ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2018

ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΙ ΕΠΙΒΑΤΕΣ ΣΤΗ ΚΙΒΩΤΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ




Ο κοινωνικός ιστός της χώρας διαλύεται. Οι στρατιές των ανέργων συνωστίζονται με τα συντάγματα πλέον των αστέγων, των εν πτωχεία εγκαταβιούντων και των υπό εξόντωση αδυνάτων. Οι Ηρωδικοί άρχοντες σιγά και σταθερά εκποιούν τα φυσικά ''κειμήλια'' της χώρας και τρέπουν σε έναν άτυπο -προς στιγμήν- αλλά καθ' ολοκληρίαν διωγμό την Ορθοδοξία. Στο κατόπι, ο Οικουμενισμός, ως κατά βάση εωσφορικό δημιούργημα εν τω μέσω της νεοημερολογίτικης, διαβλητής νεός, αλλοιώνει το αυτό δόγμα της Ορθής Πίστης και μεταβάλλει ορθοδόξους σε αγαπολόγους Προτεστάντες και σε νεροκουβαλητές Λατίνους. 


Μέσα σ' αυτήν, την κοινωνική σηψαιμία και την πνευματική ''αιθαλομίχλη'', ο απουσιάζων ορθόδοξος πνευματικά συρρικνώνεται και ο τύποις χριστιανός, ψυχικά αποσυντίθεται. Όποιος δεν είναι ενεργό μέλος της Εκκλησίας του Θεού, με τα σωστικά Μυστήρια και τις Πατερικές καταβολές, βιώνει εκ νέου τον κίνδυνο και εισπράττει ανασφάλεια. Προτρέπουμε τους αδελφούς μας, αν και πνευματικά αδύναμοι και συμβουλευτικά ανάξιοι, ν' αποκτήσουν στενούς δεσμούς με την Εκκλησία. 


Είναι ώρες, που ο κώδων του κινδύνου κρούει υπερηχητικά και η επιβίβασή μας στην Κιβωτό της Σωτηρίας, που είναι η γνησία Ορθοδοξία είναι επιβλητικά αναγκαία. Να σταματήσουμε την Αποστασία και να εγκαταβιώσουμε στην Εκκλησία. Γιατι ο πιστός έχει ν' αντιμετωπίσει την πνευματική ''αρρυθμία'' και την καθοδηγητική εκτροπή από οικουμενιστές ψευδοποιμένες,αλλά και από επίδοξους, ημιτασιόν αποτειχισθέντες.


Ο κόσμος είναι στο μεταίχμιο της Νέας Εποχής. Από χρόνια εξυφαίνεται η κατάργηση της μεσαίας τάξης και η κοινωνική διαίρεση σε δύο πόλους. Σε πλούσιους και φτωχούς. Τα κοινωνικά συστήματα, ως βουλιμικοί και επί σκοπού ανθρωποπλάστες, κατέρρευσαν περίτρανα και οι θεωρίες των ισμών έπεσαν ανένδοξα στα πεδία των ταριχευμένων, ιδεοπλαστικών μαχών. Έτσι ετοιμάστηκε η παγκοσμιοποίηση των εθνών και η οικουμενικοποίηση των θρησκειών! 


Όλα γίνονται Ένα. Ένα παγκόσμιο υπερκράτος, μια παγκόσμια κυβέρνηση, ένας παγκόσμιος στρατός, ένα παγκόσμιο διαδικτυακό χωριό, μια παγκόσμια θρησκεία και... ένας παγκόσμιος ηγέτης. Ίσως περισσότερο από Ποτέ, η ''Επιστροφή του Ασώτου'', να είναι η δέουσα Ευαγγελική περικοπή για καθημερινή διδαχή και πνευματική άθληση εν καιρώ αιρέσεως. Η Αποστασία όμως, δεν έχει να κάνει μόνο με την εκούσια φυγή από την Πίστη, αλλά και από την Ορθότητα της Πίστης... 


Η θεωρία των κλάδων, η μεταπατερική θεολογία, ο βαπτισματικός, αιρεσιολογικός οχετός, η άρση των αναθεμάτων και η αλλαγή του εκκλησιαστικού ημερολογίου, το Κολυμβάριο, θεατρικό παλκοσένικο είναι εκτροπές που στήνουν την σωτηριολογική δυνητικότητα στο τοίχο! Δυσνόητη η εποχή μας, πολυδαίδαλη, πολυδιάστατη και φαινομενικά δυσεπίλυτη, είναι εποχή Έγερσης και Αφύπνισης. 


Ετοιμάζουμε την προσωπική μας, πνευματική Κιβωτό και μέσω της Εκκλησίας αναρριχόμαστε μακρυά από τους βάλτους και τα έλη της οικουμενιστικής ''Σαλώμης''.. Ειδάλλως, αυτοί που δεν ακολουθούν, βιώνουν τον ίλιγγο και την θανή. Η αγάπη μας είναι κατά Χριστόν και εν Αληθεία. Και ως βιωματικοί εραστές της ενανθρωπίσεως της Αγάπης διατηρούμε στο ακέραιο το δικαίωμα στην Ελπίδα και το Όνειρο! Εύχεσθε!




Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF