ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2018

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ




Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω!



Με βαθύ το σεβασμό στους ήρωες 

που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδας μας 

και με περισσή την αγάπη σε αυτήν, 

γράφω τα παρακάτω ιστορικά αδιαμφισβήτητα γεγονότα 

ως ένας από τους πολλούς της χώρας μας, 

θέλοντας να μεταφέρω προβληματισμό και αφύπνιση στο Ορθόδοξο Ελληνικό ποίμνιο που διακονώ, 

με την ευχή και τη προσδοκία να γίνουν περισσότερες οι φωνές διαμαρτυρίας 

για τη μεγάλη προδοσία που βιώνει η Ελλάδα μας. 

Χρόνια ακούμε από τα Μέσα Ενημέρωσης 

ότι το νεοσύστατο κράτος των Σκοπίων διεκδικεί 

ως παιδί της το Μέγα στρατηλάτη των Ελλήνων, τον Αλέξανδρο τον Μακεδόνα. 

Ιστορικά είναι αποδεδειγμένο και αδιαμφισβήτητο 

ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ο Μακεδών, ήταν Έλληνας 

και μάλιστα με βαθύτερη καταγωγή από το Άργος της Πελοποννήσου. 

Αργείοι άποικοι ήταν οι πρόγονοί του από την πλευρά του πατέρα του Φιλίππου, 

«πρόπαππος επί Μαρδονίου υπήρξεν Αλέξανδρος ο Αμύντου, 

του δε Αλεξάνδρου τούτου έβδομος πρόπαππος υπήρξεν Περδίκκας Τημενίδης, 

ελθών εξ’ Άργους εις την Μακεδονίαν», 

όπως σημειώνει ο ιστορικός Ηρόδοτος και πιστοποιεί η επιστημονική κοινότητα.


Γιος του Φιλίππου Β’ και της Μυρτάλης της Ηπειρώτισσας πριγκίπισσας, η οποία ύστερα από τη νίκη του Φιλίππου στους Ολυμπιακούς Αγώνες -που μόνον Έλληνες είχαν δικαίωμα συμμετοχής- ονομάστηκε Ολυμπιάδα, μαθητής του μεγάλου αρχαίου Έλληνα φιλοσόφου Αριστοτέλη και συνεπώς γνήσιος Έλλην, έχων άριστη ελληνική παιδεία, με «θρυλική καταγωγή» από τον Αχιλλέα και τον Ηρακλή, δεν ήταν απλώς Έλλην, αλλά περήφανος Έλλην! Το 336 π.Χ. το Συνέδριο της Κορίνθου, ανακηρύσσει τον Αλέξανδρο «στρατηγό αυτοκράτορα της Ελλάδος», Ηγεμόνα της Πανελλήνιας Συμμαχίας -αξίωμα που μόνο σε Έλληνα μπορούσε να δοθεί- για την εκστρατεία εναντίον των Περσών, διαχρονικών εχθρών των αρχαίων Ελλήνων. 


Με το γεγονός αυτό σχετίζεται αναφορά στην Παλαιά Διαθήκη (Α΄ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ, Κεφ. Α’ στιχ. 1 - 10) «Και εγένετο μετά το πατάξαι Αλέξανδρον τον Φίλιππον τον Μακεδόνα, oς εξήλθεν εκ της γης Χεττειείμ, και επάταξε τον Δαρείον βασιλέα Περσών και Μήδων και εβασίλευεν αντ’ αυτού πρότερος επί την Ελλάδα… Και εβασίλευεν Αλέξανδρος έτη δώδεκα και απέθανε…». «Ο Αλέξανδρος δηλαδή, ο υιὸς του Φιλίππου, ο Μακεδών, έπειτα από την νίκην του εναντίον των Περσών, κατά την οποίαν ενίκησε τον βασιλέα των Περσών και των Μήδων Δαρείον, εξώρμησεν από την χώραν των Χετταίων και έγινε βασιλεύς αντί εκείνου εις τας χώρας αυτάς, αφού προηγουμένως είχε ανακηρυχθεί βασιλεύς ολοκλήρου της Ελλάδος…» 


Αλλά και στην Καινή Διαθήκη (Πράξεις των Αποστόλων, Κεφ. Ιστ στιχ. 9) ο Ευαγγελιστής Λουκάς, αναφέρει ότι στο όραμα που είδε ο Απόστολος Παύλος «ένας άνδρας Μακεδόνας στεκόταν όρθιος, και τον παρακαλούσε λέγοντάς του: Πέρασε στη Μακεδονία και βοήθησέ μας». Η περιοδεία του Αποστόλου Παύλου η οποία ακολουθεί, αφορά στη Μακεδονία, τη μία, την Ελληνική. Πέρα λοιπόν από την επιστημονική τεκμηρίωση, η αναφορά στα θεόπνευστα αυτά βιβλία, καθιστά αδιαμφισβήτητη την ιστορία. Πλήθος αναφορών για το πρόσωπο αυτό γίνονται και από τους Αγίους Πατέρες, αλλά και από αρχαίους ιστορικούς και φιλοσόφους. Ο Αλέξανδρος είναι αυτός που διέδωσε με την εκστρατεία του τον Ελληνικό πολιτισμό και τα Ελληνικά γράμματα στην Ανατολή. Μέλημά του ήταν η εξάπλωση της Ελληνικής γλώσσας. 


Αυτοί που σήμερα διεκδικούν -με ανεκδιήγητο θράσος για τα διεθνή δεδομένα- την οιαδήποτε ιστορική συσχέτιση με τον Έλληνα Στρατηγό και στρατηγιστή, οι Σκοπιανοί, μιλούν Σλάβικα, μια γλώσσα που ήρθε στην περιοχή των Βαλκανίων χίλια χρόνια μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Το κομμάτι αυτό, της έως πρότινος Γιουγκοσλαβίας, τα σημερινά Σκόπια, που διεκδικεί την ιστορική αυτή ονομασία «Μακεδονία» και μάλιστα κατ’ αποκλειστικότητα, αποτελούσε μέρος της τεράστιας αυτοκρατορίας που είχε δημιουργήσει ο Μέγας Αλέξανδρος και που εκτείνονταν από την Αίγυπτο ως την Συρία και το Αφγανιστάν. Ο Έλληνας Στρατηγός ίδρυσε πόλεις και δημιούργησε εκπαιδευτικά ιδρύματα, επιγραφές των οποίων σώζονται μέχρι σήμερα, γραμμένες βέβαια στα Ελληνικά και οι οποίες βρίσκονται στις πιο απομακρυσμένες χώρες στα βάθη της Ανατολής. 


Οι κάτοικοι της περιοχής εκείνης, διοικούνταν από τον Έλληνα - Μακεδόνα Βασιλιά, αλλά δεν έγιναν ποτέ Μακεδόνες ή Έλληνες, όπως Μακεδονικός δεν ονομάστηκε κανένας από τους λαούς που διοικούνταν από τον Αλέξανδρο στο πλαίσιο της αυτοκρατορίας. Το κράτος-μόρφωμα δημιουργήθηκε πριν από 26 χρόνια, όταν το 1991 μέρος της τότε Γιουγκοσλαβικής χώρας αυτονομήθηκε. Έκτοτε, διεθνή συμφέροντα ενισχύουν μία άνευ προηγουμένου προπαγάνδα ενάντια στην ιστορία, ενάντια στην αλήθεια. Με τη χρήση πάντα της Σλαβικής γλώσσας των Σκοπιανών, στοιχείο οξύμωρο και απόδειξη που τους αυτό-αναιρεί, οι Σκοπιανοί, κάτοικοι της περιοχής από το 7ο αιώνα μ.Χ. και μετά (καμία σύνδεση, σχέση δεν υφίσταται με τον Μακεδόνα Έλληνα Βασιλιά) δημιουργούν χαρτονομίσματα, χάρτες, ημερολόγια και επικοινωνούν με κάθε τρόπο ψευδείς πληροφορίες που αλλοιώνουν την ιστορία. 


Κάνουν σημαία τους τον ήλιο της Βεργίνας (αρχαιοελληνικό σύμβολο) και αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες, πράξη «βλάσφημη» εις βάρος της ιστορίας, της επιστήμης που βασίζεται στην έρευνα, τη μελέτη για την απόδειξη της αλήθειας. Η παραχάραξη της ιστορίας, στην οποία επιδίδονται αυτοί και οι συνεργοί τους, υπηρέτες διεθνών συμφερόντων, είναι πράξη εγκληματική, εφόσον συνιστά ψεύδος και μάλιστα με θλιβερές συνέπειες. Ο σφετερισμός της ιστορίας από εποίκους μιας περιοχής που ως «πέρασμα» και κατάκτηση συνδέεται με την ιστορία και το όνομα του Έλληνα βασιλιά, και μάλιστα μια ιστορία που διαδραματίστηκε χίλια χρόνια πριν την εποίκηση των Σλαβικών αυτών στοιχείων στην περιοχή, συνιστά καθαρή απάτη. Πολύ δε περισσότερο, όταν η ιστορία συνδέεται με τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό και την παγκόσμια ιστορία. 


Συμβαίνει ωστόσο όπως φαίνεται, όταν οι λαοί αυτοί ούτε ιστορία διαθέτουν, ούτε παρελθόν, ούτε ταυτότητα, δεν υφίστανται δηλαδή εθνικά και ιστορικά! Όπως αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, καταδιώκουν την πίστη μας και την Ορθοδοξία μας, έτσι καταδιώκουν και την ιστορία μας, τους αγώνες μας, τις καταβολές μας, τους εθνικούς μας ήρωες, τις ρίζες μας, τα πρότυπά μας, την ταυτότητας μας, το όνομά μας, την ύπαρξη μας. Και δεν είναι η πρώτη φορά που βάλλονται τα βόρεια σύνορα της χώρας μας και η βαριά κληρονομιά που μας συνδέει με τη Μακεδονία μας. Η Μακεδονία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το Έθνος των Ελλήνων και την νεότερη ιστορία μας. Δεν ξεχνάμε τους αγώνες των προγόνων μας από τη δεκαετία του 1870, αλλά και νωρίτερα, όταν άρχισαν να κινούνται απειλητικά οι Βούλγαροι ενάντια στους Έλληνες της Μακεδονίας. 


Μετά την πραξικοπηματική προσάρτηση της Ανατολικής Ρωμυλίας, η Ελλάδα μας μπήκε για άλλη μια φορά σε ένα πόλεμο ετών με σκοπό την αντιμετώπιση της βάρβαρης βουλγαρικής επίθεσης και βέβαια την αποτροπή της διαστρέβλωσης της ιστορικής αλήθειας. Μέσα από τους Μακεδονικούς Αγώνες και τις θυσίες Ελλήνων Μακεδονομάχων απ’ όλη την Ελλάδα, την Κρήτη, τη Μάνη, τη Στερεά, ακόμη και την Κύπρο, του Ελληνικού στρατού, αλλά και εθελοντών, γράφτηκε άλλο ένα μέρος της Ελληνικής ηρωικής ιστορίας. Έχουμε χρέος και ευθύνη, οι σημερινοί Έλληνες, να αντισταθούμε και τώρα, όπως και τότε, κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνος, όπως αντισταθήκαμε στις φασιστικές διαθέσεις των υπαίτιων του Β Παγκοσμίου Πολέμου, όπως αντισταθήκαμε στον τουρκικό ζυγό, όπως ιστορικά αντιστεκόμαστε ως Έλληνες, ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι, ως άνθρωποι υπεύθυνοι, ευσυνείδητοι. 


Το γεγονός αυτό αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, δεν απασχολεί μόνον εμάς, τους Έλληνες που διαμένουμε στη χώρα αυτή, αφορά στην ομογένεια, τον οικουμενικό Ελληνισμό, τους ακαδημαϊκούς και την επιστημονική κοινότητα σ΄ όλο τον κόσμο. Θα ήταν πραγματικά πρωτοφανές και απαράδεκτο εκ μέρους της διεθνούς κοινότητας, να επιτρέψει σήμερα, στο κράτος των Σκοπίων, να συμμετέχει ως μέλος σε διεθνείς Οργανισμούς και Ενώσεις με όνομα κλεμμένο και ταυτότητα πλαστή.


Θα ήταν θλιβερό, μια τέτοια ανέντιμη και ανήθικη πράξη 

να συνδεθεί με κάτι τόσο ηρωικό και μεγάλο, 

όπως το όνομα και την καταγωγή του μεγάλου Έλληνα Στρατηγού, 

αυτού που έζησε και πολέμησε για τη διάδοση του Ελληνικού πνεύματος. 

Σε μια τέτοια περίπτωση θα επαναστατούσε η ίδια η Ελληνική γη, 

η αιματοβαμμένη από πατριώτες που την αγάπησαν και θυσιάστηκαν γι' αυτήν, 

τους οποίους έχει στα σπλάχνα της! 

Σήμερα, βρισκόμαστε πάλι μπροστά σε έναν άλλου είδους «Μακεδονικό Αγώνα» 

στον οποίο οφείλουμε να ανταποκριθούμε με θάρρος, γενναιότητα και αγάπη για την πατρίδα. 

Έναν αγώνα που χρωστάμε στις γενιές που θα έρθουν, 

αλλά και στους ήρωες της Ελληνικής ιστορίας, 

έναν αγώνα που να τιμά τη μνήμη του ίδιου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, 

του Κολοκοτρώνη, του Παύλου Μελά. 

Αγαπητοί εν χριστώ αδελφοί, 

η εκχώρηση του ονόματος Μακεδονία σε οιονδήποτε και με τον οποιονδήποτε τρόπο, 

συνιστά προδοσία! 

Δεν θα το επιτρέψουμε!



Εκ της ιστοσελίδας της Ιεράς Μητρόπολης Αττικής και Βοιωτίας της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών ΕΔΩ.


† ο Αττικής καί Βοιωτίας Χρυσόστομος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF