ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018

''ΒΙΒΛΙΟΝ ΑΠΟΣΤΑΣΙΟΥ'' ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ




Σύμπτωμα καθολικῆς ἀποστασίας; Ἀπόδειξη ὅτι πλέον διανύουμε τούς ἔσχατους καιρούς, στούς ὁποίους ἡ αὐτοκρατορία τοῦ κακοῦ θά ἀποκτήσει πρωτοφανή ἐξουσία; Καί μάλιστα ἐξουσία ὄχι μόνο σέ ὅλο τόν κόσμο ἀλλά καί στό ἴδιο τό ἅγιο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ; Ἔτσι φαίνεται. Διότι πῶς ἀλλιῶς θά ἐξηγηθεῖ τό ὅτι ἡ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔφθα­σε στό σημεῖο, ἀνατρέποντας αἰώνιους νόμους, νά ἐπιτρέψει στούς κληρικούς νά ἔρχονται σέ δεύτερο γάμο, ἂν συμβεῖ νά πεθάνει ἢ νά τούς ἐγκαταλείψει ἡ πρεσβυτέρα τους; 


Οἱ Ἱεροί Κανόνες εἶναι στό σημεῖο αὐτό ἀπόλυτοι: Γιά κανέναν λόγο δέν γίνεται δεκτός δεύτερος γάμος κληρικῶν. Οὔτε θάνατος οὔτε διαζύγιο ἀποτελοῦν λόγο γιά τέτοιο γάμο (Κανόνες ΙΖ΄ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ΙΒ΄ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, Γ΄ καὶ ΣΤ΄ τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου).


Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ Ἐκκλησία σέ τούτους τούς καιρούς τῆς μεγάλης ἐκτροπῆς ἔκανε πολλές ὑποχωρήσεις στό θέμα τοῦ γάμου τῶν μελῶν της, ἐνῶ ὁ λόγος τοῦ Κυρίου νομοθετεῖ τό ἀδιάλυτο τοῦ γάμου «παρεκτός λόγου πορνείας» (Ματθ. ε΄ 32). Ὅμως, παρά τίς τόσες ὑποχωρήσεις, κράτησε ἕναν χῶρο ἱερό καί ἀπαράβατο: τόν ἅγιο χῶρο τῆς ἱερωσύνης, πού ἀποτελεῖ τήν καρδιά τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπαγορεύ­ον­τας τόν δεύτερο γάμο τῶν κληρικῶν, φανέρωνε ἔμπρακτα δύο πράγματα: τήν ἱερό­τητα τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἱερωσύνης, καί τήν ἱερότητα καί τό ἀδιάλυτο τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου. Τώρα καί τά δύο αὐτά Μυστήρια βεβηλώνονται, ὑποβιβάζονται.


ταν ὁ φιλανθρωπότατος Χριστός μας δίδασκε γι᾿ αὐτήν τήν ἱερότητα καί τό ἀδιάλυτο τοῦ γάμου, οἱ σκληροκάρδιοι Ἑβραῖοι Τοῦ εἶπαν ὅτι ὁ Μωυσῆς εἶχε ἐπιτρέψει τό διαζύγιο – «βιβλίον ἀποστασίου» τό ὀνόμαζαν τότε: «Μωσῆς ἐνετείλατο βιβλίον ἀποστασίου δοῦναι καί ἀπολῦσαι». Ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου ἦταν καταλυτική: «Πρός τήν σκληροκαρδίαν ὑμῶν», ἐξαιτίας τῆς σκληροκαρδίας σας τό ἐπέτρεψε αὐτό ὁ Μωυσῆς, τούς εἶπε, «ἀπ᾿ ἀρχῆς δέ οὐ γέγονεν οὕτω» (Ματθ. ιθ΄ 7-8).


Σέ τέτοια σκληροκαρδία ἔχουμε φθάσει, τόσο πολύ ἔχουν πετρώσει σέ τούτους τούς ἔσχατους καιρούς οἱ καρδιές μας, ὥστε ἀκόμη καί λόγῳ διαζυγίου νά ἐπιτραπεῖ δεύτερος γάμος κληρικῶν; «Βιβλίον ἀποστασίου» σέ καιρούς ἀποστασίας; Ἀλλά αὐτό συνιστᾶ βίαιη ἀνατροπή τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Μέ ποιό ὅμως δικαίωμα; Ἀπό πότε μιά τοπική Σύνοδος ἀπέκτησε τήν ἐξουσία νά ἀνατρέπει ἀποφάσεις Οἰ­κουμενικῶν Συνόδων; Ἁποδεχόμενη δεύτερο γάμο κληρικῶν, οὐσιαστικά ἡ Ἐκκλησία ἐπιβεβαιώνει τήν πνευματική ὑποβάθμιση τοῦ κλήρου στούς καιρούς μας.


εἴδηση, ὅπως δημοσιεύθηκε καί δέν διαψεύσθηκε, μᾶς πληροφορεῖ ἐπιπλέον ὅτι αὐτός ὁ ἀπαράδεκτος γάμος θά ἱερουργεῖ­ται μέ «μία ἁπλή προσευχή καί σέ πολύ στενό οἰκογενειακό κύκλο». Ἄρα δέν θά εἶναι γάμος; Δέν θά γίνεται μυστήριο; Καί γιατί δέν θά ἱερολογεῖται; Τότε τί θά εἶναι ὅλο αὐτό; Νομιμοποίηση πορνείας;


ναμφιβόλως τό πρόβλημα εἶναι ὑ­παρ­κτό καί ἐπώδυνο. Πάντοτε, σ᾿ ὅλους τούς αἰῶνες, ἦταν ἐπώδυνο γιά τόν ἱερέα. Ἡ δια­φορά εἶναι ὅτι σέ παλαιότερους χρόνους πρόβλημα κυρίως δημιουργοῦσε ὁ θάνατος τῆς πρεσβυτέρας, σπανιότατη δέ ἦταν ἡ περίπτωση τῆς ἐγκαταλείψεως τοῦ ἱερέα ἀπό αὐτήν. Σήμερα δυστυχῶς, λόγῳ τῆς γενικότερης καταπτώσεως, αὐτό τό δεύτερο συμβαίνει πολύ συχνότερα. Ἔτσι παρουσιάζεται ὡς πράξη «φιλανθρωπίας» καί κατανοήσεως ἡ παράνομη αὐτή νομοθέτηση.


Ποιά εἶναι ἡ λύση στό ὑπαρκτό αὐτό πρόβλημα πού περιγράψαμε; Ἐκείνη πού νομοθέτησαν οἱ φιλανθρωπό­τεροι πάντων ἅγιοι Πατέρες καί ἡ ὁποία ἰσχύει γιά ὅλους, κληρικούς καί λαϊκούς: Ἡ ἄρση τοῦ σταυροῦ, πού ἐπέτρεψε μέσα στήν πανσοφία καί τήν ἄπειρη ἀγάπη του ὁ Κύριος τῶν πάντων, καί ἡ εὐλογημένη ἀνηφορική πο­ρεία τοῦ ἀγωνιζόμενου μαζί μέ τό δοκιμαζόμενο ποίμνιό του ἱερέα πρός τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.



Εκ του ιστολογίου ''Ο ΣΩΤΗΡ''.
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Agiography by David Khidasheli.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF