ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 27 Μαΐου 2018

ΓΙΑΤΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΥΠΟΥΛΗ ΑΙΡΕΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ;




υπό Νικολάου Μάννη,
εκπαιδευτικού


Ο Οικουμενισμός ως αίρεση, όπως και αλλού έχουμε ξαναγράψει, έχει την ιδιαιτερότητα να αποτελεί αίρεση που έχει εκφραστεί τόσο από πρόσωπα εντός της Εκκλησίας (ο λεγόμενος "εξ ορθοδόξων Οικουμενισμός"), όσο και από ομάδες εκτός Εκκλησίας (Προτεσταντικός και Παπικός Οικουμενισμός, αντίστοιχα). Εμείς μιλώντας για Οικουμενισμό, αναφερόμαστε αποκλειστικά στον "εξ ορθοδόξων Οικουμενισμό", και αυτό για τους εξής λόγους: 



α) διότι πάντοτε ο αντιαιρετικός αγώνας της Εκκλησίας αφορούσε αιρέσεις που εμφανίζονταν στους κόλπους Της και απειλούσαν την ενότητά Της και την αλήθεια της Πίστεως[1], 

β) διότι και οι ίδιοι θιασώτες του "εξ ορθοδόξων Οικουμενισμού" αναγνωρίζουν (θεωρητικώς τουλάχιστον) ως αίρεση τον Προτεσταντικό και Παπικό Οικουμενισμό και γ) διότι, σε αντίθεση με τον Προτεσταντικό και τον Παπικό[2], ο "εξ Ορθοδόξων" Οικουμενισμός είναι η πιο ύπουλη αίρεση όλων των εποχών. Γιατί όμως είναι η πιο ύπουλη αίρεση όλων των εποχών; 

Διότι σε αντίθεση με τις υπόλοιπες αιρέσεις που είχαν εμφανιστεί στο παρελθόν στους κόλπους της Εκκλησίας (π.χ. Αρειανισμός, Νεστοριανισμός, Μονοφυσιτισμός κλπ.), δεν χτυπά φανερά και ξεκάθαρα κανένα Δόγμα. Δεν διδάσκει ευθέως πως ο Χριστός δεν είναι ομοούσιος με τον Θεό Πατέρα. 

Δεν ισχυρίζεται παρρησία ότι η Παναγία μας είναι Χριστοτόκος. Δεν λέει με θάρρος πως την ανθρώπινη φύση του Χριστού την απορρόφησε η θεϊκή. Δεν πολεμά και δεν καταστρέφει τις εικόνες. Δεν διδάσκει την άχρονη εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος από τον Πατέρα, ούτε θεωρεί κτιστές τις ενέργειες του Θεού. 



Στα λόγια λοιπόν ο "εξ Ορθοδόξων" Οικουμενισμός είναι "Ορθοδοξία". Αλλά μια "μασκαρεμένη Ορθοδοξία". Μια "μασκαρεμένη Ορθοδοξία" που συμμετέχει ενεργά στο λεγόμενο "Οικουμενικό Κίνημα", το οποίο αποτελεί συνεργασία των τριών μορφών του Οικουμενισμού, οι οποίες έναν και μόνο σκοπό εξυπηρετούν: την με κάθε τρόπο και κάθε κόστος "ένωση σε μια Νέα Εκκλησία"[3], υποσκάπτοντας τοιουτοτρόπως τα θεμέλια της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας! Βέβαια οι θιασώτες του "εξ ορθοδόξων Οικουμενισμού" ισχυρίζονται ότι με το "Οικουμενικό Κίνημα" απλά δίνεται η "Ορθόδοξη Μαρτυρία" και πως τάχα διδάσκουν στους ετεροδόξους την Ορθοδοξία... Αυτό όμως το έχουν διαψεύσει πανηγυρικά τα ανύπαρκτα αποτελέσματά τους στις δεκαετίες που πέρασαν. 



Να πούμε όμως και το εξής: 

Η συνειδητοποίηση ότι ο "εξ ορθοδόξων Οικουμενισμός" είναι η πιο ύπουλη αίρεση όλων των εποχών, πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε πιο συγκαταβατικά για τους απλοϊκούς αδελφούς μας που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην κοινωνία με τους φορείς της "μασκαρεμένης Ορθοδοξίας". 

Να προσπαθήσουμε με περισσότερη αγάπη και προσευχή να τους προσεγγίσουμε, να σταματήσουμε να τους κατακρίνουμε, που δεν έχουν καταφέρει να συνειδητοποιήσουν, αυτό που και εμείς μόνο χάριτι Θεού καταφέραμε, να τους διαφωτίσουμε πρώτα με τα έργα μας, και μετά με τα επιχειρήματά μας, να κατανοήσουμε, τέλος, ότι είναι θύματα και όχι θύτες.

  Είθε ο Θεός να φωτίσει τις ψυχές όλων μας και η Ορθοδοξία να νικήσει σύντομα για άλλη μια φορά το σκότος της αιρέσεως!



ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Ποτέ στην Εκκλησιαστική ιστορία δεν θα συναντήσουμε να λειτουργούν "Αντιαιρετικά Γραφεία", τα οποία να ασχολούνται με εξωεκκλησιαστικές αιρέσεις. Δυστυχώς στην εποχή μας τα λεγόμενα "Αντιαιρετικά Γραφεία" (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) ασχολούνται με τις νεοεποχίτικες σέκτες και τις άλλες εξωεκκλησιαστικές ομάδες, αλλά όχι με τον νούμερο ένα κίνδυνο, δηλαδή τον Οικουμενισμό.
[2] Τόσο ο ένας, όσο και ο άλλος είναι ξεκάθαροι. Ο μεν πρώτος με βάση τον δογματικό μινιμαλισμό ζητά μια ένωση, άνευ όρων, όλων των "πιστευόντων εις Χριστόν", ο δε δεύτερος δεν ζητά για την ενότητα τίποτε άλλο παρά την, υπό πάντων, αναγνώριση του Πάπα ως "Κεφαλής της Εκκλησίας".
[3] Βλ. Η Ψευδοσύνοδος της Κρήτης: 


Αναδημοσίευση εκ του ιστολογίου ''ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ''. 
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF