γεννήθηκες;

Ποιό είναι το όνομά σου;

Ποιό είναι το όνομα του πατέρα σου;...,'' ερώτησε ο δήμιος Λατρώνιος τον γέροντα Πρεσβύτερο Επίκτητο και τον νεαρό του μαθητή Αστίωνα [εορτάζουν στις 7 Ιουλίου].

''Είμεθα Χριστιανοί, γεννημένοι από Χριστιανούς γονείς, απάντησαν...''



''Δεν σας ρώτησα αυτό. Πέστε μου τα ονόματά σας, επέμενε ο δήμιος, ''γνωρίζω την ομολογία σας''... ''Είμεθα Χριστιανοί. Πιστεύουμε στον Ένα Κύριο Ιησού Χριστό... Όσο για τα είδωλα, τα αποστρεφώμεθα...'' εξακολούθησαν οι άγιοι μάρτυρες. Ο βασανιστής διέταξε να τους δείρουν, να τους γδάρουν με σιδερένια πιρούνια, να τους κάψουν με πυρσούς. Και όμως τίποτα δεν ακούστηκε από αυτούς, παρά ''Είμεθα Χριστιανοί, είθε να γίνει σ' εμάς το θέλημα του Κυρίου και Θεού μας.'' Αυτό εντυπωσίασε τόσο πολύ έναν ειδωλολάτρη, τον Βιγιλάνδιο, που για τρεις μέρες επαναλάμβανε συνεχώς στον νου του, τους λόγους των μαρτύρων.


Την τέταρτη ημέρα διεκήρυξε ενώπιον όλων... ''Είμαι Χριστιανός'', και βαπτίσθηκε. Ο ιερός Επίκτητος και ο Αστίων  υπέστησαν πολύ περισσότερα βάσανα, αλλά δεν έπαυσαν να ομολογούν... ''Είμεθα Χριστιανοί.'' Αξιώθηκαν μαρτυρικού θανάτου,αποκεφαλίσθηκαν με ξίφος και ανεχώρησαν προς τον Χριστό που αγάπησαν και για χάρη Του βασανίσθηκαν.


Όμως, όσο προσφιλές και αν ήταν αυτό το όνομα στους Χριστιανούς,αργότερα άρχισε να μην ανταποκρίνεται στην ουσία του... Υπήρχαν άνθρωποι,που, ενώ καλούντο Χριστιανοί, δεν ανήκαν στον Χριστό πνευματικά.


Ο Ίδιος ο Χριστός διεκήρυξε... ''ου πας ο λέγων μοι, Κύριε, Κύριε, εισελεύσεται εις την Βασιλείαν των Ουρανών, αλλ' ο ποιών το θέλημα του Πατρός μου του εν Ουρανοίς.'' [Ματθ.ζ΄21]. Ο Χριστός προείπε ακόμη, ότι πολλοί θα προσπαθήσουν να Τον παραστήσουν, καλούμενοι με το όνομά Του,... ''πολλοί γαρ ελεύσονται επί τω ονόματί μου λέγοντες, εγώ είμι ο Χριστός'' [Ματθ.κδ΄5]. 


Οι Απόστολοι στις θεόπνευστες Επιστολές τους τονίζουν, ότι ψεύτικοι φορείς του ονόματος του Χριστού είχαν ήδη εμφανισθεί στους χρόνους τους και προειδοποιούσαν τους πιστούς να μην έχουν καμμία σχέση μαζί τους...''...ηκούσατε ότι ο Αντίχριστος έρχεται, και νυν αντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν... εξ ημών εξήλθον, αλλ' ουκ ήσαν εξ' ημών [Α΄Ιωάν.β΄18-19], γράφει ο Άγιος Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος.


Συνιστώντας στους μαθητάς των να αποφεύγουν με κάθε τρόπο συζητήσεις και μάχες για θέματα που δεν έχουν σχέση με την σωτηρία [πρβλ, Α΄Κορινθ.α΄10-14], οι Απόστολοι ταυτόχρονα τους διέτασσαν, να αποφεύγουν εκείνους που δεν εκήρρυταν την Ορθή Διδασκαλία.Ετόνιζαν,ότι ένας γνήσιος δούλος του Θεού γνωρίζεται,όχι από το όνομά του,αλλά από την πίστη του και τα έργα του [Ρωμ.β΄17-29]. Αν το όνομα δεν ανταποκρίνεται στην πίστη και τα έργα ενός ανθρώπου,είναι ψεύτικο.''


Ο Ίδιος ο Κύριος στην ''Αποκάλυψη'' που παρέδωσε στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, ομιλεί αυστηρά για εκείνους που ψευδώς απέδιδαν στους εαυτούς των την ονομασία των απογόνων της Παλαιάς Διαθήκης, ''των λεγόντων Ιουδαίους είναι εαυτούς,και ουκ εισίν,αλλά συναγωγή του σατανά.'' [Αποκάλ.β΄9].


Ομοίως Χριστιανός - κατά αυστηρήν έννοιαν - είναι μόνον εκείνος που ομολογεί την Γνησία Διδασκαλία του Χριστού και ζη συμφώνως προς αυτήν. ''Χριστός υμάς ουδέν ωφελήσει... καταργήθητε υπό του Χριστού'' [Γαλάτ.ε΄2,4], γράφει ο Άγιος Απόστολος Παύλος για εκείνους που διέστρεφαν την Γνησία Διδασκαλία.


Πολλοί τέτοιοι διαστροφείς της Γνησίας Πίστεως εξακολούθησαν δολίων να φέρουν την ονομασία του Χριστιανού, ζώντες στους χρόνους των Αποστόλων και ακόμη περισσότεροι εμφανίσθηκαν στους επόμενους αιώνες. Σε αντίθεση με αυτούς τους ψευδο-χριστιανούς, αυτοί που ομολογούσαν την Αληθή Πίστη ονομάσθηκαν ''Ορθόδοξοι'', διότι ο αληθινός Χριστιανισμός συνίσταται στην δοξολογία του Θεού με την ζωή εκάστου. 


''Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων,όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα υμών, τον εν τοις Ουρανοίς.'' [Ματθ.ε΄14] διέταξε ο Χριστός. Η δοξολογία του Θεού με την ζωή μας είναι δυνατή μόνον τότε,όταν κρατούμε την Ορθή Πίστη και, όταν την εκφράζουμε με λόγια και έργα.



Έτσι, με την παρούσα έννοια της λέξεως ''Ορθόδοξος'' είναι αυτός που ομολογεί την Ορθήν, δηλαδή την Γνησία Πίστη [Ορθή Δόξα] 

και ζει συμφώνως προς Αυτήν.

Αποκαλούντες την Πίστη μας ''Ορθοδοξία, ''την διακρίνουμε από τον ψεύτικο Χριστιανισμό

 και αποκαλούμενοι ''Ορθόδοξοι'' δείχνουμε, ότι η Πίστη μας είναι ο Ορθός, Αυθεντικός και 

Ακηλίδωτος Χριστιανισμός και ότι είναι καθήκον μας να εκπληρώνουμε επακριβώς την Διδασκαλία Του.

Αυτή η ''Ορθοδοξία'' καλείται δικαιολογημένα έτσι, επειδή είναι πραγματική Αλήθεια,

μη παραδεχομένη πιθανή ύπαρξη κάποιας άλλης αλήθειας και το, 

ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι αυτή η ''Μία'' για την Οποία ο Χριστός ωμίλησε,

όταν είπε... ''οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν και πύλαι΄άδου ου κατισχύσουσιν αυτής.'' [Ματθ.ιστ' 18],

αποδεικνύεται και 

βεβαιώνεται από πλείστα όσα σημεία εκδηλωμένα από την ίδρυσή Της και που συνεχίζουν μέχρι των ημερών μας να φανερώνονται στην Ορθόδοξη Εκκλησία,

όπως για παράδειγμα,

τα θαύματα που επιτελέσθηκαν από Αγίους,

όχι μόνον του παρελθόντος,

αλλά επίσης και από συγχρόνους μας,οι οποίοι ευαρέστησαν τον Θεό.

Έχουμε λοιπόν κάθε λόγο την ημέρα του θριάμβου της Ορθοδοξίας να διακηρύσσουμε περιχαρείς...

''Αύτη η Πίστις των Αποστ'όλων,αύτη η Πίστις των Πατέρων,αύτη η Πίστις των Ορθοδόξων,

αύτη η Πίστις την Οικουμένην εστήριξεν.''

 


Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις από το βιβλίο:
''Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ'' 
του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού
Εκδόσεις Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλή Αττικής
1995, σελ 46-51.


Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF