ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2016

ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΜΑΣ





᾿Αγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί καί Ἀδελφές·


Σήμερα προσκυνοῦμε δοξολογικὰ καὶ εὐχαριστιακὰ τὸν Θεό μας, τὸν Σωτῆρα μας Χριστό... Καὶ προσκυνοῦμε ὄχι μόνο τὴν Θεία Φύσι Του, ἀλλὰ ταυτοχρόνως μὲ Αὐτὴν προσκυνοῦμε καὶ τὴν Ἀνθρωπίνη Φύσι Του... Αὐτήν, τὴν Ὁποία προσέλαβε ἀπὸ τὴν Πανάχραντο Θεοτόκο καὶ τὴν ἐθέωσε καὶ τὴν κατέστησε Ὁμόθεον, ἐν δεξιᾷ τοῦ Θρόνου τῆς Μεγαλωσύνης... 


Σήμερα λοιπόν, ἑορτάζουμε τὴν παμμεγίστη αὐτὴν Δωρεά: Τὸν δοξασμὸ τῆς Φύσεώς μας... Τὴν χρῖσιν τῆς Φύσεώς μας ἐν Χριστῷ διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος... Τὴν πρόσληψι καὶ θέωσι τῆς Φύσεώς μας ἀπὸ τὸν Θεὸ Λόγο. 


Σήμερα, ἀγκαλιάζουμε ὅλες τὶς Δωρεές, οἱ Ὁποῖες ἐξεχύθησαν ἀπὸ τὴν Σάρκωσι καὶ μὲ τὶς Ὁποῖες πλουτίσθηκε ἡ Φύσις μας... Σήμερα, ἑορτάζουμε μὲ εὐγνωμοσύνη αὐτό, τὸ ὁποῖο εἴμεθα, αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἐγίναμε μὲ τὴν Σάρκωσι: «Χριστοὶ Κυρίου»!... 



Μήνυμα ἐπί τῇ Ἑορτῇ τῶν Γενεθλίων τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ 2015



Ἡ Σάρκωσις τοῦ Λόγου Τὸ τέλειο Πρότυπο τοῦ Ἀνθρώπου καὶ ἡ Πηγὴ τῆς ἀενάου Εὐωδίας «Διὰ τοῦτο ἔχρισέ Σε ὁ Θεός, ὁ Θεός Σου, ἔλαιον ἀγαλλιάσεως παρὰ τοὺς μετόχους Σου» (Ψαλμ. μδ’ 8). Μὲ τὸ Βάπτισμά μας καὶ τὸ Χρῖσμα μας ἔχουμε γίνει «Χριστοὶ Κυρίου», ἔχουμε γίνει ἀμετάκλητα κοινωνοὶ καὶ μέτοχοι τοῦ Χριστοῦ μας, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ Μόνος Φορέας τοῦ Θείου Παρακλήτου, καὶ ἑπομένως γιὰ μᾶς ἡ Μόνη Πηγὴ τῆς Ζωῆς καὶ τῆς Ἀφθαρσίας. Ἡ Ἔνσαρκος Οἰκονομία, ἡ Γέννησις τοῦ Χριστοῦ μας, ἀνανεώνει τὴν βάσι καὶ τὸ θεμέλιο τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς μας, δηλαδὴ τὴν ῾Ομολογία μας, ἡ Ὁποία εἶναι ἡ ῾Ομολογία τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων γιὰ τὸν Σωτῆρα μας, τὸν «Ἰησοῦν τὸν ἀπὸ Ναζαρέτ, ὡς ἔχρισεν Αὐτὸν ὁ Θεὸς Πνεύματι Ἁγίῳ καὶ δυνάμει, Ὃς διῆλθεν εὐεργετῶν καὶ ἰώμενος πάντας τοὺς καταδυναστευομένους ὑπὸ τοῦ διαβόλου, ὅτι ὁ Θεὸς ἦν μετ᾿ Αὐτοῦ». (Πράξ. ι’ 38).



Φιλόχριστοι ᾿Αδελφοί καί ᾿Αδελφές μου· 



Ὅταν ὁμολογοῦμε τὸν Σωτῆρα μας ὡς Χριστὸν καὶ λαμβάνουμε τὴν προσηγορία Χριστιανός, κατ᾿ οὐσίαν ὁμολογοῦμε τὴν Πίστι μας στὴν Ἁγία Τριάδα: στὸν Πατέρα, ὁ Ὁποῖος ἔχρισε τὸν σαρκωθέντα Υἱό· στὸν Μονογενῆ Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ὁποίου ἡ Σάρκα ἐχρίσθη ἀπὸ τὸν Πατέρα· στὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸ Ὁποῖο εἶναι τὸ Χρῖσμα, μὲ τὸ Ὁποῖο ἐχρίσθη ἡ Ἀνθρώπινη Φύσις τοῦ Σωτῆρος μας. Ἡ Ὁμολογία μας αὐτὴ ἀναδεικνύει τὴν σωτηριώδη Ἀλήθεια, ὅτι τότε μόνον εἴμεθα γνήσιοι Ἄνθρωποι, εἴμεθα ὄντως Ἄνθρωποι, μόνον ὅταν ἡ Ζωή μας, τὸ Ἦθος μας, τὸ Βίωμά μας εἶναι Τριαδοκεντρικό... Στὴν Ἁγία Τριάδα ἀνάγονται τὰ πάντα: ζοῦμε καὶ σωζόμεθα ἀπὸ τὸν Πατέρα, διὰ τοῦ Υἱοῦ, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Τὸ προνόμιο αὐτὸ μᾶς ἐδόθη μὲ τὴν Σάρκωσι, τὴν Ἐνανθρώπησι τοῦ Λόγου, ὁπότε ἀνεδείχθη τὸ τέλειο Πρότυπο τοῦ Ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ ἡ δυνατότης νὰ οἰκειοποιηθοῦμε τὸ Πρότυπό μας... Πάντοτε ὅμως ἐν κοινωνίᾳ μὲ τοὺς ἄλλους Ἀδελφούς μας καὶ ὁπωσδήποτε διὰ μέσου Αὐτῶν... Διότι τότε μόνον εἴμεθα Εὐωδία Χριστοῦ. «Ὅλοι ὅσοι δεχθήκαμε», διδάσκει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, «ἕνα καὶ τὸ αὐτὸ Πνεῦμα, λέγω τὸ Ἅγιο, ἀναχωνευόμεθα –κατὰ κάποιο τρόπο– καὶ μεταξύ μας καὶ μὲ τὸν Θεό... Καθὼς εἶναι ἕνα τὸ ἀδιαίρετο Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, τὸ Ὁποῖο κατοίκησε μέσα σὲ ὅλους, μᾶς συγκεντρώνει σὲ ἑνότητα ὅλους...». (PG 74 , 661).



Τέκνα φωτόμορφα τῆς ᾿Εκκλησίας· 

Δόξα στόν Θεάνθρωπο Σωτῆρα μας...

 


Μᾶς ἔδωσε τὸ Χάρισμα νὰ ἔχουμε ἕνωσι μαζί Του καὶ ἑνότητα μεταξύ μας... Νὰ πραγματώνεται δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία... Νὰ μαρτυρῆται διὰ μέσου Αὐτῆς ὁ Χριστός μας καὶ ἡ Ἀλήθειά Του. «Τίποτε περισσότερο εὐχάριστο ἀπὸ τὴν ἁρμονία τῶν Ἀδελφῶν...», διδάσκει ἡ Πατερικὴ Παράδοσις, « “ὡς μύρον ἐπὶ κεφαλῆς, τὸ καταβαῖνον ἐπὶ πώγωνα, τὸν πώγωνα τοῦ Ἀαρών ”. Τὸ ἀρχιερατικὸ ἔλαιον [στὴν Παλαιὰ Διαθήκη], ἀπε- τελεῖτο ἀπὸ διάφορα Μυρωδικά... Ἀλλὰ κανένα ἀπὸ αὐτὰ μόνο του δὲν ἄφηνε τόση εὐωδία, ἐνῶ ἡ ἀνάμιξη ὅλων καθι- στοῦσε αὐτὸ πολὺ εὔοσμο... Αὐτὸ φανερώνει τὴν ἀδελφικὴ ὁμόνοια...». (Θεοδωρήτου Κύρου, PG 80, 1912B) Ἡ ἑνότης, ἡ συνεργατικότης, ἡ συλλειτουργικότης, ὡς ἄθροισμα τῶν ἐπὶ μέρους, μέσα στὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἕνα φυσικὸ γεγονός, ἀλλὰ ἀπόρροια τῆς χαρισματικῆς φύσεως τοῦ Ζῶντος Σώματος τοῦ Χριστοῦ... Τοῦ Σώματος, τοῦ Ὁποίου ἐμεῖς, τὰ Μέλη Του, μετέχουμε τῆς Εὐωδίας ποὺ ἐξεχύθη ἀπὸ τὸ Μόνον Καινὸν Γεγονὸς ὑπὸ τὸν ἥλιον, δηλαδὴ τὴν Σάρκωσι τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ!...  



᾿Αγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί καί Ἀδελφές·

 

Εἴθε ἡ μεσιτεία τῆς ῾Υπερευλογημένης Θεοτόκου, ἡ Ὁποία συνήργησε κατὰ μοναδικὸν τρόπον στὴν Σάρκωσι, οἱ πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων καὶ ἡ εὐχὴ τοῦ Ἀειμνήστου Γέροντος, Πατρὸς καὶ Μητροπολίτου μας Κυπριανοῦ († 2013), νὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ ἔχουμε βαθειὰ καὶ συνεχῆ ἐπίγνωσι τοῦ Μεγάλου καὶ Μοναδικοῦ Χαρίσματος στὴν Φύσι μας, τοῦ Χαρίσματος τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου, τῆς Πηγῆς αὐτῆς τῆς ἀενάου Εὐωδίας τῶν ποικίλων χαρισμάτων, μὲ αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης, ταπεινώσεως καὶ χαρᾶς, «ἵνα πιστεύσῃ ὁ κόσμος»... 



Ταπεινός εὐχέτης πρός τόν ἐνανθρωπήσαντα Κύριό μας




Ο Μητροπολίτης

Ο Ωρωπού και Φυλής Κυπριανός Β΄

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF