ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2019

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΕΥΣΤΡΑΤΙΑΔΗ: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (ΙΓ' ΜΕΡΟΣ)




Ο Γρηγόριος Ευστρατιάδης (1864-1950) υπήρξε νομικός, εκδότης και βουλευτής. 

Επί σειρά ετών υπήρξε εκδότης και διευθυντής της εφημερίδας ''ΣΚΡΙΠ'' της Αθήνας. 

Το ''ΣΚΡΙΠ'' αμέσως μετά την ημερολογιακή καινοτομία του 1924 τάχθηκε 

κατά του συνόλου των νεωτερισμών, που εισήγαγαν στο σώμα της Εκκλησίας 

ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης. 

Φιλοξενούσε 

στις σελίδες του το σύνολο σχεδόν των ανακοινώσεων της ''Ελληνικής Εκκλησιαστικής Κοινότητας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών'', 

δημοσίευε

 -με εμπεριστατωμένα ρεπορτάζ- όλες τις ειδήσεις για τις διώξεις των χιλιάδων αποτειχισμένων ''Παλαιοημερολογιτών'' 

και παρουσίαζε άρθρα αντινεωτεριστικά και κατά της κίνησης για την ''Ένωση των Εκκλησιών'', 

όπως ονομαζόταν τότε η οικουμενική κίνηση. 

Το βιβλίο του ''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'' δημοσιεύθηκε 

υπό την μορφή 

συνεχιζόμενων άρθρων τον Μάρτιο του 1928 και αποτέλεσε

 μια εμπεριστατωμένη δημοσιογραφική και θεολογική εργασία για το ημερολογιακό σχίσμα. 

Το περισσότερο -ίσως- ενδιαφέρον 

στο βιβλίο αυτό παρουσιάζει το γεγονός, 

ότι επιχειρήθηκε η προσέγγιση των δρώμενων της ημερολογιακής καινοτομίας 

και

μέσα από το πληροφοριακό φάσμα της δημοσιογραφίας και εύλογα η επικαιρότητα ζωντανεύει ιδεατά 

στα ''πέτρινα'' αυτά χρόνια του Μεσοπολέμου, προσφέροντας στον αναγνώστη διαδραστικά τον επίκαιρο και ζωντανό παλμό των γεγονότων!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος




ΙΓ' Μέρος


Είδομεν, ότι την 27 Δ/βρίου 1923, η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας απεφάσισε να αφομοιώση το Εκκλησιαστικόν Ημερολόγιον προς το πολιτικόν, κατεχωρήσαμεν δε το κείμενον της γριφώδους και διφορουμένης Συνοδικής αποφάσεως, της οποίας αναμφισβήτως το πνεύμα ήτο, να μη γίνη η αφομοίωσης άνευ της γνώμης όλων των Εκκλησιών, απαραιτήτως δε του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Πολλάς όμως ημέρας προ της 27 Δ/βρίου και δη την 21 Δ/βρίου (3 Ιανουαρίου 1924) κατά το νέον ημερολόγιον, ενώ η Σύνοδος δεν είχε καταλήξει αμέσως εις καμμίαν απόφασιν, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών προέβαινεν εις εν τόλμημα. 


Απέστελλε προς το Οικουμενικόν Πατριαρχείον έγγραφον, προεξοφλούν την γνώμην και απόφασιν της Ιεραρχίας, ενώ εισέτι δεν είχε λάβει παρ΄αυτής την εντολήν ταύτην. Τόσον έσπευδεν ο Μακαριώτατος. Το έγγραφον τούτο του Αρχιεπισκόπου Αθηνών προς το Οικουμενικόν Πατριαρχείον - το οποίον σημειωτέον, ότι ουδέποτε ουδαμού εδημοσίευσε η Αρχιεπισκοπή Αθηνών, ούτε επέδειξε προς την Σύνοδον της Ιεραρχίας - έχει, ως εξής: 



''Αριθ. Πρωτοκ. 70 


Δ. 3046 


Τω Οικουμενικώ Πατριάρχη 


Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος επί του Ημερολογιακού ΕΚΚΡΙΝΕ την -χάριν του ορθόδοξου ελληνικού λαού- προσαρμογήν του Εκκλησιαστικού προς το πολιτικόν ημερολόγιον. Επειδή δε δυσεπίτευκτος εν γε τω παρόντι φαίνεται, η συμφωνία πασών των Ορθοδόξων Εκκλησιών, φρονεί,  ό τ ι  μ ε τ ά  τ η ν  α φ α μ ο ί ω σ ι ν  των Ημερολογίων και μέχρι της επιτεύξεως τοιαύτης ποθητής συμφωνίας και της οριστικής διαρύθμισης του Πασχαλίου, το Πάσχα και αι μετ΄αυτού συνδεόμεναι εορταί δύνανται να εξακολουθήσωσι τελούμεναι κατά το Εκκλησιαστικόν Ημερολόγιον, εν ταις αντιστοίχαις ημέραις του Πολιτικού Ημερολογίου. 


Ούτω δε το Πάσχα του 1924 συμπίπτον κατά το εκκλησιαστικόν ημερολόγιον τη 14 Απριλίου, εορτασθήσεται  τη 27 του αυτού μηνός. Και τούτο, ίνα μηδεμία απολύτως εν τω Πασχαλίω επέλθη μεταβολή, ως προς τας κινητάς εορτάς, εκτός της ονομασίας των ημερομηνιών. Αι δε ακίνητοι εορταί εορτασθήσονται κατά το νέον Ημερολόγιον, εν ταις καθωρισμέναις ημερομηνίαις του Παλαιού, ταις συνταυτισθησομέναις προς τας του νέου Ημερολογίου. Την μέσην ταύτην λύσιν μέχρι της οριστικής  π ρ ο τ ε ί ν ο υ σ α  η  Ι ε ρ ά  Σ ύ ν ο δ ο ς,  (!)  παρακαλεί την Υμετέταν Παναγιότητα, όπως αποδέξηται αυτήν ή και την οριστικήν υπόδειξη. 


Αύτη η λύσις του ζητήματος, ην ασμένως αποδεχθήσεται η Ιερά Σύνοδος. Ου διαφεύγει πάντως την σύνεσιν της Υμετέρας Παναγιότητος, ήτε σπουδαιότης του ζητήματος και εν ανάγκη του καθ' οιονδήποτε τρόπον επιλύσεως αυτού. Καίτοι δε απαραίτητον και επιβεβλημένον θεωρούμεν την μεταβολήν του Ημερολογίου, όμως απαραίτητον, οσαύτως και επιβεβλημένον κρίνομεν την συμφωνίαν της Υμετέτας Παναγιότητος, διά τε το εν τη καθόλου Εκκλησία μέγα κύρος του Οικουμενικού Θρόνου και διά την εν τη θεοσώστω Βασιλείω της Ελλάδος ύπαρξει Μητροπόλεων και επί σκοπού εχουσών, έτι την αναφοράν αυτών προς τον Οικουμενικόν Θρόνον. 


Λυπηρόν, ότι οι λοιποί Πατριάρχαι της Ανατολής, ουδαμώς αποδέχθησαν την μεταβολήν του ημερολογίου, ως αύτη ιδίως προυτάθη υπό του εν Κωνσταντινουπόλει Πανορθοδόξου Συνεδρίου, αλλά πεποίθαμεν, ότι μετά την θεία συνάρσει γενομένην εκλογήν της Υμετέρας Παναγιότητος τη ενεργεία αυτής ευχερεστέρα αποβήσεται η επίτευξις της συμφωνίας των Πατριαρχείων. Εν ανάγκη δε και εν νέα διασκέψει αντιπροσώπων πασών των Ορθοδόξων Εκκλησιών δύναται, ίνα εξετασθή το σοβαρότατον τούτον ζήτημα και της δεούσης τύχη επιλύσεως''.  


Η ''Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος θερμή υποβάλλουσα παράκλησιν  προς την Υμ. Παναγιότητα, όπως σπουδαίως μεριμνήση περί του Ημερολογίου, απεκδέχεται, είτε την συμφωνίαν προς την προταθείσαν υπ' αυτής λύσιν, είτε νέαν ενέργειαν προς οριστικωτέραν διευθέτησιν του σοβαρού τούτου ζητήματος. Πόθω δε πολλώ αυτήν κατασπεζόμενοι διατελούμεν. 


Αθήνησι 21 (3) Ιαναουαρίου 1924 


Ο Αθηνών Χρυσόστομος Πρόεδρος 


Προ λοιπόν της αποφάσεως της Ιεραρχίας, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, αφ' ενός μεν ανακοινοί εις το Πατριαρχείον, ότι έκρινεν ήδη η Ιερά Σύνοδος την προσαρμογήν του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου προς το πολιτικόν, αφ' ετέρου δε προτείνει εξ' ονόματος της Ιεραρχίας, μέσην λύσιν, ενώ η Ιεραρχία ουδέν ακόμη, ούτε είχε προτείνει, ούτε είχεν αποφασίσει! Τόσον λοιπόν ήτο βέβαιος περί της γνώμης της Συνόδου της Ιεραρχίας, ώστε την προεξώφλει; 


Και τόσον έσπευδε να παρασύρη το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, ώστε δεν επερίμενε, ούτε την τελικήν απόφασιν της Ιεραρχίας, ήτις ελήφθη μόλις την 27 Δεκεμβρίου, ήτοι πέντε όλας ημέρας μετά την αποστολήν του ανωτέρω εγγράφου, εν τω οποίω ψευδώς ανεκοινούτο εις τον Πατριάρχην ότι έκρινεν ήδη η Σύνοδος της Ιεραρχίας και, ότι επρότεινε μέσην λύσιν; Αλλ' ας είδωμεν εις το επόμενον άρθρον, τι απήντησεν επί του ανωτέρω εγγράφου το Οικουμενικόν Πατριαρχείον.


Συνεχίζεται



Εκ του βιβλίου του Γρηγορίου Ευστρατιάδη 
''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'',
που δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα των Αθηνών ''ΣΚΡΙΠ'', 
το Σάββατο 17 Μαρτίου 1928, 
έτος 32ον, αρ. φύλλου 8.930, σελ. 1η. 
Μεταφορά στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Διατηρήθηκε η Γραμματική τάξη της εποχής με την επέμβαση μόνο σε κάποια αναγκαία σημεία στίξης.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF