ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2018

Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΕΝΗ




Ποιός δεν έχει διαβάσει για την Ομηρική Ελένη, αποκαλούμενη ως Ωραία Ελένη στη νεοελληνική γλώσσα, η οποία αποτελεί το πλέον διλημματικό πρόσωπο στην Ελληνική μυθολογία. Η αρπαγή της από τον Πάρη και η μεταφορά της στη Τροία έγινε αφορμή, σύμφωνα με τον μύθο, του μακροβιότερου πολέμου όλης της αρχαιότητας.


της Μαρίας Αντωνίου


Μερικά χιλιάδες έτη μετά, η σύγχρονη Ελένη μεταλλάχθηκε μέσα στους αιώνες, εξελίχθηκε αλλά δεν εκσυγχρονίστηκε όσο θα περίμενε κανείς. Η σύγχρονη Ελένη έχει πολλές ηλικίες και πολλά πρόσωπα. Είναι η Ελένη 21 ετών που πέθανε στα χέρια των βασανιστών της στη Ρόδο. Είναι η Κατερίνα 14 ετών που βιάστηκε από τον φίλο της αλλά η μητέρα της την πρότρεψε να μη μιλήσει γιατί είναι μικρή η κοινωνία και θα την σχολιάσουν. Είναι η 18χρονη Μαριάννα που βιάζεται από τα 12 από τον πατριό της, αλλά η μητέρα της εθελοτυφλεί. Είναι η Γιώτα 30 ετών που τρώει ξύλο από τον άντρα της αλλά το ανέχεται επειδή έχει μαζί του παιδιά. Είναι η Ζωή που ο άντρας της την απειλεί ότι θα της πάρει τα παιδιά σε κάθε τους καυγά. Είναι η γιαγιά Βάσω που ανέχεται για 40 χρονιά τον βίαιο άντρα της επειδή έμαθε από μικρή πως ο ρόλος της γυναίκας είναι να κρατάει το σπίτι ενωμένο ακόμα και αν τρώει ξύλο, και πόσα άλλα ονόματα, πόσες άλλες γυναίκες που γνωρίζεις, γνωρίζω, γνωρίζουμε, αλλά κλείνουμε τα μάτια, τα αυτιά και αδιαφορούμε.


Για την σύγχρονη Ελένη έχουν όλοι άποψη και γνώμη.

«Καλά να πάθει, έτσι όπως ντύνεται φυσικό να τη βιάσει κάποιος»
«Του έσπασε τα νεύρα του ανθρώπου, λογικό να τη χτυπήσει»
«Αφού δεν πρόσεχε την εμφάνισή της λογικό ήταν να την απατήσει»
«Αν δεν κάνεις παιδιά, θα βρει άλλη»
«Πρέπει να ακούς τον άντρα σου και να μην του αντιμιλάς όταν έχει νεύρα, άστον να ηρεμήσει...»
«Αν συνεχίσεις να βγαίνεις έξω κάθε βράδυ κανείς δεν θα σε πάρει σοβαρά. Σε σχολιάζει όλη η γειτονιά»
«Μεγαλώνει μόνη το παιδί της. Τρέχα γύρευε τι του έκανε του ανθρώπου και τη χώρισε.»
«Αν δεν ήταν ο άντρας την να τη βοηθήσει, σιγά που θα πετύχαινε στη ζωή της.»


Τα παραπάνω είναι μόνο λίγα από τα πολλά που ακούγονται καθημερινά, που αναπαράγονται και μολύνουν την σύγχρονη κοινωνία μας. Αλήθεια όμως, γιατί δηλώνεις σοκαρισμένος/η από την τραγωδία στη Ρόδο; Γιατί τα βάζεις με την ίδια ή με τα θύματα μονάχα; Γιατί κάθε φορά που ακούς για έναν ακραίο ξυλοδαρμό ή βιασμό πέφτεις από τα σύννεφα; Δεν ξέρεις ότι εμείς οι ίδιοι σαν κοινωνία φταίμε που επιτρέπουμε ακόμα να γεννιούνται θύματα και τέρατα;


Κάθε φορά που στην κόρη μας, στην ανιψιά μας, στη βαφτιστήρα μας, στη φίλη μας, στην εγγονή μας της λέμε πως πρέπει να μιλάει, να ντύνεται, να περπατάει για να είναι αρεστή στους άλλους και όχι στον εαυτό της τότε δημιουργούμε ένα μελλοντικό φοβισμένο θύμα. Γιατί τα βάζεις με την Μπέλα και την κάθε Μπέλα που βγαίνει και θεωρεί δεδομένο ότι η κάθε γυναίκα έχει φάει ένα χαστούκι; Εμείς οι ίδιοι είτε με τη σιωπή μας, είτε με την ανοχή μας ή ακόμα χειρότερα με την προτροπή μας δημιουργούμε γυναίκες με τέτοιες αντιλήψεις, που δέχονται τη βία, την υποτίμηση, τον εξευτελισμό ως κάτι φυσικό, μη ξέροντας πως να αντιδράσουν ή ακόμα χειρότερα, φοβούμενες να αντιδράσουν.


Κάθε φορά που στο γιο μας, στον εγγονό μας, στον ανιψιό μας, στον φίλο μας του λέμε μπράβο που πάει με πολλές γυναίκες, που χτυπάει το χέρι στο τραπέζι, που τον προτρέπουμε να πάει με άλλη γιατί είναι άντρας και έχει ορμές, τότε δημιουργούμε ένα μελλοντικό θύτη. Μη πέφτεις λοιπόν από τα σύννεφα. Γιατί έχεις μερίδιο ευθύνης και εσύ για τον κάθε 19χρονο Αλβανό ή τον κάθε 21χρονο Ροδίτη.


Αν όντως λυπάσαι γι’ αυτά που συμβαίνουν δίπλα σου τότε ξεκίνα από τον εαυτό σου. Σταμάτα να κρίνεις οτιδήποτε δεν καταλαβαίνεις, σταμάτα να προσπαθείς να πλάσεις τις τέλειες μπαλαρίνες. Μη ποτίζεις τα παιδιά σου με φόβο και υπεροχή. Μην τα διαχωρίζεις. Μην υποτιμάς τη γυναίκα που παλεύει μονάχη, που τολμάει να ζήσει διαφορετικά, που λέει ΟΧΙ.


Μάθε στο παιδί σου να σέβεται και να αγαπά. Μάθε στα παιδιά σου πως να είναι σωστοί άνθρωποι. Για να γίνει αυτό όμως μάθε πρώτα εσύ ο ίδιος, εσύ η ίδια, να σέβεσαι πραγματικά τον συνάνθρωπό σου και σταμάτα να αναπαράγεις αρρωστημένες νοοτροπίες του χθες. Ίσως έτσι η Ελένη του μέλλοντος να είναι μία Ελένη γελαστή και μέσα και έξω, χωρίς πληγές, τρόμο και φόβο.



Εκ του ιστολογίου ''meaculpa.gr''.
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Φωτογραφία Νίκος Γερολυμάκης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF