ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2018

ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

 



Εις τους αίνους της Κυριακής της Τυρινής ψάλλουμε το Ιδιόμελο: 

Τό στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέωκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, 

ἀναζωσάμενοι τόν καλόν τῆς Νηστείας ἀγῶνα, 

οἱ γάρ νομίμως ἀθλοῦντες, δικαίως στεφανοῦνται, καί ἀναλαβόντες τήν πανοπλίαν τοῦ Σταυροῦ, 

τῷ ἐχθρῷ ἀντιμαχησώμεθα, ὡς τεῖχος ἄῤῥηκτον κατέχοντες τήν Πίστιν, 

καί ὡς θώρακα τήν προσευχήν, καί περικεφαλαίαν τήν ἐλεημοσύνην, ἀντί μαχαίρας τήν νηστείαν, 

ἥτις ἐκτέμνει ἀπό καρδίας πᾶσαν κακίαν. 

Ὁ ποιῶν ταῦτα, τόν ἀληθινόν κομίζεται στέφανον, 

παρά τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως. 


Είναι πολλοί οι πνευματικοί και οι γεροντάδες, οι οποίοι συμβουλεύουν τα πνευματικά τους παιδιά να μην ανησυχούν για την κατάσταση στην Εκκλησία μετά την σύνοδο της Κρήτης. Είναι πολλοί αυτοί που νανουρίζουν τον πιστό λαό ώστε να κοιμάται τον «βαθύ ύπνο» απέναντι στα «πεπραγμένα» και κακώς «θεσμοθετημένα» της συνόδου του Κολυμπαρίου. Είναι πολλοί οι πνευματικοί πατέρες που δεν δέχονται ούτε λέξη πάνω στο φλέγον θέμα του θεσμοθετημένου πλέον οικουμενισμού, αλλά συνιστούν μόνο προσευχή με την δικαιολογία, ότι αυτά είναι μόνο για τους Ιεράρχες !!! 


Μάλιστα «ιδιόμορφη γερόντισσα», απ’ αυτές που ούτε καλόγριες είναι, ούτε σε μοναστήρι κανονικό μένουν… συμβούλευσε πριν λίγες μέρες, πνευματική μου θυγατέρα με τα εξής λόγια: «Αχ αδελφούλα μου Ιωάννα, μη… μην ασχολείσαι με αυτά… θα χάσεις την ψυχούλα σου… Εσύ μόνο προσευχή!!». Ας έλθουμε λοιπόν στο παραπάνω τροπάριο. Εισερχόμενοι στο στάδιο των αρετών αυτοί που θέλουν να είναι «νόμιμοι αθλητές» ποια όπλα προτρέπει ο υμνωδός να χρησιμοποιήσουν; Ναι… αναζωσάμενοι τον καλόν της νηστείας αγώνα…. Ναι… αναλαβόντες την πανοπλίαν του Σταυρού…Πως όμως θα αντιπαρατεθούν στις επιβουλές του εχθρού; Βέβαια.. φορώντας ως θώρακα την προσευχή.. Βέβαια.. φορώντας ως περικεφαλαία την ελεημοσύνη.. Βέβαια..έχοντας στο χέρι ως «μάχαιραν».. την νηστεία..


Αλλά καλά μου παιδιά στον πόλεμο αυτόν τον πνευματικό.. μετράει πρώτα-πρώτα το κάστρο, πάνω στο οποίο θα πατάμε. 

Το κάστρο πάνω στο οποίο θα οχυρωθούμε. 

Και ποιο είναι αυτό το κάστρο; 

Ο υμνωδός προτρέπει… «ὡς τεῖχος ἄῤῥηκτον κατέχοντες τήν Πίστιν». 

Κάστρο και τείχος άρρηκτο λοιπόν η Πίστη μας. Ποια Πίστη όμως; 

Οποιαδήποτε πίστη, ή μόνο η αληθινή, έτσι όπως παραδίδεται από τους Άγιους Πατέρες της Εκκλησίας μας; 

Δυστυχώς η σύνοδος της Κρήτης δεν μπορεί να θεωρηθεί ακόλουθη των Οικουμενικών Συνόδων. 

Είναι αποδεδειγμένο πλέον ότι ανέτρεψε τα θέσμια και τις παρακαταθήκες των Αγίων Πατέρων. 

Όσοι λοιπόν εισέλθουμε στο στάδιο των αρετών ας κάνουμε έλεγχο. 

Το κάστρο πάνω στο οποίο μας τοποθετούν οι «σύγχρονοι» νεο-πατέρες της Εκκλησίας, είναι το «άρρηκτο τείχος της Ορθοδοξίας»; 

Είναι το «άρρηκτο τείχος της Ορθοδοξίας», όταν το τείχος αυτό δομείται από όλες τις μετα-πατερικές αθλιότητες; 


Και εκείνοι βέβαια έχουν δικαίωμα μέσα στο σκοτάδι του οικουμενιστικού τους παροξυσμού να λένε ότι θέλουν. Εμείς όμως δεν πρέπει να ελέγξουμε πάνω σε τι είδους τείχος θα πατάμε για να αντιμετωπίσουμε τις επιθέσεις του εχθρού; Καλά μου παιδιά την Κυριακή που έρχεται, την Κυριακή της Ορθοδοξίας, θα φωνάξουμε μαζί με τους Άγιους Πατέρες της εβδόμης οικουμενικής συνόδου: «Αύτη η πίστις των Αποστόλων, Αύτη η πίστις των Πατέρων, Αύτη η πίστις των Ορθοδόξων, Αύτη η πίστις την Οικουμένην εστήριξε». 

Ας ρωτήσουμε αυτούς που μετείχαν και αυτούς που υπέγραψαν τα κείμενα της Κρήτης. 

Είναι σύμφωνοι με την Ορθόδοξη Πίστη όταν ονόμασαν τους βλάσφημους και αιρετικούς παπικούς, Εκκλησία; 

Είναι σύμφωνοι με την Ορθόδοξη Πίστη όταν ονόμασαν Εκκλησία αυτούς που δεν προσκυνούν την «Άχραντον εικόνα του Κυρίου»; 

Και στο κάτω-κάτω της γραφής είναι σύμφωνοι με την Ορθόδοξη Πίστη, όταν δέχονται εν ώρα Θείας Λειτουργίας τους «αιρετικούς παπικούς και προτεστάντες» να παρίστανται θρασύτατα ενώπιον των Αγίων Μυστηρίων; 

Η απάντηση είναι ένα γιγαντιαίο όχι. 

Αυτοί λοιπόν οι μετα-πατέρες και μεταπατερικοί… οι ακολουθούντες ως τυφλοί την πομπή του φρικτού οικουμενισμού… ας κοιτάξουν να μετανοήσουν… 

Και βέβαια είναι σαφές ότι δεν μπορούν να γίνονται κριτές των Ορθοδόξως φρονούντων έναντι της παναιρέσεως του οικουμενισμού, αγωνιστών πατέρων.
Καλό αγώνα.



Αναδημοσίευση εκ του ιστολογίου ''Ακτίνες''. 
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Η φωτογραφία ανήκει στην σελίδα του f.b. ''Ιερά Μονή Εσφιγμένου''.


 π. Φώτιος Βεζύνιας


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF