ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2018

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ (1896 - 1966) Ε' ΜΕΡΟΣ




Υπήρχε ένας βασιλέας που είχε έναν πονηρό γυιο. 

Μη έχοντας ελπίδα, ότι θα άλλαζε προς το καλύτερο, τον κατεδίκασε σε θάνατο. 

Του έδωσε διορία ένα μήνα για να προετοιμασθεί. 

Ο μήνας πέρασε και ο πατέρας κάλεσε τον γυιο του. 

Προς έκπληξίν του είδε, ότι ο νεαρός ήταν φανερά αλλαγμένος: το πρόσωπό του αδύνατο 

και στεγνό και όλο του το σώμα σαν βασανισμένο...

 ''Πώς έγινε αυτή η μεταλλαγή σε σένα γιε μου;'', ερώτησε ο πατέρας; 

''Πατέρα μου και κύριέ μου'', απάντησε ο γυιος, ''πώς μπορούσα να μην αλλάξω, 

όταν κάθε ημέρα που περνούσε με έφερνε πιο κοντά στο θάνατο;''. 

''Πολύ καλά γυιε μου'', παρατήρησε ο βασιλεύς, ''αφού έχεις έλθει πλέον στις αισθήσεις σου, 

θα σε συγχωρήσω. 

Όμως, θα πρέπει να διατηρήσεις αυτή την άγρυπνη ψυχική διάθεση για το υπόλοιπο της ζωής σου''. 

''Πατέρα'', απάντησε ο γυιος, ''αυτό είναι αδύνατον. 

Πώς μπορώ να αντιμετωπίσω τις αμέτρητες προκλήσεις και πειρασμούς;''.


 

Τότε ο βασιλεύς παράγγειλε να φέρουν ένα βάζο γεμάτο λάδι και είπε στον γυιο του: ''Πάρε αυτό το βάζο και μετέφερέ το, διασχίζοντας όλους τους δρόμους της πόλεως. Θα σε ακολουθούν δύο στρατιώτες με κοφτερά ξίφη. Αν χύσεις έστω και μια σταγόνα λαδιού, θα σου πάρουν το κεφάλι''. 


Ο γυιος υπάκουσε. Με σιγανά και προσεκτικά βήματα, περπάτησε απ΄όλες τις οδούς, ενώ οι στρατιώτες τον ακολουθούσαν και δεν έχυσε ούτε μια σταγόνα. Όταν επέστρεψε στο κάστρο, ο πατέρας ερώτησε: ''Τί είδες λοιπόν γυιε μου, καθώς προχωρούσες στη πόλη;''. ''Δεν είδα τίποτε...'', απάντησε ο γυιος. ''Τί εννοείς τίποτε...;'', ερώτησε ο βασιλεύς. ''Σήμερα είναι εορτινή ημέρα΄θα έπρεπε να είχες ίδει τα παραπήγματα με όλα τα είδη των εκθεμάτων, τις άμαξες, τους ανθρώπους, τα ζώα...''. 


Δεν παρετήρησα τίποτε από όλα αυτά'', είπε ο γυιος, ''όλη μου η προσοχή ήταν συγκεντρωμένη στο λάδι μέσα στο βάζο. Φοβόμουν μήπως ρίξω καμία σταγόνα και έτσι χάσω την ζωή μου''. ''Πολύ καλά γυιε μου'', είπε ο βασιλεύς. ''Κράτησε αυτό το μάθημα στον νου σου για το υπόλοιπο της ζωής σου. Να είσαι άγρυπνος για την ψυχή σου, όπως ήσουν σήμερα για το λάδι στο βάζο.


Απομάκρυνε τη σκέψη σου από αυτό που θα παρέλθει και συγκέντρωσέ την σε εκείνο, που θα παραμείνει αιωνίως. Θα ακολουθήσαι, όχι από οπλισμένους στρατιώτες, αλλά από τον θάνατο στον οποίο πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά την κάθε μέρα που περνά. 


Να είσαι πολύ προσεκτικός στην διαφύλαξη της ψυχής σου από όλους τους καταστρεπτικούς πειρασμούς''. Ο γυιος άκουσε τον πατέρα του και έζησε ευτυχισμένα. ''Γρηγορείτε, στήκετε εν τη πίστει, ανδρίζεσθε, κραταιούσθε'' (Α' Κορινθ. ιστ' 13).


Ο Απόστολος Παύλος δίδει στους Χριστιανούς αυτήν την σπουδαία συμβουλή, για να τους καταστήσει προσεκτικούς στον κίνδυνο του κόσμου τούτου, να τους παροτρύνει σε συνεχή εξέταση των καρδιών τους, διότι δίχως αυτήν, μπορεί κανείς εύκολα να αμαυρώσει την καθαρότητα και να σβήσει την φλόγα της πίστεως και να στραφεί απαρατήρητα προς το μέρος του πονηρού και της απιστίας. 


Όπως ακριβώς έχουμε μια βασιλική μέριμνα να προσέχουμε για κάθε τι που είναι βλαβερό στη φυσική μας υγεία, έτσι και η πνευματική μας μέριμνα θα πρέπει να είναι άγρυπνη σε κάθε τι βλαβερό στην πνευματική μας ζωή και στην εργασία της πίστεως και σωτηρίας.


Έτσι, προσεκτικά και παρατηρητικά εκτίμησε τις εωτερικές σου επιδράσεις: είναι από τον Θεό ή από το πνεύμα του πονηρού; Φυλάξου από τους πειρασμούς του κόσμου τούτου και των κοσμικών ανθρώπων΄φυλάξου από τους κρυφούς, εσωτερικούς πειρασμούς, που προέρχονται από το πνεύμα της αδιαφορίας και απροσεξίας στην προσευχή, από την εξασθένηση της Χριστιανικής Αγάπης. 


Αν στρέψουμε την προσοχή μας στον νου μας, παρατηρούμε χείμαρρο διαδοχικών σκέψεων και ιδεών. Αυτός ο χείμαρρος είναι αδιάκοπος΄τρέχει οπουδήποτε και κάθε στιγμή: στο σπίτι, στην εκκλησία, στην εργασία, όταν διαβάζουμε, όταν συζητούμε. Καλείται συνήθως ''σκέψις'', γράφει ο Επίσκοπος Θεοφάνης ο Έγκλειστος, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια διαταραχή του νου, ένας διασκορπισμός, μια έλλειψις συγκεντρώσεως και προσοχής. Το ίδιο συμβαίνει και με την καρδιά. Έχεις ποτέ παρατηρήσει την ζωή της καρδιάς;


Προσπάθησε έστω και για λίγο και θα διαπιστώσεις περίπου τα εξής: -κάτι δυσάρεστο συμβαίνει, και συ εκνευρίζεσαι΄ -κάποια ατυχία έρχεται, και συ λυπείσαι΄ -βλέπεις κάποιον που αντιπαθείς και εμφανίζεται μέσα σου εχθρότητα΄ -συναντάς κάποιον της τάξεώς σου, ο οποίος τώρα σε ξεπερνά στην κοινωνική διαβάθμιση, και αρχίζεις να τον ζηλεύεις... 



Όλα αυτά είναι σαπίλα: 
κενοδοξία, σαρκικότητα, λαιμαργία, ραθυμία, μνησικακία- το ένα στην κορυφή του άλλου, καταστρέφουν την καρδιά. 
Και όλα αυτά μπορούν να διέλθουν από την καρδιά σε κλάσματα δευτερολέπτου...  
Για τον λόγο αυτό ο ασκητής, που ήταν πάρα πολύ προσεκτικός στον εαυτό του, είχε δίκιο όταν έλεγε ότι ''η καρδιά του ανθρώπου είναι γεμάτη από δηλητηριώδη ερπετά. 
Μόνον οι καρδιές των Αγίων είναι ελεύθερες από αυτά τα ερπετά, τα πάθη''. 
Αλλά τέτοια ελευθερία κατορθώνεται μόνον με μια βαθειά αυτογνωσία, εργασία επί του εαυτού μας, επαγρύπνηση στην εσωτερική ζωή, δηλαδή στην ψυχή. 
Πρόσεχε!... 
Αγρύπνα για την ψυχή σου!... 
Απομάκρυνε τις σκέψεις σου από αυτά που θα παρέλθουν και στρέψε αυτές προς το αιώνιο!... 
Εδώ θα εύρεις την ευτυχία που η ψυχή σου αναζητά, που η καρδιά σου διψά!... 



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις από το βιβλίο:
''Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ'' 
του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α'. 
Εκδόσεις Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλή Αττικής,
 1995, σελ 51-54.



Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF