ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

ΜΗ ΚΡΙΝΕΤΕ ΙΝΑ ΜΗ ΚΡΙΘΕΙΤΕ




 

Η σύντομη και τόσο σπουδαία προσευχή του Μεγάλου Αγίου μας Εφραίμ του Σύρου,
''Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα 
και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου'' 
ας γίνει καθημερινό εντρύφημα της ψυχής μας.


Εμείς λοιπόν,
τελείως απερίσκεπτα παίρνουμε την κρίση από τα χέρια του Θεού και σχολιάζουμε,
κατακρίνουμε και διαπομπεύουμε συστηματικώς αυτούς, που ο Κύριος ακόμη τους ανέχεται και τους συγχωρεί!
Πολλοί μάλιστα τολμούν, να συγκρίνονται επιλεκτικά με τους χειρότερους αμαρτωλούς ή ακόμη και μ' αυτούς,
που μπορεί,
να πηγαίνουν μεν στην εκκλησία, αλλά είναι πολύ εμπαθείς και αμαρτωλοί και έτσι βγάζουν τους εαυτούς των καλούς και αγίους!


Οι Άγιοι Πατέρες ώρισαν καθ' όλην την διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής

-περίοδο έντονης προσευχής και αυστηρής νηστείας-

να διαβάζεται σ' όλες τις ιερές Ακολουθίες στην εκκλησία,

η σύντομη,αλλά πολύ ψυχοφελής προσευχή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου,

που λέει τα εξής: 

''Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δως.

Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης χάρισαί μοι τω σω δούλω.

Ναι, Κύριε Βασιλευ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου,

ότι ευλογητός ει,εις τους αιώνας των αιώνων.

Αμήν''.

Πολύ πλούσια σε πνευματικά νοήματα,αλλά και αιτήματα η προσευχή αυτή.

Θα ήθελα, όμως να μέναμε στον τελευταίο στίχο, όπου ζητάει από τον Κύριο,

να του δώσει το χάρισμα ''του οράν, να βλέπει δηλαδή διαρκώς, τα δικά του αμαρτήματα και να μην κατακρίνει τον αδελφό του!



Αυτό θα έπρεπε, να είναι στόχος όλων των ανθρώπων, για να ζούμε ειρηνικά, αρμονικά και ευτυχισμένα. Να ζούμε ανθρώπινα!Γεγονός, όμως αδύνατον στην πράξη, αφού οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα δεν αποδέχονται τον Θεό και την διδασκαλία Του και αρέσκονται στην αθεία, την εγκληματικότητα και γενικώς στην παρανομία. Για όλους, όμως εμάς, που θρησκεύουμε και ποθούμε την σωτηρία μας, αυτό θα έπρεπε να είναι ''αυτονόητο.'' Δυστηχώς, όμως ο πονηρός διάβολος μας εξαπατά και μας παρακινεί, στο να αδιαφορούμε για τα προσωπικά μας αμαρτήματα, για τα οποία και θα λογοδοτήσουμε την ώρα της Κρίσεως και ασχολούμαστε, με το να κρίνουμε αυστηρά τα λάθη και τα αμαρτήματα των άλλων. Ποιός, όμως έχει το δικαίωμα αυτό; Φυσικά Αυτός, που είναι Τέλειος και Αναμάρτητος. Είναι μόνον ο Κυριός μας, ο οποίος,όμως ακόμη μας ανέχεται και περιμένει μέχρι τέλος την μετάνοιά μας.


Θα μας κρίνει, όπως και όλο το ανθρώπινο γένος κατά την ώρα της Δευτέρας Παρουσίας Του. Εμείς λοιπόν, τελείως απερίσκεπτα παίρνουμε την κρίση από τα χέρια του Θεού και σχολιάζουμε, κατακρίνουμε και διαπομπεύουμε συστηματικώς αυτούς, που ο Κύριος ακόμη τους ανέχεται και τους συγχωρεί! Πολλοί μάλιστα τολμούν, να συγκρίνονται επιλεκτικά με τους χειρότερους αμαρτωλούς ή ακόμη και μ' αυτούς, που μπορεί,να πηγαίνουν μεν στην εκκλησία, αλλά είναι πολύ εμπαθείς και αμαρτωλοί και έτσι βγάζουν τους εαυτούς των καλούς και αγίους! Μήπως, όμως ο Θεός μας διαβεβαίωσε,ότι θα μας κρίνει βάσει την ζωή των αμαρτωλών και παράνομων ανθρώπων; Αστείο πράγμα! Ο Κύριος δεν παύει, να βροντοφωνάζει, ότι η κρίση των πράξεών μας θα γίνει βάσει του Ευαγγελικού νόμου και των θείων εντολών Του. Μάλιστα συνεχώς μας υπενθυμίζει αυτό, που πρέπει, να τηρήσουμε για να μην κριθούμε και κατακριθούμε. ''Μη κρίνετε ίνα μη κριθείτε'' και ''Εν ω γαρ κρίμασι κρίνετε κριθήσεσθε...'' 


Αν στην ζωή μας ενεργούμε σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου και μετρούμε τους άλλους με το μέτρο της αγάπης, του ελέους και της ευσπλαχνίας, τότε και Αυτός, όταν θα έλθει η ώρα, να λογοδοτήσουμε θα μας μετρήσει με το ίδιο μέτρο. Αν με επιείκεια ελέγχουμε τις αμαρτίες των άλλων,τότε και ο Κύριος θα είναι επιεικής στις δικές μας αμαρτίες. Αν,όμως μετράμε με το μέτρο του μίσους και της χαιρεκακίας και κοινολογούμε τα σφάλματα των αδελφών, τότε και εμάς ο Κύριος Ιησούς Χριστός, θα μας αντιμετωπίσει ανταποδίδοντάς μας, τα όσα πράξαμε κατά την διάρκεια της επιγείου ζωής μας και θα μας ανταποδώσει με το ίδιο μέτρο κατά την ημέρα της Κρίσεως. Ας παύσουμε επιτέλους, να ασχολούμαστε με την ζωή των άλλων. Με τα λάθη και τα αμαρτήματά τους. Ας σταματήσουμε, να ''τρώμε'' ανθρώπινες σάρκες με το ακατάσχετο κουτσομπολιό και τις άδικες και άσκοπες κρίσεις μας. Δεν συμφέρει στην ψυχή μας. Απλώς ικανοποιούμε το πάθος της περιέργειας και της κακίας μας, που είναι σοβαρά αμαρτήματα.


Το επιχείρημα πολλών, ότι το κάνουν από ενδιαφέρον και αγάπη είναι αμαρτωλή πρόφασις. Διότι,όποιος έχει αληθινή αγάπη και πονάει τα σφάλματα του αδελφού του, θα μιλήσει στον ίδιο κατ' ιδίαν και όχι σε τρίτους και μάλιστα εν απουσία του, όπως συμβαίνει και θα τον συμβουλεύσει με όμορφο και καλοπροαίρετο τρόπο. Ακόμη θα προσευχηθεί με πόνο για τον αδελφό του. Είναι προτιμότερο, όμως να ενδιαφερθούμε για τα δικά μας λάθη, τα πάθη και τα αμαρτήματά μας. Είναι τόσα πολλά και χρειάζεται έντονη και συνεχή προσπάθεια. Ο ίδιος ο Κύριος μας συμβουλεύει. ''Έκβαλε πρώτον την δοκό εκ του οφθαλμού σου και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδελφού σου. Ακόμη θα πρέπει να γνωρίζουμε, ότι, όταν ασχολούμαστε με την διόρθωση των προσωπικών μας ελαττωμάτων και παθών 1. Δίνουμε στους άλλους το καλύτερο παράδειγμα, 2. Διακρίνουμε έντονα την κακία και την αντίδραση του διαβόλου σε κάθε προσπάθεια Μετανοίας και διόρθωσεώς μας και διαπιστώνουμε,πόσο δύσκολος είναι ο αγώνας κατά των παθών και έτσι... 3. Γινόμαστε επιεικείς στα λάθη και στις αδυναμίες των αδελφών μας.


Όταν, όμως κρίνουμε τους άλλους και τους εξουδενώσουμε, δείχνουμε,ότι ζούμε τον φόβο των δικών μας ενοχών και ψάχνουμε τρόπο φυγής από τον έλεγχο της συνειδήσεώς μας. Έτσι μας βολεύει, να δικάζουμε και να κακολογούμε τους άλλους, για να ξεχνάμε τον κακό εαυτόν μας και να καλλιεργούμε τον άρρωστο φαρισαισμό, ότι εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους αμαρτωλούς ανθρώπους. Με τον τρόπο αυτό συνειδητά εξαπατούμε τους συνανθρώπους μας, αλλά δυστηχώς περισσότερο τον εαυτό μας και τον αφήνουμε αδιόρθωτο, αμετανόητο, εμπαθή και πνευματικά άρρωστο, κλείνοντας έτσι τον δρόμο της σωτηρίας μας.



Αδελφοί μου

 

Η σύντομη και τόσο σπουδαία προσευχή του Μεγάλου Αγίου της Εκκλησίας μας, 

Εφραίμ του Σύρου, 

''Κύριε Βασιλευ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου'' 

ας γίνει καθημερινό εντρύφημα της ψυχής μας, ας γίνει ο στόχος της ζωής μας. 

Έτσι θα βιώνουμε μια μακαρία κατάσταση ειρήνης,αγάπης και ευτυχίας.

Θα απαλλαγούμε από την Κρίση του Κυρίου μας κατά την αδιάψευστη υπόσχεσή Του

 και θα επιτύχουμε σίγουρα και εύκολα την σωτηρία της αθανάτου ψυχής μας,

που εύχομαι ο Κυριός μας να χαρίσει εις όλους μας.

Αμήν!



Μετ' ευχών

 


Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Αγιοκυπριανίτης

Καθηγούμενος Ι. Μ. Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης
Λαμπέτι Ηλείας.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF