ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΩΤΕΙΟΥ ΤΗΣ ΕΚΠΤΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΣΕΒΕΙΑΣ





(Συνέχεια εκ του προηγουμένου)


Ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης περί του Πρωτείου του Πάπα


Από καθαρά πρακτική άποψη, λόγω ελλείψεως χρόνου, 

θα εστιάσουμε την προσοχή μας μόνον στο φλέγον θέμα, τότε και σήμερα, 

του Πρωτείου του Πάπα. 

Ο Άγιος Συμεών διευκρινίζει, 

ότι ''δεν είναι αναγκαίο να αντιλέγομε στον ισχυρισμό των Λατίνων 

ότι ο Επίσκοπος Ρώμης είναι πρώτος, διότι αυτό δεν βλάπτει την Εκκλησία. 

Ας μας δείξουν μόνο 

ότι αυτός ακολουθεί την Πίστη του Πέτρου και των διαδόχων του 

και τότε ας έχει όλα τα προνόμια του Πέτρου 

και ας είναι πρώτος και κορυφή στην κεφαλή όλων και ανώτερος (άκρος) αρχιερεύς''32. 

Αν ο Πάπας ασπαστεί την Πίστη των Ορθοδόξων προκατόχων του, 

''θα είναι αποστολικός αρχιερέας και πρώτος έναντι όλων των άλλων και θα υπαχθούμε σε αυτόν... 

Αν όμως δεν είναι διάδοχος εκείνων των Αγίων στην πίστη, 

δεν είναι ούτε ως προς τον θρόνο. 

Και όχι μόνο δεν είναι ούτε αποστολικός, ούτε πρώτος πατέρας, 

αλλά είναι και αντίθετος σε αυτούς και διαφθορέας και εχθρός των Αποστόλων''33. 

Αντίθετα ο Άγιος Συμεών επαινεί την Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης, 

διότι οι παραδόσεις της θεσπίστηκαν όχι από ένα Αρχιερέα, 

αλλά από Σύνοδο Αρχιερέων από όλο τον κόσμο. 

Αυτό αποτελεί την όντως αποστολική πρακτική, 

διότι ούτε ο Απόστολος Πέτρος, ούτε κανείς άλλος αποφάσιζε μόνος του, 

όπως φαίνεται καθαρά μέσα στην Καινή Διαθήκη, 

παρά από κοινού μαζί με τους άλλους34. 


Ο Άγιος αρνείται επίσης την λατινική αρχή ότι ''η πρώτη έδρα δεν κρίνεται υπό ουδενός'', διότι ακόμη και ο Πατριάρχης κρίνεται ''υπό της μεγάλης Συνόδου''35. Η ανωτάτη αυθεντία στην Εκκλ Αν οι Λατίνοι, όπως ο Πέτρος, ο οποίος αρνήθηκε τον Χριστό και επανόρθωσε την άρνησή του, μετανοήσουν και επιστρέψουν στην Ορθόδοξη Πίστη, τότε και μόνον θα καταστούν ικανοί να στηρίξουν τους αδελφούς τους, ως πρωτοκάθεδροι πλέον στην τιμή και την αγάπη39. Στην Πατερική σκέψη δεν εμφιλοχωρεί κανενός είδους οικουμενιστική συγχώνευση, κοινωνία ή οικονομία. 


Η σωτηρία των αιρετικών έγκειται στην εν μετανοία επιστροφή τους στην Αλήθεια της Ορθοδοξίας, από όπου εξέπεσαν.ησία ανήκει στην Σύνοδο και ακόμη και ο Πατριάρχης υπόκειται εις αυτήν. Το δυτικό δόγμα του Αλαθήτου του Πάπα και όχι απλώς της Ρωμαικής Εκκλησίας, αποτελεί προιόν του Λατινικού Μεσαίωνος και όχι της Αδιαιρέτου Εκκλησίας της πρώτης χιλιετίας36. Ο δε Άγιος Συμεών λοιπόν, ως άριστος εκφραστής της Ορθοδοξίας, αποδέχεται ένα είδος Πρωτείου του Πάπα (επ' ουδενί λόγω Αλάθητο!), ερμηνευμένο όμως με βάση την Ορθόδοξο Εκκλησιολογία, δηλαδή όχι πρωτείο πγκοσμίου δικαιοσύνης, ούτε υπονομευτικό της Συνοδικότητος της Εκκλησίας38. Ο έλεγχος και η ομολογία του Αγίου Συμεών αποβλέπουν σε κάτι πολύ μεγάλο και ιερό: στην Μετάνοια των Λατίνων!


α7. Ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης περί Ιουδαισμού και Ισλαμισμού


Πώς όμως ο Άγιος Συμεών, ως αυθεντικός εκφραστής του Πατερικού πνεύματος της Ορθοδοξίας, βλέπει τα δύο μονοθειστικά θρησκεύματα Ιουδαισμό και Ισλαμισμό; Ο Ιουδαισμός απρρίπτει την πίστη σε Τριαδικό Θεό, ενώ η Τριαδικότης του Θεού προκηρύσσεται40, έστω και κάπως συνεσκιασμένα41, στην Παλαιά Διαθήκη. Σε αυτήν προτυπώνονται τα Θαύματα, η Αναμαρτησία και το Πάθος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αλλά και όλα όσα συμβαίνουν στην εποχή της Χάριτος42. Στην ζωή, την λατρεία και στα Μυστήρια της Εκκλησίας όλα γίνονται με πνευματικό τρόπο, επιτελούνται Θαύματα στο όνομα του Χριστού για την λύτρωση των ανθρώπων από την κυριαρχία της αμαρτίας, του διαβόλου και του θανάτου, και ασκούνται οι αρετές από τους πιστούς Χριστιανούς43. Ο Άγιος Συμεών διακρίνει τον Ιουδαισμό από την Παλαιά Διαθήκη. 


Διότι αυτή είναι η Βίβλος της Εκκλησίας και παραπέμπει στην Καινή Διαθήκη, στο δόγμα της Αγίας Τριάδος, στον Κύριο Ιησού Χριστό κλπ. Ο Ιουδαισμός δεν είναι θρησκεία της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά μια ψευδοθρησκεία, η οποία θεμελιώνεται στην εσφαλμένη ερμηνεία της Παλαιάς Διαθήκης44. Ως προς το Ισλάμ, ο Άγιος Συμεών ασχολείται αρκετά εκτενώς45. Περιγράφει τον Μωάμεθ, ο οποίος θεωρείται ως ο μεγάλος προφήτης του Ισλάμ, με τα μελανότερα χρώματα. Το Ισλάμ αρνείται επίσης το δόγμα της Αγίας Τριάδος. Η άρνησις του Υιού σημαίνει άρνηση του Πατρός, ενώ η άρνησις της Αγίας Τριάδος σημαίνει άρνηση του μόνου αληθινού Θεού. Άλλωστε στο Ισλάμ, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός θεωρείται μεν μεγάλος προφήτης, όχι όμως και Θεός. Για τον λόγο αυτό, οι οπαδοί του Ισλάμ χαρακτηρίζονται ώς άθεοι και ''εθνικοί'' και θεωρούνται συγγενείς ως προς την απιστία και την θεομαχία με τους Ιουδαίους46. 


Ως προς το χονδροειδές γνωστό και πρόχειρο επιχείρημα των Μωαμεθανών έναντι του Χριστιανισμού, ότι εάν ο Θεός έχει Υιό θα πρέπει να έχει και γυναίκα, ο Άγιος απαντά ότι αυτό δεν ισχύει, διότι τόσο ο Πατέρας όσο και ο Υιός είναι άυλοι και ασώματοι47. Ο Άγιος κρίνει αυστηρά και την ισλαμική ηθική, την οποίαν αποκαλεί ανομία και ''ασελγείας πλήρωμα''48. Επικρίνει την πολυγαμία και άλλες ασελγείς πράξεις και αντιπαραθέτει έναντι τούτων την παρθενία και την μονογαμία των Χριστιανών, ως απόδειξη ανωτερότητος του Χριστιανισμού. Θεωρεί δε ιδιαίτερα αποτρόπαιο το γεγονός ότι το Ισλάμ φαντάζεται ακόμη και τον παράδεισο ως τόπον, όπου θα κυριαρχούν τα σαρκικά πάθη49. Επίσης, επικρίνει την επιθετική και πολεμοχαρή τακτική των οπαδών του Ισλάμ και τους κατηγορεί για φόνους, ληστείες και απαγωγές, χωρίς ίχνος οίκτου για τα θύματά τους ή ακόμη και για τους συγγενείς τους50. 


Δύο δε από αυτά τα αρνητικότερα στοιχεία του Ισλάμ, κατά τον Άγιο, είναι συναφώς η θεωρία του ''ιερού πολέμου'', ως και η επικύρωσωσις του θεσμού της δουλείας. Έναντι πάντων τούτων, οι πιστοί Χριστιανοί καλούνται από τον Άγιο, όχι μόνον σε διατήρηση πάση θυσία της Πίστεως και ακράδαντη εμμονή εις αυτήν, αλλά και σε θαρραλέα Ομολογία της έως και αυτής της θυσίας και του μαρτυρίου αν χρειασθεί.


Οι εμπειρίες στα άλλα θρησκεύματα και η αξιολόγησίς τους


Ο Άγιος Συμεών ασχολείται επίσης και με το ζήτημα των εμπειριών των πιστών των άλλων θρησκευμάτων. Αυτές, όχι μόνον δεν προσιδιάζουν στις αληθινές και πραγματικές θείες Εμπειρίες στον Χριστιανισμό, αλλά και αντιτίθενται σε αυτές51. Δεν υπάρχουν ''κοινές εμπειρίες'' Χριστιανισμού και άλλων Θρησκειών. Στον Ισλαμισμό ειδικώς, ο Μωάμεθ ήταν υποχείριο των δαιμόνων, οι προσευχές εντός αυτού είναι μόλυσμα και συνιστούν βλασφημία, διότι στην πραγματικότητα, οι οπαδοί του ''δεν προσεύχονται, αλλά θεομαχούν''52. Μεταξύ Χριστιανισμού και θρησκειών, ακόμη και των μονοθειστικών (Ιουδαισμού και Ισλαμισμού), χάσμα μέγα κείται, έστω και αν δυνάμεθα να εντοπίσουμε πιθανά θετικά στοιχεία σε αυτές. 


Για τον λόγο τούτο, η άποψις του Οικουμενιστού αρχιεπισκόπου Αλβανίας κ. Αναστασίου (Γιαννουλάτου), ως και τίνων άλλων ομοιδεατών του, ότι το θέμα της τοποθετήσεως του Χριστιανισμού έναντι των άλλων θρησκειών είναι ''ζήτημα θεολογούμενον'', ή ότι ''αι θρησκείαι αποτελούν συσωρευτάς πείρας ζωής... φορτισμένους από ακτίνας της θείας αληθείας, του Ηλίου της Δικαιοσύνης, και πολλούς λαούς εβοήθησαν να έχουν φως, έστω και ανταυγείας φωτός, εις τον δρόμων των''53, κρίνονται ως αντιπατερικές και αντορθόδοξες. Οι θρησκείες του κόσμου, έστω και αν αυτό ηχεί παράξενα στις ημέρες μας, είναι εκφράσεις και μορφές ''αθείας''. Ακόμη και οι μονοθειστικές, κατά τον Άγιο Συμεών, οι οποίοι αρνούνται τον Θεό ως Αγία Τριάδα, είναι ''εντελώς άθεοι''54. 


Πράγματι, ''ο μη πιστεύων εις τον Χριστόν, ου πιστεύει Θεώ''55, κατά την επιγραμματική έκφραση του Αυτοκράτορος Ιωάννου Καντακουζηνού. Όλες όμως οι δυσάρεστες διαπιστώσεις, δεν πρέπει να οδηγούν σε κανενός είδους μισανθρωπία, μισαλλοδοξία ή ξενοφοβία. Ο Άγιος Συμεών προτρέπει το Ποίμνιό του ευλαβώς: ''τους δε ασεβείς (αλλοθρήσκους) να τους ταλανίζετε (να τους θρηνείτε). πρέπει βέβαια και αυτούς να τους ελεήτε και να προσεύχεσθε στον Θεό για την επιστροφή τους. διότι έργο των ευσεβών είναι να προσεύχονται υπέρ αυτών που τους διώκουν και τους κατατρέχουν''56. Σε άλλη δε ευκαιρία, τονίζει το χρέος να προσευχόμαστε γι΄αυτούς και να τους αντιμετωπίζουμε με κατανόηση και αγάπη567.



α9. Σύγχρονες αντιπατερικές και αντορθόδοξες ενέργειες


Πόσο όμως απέχει η τοποθέτηση αυτή 

από τις πολύ πρόσφατες δηλώσεις και ενέργειες του Οικουμενιστού πατριάρχου Βαρθολομαίου 

έναντι των Εβραίων και των Μωαμεθανών! 

Στα τέλη του περασμένου Οκτωβρίου, 

κατά την επίσημη επίσκεψή του σε εβραική συναγωγή της Νέας Υόρκης, 

ο κ. Βαρθολομαίος έκλεισε την ομιλία του ως εξής: 

''ας πιασθούμε από τα χέρια όχι μόνο για να προσευχηθούμε, 

αλλά και σε ένδειξη αλληλεγγύης. 

Το χρωστάμε στο Θεό μας, στους κοινούς Πατριάρχες μας, Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ, 

σε όλους εμάς και στον κόσμο''58.

 Την δε επομένη, σε ομιλία του, στην έδρα της εταιρείας Coca Cola 

και απευθυνόμενος στον Μουσουλμάνο Πρόεδρό της και στην σύζυγό του, 

κατέκλεισε ως εξής: 

''Έχω ένα μικρό αναμνηστικό. Μικρό και σπουδαίο. 

Αναμνηστικό για την Δάφνη και τον Μουχτάρ. 

Αυτό είναι το Άγιο Κοράνιο. 

Το ιερό βιβλίο των μουσουλμάνων αδελφών μας''59. 

Επρόκειτο για απλές κατ΄ιδίαν φιλοφρονήσεις, 

ή για δημόσιες διακηρύξεις, ενώπιον του κόσμου παντός, 

οι οποίες ουδεμίαν απολύτως σχέσιν έχουν με την Αγιοπατερική Πίστη και Παράδοση, 

αλλά και είναι άντικρυς αντίθετες προς Αυτήν; 

Όντως, το χάσμα στο οποίο καταπίπτουν οι αιρετικοί Οικουμενισταί είναι αβυσαλέο!



Παραπομπές:


32. PG 155, στλ. 120Β: Διάλογος εν Χριστώ..., ΚΓ΄(απόδοσις π. Δ.Μ.).
33. Αυτόθι, στλ. 120CD.
34. π.Δημήτριος Μπαθρέλλος, ενθ΄ανωτ., σ. 410.
35. PG 155, στλ. 884D: Αποκρίσεις προς τινας ερωτήσεις Αρχιερέως ηροτηκότος αυτόν, Ερώτησις ΛΕ' .
36. π. Δημήτριος Μπαθρέλλος, ενθ΄ανωτ., σ. 411 (υποσημ).
37. Άλλωστε, ως γνωστόν, η ''Πέτρα'' (Ματθ. ιστ΄18), επί της οποίας οικοδομείται η Εκκλησία, είναι η Ομολογία του Αποστόλου Πέτρου και όχι το πρόσωπό του (βλ. PG 155, στλ. 133CD, 796D).
38. π. Δημήτριος Μπαθρέλλος, ενθ΄ανωτ., σ. 412.
39. Βλ. PG 155, στλ. 100C-D: Διάλογος εν Χριστώ..., Κεφ. ΙΘ΄: Κατά Λατίνων.
40. PG 155, στλ. 52C-57A: Διάλογος εν Χριστώ..., Κεφ. Θ΄: Τα ευαγγελικά κατά Σαβελλίου. Ταύτα δε κατά Ιουδαίων και των λοιπών αθέων εθνών.
41. PG 155, στλ. 793C-D: Ερμηνεία... εις το... Θείον και Ιερόν Σύμβολον.
42. PG 155, στλ. 337ΑΒ: Κεφ. ΡΚΘ΄: Περί του Αγίου Ναού και της τούτου Καθιερώσεως.
43. Συμεών Θεσσαλονίκης, Έργα Θεολογικά, Επιστολή προς Παύλον, Κριτική Έκδοσις μετ΄Εισαγωγής υπό David Balfour, έκδ. ΠΙΠΜ, Ανάλεκτα Βλατάδων 34, Θεσσαλονίκη 1981, σ. 140-156.
44. π. Δημήτριος Μπαθρέλλος, ένθ΄ανωτ., σ. 138.
45. π. Δημήτριος Μπαθρέλλος, ένθ΄ανωτ., σ. 339 ε.
46. PG 155, στλ. 80D: Διάλογος εν Χριστώ..., Κεφ. ΙΔ΄: Κατά εθνών.
47. Συμεών Θεσσαλονίκης, Έργα θεολογικά, Επιστολή στηρικτική..., ενθ΄ανωτ., σ. 116, κ΄7-8.
48. PG 155, στλ. 77D: Διάλογος εν Χριστώ..., Κεφ. ΙΔ΄: Κατά εθνών.
49. π. Δημήτριος Μπαθρέλλος, ενθ΄ανωτ., σ. 343.
50. π. Δημήτριος Μπαθρέλλος, ενθ΄ανωτ., σ. 344.
51. π. Δημήτριος Μπαθρέλλος, ενθ΄ανωτ., σ. 347.
52. PG 155, στλ. 941C-D: Αποκρίσεις..., Ερώτησις ΟΘ΄.
53. π. Δημήτριος Μπαθρέλλος, ενθ΄ανωτ., σ. 348 (υποσημ. 61).
54. PG 155, στλ. 65C: Διάλογος εν Χριστώ..., Κεφ. Ι΄: Περί του Μονογενούς Υιού και Θεού και του Αγίου Πνεύματος.
55. PG 154, στλ. 516C: Κατά Μωαμεθανών, Απολογία ΙΙΙ, κ΄η΄.
56. Συμεών Θεσσαλονίκης, Έργα Θεολογικά, Επιστολή στηρικτική..., ενθ΄ανωτ., σ. 131, κ΄20.
57. PG 154, στλ. 37Β: Διάλογος εν Χριστώ..., Κεφ. Α΄: Κατά αθέων και ότι έσται Θεός.
58. Περιοδ. ''Παρακαταθήκη'', τ. 69/Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2009, σ. 21.
59. Αυτόθι. Τα δύο αυτά συμβάντα κυκλοφορούν ευρέως μαγνητοσκοπημένα στο Διαδίκτυο. Για την ευθύνη των εξ' ορθόδων Οικουμενιστών στον κατάκριτο εκτροχιασμό της Διαχριστιανικής Οικουμενικής Κινήσεως προς την Διαθρησκειακή κατεύθυνση, βλ. Ιερομονάχου Κλήμεντος Αγιοκυπριανίτου, Η συμβολή και ευθύνη των ορθοδόξων Οικουμενιστών στο διαθρησκειακό άνοιγμα, Αθήνα 1999, σσ. 104. 


Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου του Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
<<ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ>>
Ομιλίες σε Εκδηλώσεις - Εισηγήσεις - Διαλέξεις - Άρθρα,
Εκδόσεις Γεώργιος ΧοροζίδηςΦυλή Αττικής 2017, σελ. 41-47.


Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF