Ένα διαμάντι ἀπό τά ἀναρίθμητα τοῦ πατερικοῦ πλούτου εἶναι καί τό ἑξῆς ᾿Απόφθεγμα τοῦ Μεγάλου ᾿Αντωνίου: «᾿Εκ τοῦ πλησίον ἐστίν ἡ ζωή καί ὁ θάνατος». ᾿Ανιμετωπίζεις τόν ἀδελφό σου μέ ἀγάπη, ταπείνωσι καί σεβασμό; Θά σοῦ ἀνοιχθοῦν ἀπό τόν θεῖο Παράκλητο οἱ κρουνοί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Πλήττεις τήν συνείδησι, σκανδαλίζεις, κατακρίνεις, ὑποτιμᾶς τόν πλησίον σου; Κλείνει γιά σένα ἡ πύλη τῆς Βασιλείας. Μία ἰδιαίτερη ἀδυναμία πού διακρίνει τούς εὐσεβεῖς εἶναι ἡ κατάκρισις καί μάλιστα ἐκείνη, ἡ ὁποία βασίζεται σέ μία ἐπιπόλαιη κρίσι, βάσει κυρίως ὑπονοιῶν. ῎Εχουμε πολλές φορές ἀναφερθῆ στό θέμα αὐτό, ἀλλά τώρα θά προσεγγίσουμε μία ἄλλη ὄψι τοῦ θέματος.
῾Η κατάκρισις προέρχεται βεβαίως ἀπό ἔλλειψι ἀγάπης καί φιλαδελφίας· περαιτέρω ὅμως, ὅπως οἱ ῞Αγιοι Πατέρες διδάσκουν, ἡ ἐπιπολαιότης τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ ὑπερήφανος ἐμπιστοσύνη στήν κριτική του ἱκανότητα ὁδηγοῦν αὐτόν στό νά κρίνη, ὑποτιμᾶ καί ἐξουδενώνη τόν ἀδελφό του. ᾿Αλλά, ποιός εἶσαι σύ, ταλαίπωρε ἄνθρωπε, ὁ ὁποῖος προλαμβάνεις τήν κρίσι τοῦ Θεοῦ;... Λησμονεῖς, ὅτι μόνο ὁ καρδιογνώστης Κύριός μας βλέπει τά ἄδηλα καί τά κρύφια τοῦ ἀνθρώπου καί ὅτι μόνο ἡ κρίσις Του εἶναι ἀλάνθαστος;
῍Ας μεταφέρουμε ἐδῶ τίς ἅγιες σκέψεις τοῦ ᾿Αββᾶ Δωροθέου, προκειμένου νά συνειδητοποιήσουμε βαθειά τό ὅλο θέμα καί νά φοβηθοῦμε ἐπί τέλους τό μεγάλο ἁμάρτημα τῆς κατακρίσεως. «Συμβαίνει νά κάνη κάποιος ἀδελφός μερικά πράγματα μέ ἁπλότητα... Αὐτή ὅμως ἡ ἁπλότητα εἶναι εὐάρεστη στόν Θεό περισσότερο ἀπό ὁλόκληρη τήν ἰδική σου ζωή... ᾿Εσύ ὅμως κάθεσαι καί τόν κατακρίνεις καί κολάζεις τήν ψυχή σου... Καί ἂν κάποτε συμβῆ νά πέση ὁ ἀδελφός στήν ἁμαρτία, ποῦ γνωρίζεις πόσο ἀγωνίσθηκε καί πόσο αἷμα ἔσταξε, προτοῦ νά κάνη τό κακό, ὥστε ''σχεδόν εὑρίσκεται τό σφάλμα αὐτοῦ ὡς δικαιοσύνη παρά τῷ Θεῷ'';...
Διότι βλέπει ὁ Θεός τόν κόπο καί τήν θλῖψι πού δοκίμασε ὁ ἀδελφός πρό τοῦ νά πέση καί τόν ἐλεεῖ καί τόν συγχωρεῖ... Καί ὁ μέν Θεός τόν ἐλεεῖ, σύ δέ τόν κατακρίνεις καί χάνεις τήν ψυχή σου... Ποῦ γνωρίζεις καί πόσα δάκρυα ἔχυσε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ γι᾿ αὐτό;... Καί σύ τήν μέν ἁμαρτία εἶδες, τήν δέ μετάνοια ἀγνοεῖς...». ῍Ας ἀποφεύγουμε λοιπόν τήν ψυχοφθόρο κατάκρισι καί ἂς μή γινώμεθα βιαστικοί κριταί, μάλιστα αὐστηροί, τῶν ἄλλων.
῍Ας κάνουμε ὅ,τι καί ἐκεῖνος ὁ ἅγιος Γέρων, ὅταν εἶδε τόν ἀδελφό νά ἁμαρτάνη: «᾿Αλλοίμονό μου, διότι σήμερα ἔπεσε αὐτός, αὔριο ὁπωσδήποτε ἐγώ... Καί αὐτός μέν θά μετανοήση γιά τήν ἁμαρτία του, ἐγώ ὅμως ὄχι...». ῍Ας μήν εἴμεθα ἐπιπόλαιοι καί εὔκολοι στό νά κρίνουμε· ὅπως εἴδαμε, μία πτῶσις τοῦ συνανθρώπου μας δυνατόν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ νά εἶναι σχεδόν ὡς δικαιοσύνη. Δέν γνωρίζει κανείς τήν προαίρεσι τοῦ ἄλλου, παρά μόνο ὁ Κύριός μας· καί ἡ προαίρεσις εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία δίδει βαρύτητα στίς πράξεις μας.
† Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ, 23.5/5.6.2005
Εκ της ιστοσελίδας της ''Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής''
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου