ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 16 Απριλίου 2018

ΠΡΟΣ ΚΥΡΙΟ ΕΥΣΤΑΘΙΟ ΜΟΣΧΟΒΙΤΗ ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ




Χριστός Ανέστη! 

Έτη θεάρεστα και εν παντί εν μετανοία.

 

Έλαβα την μακροσκελέστατη και επιτρέψτε μου εν πολλοίς -επιεικώς- βερμπαλιστική επιστολή σας και ησύχως σας γράφω τα ακόλουθα. Κατ΄αρχήν, επειδή πρόσεξα στο διαδίκτυο, πως δηλώνετε δημοσιογράφος, οφείλω να σας πω, πως δεν σας έχω ακούσει ποτέ μου στο δημοσιογραφικό ''συνάφι'' μας, 30 συναπτά έτη ενεργής δημοσιογραφίας, χωρίς βεβαίως να προτίθεμαι να σας παρουσιάσω κάποιο φίλαυτο, εγωπαθές και άχαρο βιογραφικό της ημετέρας δράσης, απλά, γιατι το βρίσκω αδιάφορο, ευτελές και ποταπό, την στιγμή που θίγετε αμιγώς θέματα πνευματικής υφής, της Ορθόδοξης Πίστης μας. 


Δεν γνωρίζω, αν έχετε κάποια σχέση με τον παλαίμαχο συνάδελφο Ιάσονα Μοσχοβίτη, με τον οποίο -επί χρόνια- είχα συνεργασθεί στην τηλεόραση κι ένα μικρό διάστημα που ανέλαβε Γενικός Διευθυντής στον νεότευκτο ΑΝΤ1 του 1990. Πέραν τούτου, μου στείλατε ''ένα κατεβατό'' επιστολή, που τα πλείστα όσα σημεία της είναι copy paste από γραπτά άλλων συγγραφέων, για να μου αποδείξετε τι; Ότι εσείς είστε πρόσφατα ''φέρελπις'' αποτειχισμένος -μη ανήκων σε καμμία σύνοδο του πατρίου ημερολογίου -άρα και ορθοδοξότατος (;)- και εμείς οι άλλοι είμαστε οι παρασυνάγωγοι, οι παραταξιακοί κι οι πλανεμένοι. 


Πρώτον θα σας πω -πράγματι με πολλή αγάπη- πως πρέπει έστω και τώρα να μάθετε να συμπυκνώνετε τον λόγο σας κατά το δυνατό βεβαίως, χωρίς να αυτοεπαναλαμβάνεστε διαρκώς, γιατι εκτός από κουραστικό είναι και αντιδημοσιογραφικό. Δεύτερον, πως αν δεν υπήρχαν οι ακαινοτόμητοι, αποτειχισμένοι, εκατοντάδες χιλιάδες Ορθόδοξοι πιστοί του 1924, σεις ακόμη σήμερα δεν θα είχατε ανακαλύψει ούτε την ''Αμερική!'' Τρίτον, πως αν είχατε να αντιμετωπίσετε το ακανθώδες, επιτακτικό -όσο και σωτήριο- ζήτημα της διαποίμανσης σχεδόν ενός εκατομμυρίου ψυχών το 1924, που απεσχίσθησαν ''ίνα μη φραγκέψουν,'' τι θα κάνατε; θα τους αφήνατε, αποίμαντους, αλειτούργητους κι ανεξομολόγητους σε καιρούς μάλιστα χαλεπούς, όπου ο εκκλησιαστικός άρχων συναγωνιζόταν τον χωροφύλακα της γωνίας σε όψιμες, κατασταλτικές και πολεμικές επιβολές; 


Με περίσσια -τόσο εκ του ασφαλούς, όσο και εκ του πονηρού- άνεση μπορείτε σήμερα βεβαίως να μιλάτε για δέκα, είκοσι, τριάντα νεοαποτειχισμένους, που βεβαίως δεν αντιμετωπίζουν (επ' ουδενί) το ζήτημα της διαποίμανσής τους, όπως οι αδελφοί τους του 1924!... Και τι κάνετε αγαπητέ αδελφέ; Βάζετε στο ίδιο καλάθι τους αιρετικούς οικουμενιστές μαζί με τους διωκόμενους και επί φυλακή προσαχθέντας -επί δεκαετίες- Ορθοδόξους Χριστιανούς του πατρίου εορτολογίου, τους ορθώς, κανονικώς και θεαρέστως αντιταχθέντας στην ημερολογιακή καινοτομία; Μα αυτό αποτελεί -το λιγότερο- εκτροχιασμό του νοός, πνευματική και ηθική ανεπάρκεια και κάποιο εγνωσμένο σύνδρομο διπολικής διαταραχής. 


Είναι αναφανδόν πασιφανές, πως η πατριαρχική εγκύκλιος του 1920 δεν αφήνει καμμία υποψία παρερμηνείας για την επί σκοπού αλλαγή μιας παράδοσης 16 αιώνων και την μορφοποίηση ενός πολιτικού ημερολογίου προς κοινό εορτασμό πασών των αιρετικών δοξασιών! Για τούτο και αυτή η πατριαρχική εγκύκλιος (η οποία έγινε βεβαίως αργότερα γνωστή) αποτελεί ουσιαστικά την ''επιβράβευση'' του αγώνα των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών για το δίκαιο του αγώνα τους! Το λοιπόν; Γιατί κόπτεσθε, γιατι οδείρεσθε και γιατι θρηνείτε με τέτοιο υπερβάλλοντα και αμετροεπή ζήλο για το ακαινοτόμητο, εκκλησιαστικό σώμα των αποκαλούντων ''Παλαιοημερολογιτών'', όταν ουσιαστικά από αυτούς τους αγωνιζομένους -λόγω και έργω- Ορθοδόξους πληροφορηθήκατε εδώ και χρόνια τους όρους αποτείχιση, ένσταση, ενίσταμαι, 15ος Κανών της Πρωτοδευτέρας, και τους περισσότερους αντιαιρετικούς λόγους των Ομολογητών αγίων μας; 


Ο σύγχρονος όσιος πατήρ Ιερώνυμος της Αίγινας, του οποίου βιβλία έβρισκε κανείς και στο βιβλιοπωλείο της Δραγατσανίου μέχρι πριν λίγα χρόνια, αποτειχίσθηκε το 1944 από την καινοτόμο Εκκλησία, αγωνιζόμενος μαζί με τους αδελφούς του Ορθοδόξους του πατρίου για να δείξει και σ' εσάς αδελφέ: 1ον: πως οι ''παλαιοημερολογίτες'' ορθώς ''διάβασαν'' τα τεκταινόμενα της δεκαετίας του 1920, όταν οι παρά φύση λατινολάγνες, φιλοφράγκικες ερωτοτροπίες είχαν ήδη ξεκινήσει έστω κι αν δεν είχαν ακόμη αυτοονομαστεί, 2ον: πως στους ''Παλαιοημερολογίτες'' ουδόλως τους ενδιαφέρει αποκλειστικά και μόνο το ''ημερολογιακό'', αλλά Ο,τιδήποτε ανατρέπει, κλονίζει και καταπίπτει από τις παραδόσεις της αγίας Εκκλησίας μας και 3ον: όταν οι ''Παλαιοημερολογίτες'' αγωνίζονται έναν σχεδόν αιώνα για να καταδείξουν, να αναδείξουν και να δακτυλοδείξουν τις διοικητικοεκκλησιαστικές, δογματικές εκτροπές είναι υπερφίαλα υπεροπτικό, αλαζονικό και φίλαυτο, κάποιοι στα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα να υποδεικνύουν σε αυτούς που μάτωσαν εν φυλακές και εξορίες, πως ο αγώνας τους ήταν εκ των ουκ άνευ...



Σήμερα όμως δεν είναι η Κυριακή του Τελώνη και του Φαρισαίου κύριε Μοσχοβίτη, αλλά του Θωμά! 

Ευχόμαστε, αφού βάλατε το δάκτυλό σας επί τον τύπον των ήλων να κατανοήσατε και του λόγου το αληθές. 


Εύχεσθε!



Επισημάνσεις:


Υ.Γ.1. Λυπάμαι που δεν δημοσιεύω την επιστολή που μου στείλατε, γιατι εκτός από κακογραμμένη και προσβλητική επί τη μνήμη των προπατόρων μου ομολογητών του πατρίου, εκκλησιαστικού εορτολογίου, που μαρτύρησαν στα πέτρινα χρόνια παποκαισαρικών καθεστώτων, θα έπρεπε ωστόσο και να αφιερώσω τουλάχιστον μισή με μία ώρα για την μετατροπή των κεφαλαιογραμμάτων σας σε μικρά και να αποχρωματίσω τις περιχαρακωμένες άσπρες, κόκκινες, κίτρινες, μπλε, φούξια και βιολετί προτάσεις σας στις συνήθεις, μαύρης γραφής.

Υ.Γ.2. Με την επιστολή σας δεν επιζητήσατε διάλογο, αλλά επιχειρήσατε να κάνετε προπαγάνδα περί της ''νεοαποτειχιζόμενης'' ιδεολογικοποίησης της Πίστης και ν΄αποδείξετε, πως είστε βασιλικότερος του βασιλέως σε θέμα Δογματικής, τα οποία οφθαλμοφάνερα δεν κατέχετε! Περιοριστείτε το λοιπόν -όπως και ο γράφων- σε ζητήματα που δύνασθε να γράψετε, αλλά κυρίως δύνασθε να σεβαστείτε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

2 σχόλια:

  1. Ικανοποιητικό! Δυστυχώς συμβαίνει αυτό καί βγάζουν και κακία. Τι να πω, ο Θεός να μας ελεησει+

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χριστός Ανέστη!
    Εξαιρετικότατο κείμενο με το οποίο συμφωνώ απόλυτα, αλλά, όπως λέει και ο σοφός λαός μας, "στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα".
    Καλή συνέχεια κ. Δημακόπουλε στο ορθόδοξο δημοσιογραφικό έργο σας!
    Ν.Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Print Friendly and PDF