ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ: ΣΤΗΝ ΠΥΛΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΕΤΟΥΣ

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι, αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων, μ' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας την μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας, ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακρυά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα ονειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο,εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά ανάπηροι στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδωκόμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία. Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην δηθενικότητα των άλλων, ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας. Και η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδυα αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδακινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουιτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονται πάντα όρθια, νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές παίρνουν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών!Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα ,ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβύθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς και ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές,είναι το θεικό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής. Το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωινό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου. Φθινόπωρο 2013. Γιώργος Δ. Δημακόπουλος. Δημοσιογράφος. Icon by Serhei Vandalovskiy.

Παρασκευή, 16 Σεπτεμβρίου 2016

ΣΤΗΝ ΠΥΛΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΕΤΟΥΣ

Πρός τά Ἔσχατα... Διακονία καί Εὐθύνη... Θυσία καί Σταυρός...

O Αἰώνιος Διάκονός μας Χριστός,

τό ἀπαράμιλλο Πρότυπο τῆς Θυσιαστικῆς Εὐθύνης καί τῆς Σταυρικῆς Ἀγάπης,

σήμερα στήν ἀπαρχή τοῦ Νέου Ἐκκλησιαστικοῦ Ἔτους,

μᾶς ὑποδέχεται στήν Πύλη καί μᾶς προτρέπει νά συνεχίσουμε τήν Μεγάλη Πορεία...

Ἡ Ἐκκλησία, ὡς Λαός Διακόνων,

μετέχει στό Μυστήριο τῆς Διακονίας τοῦ Μοναδικοῦ Διακόνου μας Χριστοῦ...

Ἂς περιζωσθοῦμε τό Λέντιον...

Ἂς ζήσουμε τό Μυστήριο τῆς Νίψεως τῶν ποδῶν τοῦ Ἀδελφοῦ μας...

Τό ταξίδι τῆς Θυσιαστικῆς Εὐθύνης καί τῆς Σταυρικῆς Ἀγάπης συνεχίζεται...

Καλό Ταξίδι!...

1η Σεπτεμβρίου 2016 ἐκ. ἡμ.,

† Ὁσίου Συμεών Στυλίτου

Ἐλάχιστος Διάκονος τῶν τοῦ Χριστοῦ Προβάτων,

Λεντίῳ Ζωννύμενος † ὁ Ὠρωποῦ καί Φυλῆς Κυπριανός

Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανός Β'

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Γράφω την Απουσία, την Προδοσία, δυο Φονικά

Βρέχει, βρέχει στις διάτρητες ''στέγες'' των ανθρώπων και τις βαριά ανασηκωμένες πλήθες, που στάζουν υδροποιημένα αποστάγματα εκούσιων βασάνων. Οι καπνοδόχοι των σπιτιών βγάζουν ανελέητα εκείνη την μπαρουτοκαπνισμένη Αποστασία, που επεξεργάζεται και αποφαίνεται την άνυδρη βιοψία της κοινωνικοποιημένες αποσύνθεσης. Δακρυσμένες σταγόνες βροχής σημαίνουν επιτάφιες, πνιγμένες θηριωδίες, που αποκαθηλώθηκαν στην κορεσμένη μάντρα των κατά ριπάς ελπίδων της ποταπότητας του κόσμου. Τώρα φτωχήναμε από Χριστό και αγαθά, θυμίζει ο άνθρωπος εκείνον τον δακρυσμένο βιολιτζή του τσίρκου, που ντυμένος κλόουν θεριεύει τις ανείπωτες ενοχές της γυάλινης ελπίδας του. Η πτωτική μετάβαση στην διαστροφή του Χρόνου, εμφανίζει πάντα την ίδια σέπια εικόνα, που μονταρίστηκε ησύχως στην χοική ερημίου του τόπου. Ο απνευμάτιστος εκτροχιασμός επιταχύνει την δαιδαλώδη μόλυνση των επίτοκων ανθρώπων, ένα θρασύδειλο, ανατρεπτικό ντόμινο, που εξωραίζει την άπλετη, αιμορραγούσα δυστηχία τους. Γιατι η δυστηχία σε πολλούς δεν είναι εμφανής και αναγνώσιμη, συνεπώς και διαγνώμιση. Η καμουφλαρισμένη δυστηχία βρίσκει ανείπωτη εξιλέωση στην πολιτική αυτοικανοποίηση με τα κόμμματα Εξουσίας, στην πολιτική κτηνοβασία και στην κομματική εργαλειοθήκη, που προάγει έπαρση και φόβο. Οποία ψευδοειδής παράκρουση! Ένας λαός κλαυθμαίνει από την χάση της κυβερνητικής του επιβεβαίωσης κι ένας άλλος επιχαίρει ανέξοδα από την ανατολή της κομματικής του φέξης. Κι δυο, όμως σκωπτικά απομυζούν ανορθόδοξα την ελπίδα της Ζωής, από την κοσμική ακύρωση της επηρμένης ματαιότητας. Κι έτσι περνούν εν ριπή οφθαλμού τα χρόνια, σόλες λιωμένες σε κατοτράχυλους, απροσπέλαστους δρόμους, που δεν έχουν τέλος, σκέψεις εαλωμένες σε παραβατικά, εκπορθησμένα κάστρα. Ο ιλαρός χριστιανός έχει ενδόμυχα, καλά φυλαγμένη, την αφελή επιβεβαίωση της κοινωνικής του αυτάρκειας και της τοπικής ειρήνευσης κατά πάντα και δια πάντα. Χριστιανός, όμως σημαίνει ετοιμοπόλεμος, παραδομένος ομολογητής στο ριγκ της ανομίας. Πόσες εικόνες περνούν από τα μάτια, σαν φλόγες που ξεπηδούν άναρχα από τα καπνισμένα κάρβουνα των διαχρονικών πολέμων!

Μνήμη Αειμνήστου Πνευματικού Πατρός ημών κ. Κυπριανού

Ο αείμνηστος πνευματικός πατήρ ημών,Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής κ.Κυπριανός,(Δημήτριος Κουτσούμπας),γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1935.Ο πατέρας του Κωνσταντίνος Κουτσούμπας καταγόταν από τα Ρόγγια Χρυσοβίτσας Θέρμου Αιττωλ/νίας και η γιαγιά του Παρασκευή γεννήθηκε στο Αχλαδόκαστρο Ναυπακτίας το γένος Νικολάου Πυλαρινού του Αριστοφάνη.Στο βιβλίο που έγραψε ο ίδιος για την ίδρυση της Ι.Μονής λέει:''Όταν έφθασα στον ξερότοπο όπου βρίσκεται σήμερα η Ιερά Μονή μας στη θέση Βραχορουμάνι,παραδόξως,ενώ δεν υπήρχε τίποτα το οποίο να με ελκύει για εγκατάσταση,καρφώθηκαν τα πόδια μου στη γη και πλημμύρισα από ψυχική γαλήνη»,περιγράφει ο Γέροντας στο βιβλίο,όπου περιέχεται η ιστορία του μοναστηριού.Στο σημείο ακριβώς αυτό σήμερα υπάρχει ένα ωραίο μαρμάρινο Προσκυνητάρι,όπου καίει ακοίμητη κανδήλα, αφιερωμένη στο Άγιο Πνεύμα,με την επιγραφή:Ὦδε ἐπεφάνη ἡ εὐδοκία τοῦ Θεοῦ περὶ τῆς Μονῆς ταύτης».«Κατέβηκα στο χωριό και ζήτησα τον ιδιοκτήτη της γης.Τον πληροφόρησα για ποιο λόγο ήθελα το οικόπεδο και αμέσως μου απάντησε πως θα μου παραχωρούσε πέντε στρέμματα αφιλοκερδώς για τη μνήμη των γονιών του.Τρεις ημέρες αργότερα ήρθε και με βρήκε κατασυγκινημένος.''Τρέξε και βρες συμβολαιογράφο.Θα σου δώσω επτά στρέμματα.Εμφανίστηκαν μπροστά μου οι Άγιοι και με διαβεβαίωσαν πως εδώ θα γίνει το σπίτι τους'',μου εκμυστηρεύτηκε ο ιδιοκτήτης» αφηγείται ο Γέροντας στο κείμενό τουΤο 1961 λαϊκός ακόμη 26 ετών,με την ευλογία του πνευματικού του πατρός αειμνήστου Αρχιμανδρίτου Φιλοθέου Ζερβάκου (+1980) ίδρυσε την Ιερά Ανδρώα Κοινοβιακή Μονή των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης στη Φυλή Αττικής.Εκάρη με το όνομα Κυπριανός στην Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου,στην Πάτμο.Προσχώρησε στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατρίου Ημερολογίου στις 16-1-1969 και χειροτονήθηκε Επίσκοπος Ωρωπού και Φυλής στις 7-2-1979.Υπήρξε σημαντικός συγγραφέας βιβλίων και άρθρων για την Ορθόδοξη Θεολογία και την πνευματικότητα, πολλά από τα οποία έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες.Κατείχε δύο θεολογικούς βαθμούς,τιμής ένεκεν:α).Άδεια άσκησης επαγγέλματος στη Θεολογία από το Κέντρο Ορθοδόξων Σπουδών και β).Διδάκτωρ της Θεολογίας,από την Ορθόδοξη Θεολογική Ακαδημία του Αγίου Μαρτίνου.Στις χιλιάδες του λαού μας όμως,που τον γνώρισε θα μείνει αξέχαστος για την Χριστολογική διακονία του προς τον άνθρωπο,την χωρίς όρια ελεημοσύνη του και την άφατη αγάπη του προς τον συναμαρτούντα αδελφό μας.Στα τέλη του 2007 έπεσε σε κώμα λόγω εγκεφαλικού επεισοδίου.Εκοιμήθη ειρηνικά εν Κυρίω την Πέμπτη 17 [30] Μαίου 2013,σε ηλικία 78 ετών.Να έχουμε την ευχή του και την ευλογία του.Γ.Δ.

Silver Alert: Προσοχή Χάθηκε η Μετάνοια

Οι Νεοέλληνες, όλα τα θεωρούμε ως δεδομένα. Έχουμε απωλέσει από χρόνια την αυθύρπακτα, εγκολπωμένη αίσθηση του Θανάτου, τον εγγενή ίλιγγο του Κινδύνου, τον καταληκτικό ορισμό του Τέλους. Το '' Ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε '' έγινε εκκωφαντικά, ηχηρό σύνθημα επίγειας Ζωής ... αιωνίου, ελοχεύουσα Σημαία επιβεβαιωμένης ύπαρξης, υπαρξιακή Ταυτότητα μέλους καταναλωτικής αλυσίδας Super Market. Έχουμε μετατραπεί σε κονσερβοποιημένα λουκάνικα Φρανκφούρτης, σε ομογενοποιημένο γάλα υψηλής παστεριοποίησης Ολλανδίας, σε ανακατεμένες, παστές σαρδέλες βουτηγμένες σε χοντρό αλάτι. Καναλωτικά προιόντα κι εμείς, που κυττούμε θριαμβευτικά υπερήφανοι την αναγραμμένη ημερομηνία λήξης, αφελώς - βέβαιοι - πως μέχρι τότε θα ζούμε...! Θωρούμε αδιανόητη την ζωή, χωρίς το καινούριο κινητό μοντέλο της Samsung, τα hands free κρεμασμένα στα γύφτικα σκερπάνια, τα μηλιούνια gigabytes στο tablet και φυσικά την προσφιλή ένταξη και ενσωμάτωση με ψυχοπαθολογική έξη σ' αυτόν τον Κυβερνοχώρο, που τον λένε και internet. Η ζωή που περνάει και χάνεται σπαταλιέται ανέξοδα και απελπιστικά ταχύτατα στον φίλαυτο βιοπορισμό μας, στην καταναλωτική μας ευμάρεια και στην σηψαιμική προοπτική της... Η Επανάσταση - ως φαίνεται - θα ξεκινήσει από το Facebook και η Εξέγερση από το Τwitter!...

Άγιος Χρυσόστομος ο Νέος Ομολογητής

Ο ῾Ομολογητὴς ῾Ιεράρχης Μητροπολίτης,πρώην Φλωρίνης κ.Χρυσόστομος Καβουρίδης,῾Ηγέτης τῆς Μαρτυρικῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Πατρίου ῾Ημερολογίου ῾Ελλάδος 1870 - 7.9.1955.Ως ελάχιστη ἀπότισι τιμῆς στὴν ἱερὰ μνήμη τοῦ συγχρόνου ῾Ομολογητοῦ τῆς ᾿Ορθοδοξίας,Μητροπολίτου πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδη,ὑπενθυμίζουμε συνοπτικῶς ὡρισμένα βιογραφικὰ στοιχεῖα του,τὰ ὁποῖα παρουσιάζουν ἀνάγλυφα τὸ μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς τοῦ ἐκλεκτοῦ αὐτοῦ σκεύους τῆς Θείας Χάριτος,πρὸς παραδειγματισμόν,στήριξιν καὶ ἐνίσχυσιν ἰδίως τῆς νεωτέρας γενεᾶς τοῦ ᾿Ακαινοτομήτου Πληρώματος τῆς ᾿Εκκλησίας,ἀλλὰ καὶ ἀναζωπύρωσι τῆς ὁμολογιακῆς του παρρησίας στὶς δύσκολες ἡμέρες μας.Ο ἀείμνηστος ῾Ιεράρχης Χρυσόστομος Καβουρίδης ἐγεννήθη στὶς 13.11.1870 στὴν Μάδυτο τῆς ᾿Αν.Θράκης ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς.Λόγῳ τῆς ἰδιαιτέρας κλήσεώς του στὰ ἐκκλησιαστικὰ καὶ τῆς ὀξυνοίας του,ἐπεθύμησε νὰ φοιτήση στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης,ὅπου καὶ ὡλοκλήρωσε τὶς σπουδές του τὸ 1901 μὲ βαθμὸ ἄριστα.Τὸ ἴδιο ἔτος ἐχειροτονήθη Διάκονος ἀπὸ τὸν Πατριάρχη ᾿Ιωακεὶμ τὸν Γ' καὶ διετέλεσε ῾Ιεροκῆρυξ Πανόρμου καὶ ἀργότερα Μέγας Πρωτοσύγκελλος τῶν Πατριαρχείων.Διεκρίνετο ἐξ ἀρχῆς γιὰ τὸ σεμνοπρεπὲς καὶ ἀκέραιον τοῦ χαρακτῆρος του,γιὰ τὴν μεγάλη ἐμβρίθεια καὶ τὴν ρέουσα ρητορικότητά του,γιὰ τὰ διοικητικά του χαρίσματα καὶ γιὰ τὸν ἡρωϊσμὸ τῆς ψυχῆς του.Τὴν 6.8.1908,σὲ ἡλικία 38 ἐτῶν,ἐχειροτονήθη ᾿Επίσκοπος ῎Ιμβρου καὶ Τενέδου καὶ τὸ 1912 προήχθη σὲ Μητροπολίτη Πελαγονίας,μὲ ἕδρα τὸ Μοναστήριον (Βιτώλια) τῆς Βορείου Μακεδονίας,στὴν ἰδιαίτερα νευραλγικὴ αὐτὴ θέσι κατὰ τὴν ἐξαιρετικὰ δύσκολη ἐποχὴ τοῦ Α' Παγκοσμίου Πολέμου καὶ τῶν ταραγμένων χρόνων μετὰ ἀπὸ αὐτόν,ὅπου καὶ ἀνέπτυξε θαυμαστὴ ἐθνικοθρησκευτικὴ δρᾶσι.᾿Αγωνίσθηκε ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος γιὰ τὰ δίκαια τῆς ᾿Ορθοδοξίας καὶ τοῦ ῾Ελληνισμοῦ καὶ ἐτιμήθη γιὰ τὴν δραστηριότητά του.῞Ομως,ἐξ αἰτίας πολιτικῶν μεταβολῶν στὸν χάρτη τῆς περιοχῆς τῆς ᾿Επαρχίας του,εὑρέθη ἐξόριστος στὸ ῞Αγιον ῎Ορος τὸ 1918 μὲ ἀκόλουθο τὸν Διάκονό του ᾿Αθηναγόρα Σπύρου,τὸν μετέπειτα Οἰκουμενιστή,δυστυχῶς, πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως!Συνεχίζεται...

Η Πνευματική Άνοια Ενός Αμόναχου Γεροντισμού

Πάνε κάποια χρόνια,που αίφνις ο ''γεροντισμός'' ως επίδοξος αυτοπροσδιορισμός γεροντικότητας εγκαταστάθηκε,ως ιδιαζόντως επηρμένη πλάνη και εκκοσμικευμένη δόξα σε ''γέροντες,'' που δεν δημιούργησαν απλά πιστούς,αλλά ετοιμοπόλεμους στρατιώτες.Γέροντες είναι οι ασκητικοί μοναχοί,που στα κοινόβια,τα κελλιά και στις οπές της γης χαριτώθηκαν απ' τον Θεό με ''τάλαντα'' που πάντοτε τα χρησιμοποιούσαν προς δόξα του Θεού και όχι προς δόξα των ανθρώπων.Είναι οι γνωστοί μας ''στάρετς,'' ασκητικές φιγούρες της κάθε αγιωνύμου ''Θηβαίδος,'' που έκρυβαν επιμελώς τα χαρίσματά τους με περισσή ταπείνωση και απαράμιλλη αυστηρότητα στους θείους νόμους.Εδώ και χρόνια,παρουσιάστηκαν ''γέροντες'' καχέκτυπα αντίγραφα των ασκητικών Γερόντων,που με ψήγματα ταπεινότητας και γεύσεις Χριστοήθειας,δημιούργησαν οπαδούς-πιστούς,ποιμνιοστάσια χριστιανών με περιχαρακωμένη αφοσίωση και ''πατριαρχική'' υποταγή. Ακόμη-δυστηχώς-και απλοί ιερείς άφησαν τεχνιέντως να υποβόσκει γύρω τους ο ευάρεστος,αυτοπροσδιορισμός του κεχαριτωμένου γέροντα,προς άγρα υποψήφιων μελών του οικείου,εκκλησιαστικού πληρώματος.Αυτός ο λίαν εκκοσμικευμένος και πλανερός ''γεροντισμός΄΄ διέπεται σχεδόν πάντα από δύο βασικούς άξονες.Την κοινοποίηση διορατικών ή προορατικών χαρισμάτων και την ευάρεστη παροχή ''θαυμαστών'' σημείων.Είναι άλλωστε αυτά,για τα οποία πολλοί από τους χριστιανούς μας αναλλώνονται κατά κόρον,προκειμένου να ικανοποιήσουν την δαιμονόπληκτη φαντασία τους και την αστείρευτη περιέργειά τους.Άνθρωποι ακατήχητοι,που εννόησαν την Ορθοδοξία,ως κατ' επάγγελμα οιωνοσκοπία,ως την ''χριστιανική εκδοχή'' ενός δυστηχισμένου μέντιουμ.

Μην Σταυρώνετε Αυτούς Που Σας Σταυρώνουν

''Από την εποχή των κατ' επάγγελμα δημαγωγών και λαοπλάνων κυβερνητικών εταίρων περάσαμε ακροβατούντες στην εποχή των internasional πολιτικών λακέδων με πτυχία μόνο από το Harvard.Οι πολιτικοί μας πλέον συνδιαλέγονται αγγλιστί στους ψηφοφόρους και αμερικανιστί στους ξένους μέντορές μας.Κανείς δεν ξέρει,τί σημαίνει Δεξιά,όπως και κανείς δεν ξέρει,τί σημαίνει Αριστερά!Τί σημαίνει Κέντρο,ποιός είναι ο φασίστας και ποιός ο δημοκράτης.Αίφνις,οι πολιτικοί ορισμοί χάθηκαν από το λεξικό του Μπαμπινιώτη και γίναμε όλοι φίλοι...Αρχίζουν σε λίγο οι συγχωνεύσεις των κομμάτων και η επιδέξια αλλαγή φύλου στην πολιτική τους υφή και σύσταση,ώστε να μοιάζουν με λυγερόκορμες,νόστιμες κι ''αμόλυντες'' κοπέλλες.'' Γ.Α. Εκλογές,τα μαντριά άνοιξαν,τα πρόβατα λαγάρισαν κι οι τσοπάνηδες φορέσαν τα καλά τους.Ντελάληδες γυρνούν στις γειτονιές,λογής-λογής πραμάτιες στο μεγάφωνο,πολιτικές ''γυριστρούλες'' βγήκαν παγανιά στους δρόμους.Όλα εδώ πωλούνται,όνειρα αεροστεγώς κλεισμένα σε ανθρώπινα ενυδρεία,παροχές ελπίδας,που χαλαρά αναπαύονται στ' αυτιά ευήκοων και ευηπόληπτων ανθρώπων.Τάματα σωτηρίας και καφέδες παρηγορίας για υπό σφαγή,εκζητούντες ψηφοφόρους.Η ώρα της ψήφου κατάντησε πνιγηρά αποκρουστική,ανείπωτα ανυπόφορη και επιεικώς ειδεχθής.

Θρηνώ το Μέλλον της Οργής

Εκείνη η εκκλησιά σφηνωμένη στον άνεμο, ξαπλωμένη γαλήνια στο χέρι του Κτίστη της, μνήμη ζωής στο δισάκι οδοιπόρου,που χάσκει στον θάνατο, μοναστική θυσία στην ερημιά του χρόνου, κυοφόρησε εντελώς αθόρυβα, το κρυμένο όνειρο ενός εύπλαστου,χοικού ανθρώπου. Δεν ξέχασα ποτέ,εκείνο το ξυλίκι στις λασπερές αλάνες,ούτε το στάκαμαν που παίζαμε στα πράσινα χορτάρια,ακόμη θυμάμαι το μονότερμα, που κλωτσάγαμε μ' εκείνο το πλαστικό μπουκάλι,τα χαρτάκια που ρολλάραμε έξω απ' τις σιδερένιες πόρτες,καλοκαίρια ξέγνοιαστα,που θύμιζαν φωτογραφία απ' το αναγνωστικό της Πρώτης,τα μήλα στη γειτονιά,με την ξεφούσκωτη, την μπάλλα,φωνάζαν οι μαννάδες βράδυαζε,φτου ξελεφτερία μού' λεγες και χτυπούσες την ξύλινη κολώνα,τρέχαμε να οχυρωθούμε σ' ένα ατέλειωτο κρυφτό θριάμβου,σαν αγαλματάκια ακούνητα με σταματημένη ανάσα,ψόφιοι γυρίζαμε στο σπίτι και ξαπλώναμε πάνω στο Ντομινό της μάννας,η φτώχεια είναι όμορφη,όταν έχει πλούσιους ανθρώπους,μεγαλόψυχους να την διακονούν,κάποτε η μεγαλοσύνη του γείτονα στεγαζόταν σε μικρές αυλές με χρυσάνθεμα,φούλια και γαζίες,την συντρόφευαν ξύλινα κλουβιά με κίτρινα καναρίνια,πήλινες γλάστρες με βασιλικά που φυτεύαν του Σταυρού,ένα πιάτο φακές πηγαινοερχόταν στις μικρές ξύλινες πόρτες με το μάνταλο από μέσα,αρρώσταινε ο γείτονας,όρθια στο πόδι όλη η γειτονιά,να πάνε μπλε οινόπνευμα,αλγκόν και ασπιρίνες,τις Κυριακές θυμάμαι,ένα μπαούλο ραδιόφωνο να τραγουδάει το Σταυροδρόμι του μακαρίτη Γαβαλά,ο παππούλης άγιαζε τα σπίτια και μετά καθόταν να πιει μια κούπα κόκκινο κρασί,εκείνο το περσυνό,που είχαν φτιάξει με τα μαυροστάφυλλα της κρεβατίνας που αγκάλιαζε πλούσιες καρδιές σε φτωχές,ασπροβαμμένες καμαρούλες.

Σβήστε τα Συνθήματα και Κλείστε τις Κραυγές

Σταματήστε επιτέλους,ως θρηνούσες,χαροκαμένες χήρες να βαυκαλίζεστε για ένα ξεροκόκκαλο που σας πετάξαν κάποιοι ξένοι στα τυφλά.Ευρωπαικά γιουσουφάκια γίναμε στην κλίνη του Αγά και ζητοκραυγάζουμε με βουλιμία τον εκούσιο αυτοεγκλεισμό μας!Ερωμένες του δυνάστη μας αντεθνικές φιγούρες,ακόμα μια φορά πουλήσαμε Χριστό για να πάρουμε μεταπωληθέντα γρόσια.Αυτός ο εκμοντερνισμένος,πάνδημος,ραγιάδικος γραικυλισμός μεταλλάχθηκε σε ευρωπαική,παρανοική ιδέα κι αυτό το διαχρονικό σκύψιμο στον ζυγό της εταιρικής δουλείας γέννησε μικρούς Γεωργιάδηδες που παίζουν κρυφτό με την Ιστορία.Στο διάβα της θα συναντήσουμε δυστηχώς τους κλώνους του Σόιμπλε,του Ντάισελμπλουμ,άντε και της Μέρκελ... Οι επαναστάσεις δεν γίνονται με επιβεβλημένη καλοπαίραση και πιστωμένη την ρευστότητα στα ρημάδια τα ΑΤΜ.Καμμία επανάσταση δεν έγινε υπό τον φόβο της ακύρωσης του Wi-Fi,του κλεισίματος των delivery και της κοπής ενός freddo cappucino!Γέμισε η ζωή μας με άχρηστες,δουλικές λέξεις των κατοχικών επιβητόρων μας,με μια παράδοξα εκπληκτική αυτοαναίρεση της ελληνικής καταγωγής μας και με μια διθυραμβικά,καθολική απαξίωση της ίδιας της λαικής παράδοσής μας.

Ο Εφιάλτης κυκλοφορεί Γυμνός

Ο στραγγαλισμός του επτάχρονου κοριτσιού στην Θεσσαλονίκη, ο φονικός πνιγμός της σαραντάχρονης μητέρας απ΄την Πάτρα και ο χρόνιος βιασμός της δεκατετράχρονης από τον παππού στην Ρόδο, συπτωματικά υποδεικνύουν την σχιζοειδή παράνοια ενός λαού, που λόγω της γενικής αποστασίας ηγείται, ποδηγετείται και καθοδηγείται υπό το κράτος των δαιμόνων. Τα πιο ειδεχθή, αποκρουστικά και αποτρόπαια εγκλήματα,που ευδοκιμούν στον ιδεοληπτικό παραλογισμό του ''Homo Mnimonius'', υποστηρίζουν αφειδώς την παρά την άνοια, πεπληρωμένη αλοφροσύνη τους. Και, αν ο Άγιος Βασίλειος ο Νέος έγραψε τον ''Τελωνισμό των Ψυχών'', ο σημερινός ''Δαιμονισμός των Ψυχών'' θα μπορούσε να γίνει το καλύτερο best seller στους αξιοπιστότερους και εμπορικότερους εκδοτικούς οίκους!... Ο ιδεοληπτικός αυτός παφλασμός του νεοέλληνα στα κοσμικά ειωθότα των παρεχόμενων ''εφαρμογών'' δουλείας λειτούρησε, ως μια νοσηρά, αφαιρετική υφαρπαγή, αυτού δια του οποίου, πάντα βαυκαλιζόταν υπερήφανα. Δηλαδή της αθάνατης, ρωμέικης ψυχής του. Οι σύγχρονοι νεοέλληνες παρουσιάζουν μια απελπιστικά, σχιζοειδή παράκρουση, που συνολικά συνεπικουρούμενη μιας επιβαλλόμενης, κατασταλτικής ανέχειας και μιας αδιάφορης αναίρεσης της εθνικής τους ταυτότητας, έχουν αυτοαναγορεύσει την ψύχωση, ως την καθοδηγούμενη κτητόρισσα των διαβαλλόμενων ψυχών τους.

Εις το Όνομα του Facebook

''Εις το όνομα του Facebook,η υπερβολή διαθλάται πίσω από την αυτιστική παραδοχή ενός χωμάτινου Θεού,που από ταπεινό αρνίο,οι χλιαροί τον έκαναν κάτι σαν σταρ του Σινεμά.'' Καλοκαίρι 2014. Τα ''μπάνια του λαού'' εν δράσει, η αποτείχιση από το κλεινόν και άπνοον άστυ ομοιάζει με απόδραση ισοβίτη, λίγο πριν τον συλλάβει αυτό το μαυροτσούκαλο, εκφασισμένο κράτος, που εξελίχθηκε πλέον σ' ένα μπαρουτοκαπνισμένο καθεστώς. Οι πολίτες σαν τσιπαρισμένες, ανοικές συνειδήσεις ρομποτοποιούν νυχθημερόν τις βιοτικές ανάγκες τους και αποστασιοποιημένοι - στην πλειονότητά τους - από Θεό και Εκκλησία ετοιμάζουν με προσεγμένη επιμέλεια τα σάβανα της ψυχικής ευθανασίας τους. Δεν είναι το σύστημα που φταίει, είναι απλά, απλούστατα η άνευ όρων παράδοση στον διάβολο, η εξαγορά ευρύχωρου και ολονύχτιου ''αγροτεμαχίου'' στην κόλαση με ιδεατούς και ευπροσάρμοστους όρους. Η δε κόλαση - χάριν της γενικευμένης Αποστασίας - ανακαινίζεται και εμπλουτίζεται συνεχώς με νέους, μόνιμους ιδιοκτήτες, με άκρως ''δελεαστικά'' και ''συμφέροντα'' πακέττα, για μόνιμες πλέον διακοπές! Και μείναμε εμείς, το 5 ο/ο του ''θυμόσοφου'' και ''λαοπρόβλητου'' λαού να δηλώνουμε χλιαροί Χριστιανοί, που μοιάζει πλέον το όλον θέμα κάτι σαν κάρτα μέλους ποδοσφαιρικής ομάδας ή μεγάλου πολυκαταστήματος στο κέντρο της πόλης. Χριστιανοί της εύμορφης βιτρίνας και του υποκριτικά ''καθωσπρεπικού'' πρωτοκόλλου, Χριστιανοί - ιλουστρασιόν αθλητές, στην πνευματική παλαίστρα ενός ευφάνταστου, γυάλινου, οικιοποιημένου κόσμου, που μοιάζει φανταστικά γραφικότατα με τα Jumbo της γωνίας. Χριστιανοί της Εθιμοτυπίας, του Ψυχαναγκασμού και του Φει βολάν.

Η Κοινωνία Εκτός των Τειχών της Αίρεσης

Και να,που το πλήρωμα του χρόνου δικαίωσε απερίφραστα τους αποτειχισμένους Ορθοδόξους του Πατρίου Ημερολογίου, που κόντρα σε παποκαισαρικούς, διαχρονικούς δεσμοφύλακες και σε κυβερνητικούς, χειραγωγίζοντες σωφρονιστές, σε δημοσιουπαλληλικούς και ατσαλάκωτους υπαλλήλους γραφείου και σε κρατικά, εμβληματικούς ασφαλισμένους - με ένσημα δημοσίου - λειτουργούς Θεού, διαφύλαξαν στο ακέραιο τις πνευματικές παρακαταθήκες των Πατέρων τους. Στην αντίχριστη εσχατιά του Χρόνου, όταν οι Πολλοί θα κάνουν σταυρό με το μικροτσίπ στο χέρι, αυτοί οι Λίγοι θα έχουν ήδη κάνει το πρώτο βήμα της αποτείχισής τους κι απ' τον κόσμο...! Σήμερα, που ο ακοινώνητος Πατριάρχης του εσβησμένου Φαναρίου αποδέχθηκε την πρόταση των Κοπτών για κοινό Πάσχα όλων των αιρετικών παραφυάδων της νοσηρής και πυώδους Πανθρησκείας και, αφού αυτή εκτελεστεί από την επικείμενη ''πανορθόδοξο σύνοδο'' του 2016, τότε τρία τινά θα πρέπει να συμβούν: Πρώτον να αλλάξει το Πασχάλιο, που απαγορεύεται ρητώς από τους Όρους της Α΄Οικουμενικής Συνόδου. Δεύτερον να προσαρμόσουν οι καθολικοί αποστάτες του Pontifex Maximus το δικό τους ημερολόγιο στα ημέτερα ειωθότα. Τρίτον να κατασκευασθεί τεχνιέντως μια προσαρμοστική φόρμουλα για την ημερομηνία του κοινού συνεορτασμού. Και στις τρεις αυτές περιπτώσεις, οι εντόπιοι Οικουμενιστές με το ορθόδοξο, αποστατημένο παρελθόν θα έχουν αλώσει κυρίαρχα και θα έχουν κουρσέψει ολέθρια καταστρεπτικά, οτιδήποτε έμεινε όρθιο από το 1924 και εντεύθεν. Θα είναι οι Grandi Vincitori ενός ερμαφρόδιτου τεκτονικού αγώνα, που ξεκίνησε από την δεκαετία του 1920 και -τυχαίο; - θα ολοκληρωθεί την δεκαετία του 2020...! Και επειδή η Ιστορία μας διδάσκει, ας ειπωθεί και τούτο: Ο Μελέτιος Μεταξάκης, που άλλαξε το εκκλησιατικό ημερολόγιο παράνομα και αντικανονικά είχε επιστήθιο και συμπάσχων σύμμαχό του στην Ελλάδα, τον εδώ ''Αρχιεπίσκοπο'' Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, που με μία και μόνο εγκύκλιο, μετά από δεκαεννέα ολόκληρους Αιώνες, μετέφερε όλες τις εορτές - πλήν του Πασχαλίου - δεκατρείς ημέρες μπροστά..!

Η Πατερική Αυθεντικότητα του Οσίου Ιερωνύμου.

Δεν πρόκειται απλά περί ενός Αγίου. Στην σεπτή μορφή του Οσίου Ιερωνύμου συναντώνται η Πατερική παράδοση με τους εν ασκήσει λαμψάντες Πατέρες της ερήμου, οι ερημίτες Καππαδόκες με τους νηπτικούς αναχωρητές, η συνέχεια της αποστολικής Πατερικότητας, ως πιστοποίηση της αυθεντικότητας της γνησίας Ορθοδοξίας. Ο Όσιος Γέρων ήταν νοσταλγικός ''εραστής'' των παραδόσεων της Εκκλησίας μας, ένας υπέρμαχος αρνητής των αλλοιωτικών προσθαφαιρέσεων, ένας αυστηρά διαβιών ιερομόναχος, που έμοιαζε να έρχεται από πολύ μακριά, από το απώτερο και μνημιώδες παρελθόν. Μελετώντας προσεχτικά τον βίο του (τουλάχιστον από τις ζωντανές μαρτυρίες της Σωτηρίας Νούσση, αλλά και του Πέτρου Μπότση), συντηρείς αποκλειστικά το αίσθημα του ορισμού της Ορθοδοξίας, στην λιτή και νηπτική ζωή του. Ακόμα και η απότειχισή του από την καινοτομία συνοδεύτηκε με απαράμιλλο ζήλο και ανυπέρβλητη αγάπη για τον ύψιστο βαθμό της θέωσης. 'Όταν δε αυτή (η αποτείχιση) σαρκώθηκε έτει 1942, τότε αποκτά, ακόμη μεγαλύτερη σημασία για την ιδιαιτερότητα του χρονικού σημείου και την σημαντικότητα του κοινωνικώς γίγνεσθαι. Γίνεται αντιληπτό, πως ο θείος Έρως σε απτά θέματα Πίστης, δεν ακυρώνεται, αλλά και, ούτε μετατίθεται λόγω συγκηριών ή προσωπικών αδυναμιών. Ο Γέρων δεν ''βολεύτηκε'' μέσα στην ψευδοειδή ''ασφάλεια,'' που δημιουργεί η παραμονή στους κόλπους ''των πολλών, αλλά επιχείρησε ηρωική διέξοδο με ''την σύμπραξη των λίγων.'' Ο Άγιος αββάς Ισαάκ ο Σύρος ήταν το ιδεατό του πρότυπο, ο πνευματικός του Γέροντας, όπως ο ίδιος έλεγε και γι' αυτό συνήθιζε να ορθοπραττεί τους θεικούς του λόγους.

Χρονικό Μιας Εαλωμένης Αθωότητας

''Η ατομικότητα του ενός είναι η φυλακή του καθενός. Αυτός ο αλαφιασμένος, τεχνοκρατικός πολιτισμός άλωσε ανεπαίσθητα τις ισορροπίες των ανθρώπων, που μετέχουν ιδεοληπτικά σε υπηρεσίες παροχής ανοικών υπηρεσιών. Καλωδιωμένοι επιβάτες πρωινού λεοφωρείου με βουλωμένα - από τ' ακουστικά - αυτιά, ανθρώπινα κινητά Sumsung που φορτίζουν πλασματικά με το πρώτο άδειασμα μιας ημιτασιόν, χαλασμένης μπαταρίας. Ηχούν μεγαλοφώνως, για να εισακουστεί μια ψευδοειδής φωνή διαμαρτυρίας, κάτι σαν στημένη διαδήλωση από ''λαοπρόβλητους'', επιφανείς'' εθνοπατέρες. Κάτι σαν αναιρεθέντα, επαναστατικά τραγούδια που κατάντησαν εκπτωτικά, λαικά άσματα στα σπίτια των πλουσίων. Κάτι τέλος από την - αφάνταστα - ακυρωτική γενιά του Πολυτεχνείου, που λιποτάκτησε ανέξοδα στον ορισμό της Εξουσίας''. Γ.Δ. Ταξίδεψα μ' εκείνη την χάρτινη βαρκούλα του σχολείου, σε άναρχες αποδράσεις μνήμης, αυτήν, που σήμερα οι τεχνολογικοί μας ''επιβήτορες'' θέλουν να την φορτώσουν ευθαρσώς με σαθρά, πεθαμένα gigabyteς. Συνάντησα την παλιά μου γειτονιά, λίγα στενά πιο κάτω απ' τον ημιονηγό αμαξά με τα κεράσια, που πουλούσε αφειδώς χαμόγελα για χοικά επίπλαστους ανθρώπους. Είδα την ξύλινη κρεβατίνα της αυλής με τα μπρούσκα, κατάμαυρα σταφύλια, τις πήλινες γλάστρες, φουσκωμένες απροσδόκητα από κατιφέδες κι ορτανσίες, το μάνταλο στην πόρτα κρεμασμένο να αιωρείται σαν επιδέξια, χειροκίνητο εκκρεμές και τις βαβούρικες φωνές της γειτονιάς να σφίγγουν μέσα τους ένα μεγαλοπρεπέστατο περίσσευμα αγάπης. Αγκάλιασα τους παλιούς πιτσιρικάδες της αλάνας, γέμισα οσμώμενος τις μανάβικες μυρωδιές της παστής σαρδέλας και της καπνισμένης ρέγγας και κατηφόρισα πιο κάτω, για να βρω τον γύφτο αρκουδιάρη, που έδινε παράσταση στο τέρμα του λασπωμένου δρόμου. Μιλιούνια άνθρωποι χαμογελούσαν υπερβατικά σ' ένα λαικό, συνοθύλευμα αγάπης, που μύριζε μεθυστικά - αρκούντως - φούλια και γαζίες κι έσταζε αρχοντικά σαν το κόκκινο βύσσινο, εκείνο το σιροπιαστό γλυκό, της Ευδοξίας!

Εικόνα σου είμαι Κοινωνία και σου Μοιάζω

Η γενική Αποστασία των ανθρώπων από την Εκκλησία δεν είναι τίποτ' άλλο, από μια συνεχιζόμενη, κοινωνική αυτοχειρία,που ποιεί αυτοκτόνους εραστές μιας διευρημένης κόλασης, που διαρκώς ανακαινίζεται. Αν κάποιος επιχειρήσει να καταγράψει τα θύματα αυτής, της εν δυνάμει πνευματικής αυτοχειρίας, προτιμότερο ίσως είναι να προσμετρήσει τους ολίγους, σύνοικους πιστούς της Εκκλησίας, για να βγάλει ασφαλή, ''διθυραμβικά'' και ευλόγως, απογοητευτικά αποτελέσματα. Στα μονόστηλα των εφημερίδων θα έπρεπε να αναρτάται ο αριθμός των εν Αποστασία αυτοχείρων και να σκιαγραφείται ο πνευματικός χάρτης αυτής της παραδομένης χώρας. Κι ο βασικός τίτλος θα έπρεπε, να γράφει. ''Ελλάδα, η χώρα της κατά Θεόν Αποστασίας''. Το χειρότερο όλων, όμως είναι, ότι οι αποστάτες άνθρωποι θωρούν την αποχή τους, ως αναβαθμισμένη, εγωκεντρική αυτογνωσία, από την οποία, ο Θεός τίθεται Εκτός. Ο Θεός, πλέον για τους πολλούς, υποβαθμίστηκε από μια αφηρημένη έννοια, σε μια ανύπαρκτη εικόνα. Επομένως, η υλιστική καθ' όλα τροχοδρόμηση γεννά ασύλληπτη, συνειδητή παραφροσύνη. Η αφροσύνη του ενός ποδηγετήθηκε από την παραφροσύνη των πολλών. Αν στα Δημόσια Ψυχιατρεία πολεμείται και αποκαθίσταται η εγνωσμένη ψυχοπάθεια των λίγων, τότε, πώς θα ιαθεί η μη κατ' επίγνωσιν ψυχική νόσος των πολλών; Αυτή η χώρα γέμισε αρρώστεια, που στο διάβα της νοσούν τα πάντα! Ο μη κατ' επίγνωσιν νοσών, εντέλει είναι πολύ πιο επικίνδυνος κοινωνικά, από τον εγνωσμένης νόσου, ασθενή! Κι όμως κυκλοφορούμε ελεύθεροι!

Η Σιωπή των Αμνών και η Χαρά των Εριφίων

Ζούμε σε απόλυτα σηψαιμικά,αλλοιωμένα πνευματικά χρόνια,εκεί,που ο κλαυσίγελως συναντάει τον τραγέλαφο,εκεί,όπου το μεγάλο πλήθος των πιστών μετεξελίχθηκε σε πλήθος οπαδών,σε ποίμνιο θαυμαστών,σε fun clumb επίδοξων star system κενόδοξων και φιλόδοξων ποιμένων.Έπαψε πια να έχει πνευματική τροφό την παρακαταθήκη των Πατέρων μας και επιδόθηκε ανελέητα σε ένα ανείπωτο κυνήγι νεοφανών,''πνευματικών ταλέντων'',που τους βαθμολογεί βάσει της ''προορατικής δυνότητός τους'' και τους δίνει αριστεία θαυματοποιηκής,επηρμένης καταξίωσης.Το παράδοξο,καινοφανές και οξύμωρο;Όλοι τούτοι,οι σύγχρονοι ''σταρλετικοί τροπαιοφόροι'',που διαπρέπουν σε ραδιοφωνικές εκπομπές,σε ομιλίες πνευματικού αστεισμού και διαγωνισμούς νεωτεριστικών εκκλησιολογιών,όλοι δηλώνουν την απόλυτη σιωπή τους στην παναίρεση του Οικουμενισμού και την άκρα υποταγή τους σε μια διοικητικά εννοούμενη,καινοτόμο Εκκλησία.Και το χειρότερο;Περνούν στο ποίμνιό τους,τον ιδεοληπτικό ψυχαναγκασμό μιας ''διοικητικής Εκκλησίας'',η οποία τροφοδοτείται από τους κρουνούς της αίρεσης και από την οποία εκλίπει πλέον η Ορθότητα! Αυτοί,οι πολυπληθείς πιστοί είναι οι ίδιοι,που,ενώ διαχωρίζουν την θέση τους έναντι του συγκρητιστικού Οικουμενισμού,επιρρίπτουν αποκλειστικά και υποκριτικά την υπαιτιότητα στους μεγαλοσχήμονες κήρυκες της αίρεσης.Κι ας λένε περί τούτου οι Αποστολικοί Κανόνες:''Επίσκοπον κρινώ και λαικόν.Λογικά πρόβατα,αλλ΄ουκ άλογα.Ίνα μη είπη ο λαικός,ότι ο ποιμήν όψεται,ότι εγώ πρόβατον ειμί και ου ποιμήν και ουδένα λόγον εμαυτού πεποίημαι.Ο ποιμήν όψεται και αυτός μόνος εισπραχθήσεται την υπέρ εμού δίκην.Ώσπερ γαρ τω καλώ ποιμένι το μη ακολουθείν πρόβατον,λύκοι έγκεινται εις διαφθοράν.Ούτω και τω πονηρώ ποιμένι το ακολουθείν πρόδηλον έχει τον θάνατον,ότι κατατρώξεται υπ΄αυτού.Διο φευκτέον από των φθορέων ποιμένων''!Δηλαδή και ο ποιμένας και ο λαικός είναι εκλογικευμένα όντα,ώστε να μην μπορεί ποτέ ο λαικός να πει,ότι εγώ είμαι πρόβατο και ο ποιμένας ευθύνεται,που με οδηγεί.Όπως δηλαδή το πρόβατο δεν ακολουθεί τον καλό ποιμένα και θα τον κατασπαράξουν οι λύκοι (οι κακόδοξοι ποιμένες),έτσι και το πρόβατο,που ακολουθεί πονηρό και αλλότριο ποιμένα,πεθαίνει πνευματικά και οδηγείται στην απώλεια!Και ο Άγιος Μελέτιος ο Ομολογητής συμπληρώνει:''Μη πείθεσθαι μονάζουσι μηδέ τοις πρεσβυτέροις εφ΄οις ονύμως λέγουσι κακίστως εισηγούνται.Και τι φημί μονάζουσι και τι τοις πρεσβυτέροις;

Μια Κυριακή η Αποκαλούμενη των Βαίων

Μια Κυριακή, η αποκαλουμένη των Βαίων. Ένας φτωχός, ρακένδυτος και ενδεής Θεός θωράται ταπεινά πάνω σ΄ένα ξεσαμάρωτο, γυμνό γαιδούρι να βαδίζει διακριτικά ανυπέρβλητα ανάμεσα στο εγερμένο και αλαφιαμένο πλήθος, σε μια σταυρωτική πορεία θριάμβου, σε μια σωστικά μετέωρη βουτιά θανάτου, σ' έναν εκούσια ατιμωτικό εναγκαλισμό με την άφρονη καταδίκη των ανθρώπων. Μια Κυριακή, η αποκαλούμενη των Βαίων του 21ου αιώνα. Σημερινοί, επίγονοι και αποστολικά...διάδοχοι, ομοφρονούντες μαθητές Του επιβιβάζονται σε μαύρες θωρακισμένες μερσεντές των 3.000 χιλιάδων κυβικών, έχουν μαύρα φιμέ και αλεξίσφαιρα τζάμια για να μην αναγνωρίζονται στην θέα των πολλών και διακριτικά, αναγνωρίσιμες, υπουργικές πινακίδες με τα αρχικά των Μητροπόλεων, για να φανεί επιβλητικά κι ανέξοδα ο υπερφίαλα, πομπώδης και διαβαθμισμένος τίτλος τους. Μια Κυριακή, η αποκαλουμένη των Βαίων. Όπως και οι παλιοί εκείνοι Γραμματείς έχουν συνταυτισθεί και ομογενοποιηθεί με το ονόρε μιας χειραγωγημένης και φαύλης εξουσίας, όπου οι επιθετικοί και υπερθετικοί προσδιορισμοί τους δηλώνουν την υπηρεσιακή τους στάθμη και ο επισκοπικός κι ανίερος αυτοσκοπός τους εξελίχθηκε σε έναν ιδεοληπτικό, κρημνώδη και κατήφορο Δεσποτισμό, που μπροστά τους ένας πτωχός, ρακένδυτος και ενδεής Χριστός, φαντάζει με τον ατιμωτικά απαξιωμένο Πακιστανό, που πλένει με το μπουκάλι τα παμπρίζ των αυτοκινήτων της γωνίας. Μια Κυριακή, η αποκαλουμένη των Βαίων. Κάποιοι αναλώνονται αφιδώς σε ξύλινα, βαρετά και βερμπαλιστικά κηρύγματα περί Υπομονής, Αγάπης και Πτωχείας, όταν οι ίδιοι εξαργυρώνουν τους ευαγγελικούς τους λόγους με πλούσια και ευαγή, καλωπισμένα διαμερίσματα, εξαψήφιες, καταθετημένες εισφορές σε Τράπεζες και αγαστές συνεργασίες με τον κρετίνο Καίσαρα της διαπλοκής και της εξουσίας. Μια Κυριακή, η αποκαλουμένη των Βαίων. Κάποιοι αποκαλούνται πατέρες, όταν εκ του μακρόθεν παρακολουθούν σαν ταινία επιστημονικού ενδιαφέροντος 6.500 χιλιάδες Έλληνες να έχουν αυτοχειρίσει, 3.000.000 συνανθρώπους μας να ζουν κάτω από το όριο των φτώχειας κι ένα 3 ο/ο των Ελληνίδων να έχει αυτομολήσει στις πιάτσες και στα πεζοδρόμια του αγοραίου έρωτα, προκειμένου να ζήσει υποτυποδώς τα ''κατώτερα'' παιδιά της. Μια Κυριακή, η αποκαλουμένη των Βαίων. Ακόμη και ο γράφων, ως ένας επηρμένος και μικρός δικτατορίσκος δείχνει εγνωσμένα με τεντωμένο δάκτυλο την υποκριτικά, διαμελισμένη αβλεψία των άλλων, γιατι και ο ίδιος δεν δύναται να αποστασιοποιηθεί από αυτόν τον εγγενή και φαρισαικό τομαρισμό του. Μια Κυριακή, η αποκαλούμενη των Βαίων. Η υποκρισία του Σήμερα θωπεύει τον φαρισαισμό του Χτες. Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος

Άνθρωποι Ναυάγια στις Όχθες της Μαγείας

Η μετάνοια του Αγίου Κυπριανού, που και σήμερα σημειολογικά και οντολογικά αποτελεί το Θεόθεν αγιοπνευματικό αντίδοτο στην λατρεία του βελίαρ και των βουλιμικά έκπτωτων, εκφρασμένων συνεργών του είναι διαχρονικά επίκαιρη, πνευματικά ιδεώδης και ανεπιφύλακτα ψυχική φαρμακεία! Στο ακρογωνιαίο τέλμα της επικής πλέον γενικής Αποστασίας ανθηρούν νοσηροί άνθρωποι, δυσειδείς δαιμονόπληκτες εργαλειοθήκες ψευδαισθήσεων, μετέωρα, φυλακισμένα συναισθήματα, που συνάπτονται στο δυσώδες απόστημα των αγελαστί αποστατούντων νεοελλήνων. Το χειρότερο όλων είναι, πως όλοι αυτοί βλέπουν τον κρημνό, αλλά συναγελάζονται αφελώς στην θέα του βορβόρου, βαδίζουν με έπαρση κοινού μυρμηγκολέοντα και εκπίπτουν δυστηχείς στον δρόμο, που δεν έχει γυρισμό!... Όπου εδράζεται η ολική πτώση των αποστατούντων νεοελλήνων, εκεί ευδοκιμούν και οι αρχέγονες δοξασίες των δαιμόνων, εκεί η πομπώδης προσαγόρευση της Μαγείας, ως επίπλαστης, ιδεοληπτικής λύσης στα πνευματικά, δαιδαλώδη αδιέξοδα και στα χειραγωγημένα stop των εκχωρούντων. Αν μαζί με την μαζικά εγερμένη αποστασία προσθέουμε και την επιβεβλημένη ένδοια των Καισαρικών εντολοδόχων, τότε το σαθρό παζλ της βαβελικής Ανομίας εμπλουτίζεται αρκούντως απερίφραστα, που αφιδώς πωλείται κι αγοράζεται σε ευαγή πολυκαταστήματα περιποίησης ''κρεάτων'', συντηρείται κι αναπλάθεται από προφεσόρους, πλαστικούς ''κρεατέμπορες'', που έκαναν το σώμα έναν μικρό Θεό!...

Η Δικτατορία της Γλώσσας

Απορεί κανείς, με αγαθή έκφραση εκκολαπτόμενου νηπίου, πως γίνεται από την μια, να υπερασπίζεται κανείς την άρτια ακεραιότητα της Πίστης, κι από την άλλη να το επιτυγχάνει με ένα ψυχωτικό σύνδρομο παραβατικού αυταρχισμού, έναν θρασύ και δυσώδη τρόπο εγερμένου όχλου, που εκ του αποτελέσματος ανατρέπει άρδην τον φιλότιμο νοούμενο σκοπό! Ο ανεπίγνωστος ζηλωτισμός, που δεν γνωρίζει ποιμενικές μάντρες και στρατολογημένα ποιμνιοστάσια κινείται χωρίς θεολογικό υπόβαθρο, που προάγει το Χριστολογικό ήθος και η Αγιοπνευματική Χάρις της Τρισηλίου Θεότητας, ακριβώς, γιατι ο ενεργών δηλώνει απών ή ωσεί παρών στην -αποκαλυπτικά- μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Δυστηχώς, πολλοί χριστιανοί μας (ειδικευμένοι διαδικτυακά, ως δεικτικοί δογματοπλάστες στα περί Πίστεως) εγείρουν μία -φασιστικά- επηρμένη γλώσσα λαικής εμποροπανήγυρης, έναν καθ' όλα χυδαίο, εκμαυλιστικό λόγο εκούσιου, πνευματικού θανάτου κι έναν χειριστικά κινούμενο, λεκτικό τραμπουκισμό, όλα αυτά υπό το κράτος της υπεράσπισης της Πίστης. Το να αποκαλείς τον αιρεσιάρχη διδάσκαλο του Οικουμενισμού κ. Βαρθολομαίο, ως ''Βοθρολομαίο'', αυτό δεν είναι θεολογικός λόγος, ούτε εξαγνιστική κομπορρημοσύνη, που ανατρέπει αφαιρετικά τον αποφατικό λόγο. Το να αποκαλεί κανείς τους -επί σκοπού- διακινούμενους λαθρομετανάστες ως ''πιθήκους'', ''τετράποδα'' και ''μαιμούδες,'' αυτομάτως έχει διαγράψει από την πνευματικά(;) κονιορτοποιημένη, ετεροζυγική ζωή του το ''κατ' εικόνα και ομοίωση,'' το ''Σύμβολο της Πίστεως,'' την ''Κυριακή Προσευχή'' και πλείστες άλλες ιερές Ακολουθίες στην ορθόδοξη Λατρεία της Εκκλησίας μας. !

Η Μεγάλη Σαρακοστή στα Μάρμαρα Φθιώτιδας

Υπήρχαν κάτι αερικές μεγαλοσύνες στην βουκολική διάσταση του χωριού, τον καιρό που η Μεγάλη κυρά Σαρρακοστή θώπευε την Άνοιξη με το χαρμόλυπο βλέμμα της στην αναστάσιμη ρωγμή του χρόνου, που η ομοταξία των ανθών και των χρωμάτων έβρισκε την ακριβή εφαρμογή της στην όψη μιας πασχαλιάς που βολόδερνε αμέριμνη στον εγερμένο άνεμο. Το χωριό τότε ''μεθούσε'' νυχθημερόν από τα αναγεννημένα δέντρα της εγκυμονούσας Οίτης, που κυοφορούσε πάντα με εκπληκτικά χρονική ακρίβεια τα ροζόλευκα λουλούδια της -εκρηκτικά- ''επαναστατημένης'' γης. Ακόμα κρατώ στην επτασφράγιστη υπεριμνησία μου τους ακατάληκτους ήχους ζώων και ανθρώπων, που συνοικούσαν με θρησκευτική ευλάβεια κάτω από την ελάτινη στέγη των ρουμπάλων. Η Σαρρακοστή του Πάσχα στο χωριό μου ήταν τότε ένα ρουμελιώτικο, ευταξιακά εκφρασμένο πανηγύρι βιοπορισμού και πίστης, που τέλειωνε με την ανάλαφρη προσγείωση της μισοκαμμένης καντηλύθρας στο πάτο της άδειας, κρεμαστής κανδύλας.

Αγάπη με Άρωμα Βανίλιας

Μπερδέψαμε κατά πως φαίνεται την κατά Χριστόν αγάπη, με τα λούτρινα αρκουδάκια, τις αυτοσχέδιες, ηλεκτρονικές εικονίτσες γεμάτες με λουλούδια του αγρού, εποχιακά, ανθισμένα κρίνα του θερμοκηπίου και κατάλευκες αζαλέες Ταυλάνδης. Αγαπόλογες, επηρμένες αναρτήσεις, που καθιστούν τον Χριστό μας, κάτι σαν σταρ του Σινεμά ή ως αρρενωπό ηθοποιό αμερικάνικης, αήθους σαπουνόπερας. Δημιουργούνται ''Χριστεπώνυμες'' ομάδες στο διαδύκτιο με τέτοια περισσή, σιροπιαστή, γενικόλογη αγάπη, που αδυνατείς, να ξεχωρίσεις την σαρκική αγάπη από τον Θείο Πατρογονικό μας Έρωτα. Ομοθυμαδόν, λαικοί θιασώτες μιας ανερμήνευτης, απροσδιόριστης και αφελούς αγάπης συνωστίζονται στις πιο ευφάνταστες, καλογραμμένες αναρτήσεις, που συχνά, οι περισσότερες θυμίζουν παλιά, εικονογραφημένα, κλασσικά σινερομάντζα. Τόση αγάπη μετουσιωμένη σε σιροπιαστό γλυκό του κουταλιού ή σε αφράτο, μακεδονίτικο, καλοψημένο ραβανί. Ξεφύγαμε τελείως, υπό το ερμητικά φιλάσθενο κι ανίερο κράτος μιας ανορθόδοξης, αρρωστημένης, μεταδοτικής ασθένειας, που μολύνει επικίνδυνα την κατά Χριστόν αγάπη εν Αληθεία. Που βάζει τα όρια, θεσπίζει την διάκριση και πριμοδοτεί την προσοχή. Η αγάπη του Χριστού μας είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και ανυπέρβλητο συναίσθημα για να χαραμίζεται ανέξοδα σε ιλουστρασιόν καρτούλες, που εξομοιώνουν την Τρισήλιο Θεότητα μ' έναν ΄΄Χριστό΄΄ της παρεούλας, που, ποτε εικονίζεται σε βράχους, ποτε σε ραχούλες, ανάμεσα σε δροσερά μπουκέτα απόκοσμων λουλουδιών. Ενίοτε και σε βραχώδη, κυκλαδίτικα νησιά, μόνο στην Μύκονο δεν τον είδαμε ακόμη... Μεγάλη η πτώση των ανθρώπων που θαρρούν, πως ο Χριστός μας έχει τον θρόνο του στο photoshop του διαδικτύου, Τον μεταχειριζόμαστε, ως εύπλαστη, ψευδόχριστη κούκλα της βιτρίνας, γίναμε ασυνείδητα, βέβηλοι εικονομάχοι, ''ασελγώντας'' υπερφίαλα στις ιερές εικόνες.

Ένας Λαός που έρπει στο Πουθενά και βουλιάζει στο Ποτέ

Έθνος ανάδελφο είμαστε χρόνια τώρα και ο ψυχορραγών εκτροχιασμός μας,μας οδηγεί εκτός δικτύου.Μία χώρα που έχει πάψει προ πολλού να ορθοδοξεί και να ορθοπραττεί.Οι άνθρωποι πλέον μηνύουν τις καμπάνες,στέλνουν τις εκκλησίες στο απόσπασμα και πυροβολούν τους ιερείς στο κεφάλι.Στην πλειοψηφία του,ένας λαός που αποσκίρτησε από το ποιμενικό μαντρί της Ορθοδοξίας και,ως ελεύθερος δεσμώτης καρκινοπαθεί στο Πουθενά,βουλιάζει στο Ποτέ και ελπίζει στο Τίποτα.Ανιστόρητος λαός που ξεχνάει το παρελθόν του,έχει αυτοκαταργηθεί ως σύνολο και,ως άναρχες μονάδες αυτονομεί την θλίψη και περιχαρακώνει την απόγνωση.Οι αυτοκτονίες μπορεί να λογίζονται μνημονιακές,κρύβουν όμως στην βιτρίνα,την απουσία της λατά Χριστόν ελπίδας και την αναγόρευση του αντιδίκου,ως πρωτοκαθεδρεύοντος στην αιμορραγούσα καρδιά του κατ' ευφημισμόν πιστού.Λίγο παλιότερα κυνηγούσαν την χλιδή,τώρα εποφθαλμιούν το επιούσιο ψωμί.Μια βόλτα στο κέντρο πιστοποιεί του λόγου το αληθές.Κλειδαμπαρωμένα μαγαζιά,άδειοι δρόμοι,χλωμές φιγούρες αφημένες στα παγωμένα κράσπεδα ν' αργοπεθαίνουν,εισαγόμενη και ενχώρια πορνεία ν' ανταγωνίζονται στα κόκκινα φανάρια,προς άγρα πελατών.Άνθρωποι που βρίζουν σε μια ακατάσχετη αιμορραγία καφενειακής βλαστήμιας,οδηγοί στα πρόθυρα νευρικής κρίσης,πεζοδρομιακοί οδοιπόροι που παραμιλούν ατέρμονα,κάνοντας άτεχνες γκριμάτσες και νευρώδεις,ακανόνιστους μορφασμούς.

Όσιος Ιερώνυμος Αιγίνης

Η Αγιοκατάταξη του Γέροντος Ιερωνύμου ήλθε κυριολεκτικά, ως Θείο Δώρο στην καθ' όλα - άνυδρη και απνευμάτιστη, ιλαρή ζωή μας και, ως πνευματική ενίσχυση στον Χριστοκεντρικό αγώνα των ορθοπραττούντων εν πίστει και ευλαβία, βιωματικά Ορθοδόξων. Αποτελεί σημείο αναφοράς, για όλους εκείνους, που διψούν για εμπειρικά ορθόδοξο λόγο, νηπτικές, κεχαριτωμένες καταθέσεις ζωής και ορθότητα Πατερικής Ορθοδοξίας. Γιατι ο Άγιος Ιερώνυμος, ως γνήσιο τέκνο της ''Θηβαίδας της Ανατολής, '' αυτής,της Καππαδοκίας, εντρύφησε εκ βαθέων στον απτό, Πατερικό Λόγο και προσευχητικά έφθασε σε ανεκμηστύρευτα σημεία αγιοπνευματικής Χάριτος και θεόπνευστης πανδαισίας. Η ζωή του ήταν ένας αναβαίνων, αγόγγυστος και λίαν καταπονημένος δρόμος, που μέσα από την στάχτη και τα αποκαίδια της Γερμανικής κατοχής αναδείχθηκε, η αγία μορφή ενός φιλόθεου ανθρώπου που έκανε Ομολογία Πίστεως στις γνήσιες, πατερικές και πατρογονικές καταβολές του. Ο Άγιος Ιερώνυμος της Αίγινας, που η μαρτυρική Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών του Πατρίου Ημερολογίου, μόλις πρόσφατα αγιοκατάταξε, είναι ο τελευταίος ομολογητής Άγιος του αιώνα, που παρήλθε. Και τούτο, όχι, γιατι αποτειχίσθηκε λόγω της ημερολογιακής καινοτομίας - εν μέσω Γερμανικής Κατοχής - και προσχώρησε στο Ακαινοτόμητο Πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά,γιατι εν μέσω πολιτικοεκκλησιαστικών διωγμών, ανέξοδων λοιδωριών και προκάτ προπηλακισμών, δεν έπαψε ποτέ, ν' αγαπάει ανεκτίμητα τον οιονδήποτε πλησίον του, ως πιστό και ευγενές αντίγραφο Χριστού.

Πρόβα Νυφικού στον Φαναριώτικο Νυμφώνα

Τώρα έφτασε η απερινόητη ρωγμή του Χρόνου, που η Ιστορία αντιστρέφεται σε ρόλο παντομίμας. Τώρα διαχωρίζεται η ήρα από το στάρι. Τώρα ενισχύεται ο δάκος που τρώει την ελιά. Τώρα αποτειχίζονται ιερείς, που αρνούνται, να συμμετάσχουν σ' αυτό το οικουμενιστικό θέατρο των Εσχάτων, που θιασάρχης του είναι ο ίδιος, ο Αντίχριστος. Τα ζεστά χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποδείχθηκαν έτι περισσότερο ευπρόσιτα στις πνευματικές αναζητήσεις των πατέρων. Φρόντιζαν επιμελώς, ν' αναστηλώνουν τα παλαιά κτίρια του Άθωνα, αλλά την έρημη την Πίστη, την άφησαν απογυμνωμένη στην γωνία. Η Ομολογία κατάντησε γραφειοκρατική αλληλογραφία ημετέρων, η Ορθοπραξία εξ' απαλών ονύχων, θεωρητική εντρύφηση και η Πατερική Θεολογία ένα καλογυαλισμένο, μπρούτζινο μπαούλο, αφημένο, ως μουσειακό έκθεμα.Μετά από έναν βαθύ ύπνο συνήθως επικρατεί η οκνηρία. Τότε πνευματικά άεργοι και ουμανιστικά ξετσίπωτοι θα θωρούμε το βδέλυγμα της ερημώσεως εγκατεστημένο στα μάτια, στ' αυτιά και στο βλέμμα των ανθρώπων... ...Και να που φτάσαμε στην στιγμή της Αλήθειας, στο ειμαρμένο μεταίχμιο του Χρόνου να απολαμβάνουμε δυστηχείς τις ανομίες, που αιρετικοί,εκκλησιαστικοί δεσμώτες φυλάκισαν τα όνειρα και τις ελπίδες ενός λαού, στο αποσαθρωμένο καναβάντζο αυτής της Εσχατιάς, της Ιστορίας. Οι στρουθοκαμηλικοί λεονταρισμοί λαμβάνουν τέλος, η αντιμετώπιση της αντίχριστης Πανθρησκείας του Αντιχρίστου με χιλιογραμμένα κομφετί και λευκές, κάτασπρες, λεκτικές σερπαντίνες ολοκλήρωσαν πια το αποκριάτικο πανηγύρι της οικουμενιστικής επέλασης και τα δωρεάν αντιοικουμενιστικά ψηφίσματα πάνε εξ' ολοκλήρου στις εύπεπτες καλένδες της αφυπνιστικής ανυπαρξίας. Ο Πάπας πηγαίνει την Κυριακή στο Φανάρι για τις τελευταίες Πρόβες Νυφικού της οικουμενιστικής Αποστασίας και το 2016 η ένωση με τους Λατίνους θ' αποτελεί μια ιστορική, βδελυγματική πραγματικότητα. Ο λύκος και η κοκκινοσκουφίτσα ετοιμάζονται ίνα εισέλθουν εις γάμου κοινωνίαν, όπου λύκος, ο πιο αιρετικός Πατριάρχης όλων των εποχών, κατά σημείωση του αειμνήστου Νικολάου Σωτηροπούλου και κοκκινοσκουφίτσα, η Λατίνα παπαδίνα ντυμένη στα κόκκινο της φωτιάς, που έκανε τον λύκο να υποκύψει στις άγριες, θελκτικές ορέξεις της!

Μια Σάκα γεμάτη Αναμνήσεις

Το κουδούνι του Σχολείου, το χτυπούσε με το χέρι της η κυρία Καλλιρόη, που είχε ένα εξαγνισμένο, φαρδύ χαμόγελο και χωρούσαν μέσα της όλα τα φρεσκοπλυμένα και καλοτέχνιστα παιδάκια, ντυμένα στα γαλάζια. Η πρώτη ημέρα ανέδυε αυτοσχέδιους, μουσικούς ήχους ασύνταχτων τρεχαλητών πάνω στο παιχνιδιάρικο, λευκό χαλίκι, θεσπέσιες, μυρωδικές αυγές από καλοσιδερωμένους, κατάλευκους γιακάδες κι εκείνες τις ποδιές, που τις θωρούσαμε ως ένδοξες στολές -επί τιμής- ελληνοπαίδων. Στον δρόμο για το Δημοτικό Σχολείο, οι γερμένες -ερωτικά- δίφορες νερατζιές ήταν φορτωμένες από σπασμωδικά, ανοιγμένα άνθη, κάποια νυχτολούλουδα απ' την νύχτα άφηναν τις ύστερες, απόστακτες οσμές τους και όλοι με τα καλά τους βάδιζαν ως νυχτερινοί εξοδούχοι σε λαική ταβέρνα. Οι δάσκαλοι -εκπληκτικά- ντυμένοι μ' εκείνα τα γκρι, ριγέ κοστούμια κι ομόχρωμες, κλασσικές γραβάτες στέκονταν ''κοκορεμένα'' ευθυτενείς, μαζί με τις δασκάλες που υπερτερούσαν ανυπέρβλητα μ' εκείνη την έμορφη, συμπαθητική ματιά τους. Υπήρχε μια -γνήσια- ανόθευτη, βυζαντινή αρχοντιά, που την στόλιζαν η ελληνική σημαία με τον μεγαλόσταυρο, τα ''μεθυσμένα'' βασιλικά από τις πήλινες γλάστρες που φέρναν οι μαννάδες κι ένας σεβαστικός παππούλης με μακρυά, κατάλευκα μαλλιά, πλεγμένα αριστοτεχνικά στην ορθή, ευλογημένη κεφαλή του. Στη μάντρα, ένα φουσκοθεριεμένο, αρωματικό αγιόκλιμα, μαζί μ' ένα λεπτεπίλεπτο, περιποκλαδάτο γιασεμί σιωπούσαν ανερμήνευτα μ' εκείνο το πολύχρωμο, χοντρό μπουκέτο λουλουδιών, πνιγμένο στο κωνικό, γυάλινο βάζο της ασπροντυμένης έδρας. Η προσευχή ήταν μια καλώς νοούμενη, πνευματική ιεροτελεστία και τα λόγια του διευθυντή, ομιλία ποιητικά γραμμένη σε ατσαλάκωτες κόλλες αναφοράς, από τα ψιλικά της κυρίας Πολυξένης. Κι όταν μπαίναμε στις αίθουσες, τα φθαρμένα από τον χρόνο, ξύλινα θρανία ήταν ένα περίπλοκο, ημερολογιακό μωσαικό από γραμμές και σχέδια παιδιών αλλοφερμένων χρόνων, που έμεναν ακόμα ανεξίτηλα. Όλα μύριζαν ''αποπνικτικά'' εύοσμα: τα μαύρα, faber τα μολύβια, οι ξύλινες, πλακέ κασετίνες, οι κεραμιδή και μπλε σκούρες γομολάστιχες, οι δερμάτινες σάκες με το διπλό χώρισμα και τα δύο λουριά στις άκρες κι εκείνα τα μπλε τετράδια που είχαν πάντα την πρωτεύουσα, αγγιγματική τιμητική τους! Ακόμη έχω την μυρωδιά από τις λευκές κιμωλίες του μεγάλου μαυροπίνακα, την σκόνη από το σφουγγάρι που καθάριζε συνέχεια, ως και την χλοερή γλίτσα από την βίτσα του δασκάλου, που κόβαμε από μια κοντινή και ευκολόφθαστη ελιά! Οι παλιοί συμμαθητές είχαν μια απερίγραπτη, νοηματική σεβαστικότητα, έναν καθ' όλα ηθικό και ατόφιο πλούτο πλουμιστών συναισθημάτων, μια δειλή κι αγέρωχη αγνότητα, που ακόμη δεν είχε διυλισθεί από την διαφθορά του χρόνου.

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ