ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Η ΚΙΝΗΣΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΠΑΣΧΑ





Η εγκύκλιος ὑπ᾿ αὔξ. ἀριθ. 150/πρωτ. 420/26.5.1995 τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως,ἀναφερομένη «εἰς τὸν καθορισμὸν κοινῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦὑφ᾿ ἁπάντων τῶν Χριστιανῶν τῆς μεγάλης ἑορτῆς τοῦ ῾Αγίου Πάσχα»,ἔθεσε ἐπὶ τάπητος μίαν σειρὰ προβλημάτων ἱστορικοῦ, κανονικοῦ καὶ δογματικοῦ χαρακτῆρος.᾿Επίσης, ἡ ἀνακίνησις τοῦ ὅλου ζητήματος ἔδωσε τὴν εὐκαιρία νὰ κατανοηθῆ πλήρως,ὅτι ὁ ἀπὸ κοινοῦ παγχριστιανικὸς ἑορτασμὸς τοῦ ῾Αγίου Πάσχα δὲν ἀπετέλεσε ποτὲ ἐσωτερικὸ ποιμαντικὸ πρόβλημα τῆς ῾Αγιωτάτης ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, ἀλλὰ προέκυψε σαφῶς ἀπὸ τὴν Οἰκουμενικὴ Κίνησι ἐντεῦθεν τοῦ 1920·αὐτὴ βλέπει, ὅτι - μέσῳ σταθερῶν πρακτικῶν βημάτων - ἐπιτυγχάνεται ἡ ἐξωτερικὴ (ὁμοσπονδιακὴ) ἑνότης τῶν διϊσταμένων Χριστιανῶν καὶ τοιουτοτρόπως προκαλεῖται στὸν κόσμο ἡ ψευδαίσθησιςμιᾶς κοινῆς χριστιανικῆς μαρτυρίας, παρὰ τὶς ὑφιστάμενες ἀκόμη ἀγεφύρωτες δογματικὲς διαφορές.


Δύο ἔτη μετὰ τὴν ἀνωτέρω ᾿Εγκύκλιο, ἕνα Δελτίο Τύπου τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν ᾿Εκκλησιῶν» («Π.Σ.Ε.») (24.3.1997), μὲ τίτλο «῾Η ἡμερομηνία τοῦ Πάσχα: ἡ ἐπιστήμη προσφέρει λύσι σὲ ἕνα ἀρχαῖο θρησκευτικὸ πρόβλημα», ὑπογραμμίζει τὴν ἡγετικὴ συμβολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ αὐτοῦ ᾿Οργανισμοῦ τῆς Γενεύης, ἀλλὰ καὶ εὐρύτερα τῶν Οἰκουμενιστικῶν ᾿Οργανισμῶν, στὴν προώθησι τοῦ ζητήματος.῾Η ὀργάνωσι μιᾶς παγχριστιανικῆς συσκέψεως, ὅπως ἀναφέρει τὸ Δελτίο Τύπου, στὸ Χαλέπιο τῆς Συρίας (5-10.3.1997) ἀπὸ τὸ «Π.Σ.Ε.» καὶ τὸ «Συμβούλιο ᾿Εκκλησιῶν Μέσης ᾿Ανατολῆς» («Σ.Ε.Μ.Α.») μὲ ἀντικείμενο τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα ἀπὸ τοῦ 2001 καὶ ἑξῆς, μᾶς δίδει τὴν εὐκαιρία νὰ προβοῦμε σὲ μίαν σύντομο ἱστορικὴ ἀναφορὰ σὲ μερικὲς πρόσφατες πτυχὲς τοῦ ζητήματος.1. 


Εἶναι γνωστό, ὅτι μὲ τὸν πλέον ἐπίσημο τρόπο τὸ θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ἀπὸ ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς ἐτέθη μὲ πρωτοβουλία τοῦ «Π.Σ.Ε.» καὶ τῆς Γραμματείας ἐπὶ τῆς ῾Ενότητος τῶν Χριστιανῶν τοῦ Βατικανοῦ, κατὰ τὸ ἔτος 1975 στὴν Ε´ Γενικὴ Συνέλευσι τοῦ «Π.Σ.Ε.» στὴν Ναϊρόμπι τῆς Κένυας (23.11- 10.12.1975).(βλ. Βασιλείου Θ. Σταυρίδου, ῾Ιστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, ἔκδοσις β´, σελ. 213-14, 223-24, 365-66, Θεσσαλονίκη 1984).

Τὸν ᾿Απρίλιο τοῦ 1994, ἐκπρόσωποι τῆς «Συνελεύσεως Εὐρωπαϊκῶν ᾿Εκκλη- σιῶν» («Σ.Ε.Ε.»/«Κ.Ε.Κ.») (συμμετέχουν ὀρθόδοξοι καὶ προτεστάνται τῆς Εὐρώπης) καὶ τοῦ «Συμβουλίου Καθολικῶν ᾿Επισκοπικῶν Συνόδων Εὐρώπης» («Σ.Κ.Ε.Σ.Ε.»/ «C.C.E.E.») συνῆλθαν στὸ Λεανυφάλου τῆς Οὑγγαρίας, γιὰ τὴν προετοιμασία καὶ ὀργά- νωσι τῆς «Β´ Οἰκουμενικῆς Συναντήσεως ᾿Εκκλησιῶν Εὐρώπης» στὸ Γκρὰτς τῆς Αὐστρίας τὸν ᾿Ιούνιο τοῦ 1997. Η προπαρασκευαστικὴ Μικτὴ ᾿Επιτροπὴ ἀσχολήθηκε ἐκτὸς τῶν ἄλλων καὶ μὲ τὸ ζήτημα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μετὰ τὸ ἔτος 2001 καὶ ἔθεσε τοῦτο ὡς θέμα συζητήσεως στὴν «Οἰκουμενικὴ Συνάντησι» τοῦ Γκράτς.(βλ. ἐφημερ. «Καθολική», ἀριθ. 2744/21.6.1994, σελ. 1).3. 


Μετὰ ἀπὸ πέντε μῆνες (1-4.9.1994), πραγματοποιήθηκε στὸ Φανάρι ἡ «Β´Σύναξις τῆς ἐν ἐνεργείᾳ ῾Ιεραρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου». Ο ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας κ. Στυλιανὸς κατέκλεισε τὴν Εἰσήγησί του «Λειτουργικὰ προβλήματα ἐν τῇ Διασπορᾷ», μὲ τὴν ἑξῆς χαρακτηριστικὴ ἀποστροφή: «Κατακλείοντες, θὰ ἔπρεπεν ἴσως ἐκ τοῦ ὅλου κύκλου τῶν ἐν τῇ Διασπορᾷ λειτουργικῶν προβλημάτων, νὰ ὑπενθυμίσωμεν ἐνταῦθα ἰδιαιτέρως τὸ συνεχῶς μετὰ ηὐξημένου ἐνδιαφέροντος ἐπανατιθέμενον αἴτημα τῶν ἀποδήμων διὰ κοινὸν ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα μετὰ τῶν λοιπῶν Χριστιανῶν, ὅπερ διὰ τοῦτο καὶ ἀποβαίνει ἰδιαιτέρας ποιμαντικῆς ἀνάγκης ζήτημα.

Τὸ κατ᾿ ἀρχὴν δικαιώτατον καὶ ἱερὸν τοῦτο αἴτημα, ἀπασχολεῖ ζωηρῶς τὸ πλῆθος καὶ τῶν ᾿Ορθοδόξων ἐν τῇ Διασπορᾷ πιστῶν, ὡς ἐκ τοῦ λόγου ὅτι, ζῶντες οὗτοι ὡς μειονότης ἐν μέσῳ πολυανθρώπων καὶ συμπαγῶν κοινωνιῶν ἑτεροδόξων χριστιανῶν, ἀπὸ κοινοῦ ἑορταζόντων τὸ Πάσχα, ὄχι μόνον αἰσθάνονται περιθωριοποιούμενοι ἤ καὶ πλήρως ἀποκεκομμένοι, ἀλλὰ καὶ ὑφίστανται ὀδυνηρὰς πολλάκις πρακτικὰς συνεπείας εἰς τὰς ἐπαγγελματικάς, κοινωνικὰς καὶ ἄλλας σχέσεις των ἐν γένει. Καὶ πρέπει νὰ λεχθῇ ἐνταῦθα ἀπεριφράστως ὅτι εἶναι αὐτόχρημα τραγελαφικὸν τὸ γεγονὸς ὅτι, τὴν μὲν Κυριακὴν ἡμέραν τῆς ἑβδομάδος - ἥτις εἶναι τὸ ἐπαναλαμβανόμενον ἀντίγραφον τῆς μοναδικῆς ἡμέρας τῆς ᾿Αναστάσεως - δεχόμεθα νὰ ἑορτάζωμεν ἀπὸ κοινοῦ μετὰ πάντων τῶν ἑτεροδόξων, τῶν ἀλλοθρήσκων, ἀκόμη δὲ καὶ τῶν ἀθέων, αὐτὴν δὲ ταύτην τὴν ἡμέραν τῆς ᾿Αναστάσεως, ἥτις ἀποτελεῖ καὶ τὸ “πρωτότυπον”, οὕτως εἰπεῖν, νὰ ἀρνούμεθα νὰ ἑορτάσωμεν ἀπὸ κοινοῦ».(περιοδ. «᾿Εκκλησία», ἀριθ. 2/1.2.1995, σελ. 76· βλ. καὶ περιοδ. «᾿Επίσκεψις», ἀριθ. 509/30.9.1994, σελ. 3-12).4. 


Τὸν ἴδιο μῆνα (14-19.9.1994), συνῆλθε στὸ Βουκουρέστι τῆς Ρουμανίας ἡ ᾿Εκτελεστικὴ ᾿Επιτροπὴ τοῦ «Π.Σ.Ε.», ἡ ὁποία ἀπεφάσισε, μεταξὺ ἄλλων, ὅπως τὸ Τμῆμα «Πίστις καὶ Τάξις» καὶ ἡ Γραμματεία ἐπὶ τῆς Λατρείας καὶ τῆς Πνευματικότητος «μελετήσουν ἐκ νέου τὸ θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα», μάλιστα δὲ ὁ Γενικὸς Γραμματεὺς τοῦ «Π.Σ.Ε.» Δρ Κ. Ρέϊζερ πρότεινε, ὅτι πρέπει νὰ σχεδιασθῆ μία σειρὰ «εὐκαιριῶν γιὰ κοινὴ μαρτυρία καὶ ἑορτασμό, ἐκκινώντας ἀπὸ τὴν ῾Εβδομάδα Προσευχῆς τὸν ᾿Ιανουάριο τοῦ 2000 καὶ διὰ τῆς Πεντηκοστῆς καὶ τῶν Χριστουγέννων νὰ φθάσωμε στὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα τὸ ἔτος 2001».(περιοδ. «᾿Ενημέρωσις», Ι-1994/9, σελ. 6 καὶ περιοδ. «MECC News - Report», Νο 11-12/November-December 1994, p. 4).5.

Μετὰ ἀπὸ δύο μῆνες (15-20.11.1994) συνῆλθε στὴν Λεμεσὸ τῆς Κύπρου ἡ ΣΤ´ Γενικὴ Συνέλευσις τοῦ «Συμβουλίου ᾿Εκκλησιῶν Μέσης ᾿Ανατολῆς» («Σ.Ε.Μ.Α.») καὶ στὰ πλαίσια τῶν δραστηριοτήτων τοῦ Τμήματος «Πίστις καὶ ῾Ενότης» συζητήθηκε τὸ θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, τελικῶς δὲ ἐγκρίθηκε σχετικὸ μήνυμα τοῦ Πάπα ᾿Ιωάννου Παύλου Β´.Εκ μέρους τοῦ Βατικανοῦ, ὁ Καρδινάλιος ᾿Εδουάρδος Κάσσιντυ, Πρόεδρος τοῦ Ποντιφικίου Συμβουλίου γιὰ τὴν προώθησι τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος, «πρότεινε συνάντηση τῶν Προκαθημένων τῶν ᾿Εκκλησιῶν κατὰ τὸ ἔτος 2000 μὲ σκοπὸ τὴ λήψη ἀποφάσεως γιὰ κοινὴ ἡμερομηνία ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα καὶ γιὰ ἐργασία γιὰ τὴ χριστιανικὴ ἑνότητα».


᾿Επίσης ὁ Γενικὸς Γραμματεὺς τοῦ «Π.Σ.Ε.» Δρ Κ. Ρέϊζερ ὡμίλησε σχετικῶς καὶ «ἐξέφρασε τὴν εὐχὴ τὸ ἔτος 2001» «νὰ γίνει αἰτία ἐξευρέσεως κοινῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ τῆς ᾿Αναστάσεως τοῦ Κυρίου».(βλ. περιοδ. «᾿Απόστολος Βαρνάβας» Κύπρου, Μάρτιος 1995, σσ. 120-130· περιοδ. «᾿Ενημέρωσις», Ι-1994/11-12, σσ. 3-4· ἐφημερ. «Καθολική», ἀριθ. 2765/17.1.1995, σελ. 1· περιοδ. «Πάνταινος» ᾿Αλεξανδρείας, ᾿Οκτώβριος-Δεκέμβριος 1994, σελ. 29· περιοδ. «MECC News - Report»,Νο 11-12/November-December 1994, p. 9· περιοδ. «Ecumenical News International»-Bulletin,Νο 6/21.11.1994, p. 15-17).6.

Εἶναι προφανές, ὅτι ἡ σχετικὴ ᾿Εγκύκλιος τῶν Οἰκουμενιστῶν τοῦ Φαναρίου (150/420/26.5.1995) μετὰ παρέλευσι ἕξι μηνῶν ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω διεργασίες δὲν ἔπεσε ὡς κεραυνὸς ἐν αἰθρίᾳ, οὔτε ἔφερε στὸ φῶς ἕνα ἐνδοορθόδοξο ζήτημα, ἀλλὰ ἀποτελεῖ «ὁδηγία» τῶν διπλωματῶν Οἰκουμενιστῶν τῆς Γενεύης, τοῦ Βατικανοῦ καὶ τοῦ Φαναρίου, οἱ ὁποῖοι σύρουν τὴν ᾿Ορθοδοξία σὲ νέα σχίσματα καὶ τραγωδίες.Επομένως, καὶ ἐν κατακλεῖδι, προκαλεῖ τοὐλάχιστον ἔκπληξι, ἡ ἑξῆς δήλωσις μαχητικοῦ ἀρθρογράφου, ἡ ὁποία ἀφορᾶ τοὺς ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστάς, τοὺς σπεύδοντας στὴν ἐφαρμογὴ τοῦ κοινοῦ Πάσχα:



«῾Ωστόσο καὶ συγκρατούμεθα νὰ χρησιμοποιήσουμε, τό γε νῦν ἔχον, τοὺς ἁρμόζοντας ἁγιογραφικούς, ἱεροκανονικοὺς καὶ ἁγιοπατερικοὺς χαρακτηρισμοὺς περὶ τῶν αἱρετικῶν καὶ τῶν “κοινωνούντων ἐκείνοις” Οἰκουμενιστῶν...῞Οταν χρειασθῆ, θὰ τὸ κάνουμε καὶ αὐτό,πιστεύοντας ὅτι θὰ βοηθήσουμε καὶ προλάβουμε κάποιους ἀνυπόπτους ᾿Ορθοδόξους νὰ εὑρεθοῦν ἀπαγόμενοι ἀπὸ τοὺς θεωρουμένους ποιμένες τους στὴν ἑτεροδοξία καὶ αἵρεση... ἀνίδεοι».(῾Αγιορείτου Μοναχοῦ Νικοδήμου [Μπιλάλη],«Καὶ ἀλλαγὴ Πασχαλίου;»,ἐφημερ. «᾿Ορθόδοξος Τύπος», ἀριθ. 1163/1.3.1996, σελ. 4).Αρά γε ἔχει ἐπίγνωσι ὁ συμπαθὴς ἀρθρογράφος τοῦ τί λέγει;Πότε «θὰ χρειασθῆ» τελικῶς ἡ βοήθειά του, γιὰ τὴν ἀποτροπὴ τῆς ἀπαγωγῆς τῶν «ἀνίδεων» «στὴν ἑτεροδοξία καὶ αἵρεση»,ὅταν ληφθῆ ὑπ᾿ ὄψιν - καὶ τὸ γνωρίζει λίαν καλῶς - ὅτι οἱ «θεωρούμενοι ποιμένες» τῶν «ἀνυπόπτων ᾿Ορθοδόξων» ἔχουν πρὸ πολλοῦ παύσει νὰ εἶναι ᾿Ορθόδοξοι μὲ τὴν ἀποδοχὴ ἐκ μέρους των καὶ τὴν συνεχῆ διακήρυξι πληθύος αἱρετικῶν δοξασιῶν,ἔναντι τῶν ὁποίων τὸ ζήτημα τοῦ κοινοῦ Πάσχα κυριολεκτικῶς ὠχριᾶ;




Περιοδικό «᾿Ορθόδοξος ᾿Ενημέρωσις»
ἀριθ. 23, Ιανουάριος-Μάρτιος 1997, σελ. 83-84
Έκδοση Ι. Μ. Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης
Φυλής Αττικής

ΠΑΝΑΗΣ Ο ΑΛΕΙΤΟΥΡΓΗΤΟΣ


 



Τά ’μαθες, παππού; Ἀπὸ ’δῶ κι ἐμπρὸς τὰ μαγαζιὰ θ’ ἀνοίγουν καὶ τὶς Κυριακές.
- Τί λές, παιδάκι μου, στύλωσε μὲ ἀπορία καὶ ἔκπληξη τὰ γεροντικά, θολωμένα ἀπ’ τὰ χρόνια μάτια του πάνω στὸν ἐγγονό του ὁ μπαρμπα-Δημητρός.
- Ναί, παππού, εἶναι ἀπόφαση τοῦ Ὑπουργοῦ.
- Ἄλλο καὶ τοῦτο. Καὶ γιατί, μαθές, αὐτό; 
Πῶς τοῦ ’ρθε νὰ βγάλει τέτοια ἀπόφαση;
- Εἶναι νόμος τοῦ κράτους, παππού. Κάποιες Κυριακὲς τὸ χρόνο τὰ καταστήματα μποροῦν νὰ παραμένουν ἀνοιχτά, 
νὰ πηγαίνει ὁ κόσμος νὰ ψωνίζει.
- Δηλαδή, θὲς νὰ πεῖς, θὰ χτυπᾶ ἡ καμπάνα τὸ πρωί, καὶ ὁ κόσμος θὰ βγαίνει γιὰ τὴν ἀγορά;
- Ἔ, κάπως ἔτσι...


Κούνησε τὸ κεφάλι του λυπημένος ὁ γέροντας. Χαμήλωσε κουρασμένο τὸ βλέμμα του, ἔμεινε γιὰ λίγο σκεφτικός, κι ἔπειτα, χωρὶς νὰ τὸ σηκώσει πάλι, μονολόγησε:- Δὲν πᾶμε καλά. Τὸ λέω ἐγώ. Θὰ μᾶς χάσει ὁ Θεός!Καὶ βύθισε πιότερο τὸ κεφάλι στὸ στέρνο του.- Παππού, θυμᾶσαι - τὸν ἔβγαλε ἀπ’ τὸν μελαγχολικό του βυθισμὸ ὁ ἐγγονός - θυμᾶσαι ποὺ ἐρχόμασταν μέρες Πάσχα στὸ χωριό, ὅταν ἤμουν στὸ Δημοτικό, κι ἔτρεχα μὲ τὰ ἄλλα παιδιὰ ποιὸς θὰ χτυπήσει τὴν καμπάνα Μ. Παρασκευή, ὅλη τὴ μέρα πένθιμα, καὶ μετά, τὴν Ἀνάσταση...; Τί γινόταν τότε!... Ἔ, θυμᾶσαι;- Ἄχ, καλό μου παιδί, ἐσὺ μόνο αὐτὸ θυμᾶσαι! Φυσικὸ εἶναι. Στὴν πόλη μεγάλωσες, δὲ νογᾶς τί θὰ πεῖ ὁ ἦχος τῆς καμπάνας. Γιὰ μᾶς στὸ χωριὸ τὰ χρόνια ἐκεῖνα ξέρεις τί ἦταν ἡ καμπάνα; Ὅλη ἡ ζωή μας μὲ τὴν καμπάνα κυλοῦσε. Θὲς χαρά, θὲς γάμος, θὲς πανηγύρι, θὲς θλίψη καὶ πένθος, κίνδυνος, φωτιά, μάζωξη τοῦ χωριοῦ στὴν πλατεία, ὅλα μὲ τὴν καμπάνα σημαίνουνταν. Μὲ τὴν καμπάνα τῆς ἐκκλησιᾶς. Καταλαβαίνεις τί θὰ πεῖ αὐτό; Ἡ ἐκκλησιὰ ἦταν ἡ μάνα μας, καὶ ἡ καμπάνα ἡ φωνή της. Ἔτσι τὴ νιώθαμε, γιόκα μου. 


Μιλοῦσε ὁ ἦχος της. Μὲ πιάνεις; Μιλοῦσε... Νά, τώρα δά, μοῦ ʼρθε στὴ σκέψη καὶ ὁ Παναής...- Ποιὸς εἶπες, παππού- Ξέρεις τί θαῦμα ἔγινε μὲ δαῦτον τὸν ἄνθρωπο, παλληκάρι μου, μὲ τὴν καμπάνα; Σὰν τώρα θυμᾶμαι τὰ λόγια του, ποὺ μᾶς διηγιόταν στὴν πλατεία τοῦ χωριοῦ...Ὁ Παναής, ποὺ λές, ἦταν φοβερὸς ἄνθρωπος. Ἀγρίμι σωστό. Ἀλειτούργητος καὶ ἀλιβάνιστος. Τσομπάνης πάνω στὸ βουνό, μὲ τὶς στάνες του καταγίνουνταν ὁλοχρονίς. Τὸ πόδι του εἶχε χρόνια ὁλόκληρα νὰ τὸ πατήσει στὴν ἐκκλησιά. «Δὲν πατάω ἐγὼ στὸ μαγαζὶ τοῦ παπᾶ», ἔλεγε. Δὲν ξέρω, κάτι, φαίνεται, παλιά, μιὰ παραξήγηση, κι οὔτε ἀπ’ ἔξω ἀπ’ τὴν ἐκκλησιὰ δὲν ἤθελε νὰ περάσει, ἕνα σταυρὸ νὰ κάνει ὁ βλογημένος! Ἀλειτούργητος χρόνια καὶ ἀκοινώνητος, παιδί μου. Εἶχε ἀγριέψει τὸ πρόσωπό του. Κι ἀπ’ τὴν κοινωνία μέσα ξεχωρίστηκε, σάν - τί νὰ πῶ; - σὰν ἀφορεσμένος ἐκεῖ πὰ στὸ βουνό, ἀλάργα, στὶς στάνες...Αὐτόν, ποὺ λές, τὸν Παναή, μιὰ μέρα τὸν εἴδαμε στὴν ἐκκλησιά. Κοιταχτήκαμε ἀναμεταξύ μας. Τί ἔπαθε ὁ Παναής; Τὸ κεφάλι χαμηλά, ἀξύριστο, ἄλουστο τὸ πρόσωπό του, κι οὔτε ποὺ τὸ σήκωνε μιὰ στάλα. Κάθισε σ’ ὅλη τὴ Λειτουργία καὶ μετὰ ἔφυγε σὰν κυνηγημένος. Καὶ τὴν ἄλλη φορὰ πάλι, καὶ πάλι. Πρῶτος στὴν ἐκκλησιὰ ὁ Παναής. Ἡμέρεψε τὸ πρόσωπό του. Γιὰ καιρὸ ὅμως δὲ μιλοῦσε. Μιλιά, σοῦ λέω. Ἔπειτα ἀπὸ καιρὸ μᾶς βρῆκε στὴν πλατεία. Τὸν φωνάξαμε γιὰ καφὲ κι ἐκεῖ μᾶς τά ’πε ὅλα.- Τί εἶπε, παππού;- Σὰν τώρα θυμοῦμαι τὰ λόγια του: «Τί ’ναι αὐτὸ ποὺ μοῦ γίνηκε, ὠρὲ παιδιά; Δὲν μπορῶ νὰ τὸ γροικήσω. Μπορεῖτε σεῖς νὰ μοῦ τὸ ξηγήσετε; Ἤμαν, μαθές, πάνω κεῖ κι ἔβοσκα τὰ πρόβατα. 


πόβραδο, καὶ θὰ τά ’μπαζα σὲ λίγο στὴ στάνη. Ἔκατσα μιὰ στιγμὴ στὸ χορτάρι, ἔτσι φρέσκο πού ’ταν, Ἀπρίλης μήνας βλέπεις. Φύσαε στρωτὸ μαϊστράλι. Πεθαμένους ἀνάσταινε, τέτοια φυσηματιά. Ἔτσι μὲ ’σύχασε αὐτὸ τὸ ἀπόγι καὶ δὲν ἔλεα νὰ σηκωθῶ ἀπ’ ἐκεῖ. Καὶ τότε ἦταν... Ἦρθε στ’ αὐτιά μου ἡ καμπάνα. Ἡ καμπάνα τοῦ ἁϊ-Γιώργη, ἐδῶ, τῆς ἐκκλησιᾶς. Μπὰς καὶ πρώτη φορὰ τὴ γροικοῦσα; Κάθε μέρα δὲ χτύπαγε; Ἔ, σᾶς λέω, πρώτη φορὰ τὴ γροίκησα. Δηλαδή, πῶς νὰ σ’ τὸ πῶ, βάρεσε μέσα μου ὁ χτύπος, κατάλαβες; Τινάχτηκα πάνου. Γιὰ μένα βαράει ἡ καμπάνα, εἶπα. Γιὰ μένα! Τό ’νιωθα αὐτὸ τὸ πράμα, κατάλαβες; Κι ἀμέσως, σάν - τί νὰ πῶ; - σὰ λιβάνι νὰ μοῦ ’ρθε. Ἔπαθα, σοῦ λέω! Μ’ ἔπιασαν τὰ δάκρυα. Γιὰ μένα βαράει ἡ καμπάνα, ἔλεγα, γιὰ μένα! Νά, αὐτὸ ἔπαθα. Μπορεῖς τώρα σὺ νὰ τὸ ξηγήσεις;».Αὐτὰ εἶπε ὁ Παναής. Καὶ τότε, ποὺ λές, γιόκα μου, σηκώθηκε ὁ γεροντότερος καὶ στάθηκε ἀναμεσό μας κι ἔδωσε ἑρμηνεία: «Αὐτό, χωριανοί, δὲν εἶναι τυχαῖο πράμα. Παναή, αὐτὴ δὲν ἦταν ἡ φωνὴ τῆς καμπάνας. Ἦταν ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ! Κατάλαβες; Μὲ τὴ φωνὴ τῆς καμπάνας σοῦ μίλησε ὁ Θεός. Σοῦ ’δωσε νόημα ὁ Θεὸς νὰ σὲ μπάσει στὴν ἐκκλησιά. Πῶς σὺ σφυρᾶς καὶ μπάζεις τὰ πρόβατα στὴ στάνη; Ἔτσι καὶ ὁ Θεός. Καὶ τό ’πιασες, Παναή, τὸ νόημα. Τό ’πιασες! Καὶ δὲν εἶσαι τώρα ὁ ἀλειτούργητος καὶ ὁ ἀκοινώνητος. Κατάλαβες, αὐτὸ ἦταν».- Αὐτὸ ἦταν, γιόκα μου. Ἡ καμπάνα! Καὶ τώρα μοῦ λές, θὰ σημαίνει τὴν Κυριακὴ τὸ πρωί, καὶ ὁ κόσμος θὰ βγαίνει στὴν ἀγορὰ γιὰ ψώνια. Ἄχ, καὶ θὰ μᾶς χάσει ὁ Θεός, παλληκάρι μου. Τί νὰ πῶ, δὲν ξέρω...




Πηγή: ''Πενταπόσταγμα'' 
από το''Περιοδικό «Ο Σωτήρ»
Τίτλος, επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Η ΛΥΤΡΩΣΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΤΟΞΑ ΚΑΙ ΤΑ ΒΕΛΗ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ





Συχνά ο πιστός,

στον δύσκολο αγώνα του,

κτυπημένος από αλλεπάλληλα πλήγματα δοκιμασιών και εφάματων υποχωρήσεων και πτώσεων και αισθανόμενος την θεία εγκατάλειψη,

εγείρει μέσα του την σπαρακτική κραυγή:

''Ο Θεός απώσω ημάς (μας έσπρωξες μακρυά) και καθείλες ημάς.ωργίσθης και οικτείρησας ημάς''.(Ψαλμ.νθ΄3).

Δυσβάστακτα φορτία φαίνεται κάποτε να συνθλίβουν τους ανθρώπους του Θεού,

ατομικά και συλλογικά και οι ευαίσθητες ψυχές τους να καταλήγουν στο πικρό Δαυιτικό συμπέρασμα:

''έδειξας τω λαώ σου σκληρά,

επότισας ημάς οίνον κατανύξεως (αυτόθι,5).

Όμως,ο Ψαλμωδός γνωρίζει εν Πνεύματι Αγίω και την λύτρωση από όλα τα δεινά:

''έδωκας τοις φοβουμένοις Σε σημείωσιν του φυγείν από προσώπου τόξου'' (αυτόθι,6).

Με το Πάθος,τον Σταυρό και την Ανάστασή Του,

ο Θεάνθρωπος Λυτρωτής μας κατενίκησε τον Διάβολο:

''του εχθρού (πλέον) εξέλιπον αι ρομφαίαι εις τέλος,και πόλεις καθείλες,απώλετο το μνημόσυνον αυτού μετ' ήχου''. 

(Ψαλμ.θ΄7)!...



Έκτοτε,ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός δίδει το Σημείον Του,όχι εις όλους,αλλά μόνον εις όσους Τον φοβούνται,ώστε να δύναται να αποφεύγουν την ''βολήν του τόξου'',δηλαδή τα τεχνάσματα,τις μεθοδείες και την πλάνην του ηττημένου και εχθρού διαβόλου.Όσοι ελπίζουν στον Χριστό,φέρουν μέσα τους τον αγνιστικό φόβο Του,χωρίς να παρασύρονται στην δίνη των καταιγιστικών πειρασμών.Αυτοί περιφέρουν στο σώμα τους,το σημείον της σταυρώσεως του Ιησού,δηλαδή την απραξία της αμαρτίας.Μόνον σταυρικώς αποφεύγει ο φοβούμενος τον Θεόν την εμφανιζόμενη στα όντα ''απατηλήν επιφάνειαν'',κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή,''Πρόσωπον Τόξου'',δηλαδή κάθε πονηρού πάθους και μάλιστα σαρκικού,το οποίο διεγείρει τον άνθρωπο,''είναι η επιφάνεια των σωμάτων'',η οποία ερεθίζει την αίσθηση,πληγώνοντας σαν αιχμή βέλους την όσφρηση και διεγείροντας κατά τρόπο απρεπή την ψυχή προς τα πάθη''.(Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής).


Τα ''πεπυρωμένα βέλη'' του Πονηρού,από τα οποία ζητούμε έμπονα στην προσευχή μας να ρυσθούμε,είναι οι πονηροί και απατηλοί λογισμοί,οι οποίοι προκαλούνται στον άνθρωπο,όταν αποβάλει τον φόβο του Θεού,καταληφθεί από το σκότος της λησμοσύνης και δίχως προσοχή και εγρήγορση δοθεί πλέον απερίσκεπτα στην επιθυμητική και εμπαθή θεωρία της επιφανείας των προσώπων και των πραγμάτων,τα οποία βέβαια για τον αισθησιακό-ασταύρωτο άνθρωπο είναι ιδιαίτερα προκλητικά και ελκυστικά!Δια του τρόπου αυτού,εγείρεται στην ψυχή του ανθρώπου ο πόθος της αμαρτίας και διατρυπιέται εσωτερικά από τις αιχμές των βελών του Πονηρού,διασχίζεται και διασπάται,αιμάσει και οδυνάται.Επέρχεται δε αναβρασμός του αίματος και ανεξέλεγκτη σαρκική πύρωσις!...Αν ο άνθρωπος δεν ανανήψει,όσο το δυνατόν συντομότερα και δεν ζητήσει την θεία βοήθεια,δεν δύναται ν' αντισταθεί,αλλά πίπτει φοβερά και καταντά εις πυθμένα άδου.Η πιο αποτελεσματική θεραπεία είναι η άμεση,εν μετανοία και ταπεινώσει,επίρριψις της αδυναμίας μας ενώπιον του Θεού:''Δος ημίν βοήθειαν εκ θλίψεως και ματαία σωτηρία ανθρώπου.Εν τω Θεώ ποιήσομεν δύναμιν και Αυτός εξουδενώσει τους θλίβοντας ημάς''.(Ψαλμ.νθ΄13-14).''Ανάθεσε στον Κύριο την ασθένειαν της φύσεώς σου,λέγει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος,αναγνωρίζοντας την ιδική του αδυναμία,και τότε θα λάβεις το χάρισμα της σωφροσύνης χωρίς να το καταλάβεις''.


Η εποχή μας ειδικώς είναι εποχή του θεάματος.Τα προσφερόμενα όμως άφθονα θεάματα είναι κατά βάσιν προκλητικά και αποτελούν σαφώς ''τόξα'' και ''βέλη'' του Εχθρού για την άλωση της ψυχής μας.Η δε ευθύνη μας είναι τεράστια,όταν μόνοι μας εκτιθέμεθα ακρίτως,με την θέληση ή με την αδράνειά μας,στον ορμητικό καταιγισμό της εμπαθείας,ο οποίος θέλει σαν πύρινος ποταμός να καταπιεί όλη την ανθρωπότητα.Αν δεν μας μεθούσε η έντεχνη απάτη του Πονηρού στις ώρες της δοκιμασίας και δεν τύφλωνε η πλάνη του Εχθρού τους νοερούς οφθαλμούς της ψυχής μαςδεν θα εκπίπταμε τόσο εύκολα του σταυρού,ούτε θα υποχωρούσαμε ηττημένοι,αλλά θα προσπίπταμε άμεσα,χωρίς καθυστέρηση στην Θεία καταφυγή και η Χάρις Του θα μας ελύτρωνε.Πιο συγκεκριμένα θα γνωρίζαμε τις αμυντικές μας δυνατότητες και θα τις χρησιμοποιούσαμε έγκαιρα.Διότι,έχει και ο Κύριός μας τα ''ηκονημένα'' (Ψαλμ.μδ' 7) Βέλη Του!


Τις ζωντανές Εικόνες Του,τους Αγίους Αποστόλους Του,οι οποίοι μας παραδίδουν τον Λόγο Του και την Χάρι Του (Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης).''Ωσεί βέλη εν χειρί δυνατού,ούτως οι υιοί των εκτετιναγμένων'' (Ψαλμ.ρκστ΄4).Εκτινασσόμενα Βέλη κατά του Εχθρού,τα Οποία τον κατανικούν,είναι οι Θείοι Απόστολοι και οι μετά από αυτούς γνήσιοι κατά πνεύμα υιοί τους,δηλαδή οι Άγιοι του Θεού.Αυτοί επιπίπτουν άφοβα κατά του διαβόλου και τον εξολοθρεύουν,Θεία βοηθεία!Γι' αυτό,''μακάριος ος πληρώσει την επιθυμίαν αυτού εξ' αυτών.ου καταισχυνθήσωνται όταν λαλώσι τοις εχθροίς αυτών εν πύλαις'' (αυτόθι,5).Ιδού η αποτελεσματική άμυνα:Όσοι δέχονται την Αποστολική και Πατερική διδαχή,αλλά και το παράδειγμα και την μέθοδο των Αγίων,δηλαδή την ησυχαστική νήψη,αυτοί δεν θα ντροπιαστούν όταν τους επιτίθενται οι αισχροί λογισμοί για να τους λαλήσουν εξαπατατητικώς στις πύλες της καρδιάς τους.Θα γνωρίζουν,να περιφρονούν τους εχθρούς ή να προβάλλουν αντίρρηση,και πάντως θα τους αποκρούουν και θα τους αποδιώκουν,χωρίς να υφίστανται ζημία και όλεθρο:''Πάντα τα έθνη εκύκλωσάν με και κυκλώσαντες εκύκλωσάν με,και τω ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.εκύκλωσάν με ωσεί μέλισσαι κηρίον και εξεκαύθησαν ως πυρ ακάνθαις,και τω ονόματι Κυρίου ημυνάμοιν αυτούς'' (Ψαλμ.ριζ΄10-12).


Ακόμη,η Πάναγνος, και Πανάχραντος Θεοτόκος,η Μητέρα και Βασίλισσα της Αγνότητας,Καθαρότητος και Παρθενίας αποτελεί ισχυρή καταφυγή,βοήθεια και σκέπη όσων ελπίζουν και προσφεύγουν εις Αυτήν.Επίσης το ιερό πρόσωπο του ενδεδυμένου με Αποστολική Χάρι και Εξουσία πνευματικού Πατρός,επικαλούμενο με πίστη και εμπιστοσύνη υπό του πολεμουμένου πνευματικού τέκνου,επιφέρει ανακούφιση του πολέμου,απομάκρυνση δε και φυγάδευση του Εχθρού.Όταν ο εμπειροπόλεμος πλέον δούλος του Θεού δυναμώσει,θα γνωρίζει επίσης και να αντεπιτίθεται κατά του εχθρού!



Ο Ίδιος ο Ευλογητός Κύριος και Θεός μας θα διδάσκει τας χείρας του εις πόλεμον 

και θα θέτει τόξον χαλκούν στους βραχίονάς του (Ψαλμ.ιζ΄34).

Τον περιπόθητο και παμπόθητο Θείον Όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού και το καθαρτικό Θείο Αίμα Του κατακόπτουν,

κατασυντρίβουν,κατανικούν και εξολοθρεύουν τους θρασύτατους νοητούς εχθρούς.

Η εν μετανοία,

υπακοή,υπομονή,επιμονή και αγάπη εντρύφησις εις Αυτά τα Θεία Δώρα και Όπλα μας 

καθιστά ατρώτους και φοβερούς εις τους δαίμονας και τους υπεναντίους,εφ' όσον ενδύμεθα την Χάριν και την Πανοπλίαν του Θεού.

''Ούτοι άρμασι και ούτοι εν ίπποις,ημείς δε εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα.

αυτοί συνεποδίσθησαν και έπεσαν,ημείς δε ανέστημεν και ανωρθώθημεν''.(Ψαλμ.ιθ΄8-9).

''Ητοίμασας ένώπιόν μου τράπεζαν εξεναντίας των θλιβόντων με.ελίπανας εν ελαίω την κεφαλήν μου,

και το πότηριόν σου μεθύσκον με ωσεί κράτιστον'' (Ψαλμ.κβ΄5).

''Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι και το όνομα Κυρίου επικαλέσομαι''.(Ψαλμ.ριε΄4).

Τότε,δικαίως,η ψαλμική δικύρηξις θα είναι και ιδική μας πραγματικότης:

''Εν τω Θεώ ποιήσομεν δύναμιν, και Αυτός εξουδενώσει τους θλίβοντας ημάς''!

 

 

Δόξα τω απείρω ελέει της Φιλανθρωπίας Αυτού!

 

 



 Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης 

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Ι.ΜΟΝΗ ΑΓΙΩΝ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΣΤΙΝΗΣ ΛΑΜΠΕΤΙ ΗΛΕΙΑΣ


 

Τὸν Βλέπεις Ἰωάννη ! 

Μέχρι ἐδῶ ἐγώ !
 Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα θὰ συνεχισθεῖ τὸ ἔργο μὲ δωρεές. 
Τὸ ἄκουσες Ἰωάννη;» Καὶ μὲ τὸν λόγο αὐτὸ τὰ πάντα χάνονται ! Ξυπνάει ! Τώρα ὅμως τὰ δεδομένα ἔχουν ἀλλάξει !
 Εἶναι βαθειὰ πεπεισμένος, ὅτι ὁ Ἱερὸς Ναὸς αὐτὸς θὰ κτισθῆ.
Ἔστω καὶ ἂν γνωρίζει πολὺ καλά, ὅτι ὁ ἴδιος δὲν ἔχει τὰ ἀπαιτούμενα χρήματα.



Πολλὲς φορὲς ἡ πίστις καὶ ἡ εὐλάβεια τῶν ἀνθρώπων καὶ ἄλλοτε - τὶς περισσότερες φορὲς - ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ ἀνεξιχνίαστες θεῖες Βουλές Του, ὑπῆρξαν οἱ λόγοι καὶ οἱ ἀφορμές, ὥστε μέσα στὴν Εὐλογημένη καὶ Ἁγιοτόκο Ἑλληνικὴ Γῆ, νὰ βρίσκονται χιλιάδες Ἱεροὶ Ναοὶ καὶ Μοναστήρια, ἁπλὰ προσκυνητάρια καὶ διάφορα ἄλλα ἱερὰ Καθιδρύματα.Τὸ καθ' ἕνα ἀπ'αὐτὰ μὲ τὸ δικό του θαῦμα, τὴν δική του ἱστορία, ἀποτελεῖ μιὰ εἰδικὴ περίπτωση.Ὅλα ὅμως γιὰ τὴν Δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν πνευματικὴ βοήθεια τῶν ἀνθρώπων. Γιὰ νὰ δείχνουν στὸν ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς τὸν δρόμο πρὸς τὸν Οὐρανό! Ὅλα γιὰ νὰ ὁδηγήσουν τὸν κάθε ἁμαρτωλὸ πρὸς τὸν Σωτῆρα καὶ Λυτρωτή μας Ἰησοῦ Χριστό!


Έτσι λοιπὸν καὶ τὸ Μοναστήρι τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης, ἐδῶ στὸν Πύργο τῆς Ἠλείας, ἔχει τὴν δική του ἱστορία!Βρισκόμαστε στὸ ἔτος 1976.Ἕνας Χριστιανὸς ὀνόματι Ἰωάννης Π...., ὁ ὁποῖος κατάγεται ἀπὸ τὸν Πύργο Ἠλείας καὶ κατοικεῖ μονίμως στὴν Ἀθήνα, βλέπει ἕνα βράδυ στὸν ὕπνο του ὅτι κάποιος ρασοφόρος τοῦ δίνει ἐντολὴ γιὰ νὰ κτίσει ἕνα ἐκκλησάκι!Ὅταν ξύπνησε καὶ ἄρχισε νὰ σκέπτεται τὸ ὄνειρο, ποὺ εἶχε δεῖ τὸ προηγούμενο βράδυ, ἄρχισε ν' ἀπορεῖ μ' αὐτὴν τὴν ἐντολὴ καὶ νὰ μονολογῆ : «Αὐτὸς ὁ ἅγιος ποὺ μοῦ εἶπε νὰ κτίσω ἐκκλησία σίγουρα, θὰ πρέπει, νὰ ἔχει κάνει λάθος !Κάποιον ἄλλον θὰ ἔψαχνε ! ἀφοῦ οὔτε καλὸς χριστιανὸς εἶμαι - δὲν εἶχε μυστηριακὴ ζωή, ἀλλὰ μιὰ τυπικὴ σχέση μὲ τὸν Θεὸ, ὅπως οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι - οὔτε κι ἔχω χρήματα γιὰ νὰ κάνω ἕνα τέτοιο ἔργο, νὰ κτίσω μιὰ ἐκκλησία!»


τσι λοιπὸν ἀρχίζει νὰ σιγοσβήνει αὐτὸ τὸ ὄνειρο ἀπὸ τὴν μνήμη του, ὥσπου μιὰ ἄλλη νύκτα, μετὰ ἀπὸ 6-7 μῆνες, ξαναβλέπει στὸν ὕπνο του ἕνα δεύτερο ὄνειρο, μάλιστα πιὸ συγκλονιστικό.Βλέπει, ὅτι βρίσκεται μαζὶ μὲ κάποιον ἄλλον ἐδῶ στὸν Πύργο, στὰ πατρικά του κτήματα μεταξὺ τῶν χωριῶν Λαμπέτι καὶ Ἅγιος Γεώργιος στὸ σημεῖο,ὅπου σήμερα εἶναι τὸ Μοναστήρι τῶν Ἁγίων μας Κυπριανού και Ιουστίνης. Βαδίζουν ὁ ἕνας δίπλα στὸν ἄλλο, χωρὶς νὰ τὸν κοιτάζει στὸ πρόσωπο καὶ ἀκούει, νὰ τοῦ δίνει ὁδηγίες σχετικὰ μὲ τὴν Ἐκκλησία, ποὺ θὰ πρέπει νὰ κτίση. Φθάνουν στὸ σημεῖο τοῦ κτήματος, ὅπου σήμερα βρίσκεται ὁ Ἱερὸς Ναός, καὶ ταυτοχρόνως τοῦ δείχνει τὸν Ἱερὸ ναὸ κτισμένο, ἀλλὰ ἁπλῶς ἀσοβάντιστο καὶ τοῦ λέει μυστικῶς στὸν ὕπνο του:«Τὸν Βλέπεις Ἰωάννη ! Μέχρι ἐδῶ ἐγώ ! Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα θὰ συνεχισθεῖ τὸ ἔργο μὲ δωρεές. Τὸ ἄκουσες Ἰωάννη;» Καὶ μὲ τὸν λόγο αὐτὸ τὰ πάντα χάνονται ! Ξυπνάει ! Τώρα ὅμως τὰ δεδομένα ἔχουν ἀλλάξει ! Εἶναι βαθειὰ πεπεισμένος,ὅτι ὁ Ἱερὸς Ναὸς αὐτὸς θὰ κτισθῆ.Ἔστω καὶ ἂν γνωρίζει πολὺ καλά, ὅτι ὁ ἴδιος δὲν ἔχει τὰ ἀπαιτούμενα χρήματα.Ψάχνει νὰ βρῆ κάποιον μικροεργολάβο, ποὺ θὰ μπορέσει νὰ ἀναλάβη καὶ νὰ ἐκτελέση σιγὰ-σιγὰ αὐτὸ τὸ ἔργο, ἐνῶ γνωρίζει, ὅτι στὸ βιβλιάριό του ἔχει μόνον 34.000 χιλιάδες δραχμές!


Σὲ ποιὸν Ἅγιο ὅμως θὰ ἀφιερωθῆ ὁ Ναός; Ὁ ἅγιος ποὺ ἐμφανίστηκε στὸν ὕπνο του, δὲν ἀποκάλυψε τὴν ταυτότητά του, οὔτε καὶ ποὺ θὰ ἀφιερωθεῖ ὁ Ναός.Τὸ παράδοξο, ὅμως, μέσα σ' ὅλα αὐτὰ εἶναι ὅτι, ἀπὸ τὴν στιγμὴ, ποὺ πρωτοεῖδε τὴν παρουσία αὐτοῦ τοῦ ἀγνώστου συνοδοιπόρου του στὸ ὄνειρο, τοῦ ἦρθε ἡ σκέψη μήπως ἦταν ὁ ἅγιος Κυπριανός(!), χωρὶς νὰ μπορῆ κι ὁ ἴδιος νὰ δώσει κάποια ἐξήγηση. Ἡ ἰδέα αὐτὴ καθημερινῶς γινόταν ὅλο καὶ πιὸ ἔντονη, μὲχρις ὅτου τελικῶς ἀποφάσισε, νὰ ἀφιερώση, τὸν Ναὸ ποὺ θὰ ἔκτιζε, στὸν ἅγιο Κυπριανό!Ἀρχίζουν λοιπὸν οἱ ἐργασίες ἐκσκαφῆς καὶ θεμελίωσης τῆς ἐκκλησίας βάσει τοῦ σχεδίου, ποὺ εἶχε ἰδεῖ στὸν ὕπνο του.Ὅσο οἱ ἐργασίες προχωροῦν, τόσο ἀρχίζουν νὰ τοῦ ἔρχονται χρήματα, ὅπως ἀκριβῶς τοῦ εἶχε ὑποσχεθεῖ αὐτὸς ὁ « ἄγνωστος » στὸν ὕπνο του· χρήματα ὄντως θεόσταλτα!Κάποια στιγμὴ, βλέποντας νὰ ἔρχονται « πολλὰ » χρήματα, σκέπτεται, νὰ διακόψη προσωρινῶς τίς ἐργασίες τοῦ Ἱ. Ναοῦ, γιὰ νὰ ἀγοράση ἕνα σπιτάκι, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ἔμενε ἀκόμη σὲ ἐνοίκιο.Τότε ἀκριβῶς τοῦ συμβαίνει κάτι, τὸ ὁποῖο τὸν συγκλόνισε ἀκόμη περισσότερο. Ἕνα βράδυ ὀνειρεύεται, ὅτι κάποιος τοῦ ὁμιλεῖ καὶ τὸν παρατηρεί αὐστηρὰ γι'αὐτὴν τὴν ἀπόφασι, ποὺ πῆρε.Καὶ μεταξὺ τῶν πολλῶν ἄλλων τοῦ εἶπε καὶ τὰ ἑξῆς χαρακτηριστικά: «...Τὰ ἐξοδευμένα ἀλλοῦ, ποὺ μόνο ἀγκυλώματα σοῦ ἔφεραν, μὲ μεγάλη ευχαρίστηση τὰ χαλοῦσες...Στὴν κλήσι τοῦ Ἐπουρανίου Πατρὸς ἐφάνης ἀδαής(!), (ποὺ ἑρμηνεύεται ἀμαθὴς καὶ ἀνίδεος!).


Γνώριζε, ὅμως, καλὰ ὅτι τὰ ἐξοδευμένα ἐδῶ - στὸ ἔργο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ - θὰ σοῦ τὰ ἀνταποδώσει δεκαπλάσια!».(Αὐτὸ στὴν συνέχεια πραγματοποιήθηκε στὸ ἀκέραιο - κατὰ τὸν ἀδιάψευστο λόγο τοῦ Κυρίου - ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἀργότερα ἀπέκτησε τίμια, μιὰ ἀρκετὰ μεγάλη άκίνητη περιουσία ).Τὰ παραπάνω λόγια τὸν συγκλόνισαν ἀκόμη περισσότερο καὶ τὸν προβλημάτισαν τόσο, ὥστε ἀμέσως ἀποφάσισε χωρὶς καθυστέρηση,νὰ συνεχίση τὴν ἀποπεράτωση τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ.Ἐτσι ὅταν τελείωσαν οἱ ἐργασίες τοῦ σοβά, παρέδωσε τὸν Ναὸ μὲ τὸν περιβάλλοντα χῶρο περίπου 6,5 στρεμμάτων, μὲ Δωρητήριο Συμβόλαιο στὴν Ἱερὰ Μονὴ τῶν Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης Φυλῆς ( Χασιᾶς ) Ἀττικῆς, τὸν Νοέμβριο τοῦ 1981.Στὴν συνέχεια ἐξεφρασε καὶ τὴν ἐπιθυμία,ἐὰν ἦταν δυνατὸν νὰ ἐγκατασταθῆ κάποιος ἱερεὺς ἀπὸ τὴν Ἀδελφότητα τῆς Μονῆς, γιὰ νὰ διαβάζει ἐξορκισμοὺς στοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ὑποφέρουν ἀπὸ τὸν Πονηρὸ καὶ τὴν ἐπήρεια τῆς Μαγείας, ποὺ δυστυχῶς εἶναι πάρα πολλοὶ,τόσο ἐδῶ στὸν Πύργο, ὅσο καὶ στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τῆς Ἠλείας.

 

Ἐν τῷ μεταξὺ ἀφοῦ ἑτοιμάστηκαν 2 μικρὰ κελάκια, τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1985 ἐγκαταστάθηκε ἕνας Μοναχός,
μέλος τῆς Ἀδελφότητος καὶ στὶς 18 Αὐγούστου (31 Αὐγούστου) τοῦ ἰδίου ἔτους ἔγινε ἡ πρώτη Θεία Λειτουργία στὸν Ἱερὸ αὐτὸν Ναόν,
καθὼς καὶ ἡ βάπτισις τοῦ παιδιοῦ τοῦ Δωρητοῦ, Ἰωάννου Π...
Ἕκτοτε τὸ Μοναστήρι μας ἀκολουθεῖ τὸ Πάτριο Ἡμερολόγιο καὶ ἀνήκει στὴν Εκκλησία του Πατρίου Ημερολογίου.
Ἀπὸ τότε χιλιάδες ἄνθρωποι καταφεύγουν συνεχῶς στὴν χάρι τῶν Ἀγίων Προστατῶν μας Κυπριανού και Ιουστίνης.
Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ ἔχουν τὸ ἰδιαίτερο χάρισμα ἀπὸ τὸν Κύριο, νὰ ἐκδιώκουν δαιμόνια καὶ νὰ ἀπαλλάσσουν τὰ βασανισμένα πλάσματα τοῦ Θεοῦ,
ποὺ ὑποφέρουν ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τῆς βασκανίας καὶ κάθε εἴδους μαγείας.
Ἡ πρόοδος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς,
τὰ γεγονότα ποὺ μεσολάβησαν καὶ τὰ πλεῖστα θαύματα, ποὺ γίνονται καθημερινῶς, ἀπέδειξαν περίτρανα,
ὅτι τὸ κτίσιμο τοῦ Ἱεροῦ τούτου χώρου, ἦταν ὄντως Θέλημα τοῦ Θεοῦ! 


Τέλος και τω Θεώ Δόξα


Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Αγιοκυπριανίτης
Καθηγούμενος της Ι. Μ.Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης
Λαμπέτι Ηλείας

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015

Ο ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΛΥΚΕΡΙΟΥ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ


 


Ο σύγχρονος Άγος Γλυκέριος ο Ομολογητής της Ρουμανίας ανήκει στον χορό των Αγίων,

που αντιστάθηκαν στην Ημερολογιακή Καινοτομία,

φυλακίστηκε και βασανίστηκε άγρια από τα πολιτικά καθεστώτα της χώρας,

συνεργούσης και αυτής της επισήμου Ρουμανικής εκκλησίας.

Επί τη ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου 

''Οι κατά Θεόν αγώνες και τα θαυμαστά παλαίσματα του Ομολογητού Ιεράρχου Αγίου Γλυκερίου εν Ρουμανία (1891-1985) 

από τον θεοφιλέστατο Επίσκοπο Γαρδικίου κ. Κλήμη της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών,

προβαίνουμε σε συνεχείς, αποσπασματικές αναρτήσεις από το εν λόγω βιβλίο.

Μέσα από αυτό αναδύεται η εικόνα ενός επίκαιρου Ομολογητή της Πατερικής Παράδοσης,

που εκδιωγμένος επί χρόνια στις οπές της γης και στις φυλακές ενός ''Καίσαρα,'' 

κατέστησε σ' εμάς εμφανές,πως οι καρποί των πνευματικών αθλήσεων ''κόποις και βασάνοις κτώνται.'' 

Και,όπως γράφει και ο συγγραφέας του βιβλίου: 

''Ουσιαστικά προβαίνουμε σε μια διακριτική ''ξενάγηση'' στον ανθώνα μιας εκπληκτικής μαρτυρίας,

η οποία περιέχει πληθύν οδυνηρών,αλλά και ενδόξων θαυμαστών στοιχείων και περιστατικών.'' 

Η ευχή και ευλογία του εν Αγίοις Πατρός ημών Γλυκερίου εκ Ρουμανίας του Ομολογητή

 είη μετά πάντων ημών! 


Γ. Δ. Δ.


Ο π. Γλυκέριος έφερε τραύμα στο πόδι του διαρκές, από το επεισόδιο του Ιουνίου του 1932 στο Ραντασένι, το οποίο κάποτε του προξενούσε αφόρητους πόνους. Όμως η Χάρις του Θεού τον ενδυνάμωνε παρηγορητικώς και θαυμαστώς,ώστε να δύναται να επιτελεί τα άκρως αναγκαία καθήκοντά του. Κάποιες φορές ο πόνος στο πόδι του ανακουφιζόταν κατά την διάρκεια της τελέσεως των Θείων Μυστηρίων.


Στην εορτή της Αγίας Παρασκευής της Επιβατινής,δευτέρα εορτή του Ναού στο Ραντασένι, ο Άγιος τελούσε τον Μέγα Εσπερινό της παραμονής και αισθάνθηκε δριμύ πόνο στο τραύμα του, ώστε να μην δύναται να εξέλθει με την Εικόνα της Αγίας κατά την διάρκεια της Λιτής.


Τότε προσέπεσε με δάκρυα και παρεκάλεσε θερμά την Αγία να του επιτρέψει να επιτελέσει τα πρέποντα και αμέσως ο πόνος του θαυματουργικά έπαυσε! Έτσι, μπόρεσε να τελέσει πανηγυρικά και την Θ. Λειτουργία της επομένης,προς τιμήν της μεγάλης θαυματουργού Αγίας και προστάτιδος της Μολδαβίας.


Άλλοτε, παρέμενε κλινήρης εντελώς αδύναμος να πατήσει το τραυματισμένο πόδι του. Στην κατάστασή του εκείνη ήλθε ένας άντρας και του εμήνυσε, να σπεύσει επειγόντως να κοινωνήσει μια γυναίκα περασμένης ηλικίας, η οποία ήταν ετοιμοθάνατη. Ο Άγιος προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά ήταν ολοφάνερο,ότι δεν ηδύνατο να πατήσει το προβληματικό του πόδι.


Έτσι ο απεσταλμένος έφυγε. Όμως επέστρεψε σε λίγο και πάλι και ανήγγειλε, ότι η γυναίκα εχειροτέρευσε και επρόκειτο να αποβιώσει εντός ολίγου! Εν τούτοις,και πάλι ο Άγιος, παρά την προσπάθειά του ήταν αδύνατο να πατήσει το πονεμένο πόδι του. Όταν έμεινε μόνος εβασανίζετο από το δίλημμα περί του τί θα έπρεπε να πράξει,ώστε η γυναίκα να μην πεθάνει χωρίς την Θεία Κοινωνία.


Τότε προσπάθησε να ανασηκωθεί και πάλι και, ω των θαυμάσιών Σου Χριστέ Βασιλεύ! ο πόνος έπαυσε! Μετέβη γρήγορα στον Ναό, ετοίμασε τα χρειώδη και περπάτησε χωρίς καμμία δυσκολία περί τα δύο χλμ. και περισσότερο, μέχρι την οικεία της ετοιμοθάνατου, την οποίαν πρόλαβε και ευλαβώς εκοινώνησε. Μόλις δε επέστρεψε στο κατάλυμά του, αμέσως ο πόνος του ποδιού του τον κατέλαβε και πάλι τον έριξε στο κρεβάτι!


Μετά πάροδον ενός μόλις τετάρτου της ώρας, άκουσε τον κτύπο της καμπάνας του Ναού, που ανήγγειλε την κοίμηση της γυναικός, την οποία είχε μεταβεί θαυματουργικά για να κοινωνήσει!... Πραγματικά, τα κρίματα του Θεού είναι ''άβυσος πολλή''!... Και όμως, ο Αγώνας συνεχιζόταν και ο ''Πρωταγωνιστής'', ο εκλεκτός δούλος του Θεού π. Γλυκέριος, ο ως θανατούμενος και ζων και αγωνιζόμενος, έπρεπε να επιλαμβάνεται και να σπεύδει, όπου τον καλούσαν οι ανάγκες.


Την εποχή εκείνη, ενώ ο Άγιος τελούσε την Πανήγυρι των Αγίων Αποστόλων στο Ραντασένι, έμαθε για κάποια τραγικά συμβάντα στο χωριό Τοπορέστι της περιοχής Βάσλουι. Εκεί οι χωρικοί εργαζόντουσαν για την ανοικοδόμηση Ναού του Πατρίου, αλλά η αστυνομία έσπευσε να τους εμποδίσει. Οι πιστοί αντιστάθηκαν και οι αστυνομικοί αρχικά υποχώρησαν. Όμως μετά από λίγο επέστρεψαν και άνοιξαν πυρ (!) κατά των αμάχων, με αποτέλεσμα να φονευθούν επί τόπου τρεις αθώοι άνδρες και μία γυναίκα!


Ο Άγιος, μόλις τελείωσε η Θ. Λειτουργία στο Ραντασένι, όπως ήταν φορεμένος τα άμφιά του,μαζί και με άλλους κληρικούς και πλήθος λαού, μετέβησαν εν είδει Λιτανείας στην πόλη Φελτιτσένι, για να διαμαρτυρηθούν στους υπεύθυνους για όσα φρικτά συνέβησαν στο Τοπορέστι. Ο δε τοπικός πρωτοπρεσβύτερος του Νέου Ημερολογίου,ενώπιον εκείνου του εντυπωσιακού θεάματος, έσπευσε έντρομος στην αστυνομία και ζήτησε να επέμβει ο στρατός (!!),για να διαλύσει τους επικίνδυνους διαδηλωτάς!


Όμως,η αστυνομία στην περίπτωση εκείνη,συνεπώς φερομένη,δεν πείραξε τους πιστούς υπό τον π.Γλυκέριο,άκουσε την διαμαρτυρία τους και έτσι εκείνοι επέστρεψαν στο Ραντασένι για την εόρτιο τράπεζα!...


Αξίζει επίσης να αναφερθεί και το φρικτό περιστατικό τον Μάιο του 1935, όταν οι διώκτες επέδραμαν κατά της νεοσύστατου τότε Ανδρώας Μονής της Αγίας Τριάδος στην Κούκουβα, όπου πέντε πιστοί του Πατρίου Ημερολογίου, οι οποίοι μάλιστα ερρίφθησαν σε πηγάδι και ετραυματίσθησαν έτεροι είκοσι οκτώ, ώστε να εμπλουτισθούν οι σελίδες του νέου ομολογιακού Μαρτυρολόγιου του 20αιώνος!...


Μετά την εορτή των Αρχαγγέλλων του 1935, ο π.Γλυκέριος απεφάσισε να κατέλθει στην Ελλάδα, μαζί με τον ελληνομαθή Ρουμάνο Αγιορείτη π. Γυμνάσιο, προκειμένου να συναντήσουν τους Αρχιερείς του Πατρίου και να τους παρακαλέσουν να βοηθήσουν τους ομόφρονας Ορθοδόξους Χριστιανούς στην χώρα τους.



Όπως προαναφέραμε,αυτή η επιθυμία σιγόκαιε μέσα στην ευλογημένη ψυχή του Αγωνιστού π. Γλυκερίου,

ο οποίος ήθελε πάση θυσία,το εν Ρουμανία Ακαινοτόμητον Πλήρωμα των πιστών του Πατρίου Ημερολογίου να οργανωθεί,

προς επιτέλεσιν της ιεράς αποστολής του υπέρ των Πατρώων Παραδόσεων.

Όπως στην Ελλάδα η ύπαρξις Αρχιερέων στον Αγώνα υπέρ αναστηλώσεως

 των διασαλευθέντων δεν εσήμαινε δημιουργία σχίσματος,για την πρόκληση του οποίου

 βαρύνονται οι Καινοτόμοι,

αλλά έναρξη καλού και νομίμου Εκκλησιαστικού Αγώνος Αληθείας, έτσι και στην Ρουμανία,

το αποτειχισθέν Ποίμνιο των Ορθοδόξων δεν απέβλεπε στην εμβάθυνση της διαστάσεως με τους Νεοημερολογίτας,

αλλά στην επαναφορά και στερέωση της νομίμου και θεαρέστου Τάξεως της Εκκλησίας,

η οποία καταπατήθηκε ασυνέτως χάριν εγκοσμίων ή φιλαιρετικών επιδιώξεων και προσανατολισμών.

Η Εκκλησιομάχος αίρεσις του Οικουμενισμού,θα έπρεπε να αντιμετωπισθεί Εκκλησιαστικώς,

Εκκλησιοπρεπώς και Εκκλησιοτίμως.

 




Επί τη εορτή του Αγίου Γλυκερίου του Ομολογητή στην Ι. Μ. Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Σλατιοάρα της Ρουμανίας

 


 Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης 

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Ο ΡΩΣΟΣ ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ




 Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ανδρόνικος γεννήθηκε την 1η Αυγούστου του 1870 

στο χωριό Ποβόντνεβο της επαρχίας Γιαροσλάβ, στην κεντρική Ρωσία.

Στο άγιο Βάπτισμα έλαβε το όνομα Βλαδίμηρος.

Στις 3 Ιουνίου του 1918 ο ιεράρχης 

πληροφορήθηκε τα σχέδια της συλλήψεώς του από τους Μπολσεβίκους,από έναν τυχαίο ακροατή τους.

Αποφάσισε, ωστόσο, να μην εγκαταλείπει την επαρχία, 

αλλά να παραμείνει στη θέση του, ανάμεσα στο ποίμνιό του και, αν ήταν θέλημα του Κυρίου,

 να μαρτυρήσει γι' Αυτόν.

Ενημέρωσε τους συνεργάτες του.

Έστειλαν στο καμπαναριό του Καθεδρικού Ναού 

τον μοναχό Μιχαήλ με την εντολή να σημάνει συναγερμό με τις καμπάνες τη στιγμή της συλλήψεως.

Την ίδια νύχτα, μία ώρα μετά τα μεσάνυχτα, όλο το τετράγωνο, στο οποίο

 βρισκόταν το επισκοπείο, κυκλώθηκε από στρατιώτες.

 


Είχαν φέρει μιαν άμαξα με γρήγορα άλογα, με την οποία θα έβγαζαν τον αρχιεπίσκοπο από την πόλη το συντομότερο δυνατό και θα τον οδηγούσαν στη γειτονική πόλη Μοτοβίλιχα.Μέσα στο σκοτάδι μερικές φιγούρες πλησίασαν την εξώπορτα της αρχιερατικής κατοικίας. Ήταν κλειδωμένη. Την ξήλωσαν και μπήκαν. Χτύπησαν την άλλη πόρτα. Άνοιξε ο θυρωρός.-Πού είναι ο Ανδρόνικος;-Πάνω.Μερικοί οπλισμένοι στρατιώτες έμειναν εκεί. Ανέβηκαν μόνο τρεις άνδρες, ο πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Περμ Μάλκωφ, ο αστυνομικός διευθυντής της Περμ Ιβάντσενκο και ο βοηθός του αστυνομικού διευθυντή της Μοτοβίλιχα, Ζουζγκώφ. Ο δεσπότης αγρυπνούσε μαζί με δύο κληρικούς.-Ποιος από σας είναι ο αρχιεπίσκοπος Ανδρόνικος; τους ρώτησαν.-Εγώ είμαι, απάντησε ήρεμα ο ιεράρχης.Τη στιγμή εκείνη οι καμπάνες του Καθεδρικού Ναού σήμαναν συναγερμό. Ακούστηκαν μερικοί πυροβολισμοί, και η καμπανοκρουσία σταμάτησε.Πρόσταξαν τον αρχιεπίσκοπο να τους ακολουθήσει δίχως χρονοτριβή. Εκείνος υπάκουσε αδιαμαρτύρητα. Σε λίγα λεπτά έμπαινε στην άμαξα, που περίμενε μπροστά στην εξώπορτα, μ' ένα τριμμένο ράσο, έναν καλογερικό σκούφο, το αρχιερατικό του εγκόλπιο και το ραβδί του στο χέρι. Δίπλα του κάθησε ο Ζουζγκώφ και απέναντί του ένας από τους επιτρό¬πους. Αμέσως η άμαξα κίνησε για τη Μοτοβίλιχα.Οι στρατιώτες στο μεταξύ συνέλαβαν όσους βρήκαν στο επισκοπείο: τον αρχιμανδρίτη Παχώμιο, τον διάκονο Ευλόγιο, τον φύλακα, τον θυρωρό και τον κλητήρα. Τους μετέφεραν όλους αρχικά στην Εκτελεστική Επιτροπή και έπειτα στη φυλακή. Σύντομα, όμως, τους άφησαν ελεύθερους, αφού πρώτα τους πειθανάγκασαν να υποσχεθούν ενυπόγραφα ότι δεν θα μιλούσαν σε κανέναν για τη σύλληψη του αρχιεπισκόπου.Η άμαξα σταμάτησε στο Αστυνομικό Τμήμα της Μοτοβίλιχα για αλλαγή αλόγων. Κατέβασαν τον δεσπότη και τον έκλεισαν σ' ένα γραφείο. Τότε τηλεφώνησε ο πρόεδρος της Επιτροπής Εργατών της Μοτοβίλιχα Μιάσνικωφ και ζήτησε να τον περιμένουν. Άλλωστε, η μέρα είχε ήδη χαράξει. Η κίνηση, που είχε αρχίσει στους δρόμους, φόβιζε τους επίδοξους φονιάδες του αρχιεπισκόπου.Όταν σε λίγο ήρθε ο Μιάσνικωφ, ανακοίνωσε στους αστυνομικούς πως αποφασίστηκε η αναβολή της εκτελέσεως. Το γνωστοποίησαν στον ιεράρχη, αλλά εκείνος δεν το πίστεψε.-Γνωρίζω ότι θα με εκτελέσουν, είπε με βεβαιότητα....Στις 5 Ιουνίου το βράδυ έγινε η μεταφορά του ιεράρχη στην Περμ και η παράδοσή του στην Εκτελεστική Επιτροπή....Όλη την ημέρα της 6ης Ιουνίου του 1918 ο αρχιεπίσκοπος την πέρασε κλεισμένος στο κρατητήριο της Εκτελεστικής Επιτροπής της Περμ. Τον φρου¬ρούσαν κόκκινοι στρατιώτες ιδιαίτερα σκληροί, που τον χλεύαζαν και τον έβριζαν ασταμάτητα.Το βράδυ τον έφεραν στο γραφείο για ανάκριση. Για πολλή ώρα ο πρόεδρος της Επιτροπής Μάλκωφ και το μέλος της Σίβκωφ τον βομβάρδιζαν με ερωτήσεις. Δεν απάντησε σε καμία. Είχε κλειστεί στον εαυτό του και προσευχόταν ακατάπαυστα. Στο πρόσωπό του ήταν ζωγραφισμένες η ειρήνη και η ανδρεία...Οι ανακριτές, βλέποντας ότι έχαναν τον καιρό τους, τον έστειλαν πάλι στο κρατητήριο. Η εκτέλεσή του ανατέθηκε στους αστυνομικούς Ουβάρωφ και Πλατούνωφ και σε τρεις Λιθουανούς.Στη μία η ώρα μετά τα μεσάνυχτα έβγαλαν τον ιεράρχη από το κρατητήριο. Τότε πετάχτηκε από το υπόγειο ο Ζουζγκώφ και ζήτησε από τον Πλατούνωφ να τον πάρουν μαζί τους, γιατί ήθελε να παραβρεθεί «στην ταφή του Ανδρόνικου». Ο Πλατούνωφ του είπε ν' ανέβει στην άμαξα και να καθήσει δίπλα στον αρχιεπίσκοπο.Στον δρόμο ο ιεράρχης ήταν καλοδιάθετος. Κάποια στιγμή γύρισε στον Ζουζγκώφ και του παραπονέθηκε ήρεμα:-Στο Αστυνομικό Τμήμα της Μοτοβίλιχα μου φέρθηκαν καλύτερα. Εκεί δεν με χλεύαζαν...Αντί γι' άλλη απόκριση ο Ζουζγκώφ του είπε οργισμένα:-Ανακαλέστε την απόφαση για απεργία των παπάδων!-Όχι, δεν θα την ανακαλέσω. Γνωρίζω καλά ότι με πάτε για εκτέλεση.Ακολούθησαν την κεντρική οδό Σιμπίρσκι και βγήκαν από την Περμ. Πέντε βέρστια μακριά από την πόλη έστριψαν αριστερά και μπήκαν στο δάσος. Σταμάτησαν εκατό μέτρα πιό πέρα και κατέβηκαν από την άμαξα.Ο Ζουζγκώφ έδωσε στον αρχιεπίσκοπο ένα από τα σκαπτικά εργαλεία, που είχαν πάρει μαζί τους, και τον πρόσταξε-Σκάψε τον τάφο σου!Ο ιεράρχης άρχισε να σκάβει. Τον βοηθούσαν οι τρεις Λιθουανοί. Όταν τελείωσε, ο Ζουζγκώφ του έδωσε νέα προσταγή:-Έλα, ξάπλωσε!Υπάκουσε.Ο τάφος, όμως, ήταν μικρός και δεν τον χωρούσε. Σηκώθηκε και έσκαψε λίγο ακόμα. Ξάπλωσε για δεύτερη φορά στον τάφο, αλλά αυτός και πάλι αποδείχθηκε μικρός. Με το τρίτο σκάψιμο τον έφερε στα μέτρα του. Τότε ζήτησε την άδεια να προσευχηθεί. Του το επέτρεψαν.



Προσευχήθηκε γύρω στα δέκα λεπτά. 

Έπειτα, αφού στράφηκε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και ευλόγησε από μακριά το ποίμνιο του,

 είπε στους δήμιους του:

-Είμαι έτοιμος.

-Δεν θα σε τουφεκίσω, τον απείλησε ο Ζουζγκώφ.

 Ζωντανό θα σε θάψω, αν δεν ανακαλέσεις την απόφαση για την απεργία.

-Δεν θα την ανακαλέσω ποτέ, αποκρίθηκε ο ιεράρχης, ξαπλώνοντας στον τάφο.

Οι Λιθουανοί άρχισαν να τον σκεπάζουν με χώμα.

Ο Ζουζγκώφ πυροβόλησε μερικές φορές. 

Το σώμα του αρχιεπισκόπου ήταν εντελώς ακίνητο.

 Στη συνέχεια ο Πλατούνωφ πυροβόλησε δύο φορές. 

Τέλος, ο Ζουζγκώφ έριξε τη χαριστική βολή. 

Σε λίγο το μαρτυρικό λείψανο ήταν θαμμένο στη γη....




Πηγή: ''Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτωρος Μελισσοχωρίου''
Επιμέλεια, επεξεργασία κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΟΥΡΑΝΙΑ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ


 


Οι πιστοί, 

οι κάτοικοι του χωριού των Ποιμένων στα Ιεροσόλυμα ζούσαν τόσα πολλά σημεία

 και θαυμαστά γεγονότα, που δεν τους ήταν παράξενο να βλέπουν αγγέλους, 

η την Θεοτόκο, η τον Άγιο Γεώργιο, οι οποίοι τους διόρθωναν σε οποιοδήποτέ τους λάθος. 

Ήταν ο κόσμος τότε τόσο απλοϊκός, οι άνθρωποι τόσο ταπεινοί και η καρδιά τους, η ψυχή τους αγαθή γη, 

που ο σπόρος του Θεού έπιανε, και δεν χρειαζόντουσαν ούτε κηρύγματα,

 ούτε βιβλία, ούτε λόγους, αλλά ένιωθαν την ίδια την παρουσία των αγγέλων, της Παναγίας μας και των Αγίων μας. 

Σήμερα όμως που οι άνθρωποι αγριέψαμε και λείπει από την ζωή μας η ειρήνη, 

η αγάπη του Θεού, η απλότης και πλεόνασε η αμαρτία, η διαφθορά, η ασωτία και το κακό...,

πως μπορούμε να ελπίζουμε να δούμε σ' αυτήν την ζωή αγγέλους και να συμψάλλουμε μαζί τους;

 


Ο Ελληνορθόδοξος άραβας και ευσεβής κάτοικος του χωριού των Ποιμένων Χαλίλ Αμπουφάρχα, ήτο πρόγονος του εφημερίου ιερέως του χωριού, και διηγόταν το εξής γεγονός που έζησε γύρω στα 1903, πριν από περίπου πέντε - έξι γενιές. Είχε λάβει το κλειδί του σπηλαίου να πάει ενωρίς να ανάψει τα καντήλια για τον όρθρο. Νομίζοντας ότι ήταν πέντε η ώρα το πρωί, επειδή ήταν πανσέληνος εκείνο το βράδυ, έφτασε στο σπήλαιο στις δύο μετά τα μεσάνυχτα πολύ νωρίτερα. Όταν έφτασε στον υπόγειο ναό, άκουσε (απ' έξω) ψαλμωδία, αλλά δίστασε να μπει μέσα επειδή οι φωνές του φάνηκαν άγνωστες. Αναρωτήθηκε ποιος άραγε να είχε ανοίξει τον ναό, και αφού πήρε θάρρος μπήκε μέσα στην εκκλησία. Βρέθηκε λοιπόν σε ουράνια θεία Λειτουργία αγγέλων. 


Παρατήρησε τότε μια Κυρία που στεκόταν κοντά στην Ωραία Πύλη, περιτριγυρισμένη από φωτοστέφανο. Στάθηκε ακίνητος ακούοντας με έκπληξι, θαυμασμό και απορία την ουράνια υμνωδία, διερωτώμενος πως άραγε ηξιώθη να βρεθεί σε ακολουθία αγγέλων, και ποία να ήταν αυτή η θαυμαστή γυναίκα. Ξαφνικά άκουσε να έρχεται από πάνω, από την πόρτα του σπηλαίου, θόρυβος βημάτων αλόγου, καλπασμός αλόγου και ένας νεαρός καβαλάρης έφθασε έξω από το σπήλαιο. Μόλις μπήκε, μέσα τρέχοντας, πλησίασε την Κυρία η οποία τον ρώτησε με δυνατή φωνή: «Πού ήσουνα Άγιε Γεώργιε και άργησες να έλθεις, εσύ που δέχεσαι τα περισσότερα δώρα από τους πιστούς;». Και αυτός απήντησε: «Μητέρα του Θεού, Κυρία Θεοτόκε, μία βάρκα βυθιζότανε στο πέλαγος και ήμουν υποχρεωμένος να τρέξω να βοηθήσω τους ανθρώπους που επικαλέστηκαν την βοήθειά μου». 


Λέγοντας αυτά τίναξε τον μανδύα του που ήτο βρεγμένος, και πιτσίλισε το πρόσωπο και τα ενδύματα του Χαλίλ Αμπουφάρχα που ήταν παρών. Όταν τελείωσε η ουράνια αυτή Θεία Λειτουργία έλαβε αντίδωρο από τα χέρια της Παναγίας, και όταν εξαφανίστηκαν οι Άγγελοι, η Παναγία και ο Άγιος Γεώργιος, αυτός παρέμεινε με πειστήριον στα χέρια του το αντίδωρο και τις σταγόνες στα ρούχα του από τον μανδύα του Αγ. Γεωργίου, προς πίστωσιν αληθινή των κατοίκων του χωριού και του ιερέως που έφθασαν κατόπιν για τον όρθρο, και τους εξήγησε τα όσα θαυμαστώς είδε και άκουσε στο σπήλαιο των Ποιμένων. Κάτι παρόμοιο συνέβη και σε έναν άλλον κάτοικο του χωριού του Μπετ Σαχούρ (χωρίον των ποιμένων) στον Χαλίλ Αλκασίς, ο οποίος ήταν πολύ τακτικός στην παρακολούθηση των ορθρινών ακολουθιών και Λειτουργιών στην εκκλησία του Σπηλαίου. 


Μια μέρα ο ευλαβής αυτός άνθρωπος σηκώθηκε πολύ ενωρίς και κατευθύνθηκε βιαστικά στην εκκλησία νομίζοντας ότι ήταν αυγή, ενώ ακόμη έλαμπε το φεγγάρι. Έφθασε στην εκκλησία, την βρήκε ανοιχτή, όπως περίμενε, και γεμάτη από κόσμο, αγνώστους βέβαια σ' αυτόν, που παρακολουθούσαν την Θεία Λειτουργία. Παρέμεινε στην Λειτουργία και στο τέλος πήρε αντίδωρο. Το πρωί ο ιερεύς του χωριού π. Νικόλαος άνοιξε την πόρτα του ναού που ο ίδιος είχε μόνον το κλειδί, και βρήκε τον κ. Χαλίλ Αλκασίς να κοιμάται στο στασίδι και να κρατά σφικτά στο χέρι του το αντίδωρο. (Ο Χαλίλ ευρέθη και συμμετείχε σε ουράνια Λειτουργία αγγέλων, που αυτοί είχαν ανοίξει το ναό και τον ξανάκλεισαν αφήνοντάς τον μέσα στο ναό που τον είχε πάρει ο ύπνος).



Πηγή: ''Νεκρός για τον Κόσμο''
Τίτλος, επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΦΟΡΑΕΙ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΚΛΟΟΥΝ


 


Θα έλεγε τις ότι η χώρα αύτη ηλευθερώθη επίτηδες, διά να αποδειχθή, ότι δεν ήτο ικανή προς αυτοδιοίκησιν.
                                                                                                         
                                                                                                                  
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

 


Στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος και στα χείριστα πρυτανεύει το κακό.
Στα βουνά λαλούν τ' αηδόνια και στους κάμπους τα κοτσύφια!...
Ο συναγελισμός του εκλογικού Ποιμνίου σε ομογενοποιημένο, ψηφοσυλλεκτικό κοπάδι,
του επιρέπει ν' αλλάζει το μαντρί,
δίκην ενός πολλά υποσχόμενου ποιμένα.
Και η Ελπίδα που έρχεται με Βήμα ταχύ,
διανθισμένη μουσικά από τους καλικέλαδους ήχους ενός πολιτικάντικου, ιλαρού Βουκολισμού,
προσκρούει με καταπληκτική ακρίβεια πάνω στην αδυσώπητα σκληρή πραγματικότητα,
που,όταν γίνει αντιληπτή,
τότε θ' αρχίσει το θρίλερ της Δευτέρας.
Το κράτος αυτό ιδρύθηκε και στερεώθηκε πάνω στις σιδερένιες ράγες ενός Τεκτονικού Μυστικισμού
και από τότε τελεί υπό έναν νοσούντα ανίατο, φατριαρχικό διαμερισμό.
Οι μεν, ξώγαμα παιδιά του ευρωπαικού Επεκτατισμού
και οι δε,ανάδοχα τέκνα του αμερικάνικου uber alles!



Όποιος ακόμη φρονεί, πως, ό,τι ψηφίζει, αυτό βγαίνει πάντα, πλανάται πλάνην οικτράν. Ουσιαστικά και κυριολεκτικά ψηφίζει τις λύσεις, που του έδωσαν να ψηφίσει!... Οι Έλληνες ψηφίζουν πάντα, υπό το καθεστώς ενός άχαρου και ξεπεσμένου κομματικού Διπολισμού, που, όταν αυτός ξεφτίσει, πάντα υπάρχει και το τρίτο φύλλο ή αλλιώς και ο Βαλές της Άρχουσας Τάξης. Τα πολιτικά κόμματα Εξουσίας ετοιμάζονται, χρηματοδοτούνται και εκπαιδεύονται μέσω του τριγώνου Στοά - Κεφάλαιο - Οικογενειοκρατία. Ο κοινωνικός Ραγιαδισμός συνεχίζει απτόητα και ευδοκιμεί, ακόμη και μετά την Τουρκική κατοχή των Μπέηδων, το δε νεολληνικό κράτος σφυρηλατήθηκε ανέξοδα πάνω στο αμόνι του αγγλικού Ορθολογισμού και της Γαλλικής υπεροψίας. Ο λαός, αυτός ο δεινοπαθής μυρμηγκολέων στα περίοπτα μάτια των Κρατούντων, ουδέποτε εξέλεξε κατ' ουσίαν τους ταγούς του, αλλά επέλεξε τις Στοικές επιλογές τους! Το 1974 η Ν.Δ αποκτά από το Τίποτα, γραφεία και εξοπλισμό στο σύνολο σχεδόν της Επικράτειας. Το 1977 το ΠΑΣΟΚ ποιεί από το Πουθενά, το αυτό, έχοντας σε κάθε Νομό οργανωμένες αίθουσες με τεχνολογικό εξοπλισμό. Και το 2015, ένα κόμμα, που δεν έπαιρνε ποτέ πάνω από  το 2-3 ο/ο, κραταιούται ανυπέρβλητα, όχι βέβαια, από μια, ως έτυχε πολιτική συγκηρία, αλλά από έναν επιλεκτικά προγραμματισμένο πολιτικό συντονισμό. Αναρωτήθηκε -φευ- κανείς,πού βρέθηκε τόσος πλούτος για ν' αναδείξει τα νεότοκα κόμματα Εξουσίας; Σκέφθηκε κανείς, πόσο κόστισαν οι δεικτικές διαφημήσεις των κομμάτων στα εγολαβικά ΜΜΕ, όταν το λεπτό στην Βραδυνή Ζώνη των Τηλεοράσεων ξεπερνούσε κάτι περισσότερο από 5.000 ευρώ;... Αν πολλαπλασιαστούν οι τιμές αυτές, με τις ημέρες προβολής τους,φτάνουμε σε εξαψήφιες, κοστολογικές μονάδες!Τραγελαφική τηλεόραση, με απείρου κάλλους παρασκήνιο, αποστασιοποιείται εκουσίως από την θλιβερή πραγματικότητα,για να επιβάλλει την δική της, καθεντολική ιδιαιτερότητα. Έτσι διαμορφώνονται οι συνειδήσεις για την σαρκική ασυδοσία και την συνειδησιακά, νομιμοποίηση και εγκαθίδρυση της ομοφυλοφιλίας, όχι πια, ως ιδιατερότητας, αλλά, ως απλής... εναλλακτικής επιλογής... Έτσι ''συνωστίζεται'' η Ιστορία, έτσι υποδαυλίζεται ο Πολιτισμός κι έτσι πυρπολείται η Ορθοδοξία, με την γελοιοποίηση, το μένος, την συκοφαντία και το όνειδοςΗ Δημοκρατία στην μεταΤουρκική Ελλάδα είναι μια απαράμιλλα, εγκατεστημένη, δυναμική Οικογενειοκρατία, που τηρουμένων των αναλογιών, δίνει Κυριακάτικη άδεια στους δούλους της, για να επιστρέψουν την Δευτέρα. Μόλις τα κεφάλια αναπνεύσουν πάνω από τον πήδακα του φατριαρχικού Δεσποτισμού, έπειτα σπρώχνονται ξανά στα λιμνάζοντα λασπόνερα μιας έρπουσας, κοινωνικής και ξεπεσμένης νεκροφάνειας! Έτσι μέσα στην σκοταδίνη μιας ψευδοειδούς, δημοκρατιKής ανυπαρξίας, όλοι βγαίνουν από το παραβάν, βέβαιοι ανείπωτα,πως και τότε ψήφισαν ''δαγκωτό'' την επιλογή, που άλλοι επέλεξαν να τους δώσουν! Αυτή είναι η επικίνδυνα, πάσχουσα Δημοκρατία στην χώρα μας, η ψεύτικη κούκλα της βιτρίνας, οι επίχειροι ήρωες του Θεάτρου Σκιών του Καραγκιόζη, το αμυδρά φανερό χαμόγελο ενός δυστηχισμένου Κλόουν! Μόνο κάποιες, ακόμη ενιστάμενες, ανθρώπινες μονάδες μπορείς να βρεις στο χρεοκοπημένο δουλοπάζαρο των πτωχευμένων, έως ανύπαρκτων real politique, ιδεών. Το λυπηρό είναι, πως Πατριδοκάπηλοι και Χριστοκάπηλοι συνεχίζουν ακόμη και σήμερα την εκτροχιασμένη γραμμή του κομματικού Καλοχαιρέτα, απευθύνονται όχι σε ανθρώπινες υπάρξεις, αλλά σε μια εύπλαστη και διαχειρίσιμη, πλαστικοποιημένη Μάζα, που την ζυμώνουν με περίσσιο θράσσος και ανείπωτη αναίδεια. Χριστοκάπηλοι πωλούν Ορθοδοξία με επικαλυμένη ζελατίνη Βρετανικής αβροφροσύνης και Άθεοι πολιτικάντες της Οκάς γλείφουν, εκεί,που πάντα φτύνουν. Όλοι απομυζούν τις ανάσες των ανθρώπων, με ψήγματα πολιτικού Λαικισμού και ''Θεόφρονης'', επιδερμικής Υποκρισίας. Το ποίμνιο; Αυτό εγκλωβισμένο στα χαρακώματα ζητεί βοήθεια από το λιγότερο κακό. Μοιάζει με έναν χρόνια, πάσχων και ανίατο υπνοβάτη, που, όταν φτάνει στο παραβάν βγάζει μηχανικά, αυτό, που πάντα ψήφιζε. Αλλά, αφού οι εξουσιαστές δεσμώτες μας πιστεύουν μια ζωή, πως γνώρισε το βόδι τον κύριό του και ο γάϊδαρος, του αφεντικού του την ποτίστρα, ας έχουν υπ' όψιν τους, πως κάποια στιγμή -δεν μπορεί- θα πάψει να υπάρχει το κράτος της αριστοκρατικής τους ράτσας, το κράτος των σκύλων υψηλής ποιότητας...! Η ταυτότητά τους είναι γεμάτη πια από περίοπτα, κοσμητικά επίθετα, που δεν διαφέρουν τι, από τα προσωνύμια των έκλειστων βαρυποινιτών της φυλακής! Γιώργος ή Απλοχέρης ή Κοψοχρονιάς ή Παλιαντζής ή Θαλασσοπνίχτης. Αντώνης ή Πωλούνται Όλα ή Ελαφροχέρης ή Χρυσοθήρας ή Ριφιφής ή Παρταόλας. Αλέξης ή Λάου-λάου ή Παπανδρέας ή Κουμουνδούρος ή Λευτεριά στα Τεκνά ή Αδερφές όλου του κόσμου ενωθείτε. Ο γράφων βεβαιώνει με αρκούσα δόση σοβαρότητας, πως αυτά, τα χιουμοριστικά παρατσούκλια... κυκλοφορούν στην δημοσιογραφική μας πιάτσα, μήνες τώρα... Όσο για τους υπεργολαβικούς Τηλεοσταθμούς μπορούμε με απολυτότητα νηπίου, να πούμε, πως διάγουν βίο αντάξιο της Μαντάμ Πομπαντού, εννίοτε βέβαια και της Μαντάμ Σουσού... Θυμάμαι τις κουβέντες μεγαλείο, του αγαπημένου  κυρ-Αλέξανδρου: ''Ετσι θα έλθουν πάλι τα τριβόλια, ως μυρίπνοα άνθη να σκοτεινιάσουν έναν ουρανό, που κάποτε δεν τολμούσαν να κοιτάξουν. Πάντοτε αμετάβλητοι οι σχοινοβάται ούτοι οι Αθίγγανοι, οι Γελωτοποιοί, ούτοι Πίθηκοι (καλώ δε ούτω τους λεγομένους πολιτικούς). Μαύροι χαλκείς κατασκευάζοντες δεσμά δια τους λαούς εν τη βαθυζόφω σκοτία του αιωνίου εργαστηρίου των''. Εν κατακλείδι, τα πολιτικά ειωθότα στην χώρα μας αναπαραγάγονται χρόνια τώρα, ως εξαπλόσιμοι, μεταλλαγμένοι ιοί, που συμπαρασύρουν στο διάβα τους επαναστάτες του Κολονακίου και ιδρωκοπούντες εργάτες της Εκάλης! Ακόμη και αυτοί, που ξεκίνησαν, ως Επαναστάτες με Αιτία, κατέληξαν να γίνουν καλοζωισμένοι yuppies με Αποτέλεσμα...! Υποκρινόμαστε, όμως κι εμείς, ως έξαλλες, μαυροντυμένες χήρες τον θάνατο του πρόωρα, χαμένου μακαρίτη, έχοντας, όμως έτοιμο τον καινούριο αντικαταστάτη. Η εθνική υπερηφάνεια δεν μπαίνει πάνω από την εθνική Ευχαριστία, σ' έναν Θεό που αποζητούμε ανελέητα, αφού ξεμείνουμε πια, από προστάτες και βαρβάρους. Πίσω απ'την ασυδοσία κρύβεται ο φασισμός, πίσω από κάθε στοχευμένη ελευθεριότητα έρπει ο εκούσιος καταναγκασμός, συνακολουθούν νεοταξικοί μακαρισμοί και νεοποχίτικες επελάσεις, την ώρα που ο λαός δοκιμάζει την περισσή αντοχή του. Αιμορραγεί κάτω από την βιοτική του ανασφάλεια και την προυπολογιστική του συρρίκνωση. Ένας λαός αργοσβήνει στην ''δημοκρατική'' του ανασφάλεια!



Είναι υπερφίαλα ποταπό, από την μια,
να στήνονται συσσίτια στους δρόμους,
οι αυτοκτονίες να μην αποτελούν πια είδηση,
η ανεργία να βασιλεύει στα κεφάλια μας, κι από την άλλη,
ο Τούρκος ν' ακουμπάει το φέσι του στην Κύπρο,
κι ένας μαντρωμένος, καθ'όλα λαός, να παρακολουθεί άναυδος τις δαιμονιώδεις εκτροπές δημοσίων αρχόντων,
που παίζουν σκάκι με τον διάβολο.
Οι πολιτικοί ηγέτες -αποσκοπώντας πάντα στον συναισθηματισμό του Έλληνα-
δημοκόπησαν ανηλεώς κατά ενός λαού,
που αποκόπηκε θρασύδειλα από το τροφοδοτέο Παρελθόν του
και επένδυσε αδιάφορα στο Μέλλον,
που άλλοι του ετοίμασαν, ως fast food άοσμη, γενώσιμη κι ανάλατη τροφή.
Όλες οι Μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις εργάστηκαν με υπερθεματισμένη ένταση
και -αδηφάγα-περίσσιο πάθος για την μετατροπή της Ελλάδας
σε επαρχιακό προτεκτοράτο της Ευρώπης
κι αυτής, της επερχόμενης Παγκόσμιας Κυβέρνησης.
Λίγο πριν τον έρχομό της,
οι τελευταίοι, επίδοξοι, μονταρισμένοι Κυβερνήτες
προσθέτουν τις ύστερες πινελιές τους στο καμβά ενός ακροβατούντος Σκότους.
Α-ψηφίστε τους!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Print Friendly and PDF