ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2015

ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ




Εις τους πρόποδας της Πάρνηθος
και άνωθεν του Δήμου Αχαρνών (Μενιδίου) Αττικής
είναι κτισμένη από το έτος 1930,
η Ιερά Γυναικεία Κοινοβιακή Μονή της Αγίας Παρασκευής.
Κτήτωρ της Ιεράς ταύτης Μονής ήτο
ο αείμνηστος Ιερομόναχος και Πνευματικός π. Ιερώνυμος ο Αγιορείτης.
Εγεννήθη εν Κρήτη το έτος 1866.
Εις την μικράν ηλικίαν των δεκατριών ετών εγκατέλειψε
γονείς, αδελφούς και Πατρίδα, και ήλθεν εις Άγιον Όρος
κοινοβιάσας εις την Ιεράν Μονήν του Αγίου Παύλου.
Παρέμεινεν υποτασσόμενος εις έμπειρον Γέροντα Πνευματικόν
παρά του οποίου εδιδάχθη και έθεσεν εις πράξιν τους της Μοναχικής Πολιτείας,
Ιερούς Κανόνας.
Ελθών εις νόμιμον ηλικίαν εχειροτονήθη Διάκονος
και εν συνεχεία Ιερεύς και Πνευματικός.
Αι αγρυπνίες, η αδιάλλειπτος αυτού προσευχή,
αι νηστείαι και αι παντός είδους κακοπάθειαι του σώματος,
η αγάπη προς όλους,
η υψοποιός αυτού ταπείνωσις και λοιπαί αυτού αρεταί,
τον ανέδειξαν,
χάριτι Θεού,
έμπειρον και προορατικόν πνευματικόν.


Και, όταν το έτος 1920 ενέσκηψεν εις την νήσον Κρήτην λοιμώδης ασθένεια, τούτον μετά του επίσης εμπείρου Πνευματικού, αειμνήστου τότε Ιερομονάχου Ματθαίου Καρπαθάκη, ενέκριναν τα μέλη της Ιεράς Επιστασίας του Αγίου Όρους να στείλουν δια να συνοδεύσει εις Κρήτην ασθενούντων Πιστών. Κατά την επιστροφήν των εν της Κρήτης, οι δύο Πνευματικοί παρέμειναν ολίγας ώρας, χάριν των επιθυμούντων να εξομολογηθούν Πιστών,εις το ιερόν Μετόχιον της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας, την Ανάληψιν, εις το Παγκράτι Αθηνών. Μετά των προσελθόντων εις εξομολόγησιν ήτο και μια ευλαβής κόρη δεκαεπτά ετών, η Ανδρομάχη Ηλιοπούλου (μετέπειτα Μοναχή Χριστονύμφη, αργότερον δε και Ηγουμένη), η οποία ομού μεθ΄άλλων Παρθένων, και με την ευλογίαν του π. Ιερωνύμου έκτισαν το έτος 1930, με την ατομικήν των περιουσίαν την Ιεράν Μονήν της Αγίας Παρασκευής. 


Δευτέρα έξοδος του π. Ιερωνύμου εξ Αγίου Όρους εις Αθήνας ήτο τας παραμονάς της αλλαγής του Εορτολογίου. Τότε εξήλθεν προς θεραπείαν του, λόγω σοβαράς παθήσεως των οφθαλμών του. Δυστηχώς η πάθησίς του αυτή του εστέρησε τελείως την όρασιν και, ούτω μέχρι του θανάτου αυτού παρέμεινεν αόμματος, μη δυνάμενος να ιερουργεί. Εστερήθη μεν του φυσικού φωτός, αλλ΄όμως ηυξήθη εις αυτόν η όρασις του Θείου φωτός, εξ' ου και προορατικόν χάρισμα έλαβεν. Πολλά προσέφερεν εις τον ιερόν Αγώναν της Εκκλησίας μας. Το κύριον έργον του π. Ιερωνύμου ήτο να κηρύττει, να εξομολογεί, να νουθετεί και να δίδει θάρρος εις τους προς αυτόν προσερχομένους. Κατ΄αρχάς, εις οικείαν παρά τους Αμπελοκήπους, έπειτα εις οικείαν εις το Παλαιόν Φάληρον και τέλος από του έτους 1930, εις το ιερόν Ησυχαστήριον της Αγίας Παρασκευής (το οποίον και κατέστη εις ένα από τα απόρθητα φρούρια της Ορθοδοξίας), προσήρχοντο καθ΄εκάστην εκατοντάδες ευσεβών Πιστών εις τον άγιον Γέροντα, τον έμπειρον Πνευματικόν και να λάβουν πνευματικά εφόδια δια την ψυχικήν αυτών σωτηρίαν. 


Ήτο επόμενον λοιπόν ένας τοιούτος ξεσηκωμός των ψυχών προς πνευματικήν Επανάστασιν κατά του σχίσματος, να επισύρει την οργήν του σχισματικού Μητροπολίτου εναντίον του. Επανειλημμένως απέστειλεν τα όργανά του δια να συλλάβουν τον άγιον Γέροντα και απελάσουν τούτον εις Άγιον Όρος. Αλλά Χάρις του αγίου Θεού, δια πρεσβειών της Αγίας Παρθενομάρτυρος Παρασκευής, πάντοτε τον εσκέπαζε και τον διεφύλαττε πρός χάριν των αγωνιζομένων δια την Ορθοδοξίαν πνευματικών του τέκνων. Δείγματα του προορατικού χαρίσματος του αγίου αυτού πατρός, μας κατέθεσαν πολλοί εκ των επιζόντων σήμερον ευσεβών χριστιανών, μεταξύ των οποίων,οι π. Μάρκος Χανιώτης Μοναχός, Ηλίας Αγγελόπουλος και Ρήγας Ζαφειρίου. 


Το έτος 1943 ήτο το τελευταίον έτος της επί γης ζωής του. Δύο ημέρας προ του θανάτου αυτού εκάλεσεν τον τότε Αρχιμανδρίτην π. Χρυσόστομον Νασλίμην, ίνα τελέσει την Θείαν Λειτουργίαν και αξιωθεί ούτω να μεταλάβει των Αχράντων Μυστηρίων. Την δε 13ην Ιανουαρίου του έτους 1943 και εν μέσω των πνευματικών αυτού τέκνων, παρέδωσεν την αγίαν αυτού ψυχήν εις χείρας Θεού. Αλλά περί του π. Ιερωνύμου ελπίζομεν να μας εδοθεί η ευκαιρία να ασχοληθώμεν και πάλιν.


ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΛΑΟΝ


Καταδικασθέντες αδίκως υπό Σχισματικής Συνόδου εις καθαίρεσιν και πενταετή εγκάθειρξιν εις Μονάς και απαχθέντες βία υπό της Κυβερνήσεως, καταστάσης εκτελεστικόν τμήμα της αρχιεπισκοπής, τεθείσης υπεράνω των Θείων Κανόνων, του Καταστατικού Χάρτου και του Ελληνού Συντάγματος δια μόνον τον λόγον, διότι είχομεν το θάρρος και την ψυχικήν ευσθενίαν να αναπετάσομεν το ένδοξον και τετιμημένον λάβαρον της Ορθοδοξίας,θεωρούμεν ποιμαντορικόν καθήκον ημών πριν αποχωρισθώμεν, να απευθύνωμεν Υμίν τοις ακολουθούσι το πάτριον και Ορθόδοξον εορτολόγιον, τας εξής ποιμαντορικάς παραινέσεις: Ακολουθούντες πιστώς το Αποστολικόν ''Στήτε και κρατείτε τας παραδόσεις, ας εδιδάχθητε, είτε δια λόγου,είτε δι΄επιστολής ημών'' μη παύσετε αγωνιζόμενοι δι΄όλων των νομίμων και χριστιανικών μέσων υπέρ της κατισχύσεως και επιβραβεύσεως του Ιερού ημών Αγώνος, όστις αποβλέπει εις την επαναφοράν εν τη Εκκλησία του Πατρίου και Ορθοδόξου εορτολογίου, μόνου ικανού να αποκαταστήσει το υπό της Ελληνικής Εκκλησίας μειωθέν κύρος της Ορθοδοξίας και να επαναφέρει την ειρήνην και την ένωσιν του Ορθοδόξου Ελληνικού Λαού.


Επέπρωτο, κρίμασιν οις οίδε Κύριος, η πλειοψηφία της Ιεραρχίας της Ελληνικής Εκκλησίας,υπό την έμπνευσιν και πρωτοβουλίαν του προκαθημένου Αυτής να προσάψει εις το τέος αγνόν και ακραιφνώς Ορθόδοξον μέτωπον Αυτής, τον μώμον του Σχίσματος δια της αθετήσεως του Ορθοδόξου Εορτολογίου,του καθιερωθέντος υπό των επτά Οικουμενικών Συνόδων και κυρωθέντος υπό της αιωνοβίου πράξεως της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας και της αντικαταστάσεως τούτου δια του Παπικού τοιούτου. Το σχίσμα βεβαίως τούτο του Ορθοδόξου Ελληνικού Λαού εδημιούργησεν η πλειοψηφία της Ιεραρχίας, ήτις επιλαθομένη της ιεράς και εθνικής Αυτής αποστολής και του αρχαίου ελληνικού γνωμικού ''μάχου υπέρ της Ορθοδοξίας και της Ελληνικής ελευθερίας'', εισήγαγεν άνευ της συναινέσεως απασών των Ορθοδόξων Εκκλησιών εν τη θεία λατρεία το Παπικόν Εορτολόγιον, διαιρέσασα ούτως, ου μόνον τας Ορθοδόξους Εκκλησίας, αλλά και τους Ορθοδόξους χριστιανούς εις δύο αντιθέτους μερίδας. Ημείς αναλαβόντες την ποιμαντορίαν του Ορθοδόξου Ελληνικού πληθυσμού,του ακολουθούντος το Πάτριον και Ορθόδοξον εορτολόγιον και έχοντες συναίσθησιν του όρκου πίστεως, ον εδώκαμεν, ότι θα φυλάξωμεν πάντα όσα παρελάβομεν παρά των επτά Οικουμενικών Συνόδων, αποφεύγοντες πάντα νεωτερισμόν,δεν ηδυνάμεθα παρά να κηρύξωμεν ως Σχισματικήν την επίσημον Εκκλησίαν, ήτις εδέχθη το παπικόν εορτολόγιον,όπερ εχαρακτηρίσθη υπό Πανορθοδόξων Συνόδων, ως νεωτερισμός των αιρετικών,ως αυθαίρετος καταπάτησις των θείων και ιερών κανόνων και των εκκλησιαστικών παραδόσεων. 


Τούτου ένεκα συνιστώμεν εις άπαντας τους ακολουθούντας το πάτριον εορτολόγιον, όπως μηδεμίαν πνευματικήν επικοινωνίαν έχωσι μετά της σχισματικής Εκκλησίας των σχισματικών λειτουργών Αυτής,από των οποίων έφυγεν η χάρις του Παναγίου Πνεύματος, διότι ούτοι ηθέτησαν αποφάσεις των Πατέρων της Ζ΄Οικουμενικής Συνόδου και πασών των πανορθοδόξων Συνόδων, των καταδικασασών το Γρηγοριανόν Εορτολόγιον. Ότι η Σχισματική Εκκλησία δεν έχει χάριν και Άγιον Πνεύμα, τούτο διαβεβαιοί και ο Μ. Βασίλειος, λέγων τα εξής: ''Ει και περί μη Δόγματα οι Σχισματικοί σφαλόντο, αλλ΄επειδή τοι γε κεφαλή του Σώματος της Εκκλησίας ο Χριστός εστίν κατά τον θείον Απόστολον, εξ' ου τα μέλη πάντα ζωούται και την πνευματικήν αύξησιν δέχεται, ούτοι δε της αρμονίας των μελών του Σώματος απερράγησαν, και ουκέτι παραμένουσαν αυτοίς, έχουσι την χάριν του Αγίου Πνεύματος. 


Ο τοίνυν ουκ έχουσιν πως αν τοις άλλοις μεταδοίεν''. Όταν η Σχισματική Εκκλησία επιβάλη μέτρα πιεστικά και καταθλιπτικά, όπως βιάσει την ορθόδοξον ημών συνείδησιν,συνιστώμεν υμίν, όπως τα πάντα υπομείνητε και κρατήσητε την ορθόδοξον Παρακαταθήκην αλώβητον και αμόλυντον, όπως παρελάβομεν ταύτην παρά των ευσεβών Πατέρων ημών, έχοντες ως παράδειγμα φωτεινόν και ενισχυτικόν ημάς μη δειλιάσαντας και εν τη δύσει του βίου ημών χάριν της Ορθοδοξίας να αντικρύσσωμεν μετά παρρησίας και μεγαλοφροσύνης τα ανελεύθερα και μεσαιωνικά μέτρα της εξορίας και εγκαθείρξεως ημών εις Μονάς, ως εις φυλακάς.



Ταύτα θεωρούντες τιμήν και δόξαν και χαράν,
κατά τον Απόστολον,
κελεύοντα να χαίρομεν και να καυχαθώμεθα εν τοις υπέρ του Χριστού παθήμασιν,
συνιστώμεν και υμίν εμμονήν και εγκαρτέρησιν εν
τοις δεινοίς και ταις θλίψεσι και ταις κακώσεσι και αικισμοίς,
εις α θα υποβληθείτε υπό Εκκλησίας Σχισματικής,
ελπίζοντες πάντοτε εις τον Θεόν,
ος ουκ εάσει ημάς πειρασθήναι υπέρ ο δυνάμεθα και όστις θα ευδοκήσει εν τη απείρω Αυτού
και ανεξιχνιάστω μακροθυμία να φωτίσει και να τους καλεί τη πίστει πεπλανημένους
και ακολουθούντες το Παπικόν εορτολόγιον
και χαρίσητε εν τέλει Υμίν τον θρίαμβον της Ορθοδοξίας
και ένωσιν του χριστεπωνύμου Ορθοδόξου Ελληνικού Πληρώματος,
υπέρ ων αγωνιζώμεθα προς δόξαν Χριστού,
Ου η χάρις και το άπειρον έλεος είη μετά πάντων Υμών.


+ Ο Δημητριάδος Γερμανός
+ Ο πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος
+ Ο Ζακύνθου Χρυσόστομος



Εδημοσιεύθη εις την απογευματινήν και εν Αθήναις εκδιδομένην εφημερίδα ''ΤΥΠΟΣ'' της 21ης Ιουνίου 1935.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Απόσπασμα εκ του ιστορικού περιοδικού
''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''
του αειμνήστου Επισκόπου Πενταπόλεως κ.Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου
 της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.
Τόμος Α΄,σελίδες 17-23.
Ιανουάριος-Φεβρουάριος-Μάρτιος 1976,
Έτος Α΄,αριθμός τεύχους  1.


Περιοδικό ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF