ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2018

ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΠΥΡΟΥ: Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ




Από την ταφή του σκηνώματος του αειμνήστου Γέροντος  Χρυσοστόμου Σπύρου (1923-2014) 



μακαριστός Γέροντας π. Χρυσόστομος, κατά κόσμον, Χρῖστος Σπύρου, γεννήθηκε στίς 24 Ἰουνίου 1923 στήν Ἐρμιόνη Ἀργολίδος. Ὑπῆρξε τό τελευταῖο τέκνο τῆς πολύτεκνης οἰκογενείας τοῦ Λαζάρου καί τῆς Χαριτίνης Σπύρου. Μετά τήν στοιχειώδη καί γυμνασιακήν ἐκπαίδευσιν, σπούδασε εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Ὑπηρέτησε ὡς καθηγητής Θεολογίας σέ διάφορα ἐκπαιδευτικά Ἱδρύματα, καθώς καί εἰς τήν Ἀναργύρειον καί Κοργιαλένειον Σχολήν Σπετσῶν. 


Τό ἔτος 1959, διακατεχόμενος ἀπό τόν πόθον τῆς μοναστικῆς ζωῆς, προσῆλθε εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Ζωοδόχου Πηγῆς Λογγοβάρδας Πάρου, ὅπου ἐμόνασε ὑπό τήν καθοδήγησιν τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος π. Φιλοθέου Ζερβάκου. Μέ τήν εὐλογίαν του ἀσκήτευσε γιά ἕνα διάστημα εἰς τό Θεοβάδιστον Ὄρος Σινᾶ. Τό ἔτος 1972, μετέβη εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Ὕδρας Σπετσῶν καί Αἰγίνης, κατόπιν προσκλήσεως τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου, ὅπου ὡς Πνευματικός καί Ἱεροκήρυκας ἀνέπτυξε πλουσίαν ἱεραποστολικήν καί φιλανθρωπικήν δρᾶσιν. 


Παράλληλα, διαβλέποντας τόν κίνδυνον ἀλλοιώσεως τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος τοῦ χριστιανικοῦ ποιμνίου, ἔκανε πύρινα κηρύγματα κατά τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τό ἔτος 1983, ἀποτειχίσθηκε ἀπό  τήν κρατοῦσαν Ἐκκλησίαν, ἀποστέλλοντας ἔγγραφον Ὁμολογίαν πρός τόν Μητροπολίτην Ὕδρας, Σπετσῶν καί Αἰγίνης, κυρόν Ἱερόθεον, συμπαραστατούμενος ὑπό συσσώμου τῆς Ἀδελφότητος τῆς Ἱ. Μονῆς τῶν Ἁγίων Πάντων Σπετσῶν. Ἔκτοτε ξεκίνησε ὁ διωγμός ἀπό τήν προϊσταμένην ἀρχήν, ἐναντίον τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος καί τῆς Μοναστικῆς Ἀδελφότητος. 


στόσο, χάριτι Θεοῦ καί μέ τήν συνδρομήν τῶν ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξων καί πνευματικῶν τέκνων, ὁ σεβαστός Γέροντας Χρυσόστομος καί ἡ Ἀδελφότης ἐξῆλθαν νικηταί. Παρά τάς ἀντιξοότητας, τήν 4ην Ἰανουαρίου 1985 ἵδρυσε τήν Ἱεράν Μονήν Παναγίας Γοργοεπηκόου καί Μυροφόρων Σπετσῶν. Ἀπό τήν νέαν ἔπαλξιν ἀφωσιώθηκεν ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τόν ἀντιοικουμενιστικόν ἀγῶνα καί ταυτόχρονα ἐργαζόταν νυχθημερόν διά τήν πνευματικήν προκοπήν τοῦ ποιμνίου του. Τό παρόν πόνημα ἀποτελεῖ ἀπόρροιαν τοῦ ἀκραιφνοῦς ὀρθοδόξου φρονήματός του. 


πως ἀναφέρουν χαρακτηριστικά, πνευματικά τέκνα τοῦ Γέροντος: «Μέ τήν ἄπειρη ἀγάπη του, τήν ταπείνωσή του, τόν χαριτωμένο καί βιωματικό του λόγο, τούς πολύαθλους ἀσκητικούς του ἀγῶνες, ἀλλά κυρίως μέ τήν περίτρανη Ὁμολογία του, μᾶς δίδαξε τί σημαίνει Χριστός καί Ὀρθοδοξία. Ἡ ζωή του ἦταν μιά διαρκής θυσία!... Σάν πολύτιμος σταλακτίτης στάλαζε καθημερινά στήν καρδιά μας τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ!... Μᾶς μύρωνε μέ τίς εὐωδίες Του, πού κρατᾶνε αἰώνια!... Μέ τήν δική του πορεία μᾶς ἔδειξε τόν δρόμο, πού ὁδηγεῖ στήν αἰώνια τρυφή, τήν αἰώνια μακαριότητα. Ἡ κρυστάλλινη καθαρότατη ψυχή του ἀντανακλοῦσε στό πρόσωπό του τό Φῶς τῆς Θεότητας καί τά κάλλη τοῦ Παραδείσου. 


κεῖ τώρα εἶναι ἡ ψυχή του, ἕνα ὁλόλαμπρο ἀστέρι, πού καταυγάζει μέ τό φῶς του τό Οὐράνιο Πνευματικό Στερέωμα, μαζί μέ τόν Ἅγιο Νεκτάριο καί ἄλλους ὁμολογητάς ἁγίους... Ἐκεῖ, ὅπου δοξολογεῖται ἀκατάπαυστα τό Ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ...». Ἐκοιμήθη ὁσιακῶς ἐν Κυρίῳ στίς 30 Μαΐου 2014 (π.ἡ.) (Μνήμη Ὁσίου Ἰσαακίου Δαλμάτων τοῦ Ὁμολογητοῦ). Τοῦ Γέροντος Χρυσοστόμου ἡ μνήμη εἴη αἰωνία!



Εκ της επισήμου ιστοσελίδας της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής 
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών ΕΔΩ.
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF