ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2015

WELCOME TO THE CLUB MR PRESIDENT




Ένας εντολοδόχος, αφαιρετικός επαναστάτης ζήτησε από το βήμα του ΟΗΕ την ίδρυση μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης. 

Ως εκ τούτου,

 η ερμηνεία της πολιτικής κυβίστισης ή του ορισμού του όρου ''Κωλοτούμπας'' 

βρίσκει την κανονικότητά της στην οπορτουνιστική μορφή ενός καλά μαθητευόμενου,

εκμισθωμένου ηγέτη,

 άξια επένδυση της αμερικανικής και σιωνιστικής προπαγάνδας. 

Τώρα πια εξαργυρώνει τα πωληθέντα μπαούλα της αριστερής εκποίησης,

 με τα αγορασθέντα διαβατήρια της Νέας Τάξης. 

Άξιος ο μισθός του!

Ζούμε σε καιρούς εκμοντερνισμένων, εκβιομηχανοποιημένων και ανείπωτων κυβερνητικών διωγμών, όπου τα Κολοσσαία, οι Aρένες και τα Ξίφη παρέδωσαν την επική σκυτάλη του κυβερνητικού μισεμού για τους Ορθοδόξους, στις αφαιρετικές ταυτότητες, στην ηλεκτρονική αριθμοποίηση, στην Κάρτα του Πολίτη και εντέλει στο επίκαιρο, μαζικό και ψυχοκτόνο χάραγμα. Στην νεότερη Ιστορία δύο μόνο πολιτικοί άρχοντες, οι Ανδρέας Παπανδρέου και Αλέξης Τσίπρας λειτούργησαν ακραιφνώς, ως κρατιστές δημαγωγοί και ως δεσμώτες λαοπλάνοι, υποκλέπτοντας ανέξοδα επαναστατικά συνθήματα και λογότυπα προκάτ στο καθεστωτικό τους οπλοστάσιο, προκειμένου να γίνουν οι νέοι οπορτουνιστές, κυβερνητικοί μας επιβήτορες. Είναι τόσο εκστατικά θλιβερή, όσο και δουλεπρεπής, ραγιάδικη και ξενόδουλη, η σκιερή εικόνα ενός μεγαλοοπορτουνιστή 'Ελληνα πρωθυπουργού να ζητάει από το βήμα του ΟΗΕ την ίδρυση μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης ή πιο διπλωματικά διατυπωμένα, ένα παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. 


Είναι ο ίδιος, ο αντικαθεστωτικός, ο αντικαπιταλιστής, ο αντικεφαλαιούχος πολιτικός ανήρ, που ακούμπησε ευλαβικά την σημαία μιας βερμπαλιστικής, φρούδας κι αναίτιας ψευδοεπανάστασης στα πόδια του πλανητάρχη Ομπάμα. Τώρα πια εξαργυρώνει τα πωληθέντα μπαούλα της αριστερής εκποίησης, με τα αγορασθέντα διαβατήρια της Νέας Τάξης. Άξιος ο μισθός του! Ο δίσμοιρος αυτός λαός, που άγεται και φέρεται, την μια από νεοδημοκρατικούς, υπαλληλικούς τσελεμεντέδες, από νεόπλουτους, αφιονισμένους εταιρικούς χαρτογιακάδες και απ' την άλλη, από ευρωλιγούρηδες, αριστερούς εκμαυλιστές τυγχάνει της ίδιας καθαιρετικής απαξίωσης από δύο ακραίους πολιτικούς πόλους, που, όμως και οι δύο βαυκαλίζονται υπέροχα στην θέα μιας κυβερνητικής καρέκλας! 


Ουσιαστικά και οι δύο είναι εκμισθωμένοι υπάλληλοι της σιωνιστικής προπαγάνδας, εξώγαμα αποπαίδια του Κωλέττη και πολιτικοί αγοραίοι αρχηγίσκοι, που αυτοικανοποιούνται διθυραμβικά από κοινού,στην θωριά της Εξουσίας. Οι άγριες, φορολογικές λεηλασίες, που έρχονται με βήμα ταχύ είναι διωγμός, ο κατακερματισμός και η ακύρωση της μεσαίας τάξης είναι διωγμός, οι αντισυνταγματικοί νόμοι που χειραγωγούν τις δημοκρατικές ελευθεριότητες των ελληνικού προτεκτοράτου είναι διωγμός, η εφαρμογή του απεχθούς, ξενόδουλου και εντολοδόχου μνημονίου είναι διωγμός, η ολική σχεδόν κατάργηση ενός κράτους είναι διωγμός. Όλοι, όμως αυτοί οι προκάτ και συνακόλουθοι κυβερνητικοί διωγμοί, με το ευγενές άρωμα μιας άοσμης και άγευστης γιαλατζί αριστεροφροσύνης αποσκοπούν στο απώτερο,παγκόσμιο προτσέσους της πλήρους και αβίαστης ολικής ψυχοκτονίας. 


Ο Πρωθυπουργός της χώρας αποδεικνύεται ο καλύτερος, μαθητευόμενος υπάλληλος των διεθνών, τεκτονικών clubs που χαράζουν ανεπαίσθητα το μέλλον του κόσμου, η καλύτερη αμερικάνικη επένδυση της internasional ελίτ και η αξιοπιστότερη, αναβαθμισμένη μετοχή στο χρηματιστήριο των παγκόσμιων αξιών. Τώρα αρχίζουν ουσιαστικά οι αντορθόδοξες και αντεθνικές υστερίες μίσους, οι κρατικές επελάσεις απαξίωσης και αποκλεισμού των Ορθοδόξων,τα ψυχαναγκαστικά προγκρόμ ενός άθεου Περιθωρίου, που έγινε πλέον καθεστώς. Τώρα, όμως αρχίζουν και οι Θεόθεν, ιστορικές προσκλήσεις προς τους αληθινά Ορθοδόξους, που θωρούν τους διωγμούς ως πρόκληση για ομολογία,τις οικονομικές λεηλασίες, ως εφαλτήριο για πνευματική αυτάρκεια και τις αντεθνικές οσφυοκαμψίες, ως μοναδική ευκαιρία επαναπροσδιορισμού της εθνικής μας ταυτότητας. Εύχεσθε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF