ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2018

ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΕΝΤΟΣ,''ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ'' ΕΚΤΟΣ,''ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ'' ΕΝΤΟΣ - ΕΚΤΟΣ - ΚΑΙ ΕΠΙ ΤΑ ΑΥΤΑ'' ΕΟΡΤΑΖΟΥΝ...




Επί τη εορτή της Α' Κυριακής των Νηστειών, γνωστής ως Κυριακής της Ορθοδοξίας μεταφέρουμε ένα μικρό απόσπασμα επιστολής του σύγχρονου Αγίου και εξορίστου Ομολογητή της Ορθοδοξίας μας Χρυσοστόμου Καβουρίδη, θέτοντας παράλληλα τρία βασικά ερωτήματα προς προβληματισμό και μόνο: 

α. Τη αυτή ημέρα είναι δυνατόν να την εορτάζουν οι σχίστες, ετεροδιδάσκαλοι, φύσει και θέσει παναιρετικοί Οικουμενιστές, που σκήλευσαν και σύλησαν το σώμα της Εκκλησίας μετατρέποντάς την σε διοικητική κοινότητα αιρετικών δοξασιών και νεοδογματικών αλχημειών;

β. Τη αυτή ημέρα είναι δυνατόν να την εορτάζουν και οι κοινωνούντες με την συγκρητιστική αίρεση των εσχάτων, που ενώ ηχηρώς και μεγαλοφόνως την απορρίπτουν και την καταδικάζουν, ωστόσο βρίσκονται σε πλήρη εκκλησιαστική κοινωνία μαζί της;

γ. Τη αυτή ημέρα είναι δυνατόν να την εορτάζουν και νεοαποτειχιζόμενοι ή νεοαποτειχισθέντες που συντάσσονται ανέξοδα και ανερυθρίαστα με την ημερολογιακή καινοτομία, επιχειρώντας ουσιαστικά  διάκριση μεταξύ ''πλημμελημάτων'' και ''εγκλημάτων'' μιας παναίρεσης όπως είναι ο Οικουμενισμός;  

Ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Συρρακουσών και Αγίας Τριάδος Αβέρκιος της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς αναρωτιόνταν; 

''Είναι οι όροι ''χριστιανός'' και ''ορθόδοξος'' ακριβείς εις τους χρόνους μας; 

Για να απαντήσει: ''Εσχάτως, ο όρος «Ορθόδοξος» έχει επίσης παύσει εις μεγάλον βαθμόν να εκφράζῃ αυτό που σημαίνει, διότι ακόμη και εκείνοι οι οποίοι, ενώ εις την πραγματικότητα έχουν αποστατήσει από την γνησίαν Ορθοδοξίαν και έχουν γίνει προδόται της Ορθοδόξου Πίστεως και Εκκλησίας, εξακολουθούν να αυτοαποκαλώνται «Ορθόδοξοι»!... 

Εύχεσθε!

                                                                                   

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ



''...Κατόπιν πάντων τούτων ερωτώμεν τους λογίους και διανοουμένους ορθοδόξους 'Ελληνας· ποιοι εξυπηρετούν την εθνικήν ενότητα και ιδεολογίαν, οι Ιεράρχαι εκείνοι, οίτινες διά του Παπικού εορτολογίου, ου μόνον διέσπασαν την καθόλου ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών, αλλά και διήρεσαν τους ορθοδόξους χριστιανούς εις δύο ημερολογιακάς μερίδας, ή ημείς οίτινες προσπαθούμεν να άρωμεν το αίτιον της διαιρέσεως διά της επαναφοράς του πατρίου και ορθοδόξου εορτολογίου και προς αναστήλωσιν του ορθοδόξου χριστεπωνύμου πληρώματος τής Ελληνικής Εκκλησίας; 


Ας μη παρασύρωνται οι διανοούμενοι και λόγιοι Έλληνες από τας ψευδείς και ασυνείδητους διακηρύσεις του Μακαριωτάτου, ότι το Εκκλησιαστικόν ημερολόγιον δεν έχει καμμίαν σχέσιν με την ορθοδοξίαν και την εθνικήν ιδεολογίαν, διότι ο ίδιος, ως θεολόγος και ιστορικός ωμολόγησεν ότι τούτο έχει τόσο σοβαράν εκκλησιαστικήν σημασίαν, ώστε η μονομερής τούτου μεταβολή αποτελεί λόγον Εκκλησιαστικού σχίσματος και ζημιοί σπουδαίως και τα Εθνικά συμφέροντα. 


Καί προς περισσοτέραν πίστωσιν των λεγομένων υφ' ημών παραθέτομεν την γνωμοδότησιν της προς μελέτην του Εκκλησιαστικού ημερολογίου διορισθείσης ειδικής Επιτροπής, ης Μέλος ετύγχανε και ο τότε θεολόγος Καθηγητής του Εθνικού Πανεπιστημίου, και νυν Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Χρυσόστομος Παπαδόπουλος. 



«Λαβόντες υπ' όψιν, ότι η Εκκλησία της Ελλάδος ως και αι λοιπαί ορθόδοξοι Αυτοκέφαλοι Εκκλησίαι, 

αν και ανεξάρτητοι εσωτερικώς είναι όμως στενώς συνδεδεμένοι 

προς αλλήλας και ηνωμέναι διά της Αρχής της πνευματικής ενότητας τής Εκκλησίας, 

αποτελούσαι μίαν και μόνην την ορθόδοξον Εκκλησίαν 

και συνεπώς ουδεμία τούτων δύναται να χωρισθή των λοιπών και αποδεχθή νέον ημερολόγιον 

χωρίς να καταστή Σχισματική απέναντι των άλλων. 

Όθεν και η Εκκλησία της Ελλάδος, 

όπως μεταβάλη το Εκκλησιαστικόν ημερολόγιον είναι απαραίτητον και οφείλει, ίνα μη αποσχισθή 

των λοιπών ορθοδόξων Εκκλησιών και τουθ' όπερ ου μόνον την ενότητα και αρμονίαν της ορθοδόξου Εκκλησίας 

θέλει καταστρέψει και την δύναμιν αυτής μειώσει, αλλά και από Εθνικής απόψεως είναι ασύμφορον και επιζήμιον». 


Συνεπεία δε της γνωμοδοτήσεως ταύτης εξεδόθη και επί Βασιλέως Γεωργίου του Βου και το Βασιλικόν Διάταγμα της 18ης Ιανουαρίου 1923, δι' ου αναγνωρίζεται μεν το νέον ημερολόγιον διά την Πολιτείαν, αλλά διά την Εκκλησίαν αναγνωρίζεται το ανέκαθεν καθιερωμένον Ιουλιανόν ημερολόγιον. Τοσούτων, ούτως εχόντων επαφίεται εις την ευθυδικίαν των λογίων και διανοουμένων Ελλήνων να κρίνωσι, αφ' ενός μεν την στάσιν και την πολιτείαν του Μακαριωτάτου, όστις άνευ ουδεμιάς σπουδαίας ανάγκης και σοβαρού εκκλησιαστικού και εθνικού λόγου εισήγαγε το παπικόν εορτολόγιον εν τη Εκκλησία προς σκανδαλισμόν και διαίρεσιν των Ορθοδόξων Ελλήνων, ανοίξας ούτω μίαν πυορροούσαν πληγήν εις την καρδίαν της Ελληνικής Εκκλησίας και αφ' ετέρου την στάσιν και την πολιτείαν ημών, οίτινες αγωνιζόμεθα, ίνα άρωμεν το αίτιον του σκανδάλου και της διαιρέσεως, επαναφέροντες το ορθόδοξον εορτολόγιον προς αναστήλωσιν της ορθοδοξίας και ένωσιν παντός του ορθοδόξου Χριστεπωνύμου πληρώματος της Εκκλησίας. 


Εν είδει επιλόγου προβάλλομεν εις τον Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπον τα εξής ερωτήματα: Α) Διατί αι μετά την πρώτην Οικουμενικήν Σύνοδον την καθορίσασαν την εορτήν του Πάσχα την πρώτην Κυριακήν μετά την εαρινήν πανσέληνον, ληφθείσης ως βάσεως της ισημερίας του Ιουλιανού ημερολογίου, αι λοιπαί εξ Οικουμενικαί Σύνοδοι δεν προέβησαν εις την διόρθωσιν δήθεν του λάθους του Ιουλιανού ημερολογίου μολονότι οι Πατέρες εγίνωσκον την πλημέλειαν τούτου;  Β) Διατί και μετά ταύτα, όταν ο Πάπας επειράθη να έπιβάλη το Γρηγοριανόν ημερολόγιον και εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, αι πανορθόδοξοι Σύνοδοι αι συνελθούσαι εν Κων/πόλει (1583, 1587, 1593) επί Οικουμενικού Πατριαρχάρχου Ιερεμίου του Β’ κατεδίκασαν αυτό, χαρακτηρίσασαι ως μίαν καινοτομίαν της πρεσβυτέρας Ρώμης ως παγκόσμιον σκάνδαλον και ως αυθαίρετον καταπάτησιν των θείων και ιερών Κανόνων;  



Γ) Διατί o αυτός Μακαριώτατος απεφάνθη ως θεολόγος και ιστορικός εις την έκθεσιν της προς μελέτην του ημερολογιακού ζητήματος καταρτισθείσης υπό του υπουργείου των Θρησκευμάτων επιτροπής, 

ότι η μονομερής αποδοχή νέου ημερολογίου υπό της Εκκλησίας της Ελλάδος αποτελεί λόγον σχίσματος και ζημιοί σπουδαίως και τα εθνικά συμφέροντα; 

Δ) Διατί επί Οικ. Πατριάρχου Ιωακείμ του Γ’ άπασαι αι ορθόδοξοι Έκκλησίαι απέκρουσαν το Γρηγοριανόν ημερολόγιον ως αντορθόδοξον και αντικανονικόν πρωτοστατούντος του Οικουμενικού Πατριαρχείου;  

Ε) Διατί ο Αρχιεπίσκοπος εις την εορτήν του Πάσχα έρχεται μαζί μας να εορτάση και περιμένει ημάς δύο Κυριακάς, ίνα άνοίξη μαζί μας το Τριώδιον και δεν ξεύρει ποιον Ευαγγέλιον και ποιον Απόστολον να αναγνώση κατά τας δύο ταύτας Κυριακάς, διότι δεν προβλέπει περί τούτων ο Πασχάλιος Κανών;  

ΣΤ) Διατί ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος απέκρυψε από την Σύνοδον της Ιεραρχίας την διαμαρτυρίαν, ην απηύθυνεν εις Αυτόν ως εμπνευστήν και πρωτεργάτην της ημερολογιακής καινοτομίας, ο αείμνηστος Πατριάρχης Αλεξανδρείας Φώτιος, χαρακτηρίσας αυτήν ως Δογματικώς και Κανονικώς αποκρουστέαν και απόβλητον; 


Ζ) Διατί και με ποιον δικαίωμα ο Μακαριώτατος προέβη εις την εξαφάνισιν της νηστείας των Αγίων Άποστόλων, τουθ’ όπερ γίνεται όταν το Πάσχα κατά το νέον ημερολόγιον συμπίπτη κατά Μάιον όπως εφέτος; Η) Διατί ο Μακαριώτατος και οι οπαδοί του εχωρίσθησαν, παρά την ρητήν απαγόρευσιν των θείων και ιερών Κανόνων (56ος της 6ης Οικ., 19ος της εν Γάγγρα και 17ος της εν Λαοδικεία) διά της αποδοχής του νέου ημερολογίου από τους Ορθοδόξους και συνεορτάζουσι μετά των ετεροδόξων τας εορτάς του Αγίου Δωδεκαημέρου και πάσας τας ακίνητους τοιαύτας των Αγίων Αποστόλων και της Θεομήτορος; Θ) Διατί παρέβη ο Μακαριώτατος Αποστολικάς και Συνοδικάς Διατάξεις, επενεγκών διά του νέου ημερολογίου μίαν σύγχυσιν εις τον υπό του Πασχαλίου Κανόνος καθορισθέντα ενιαύσιον Κύκλον των Κυριακών, ούτως ώστε να αγνοή ο ιερεύς ποιον Ευαγγέλιον να αναγνώση κατά τας Κυριακάς αίτινες αφηρέθησαν διά του νέου ημερολογίου μέχρι της ανοίξεως του Τριωδίου, να διαγράφει εκκλησιαστικός ακολουθίας και άλλας να αναβάλη; Ι) Διατί ο Μακαριώτατος να μη δείξη μίαν αλληλεγγύην, ένα σεβασμόν προς την γνώμην των λοιπών ορθοδόξων Εκκλησιών και δη των κατ’ Ανατολάς Πατριαρχών και εξαιρέτως του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, όπερ απεξένωσε τόσων νεοημερολογιτών προσκυνητών κατά τας Αγίας ημέρας των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων, καθ’ ας εβαπτίζοντο οι προσκυνηταί μετά του Τιμίου Σταυρού εις τον Ιορδάνην ποταμόν; ΙΑ) Διατί ο Μακαριώτατος περιεφρόνησε την απόφασιν της Ιεραρχίας, όπως θέση εις εφαρμογήν το νέον ημερολόγιον, αφού συνεννοηθή πρώτον μετά των λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών και εν έτος αργότερον από της λήψεως της αποφάσεως προς διαφώτισιν και προπαρασκευήν του Ορθοδόξου Ελληνικού λαού; 



ΙΒ) Και τελευταίον 

διατί ο Μακαριώτατος δεν εσεβάσθη την υπό την προεδρίαν Αυτού ληφθείσαν απόφασιν της Συνόδου της Ιεραρχίας, ήτις κατεδίκασε την χρήσιν δύο ημερολογίων υπό Κανονικών Ιερέων, ως πλήττουσαν εις τα καίρια την θρησκευτικήν και εθνικήν ενότητα του ορθοδόξου λαού αποφανθείσα περί τούτου ως εξής: 

«Η παραδοχή δύο τυχόν ημερολογίων έστω και αν το εν εξ αυτών θεωρηθή ημερολόγιον οικονομίας και ανοχής, αποτελεί πλήγμα καιριώτατον κατά της θρησκευτικής και εθνικής ενότητας του λαού. 

Δεν είναι δυνατόν η αυτή εορτή να εορτάζηται δις εντός δεκατριών ημερών υπό των αυτών λειτουργών, εφ’ όσον ούτοι ως χριστιανοί και Μέλη της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι υποχρεωμένοι να μετέχουν ψυχικώς άπαξ εις τα της εορτής. 

Κατά δε την δευτέραν τυχόν επανάληψιν της αυτής εορτής και πανηγύρεως θα εκινδύνευον να λαμβάνουν μέρος μηχανικώς άνευ σεβασμού προς τα τελούμενα, άνευ εσωτερικού θρησκευτικού ψυχισμού''.  



Απόσπασμα επιστολής του Αγίου Χρυσοστόμου του νέου Ομολογητή  
''ΠΡΟΣ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑΣ'', 
εκ των ''Απάντων πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου 1871-1955'', τόμος Α', κεφάλαιο 11, 
έκδοση Ι. Μ. Αγίου Νικοδήμου Ελληνικού Γορτυνίας. 
Μεταφορά στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.



Ο πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF