ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2023

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΝΑΥΑΓΙΑ ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ





Η μετάνοια του Αγίου Κυπριανού,
που και σήμερα σημειολογικά και οντολογικά αποτελεί το Θεόθεν αγιοπνευματικό αντίδοτο στην λατρεία του βελίαρ
και των βουλιμικά έκπτωτων, εκφρασμένων συνεργών του
είναι διαχρονικά επίκαιρη, πνευματικά ιδεώδης και ανεπιφύλακτα ψυχική φαρμακεία!
Στο ακρογωνιαίο τέλμα της επικής πλέον γενικής Αποστασίας
ανθηρούν νοσηροί άνθρωποι, δυσειδείς δαιμονόπληκτες εργαλειοθήκες ψευδαισθήσεων,
μετέωρα, φυλακισμένα συναισθήματα,
που συνάπτονται στο δυσώδες απόστημα των αγελαστί αποστατούντων νεοελλήνων.
Το χειρότερο όλων είναι,
πως όλοι αυτοί βλέπουν τον κρημνό,
αλλά συναγελάζονται αφελώς στην θέα του βορβόρου,
βαδίζουν με έπαρση κοινού μυρμηγκολέοντα και εκπίπτουν δυστηχείς στον δρόμο,
που δεν έχει γυρισμό!...





Αδιάκριτα πτωχός και λίαν απνευμάτιστος λόγος
στην εορτή των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης
που η Εκκλησία μας εορτάζει την
Πέμπτη 2 [15] Οκτωβρίου 2015,
σύμφωνα με το Πάτριο Εκκλησιαστικό Ημερολόγιο





Όπου εδράζεται η ολική πτώση των αποστατούντων νεοελλήνων, εκεί ευδοκιμούν και οι αρχέγονες δοξασίες των δαιμόνων, εκεί η πομπώδης προσαγόρευση της Μαγείας, ως επίπλαστης, ιδεοληπτικής λύσης στα πνευματικά, δαιδαλώδη αδιέξοδα και στα χειραγωγημένα stop των εκχωρούντων.


Αν μαζί με την μαζικά εγερμένη αποστασία προσθέουμε και την επιβεβλημένη ένδοια των Καισαρικών εντολοδόχων, τότε το σαθρό παζλ της βαβελικής Ανομίας εμπλουτίζεται αρκούντως απερίφραστα, που αφιδώς πωλείται κι αγοράζεται σε ευαγή πολυκαταστήματα περιποίησης ''κρεάτων'', συντηρείται κι αναπλάθεται από προφεσόρους, πλαστικούς ''κρεατέμπορες'', που έκαναν το σώμα έναν μικρό Θεό!... 


Στην εποχή μας οι άνθρωποι δαιμονοποιούνται ανέξοδα, δαιμονοκρατούνται εφήμερα και έρπουν κομπάζοντας, ως νεότευκτοι, επηρμένοι χαμαιλέοντες ανάμεσα σε εγγενείς σκορπιούς και σε συγγενεμένους όφεις.


Η Μαγεία έχει καταλάβει αμαχητί όλη σχεδόν την επικράτεια και η ειδοποιός διαφορά της απ' το Χτες είναι, πως τώρα ο διάβολος λατρεύεται δημοσίως, ευθαρσώς και φυσικά αμετανοήτως. Όποιος πιστεύει ελαφρά τη καρδία, πως δεν υπάρχει διάβολος, ας επισκεφθεί μια Τετάρτη απόγευμα την Ιερά Μονή των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης στην Φυλή Αττικής, όπου και διαβάζεται η Ιερά Παράκλησή τους.


Άνθρωποι - ναυάγια, που υπό το αχανές και υποβολιμιαίο κράτος των δαιμόνων μεταλλάσσουν τις φωνές τους από ανδρικές σε γυναικείες, μιμούνται εκπληκτικά ανέκφραστα τις ιαχές των ζώων και των ερπετών και αποκαλύπτουν κοινή θέα τα προσωπικά δεδομένα συνανθρώπων τους!... 


Άνθρωποι στρατευμένοι από την ''Λεγεώνα'' της γης των Γεργεσηνών, που συχνά υποβαστάζονται από τρεις και τέσσερεις άντρες, που δεν δύνανται κι οι ίδιοι καλά - καλά να τους κρατήσουν. Σείονται ως ακατάληπτος σεισμός, βλαστηνούν στην όψη του Σταυρού και φλέγονται απερίφραστα κάτω από ένα αγιασμένο πετραχείλι.


Και κοντά σε αυτούς, οι αφανείς, κεκρυμμένοι θύτες, οι αυτόκλητοι μακελάρηδες κεκκλημένων τελετών, οι βουλιμικά, ακόρεστοι συνεργοί στα έργα του βελίαρ, που υπογράφουν με το αίμα τους κλειστά συμβόλαια θανάτου, με καταληκτική ημερομηνία λήξης.


Γι' αυτό και αυτοί ομαδοποιούνται αγελαστί σε μια αναρίθμητη στρατιά έκπτωτων ανθρώπων, που έχουν επινοικιάσει reserve τις πρώτες θέσεις της εαυτών κολάσεως. 


Όποιος πάλι αντιστέκεται με περισπούδαστο, εγωπαθές σθένος στις πομπώδεις και φλύαρες γελειολογίες ημών των ανοήτων, ας επισκεφθεί έστω και μια φορά το Δαφνί, για να διακρίνει οφθαλμοφανώς τους δαιμονισμένους μύστες από τους απλά, ψυχικά πάσχοντες.


Κανείς σοβαρός και αξιοπρεπής επιστήμονας δεν εξήγησε ποτέ, πώς ενοείται, πολλοί εκ των νοσούντων, να τους έχουν αποκαλύψει προσωπικά τους δαιδομένα και καταχωνιασμένα μυστικά τους!...


Αλλά και, ποιός από εμάς τους ιχυρά διατυμπανιζομένους ως Ορθοδόξους κατά βίον, δύναται να ισχυρισθεί, πως δεν τελεί έστω υπό μερική δαιμονική κατάληψη;'' Κάθε πάθος είναι ένας προσωπικός δαίμονας και κάθε δαίμονας δημιουργεί το πάθος εφ ω ετάχθη στους οικτρά, ανυποψίαστους ανθρώπους. 


Κι η μεγαλύτερη νίκη του διαβόλου επί του ανθρώπου είναι να τον πείσει ακριβώς, πως δεν υπάρχει διάβολος!...'' έγραφε ο Άγιος Ιωάννης ο Μαξίμοβιτς, ο ανυπόδυτος ασκητής της Ρωσικής Διασποράς.


Η Αγία Εκκλησία μας θεωρεί μεγάλο αμάρτημα την ενασχόληση με τη Μαγεία και ορίζει μεγάλα επιτίμια. Ο 61ος Κανόνας της 6ης Οικουμενικής Συνόδου ορίζει επιτίμιο έξι χρόνων. Εκείνους δε που επιμένουν σ' αυτά, τους αφορίζει. Ο Μ. Βασίλειος τους κατατάσσει με τους φονεύσαντες θεληματικά και τους κανονίζει να μην κοινωνούν για είκοσι χρόνια. Και τούτο, γιατί η μαγεία δεν είναι ένα απλό πταίσμα, αλλά άρνηση της ύπαρξης Θεού.



Αντί Επιλόγου


Γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης,
εξέχουσα μορφή των νηπτικών Κολλυβάδων:
''Οι μάγοι, οι μάγισσες και όσοι καταφεύγουν σ' αυτούς,
δεν έχουν θέση στη βασιλεία των ουρανών.
Χάνουν τον παράδεισο. Και που στέλνονται; Αλλοίμονο!
Στην αιώνια κόλαση μαζί με τους άπιστους, τους ασεβείς και τους ειδωλολάτρες (Αποκ. 21:8).
Να πω και κάτι φοβερότερο;
Θα κολάζονται χειρότερα κι από τους ειδωλολάτρες.
Γιατί αυτοί, όπως γεννήθηκαν στην ασέβεια, έτσι και πέθαναν.
Δεν βαπτίστηκαν στο όνομα της Αγίας Τριάδος.
Δεν πίστεψαν στον Χριστό.
Οι Χριστιανοί όμως, οι βαπτισμένοι, που έγιναν παιδιά του Θεού "κατά χάριν",
που τράφηκαν με το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου,
πως τόλμησαν κατόπιν και τα καταφρόνησαν και τ' αρνήθηκαν και καταπιάστηκαν με τα μαγικά;
Για την αγάπη του Χριστού, λοιπόν,
και για την σωτηρία της ψυχής σας, φυλαχθείτε αδελφοί μου,
φυλαχθείτε από την μαγεία.
Και πάλι σας λέω, φυλαχθείτε!
Μην πηγαίνετε σε μάγους και μάγισσες.
Σ' όλες τις περιστάσεις και για όλες σας τις ανάγκες να προστρέχετε στην βοήθεια του Θεού,
στην προστασία της Θεοτόκου και στις πρεσβείες των αγίων.
Έτσι, κι από τις ασθένειες και τις ανάγκες σας θα ελευθερωθείτε,
και από την αιώνια κόλαση θα λυτρωθείτε,
και την ουράνια βασιλεία θα κληρονομήσετε,
«ης γένοιτο αξιωθήναι πάντας ημάς χάριτι του Χριστού.
Αμήν!''.




Τρίτη 30 [13] Σεπτεμβρίου 2015

Γρηγορίου επισκόπου Αρμενίας ιερομάρτυρος, Ριψιμίας και των συν αυτώ μαρτύρων



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος 

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF