ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2016

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΕΣ ΕΚ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ




''...Και ανατινάξατε Εκκλησίαν δια δυναμίτιδος 

και ιερείς δια της βίας απεσχηματίσατε 

και εκακοποιήσατε εις τα υπόγεια της υμετέρας αρχιεπισκοπής 

και καλογραίας διεκωμωδήσατε, 

ενώ οι Ιερείς σας δια πελέκεων συνέτριβον δίκην νέων Ισαύρων 

και απέσπων τας εικόνας των Παλαιοημερολογιτικών Ναών 

και συνετρίβατε τους Επιταφίους και εβεβηλώσατε του ενταφιασθέντος Χριστού το ομοίωμα, 

''επισσωρεύοντες εαυτοίς οργήν εν ημέρα οργής και δικαιοκρισίας του Σωτήρος Χριστού!

 Ουαί υμίν, 

ότι κόπτεσθε δια τας επιθέσεις των Ουνιτών Τσεχοσλοβάκων κατά των Ορθοδόξων και υμείς, 

υποτιθέμενοι ορθόδοξοι εκακοποιήσατε ορθοδόξους λευίτας 

και τα άγια των αγίων εβεβηλώσατε! 

Και έρχεσθε σήμερον πάτερ, 

να μας πείτε ότι χειροτονηθήκαμε από δύο ή τρεις και σας σκανδαλίζει το χειροτονητήριον του Σεβ. Σεραφείμ αρχιεπισκόπου Σικάγου,

 λέγοντες ειρωνικώς: 

ο Θεός να το κάμει τοιούτον''. 

Ναι πάτερ, δυνατός ο Θεός να το κάμει τοιούτον και η πείρα των πραγμάτων αποδεικνύει καθημερινώς, 

ότι ο άγιος Θεός το έκαμε ''τοιούτον'' και καθημερινώς αναδεικνύει την Αγιωτάτην των Παλαιοημερολογιτών Εκκλησίαν 

''άμπελον ευκληματούσαν και δένδρον ευσκιόφυλλον''. 

Τας ανομίας όμως και κακοδαιμονίας της υμετέρας Εκκλησίας, 

τις Θεός ήθελε ποτέ νομιμοποιήσει;...''



Η ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΕΝ ΑΜΕΡΙΚΗ


Τα εν συνεχεία αναγραφόμενα δια την χειροτονίαν του Ακακίου τυγχάνουν ευκόλου αναιρέσεως, διότι αγνοών ίσως έγραψε, ό,τι έγραψε ο π. Επιφάνιος, αφού ''εν καιρώ ανάγκης'' και ''μετάθεσις νόμου γίνεται'', χωρίς τούτο να χαρακτηρισθεί ως ανομία ή ασέβεια προς τους ι. Κανόνας. Διατρέχων τα εν σελ. (64 - 67) λεγόμενα, καταλήγω εις την συμπερασματικήν πρότασίν του, η οποία περιέχει τα ανωτέρω άπαντα και άτινα ετέθησαν προς εκφοβισμόν του δυστηχούς π. Νικοδήμου. ''Ως βλέπεις το έγγραφον υπογράφει ''Σεραφείμ Επίσκοπος Ντηντρόιτ'', ήτοι Επίσκοπος Αμερικής. 


Οι δε Επίσκοποι της Αμερικής ή της Ρωσίας ουδεμίαν κατά τους ιερούς κανόνας δικαιοδοσίαν έχουσιν εν τη Εκκλησία της Ελλάδος. Υποτειθέσθω λοιπόν, ότι ο Ακάκιος εχειροτονήθη ουχί υπό δύο επισκόπων (και μάλιστα του ενός όντως αγνώστου), αλλ' υπό ολοκλήρου της Συνόδου εις ην ανήκει ο Σεραφείμ, προεξέρχοντος του Προέδρου αυτής. Θα ήτο τότε κανονική η χειροτονία αυτού; Και πάλιν όχι. Τούτο δε, διότι οι ιεροί κανόνες απαγορεύουν απολύτως τας ''υπερορίους χειροτονίας...''. Και εν σελ. (66): ''Χειροτονίαι επισκόπου υπό δυο επισκόπων είναι αντικανονική''. 


Δηλαδή, ως θα παρηκολούθησεν η οσιότης σου και ενταύθα εφαρμόζεται υπό του Πανοσιολογιωτάτου η ίδια πορεία της ερμηνευτικής του γράμματος. Δια τα ανωτέρω ισχύει, ό,τι είπομεν και περί των δύο Επισκόπων των Γ.Ο.Χ. με τας εξής συμπληρωματικάς εξηγήσεις: α) Όντως εχειροτονήθη υπό δυο Επισκόπων, χωρίς να βλασφημίσουν ''αντικανονική'' την ΣΤ' Οικουμενικήν Σύνοδον, η οποία εκύρωσε τον Α' Αποστολικόν Κανόνα, όστις επιτρέπει χειροτονίαν υπό δύο Επισκόπων!


β) Ουδεμία σημασία είχε το ''υπερόριον'', αφού ελειτούργει ο ''Νόμος'' της ανάγκης. Εξηγούμαι πλατύτερον. Η διαμαρτυρία των Νεοημερολογιτών δια το υπερόριον των χειροτονιών των Παλαιοημερολογιτών ομοιάζει με εκείνην του δολοφονούντος εν Σαββάτω κάποιον Ισραηλίτην και, επειδή το θύμα προβάλλει αντίστασιν ο δολοφόνος διαμαρτύρεται, ότι αυτό που κάνει είναι παρά τον Νόμον, αφού απαγορεύονται τέτοιες ενέργειες εν Σαββάτω!! 


Το δε αναφερόμενον εν τω χειροτονικώ ''άνευ γνώσεως της ιδίας ημών Αρχιεπισκοπικής αρχής'' τυγχάνει ερνηνευτικόν, αυτονόητον και ομότροπον της νυν αναγνωρίσεως των χειροτονιών υπό του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Φιλαρέτου και της πλήρους κοινωνίας Αυτού μετά των Γ.Ο.Χ. του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου.


Η συγγένεια βλέπεις του Ορθοδόξου φρονήματος και ''πιστεύω'', ου μην αλλά και ο σεβασμός προς τας αγίας της Εκκλησίας μας διατάξεις και παραδόσεις, ηδυνήθη να υπερπηδήσει εμπόδια ψυχολογικά, φυλετικά και τροπικά και να τους ενώσει εν τω συνδέσμω της Αληθείας αμφοτέρους, παρά την φαινομενική ''παρανομία'' των χειροτονιών.


Ιδού, πως βλέπει ο π. Βασίλειος την χειροτονίαν του Ακακίου εν Αμερική. ''Τα σφάλματα και οι παρατυπίες των Παλαιοημερολογιτικών χειροτονιών, το περορισμένον δηλεί της ανθρωπίνης φύσεως και τοις πάσιν τυγχάνουσιν εξώφθαλμα, έχοντα ισχυράν και ικανοποιητικήν δικαιολογίαν το εμπερίστατον της Παλαιοημερολογιτικής Εκκλησίας... 


Ιδού, διατι και την ασυνέπειαν του θεοφιλεστάτου Ακακίου, όσον αφορά και την συμμετοχήν εις την χειροτονίαν του, του Ρουμάνου Επισκόπου Θεοφίλου Ιονέσκου (κι αν ακόμη υποθέσομεν τα άκρα, ότι δηλαδή ο Ακάκιος εγνώριζε ότι ο Θεόφιλος ηκολούθει το νέον), πάλιν με πολλήν συγκατάβασιν θα θεωρούσαμε αυτή την υπόθεσιν. Διότι δι' ημάς επαναλαμβάνω, το ζήτημα της χειροτονίας του Ακακίου δεν είναι ζήτημα μεμονωμένον, ούτε ζήτημα προσωπικόν, αλλ' εξετάζεται εν τω πλαισίω του δικαίου και της νομιμότητος του αγώνος των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών και της σημασίας αυτού δια την ζωήν της Εκκλησίας.


Προσθέτοντες εις τούτο και τους διωγμούς, τους οποίους ενήργησεν η υμετέρα Κρατική Εκκλησία δια της βίας και του χωροφύλακος, διωγμούς οι οποίοι έφθασαν μέχρι ιεροσυλίας, ότε εισήλθατε εις το άγιον Βήμα και τελουμένης της φρικτής ιερουργίας ερρίψατε επί του εδάφους τα Τίμια Δώρα και καταπατήσατε το Σώμα το Δεσποτικόν! 


Και ανατινάξατε Εκκλησίαν δια δυναμίτιδος και ιερείς δια της βίας απεσχηματίσατε και εκακοποιήσατε εις τα υπόγεια της υμετέρας αρχιεπισκοπής και καλογραίας διεκωμωδήσατε, ενώ οι Ιερείς σας δια πελέκεων συνέτριβον δίκην νέων Ισαύρων και απέσπων τας εικόνας των Παλαιοημερολογιτικών Ναών και συνετρίβατε τους Επιταφίους και εβεβηλώσατε του ενταφιασθέντος Χριστού το ομοίωμα, ''επισσωρεύοντες εαυτοίς οργήν εν ημέρα οργής και δικαιοκρισίας του Σωτήρος Χριστού!!


Ουαί υμίν, ότι κόπτεσθε δια τας επιθέσεις των Ουνιτών Τσεχοσλοβάκων κατά των Ορθοδόξων και υμείς, υποτιθέμενοι ορθόδοξοι εκακοποιήσατε ορθοδόξους λευίτας και τα άγια των αγίων εβεβηλώσατε! Και έρχεσθε σήμερον πάτερ, να μας πείτε ότι χειροτονηθήκαμε από δύο ή τρεις και σας σκανδαλίζει το χειροτονητήριον του Σεβ. Σεραφείμ αρχιεπισκόπου Σικάγου, λέγοντες ειρωνικώς: ο Θεός να το κάμει τοιούτον''. 


Ναι πάτερ, δυνατός ο Θεός να το κάμει τοιούτον και η πείρα των πραγμάτων αποδεικνύει καθημερινώς, ότι ο άγιος Θεός το έκαμε ''τοιούτον'' και καθημερινώς αναδεικνύει την Αγιωτάτην των Παλαιοημερολογιτών Εκκλησίαν ''άμπελον ευκληματούσαν και δένδρον ευσκιόφυλλον''.


Τας ανομίας όμως και κακοδαιμονίας της υμετέρας Εκκλησίας, τις Θεός ήθελε ποτέ νομιμοποιήσει; Μας λέτε ότι η επίσημος Ιεραρχία είχεν αφορίσει τους Παλαιοημερολογίτας Επισκόπους. Και ερωτώ πάτερ, τι με τούτο; Η Σύνοδος που αφόρισε, αναθεμάτισεν, καθήρεσεν και εξόρισεν τον Χρυσορρήμονα Ιωάννην ήτο ''κανονική'' ή δεν ήτο. Μήπως εκείνοι τάχα οι αναθεματισμοί του Θεοφίλου και της φατρίας του, της τόσο ''κανονικής'' και ''επισήμου'' είναι αιτία που δεν έλιωσε... το σκήνωμα του μεγάλου Πατρός; 


Η επίσημος και ''κανονική'' ιεραρχία της Ελλάδος αναθεμάτισε και τον Ελευθέριον Βενιζέλον εις το Πεδίον του Άρεως και εκοινοποίησε το ανάθεμα και στον... πάπα (!), ενώ εδίωξε τους κληρικούς που δεν έλαβον μέρος εις το ανάθεμα! Τι με τούτο; Εν συνεχεία δε καθηρέθη επισήμως ο Αθηνών Θεόκλητος ο Α' το 1917. Το 1920 όμως ο επισήμως ''καθηρημένος'' Θεόκλητος επανέκτησεν τον θρόνον του δια Βασιλικού Διατάγματος!...


Τούτο όμως ουδόλως ημπόδισε τον Μέγιστον Ποντίφηκα της Πολιτείας το 1922, να θεωρήσει εκ νέου τον αρχιεπίσκοπον ως καθηρημένον. Αργότερον δε, έτερον Εκκλησιαστικόν Δικαστήριον τον αποκατέστησεν και πάλιν!... Είναι πάτερ μου επιχειρήματα αυτά δια να αποφανθώμεν κατά πόσον η Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. είναι νόμιμος εις την συνείδησιν της Εκκλησίας; (σελ. 28). 


Αποθαύμασον τώρα π. Νέστωρ και έτερον δικολαβικόν συλλογισμόν, εν συνεχεία των εκτεθέντων, αναφερόμενον εν σελ. (69). ''Μέχρις εσχάτως η Σύνοδος του Φιλαρέτου είχε κανονικάς σχέσεις μετά του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των εν Αμερική Επισκόπων αυτού. Άρα και οι Επίσκοποι του Φιλαρέτου είχον αποβεί σχισματικοί... Συνεπώς και αυτοί χρήζουν καθάρσεως...''.


Διαβλέπει δε, συνεχίζων ο π. Επιφάνιος αντινμίας αι αντιφάσεις φοβεράς και εν απορία διερωτάται, τις θα άρει τον ασφυκτικόν τούτον κλοιόν... Ας μη αγωνιά όμως, ως δεν εταράχθη ο δίκαιος Δαυίδ, ο ''εισελθών εις τον οίκον του Θεού... και τους άρτους της προθέσεως φαγών, ους ουκ έξεστι φαγείν ει μη τοις ιερεύσι...'' (Μάρκ. 2, 27). Η Σύνοδος του Φιλαρέτου ουδεμιάς χρήζει καθάρσεως! 


Η προοδευτική απομάκρυνσής της από τους καινοτομήσαντας Νεοημερολογίτας το κατ' αρχάς και τους κακοδοξήσαντες εν συνεχεία, την οδήγησαν εις εκουσίαν απομόνωσιν προκειμένου να διαφυλάξει αμόλυντον την πατρώαν κληρονομίαν. Περί της Συνόδου αυτής ο γνωστός αρχιμανδρίτης π. Σπυρίδων Μπιλάλης έγραφε εις το έργον του ''Ορθοδοξία και Παπισμός'' ήδη από το 1969, όταν ακόμη οι σχέσεις της προς τους Παλαιοημερολογίτας ήσαν σχεδόν καλαί.


''Εις Ρωσικήν Μονήν των Ηνωμένων Πολιτειών εδρεύει ο μαχητικός Ρώσος Μητροπολίτης Φιλάρετος, ο ελέγχων δι' εμπνευσμένων εγκυκλίων του τον Οικουμενικόν Πατριάρχην Αθηναγόραν μετά λεπτότητος και δυνάμεως δια τας απαραδέκτους φιλοπαπικάς εκδηλώσεις του''. (Τόμ. Β' σ. 90). Συνεπώς αι πράξεις της ανωτέρω Συνόδου που σχετίζονται με τους Γ.Ο.Χ. Ελλάδος απέβλεπον πάντοτε εις την θεραπείαν του ''μυστικού σώματος'' της αγιωτάτης Ορθοδοξίας, πόρρω απέχουσαι των... ''γκαγκστερικών'' μεθόδων αθετήσεως της παλιάς Παραδόσεως, ως εγένετο το 1924 επί τη αντικανονική εισαγωγή του Νέου Ημερολογίου.



Περί του επιθέτου ''γκαγκστερικός'' ίνα μη φανώμεν ότι υπερβάλλομεν, 

παραθέτομεν απόσπασμα λόγου του αντιπροσώπου της Ελλαδικής Εκκλησίας εν τω ''Πανορθοδόξω'' Συνεδρίω της Κωνσταντινουπόλεως. 

''Η Σύνοδος των Ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος αποφασίζει: 

Αποδέχεται το συμπέρασμα του υπομνήματος του Μακαριωτάτου Προέδρου Αυτής, 

καθ' ο, ης το Ιουλιανόν Ημερολόγιον προστίθενται 13 ημέραι, 

χωρίς να μεταβληθεί απολύτως το Πασχάλιον. 

Εάν όμως συμβεί, 

ώστε το εν Κωνσταντινουπόλει Πανορθόδοξον Συνέδριον να λάβει απόφασιν περί αλλοίας λύσεως δια τον εορτασμόν του Πάσχα, 

η Εκκλησία της Ελλάδος αποδέχεται αυτήν''. 

Κι όμως ο ίδιος ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ολίγα έτη ενωρίτερον, 

χαρακτηρίζων την πράξιν της εισαγωγής του νέου ημερολογίου από την Ρωμαικήν Εκκλησίαν έγραφε, 

ότι αποτελεί 

''παγκόσμιον σκάνδαλον και αυθαίρετον των Εκκλησιαστικών παραδόσεων καταπάτησιν''! 

Ουδεμία αντίρρησις ετονίσθη υπό του αντιπροσώπου της Ελλάδος. 

Ουδεμία αντίθετος γνώμη ανεπτύχθη υπ' αυτού. 

Άμεσος αποδοχή πάσης μεταβολής και αυτού ακόμη του Πασχαλίου! 

Αλλά περί τούτων αρκετά, αδελφέ μου...



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, τίτλος και επιμέλεια κειμένου
  ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Απόσπασμα εκ του βιβλίου 
του μακαριστού Ιερομονάχου π. Θεοδωρήτου Μαύρου
 ''ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ'',
 σελίδες 33 - 38, 
Αθήνα 1990.


Μακαριστός Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF