Όπως αναφέρεται στην επίσημη ιστοσελίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου:
''Τό Ὀρθόδοξον Κέντρον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἱδρύθη κατ' Ἰούνιον τοῦ 1966.
Οἱ σκοποί του,
ὡς διαγράφονται εἰς τόν Πατριαρχικόν καί Συνοδικόν Τόμον ἱδρύσεως, συνίστανται:
– Εἰς τήν πληροφόρησιν τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου τῆς Δύσεως, καί εἰδικώτερον τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης, σχετικῶς πρός τήν ὀρθόδοξον λατρείαν καί τήν Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν, παράδοσιν καί Θεολογίαν.
– Εἰς τήν ἐπί τόπου μελέτην τῆς Θεολογίας καί τοῦ πνευματικοῦ βίου τῶν ἄλλων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν.
– Εἰς τήν ἐξυπηρέτησιν τῶν ἐπαφῶν μεταξύ τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί τήν διά τοῦ τρόπου τούτου προώθησιν τῆς ὀρθοδόξου ἑνότητος.
– Εἰς τήν προαγωγήν τοῦ οἰκουμενικοῦ πνεύματος διά τῆς καλλιεργείας τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδοξίας πρός ἄλλας Χριστιανικάς Ἐκκλησίας καί Ὁμολογίας μέ στόχον τήν προώθησιν τῆς διαχριστιανικῆς ἑνότητος''.
Κάτι εις τύπον ''ιερού θυσιαστηρίου,'' όπου μια εκμορντενισμένη, καλλιτεχνική αλχημεία έχει πάρει την θέση της παραδοσιακής, βυζαντινής αγιογραφείας, ένας ''Παντοκράτωρ Θεός'' -αντί της Πλατυτέρας- που περισσότερο θυμίζει αυτοσχέδια, ρωμαιοκαθολική προσωπογραφεία και η συνύπαρξη της Παλαιάς με την Καινή Διαθήκη, όπου ο σχηματικός σουρεαλισμός με την γήινη χρωματογραφία παραπέμουν περισσότερο σε ιλουστρασιόν ένθετο της ''Σκοπιάς'' ή σε ακαλαίσθητη τετραχρωμία της ενχώριας, παπικής Ουνίας!
Ο -εκ Νορβηγίας- Λουθηρανός Όλαφ Φίκσε Τβέιτ, πρόεδρος του ''Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών'' αποτελεί έναν τακτικό θαμώνα εκ του ''πλουραλιστικού αποχριστιανισμού'' της έκπτωτης Δυτικής Ευρώπης, που μαζί με τον προκάτοχό του Μεθοδιστή Σάμιουελ Κόμπια από την Κένυα και τον ''Ευαγγελιστή'' Κόνραντ Ράιζερ της Δυτικής -τότε- Γερμανίας ''κοσμούν'' δια της παρουσίας τους το -πολυχημικά εμπνευσμένο- διαχριστιανικό μωσαικό αυτού του μηχανορραφικά κατασκευασμένου δι-αιρετικού κέντρου, που λειτουργεί ως θεοσοφικός αποστακτήρας της εωσφορικής μωρίας των σύγχρονων ασεβούντων προς την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.
Πόσο ευτυχισμένος -δήθεν εν Χριστώ- μπορεί να αισθάνεται αυτός ο άνθρωπος, που φέρει τον τίτλο του Οικουμενικού Πατριάρχη και κατάφερε από την αναρρίχησή του το Φθινόπωρο του 1991 στον Θρόνο της Κων/πολης -μαζί με τους ασεβείς, περιφρονητές και ασελγείς προκατόχους του Μελέτιο, Αθηναγόρα και Δημήτριο- μέχρι σήμερα να διαμελίσει, να κακοποιήσει, να σκυλεύσει και να βυσσοδομήσει το πνεύμα της Ορθοδοξίας, που αποτελεί -αποκλειστικά και μόνο αυτή- την Εκκλησία του Τριαδικού Θεού μας; Είναι εκ τους παραβατικά, παραφραστικά και παραπλανητικά νοούμενους ''ορθοδόξους,'' που μια αγία, ασκητική και ιεραποστολική μορφή της εποχής μας, ο αείμνηστος και Ορθοδοξότατος Γέρων Ανδριανός ο Σιναίτης αποκαλούσε ''Κοσμοκράτορες Λύκους'' μη φειδομένους του ποιμνίου!
Ο ''αδελφός Αλοίς και άλλοι ''συμμμοναστές'' του, όπως ο κύριος της φωτογραφίας εκ του οικουμενιστικού κοινοβίου του Taize της Γαλλίας, του πρώτου ''διαχριστιανικού κοινοβιακού χωνευτηρίου'' του τεκτονικού Οικουμενισμού αποτελούν έτερους συχνούς επισκέπτες του ''ορθοδόξου κέντρου(?) του Σαμπεζύ, που έρχονται προκειμένου να... ''μαθητεύσουν'' στο πνεύμα και τη σπουδή της ''Ορθόδοξης Γραμματείας''...! Εφεξής ο δαιμονοκρατούμενος μετασχηματισμός του εσβησμένου και πνευματικά παρηκμασμένου Φαναρίου σε ένα τεκτονικά μορφοποιημένο εντευκτήριο με υπόμνηση κάποιας απόμακρης και επινοημένης Χριστοήθειας, θα θυμίζει στους παρερχόμενους πιστούς της, πως -αλίμονο- μπορούν να συνυπάρξουν και με τον Χριστό και με τον Διάβολο. Αυτή θα είναι και η επική νίκη του Θρησκευτικού Συγκριτισμού: πως οι πιστοί θα είναι μέλη της Πανθρησκείας του Αντιχρίστου, οι ίδιοι όμως θα πιστεύουν πλανερά, πως είναι μέλη της Εκκλησίας του Χριστού!...
Μπροστά οι παπικές μοναχές και πίσω οι ''ορθόδοξες''! Αλίμονο! Θα ξέφευγε ο μοναχισμός από τις... ''αλτρουστικές'' μεθοδεύσεις του ποντίφηκος της Πόλης; Εδώ 19 μονές του Αγίου Όρους μνημονεύουν τον Οικουμενιστή Πατριάρχη και ''ορθοδοξότατες, πνευματικές μορφές,'' όπως ο Βατοπεδινός Εφραίμ, ο Σιμωνοπετρίτης Ελισσαίος, ο Κουτλουμουσιανός Χριστόδουλος, ο ψευδοΕσφιγμενίτης και μοιχεπιβάτης Βαρθολομαίος, ο Διονυσίου Πέτρος ή ο Γρηγοριανός Χριστόφορος αναπέμουν διθυραμβικούς ύμνους και μελίρρυτα άσματα προς τον παναιρετικό πριστάμενό τους! Δυστηχισμένες μοναχικές μορφές που θυμίζουν κάτι από τον οικουμενιστικό βίο της γεροντίσσης Γαβριηλίας, ''ακριβές παράδειγμα προς μίμηση'' για κάθε νεόκοπη μαθήτρια της αγαπολογίας και του έκπτωτου, αιρετικού αποχριστιανισμού.
Ο κ. Βασίλειος Φειδάς, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, οικουμενιστής με... ''πρωτόκολλα και περγαμηνές'' είναι ο κοσμήτορας του Ινστιτούτου Μεταπτυχιακών Σπουδών Ορθοδόξου Θεολογίας του Ορθοδόξου Κέντρου του Σαμπεζύ.
Στο βιβλίο του: ''Οι ιεροί Κανόνες στη ζωή της Εκκλησίας'' διαβάζουμε τα εξής:
''Μετά από αιώνα ολόκληρον ορθοδόξου συμμετοχής εις την Οικουμενικήν Κίνησιν και παρουσίας ημίσεος αιώνος εις το Παγκόσμιον Συμβούλιον Εκκλησιών, δεν διαπιστούται ικανοποιητική πρόοδος εις τον πολυμερή μεταξύ των Χριστιανών Θεολογικόν Διάλογον.
Αντιθέτως το χάσμα μεταξύ Ορθοδόξων και Προτεσταντών γίνεται μεγαλύτερον λόγω της αυξήσεως των αναλόγων τάσεων εν τοις κόλποις ωρισμένων Προτεσταντικών Ομολογιών''.
Το ''δεν διαπιστούται ικανοποιητική πρόοδος εις τον Θεολογικόν Διάλογον'' φυσικά δεν εννοεί ο γράφων την εννοούμενη, φυσιολογική μετάνοια πάντων των αιρετικών και την άρδην προσχώρησή τους στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, αλλά τις δυσχέρειες και δυσλειτουργίες προς την φύρδην μίγδην ολική ομεγενοποίηση και ομοταξία πάντων των Αιρέσεων στην νέα Οικουμενιστική Εκκλησία της Νέας Εποχής!
Εν κατακλείδι, το τύποις πατριαρχικό, ''ορθόδοξο κέντρο του Σαμπεζύ'' αποτελεί φυτώριο παλαιών μανιχαιστικών δοξασιών, κοιμητηριακό χωνευτήριο πάντων των εν δύσει ευδοκιμούντων Αιρέσεων και φυσικά παπόφιλο και παπογενές σπουδαστήριο της Νέας Τάξης.
Και η Αίρεση του Παπισμού καταδικασμένη από πολλές οικουμενικές συνόδους,
όπως η μεγάλη Σύνοδος του 879 της Κωνσταντινούπολης,
γνωστή και ως Ογδόη Οικουμενική, δεχθείσα το Σύμβολον άνευ της προσθήκης του Φιλιόκβε,
εδογμάτισε:
''Πάντες ούτω φρονούμεν, ούτω πιστεύομεν.
Τους ετέρως παρά ταύτα φρονούντας ή έτερον όρον αντί τούτου προβαλέσθαι τολμώντας,
τω αναθέματι καθυποβάλλομεν.
Ει τις παρά τούτο το ιερον Σύμβολον τολμήσειεν έτερον αναγράψασθαι ή προσθείναι ή αφελείν και όρον ονομάσαι αποθρασυνθείη,
κατάκριτος και πάσης χριστιανικής ομολογίας απόβλητος.
Εί τις τοίνυν, εις τούτο απονοίας ελάσας,
τολμήσειεν έτερον εκθέσθαι Σύμβολον και όρον ονομάσαι ή προσθήκην ή αφαίρεσιν
εν τω παραδεδομένω ημίν παρά της αγίας και οικουμενικής εν Νικαία το πρώτον μεγάλης Συνόδου ποιήσαι,
ανάθεμα έστω!''
Αντισταθείτε λοιπόν στα οικουμενιστικά κελεύσματα,
στις διαχριστιανικές κουρούνες,
στον τεμαχισμό και την ''παστερίωση'' της Ορθοδοξίας,
στους εφήμερους, διαμορφωτές και διαχρονικούς Ουνίτες, Πατριαρχικούς τε Παπικούς,
αντισταθείτε στις επιθανάτιες, δαιμονοβλανείς συμμαχίες των Αιρέσεων
και των κοινωνούντων με αυτές.
Μείνετε πιστοί στο Σύμβολο της Πίστεως
και όσα οι Οικουμενικές Σύνοδοι και η διδασκαλία των Πατέρων μας εθέσπισε!
Εύχεσθε!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου