ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 4 Απριλίου 2017

ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ: ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ




Από γραπτή μαρτυρία, δημοσιευμένη σε βιβλίο και αναπαραχθείσα ΕΔΩ

αναδημοσιεύουμε την γραπτή ομολογία ενός Χειρούργου Ουρολόγου 

σχετικά με τον Οικουμενιστή Πατριάρχη Αθηναγόρα. 

Αποκαλύπτει, 

πως ο ίδιος ο Πατριάρχης του εκμυστηρεύθηκε, 

ότι ποτέ δεν υπήρξε κρυφό σχολειό, 

ενώ αμφισβητεί οφθαλμοφάνερα κι ευτήν την ίδια την κήρυξη της επανάστασης του '21 

από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό! 

Μας θυμίζει αναμφιβόλως 

την ίδια ''γραμμή πλεύσης'' με αυτήν του σημερινού παναιρετικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, 

που είχε μιλήσει για την ''υπέροχη συμβίωση των 400 χρόνων,'' 

δήλωση που ποτέ δεν διαψεύθηκε.

Το κείμενο που ακολουθεί, ''αναπαράγεται'' αυτούσιο, 

όπως δημοσιεύθηκε στον ανωτέρω Ιστότοπο.


''...Ο διακεκριμένος καθηγητής Ουρολογίας γιατρός Γιάννης Αρ. Παυλάκης από τα Χανιά (1917-2005), πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση ως ανθυπίατρος του ΕΛΑΣ και λόγω της πατριωτικής του δράσης η Χούντα δεν αναγνώρισε την εκλογή του ως καθηγητή. 


Ίδρυσε το «Απολλώνιο Θεραπευτήριο» και το 2003 εξέδωσε, δυο χρόνια πριν φύγει, από τις εκδόσεις Φιλιππότη το αυτοβιογραφικό βιβλίο με τίτλο «Με το πλοίο Φρίντομ ταξίδι ζωής», με πρόλογο του στενού του φίλου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, το οποίο έτυχε επαινετικής κριτικής από την «Ελευθεροτυπία» (9/9/2003). 


Από τα γραφόμενά του καταλαβαίνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν κεντρώο πατριώτη και Δημοκράτη, γιατρό πολλών προσωπικοτήτων (Καφαντάρη, Ιμπν Σαούντ, πατριάρχη Αθηναγόρα κλπ) φίλο και γιατρό και του στρατηγού Πλαστήρα, που λέει την αλήθεια χωρίς σκοπιμότητες, προς όλες τις κατευθύνσεις. Το Πάσχα του 1964, η κυβέρνηση του Γ.Παπανδρέου τον έστειλε να εξετάσει τον Αθηναγόρα στην Κωνσταντινούπολη. 


Μεταξύ άλλων ο γιατρός μεταφέρει (σελ.186) και τα παρακάτω λόγια του σοφού πατριάρχη, πρώην αρχιεπισκόπου Αμερικής, που διέθετε οικουμενική αντίληψη των πραγμάτων και υπήρξε σαν δεύτερος Παλαιολόγος, με κεντρικό κίνητρο θέλω να πω την επιβίωση του πατριαρχείου, εμπνευστής και πρωταγωνιστής της ιστορικής επαναπροσέγγισης της Ανατολικής Εκκλησίας με τη μεγάλη και πανίσχυρη Εκκλησία της Ρώμης, από την οποία αποσχίστηκε το 1054.



«…Πάρε γιατρέ μου παράδειγμα τα τεράστια ψεύδη που γράφει η Ιστορία 

την οποία διδάσκονται τα παιδιά μας για να συντηρούν το μίσος εναντίον των Τούρκων. 

Θέλεις ένα χονδρό παράδειγμα. 

Το κρυφό σχολειό. 

Μα δεν υπήρξε ποτέ κρυφό σχολειό. 

Βέβαια εκείνα τα χρόνια σε πολλά χωριά δάσκαλοι ήταν οι παπάδες και 

αν δεν υπήρχαν αίθουσες διδασκαλίας, δίδασκαν στις εκκλησίες. 

Μα όχι κρυφά. 

Εδώ μέσα στην Πόλη υπήρχε η Μεγάλη του Γένους Σχολή και τόσα άλλα ελληνικά σχολεία. 

Ξέρω καλά ότι μόνο στο νομό Θεσσαλονίκης υπήρξαν άνω των χιλίων ελληνικά σχολεία. 

Και μετά εκείνη η περίφημη ορκωμοσία στην Αγία Λαύρα από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, 

ουδέποτε έγινε γιατρέ μου. 

Όλα είναι ψέματα. 

Μα και τόσα άλλα για να συντηρούν το μίσος μεταξύ των δυο λαών…».''



Οικουμενιστής Πατριάρχης Αθηναγόρας


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF