ΔΙΩΓΜΟΙ ΚΑΙ ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ

Ο κατά της αληθείας διωγμός υπό των εργατών του ψεύδους και της πλάνης έχει πολύ παλαιάν ιστορίαν.
Από την εποχήν του Κυρίου μας, όταν οι Γραμματείς και Φαρισαίοι είδαν, ότι δεν κατόρθωσαν να εμποδίσουν τον λαό από του να παρακολουθεί και θαυμάζει την διδασκαλία του Ιησού, και επειδή δεν μπόρεσαν δια του διαλόγου ν' αποδείξουν τον Κύριο, λαοπλάνον, ως ήθελαν, κατέφυγαν εις την βίαν.
Απεφάσισαν δηλαδή ''να γένηται αποσυνάγωγος'', όποιος ομολογήσει τον Ιησούν ότι είναι ο Χριστός.
Με άλλα λόγια τον αφόριζαν, ώστε να μην έχει δικαίωμα να συμπροσευχηθεί με τους άλλους χωριανούς του εις την συναγωγήν, ούτε να προσφέρει θυσίαν εις τον Ναόν των Ιεροσολύμων.
Παρά ταύτα η έλξη της αληθείας δεν τους άφηνε.
Χιλιάδες Ιουδαίοι,ζώντος του Κυρίου, αλλά και μετά το κήρυγμα των Αποστόλων, άρχισαν να γίνονται Χριστιανοί, χλευάζοντες τις κατάρες των Φαρισαίων και τους αφορισμούς των.
Και τούτο διότι ''η αλήθεια μεγάλη και ισχυρότερα παρά πάντα''.
(Έσδρας,Α΄,4,35).

Έκτοτε, και μάλιστα μετά την παύση των διωγμών, η ποικίλη κακοδοξία των διαφόρων αιρετικών άρχισε να πολεμά δυνατά την Εκκλησία του Χριστού. Άνδρες που λαλούσαν διεστραμμένα και δεν ''εφείδοντο'' του ποιμνίου, όπου έβλεπαν, ότι η πλάνη και η αίρεσή τους έβρισκε αντίσταση από τα γνήσια της Εκκλησίας τέκνα, εφήρμοζαν την βίαν και τον διωγμόν προκειμένου να επικρατήσουν. Α.

Έτσι, όταν ο πατριάρχης Κων/λεως Νεστόριος (δ΄αιών) άρχισε να κηρύττει βλάσφημα κατά της Θεοτόκου, αμέσως κλήρος και λαός διεμαρτυρήθησαν δημοσία, διακόψαντες πάσαν εκκλησιαστικήν μετ΄αυτού κοινωνίαν, προτού καν να συνέλθει σύνοδος δια να τον κρίνει. Ο Νεστόριος αντέδρασε διά αφορισμών, καθαιρέσεων, μαστιγώσεων, φυλακίσεων, χωρίς όμως να κατορθώσει τίποτα (Σπ.Μήλια, Πρακτικά Συνόδων, α΄σ. 442 εξ). 

Και τούτο, διατι αγρυπνούσαν άλλοι καλοί ποιμένες, οι οποίοι έσπευσαν με ζήλο και αυταπάρνηση να συμμαχήσουν με το ευσεβές ποίμνιον και να καθαιρέσουν εν συνεχεία τον υβριστήν της Παναγίας. (MANSI, 4, 1081 εξ). Β. Το ίδιο έγινε αργότερα,με την περίπτωση του αγίου Χρυσοστόμου. Ο εχθρός του αγίου, Θεόφιλος Αλεξάνδρειας, ήλθε εις την Κωνσταντινούπολιν και συνεργάσθηκε με φανερούς αντιπάλους του καλού ποιμένος και όλοι μαζί συγκρότησαν μίαν ''σύνοδον'' και καθήρεσαν τον άγιον,χωρίς να υπάρχει ο παραμικρός λόγος.

Οι ορθόδοξοι όμως της Κων/λεως δεν ελογάριασαν την άδικον απόφασίν της ληστρικής αυτής συνόδου και εβεβαίωσαν τον Βασιλέα,ότι ''Ιωάννης ου καθήρηται''. Το ίδιο έπραξε και ο πάπας Ρώμης Ιννοκέντιος,απορρίψας την άδικον απόφασιν της συνόδου εκείνης. Το αποτέλεσμα ήταν οι μεν εχθροί του αγίου να καταισχυνθούν,αυτός δε να λαμπρυνθεί έτι περισσότερον. Γ. Την εποχήν της εικονομαχίας (8ος αιών) όλοι σχεδόν οι επίσκοποι του Βυζαντίου ηκολούθησαν τον εικονομάχον-αυτοκράτορα και εδίωξαν τους ολίγους ορθοδόξους κληρικούς και λαικούς,που αντιστάθηκαν στην αίρεσή τους. 

Επειδή ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός δια ισχυρών λόγων του επολέμησε την κακοδοξία, στην σύνοδο που έκαναν οι εικονομάχοι το 754 τον αναθεμάτισαν με τους εξής λόγους: ''Μανσούρ τω κακωνύμω και σαρακηνόφρονι,ανάθεμα. Τω της ευσεβείας διδασκάλω και παρερμηνευτή της Θείας Γραφής,ανάθεμα''. (MANSI,13,356). Το ίδιο έκαναν και με τον άγιον Γερμανόν Κων/λεως.

Δ. Τον 18ον αιώνα επίσης στο Άγιον Όρος, μοναχοί μεγάλης αρετής και παιδείας, αποκληθέντες από τους αντιπάλους τους χλευαστικώς Κολλυβάδες, αφορίσθησαν αυτοί και οι οπαδοί τους από το Οικουμενικό Πατριαρχείον αντικανονικώς,καίτοι ακολουθούσαν πιστώς την Ιεράν Παράδοσιν. Οι πνευματικοί αργηγοί των Κολλυβάδων,Μακάριος Κορίνθου και Νικόδημος Αγιορείτης αγίασαν και άλλων τα οστά ευωδίασαν, ως του πνευματικού του Όρους Παρθενίου, ενώ άλλοι ανεδείχθησαν κορυφαίοι διδάσκαλοι του Γένους, ως ο Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης και Αθανάσιος ο Πάριος. Ε. Το 1930, για να έλθουμε στις μέρες μας, ο Χρυσόστομος τιμωρεί και πάλι εννέα Μοναχές της αυτής Μονής Κεχροβουνίου.

Τρεις μεν εξ΄αυτών, τας Μοναχάς Καλλιστράτην, Πελαγίαν και Μαγδαληνήν, επειδή τον ήλεγξαν σθεναρώς κατά την δίκην (6 Απριλίου 1930),με αποβολή του μοναχικού σχήματος, τας δε υπολοίπους έξι, με εξορίαν εις διαφόρους Μονάς της Χώρας, η οποία ουδέποτε επραγματοποιήθη. ΣΤ. 

Ο αυτός αρχιεπίσκοπος με την συνοδόν του το 1935 καθήρεσε και εξώρισε τον πρώτον ηγέτην των παλαιοημερολογιτών, τον πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον Καβουρίδην, διότι ομού μετ΄άλλων δύο ιεραρχών απεκήρυξαν την καινοτόμον εκκλησία του Παπαδοπούλου.

Αδιαφορίσας ούτος δια ''τας καθαιρέσεις'' των σχισματικών, εξηκολούθησε επί μίαν εικοσαετίαν να ποιμαίνει το ποίμνιον των γνησίων Ορθοδόξων μετά πάσης πραότητος και στοργής,προγνωρίσας και τον θάνατόν του. Ζ. Το δε 1974, το Οικουμενικόν Πατριαρχείον επιβάλλει την ποινήν της καθαιρέσεως και του αποσχηματισμού εις τον ηγούμενον της Ι. Μονής Εσφιγμένου, Αθανάσιον, ως επίσης και τον αποσχηματισμόν εις τρεις συνεργάτας του Μοναχούς, τον Εφραίμ, Χαρίτωνα και Κυριακόν, λόγω της σθεναράς των αντιδράσεως κατά της αιρέσεως του Οικουμενισμού.

Σύνολον σχεδόν το Άγιον Όρος αντιδρά δια την ιεσόσυλον αυτή απόφαση του Πατριαρχείου, τον αποσχηματισμόν, με αποτέλεσμα να ματαιωθεί η εφαρμογή του. Από τα ολίγα παραδείγματα που αναφέραμε, γίνεται ολοφάνερο, ότι, όπου υπάρχει βία, εκεί συντροφιά είναι το ψεύδος και η κακοδοξία. 

Ο Χριστός είπε: ''Όστις θέλει'', οι σχισματικοί νεοημερολογήτες τον διορθώνουν και δια της βίας φωνάζουν: ''Θέλεις δεν θέλεις θα με ακολουθείς, διαφορετικά θα σε αφορίσω, καθαιρέσω και με συνεγασία του Καίσαρα θα σε εξορίσω''! Ιδού οι καρποί της καινοτομίας και κακοδοξίας. Διαστροφή της αληθείας και του πνεύματος του Χριστιανισμού, ο οποίος δι' αυτών βλασφημείται ενώπιον εθνικών και αιρετικών στις ημέρες μας.''Ώσπερ όρνεα πέτονται και στρουθοί, ούτως αρά ματαία ουκ επελεύσεται ουδενί''. (Παροιμ.26,2).

Αυτά λέει η Αγία Γραφή περί των αδίκων αφορισμών και ποινών, ότι ''αι άδικοι αραί και αναθέματα'', όπως λέει και ο λαός μας ''δεν πιάνουν'', έστω και αν συνηφαίνονται τεχνηέντως με αγιογραφικά ρητά. Ομοιάζουν κατά την Γραφήν με μαύρα και γαμψώνυχα όρνεα, τα οποία πεινώντα πετούν ανά τους αιθέρας, αλλά τελικώς επιστρέφουν εις την κεφαλήν εκείνου, όστις τόσον αφρόνως εκφέρει αυτάς''.

Και, πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει διαφορετικά; Αλλοίμονο αν το θείον υπηρετούσε τας ανόμους επιθυμίας επισκόπων. Ο άγιος Διονύσιος ο Αεροπαγίτης γράφει: ''Τους μεν ουν ενθέους ιεράρχας, ούτω και τοις αφορισμοίς και πάσαις ταις ιεραρχικαίς δυνάμεσι χρηστέον, όπως αν η τελετάρχις αυτούς θεαρχία κινήσοι''. 

Ερμηνεύων ταύτα ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής γράφει:Εάν παρά τον σκοπόν αφορίσει ο Ιεράρχης, δεν θα έχει σύμφωνον το θείον κρίμα, διότι μόνον εν συμφωνία με το Θείον πρέπει να αφορίζει, και όχι κατά το θέλημά του''.(Πηδάλιον,σ.36). Και ο ''ατρόμητος ομολογητής των θεανθρωπίνων ορθοδόξων αληθειών'', ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης, προσθέτει: Ουδεμία εξουσία έχει δοθεί στους ιεράρχες να παραβαίνουν τους Ιερούς Κανόνες, παρά μόνον να συμφωνούν με τα νομοθετηθέντα και να ακολουθούν τα καλώς προηγηθέντα.

Και το να δένουν και να λύνουν, δεν έχουν εξουσίαν να το πράτουν, ως έτυχεν, αλλά μόνον, όταν είναι σύμφωνοι με τον γνώμονα της αληθείας.(P.G.99,985). Και προσθέτουν αι Αποστολικαί Διαταγαί: ''Ώσπερ η πεμπομένη ειρήνη, μη ευρούσα άξιον υποδοχέα, επιστρέφει εις αυτούς που την έστειλάν, έτσι, μάλλον δε και πολύ περισσότερον η κατάρα,μη υπάρχοντος αξίου προς τον οποίον εστάλη, λόγω της αθωότητός του, επιστρέφει εις την κεφαλήν του αδίκως αυτήν αποστείλαντος''.(Βιβλ.Γ.κφ.ιε΄).

Ο δε άγιος Φώτιος γράφει:
''Ήτο κάποτε φοβερόν το ανάθεμα,
όταν εχρησιμοποιείτο από τους κήρυκας της ευσεβείας, εναντίον των ενόχων της ασεβείας.
Αφ΄ ότου δε η αδιάντροπος των ασεβών παραφροσύνη,
το ανάθεμα, το οποίον έχουν αυτοί οι ίδιοι επί των κεφαλών τους εζήτησαν να γυρίσει αυθαδώς εναντίον των αγωνιζομένων υπέρ της Ορθοδοξίας...
το φρικτόν αυτό ανάθεμα κατήντησε παιχνίδι, μάλλον δε και το προτιμούν οι ευσεβείς, εφ΄ όσον εφέρεται υπό των ασεβών''. (Προς Ιγνάτιον Κλαυδιουπόλεως).
Τα ανωτέρω εβεβαίωσε και η Ζ΄Οικουμενική Σύνοδος, διακηρύξασα εις τα πέρατα της Οικουμένης,
ότι το ανάθεμα το οποίον εξεφώνησαν οι 339 κακόδοξοι επίσκοποι εναντίον του αγίου Δαμασκηνού και λοιπών εικονόφιλων πιστών,
έμεινεν επί των κεφαλών τους εις τον αιώνα.
''Το γαρ ανάθεμα ο αυτοί εληρώδησαν εν αυτοίς μένει εις τον αιώνα''!
(MANSI,13,341).

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, τίτλος και επιμέλεια κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Απόσπασμα από το βιβλίου του αειμνήστου π. Θεοδωρήτου Μαύρου,

''ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ'',

σελίδες 137-141, έκδοση περιοδικού Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Αθήνα 2001.

Η εικόνα της νεομάρτυρος Αγίας Αικατερίνας της εν Μάνδρα,
ενός εκ των πρώτων θυμάτων των Ορθοδόξων του Πατρίου Ημερολογίου,

που δολοφονήθηκε από τις αστυνομικές αρχές,
 σε σύμπραξη και συνενοχή μετά της καινοτόμου εκκλησίας.

Αείμνηστος Ιερομόναχος π.  Θεοδώρητος Μαύρος