''...Ο Βασιλεύς της Δόξης γεννήθηκε πτωχός, άσημος και παρεπίδημος,
εκδιωγμένος, κυνηγημένος και προκηρυγμένος
και με μια -αντισυμβατικά- ''ανορθόδοξη'' αναγγελία εμφάνισης στον κόσμο τούτο.
Έγινε το πρώτο γενννοβολημένο βρέφος σε παγκόσμια, κοινωνική διάσταση,
που του επιβλήθηκε η ποινή του θανάτου,
ο διασυρμός, η απαξίωση και ο ευτελισμός,
ενώ ατένιζε για πρώτη φορά την ματαιόφρονη δυστοκία αυτή του κόσμου,
ως τέλειος Θεός και ως τέλειος άνθρωπος.
Τέτοια ανατρεπτική εξουδετέρωση και ειρηνική ρήξη
με τα καθιερωμένα της νομοκανονικής κοινωνίας δεν έχει ποτέ ξαναυπάρξει.
Μόνο ο Βασιλεύς της Δόξης θα μπορούσε να κοινοποιήσει την τελεία Αγάπη,
με την ολοκληρωτική πτωχεία, την άνευ ορίων ακατάσχετη ελεημοσύνη,
τον υποδειγματικό και παραδειγματικό βίο
και την θυσιαστική -επί γνώσει- ταπεινωτική αυταπάρνηση...''
Η γέννηση του Χριστού μας, ως η αποκαλυπτική τετοκυία του Θεού Λόγου και ως η μυστηριακή εμφάνιση της Καινής Διαθήκης εδράζεται εκπληκτικά ομοιόμορφα στην πιο ανατρεπτική πλατφόρμα των κοινωνικών ειωθότων, με το τρίπτυχο: Μετάνοια - Ακτημοσύνη - Ταπεινότητα και κοινή συνισταμένη όλων, αυτήν την μέγιστη Χριστομορφική Αγάπη. Το παγωμένο, αχειροποίητο και λιτό σπήλαιο της Βηθλεέμ ενσαρκώνει την στρατευομένη Εκκλησία του Χριστού, που μέσα από την αυστηρή λιτότητα του χώρου, την πτωχή, διαδραστική πραγμάτωση της Θείας Γέννησης και τον παράδοξα ταπεινό ειρμό της Θείας Αποκάλυψης οριοθετεί την κοσμική απεξάρτηση και την πνευματική, αναβατική ανέλιξη.
Ο Βασιλεύς της Δόξης γεννήθηκε πτωχός, άσημος και παρεπίδημος, εκδιωγμένος, κυνηγημένος και προκηρυγμένος και με μια -αντισυμβατικά- ''ανορθόδοξη'' αναγγελία εμφάνισης στον κόσμο τούτο. Έγινε το πρώτο γενννοβολημένο βρέφος σε παγκόσμια, κοινωνική διάσταση που του επιβλήθηκε η ποινή του θανάτου, ο διασυρμός, η απαξίωση και ο ευτελισμός, ενώ ατένιζε για πρώτη φορά την ματαιόφρονη δυστοκία αυτή του κόσμου, ως τέλειος Θεός και ως τέλειος άνθρωπος.Τέτοια ανατρεπτική εξουδετέρωση και ειρηνική ρήξη με τα καθιερωμένα της νομοκανονικής κοινωνίας δεν έχει ποτέ ξαναυπάρξει.
Μόνο ο Βασιλεύς της Δόξης θα μπορούσε να κοινοποιήσει την τελεία Αγάπη, με την ολοκληρωτική πτωχεία, την άνευ ορίων ακατάσχετη ελεημοσύνη, τον υποδειγματικό και παραδειγματικό βίο και την θυσιαστική -επί γνώσει- ταπεινωτική αυταπάρνηση. Ιδού -λοιπόν- σε μια αχυρένια φάτνη, που την θέρμαινε ο αχνός των παγωμένων ζώων και την στόλιζε απερίφραστα το ιλαρό βλέμμα των ''πλούσιων'' ποιμένων συναντήθηκε, συγκατατέθηκε και συνταυτίσθηκε η Δόξα του Θεού με την Μηδαμινότητα του Κόσμου! Ένας Άναρχος και Παντοκράτορας Θεός αυτουποβιβάσθηκε σε έναν φθαρτό και γήινο άνθρωπο, καταβέβηκε σε μια νοσηρή και αυτοκαταστροφική κοινωνία και έθεσε εαυτόν στην καθολική περιφρόνηση και την ενοχική διαπόμπευση του κόσμου, μόνο και μόνο απλά για να τον σώσει!
Ποιός -λοιπόν- λόγος θα μπορούσε να νοήσει, να καταγράψει και να αναδείξει αυτό το παραδοξότατο μυστήριο της τελείας Θυσίας, αφού ο ενεργών θυσιαζόμενος αντιπροσώπευε και ''κυοφορούσε'' την τέλεια Αγάπη! Ιδού φιλέορτοι και φιλακόλουθοι αδελφοί αναβαίνομεν εις το σπαργωμένο σπήλαιο της κεκοσμημένης Βηθλεέμ, εκεί που η Εσταυρωμένη αγάπη μας σαρκώνεται στο ιλαρό, συνετό κι απόκοσμο βλέμμα του θυσιαστικού Εμμανουήλ. Γιατι το σταυρικό μυστήριο της θυσίας αρχίζει με την ''ακριβή'' λιτότητα μιας αυτοσχέδιας και απόμακρης φάτνης, με την βουκολική μυρωδιά του άχυρου και των ταπεινών, πτωχών ποιμένων, με την ''θανατική'' παγωνιά της επαρχιακής υπαίθρου και το αθόρυβο μυστήριο αυτής της ανερμήνευτης, μυστηριακής παραδοξότητας.
Ο μικρός Χριστός μας, το πλέον αντισυμβατικό πρόσωπο του κόσμου τούτου, ''σμιλεύθηκε'' με την πτωχεία, ''χειροτεχνήθηκε'' με την ταπεινότητα, ''σχεδιάστηκε'' με την λιτότητα και ''ολοκληρώθηκε'' με την αγάπη. Γι' αυτό και τα Ορθόδοξα Χριστούγεννα είναι -αποκλειστικά και μόνο- μυστηριακά πεποιημένη δεσποτική εορτή, συμπαντική πανήγυρις των απανταχού ορθοπραττούντων Ορθοδόξων, υπερκόσμιοι αίνοι και αγγελικοί ύμνοι, μεγάλοι άνθρωποι με παιδική καρδιά, ενήλικες που κούρσεψαν την συνειδησιακή και πιστωμένη πίστη και γονυπετείς μπουσουλούν θυσιαστικά κι αυτοί πάνω από την ζεστή και ''ανθοφορούσα'' φάτνη. Ο Χειμώνας της γέννησης του μικρού Εμμανουήλ είναι η Άνοιξη της ανάστασης του Κόσμου, εκεί που τα ξερά ρύκια και τα αειθαλή θυμάρια μετουσιώνονται σε μυρωμένες πασχαλιές και πολύχρωμους πανσέδες.
Το σπήλαιο της Βηθλεέμ είναι το ενδεικτικό σύμβολο της θυσιαστικής ταπεινότητας και της θεοδώρητης πτωχείας. Ειλικρινά μακάριοι όσοι εννοήσουν, πως στα πέτρινα χρόνια που εγκολπώνουμε την ένδεια, τον ευτελισμό και την ταπείνωση, αυτά είναι καθαρτικοί και λυτρωτικοί κρουνοί θαυμαστής και χορηγημένης μετανοίας! Πως η μυστηριακή ζωή του ορθοπραττούντος Ορθοδόξου επιδιώκει την πτωχεία, ως ολική απεξαρτητοποίηση από υλικές και κοσμικές έξεις, φρονεί την ταπεινότητα ως το θεικό αντίδοτο στην διεφθαρμένη οίηση και απελευθερωμένη, ακηδεμόνευτη και χειραφετημένη καθαγιάζεται εξολοκλήρου από την ενδοεκκλησιαστική μετάνοια.
Η θεατρικά υποκινούμενη, υποκριτική μας ''καλοσύνη'' προς τους αναξιοπαθούντες αδελφούς μας -μόνο κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες- είναι δείγμα γραφής μιας τυπολατρικής, εθιμοτυπικής και εμπνευσμένης αφροσύνης στον κοσμικό και ψευδεπίγραφο κόσμο των ψευτοχριστουγέννων της Disneyland και του Santa Claus. Ολόκληρη η Σαρρακοστή των Χριστουγέννων είναι σπουδή και μαθητεία στην είδηση της Γέννησης, προσευχητική επιβολή επί των δεσμωτικών παθών μας, σάλπισμα αντίστασης στην έκπτωτη ζωή μας, εξαγορευτική απελευθέρωση και κοινωνίας αγάπης μπρος στο θυσιαστικό δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας.
Δεύτε ίδωμεν λοιπόν αδελφοί, που εγεννήθη ο Χριστός! Ας Τον ψάξουμε στους απόκρυφους κρύπτες της καρδιάς μας, εκεί που χρόνια αποθησαυρίζαμε τα έργα και ημέρες του διαβόλου και φτιάξαμε έναν άφρονο, σχιζοειδή και διεφθαρμένο άνθρωπο, που σήμερα καταρρέει καταθλιπτικά στα λήμματα της αποστασίας. Εύχεσθε!
''...Ο Χειμώνας της γέννησης του μικρού Εμμανουήλ
είναι η Άνοιξη της ανάστασης του Κόσμου,
εκεί που τα ξερά ρύκια και τα αειθαλή θυμάρια
μετουσιώνονται σε μυρωμένες πασχαλιές και πολύχρωμους πανσέδες.
Το σπήλαιο της Βηθλεέμ είναι το ενδεικτικό σύμβολο της θυσιαστικής ταπεινότητας
και της θεοδώρητης πτωχείας.
Ειλικρινά μακάριοι όσοι εννοήσουν, πως στα πέτρινα χρόνια που εγκολπώνουμε
την ένδεια, τον ευτελισμό και την ταπείνωση,
αυτά είναι καθαρτικοί και λυτρωτικοί κρουνοί θαυμαστής και χορηγημένης μετανοίας!
Πως η μυστηριακή ζωή του ορθοπραττούντος Ορθοδόξου επιδιώκει την πτωχεία,
ως ολική απεξαρτητοποίηση από υλικές και κοσμικές έξεις,
φρονεί την ταπεινότητα ως το θεικό αντίδοτο στην διεφθαρμένη οίηση
και απελευθερωμένη, ακηδεμόνευτη και χειραφετημένη
καθαγιάζεται εξολοκλήρου από την ενδοεκκλησιαστική μετάνοια...''
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Υπέροχο.
ΑπάντησηΔιαγραφή