ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΗΣ ΣΤΗΝ ΜΑΓΟΥΛΑ ΕΤΕΙ 1929





Κατά την εορτήν της Αναλήψεως του Κυρίου
και Θεού καί Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού του έτους 1929 και,
ενώ εσυνεχίζοντο αι συνεδριάσεις της Ιεραρχίας της Ελλάδος,
οι Γ.Ο.Χ., κάτοικοι του χωρίου Μαγούλας Μεγαρίδος,
μη έχοντες Ιερέα,
εσυναθροίσθησαν συν γυναιξί και τοις τέκνοις αυτών,
εις τον ιδιόκτητον ιστορικόν Ναόν της Αγίας Τριάδος.
(ίδε ιστορικόν του Ναού εις τόν Β' Τόμον των ''Πατρίων'', σελ.31).
Εκεί άναψαν τας κανδήλας του Ναού,
τα κεράκια των, και οι Ψάλται ήρχισαν ψάλλοντες την Ιεράν Ακολουθίαν της Αναλήψεως.
Είναι πράγματι γεγονός
ότι ο κοινός εκκλησιασμός των Γ.Ο.Χ. εις τους ιδιόκτητους Ναούς των,
ψάλλοντας τας ιεράς Ακολουθίας των Κυριακών και των Εορτών,
και όταν ακόμη δεν είχον Ιερέα,
ήτο και αυτό μία από τας αιτίας
που τους εκράτησε στερεούς εις την πίστιν των Πατέρων των.



O νεοημερολογίτης Ιερεύς της Μαγούλας δεν είδε με καλό μάτι αυτή την απλή χριστιανική συνάθροισιν των Παλαιοημερολογιτών, δηλαδή να ψάλλουν την ιεράν Ακολουθίαν εις τον Ναόν, τους, έστω και άνευ Ιερέως. Ειδοποίησε άμέσως την προισταμένη του Αρχή και αυτή με την σειράν της τον Αστυνόμον της Μάνδρας. Ο ήλιος, φωτεινός και θερμός, είχεν ανέβει αρκετά υψηλά. Οι Γ.Ο.Χ. εκκλησιαζόμενοι εις το Nαίδριον της Αγίας Τριάδος, παρακολουθούσαν με κατάνυξιv την ιεράν Ακολουθίαν της μεγάλης Εορτής. Οι περισσότεροι, λόγω του στενού χώρου του Ναυδρίου, παρέμενον έξω και γύρωθεν του Ναού". ''Αγγελοι, την άνοδον του Δεσπότου, ορώντες εξεπλήτοντο, πώς μετά δόξης επήρθη, από της γης εις τα άνω. Χαίροις 'Ανασσα, Μητροπάρθενον κλέος...''. Έψαλλον οι ψάλται, τελειώνοντας την θ' ωδήν του Κανόνος. Εν συνεχεία έψαλλον το Εξαποστειλάριο και μετά τα στιχηρά προσόμοια των Αίνων. Τότε, ξαφνικά και αναπάντεχα εδημιουργήθηκε έξω από τον Ναόν μεγάλος θόρυβος και ταυτόχρονα ακούσθηκαν γυναικείαι καί παιδικαί φωναί. Οι ψάλται σταμάτησαν να ψάλλουν. -Μα, τί συνέβαινε; O αστυνόμος της Μάνδρας, λαβών την εντολήν από την Αρχιεπισκοπήν Αθηνών να ματαιώση οπωσδήποτε τον εκκλησιασμόν των Παλαιοημερολογιτών της Μαγούλας και να τούς διαλύση, επέπεσεν αιφνιδιαστικά με τα οργανά του κατά των εκκλησιαζομένων. Με άγριες φωνές και προσταγές, μέ σπρωξίματα και με κτυπήματα ακόμη, εξεδίωξαν τους Πιστούς από τον ιερόν χώρον. Μέ δικαιολογημένη απορία, αλλά και με αγανάκτησιν διερωτάτο η Αθηναϊκή εφημερίς "ΣΚΡΙΠ" εις το φύλλον της 24/6/1929, γράφουσα τα εξής: -Διατί; Ηνώχλουν κανέναν; ''Ησαν Ουνίται ή χιλιαστοί; Δεν είχον δικαίωμα ούτε να προσεύχονται; Απλούστατα. Διαταγή της Αρχιεπισκοπής, αντιχριστιανική, παράνομος, αυθαίρετος και παράλογος! Μετά από τους ανωτέρω σατραπισμούς των Πραιτωριανών, των σχισματικών, ο Πρόεδρος του Παραρτήματος Γ.Ο.Χ. Μαγούλας, απέστειλε το κατωτέρω τηλεγράφημα εις τον Πρωθυπουργόν (Πρωθυπουργός τότε ήτο ο Ελευθέριος Βενιζέλος) και εις τάς έφημερίδας.


Πολιτικόν Γραφείον κ. Πρωθυπουργού

Αθήνας


Χθες εορτήν της Αναλήψεως,αστυνομική δύναμις εισβαλούσα εις ιδιόκτητον Ναόν Παλαιοημερολογιτών Μαγούλας εξεδίωξε βία εκκλησιαζομένους πιστούς άνευ Ιερέως. Διαμαρτυρόμενοι και,αύθις διά λαμβάνοντα χώρα παρά τας υμετέρας και κατηγορηματικάς διαβεβαιώσεις, παρακαλούμεν διατάξητε δέοντα παύση χωροφυλακή διώκουσα αναιτίως ημάς, νομιμόφρονας πολίτας, εν εξασκήσει θρησκευτικών μας καθηκόντων.


Πρόεδρος
Παλαιοημερολογιτών Μαγούλας Μάνδρας,

Γ.Μοίρας


Τέλος, ο αρθρογράφος του "ΣΚΡΙΠ" ερωτά τον Αριχιεπίσκοπον Παπαδόπουλον και την Κυβέρνησιν: "Δεν επείσθητε μετά πέντε όλα έτη, ότι διά των μέτρων αυτών, ούτε τρομοκρατούνται, αλλ’ούτε και διαλύονται οι Παλαιοημερολογίται";



Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα,τίτλος και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
 Απόσπασμα εκ του ιστορικού, ορθοδόξου περιοδικού
ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ,
του αειμνήστου Επισκόπου Πενταπόλεως κ. Καλλιοπίου,
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. 


Περιοδικό ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF