ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2016

«...ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΕΠΤΩΣΕΥΣΑΝ ΚΑΙ ΕΠΕΙΝΑΣΑΝ...!»




Τό ἀκοῦμε νά ψάλλεται στίς Ἐκκλησίες μας

καί δεν τοῦ δίνομε τήν δέουσα προσοχή...! 

Ὁ ἂνθρωπος, 

εἰδικῶς στίς ἡμέρες αὐτές, 

νομίζει πώς ἡ οἰκονομική δύναμη, 

εἶναι τό ...πᾶν γιά μιά εὐτυχισμένη καί χαρούμενη ζωή...! 

Ἡ λατρεία τῆς ὓλης, 

ἒχει γίνει πλέον τό πιό «διαδεδομένο... σπόρ» γιά τόν ἂφρονα θνητό, 

πού σέρνεται ἐπάνω στήν γῆ, 

χειρότερος ἀπό σκουλίκι καί ἀπολύτως γελοίος 

μέσα στήν ἀλαζωνεία 

πού τοῦ δημιουργεῖ ἡ ψευδαίσθηση 

πώς ...«ἒχει τά πάντα..», 

ὃταν στίς «τσέπες» του 

ἒχει ἀρκετό χρυσάφι...! 


του π. Ευθυμίου Μπαρδάκα

Καί ἡ τραγωδία εἶναι, πώς γιά νά ἀποκτήση αὐτό τό χρυσάφι, ΑΔΙΚΕΙ, ΠΟΔΟΠΑΤΑ, ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ, ΛΗΣΤΕΥΕΙ, ΚΑΤΑΚΛΕΒΕΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, ΨΕΥΔΕΤΑΙ, ΕΞΑΠΑΤΑ, ΣΚΟΤΩΝΕΙ (ναί, καλά διαβάσατε, ΣΚΟΤΩΝΕΙ) καί γίνεται συνειδητό ὂργανο τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, χαρίζοντας τήν πολύτιμη καί ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ ψυχή του, προκειμένου νά αἰσθανθῆ τήν «δύναμιν τοῦ χρήματος..!» στίς ...τσέπες του...! 


Τό σημερινό κατάντημα τῶν κοινωνιῶν, ἡ ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΚΑΤΑΠΤΩΣΙΣ καί ΚΑΤΑΡΡΑΚΩΣΙΣ κάθε ἀνθρωπίνου ἰδανικοῦ πού παρατηρεῖται τήν ἐποχή μας καί ὁδηγεῖ στήν υἱοθέτηση ἑνός τρόπου ζωῆς πού δέν διαφέρει ἀπό αὐτήν τῶν... ζώων, θά ἒπρεπε νά ἒχει σημάνει ΣΥΝΑΓΕΡΜΟ στίς συνειδήσεις μας, καί νά μᾶς ἒχει προειδοποιήσει πώς ὁ δρόμος τόν ὁποῖον ἀκολουθοῦν οἱ κοινωνίες, μέ τήν σαρκολατρεία, τήν λατρεία καί ἐπιδίωξη ἀντί πάσης θυσίας τῆς ὑλικῆς δυνάμεως, τόν εὐδαιμονισμό, τίς παντοῖες παρά φύσιν δραστηριότητες καί τήν ΑΡΝΗΣΙΝ Τοῦ Θεοῦ, ὁδηγεῖ μέ μαθηματική ἀκρίβεια σέ πλήρη ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ κάθε πιθανότητος νά ὀρθοποδήσωμε καί νά ξεπεράσωμε τίς μύριες ὃσες δυσκολίες, τίς ὁποῖες μόνοι μας ἐδημιουργήσαμε, μέ τήν ἀλόγιστη συμπεριφορά μας καί τόν ἀσίγαστο εγωισμό μας...! Ἐδῶ, πρέπει νά ξεκαθαρίσωμε κάποια πράγματα, πρός ἀποφυγήν παρεξηγήσεων καί γιά νά μή θεωρήσουν κάποιοι, πώς παραγνωρίζομε τήν ἀνάγκην γιά ἐπιβίωσιν καί πώς δέν ἀποδεχόμεθα ὡς θεμιτή τήν προσπάθεια τῶν ἀνθρώπων νά κερδίσουν τά πρός τό ζῆν καί νά παράσχουν στήν οἰκογένειάν των τήν δυνατότητα γιά προκοπή...! 


μιλοῦμε γιά τούς «κυνηγούς» τῆς ὓλης, αὐτούς πού ἒχουν κάνει ΑΥΤΟΣΚΟΠΟΝ των τήν συσσώρρευσιν χρημάτων στά χρηματοκιβώτιά τους καί οἱ ὁποῖοι πιστεύουν πώς ἒχοντας πλοῦτον, εἶναι ...εὐτυχεῖς...! Εἶναι αὐτοί, οἱ ὁποῖοι σκέπτονται νά... γκρεμίσουν τίς ἀποθῆκες τους, γιά νά κτίσουν πιό μεγάλες, προκειμένου νά ἀποθηκεύσουν τά πλούτη των...! Ὃλοι ξέρομε τήν χαρακτηριστική «ἱστορία» μέ τόν πλούσιο της Ευαγγελικης Παραβολης ὁ ὁποῖος ἀγωνιοῦσε καί ἦταν πάντοτε σκεπτικός καί χωρίς χαρά, ἒχοντας τό πρόβλημα τῆς διαφυλάξεως τοῦ πλούτου του καί ὁ ὁποῖος, κυριολεκτικῶς, δέν ἐγνώριζε τό τί εἶναι ΧΑΡΑ καί ΓΑΛΗΝΗ ΨΥΧΗΣ, σέ ἀντίθεση μέ τόν φτωχό, ὁ ὁποῖος, κάθε βράδυ, τραγουδοῦσε καί χαιρόταν μέ τά παιδιά του, παρά τίς μύριες ὃσες δυσκολίες πού ἀντιμετώπιζε...! Πρέπει νά σημειώσω πρός ἀποφυγήν παρεξηγήσεων, πώς γνωρίζω ἂριστα τίς δύσκολες συνθῆκες τίς ὁποῖες ἀντιμετωπίζει ὁ σημερινός οἰκογενειάρχης, μέσα ἀπό τήν οἰκονομικήν δυσπραγία τήν ὁποίαν μᾶς ἒχουν δημιουργήσει ἐντέχνως... κάποιοι, μέ σκοπό τήν κάμψη τοῦ Ἠθικοῦ τοῦ Λαοῦ μας καί τήν ὑποταγήν του στίς θελήσεις τῶν ΥΛΙΣΤΩΝ πού ἐπιδιώκουν νά μᾶς ἐπιβάλλουν τήν παγκοσμιοποίηση καί τόν οἰκουμενισμό, καί νά μᾶς καταστήσουν μέ τόν τρόπο αὐτό ἓρμαια τῶν θελήσεών των...! 


Τοῦτος ὁ Λαός, ὁ ΠΑΝΑΞΙΟΣ, ὁ ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ, ὁ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΣ, μέ τά χίλια προτερήματα (καί τά ἂλλα τόσα, βεβαίως, ... ἐλαττώματα, τά ὁποῖα ὃμως δέν τόν ἐμποδίζουν νά ὀρθοποδήση τελικῶς) πού ξεπερνᾶ πάντοτε τίς δυσκολίες μπροστά στίς ὁποῖες ἂλλοι Λαοί, κυριολεκτικῶς, διαλύονται, πού δέν γνωρίζει τό τί θά πῆ ἀδιαμαρτύρητη ὑποταγή, ἒχει συμβάλει, ἂθελά του βεβαίως, στήν δημιουργία τῶν συνθηκῶν πού τόν ὡδήγησαν στήν δύσκολη σημερινή κατάσταση, μέ τό τεράστιο λάθος πού ἒκανε (χωρίς βεβαίως νά εἶναι αὐτός ὁ μοναδικος φταίχτης γιά τίς όσες αιτίες τόν ἒφεραν ἐδῶ) νά καταστῆ μιμητής τῶν ξενόφερτων συνηθειῶν καί τοῦ ξενόφερτου τρόπου ζωῆς, τοῦ γεμάτου ΨΕΥΤΙΚΗ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ, καί ὁ ὁποῖος, κατέστησε ΔΥΝΑΣΤΕΣ ἀνελέητους τόν ὑπερκαταναλωτισμό, τόν ὑλισμό καί τήν «μόδα», πού ὡδήγησαν σταδιακῶς σέ χαλάρωση καί τελική ἀποδυνάμωση τῶν ἠθικῶν παρακαταθηκῶν μας καί ἒγιναν, τελικῶς οἱ ΔΙΑΦΘΟΡΕΙΣ του...! 


Τά πολύ δύσκολα χρόνια πού πέρασαν οἱ πιό παλιοί, ἒγιναν ἀφορμή νά προσπαθήσουν νά δώσουν στά παιδιά τους ὑλικά ἀγαθά πού οἱ ἲδιοι στερήθηκαν...! Αὐτό εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τήν δημιουργία μιᾶς γενιᾶς, πού δέν μπορεῖ εὒκολα νά ξεπεράση τίς δυσκολίες πού τῆς παρουσιάζονται καί ἡ ὁποία, αὐτές πού οἱ πιό παλιοί τίς ξεπέρασαν μέ ἱδρῶτα καί αἷμα, ἀλλά τις ξεπέρασαν, νά τίς βλέπη σήμερα ὡς βουνά αξεπέραστα...! Ὁ μέγας κίνδυνος πού ἐμφανίζεται σήμερα, δέν προέρχεται ἀπό τό (υπαρκτό βεβαίως) οἱκονομικό πρόβλημα, ἀλλά ἀπό τήν ΗΘΙΚΗ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ καί τήν ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ...! Τά πολύ πιό δύσκολα χρόνια τοῦ παρελθόντος, τοῦτος ὁ ἲδιος Λαός, τά αντιμετώπισε μέ ἀποφασιστικότητα, ἀμεσότητα, προσπάθεια καί ἀγώνα, ἀλλά ἒχοντας, πέραν ἀπό τά προτερήματά του καί μιά βοήθεια, τήν ὁποίαν σήμερα τήν ...ΑΠΟΔΙΩΚΕΙ ἀπό μόνος του...! Στό κτύπημα τῆς γλυκόλαλης καμπάνας, οἱ Ἓλληνες ἒκαναν τόν Σταυρό τους καί ξεκινοῦσαν γιά τήν Ἐκκλησία, ἀνταποκρινόμενοι στήν πρόσκλησίν της γιά Προσευχή...! 


Τί ὡραία εικόνα, τά μικρά παιδιά νά τρέχουν χαρούμενα νά φιλήσουν τό χέρι τοῦ Παππᾶ τους, ὁ ὁποῖος, μέσα στήν ἁπλότητά του καί πολλές φορές στήν ἁπλοϊκότητά του, ἐπέβαλε μέ τήν καλοσύνη καί τήν εύλάβειά του τήν ἀπροσποίητη, τόν σεβασμό καί τήν πλήρη έκτίμηση τοῦ ποιμνίου του...!Περιφρονήσαμε τήν Γῆ, ξερριζώσαμε τά δέντρα μας μέ τήν προτροπή τῶν ξένων καί μέ ἀντίτιμο κάποια...«ἀργύρια»..!, ξεχάσαμε νά ψαρεύωμε, ξεχάσαμε τί θά πῆ «μαντρί» καί μάθαμε τίς... «μάρκες τῶν πολυτελῶν αὐτοκινήτων» καί μέσω τῆς τρισκατάρατης τηλεοράσεως (τήν καταράστηκε καί ὁ Ἃγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός κατά τρόπο προφητικό..! ), μάθαμε τά πάντα γιά τήν... «μόδα», γιά τά «τενεκεδένια, λαμπερά εἲδωλά της», καί γιά τόν σαρκολατρικό, ὑλιστικό καί ἐγωιστικό ξενόφερτο τρόπο ζωῆς καί γιά τά... «καλά» καί τήν «ἂνεση» πού ...προσφέρει ἡ ζωή μακριά ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀπό τόν «σκοταδισμό τῶν Παπάδων» καί ἀπό τήν ...«ἀνάπαυσιν τῶν Κυριακάτικων πρωϊνῶν», πού ἐνῶ θά ἒπρεπε νά εἶναι ὃλοι ταπεινοί Προσκυνηταί είς τόν Οἶκον Τοῦ Θεοῦ, μετά ἀπό τήν πρόσκλησιν τῆς γλυκόλαλης Καμπάνας, (τῆς ὁποίας ἡ φωνή, «ἐνωχλεῖ» τούς... «ξενύχτηδες γλεντζέδες», ἐνῶ ήχεῖ ὡς γλυκεία μελωδία στά αὐτιά τῶν ξωμάχων τῆς γῆς, τῆς θάλασσας καί τοῦ βουνοῦ...!), «χοζουρεύουν» στά ζεστά τους σκεπάσματα, κλείνοντας τά αὐτιά τους μέ τά χέρια τους ἐνωχλούμενοι ἀπό τήν, διά νόμου καταργηθεῖσαν, ἢχησιν τῆς Καμπάνας...! 


Κύριός μας, διά στόματος τῶν Ὑμνωδῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, μᾶς δηλώνει στήν συνέχεια τοῦ ψαλμοῦ τοῦ τίτλου μας: «... οἱ δέ ἐκζητοῦν τες Τόν Κύριον, οὐκ ἐλαττωθήσωνται παντός ἀγαθοῦ...!» Ἂς μή περιμένωμε λοιπόν νά ὀρθοποδήσωμε, νά ἀντιμετωπίσωμε τήν λαίλαπα στήν ὁποία μᾶς ἒχουν ὁδηγήσει οἱ ΥΛΙΣΤΑΙ «ἂρχοντες τοῦ γηίνου κόσμου», ἂν δέν στρέψωμε τά μάτια μας, γεμᾶτα ἀπό δάκρυα μετανοίας, πρός τόν Οὐρανό, παρακαλοῦντες Τόν Κύριόν μας νά μᾶς συγχωρήση καί νά μή μᾶς τιμωρήση ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΑ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ...! Δέν βλέπομε, τό τί γίνεται γύρω μας; Σεισμοί, Πλημμύρες, Φωτιές, Πόλεμοι, Δυστυχία, Πεῖνα, Λιμοί, Ἀσθένειες μαστίζουν τήν Οἰκουμένη, καί ὃλα αὐτά εἶναι ἀπότοκος τῆς ἀποκοπῆς μας ἀπό Τόν Κύριόν μας, ἀλλά ἐμεῖς δέν θέλομε νά ἀντιληφθοῦμε τά μηνύματα. Ἐπαναλαμβάνω γιά νά γίνουν ἀντιληπτά τά ὃσα σημειώνω καί νά μή δοθοῦν σ’ αὐτά νοήματα λανθασμένα. Οἱ δυσκολίες πάμπολλες. Οἱ καιροί γιά τόν Οἰκογενειάρχη γεμᾶτοι «ἀγκάθια» Ἀνεργία, οίκονομική καταπίεσις ἐκ μέρους τῶν...«ἰσχυρῶν» κ.λπ., δημιουργοῦν καταστάσεις πολύ δύσκολες πού ἀπαιτοῦν πολλά πράγματα...! 


παιτοῦν ὂχι μόνον ψυχικό σθένος καί σκληρή προσπάθεια, ἀλλά καί ΠΛΗΡΗ ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΝ ΜΑΣ ἐνώπιον Τοῦ Κυρίου μας, Προσευχή, συμμετοχή εἰς τά Ἃγια Μυστήρια καί ἐπανασύνδεσή μας μέ τούς τομεῖς πρωτογενοῦς παραγωγῆς πού εἶναι ἡ ζωή, ἡ δημιουργία, ἡ εργασία (ἐμπεριέχεται σ’ αὐτήν ὁ ὃρος ΕΡΓΟΝ) καί ὂχι ἁπλῶς ἡ Δουλειά πού δέν εἶναι παρά ὁ ὃρος Δουλεία μέ ...κατεβασμένον τόν τόνο ἀπό τό «..εία» στο «...ειά»...! Ἐπάνοδος στήν Θείαν Ὀρθοδοξίαν, Προσευχή, Ἐκκλησιασμός, Συμμετοχή εἰς τά Ἃγια Μυστήρια, ἀποφυγή ἀπληστίας, ὀλιγάρκεια, λογική, ἀπόρριψις ξενόφερτων ἠθῶν καί ἐθίμων, ἀπόρριψις «ἀρρωστημένων» συνηθειῶν τῶν ...«πολιτισμένων...λαῶν» πού θέλουν νά μᾶς ἐπιβάλλουν ἓναν αρρωστημένο τρόπο ζωῆς καί γιά τόν λόγο αὐτόν, μέσω καταλλήλως ἐπιλεγμένων «φορέων», μᾶς πιέζουν παντοιοτρόπως καί κυρίως «κτυπῶντας» μας στήν οἰκονομική δυσπραγία, εἶναι μερικά ἀπό τά βασικά «ΟΠΛΑ» μας ...! Δέν πρέπει νά κρίνωμε, τό «τί θά γίνη στήν διάρκεια τῆς δικῆς μας ζωῆς». Τό ἒχω ξαναπεῖ, ἀλλά εἶναι χαρακτηριστικό παράδειγμα καί τό ἐπαναλαμβάνω. 


ταν πέθανε ὁ Καντακουζηνός ἒνδοξος στόν Θρόνο του, ἀσφαλῶς θά εἶπε: «Τί ἒνδοξη καί δυνατή Ἑλλάδα, πού αφήνω πίσω μου»...!». Ὃταν σκοτώθηκε στά τείχη τῆς Βασιλεύουσσας ὁ Κων/νος Παλιολόγος, θλιμμένος θά εἶπε: «..Πάει ἡ Ἑλλάδα..! Διαλύθηκε...!» καί ὃμως..! ΑΜΦΟΤΕΡΟΙ ΕΙΧΑΝ... ΑΔΙΚΟ...! Ἒκριναν μή ἀναλογιζόμενοι πώς ἂνθρωποι, καταστάσεις κ.λπ. ἒρχονται και παρέρχονται. Στό διάβα τῶν αἰώνων, σύνορα ἀλλάζουν, Λαοί πολεμοῦν, καταστάσεις ἀντιστρέφονται χωρίς ουδέποτε νά σταθεροποιοῦνται καί γενικῶς, τίποτα δέν παραμένει αιωνίως ἀμετάβλητον...! Ὃλα, λοιπόν, περνοῦν. Μποροῦμε νά ἀντιμετωπίσωμε τίς δυσκολίες κάθε ἐποχῆς, μέσω τῶν δυνάμεων πού ἒχομε ὡς Ἒθνος, ἀλλά κυρίως, μέ τήν χρησιμοποίησιν τῶν ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΩΝ «ΟΠΛΩΝ» ΜΑΣ πού εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ Ζέουσα Πίστις, ἡ Προσευχή καί ἡ Ταπείνωσίς μας ἐνώπιον τοῦ Κυρίου...!



Ἂς ἀκούσωμε τόν Ψαλμωδό μας

νά δέεται πρός τόν Ἃγιον Νικόλαο, λέγοντας: 

«...διά τοῦτο καί έκτήσω, 

τῇ ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΙ ΤΑ ΥΨΗΛΑ, 

τῇ ΠΤΩΧΕΙᾼ ΤΑ ΠΛΟΥΣΙΑ....», 

δίδοντάς μας τήν «ἀλάνθαστον Συνταγήν» 

διά τῆς ὁποίας θά ἐπιτύχωμεν τήν πλήρη καί απόλυτον ἀντιμετώπισιν τῶν ἐπιθέσεων 

τῶν ΠΑΣΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΕΧΘΡΩΝ τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ. 

Καί οὐδέποτε νά λησμονοῦμε πώς: 

«ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, 

όσο βάλλονται, τόσο θριαμβεύουν». 

Ψηλά λοιπόν τό κεφάλι, Πίστη, Προσευχή, Ὑπομονή, Ἐλπίδα, Προσπάθεια 

καί ὃλα θά πάνε καλά!



Αρχιμανδρίτης π. Ευθυμιος Mπαρδάκας

Εφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Προυσσιωτίσσης, Τσακού Αγίας Παρασκευής



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF