ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ


 


Με 50 αστυνομικούς εκκενώθηκε το κονάκι της Ι.Μ.Εσφιγμένου στη Θεσσαλονίκη! Βέλη κατά Πατριάρχη.Τα κάγκελα του Αστυνομικού τμήματος Λευκού Πύργου δεν τον λυγίζουν.Στέκεται με σθένος πίσω από αυτά και σχηματίζει στον αέρα το σημείο του Σταυρού."Μπορούν να αρπάξουν ο,τι υλικό ανήκει στη Μονή Εσφιγμένου, δεν μπορούν όμως να αρπάξουν την πίστη μας". Είναι τα λόγια του πατέρα Μαρδάριου μέσα από το Αστυνομικό Τμήμα.Δεν έχει περάσει πολλή ώρα που από το κελί στο κονάκι της Μονής Εσφιγμένου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης βρέθηκε ξαφνικά στο κελί του Αστυνομικού Τμήματος.Επτά το πρωί της Παρασκευής.Ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις αποκλείουν το τμήμα της οδού Βενιζέλου, με σκοπό να εκκενώσουν το αντιπροσωπείο της Μονής Εσφιγμένου.


Περίπου 50 πάνοπλοι αστυνομικοί κινητοποιούνται για να γίνει έξωση σε έναν εγχειρισμένο μοναχό και σε πέντε πολίτες που βρίσκονταν στο κονάκι.Η επιχείρηση υλοποιήθηκε μετά την έκδοση δικαστικής απόφασης, με βάση την οποία διατάχθηκαν η εκκένωση του οικήματος και η παράδοσή του στη νέα αδελφότητα της Μονής Εσφιγμένου, που συστάθηκε το 2005 και με την οποία η παλαιά αδελφότητα, αυτή των ζηλωτών μοναχών, βρίσκεται σε διαμάχη."Δικαστικός επιμελητής και αστυνομικοί χτύπησαν την πόρτα και ζήτησαν να βγούμε από το κονάκι. Τους παρακάλεσα να μου δώσουν λίγο χρόνο, προκειμένου να επικοινωνήσω με τον Ηγούμενο. Μέχρι να πάρω τηλέφωνο, είχαν παραβιάσει την πόρτα και μπήκαν μέσα. Ήταν ευγενικοί, δεν μας πείραξαν. Είπαν ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε τον χώρο και να τους ακολουθήσουμε στο τμήμα" περιγράφει στη "δημοκρατία" ο πατέρας Μαρδάριος.Αστυνομικοί τον έβαλαν σε περιπολικό της Άμεσης Δράσης και τον οδήγησαν στο τμήμα. Εκεί παρέμεινε μαζί με τους πέντε πολίτες για περίπου δύο ώρες και κατόπιν αφέθηκαν ελεύθεροι."Καταδικάζουμε έντονα αυτή την πράξη που έγινε με εντολή του Οικουμενικού Πατριάρχη. 


Του λέμε ξανά ότι όσο προσεύχεται μαζί με τον Πάπα και άλλους αιρετικούς, δεν θα τον μνημονεύουμε. Τον θεωρούμε αιρετικό και παγανιστή, προδότη της πατρίδας και της πίστης" λέει στη "δημοκρατία" ο Ηγούμενος της Μονής Εσφιγμένου +Αρχιμανδρίτης Μεθόδιος.Προαναγγέλει ότι οι ζηλωτές μοναχοί σκοπεύουν να προσφύγουν στο δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ζητά από το κράτος να τους προστατεύσει."Να μας αφήσουν ήσυχους να ασκούμε τα πνευματικά μας καθήκοντα και ας πάρουν τα λεφτά, εμείς δεν τα θέλουμε" λέει ο Γέροντας.Η νέα αδελφότητα με ανακοίνωσή της απευθύνεται στους ζηλωτές μοναχούς, τονίζοντας: "Η κατάληψη είναι αδιέξοδη και έχει ημερομηνία λήξεως, εξυπηρετεί δε μόνο τις φιλοδοξίες των ηγετών τους".




Εφημερίδα "Δημοκρατία"
Σάββατο 01/11/2014
Από τον κ. Θάνο Χερχελετζή
Πηγή: Ιερά Μονή Εσφιγμένου στο Facebook



Δελτίο Τύπου Ιεράς Μονής Εσφιγμένου.


Μετά λύπης μας σας ενημερώνουμε ότι σήμερα στις επτά το πρωί εκκενώθηκε το κονάκι μας στην οδό Βενιζέλου της Θεσσαλονίκης από μεγάλη αστυνομική δύναμη και παρουσία δικαστικού επιμελητή. Αποκλεισμός της περιοχής και ολόκληρη αστυνομική επιχείρηση εναντίον του μοναδικού μοναχού μας που διέμενε εκεί , ο οποίος και προσήχθη στο οικείο αστυνομικό τμήμα.Πρέπει να καταλάβουν αυτοί που έδωσαν το πράσινο φως για την εκκένωση, ότι πήραν ένα ακόμα ακίνητο από την Ιστορική Ιερά Μονή Εσφιγμένου των 125 μοναχών. Ακίνητο που ανήκε εδώ και χρόνια στην αδελφότητα νόμιμα και το παρέδωσαν σε μια αδελφότητα 5 μοναχών που εν μία νυκτί και παράνομα βάσει Κ.Χ.Α.Ο. «βαπτίστηκαν» Ιερά Μονή Εσφιγμένου. Αλλά ενώ δεν υπάρχει κάποιο δικαστήριο που να δηλώνει αρμόδιο να ελέγξει την νομιμότητα αυτής της διοικητικής απόφασης, όλα τα δικαστήρια βάσει αυτής της διοικητικής απόφασης παραχωρούν περιουσιακά στοιχεία της Ιστορικής μας μονής στην νέα ψευδοεσφιγμένου.


Τα συμπεράσματα δικά σας … και η πολιτεία όχι απλά τους αφήνει αλλά τους συνδράμει κιόλας με αστυνομική παρουσία.Ενώ η δικαιοσύνη, θα έπρεπε να αναλώνεται στο να κυνηγάει όσους τόσα χρόνια έχουν κατακλέψει την Ελλάδα και την έφεραν ως εδώ. Όχι να υποστηρίζει το «νομιμοφανές» δίκαιο των ισχυρών εναντίον των αδυνάμων, δεν θα έπρεπε να είναι αυτός ο θεσμικός της ρόλος.Το κονάκι αυτό το χρησιμοποιούσαν οι μοναχοί μας για την διανυκτέρευση τους πριν ή μετά από νοσηλείες, ή για την διανυκτέρευση τους όταν το ιερατικό τους έργο ήταν εκτός Μονής. Μην ξεχνάτε μιλάμε για μια αδελφότητα 125 μοναχών. Τόσα περιουσιακά που ανήθικα και νομιμοφανώς, μας έχει πάρει η ψευδοεσφιγμένου των 5 μοναχών, τι τα κάνει?Μπορείτε να μας πάρετε ότι υλικό μας ανήκει … την πίστη μας όμως όχι. Πια τα ίδια μας τα περιουσιακά στοιχεία χρηματοδοτούν τον ανηλεή πόλεμο εναντίον μας. Αλλά πάντα στην ιστορία της εκκλησίας μας, οι προδότες της πίστης «έπαιρναν» την θέση που τους αξίζει … και ως πιο πλούσιοι … η θέση στο τέλος πάντα ήταν ίδια.

 


Το Φανάρι ακούει; 



Από το Γραφείο Τύπου της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου 



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF