ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Ι.ΜΟΝΗ ΑΓΙΩΝ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΣΤΙΝΗΣ ΛΑΜΠΕΤΙ ΗΛΕΙΑΣ


 

Τὸν Βλέπεις Ἰωάννη ! 

Μέχρι ἐδῶ ἐγώ !
 Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα θὰ συνεχισθεῖ τὸ ἔργο μὲ δωρεές. 
Τὸ ἄκουσες Ἰωάννη;» Καὶ μὲ τὸν λόγο αὐτὸ τὰ πάντα χάνονται ! Ξυπνάει ! Τώρα ὅμως τὰ δεδομένα ἔχουν ἀλλάξει !
 Εἶναι βαθειὰ πεπεισμένος, ὅτι ὁ Ἱερὸς Ναὸς αὐτὸς θὰ κτισθῆ.
Ἔστω καὶ ἂν γνωρίζει πολὺ καλά, ὅτι ὁ ἴδιος δὲν ἔχει τὰ ἀπαιτούμενα χρήματα.



Πολλὲς φορὲς ἡ πίστις καὶ ἡ εὐλάβεια τῶν ἀνθρώπων καὶ ἄλλοτε - τὶς περισσότερες φορὲς - ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ ἀνεξιχνίαστες θεῖες Βουλές Του, ὑπῆρξαν οἱ λόγοι καὶ οἱ ἀφορμές, ὥστε μέσα στὴν Εὐλογημένη καὶ Ἁγιοτόκο Ἑλληνικὴ Γῆ, νὰ βρίσκονται χιλιάδες Ἱεροὶ Ναοὶ καὶ Μοναστήρια, ἁπλὰ προσκυνητάρια καὶ διάφορα ἄλλα ἱερὰ Καθιδρύματα.Τὸ καθ' ἕνα ἀπ'αὐτὰ μὲ τὸ δικό του θαῦμα, τὴν δική του ἱστορία, ἀποτελεῖ μιὰ εἰδικὴ περίπτωση.Ὅλα ὅμως γιὰ τὴν Δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν πνευματικὴ βοήθεια τῶν ἀνθρώπων. Γιὰ νὰ δείχνουν στὸν ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς τὸν δρόμο πρὸς τὸν Οὐρανό! Ὅλα γιὰ νὰ ὁδηγήσουν τὸν κάθε ἁμαρτωλὸ πρὸς τὸν Σωτῆρα καὶ Λυτρωτή μας Ἰησοῦ Χριστό!


Έτσι λοιπὸν καὶ τὸ Μοναστήρι τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης, ἐδῶ στὸν Πύργο τῆς Ἠλείας, ἔχει τὴν δική του ἱστορία!Βρισκόμαστε στὸ ἔτος 1976.Ἕνας Χριστιανὸς ὀνόματι Ἰωάννης Π...., ὁ ὁποῖος κατάγεται ἀπὸ τὸν Πύργο Ἠλείας καὶ κατοικεῖ μονίμως στὴν Ἀθήνα, βλέπει ἕνα βράδυ στὸν ὕπνο του ὅτι κάποιος ρασοφόρος τοῦ δίνει ἐντολὴ γιὰ νὰ κτίσει ἕνα ἐκκλησάκι!Ὅταν ξύπνησε καὶ ἄρχισε νὰ σκέπτεται τὸ ὄνειρο, ποὺ εἶχε δεῖ τὸ προηγούμενο βράδυ, ἄρχισε ν' ἀπορεῖ μ' αὐτὴν τὴν ἐντολὴ καὶ νὰ μονολογῆ : «Αὐτὸς ὁ ἅγιος ποὺ μοῦ εἶπε νὰ κτίσω ἐκκλησία σίγουρα, θὰ πρέπει, νὰ ἔχει κάνει λάθος !Κάποιον ἄλλον θὰ ἔψαχνε ! ἀφοῦ οὔτε καλὸς χριστιανὸς εἶμαι - δὲν εἶχε μυστηριακὴ ζωή, ἀλλὰ μιὰ τυπικὴ σχέση μὲ τὸν Θεὸ, ὅπως οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι - οὔτε κι ἔχω χρήματα γιὰ νὰ κάνω ἕνα τέτοιο ἔργο, νὰ κτίσω μιὰ ἐκκλησία!»


τσι λοιπὸν ἀρχίζει νὰ σιγοσβήνει αὐτὸ τὸ ὄνειρο ἀπὸ τὴν μνήμη του, ὥσπου μιὰ ἄλλη νύκτα, μετὰ ἀπὸ 6-7 μῆνες, ξαναβλέπει στὸν ὕπνο του ἕνα δεύτερο ὄνειρο, μάλιστα πιὸ συγκλονιστικό.Βλέπει, ὅτι βρίσκεται μαζὶ μὲ κάποιον ἄλλον ἐδῶ στὸν Πύργο, στὰ πατρικά του κτήματα μεταξὺ τῶν χωριῶν Λαμπέτι καὶ Ἅγιος Γεώργιος στὸ σημεῖο,ὅπου σήμερα εἶναι τὸ Μοναστήρι τῶν Ἁγίων μας Κυπριανού και Ιουστίνης. Βαδίζουν ὁ ἕνας δίπλα στὸν ἄλλο, χωρὶς νὰ τὸν κοιτάζει στὸ πρόσωπο καὶ ἀκούει, νὰ τοῦ δίνει ὁδηγίες σχετικὰ μὲ τὴν Ἐκκλησία, ποὺ θὰ πρέπει νὰ κτίση. Φθάνουν στὸ σημεῖο τοῦ κτήματος, ὅπου σήμερα βρίσκεται ὁ Ἱερὸς Ναός, καὶ ταυτοχρόνως τοῦ δείχνει τὸν Ἱερὸ ναὸ κτισμένο, ἀλλὰ ἁπλῶς ἀσοβάντιστο καὶ τοῦ λέει μυστικῶς στὸν ὕπνο του:«Τὸν Βλέπεις Ἰωάννη ! Μέχρι ἐδῶ ἐγώ ! Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα θὰ συνεχισθεῖ τὸ ἔργο μὲ δωρεές. Τὸ ἄκουσες Ἰωάννη;» Καὶ μὲ τὸν λόγο αὐτὸ τὰ πάντα χάνονται ! Ξυπνάει ! Τώρα ὅμως τὰ δεδομένα ἔχουν ἀλλάξει ! Εἶναι βαθειὰ πεπεισμένος,ὅτι ὁ Ἱερὸς Ναὸς αὐτὸς θὰ κτισθῆ.Ἔστω καὶ ἂν γνωρίζει πολὺ καλά, ὅτι ὁ ἴδιος δὲν ἔχει τὰ ἀπαιτούμενα χρήματα.Ψάχνει νὰ βρῆ κάποιον μικροεργολάβο, ποὺ θὰ μπορέσει νὰ ἀναλάβη καὶ νὰ ἐκτελέση σιγὰ-σιγὰ αὐτὸ τὸ ἔργο, ἐνῶ γνωρίζει, ὅτι στὸ βιβλιάριό του ἔχει μόνον 34.000 χιλιάδες δραχμές!


Σὲ ποιὸν Ἅγιο ὅμως θὰ ἀφιερωθῆ ὁ Ναός; Ὁ ἅγιος ποὺ ἐμφανίστηκε στὸν ὕπνο του, δὲν ἀποκάλυψε τὴν ταυτότητά του, οὔτε καὶ ποὺ θὰ ἀφιερωθεῖ ὁ Ναός.Τὸ παράδοξο, ὅμως, μέσα σ' ὅλα αὐτὰ εἶναι ὅτι, ἀπὸ τὴν στιγμὴ, ποὺ πρωτοεῖδε τὴν παρουσία αὐτοῦ τοῦ ἀγνώστου συνοδοιπόρου του στὸ ὄνειρο, τοῦ ἦρθε ἡ σκέψη μήπως ἦταν ὁ ἅγιος Κυπριανός(!), χωρὶς νὰ μπορῆ κι ὁ ἴδιος νὰ δώσει κάποια ἐξήγηση. Ἡ ἰδέα αὐτὴ καθημερινῶς γινόταν ὅλο καὶ πιὸ ἔντονη, μὲχρις ὅτου τελικῶς ἀποφάσισε, νὰ ἀφιερώση, τὸν Ναὸ ποὺ θὰ ἔκτιζε, στὸν ἅγιο Κυπριανό!Ἀρχίζουν λοιπὸν οἱ ἐργασίες ἐκσκαφῆς καὶ θεμελίωσης τῆς ἐκκλησίας βάσει τοῦ σχεδίου, ποὺ εἶχε ἰδεῖ στὸν ὕπνο του.Ὅσο οἱ ἐργασίες προχωροῦν, τόσο ἀρχίζουν νὰ τοῦ ἔρχονται χρήματα, ὅπως ἀκριβῶς τοῦ εἶχε ὑποσχεθεῖ αὐτὸς ὁ « ἄγνωστος » στὸν ὕπνο του· χρήματα ὄντως θεόσταλτα!Κάποια στιγμὴ, βλέποντας νὰ ἔρχονται « πολλὰ » χρήματα, σκέπτεται, νὰ διακόψη προσωρινῶς τίς ἐργασίες τοῦ Ἱ. Ναοῦ, γιὰ νὰ ἀγοράση ἕνα σπιτάκι, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ἔμενε ἀκόμη σὲ ἐνοίκιο.Τότε ἀκριβῶς τοῦ συμβαίνει κάτι, τὸ ὁποῖο τὸν συγκλόνισε ἀκόμη περισσότερο. Ἕνα βράδυ ὀνειρεύεται, ὅτι κάποιος τοῦ ὁμιλεῖ καὶ τὸν παρατηρεί αὐστηρὰ γι'αὐτὴν τὴν ἀπόφασι, ποὺ πῆρε.Καὶ μεταξὺ τῶν πολλῶν ἄλλων τοῦ εἶπε καὶ τὰ ἑξῆς χαρακτηριστικά: «...Τὰ ἐξοδευμένα ἀλλοῦ, ποὺ μόνο ἀγκυλώματα σοῦ ἔφεραν, μὲ μεγάλη ευχαρίστηση τὰ χαλοῦσες...Στὴν κλήσι τοῦ Ἐπουρανίου Πατρὸς ἐφάνης ἀδαής(!), (ποὺ ἑρμηνεύεται ἀμαθὴς καὶ ἀνίδεος!).


Γνώριζε, ὅμως, καλὰ ὅτι τὰ ἐξοδευμένα ἐδῶ - στὸ ἔργο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ - θὰ σοῦ τὰ ἀνταποδώσει δεκαπλάσια!».(Αὐτὸ στὴν συνέχεια πραγματοποιήθηκε στὸ ἀκέραιο - κατὰ τὸν ἀδιάψευστο λόγο τοῦ Κυρίου - ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἀργότερα ἀπέκτησε τίμια, μιὰ ἀρκετὰ μεγάλη άκίνητη περιουσία ).Τὰ παραπάνω λόγια τὸν συγκλόνισαν ἀκόμη περισσότερο καὶ τὸν προβλημάτισαν τόσο, ὥστε ἀμέσως ἀποφάσισε χωρὶς καθυστέρηση,νὰ συνεχίση τὴν ἀποπεράτωση τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ.Ἐτσι ὅταν τελείωσαν οἱ ἐργασίες τοῦ σοβά, παρέδωσε τὸν Ναὸ μὲ τὸν περιβάλλοντα χῶρο περίπου 6,5 στρεμμάτων, μὲ Δωρητήριο Συμβόλαιο στὴν Ἱερὰ Μονὴ τῶν Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης Φυλῆς ( Χασιᾶς ) Ἀττικῆς, τὸν Νοέμβριο τοῦ 1981.Στὴν συνέχεια ἐξεφρασε καὶ τὴν ἐπιθυμία,ἐὰν ἦταν δυνατὸν νὰ ἐγκατασταθῆ κάποιος ἱερεὺς ἀπὸ τὴν Ἀδελφότητα τῆς Μονῆς, γιὰ νὰ διαβάζει ἐξορκισμοὺς στοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ὑποφέρουν ἀπὸ τὸν Πονηρὸ καὶ τὴν ἐπήρεια τῆς Μαγείας, ποὺ δυστυχῶς εἶναι πάρα πολλοὶ,τόσο ἐδῶ στὸν Πύργο, ὅσο καὶ στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τῆς Ἠλείας.

 

Ἐν τῷ μεταξὺ ἀφοῦ ἑτοιμάστηκαν 2 μικρὰ κελάκια, τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1985 ἐγκαταστάθηκε ἕνας Μοναχός,
μέλος τῆς Ἀδελφότητος καὶ στὶς 18 Αὐγούστου (31 Αὐγούστου) τοῦ ἰδίου ἔτους ἔγινε ἡ πρώτη Θεία Λειτουργία στὸν Ἱερὸ αὐτὸν Ναόν,
καθὼς καὶ ἡ βάπτισις τοῦ παιδιοῦ τοῦ Δωρητοῦ, Ἰωάννου Π...
Ἕκτοτε τὸ Μοναστήρι μας ἀκολουθεῖ τὸ Πάτριο Ἡμερολόγιο καὶ ἀνήκει στὴν Εκκλησία του Πατρίου Ημερολογίου.
Ἀπὸ τότε χιλιάδες ἄνθρωποι καταφεύγουν συνεχῶς στὴν χάρι τῶν Ἀγίων Προστατῶν μας Κυπριανού και Ιουστίνης.
Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ ἔχουν τὸ ἰδιαίτερο χάρισμα ἀπὸ τὸν Κύριο, νὰ ἐκδιώκουν δαιμόνια καὶ νὰ ἀπαλλάσσουν τὰ βασανισμένα πλάσματα τοῦ Θεοῦ,
ποὺ ὑποφέρουν ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τῆς βασκανίας καὶ κάθε εἴδους μαγείας.
Ἡ πρόοδος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς,
τὰ γεγονότα ποὺ μεσολάβησαν καὶ τὰ πλεῖστα θαύματα, ποὺ γίνονται καθημερινῶς, ἀπέδειξαν περίτρανα,
ὅτι τὸ κτίσιμο τοῦ Ἱεροῦ τούτου χώρου, ἦταν ὄντως Θέλημα τοῦ Θεοῦ! 


Τέλος και τω Θεώ Δόξα


Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Αγιοκυπριανίτης
Καθηγούμενος της Ι. Μ.Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης
Λαμπέτι Ηλείας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF