ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 13 Μαρτίου 2017

Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΤΕΡΟΖΥΓΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ





''...Θέλω να εκφράσω τις εγκάρδιες ευχαριστίες μου προς τον Παναγιώτατο Οικουμενικό μας Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο (...) 
 τον Πατριάρχη του Γένους και της Ρωμηοσύνης, 
τον Πατριάρχη της μεγάλης λαμπρής Πατριαρχίας, 
τον Πατριάρχη, ο οποίος αποτελεί τομή στην ιστορία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, 
έτσι ώστε πλέον θα ομιλούμε 
για την «προ Βαρθολομαίου εποχή» και την «μετά Βαρθολομαίον εποχή»...''


''...Συνεπώς, το να βρισκόμαστε στο μικρό ποίμνιο, 
το μόνο, το οποίο δεν πρέπει να επικαλούμεθα είναι το μέγεθος του ποιμνίου, 
διότι η χάρις του Θεού ηθέλησε 
ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στη συνέχεια να βρεθεί σε αυτή την Πόλη με ένα ελάχιστο Ορθόδοξο ποίμνιο, 
μικρότερο και από αυτό της επισκοπής Σασίμων, 
όμως το ποίμνιο αυτό των Ορθοδόξων Χριστιανών τη στιγμή που η Πόλη είχε κατακλυστεί από τους Αρειανούς 
έγινε η κυρίαρχη εν Αγίω Πνεύματι δύναμις, 
όχι μόνο της Κωνσταντινουπόλεως, αλλά και της Αυτοκρατορίας...''

Τάδε έφη ο Μητροπολίτης Αρκολοχωρίου κ. Ανδρέας της καινοτόμου Εκκλησίας της Κρήτης εκφωνώντας πανηγυρικό λόγο στον ναό της Αγίας Τριάδος, που βρίσκεται στην κοινότητα Σταυροδρομίου της Κων/πολης. Και καλά οι επίδοξοι μακαρισμοί, οι πομπώδεις ζητοκραυγές και οι επεύφημοι λόγοι προς το πρόσωπο του ''ομοφρονούντος'' συνοικουμενιστή πατριάρχη είναι κατανοητοί κατά την άτυπη, δεοντολογική σύμπνοια της κοινής άφρονης και αιρετικής ετεροζυγίας. 


Όμως το -κραυγαλέα- ατυχές παράδειγμα του να παραλληλίσει, να αντιστοιχίσει και τελικώς να συνταυτίσει το ελάχιστα μικρό ποίμνιο των Ορθοδόξων στην Αρειανοκρατούμενη Κωνσταντινούπολη, με το σημερινό ποίμνιο της ολικά Οικουμενιστικοκρατούμενης και αιρετικά ''μακελεμένης'' Πόλης αποτελεί ''πανηγυρικά'' διαπομπευόμενη και διεγνωσμένη βλασφημία κατά την περάφραση της παροιμίας ''Αιρετικός, αιρετικού μάτι δεν βγάζει''! 


Οι πάλαι ποτέ Αρειανιστές, εκκλησιαστικοί άρχοντες αποτελούν εις εκ των προγόνων των σημερινών Συγκρητιστών της Πόλης και κατ' αντιστροφήν, οι σημερινοί Πανθρησκειακοί Οικουμενιστές θα ήταν τον 4ο αιώνα μ.Χ. οι ''παλαίμαχοι'' διώκτες και φονταμελιστικά διεστραμμένοι κήρυκες της Ανομίας! Αν ο Άγιος Γρηγόριος είχε ν' αντιμετωπίσει με αρκούντως, περίσσιο θάρρος και ομολογιακή δεινότητα την δογματική διαστροφή του Αρείου σχετικά με την φύση του Χριστού μας, σήμερα θα έπρεπε να υπερθεματίσει δογματικά κατά της αμετατανόητης, Παγχριστιανικής Αιρετικοφροσύνης του ''ίνα πάνες εν ώσιν!'' 


Δόγμα, που όλοι οι αιρετικοί Πατριάρχες μετά τον Μελέτιο Μεταξάκη και προεξάρχοντος του -ασυζητητί- ασυναγώνιστου στην συγκρητιστική παλαίστρα πατριάρχη Αθηναγόρα υπηρέτησαν με αυθεντική, ταγματική υποταγή και ''εγνωσμένης αξίας'' τεκτονική πιστότητα! Ποτέ μέχρι σήμερα και ουδείς εκ των πνευματικά εκφυλισμένων Οικουμενιστών του διαβεβλημένου Φαναρίου δεν επιχείρησε να αναιρέσει τον δογματικό αυτισμό της Παγχριστιανικής Ενότητας, χωρίς την αυτονόητη Μετάνοια των τραγικά νοούμενων αμετανοήτων! Αυτό τους καθιστά έτι περισσότερο επικίνδυνους, ανερυθρίαστους και σε διατεταγμένη υπηρεσία ''εκκλησιαστικούς'' λαθρεπιβάτες! 


Τα πέτρινα και άγονα χρόνια που λειτουργούσε ο Άγιος Γρηγόριος στην ''Αναστασία,'' ένα απλό σπίτι που μετέτρεψε σε λειτουργική εκκλησία, οι Αρειανιστές που επικρατούσαν στην πλειονότητά τους στην Κων/πολη -κληρικοί και λαικοί- πήγαιναν και πετούσαν πέτρες την ώρα της Θείας Λειτουργίας και προσπαθούσαν να γκρεμίσουν ακόμη και την σκεπή της εκκλησίας. Αν σήμερα, σε κάποιο απόμερο σοκάκι της Πόλης λειτουργούσε αντιοικουμενιστής, Ορθόδοξος ιερέας, κανονικά αποτειχιζόμενος και εκκλησιαστικά αντικοινωνικός προς τους Θρησκευτικούς Συγκρητιστές του Φαναρίου, δεν είναι σίγουρο, αν μια μεσαιωνική και έκρυθμη ''πυρά'' θανάτου θα αρκούσε για να κατευνάσει τις αντορθόδοξες και φονταμελιστικές διαβολές τους. 


Γιατι, η συχνά - πυκνά αναδυομένη σπέκουλα του φονταμελισμού που εκτοξεύεται από τους καινοτόμους νεωτεριστές της θρησκευτικής παγκοσμιοποίησης, κατά του μικρού ποιμνίου των αληθινά Ορθοδόξων δεν είναι τίποτα άλλο από το alter ego της εγνωσμένης διγλωσσίας τους, το άλλο πρόσωπο της δογματικής ετεροζυγίας τους! Άλλωστε αυτοαναιρούνται κι αυτοί οι ίδιοι, αν γνώριζαν, τι ήταν σαν κίνημα ο φονταμελισμός και από ποιο προτεσταντικό παραμάγαζο ξεκίνησε... Παραδοσιακά, ο κάθε -ισμός της Αίρεσης διέστρεφε αντίστροφα την Εκκλησιαστικη Ιστορία, εξέτρεφε ευπαθή και ''δυσκοίλια'' πάθη κατά των Πατερικής Διδασκαλίας και στρεφόταν με μένος λατίνου σταυροφόρου κατά των Ορθοδόξων ζηλωτών της Πίστης. 


Το αυτό επιχειρούν και σήμερα: την επαναφορά της Εκκλησιαστικής Τάξης στα τεκταινόμενα του 1ου αιώνα, εξαλείφοντας, αναιρώντας και διαγράφοντας την Εκκλησιαστική Παράδοση της πατερικής διδασκαλίας, που ήρθε να ολοκληρώσει, να τεκμηριώσει και να ομογενοποιήσει την ίδια την διδασκαλία του Χριστού μας. Γι' αυτόν τον λόγο, αμφότεροι ''εκκλησιαστικοί'' ετεροδιδάσκαλοι μετατρέπονται εκούσια σε συσταυρωτές, αφηνιασμένους Χριστομάχους και αναγάγουν μέσα από έναν ενοποιημένο, αιρετικό Πολυσυλλεκτισμό πολλών ''Χριστών,'' έναν ''Χριστό'' της Παγκοσμιοποίησης, της Συλλογικότητας και εντέλει της Τεκτονικής Στοάς! 


Έναν ''μαγειρεμένο'' και ''διαχριστιανικά'' πασπαλισμένο, κοσμοκράτορα ''Χριστό,'' σαν κι αυτόν, που ''διαπαιδαγωγούν'' τα μέλη τους οι δύστηχοι θαμώνες της Στοάς στο Ηράκλειο της Κρήτης, του ''Μίνωα,'' εκ του οποίου πλείστοι, ετεροζυγούντες, θρησκευτικοί συγκρητιστές κόλλησαν τα τελευταία ένσημα της άρδην συνταξιοδότησής τους με το αύριο. Εύχεσθε!



Μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις·
τίς γάρ μετοχή δικαιοσύνῃ καί ἀνομίᾳ; 
τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; 
τίς δέ συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελίαλ; 
ἢ τίς μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου; 
τίς δέ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετά εἰδώλων; 
ὑμεῖς γάρ ναός Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθώς εἶπεν ὁ Θεός ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καί ἐμπεριπατήσω, 
καί ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καί αὐτοί ἔσονταί μοι λαός. 
διό ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, 
καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε, κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, 
καί ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καί ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱούς καί θυγατέρας, 
λέγει Κύριος παντοκράτωρ.



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF