ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015

Η ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΑΡΕΤΟΥ




Παντοῦ διέλαμπε καὶ ἐντυπωσίαζε μὲ τὴν προσευχητικότητα, ἀσκητικότητα, σοβαρότητα,

καλωσύνη καὶ τἡν πατρικὴ ἀγάπη του.

Ἐνώπιον τῆς Εἰκόνος τῆς Θεομήτορος ἐψάλλοντο κάθε Τετάρτη ἀπόγευμα οἱ Χαιρετισμοί,

στὸν Συνοδικὸ Ναὸ στὴν Νέα Ὑόρκη, ὅπου ὁ Ἅγιος Μητροπολίτης προΐστατο καὶ μάλιστα ἐκφωνοῦσε κατάλληλο Κήρυγμα.

Ὁ λόγος του,

πάντοτε «ἅλατι ἠρτυμένος», ζωογονοῦσε τὶς ψυχὲς τοῦ Ποιμνίου του καὶ διάνοιγε εἰς αὐτὸ 

τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ,

ἀπεκάλυπτε τὸ θεῖον Θέλημα καὶ ὑπεδείκνυε τὰ σωτήρια, ὠφέλιμα, ἀγαθὰ καὶ εὐάρεστα.

Τὰ Κηρύγματά του καὶ οἱ Διδαχές του διεκρίνοντο γιὰ θεολογικότητα,

συντομία, περιεκτικότητα, πνευματικὴ βαθύτητα, 

ἀλλὰ καὶ πρακτικότητα.

Ἠδύνατο μάλιστα νὰ παραθέτη ἀπὸ στήθους ἐκτενῆ ἀποσπάσματα μὲ ἀκρίβεια ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ 

ἤ ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας,

διότι σὺν τοῖς ἄλλοις εἶχε μία ἐκπληκτικὴ μνήμη.




Προέτρεπε σὲ συχνὴ συμμετοχὴ στὰ ἱερὰ Μυστήρια καὶ μάλιστα στὴν Θεία Εὐχαριστία, κατόπιν βεβαίως ἀναλόγου προετοιμασίας· ἔλεγε: «Ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι φῶς καὶ φωτιά, ὅμως κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ἀπαγορεύση, ἐὰν δὲν ὑπάρχη σοβαρὸς πνευματικὸς λόγος. Πρέπει νὰ μεταλαμβάνουμε ὅσο πιὸ συχνὰ γίνεται.


Καὶ ὁ λόγος ποὺ μεταλαμβάνουμε ἐνώπιον τῆς Ὡραίας Πύλης, εἶναι διότι συμβολίζει τὴν προσέγγισί μας στὸν Παράδεισο καὶ τὴν ἀνάβασί μας πρὸς τὸν Θεόν»!...


Πάντοτε ἦταν πρόθυμος, ὅπως καὶ στὴν νεότητά του, νὰ βοηθήση καὶ νὰ συντρέξη μὲ ὅποιο τρόπο ἠδύνατο ὅσους ζητοῦσαν τὴν βοήθειά του καὶ μάλιστα ἡ φροντίδα του γιὰ τοὺς νέους ἦταν ἰδιαίτερη καὶ ἀδιάπτωτη. Εἶχε μεγάλη ἀγάπη πρὸς τὸ Ποίμνιό του,τὸ ὁποῖο ἐπίσης στὴν πλειονότητά του τὸν ἀγαποῦσε καὶ τὸν ἐσέβετο ἀπεριόριστα.


Συμμετεῖχε στὶς χαρὲς καὶ στὶς λῦπες τῶν ἄλλων, τὸν συνεῖχε τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ἐφʼ ὅσον ὁ Κύριός μας τὸν ἀνέδειξε Ποιμένα οἰκουμενικῆς σπουδαιότητος καὶ σημασίας,ἀνέθετε δὲ προσευχητικὰ τὰ προβλήματα,τῶν ὁποίων ἐγίνετο κοινωνός,εἴτε προσωπικὰ, εἴτε γενικά, στὴν θεία φιλανθρωπία καὶ εὐσπλαγχνία μὲ ἐλπίδα ἀγαθή.


Ἅγιος διατηροῦσε τὴν ὑψηλὴ πνευματική του κατάστασι μὲ μία βαθειὰ ἔμφυτη ταπείνωσι, ἡ ὁποία τὸν χαρακτήριζε πάντοτε. Μὲ φυσικότητα καὶ ἄνεσι, ἐνῶ συμβούλευε ἄλλους καὶ μάλιστα νεωτέρους καὶ κατωτέρους του κατὰ πάντα, αὐτὸς ὁ μακάριος ἐπιζητοῦσε τὶς προσευχές τους καὶ «ἔβαζε μετάνοια» ζητώντας ταπεινὰ συγγνώμην!...


Κάποιοι, παρακινημένοι ἀπὸ τὸν πονηρό, ἐσκληρύνοντο καὶ ἐστρέφοντο ἀνοικτὰ ἐναντίον του, κατηγορώντας τον ἤ καὶ αὐθαδιάζοντας ἐνώπιόν του. Ἕνας Ἀρχιμανδρίτης κάποτε, ἐμπρὸς σὲ ἄλλους Ἀρχιερεῖς, ἔδειξε τὸν ἐνδεδυμένο τὴν Ταπείνωσιν τοῦ Ἰησοῦ Ἅγιο Μητροπολίτη καὶ ἀναφώνησε μὲ ἀγανάκτησι: «Πρέπει νὰ ἀπομακρυνθῆ ἄμεσα αὐτὸς ὁ τόσο ἀκατάλληλος Μητροπολίτης»!...


λλοτε ἀπεδεικνύετο ἐκ τῶν ὑστέρων, ὅτι κάποιοι ἀδίστακτοι προέβαιναν σὲ πρᾶξεις δῆθεν ἐπʼ ὀνόματί του ἤ δῆθεν μὲ τὴν ἄδεια καὶ εὐλογία του, ποὺ ὁ ἴδιος οὔτε κἄν διενοεῖτο,ἤ πλαστογραφοῦσαν ἀκόμη καὶ τὴν ὑπογραφή του, προκειμένου νὰ κατηγορηθῆ γιὰ ἀνεπίτρεπτες πρᾶξεις ἤ «Οἰκονομίες» στὶς ὁποῖες δῆθεν προέβαινε, γιὰ νὰ τὸν καταισχύνουν ἤ νὰ τὸν ἀποδείξουν ὡς δῆθεν ἀνακόλουθο καὶ ἀσυνεπῆ!...


λες αὐτὲς οἱ ἀπρέπειες τοῦ προξενοῦσαν ὀδύνη, ἀλλὰ τὶς ἀντιμετώπιζε μὲ ὑπομονὴ καὶ μεγαλοψυχία, μὲ συγχωρητικότητα καὶ ἀνεξικακία.Δυνάμεθα νὰ εἰποῦμε, ὅτι ὁ Ἅγιος Μητροπολίτης Φιλάρετος διατελοῦσε κάποτε σὲ μία ἰδιότυπη «ὁμηρεία», ὅταν ἦταν ἀναγκασμένος, παρὰ τὴν θέλησι καὶ τὶς ἀρχές του,νὰ ἀνεχθῆ κάποιες δυσάρεστες καταστάσεις, γιὰ νὰ ἀποφευχθῆ κάποιο μεγαλύτερο κακὸ στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ἤ στὴν ζωὴ τῶν πιστῶν.


Τοῦτο τοῦ προξενοῦσε ἀφόρητο πόνο καὶ κάποιες φορὲς ἔφθανε στὰ ὅρια ὑποβολῆς παραιτήσεως ἀπὸ τὴν θέσι του, ἀπὸ τὸν Σταυρὸ τῆς Πρωθιεραρχίας, στὸν Ὁποῖον ἦταν καθηλωμένος μὲ ἐγκαρτέρησι, θυσιαστικότητα καὶ ὑπομονὴ ἀπέραντη.


μως τελικὰ ἡ ἰσχυρὰ αἴσθησις τοῦ καθήκοντος καὶ ἡ παράκλησις κάποιων ἀγαπητῶν καὶ ἐμπίστων προσώπων, ἀπέτρεπαν ἕνα τέτοιο ἐνδεχόμενο...


Ἅγιος Μητροπολίτης ἠδύνατο ἐκ τῆς πείρας του νὰ διδάσκη περὶ τῆς ἀληθινῆς ταπεινώσεως καὶ μετανοίας ζωήρρυτα λόγια, ἐκφράζων συνοπτικὰ τὸ Ὀρθόδοξο ἦθος, ὅπως τὰ ἑξῆς:


«Κάποτε,οἱ ἄνθρωποι λέγουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους: ''Ὦ, εἶμαι πολὺ θρησκευόμενος, εἶμαι βαθειὰ πιστός'', καὶ τὸ λέγουν αὐτὸ μὲ εἰλικρίνεια, νομίζοντες ὅτι μποροῦν στὴν πραγματικότητα νὰ τὸ λέγουν αὐτὸ γιὰ τὸν ἑαυτό τους δικαιολογημένα...


πὸ τὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας βλέπουμε, ὅτι ὅσοι πραγματικὰ ἔχουν ἀληθινὴ πίστι, σκέπτονται πάντοτε γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους καὶ γιὰ τὴν πίστι τους μὲ πολὺ ταπεινὸ τρόπο, καὶ πάντοτε θεωροῦν καὶ ἔχουν συνείδησι γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους ὅτι ἔχουν ὀλίγη πίστι...


Αὐτὸς ποὺ πραγματικὰ πιστεύει, δὲν ἐμπιστεύεται τὴν πίστι του καὶ βλέπει τὸν ἑαυτό του νὰ ἔχη μικρὴ πίστι. Αὐτός, ὁ ὁποῖος οὐσιαστικὰ δὲν ἔχει ἀληθινὴ πίστι, νομίζει ὅτι πιστεύει βαθειά... Βλέπουμε τὸ ἴδιο παράδοξο στὴν ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ ἐκτίμησι ἑνὸς προσώπου...


Οἱ δίκαιοι ἄνθρωποι βλέπουν τοὺς ἑαυτούς τους ὡς ἁμαρτωλούς,ἐνῶ οἱ ἁμαρτωλοὶ βλέπουν τοὺς ἑαυτούς τους ὡς δικαίους. Στὴν ψυχὴ ἑνὸς ἁμαρτωλοῦ ἀφώτιστου ἀπὸ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος δὲν σκέπτεται γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωή,ὁ ὁποῖος δὲν σκέπτεται γιὰ τὴν διόρθωσί του, ὁ ὁποῖος δὲν σκέπτεται πῶς θὰ λογοδοτίση ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὅλα συγχωνεύονται καὶ ὁ ἴδιος δὲν δύναται νὰ κάνη κάτι ἐπʼ αὐτοῦ·


μόνον ὁ Παντεπόπτης Θεὸς βλέπει τὴν οἰκτρὰ κατάστασι τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου τούτου. Ἐνῶ ὁ ἴδιος δὲν τὴν αἰσθάνεται καὶ δὲν τὴν παρατηρεῖ καὶ νομίζει ὅτι δὲν εἶναι καὶ τόσο ἄσχημα,καὶ ὅτι τὰ χωρία τοῦ Εὐαγγελίου,τὰ ὁποῖα ἀναφέρονται σὲ μεγάλους ἁμαρτωλοὺς δὲν ἔχουν καμία σχέσι μὲ αὐτόν.


σως βέβαια νὰ μὴ θεωρῆ τὸν ἑαυτό του ὡς Ἅγιο, ἀλλὰ πάντως ὑποθέτει ὅτι δὲν εἶναι καὶ τόσο χάλια... Ὅσοι εἶναι εὐάρεστοι στὸν Θεό, σκέπτονται γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους μὲ ἐντελῶς διαφορετικὸ τρόπο καὶ βλέπουν αὐτοὺς καὶ τὴν πνευματική τους φύσι σὲ ἕνα ἐντελῶς διαφορετικὸ φῶς.


νας Ἀσκητὴς θρηνοῦσε συνεχῶς· ὁ Ὑποτακτικός του τὸν ἐρώτησε: «Πάτερ, γιὰ ποιὸ λόγο θρηνεῖς;». «Γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου,τέκνον μου», ἀπήντησε. «Ὅμως,τί ἁμαρτίες ἔχεις; Καὶ γιατί θρηνεῖς γιʼ αὐτὲς τόσο πολύ;». «Τέκνον μου», ἀπήντησε ὁ Ἀσκητής, «ἄν ἔβλεπα τὶς ἁμαρτίες μου ὅπως εἶναι, σὲ ὅλη τους τὴν ἀσχήμια, θὰ σοῦ ζητοῦσα νὰ θρηνῆς καὶ σὺ γιʼ αὐτὲς μαζί μου»!


τσι ἀκριβῶς εἶναι ποὺ αὐτοὶ οἱ ἐξαιρετικοὶ ἄνθρωποι ὁμιλοῦσαν περὶ τοῦ ἑαυτοῦ τους. Ὅμως ἐμεῖς,ποὺ εἴμαστε συνηθισμένοι ἄνθρωποι,δὲν βλέπουμε τὴν ἁμαρτωλότητά μας καὶ δὲν αἰσθανόμαστε τὸ βάρος της. Γιʼ αὐτὸ καὶ συμβαίνει αὐτὸ ποὺ μόλις εἶπα: νὰ πηγαίνη κάποιος γιὰ Ἐξομολόγησι, καὶ νὰ μὴ γνωρίζη τί νὰ εἰπῆ!


Μία γυναίκα ποὺ πῆγε γιὰ Ἐξομολόγησι,εἶπε στὸν Πνευματικό: "Παππούλη μου, ἔχω λησμονήσει τὰ πάντα!"... Ὅμως, τὶ νομίζετε, ἄν κάποιος ἔχη ἕνα πονεμένο χέρι ἤ πόδι ἤ ἐσωτερικὸ ὄργανο καὶ πηγαίνει στὸν ἰατρό, θὰ λησμονήση ὅτι ἔχει πόνο;


τσι εἶναι καὶ μὲ τὴν ψυχή· ἄν στὴν πραγματικότητα φλέγεται ἀπὸ τὴν αἴσθησι τῆς Μετανοίας, δὲν θὰ λησμονήση τὶς ἁμαρτίες της. 


Βέβαια,οὐδεὶς δύναται νὰ ἐνθυμηθῆ ὅλες τὶς ἁμαρτίες του-ὅλες μέχρι μιᾶς,χωρὶς ἐξαίρεσι. Ἀλλά, ἡ ἀληθινὴ Μετάνοια δὲν ἀποτυγχάνει νὰ διατηρήση τὸν ἄνθρωπο σὲ συνείδησι τῆς ἁμαρτωλότητός του καὶ νὰ αἰσθανθῆ εἰλικρινῆ ἔλεγχο γιʼ αὐτήν.


Προσευχόμεθα κατὰ τὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ στὸν Κύριο νὰ μᾶς δωρήση νὰ βλέπουμε τὰ πταίσματά μας–τὰ ἰδικά μας πταίσματα,καὶ ὄχι τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Ἀλλὰ εἶναι ἀναγκαῖο νὰ προσευχώμεθα γιʼ αὐτὸ ὄχι μόνον κατὰ τὴν Τεσσαρακοστή, ἀλλὰ πάντοτε–νὰ προσευχώμεθα ὁ Κύριος νὰ μᾶς διδάξη νὰ βλέπουμε τοὺς ἑαυτούς μας ὅπως θὰ ἔπρεπε καὶ ὄχι νὰ νομίζουμε γιὰ τὴν ὑποτιθέμενη ''δικαιοσύνη'' μας.


ν τούτοις,πρέπει νὰ ἐνθυμούμεθα, ὅτι μόνον τὸ Ἔλεος τοῦ Θεοῦ δύναται νὰ ἀνοίξη τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ ἀνθρώπου σχετικὰ μὲ τὴν ἀληθινή του πνευματικὴ κατάστασι καὶ διὰ τοῦ τρόπου τούτου νὰ τοποθετηθῆ στὴν ὁδὸ τῆς ἀληθινῆς Μετανοίας»!...




Ὅπως διεφάνη ἀπὸ ὅσα ἐκθέσαμε μέχρι στιγμῆς, δυνάμεθα νὰ συμπεράνουμε, ὅτι ὁ Ἅγιος Μητροπολίτης,

παρὰ τὴν ταπείνωσί του, 

ἦταν ἄνθρωπος θάρρους καὶ ἀποφασιστικότητος.

Σὲ μία περίπτωσι, εἶχε εἰδοποιηθῆ ἀπὸ τὸ FBI νὰ μὴ ἐξέλθη γιὰ τὴν Λιτανεία τοῦ Ἐπιταφίου τὴν Μεγάλη Παρασκευή,

διότι ὑπῆρχαν πληροφορίες στὶς μυστικὲς ὑπηρεσίες τῶν Η.Π.Α. γιὰ πιθανὴ θανατηφόρο ἐπιβουλὴ κατὰ τῆς ζωῆς του.

Ὁ Ἅγιος ἀγνόησε τὴν ὑπόδειξι καὶ ἐξῆλθε κανονικὰ, ἐνῶ ἄνθρωποι τῆς μυστικῆς ἀστυνομίας

 τὸν περιέβαλαν διὰ πᾶν ἐνδεχόμενο, 

Αὐτὸν τὸν ὁποῖον περιστοίχιζαν ἀοράτως Ἅγιοι Ἄγγελοι! 

Τελικά, δὲν συνέβη κάτι τὸ ἀνησυχητικό...

Ἦταν βέβαιο, ὅτι κάποιοι τὸν παρακολουθοῦσαν καὶ τὸν ἐπεβουλεύοντο, ἀλλὰ ὁ Θεὸς τὸν προστάτευε 

καὶ ἡ Παναγία μας τὸν ἔσκεπε!




Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικής αναρτήσεις εκ του βιβλίου
 ''Ο ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ 
Ένας σύγχρονος Ασκητής και Ομολογητής Ιεράρχης (1903-1985)''
του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος 
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. 


 Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF