ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2019

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΕΥΣΤΡΑΤΙΑΔΗ: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (Ε' ΜΕΡΟΣ)





Ο Γρηγόριος Ευστρατιάδης (1864-1950) υπήρξε νομικός, εκδότης και βουλευτής. 

Επί σειρά ετών υπήρξε εκδότης και διευθυντής της εφημερίδας ''ΣΚΡΙΠ'' της Αθήνας. 

Το ''ΣΚΡΙΠ'' αμέσως μετά την ημερολογιακή καινοτομία του 1924 τάχθηκε 

κατά του συνόλου των νεωτερισμών, που εισήγαγαν στο σώμα της Εκκλησίας 

ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης. 

Φιλοξενούσε 

στις σελίδες του το σύνολο σχεδόν των ανακοινώσεων της ''Ελληνικής Εκκλησιαστικής Κοινότητας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών'', 

δημοσίευε

 -με εμπεριστατωμένα ρεπορτάζ- όλες τις ειδήσεις για τις διώξεις των χιλιάδων αποτειχισμένων ''Παλαιοημερολογιτών'' 

και παρουσίαζε άρθρα αντινεωτεριστικά και κατά της κίνησης για την ''Ένωση των Εκκλησιών'', 

όπως ονομαζόταν τότε η οικουμενική κίνηση. 

Το βιβλίο του ''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'' δημοσιεύθηκε 

υπό την μορφή 

συνεχιζόμενων άρθρων τον Μάρτιο του 1928 και αποτέλεσε

 μια εμπεριστατωμένη δημοσιογραφική και θεολογική εργασία για το ημερολογιακό σχίσμα. 

Το περισσότερο -ίσως- ενδιαφέρον 

στο βιβλίο αυτό παρουσιάζει το γεγονός, 

ότι επιχειρήθηκε η προσέγγιση των δρώμενων της ημερολογιακής καινοτομίας 

και

μέσα από το πληροφοριακό φάσμα της δημοσιογραφίας και εύλογα η επικαιρότητα ζωντανεύει ιδεατά 

στα ''πέτρινα'' αυτά χρόνια του Μεσοπολέμου, προσφέροντας στον αναγνώστη διαδραστικά τον επίκαιρο και ζωντανό παλμό των γεγονότων!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος



Ε' Μέρος


Ως ανεπτύχθη εις το χτεσινόν άρθρον, ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών βιαζόμενος να επιτύχη την μεταβολήν του εκκλησιαστικού ημερολογίου, δεν έλαβεν υπ' όψει και δεν έθεσεν υπ' όψει της Ιεραρχίας προς συζήτησιν, τα μέχρι της στιγμής εκείνης αποφασισθέντα υπό της Ι. Συνόδου, τα οποία είχε παραδεχθή, ως ορθά΄ ως είδομεν και αυτή η Επανάστασις, αντιγράψασα εις την εισηγητικήν έκθεσιν του Β. Διατάγματος περί μεταβολής του Πολιτικού Ημερολογίου ολόκληρον σχεδόν την απόφασιν της Ιεράς Συνόδου την εκδοθείσαν τη 20 Μαίου 1919, της οποίας το μεγαλύτερον επιχείρημα ήτο, ότι η μεταβολή του Ιουλιανού Ημερολογίου πρέπει να γίνει ΜΕΤΑ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΙΝ ΠΑΣΩΝ των λοιπών ορθοδόξων αυτοκεφάλων Εκκλησιών. 


Διότι αύτη, ως έγραφεν η εισηγητική έκθεσις του Β. Διατάγματος της 25 Ιανουαρίου 1923, αποτελούσι μίαν και μόνην την Ορθόδοξον εκκλησίαν και συνεπώς, ουδεμία τούτων δύναται να χωρισθή των λοιπών, χωρίς να καταστή σχιματική. Πρέπει να προηγηθεί ενταύθα, ότι η ως άνω απόφασις της Ιεράς Συνόδου της 20 Μαίου ελήφθη κατόπιν γνωμοδοτήσεως ορισθείσης Επιτροπής, αποτελεσθείσης υπό του Σ. Δημητριάδος Γερμανού ως Προέδρου, του Σ. Ναυπακτίας και Ευρυτανίας Αμβροσίου, του Αρχιμανδρίτου τότε και νυν Αρχιεπισκόπου Αθηνών Σ. Χρυσοστόμου και των Καθηγητών του Πανεπιστημίου κ. Αιγινίτου και Ζολώτα. 


Εδημοσιεύσαμεν ήδη εν περιλήψει, την αναπτυχθείσαν τότε γνώμην του Καθηγητού κ. Ζολώτα εναντίον της μεταβολής. Παραλείψαμεν όμως να σημειώσωμεν, ότι αναιρών ο αείμνηστος εκείνος καθηγητής τα μη σοβαρά επιχειρήματα των υπερμάχων της μεταβολής έγραφε: ''Ο θέλων να έλθη εις Ημερολογιακήν προς τους ξένους ισορροπίαν, αρκεί να έχη έννοιαν τινα της προσθέσεως και της αφαιρέσεως και το φοβερόν μαρμαλύκειον ραγδαιότατα αποσοβείται και ευτυχώς ουδείς στερείται της περί -τας δύο ταύτας- αριθμητικάς πράξεις, στοιχειώσεως. Και τα δάκτυλα μόνα εξορκούσιν αυτώ. Έθνος και Εκκλησία απειλούμενα έχουσι τα περί τα θρησκευτικά διακρίσεις δι' ων την άμυναν ευχερέστερον έχουσιν εκ λόγων και προνοίας και αμύνης της αυτοσυντηρήσεως αυτών.'' 


Η πρότασις αύτη του Καθηγητού Ζολώτα εγένετο δεκτή μόνον υπό του Σ. Δημητριάδος και αυτού του Ζολώτα. Τα δε λοιπά μέλη την κατεψήφισαν. Εγένετο δε μετά τούτο δεκτή υπό πάντων των μελών (πλην του Ζολώτα) η πρότασις του κ. Αιγινήτου, ήτις ως είπομεν, ήδη είχεν ως εξής: 


''Η Επιτροπή φρονεί, ότι η μεταβολή του Ιουλιανού Ημερολογίου, μη προσκρούουσα εις δογματικούς και κοινωνικούς λόγους, δύναται να γίνει ΜΕΤΑ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΙΝ μετά πασών των λοιπών Ορθοδόξων, Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, ιδίως μετά του Οικουμενικού Πατριαρχείου, εις ο και θα ήτο ανάγκη να ανατεθή πρωτοβουλία πάσης σχετικής ενεργείας, ΥΠΟ ΤΟΝ ΟΡΟΝ ουχί της προσχωρήσεως εις το Γρηγοριανόν Ημερολόγιον, αλλά της συντάξεως νέου Ημερολογίου κ.λπ. Αυτός ούτος λοιπόν ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, ως Αρχιμανδρίτης τότε και μέλος της άνω επιτροπής απεδέχθη την γνώμην, ότι η μεταβολή δύναται να γίνη μόνον μετά συνεννόησιν μετά πασών των Ορθοδόξων Εκκλησιών΄ γενόμενος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, δια τί μετέβαλε και έσπευδε πιέζων το Οικουμενικόν Πατριαρχείον να δεχθή την μεταβολήν; Το αληθές είναι ότι ετήρησε τον τύπον να αναφερθή εις τας λοιπάς Ορθοδόξους Εκκλησίας. Αλλ΄άπασαι ηρνήθησαν να αποδεχθώσιν την μεταβολήν. Και 


1) Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δαμιανός εδημοσιεύσαμεν ήδη, ότι διεκήρυξεν, ότι ''Συνταυτισμός των ορθοδόξων εορτών προς τας της Ρωμ. Εκκλησίας, κρίνεται ασύμφορος διά την ορθοδοξίαν''. Όταν δε εν τέλει, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών τω ανακοίνωσεν την απόφασιν ην έχει η Εκκλησία της Ελλάδος,  να αποδεχθή την μεταβολήν, ο γηραιός Πατριάρχης απήντα, ότι ''για λόγους προσκυνηματικούς δεν δύναται να μεταβάλη γνώμην. Δεν θα κάμη εν τούτοις ουδεμίαν διαμαρτυρίαν''. Την δε 6 Μαίου 1924 λαβών την είδησιν περί αποδοχής και του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου υπό της Εκκλησίας της Ελλάδος απήντησεν, ως εξής: 


''...Η αγιωτάτη μήτηρ των Εκκλησιών αδυνατεί μεν  τω παρώντι και μέχρις άρσεως των κωλυόντων αυτήν αποδεχθήναι, την άνω διόρθωσιν, διά τε την γνωστήν μειονεκτικήν  θέσιν εις ην τίθησιν αυτήν έναντι των Λατίνων εν τοις παναγίοις προσκυνήμασι και τους εκ του προσηλυτισμού κινδύνους''. 


Αναληθώς λοιπόν, ο ''Φιλαλήθης'' εις το δημοσιευθέν εν τω ''Σκριπ'' άρθρω του λέγει, ότι ο Πατριάρχης Δαμιανός εις το γράμμα του επεδοκίμασε την πράξιν της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ουδαμώς την επεδοκίμασε. Και ανεξαρτήτως των ιδιαιτέρων λόγων, ους είχεν η Εκκλησία Ιεροσολύμων να μη δεχθή την αφομοίωσιν του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου προς το Πολιτικόν, η απάντησις αυτού ήτο πάντως αρνητική, ώστε να δεσμεύση την Ελληνικήν Εκκλησίαν να μη εφαρμόση το νέον Εκκλ. Ημερολόγιον, αφού δεν επληρούτο Ο ΟΡΟΣ, της υπό πάντων των Ορθοδόξων Εκκλησιών αποδοχής της καινοτομίας, ο όρος, ον ρητώς έθεσε και η Ιερά Σύνοδος και η Πολιτική Κυβέρνησις. 


2) Ο Πατριάρχης Αντιοχείας έγραφε: ''Οι πολιτικοί παράγοντες παρέστησαν -προόδου σύμπτωμα- την αλλαγήν του Ημερολογίου, αν και σύμπασα η Ανατολική Εκκλησία έχεται του Ιουλιανού Ημερολογίου, παρά την βίαν, ην μετέρχεται το Κράτος προς αποδοχήν του Γρηγοριανού. Η ροπή εις τας μεταβολάς των κανόνων εικονίζει προ των οφθαλμών ημών κίνδυνον μέγαν''. 


3) Ο Πατριάρχης των Σέρβων Δημήτριος είπε: ''...Υπεδείξαμεν την ανάγκην, όπως αναβληθή επί του παρόντος η συγκληθείσα Σύνοδος, διά να συνέλθη μία προσύνοδος, η οποία να προπαρασκευάση και να καταρτίση την ημερησίαν διάταξιν της Οικουμενικής Συνόδου. Ζητήματα εκκλησιαστικά υπάρχουν προς λύσιν αρκετά, αλλά πρέπει να γίνη επιλογή μεταξύ αυτών, διά να προτιμηθούν τα ουσιωδέστερα και ζωτικώτερα. Τοιούτον είναι το ζήτημα του Ημερολογίου, το οποίον πρέπει να απασχολήση πρωτίστως την Σύνοδον, ίνα καθιερωθή Ε ν ι α ί ο ν  Η μ ε ρ ο λ ό γ ι ο ν  όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών''. 


Όταν δε υπό του βιαζομένου Αρχιεπισκόπου Αθηνών ανεκοινούτο εις αυτόν η απόφασις της Ελληνικής Εκκλησίας, ούτος απήντα τηλεγραφικά, ότι δεν προσχωρεί και εύρε μόνον, ως δικαιολογίαν της αρνήσεώς του να είπη, ότι ''επειδή μικρόν διάστημα υπήρξεν από της κοινοποιήσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου, δεν εγένετο δυνατόν να εισαχθή το νέον Ημερολόγιον, αλλ' είναι πιθανόν, ότι θα εισαχθή μετά την σύγκλησιν της ''Συνελεύσεως των Αρχιερέων''. Δεν εισήχθη όμως, ούτε τότε (Μάρτιος 1924), ούτε και μέχρι σήμεον. Αλλά δριμυτέρα και καυστικωτέρα είναι η απάντησις του πολλού και μεγάλου Φωτίου, Πατριάρχου τότε Αλεξανδρείας. 


Ο ''Φιλαλήθης'' γράφων εις το ''Σκριπ'' απέκρυψε την αλήθειαν, ως προς την απάντησιν του Φωτίου και ανέφερεν εντελώς ανακριβώς, ότι ο Φώτιος επέτρεψε την εισαγωγήν του νέου ημερολογίου εις εκτός της Αιγύπτου κοινότητας. Έτι δε ανακριβέστερον προσθέτει σκοπίμως ο ''Φιλαλήθης'' ιδικήν του μόνον κρίσιν, ότι ''αναμφιβόλως, αν έζη ο Φώτιος θα προέβαινεν εις την εφαρμογήν του νέου Ημερολογίου και εν Αιγύπτω, ων απεφασίσθη ήδη από τον ανατροπέα των πάντων Μεταξάκην. 


Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και ο διερμηνεύσας τας αντιλήψεις του ''Φιλαλήθης'' δεν ετόλμησαν να αναφέρουν, τι απήντησεν ο Φώτιος. Διότι και μόνου αυτού η απάντησις, αναιρούντος και την σημασίαν της συγκαταθέσεως δήθεν του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ήτο αρκετή, ώστε να συγκρατήση την αντορθόδοξον, παράλογον και αδικαιολόγητον σπουδήν του αχαλινώτου εις τας Εκκλ. καινοτομίας Αρχιεπ. Αθηνών και ανακόψη την προς την διάσπασιν της ενότητος των Ορθοδόξων Εκκλησιών, βίαν αυτού την δικαιολογηθείσαν μόνον εκ του πόθου να φανή, ότι ούτος ''αβιάστω ελευθερία'' εισηγήθη και επραγματοποίησε την προσέγγισιν της Ανατολιλής Εκκλησίας προς την Δυτικήν. Την απάντησιν του Φωτίου θέλομεν δημοσιεύσει εις το επόμενον άρθρον.


Συνεχίζεται



Εκ του βιβλίου του Γρηγορίου Ευστρατιάδη 
''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'',
που δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα των Αθηνών ''ΣΚΡΙΠ'', 
την Πέμπτη 8 Μαρτίου 1928,
έτος 32ον, αρ. φύλλου 8.922, σελ. 1η.
Μεταφορά στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Διατηρήθηκε η Γραμματική τάξη της εποχής με την επέμβαση μόνο σε κάποια αναγκαία σημεία στίξης.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF