ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 19 Ιουλίου 2016

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ «ΚΑΤΕΒΑΙΝΟΥΝ» ΣΤΗΝ ΓΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ .... «ΠΡΟΙΚΑ» ΤΟΥΣ...!




Οἱ καιροί πού ζοῦμε, ἀσφαλῶς, εἶναι πολύ δύσκολοι καί ἡ διαγωγή τῶν «μεγάλων» καί «δυνατῶν» τῆς γῆς,

 μέ τήν ἀπληστία, τήν σαρκολατρεία, τήν ὑποδούλωσή τους στήν ὓλη καί τήν καταδυνάστευση τῶν Λαῶν 

προκειμένου νά κερδίσουν περισσότερα χρήματα, περισσότερη δύναμη καί νά ἱκανοποιήσουν

 τήν ἀκόρεστη δίψα τους γιά «χρυσό» καί «καρέκλες», δημιουργοῦν ἓνα περιβᾶλλον 

τό ὁποῖο καθιστᾶ τήν ὑπόθεση «ἐπιβίωση» τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων, τόσο δύσκολη, ὣστε νά ὁδηγοῦνται στήν ἀπελπισία..!


Σέ, ἀπό Ἂμβωνος, κήρυγμά μου, ἀνεφέρθην στά μηνύματα τά ὁποῖα λαμβάνω ἀπό νεαρά ζευγάρια, τά ὁποῖα, ἐνῶ ἒχουν τήν δυνατότητα νά ἀποκτήσουν τέκνα, δεν τό ἀποφασίζουν, σκεπτόμενα τίς δυσκολίες πού θά συναντήσουν στό μεγάλωμά τους καί τήν ἀποκατάστασή τους. Σέβομαι τούς φόβους των, ἀναλογίζομαι τίς δυσκολίες πού θά συναντήσουν, ἀλλά, παρά ταῦτα, συμβουλεύω τά νεαρά αὐτά ζευγάρια, νά προχωρήσουν καί νά δημιουργήσουν τό εὐλογημένο σύνολο πού λέγεται ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. 


Τό ἲδιο θά κάνω καί μέ τό σημείωμά μου αὐτό, ἀναφερόμενος σέ κάποια θέματα τά ὁποῖα αποδεικνύουν πώς ΔΕΝ πρέπει νά ἀποτελοῦν ἀνασταλτικούς παράγοντες οἱ όποιες δυσκολίες καί παρακαλῶ νά προσπαθήσετε νά ἀκολουθήσετε τήν σκέψη μου καί νά ἀντιληφθῆτε τήν πραγματικότητα τήν ὁποίαν προσπαθοῦν νά τήν ἀποκρύψουν πίσω ἀπό πλέγματα φόβων καί πραγματικων μέν δυσχερειῶν, πού ὃμως, ΠΑΝΤΟΤΕ εἶναι δυνατόν νά ξεπεραστοῦν...! Καί σᾶς ἐρωτῶ. Οἱ τόσες καί τόσες πολύτεκνες Οἰκογένειες πού ὑπῆρχαν στό παρελθόν στήν Πατρίδα μας (καί ΕΥΤΥΧΩΣ ὐπάρχουν ἀκόμα) εἶναι Οἰκογένεις ... πλουσίων ἢ φτωχῶν βιοπαλεστῶν, ἀγροτῶν, κτηνοτρόφων, κ.λπ.; 


Οἱ συνθῆκες (οἰκονομικές κ.λπ.) πού ὑπῆρχαν στά παλιά τά χρόνια, νομίζετε πώς ῆταν καλλίτερες ἀπό τίς σημερινές, ἢ σέ πολλές περιπτώσεις, ἀπείρως χειρότερες; Τό ΣΚΟΠΙΜΟ ΚΤΥΠΗΜΑ τῶν πολυτέκνων Οἰκογενειῶν ἀπό πολλούς... ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ, δέν ἀντιλαμβανόμεθα πώς εἶναι ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΟ καί ἒχει στόχο, τόσο τήν Πατρίδα μας (προκειμένου νά...γεράση), ὃσο καί τήν Πίστη μας, μέ τήν δημιουργία Απελπισμένων Ἑλλήνων, οι ὁποῖοι, τό τελευταῖο πού θά σκέπτωνται πλέον θά εἶναι ἡ Πίστις μας καί ἡ Ὀρθοδοξία ἀφοῦ δεν θά ἒχουν στό μυαλό τους τήν διαπαιδαγώγηση νέων παιδιῶν καί τήν καθοδήγησίν των στά θέματα τῆς Πίστεώς μας, δηλαδή σέ μία διαδικασία ἡ ὁποία ΙΣΧΥΡΟΠΟΙΕΙ καί τήν δικήν των Πίστιν; 


χετε μελετήσει τήν σύσταση τῶν Οἰκογενειῶν τῆς Ἑλληνικῆς ὑπαίθρου (ἐπαρχίας), ἐκεῖ πού ὑπάρχει ἀκόμα τό Κυριακάτικο τραπέζι γιά ΟΛΗ τήν Οἰκογένεια, καί ἡ ὁποία ἀποτελεῖ «καρφί» στά μάτια τῶν παγκοσμιοποιητῶν καί οἰκουμενιστῶν, πού ἒχουν βαλθεῖ νά τήν καταστρέψουν; Στίς μεγάλες πόλεις, τίς ὁποῖες κατά τρόπο ὓπουλο καί μέ στανικότητα μᾶς ἐπέβαλαν μέ τούς νόμους περί δημιουργίας Πόλεων μέ παραληλη ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ τῶν μικρῶν ἲσως καί μέ λίγους σχετικῶς κατοίκους Χωριῶν καί Κωμοπόλεων, οἱ ὁποῖοι ὃμως ῆσαν ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΙ, δέν εἶναι εὒκολο πλέον νά βρῆτε τόν θεσμό τῆς ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗΣ καί ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ Ἑλληνικῆς Οἰκογενείας. Καί εἶναι φυσικό, ἀφοῦ στίς πόλεις τά ἂτομα, τίς πιό πολλές φορές (στήν συντριπτική τους πλειονοψηφία) ΔΕΝ ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ ἀλλά... ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ...! 


Καί ποία εἶναι ἡ διαφορά, θά μοῦ πῆτε; Ὑπάρχουν δύο ὃροι πού ἀποδίδουν τήν ἐνασχόληση τοῦ ἀνθρώπου προκειμένου νά κερδίση τά ἀπαιτούμενα γιά νά ζήση. Ὑπάρχουν οἱ ὃροι ΔΟΥΛΕΙΑ καί ΕΡΓΑΣΙΑ. Ἡ διαφορά μεταξύ τους εἶναι.....ΧΑΩΔΗΣ...! («Ἐργασία» = ἀπασχόλησις μέ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΕΡΓΟΥ, «Δουλειά» = ἡ λέξις....Δουλεία, στήν ὁποία, ἁπλῶς κατεβάσαμε τόν τόνο στήν λήγουσα..!) Περί αὐτοῦ, ὃμως, θά ἀναφερθοῦμε σέ ἂλλο σημείωμά μας, διότι δέν ἒχει άμεση σχέση μέ τό σημερινό μας θέμα. Σήμερα, θά σταθοῦμε στήν τεράστια σοφία τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, ὁ ὁποῖος, μέ μιά παροιμία του, δίδει τήν απάντηση στά ἐρωτηματικά τῶν νέων ζευγαριῶν σχετικῶς μέ το, ἂν πρέπη ἢ ὂχι νά τεκνοποιήσουν, μέσα στίς τόσες καί τόσες (πραγματικά ὑπαρκτές καί μή ἀμελητέες) δυσκολίες τῶν καιρῶν μας. 


Καί λέει ὁ πάνσοφος λαός μας, αὐτό πού ἒχομε γιά τίτλο τοῦ σημειώματός μας. «ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΑΚΙ, ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΓΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ, ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ... ΠΡΟΙΚΑ ΤΟΥ»...! Τί σημαίνει αὐτό; Ἂν ρωτήσετε ἓνα ζευγάρι τό ὁποῖο προχώρησε καί ἒκανε παιδιά, θά σᾶς πῆ πώς... «ναί, ὑπῆρξαν δυσκολίες, ἀλλά στό τέλος τά παιδιά μεγάλωσαν χωρίς νά τό... καταλάβωμε.»...! (μοῦ τό ἒχουν πεί πάρα πολλοί πού ἒκαναν οἰκογένεια παρά τίς δυσκολίες). Τά ροῦχα τῶν μεγαλυτέρων τά φόρεσαν τά πιό μικρά, τά κορίτσια μεγαλώνοντας βοηθοῦσαν τήν Μητέρα τους στίς δουλειές, τά ἀγόρια ἂρχισαν νά βοηθοῦν τόν Πατέρα στίς δουλειές του καί ὃλα, σιγά - σιγά, μέ σύνεση, λογική, ὀλιγάρκεια καί αὐτοέλεγχο, πῆγαν καλά. 


Βεβαίως, αὐτά γιά νά γίνουν, πρέπει νά διαγράψουν Γονεῖς καί Παιδιά τίς λέξεις «Μιμητισμός τῶν ξένων», «Μόδες κ.λπ.», ἀπληστία, ὑπερκαταναλωτισμός καί ἂλλες...ΠΛΗΓΕΣ τῶν καιρῶν μας καί νά ἐνστερνισθοῦν τίς ἀρχές «λογική», «ἀγάπη στήν οἰκογένεια», «σεβασμός στούς μεγάλους», «περιφρόνησις τῶν συνηθειῶν καί τῶν ἐνεργειῶν ὃσων νέων ἀκολουθοῦν τά ξενόφερτα ἢθη» καί «πλήρης προσαρμογή στήν λατρεία τῆς πρωτογενοῦς παραγωγῆς», ἡ ὁποία εἶναι Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΠΡΟΟΔΟΥ ΚΑΙ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ...! Ὃταν όλα τά μέλη μιᾶς Οἰκογενείας δροῦν ὁμαδικά καί γιά τό καλό τοῦ συνόλου τους, τότε ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΟΒΟΣ. 


Οἱ έπίδοξοι... «διαλυταί» τῆς Ἑλληνορθόδοξης Οἰκογένειας, ἐρωτοῦν κατά τρόπο ὑποκριτικό «μά καλά... ἒγινες 18 χρόνων καί μένεις ἀκόμα μέ τούς δικούς σου;» Καί αύτό τό λένε γιά νά πιέσουν ψυχολογικῶς τούς νέους (ἀλλά δυστυχῶς καί τίς νέες), πώς « ...εἶναι... παλιομοδίτικο καί... σκουριασμένης νοοτροπίας τό νά συγκατοικοῦν παιδιά καί γονεῖς»...! Δηλαδή μᾶς λένε: «ΔΙΑΛΥΣΤΕ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΣΑΣ»...! Νά γιατί μιά σημερινή οἰκογένεια δέν μπορεῖ νά ἐπιβιώση, ὃπως ἐπεβίωναν πιό παλιά καί μέ πιό δύσκολες, πολλές φορές συνθῆκες, οἱ Ἑλληνικές Οἰκογένειες. Διότι, κάθε μέλος της, δρᾶ καί ἐνεργεῖ γιά τόν ἑαυτό του καί ΟΧΙ γιά τό σύνολο πού λέγεται Οἰκογένεια. Νά γιατί πέταξαν Παπποῦδες καί Γιαγιάδες σέ «οἲκους... εὐγηρείας» (καί ἐάν δέν τούς χρειαζόταν σήμερα ἡ σύνταξη θά τούς ξεχνοῦσαν γιά πάντα..!). Μακριά ἀπό τά ξενόφερτα ἢθη καί ἐπιστροφή στήν Ἑλληνοχριστιανική Παραδοσιακή Οἰκογένεια. 


Καί ἐπαναλαμβάνω. Ἡ Ελπίδα εἶναι ἓνα καταπληκτικῆς ἀξίας «ὃπλο» στά χέρια τῶν Πιστῶν. Προχωρῆστε στήν δημιουργία Οἰκογενείας, τηρῆστε τά Ἑλληνοχριστιανικά ἢθη και τότε θά δῆτε πώς, κατά τρόπο «θαυματουργικό» τά προβλήματα ὑποχωροῦν καί τό κύτταρο πού λέγεται Οἰκογένεια, δίδει λύσεις ἐκεῖ πού ἡ.. μοναξιά τοῦ συγχρόνου ὠφελημιστοῦ ἀνθρώπου, ὁδηγεῖ σέ ἀπελπισία καί τελικῶς σέ αὐτοκαταστροφή...! 



Καί μή ξεχνᾶμε: 

«ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΑΚΙ, ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΓΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΜΕ ΤΗΝ....ΠΡΟΙΚΑ ΤΟΥ».

 Ὃπως πάλεψαν οἱ προπάτορές μας, πρέπει νά παλέψουν καί οἱ νέες γενιές, προκειμένου 

νά ὁλοκληρωθῆ τό Ἱερό Μυστήριο τοῦ Γάμου,

 καί νά θριαμβεύση ἡ ἐν Πίστει Ἐλπίδα, κατανικῶντας τήν φοβία καί τήν -σατανικῆς προελεύσεως- ἀπελπισία.

 Σήμερα, ὃπου ὑπάρχει σωστή Οἰκογένεια, τά προβλήματα τῆς ἐποχῆς μας, εἶναι πιό «ἐλαφρά»

 ἀπό τίς ἐν διαλύσει οἰκογένειες καί όλοι λένε πώς,

 «Ἡ Ἑλληνική Οἰκογένεια βοηθᾶ στήν ἀντιμετώπιση τῆς Κρίσης»...! 


Agiografy by Serhei Vandalovskiy


Αρχιμανδρίτης  π. Ευθύμιος Μπαρδάκας

Εφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Προυσιωτίσσης, Τσακός Αγίας Παρασκευής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF