ΠΑΥΛΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΚΥΠΡΙΟΥ: ΙΔΟΥ ΕΝΩΣΙΣ ΘΕΑΡΕΣΤΟΣ

Περιοδικό ''ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ'' φιλοξενών το άρθρο
του αειμνήστου Παύλου Μοναχού Κυπρίου, του Χοζεβίτου, έτει 1965.

Παρουσιάζουμε ένα θαυμάσιο -καθ' όλα- άρθρο του αειμνήστου Παύλου Μοναχού - Χοζεβίτου, που δημοσιεύθηκε στο Μηνιαίον Εκκλησιαστικόν και Θρησκευτικόν περιοδικόν  ''Αγιορείτικη Βιβλιοθήκη'', εκδιδομένη υπό Σωτηρίου Ν. Σχοινά, έτος Λ', έτος 1965, σελ. 77 - 80. Αποτελεί την γνήσια Ορθόδοξη θεώρηση περί ''τοις των πάντων ενώσεως'', αυτήν (την ένωση), που οι παναιρετικοί Οικουμενιστές εννόησαν, παρερμήνευσαν και διέφθειραν, ως είδους εκκλησιολογικής συνδιαλλαγής, ανεξέλεγκτης εκτροπής κανόνων και Οικουμενικών Συνόδων, παραδόσεων και αρχέγονων εκκλησιαστικών ειωθότων. Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Όλος ο κόσμος, συνέρχεται, συνασπίζεται, ενούται εις συγκροτήματα, συνασπισμούς και οργανισμούς ποικιλομόρφους και ποικιλωνύμους, των οποίων οι σκοποί είναι κατά το πλείστον κοσμικοί και ιδιοτελείς και εν πολλοίς υστερόβουλοι και απόκρυφοι. Μόνον αι Ορθόδοξαι Εκκλησίαι, ενώ νοούνται εν σώμα, δεν έσπευσαν ν' αποκαταστήσωσιν τελείαν μεταξύ των ομοφωνίαν και ένωσιν. Αλλ' η ειλικρινής και σωτήριος ένωσις είναι εντολή θεία, ήτο το αντικείμενον της ευχής του Κυρίου προς τον ουράνιόν του Πατέρα, ''ίνα πάντες εν ώσι'' και ταύτην συνεχίζει η Εκκλησία του ευχομένη αδιαλλείπτως ''υπέρ της των πάντων ενώσεως''. 

Θέλομεν να πιστεύωμεν, ότι πόθος διά την εκπλήρωσιν της ταύτης ευχής, εκίνησεν επ' εσχάτων τας επί μέρους Ορθοδόξους Εκκλησίας, ίνα συνέλθωσιν επί το αυτό, διά να διασκεφθώσι και αποφασίσωσι προσφόρως. Αλλ' η ένωσις, ως πολλάκις ελέχθη και εγράφη, πρυποθέτει ταυτότητα αντιλήψεων εις πάντα, άλλως, όχι μόνον δεν είναι βιώσιμος, αλλ' είναι και πεμπτοφαλαγγιτική, διότι εισάγει τους εχθρούς και τους κατασκόπους εις τον οίκον και τους λύκους εις την ποίμνην των προβάτων. 

Συγκεκριμένως, όσον αφορά εις το ''θέμα ενώσεως'' με τους παπιστάς της Ρώμης, εφ' όσον δεν πρόκειται περί εταίρων, πρώτως ήδη συζητούντων και συμβαλλομένων, αλλά περί επαναφοράς ενώσεως προυπαρξάσης και διαρρηχθείσης, περίεργος και ακατανόητος είναι η επιδίωξις διαλόγων και συζητήσεων, ενώ μόνον λογικόν υφιστάμενον θέμα, είναι η επάνοδος των αποστιρτησάντων και διαρρηξάντων την ένωσιν, εν μεταμελεία και ομολογία, ουχί δε συζητήσει. 

Τόση κίνησις και θόρυβος γίνεται και μετακίνησις εκπροσώπων Ορθοδοξίας διά τε αέρος και θαλάσσης, διά την επιδίωξιν προσεγγίσεως ή ''ενώσεως'' μεθ' ετεροκλίτων, ζητούντων ουχί την ένωσιν εν Χριστώ, αλλ' υποζύγια, ενώ αμελείται επιδίωξις την εις πάντα ενώσεως και ομοφωνίας μεταξύ αυτών των Ορθοδόξων! Εις την εμφανεστέραν εκδήλωσιν των πιστευομένων, την θείαν Λατρείαν, υπάρχει μεταξύ των Ορθοδόξων ασυμφωνία, πρώτην φοράν αναφανείσαν εν τη Εκκλησία από δέκα εξ και πλέον αιώνων. 

Την αναγκαιότητα ομοχρόνου Λατρείας υπό πάντων των Ορθοδόξων, υπέδειξεν η Διάσκεψις Ρόδου (1961), η δε αναγραφείσα προ τινος χρόνου πληροφορία, ότι ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών ''μελετά από καιρού το σοβαρώτατον τούτο θέμα'', και η διαπίστωσις αναγκαιότητος λύσεως, ήτις ''θα επαναφέρη την μεταξύ των Ορθοδόξων Ελλήνων ποθητήν ενότητα'', ενέπλησε χαράς και κατανύξεως πάντας τους αγαπώντας την ευπρέπειαν και την δόξαν της Εκκλησίας΄ διότι, πως άλλως εμφαίνεται το κάλλος και η τιμή και η δόξα της Μητρός Εκκλησίας, ειμή εν τη ενώσει των τέκνων αυτής; 

Απορούμεν, διατι η αναγνώρισις και διαπίστωσις αύτη βραδύνει να φθάση εις την πρακτικήν εφαρμογήν εν τη Εκκλησία εις δόξαν και όφελος αυτής και χαράν ανεκλάλητον των τέκνων αυτής και διερωτώμεθα, τίνες οι τρομεροί λόγοι, οι επιβάλλοντες την ολιγωρίαν; Μήπως ήσσονος σημασίας είναι το θέμα τούτο και αδιάφορος η λύσις του; 

Αλλ' όμως ο αξιομακάριστος εκείνος πρώτος Βασιλεύς των Χριστιανών, ο Μέγας Κωνσταντίνος, την περιωρισμένης εκτάσεως διαφοράν εκείνην, εις μόνην την εορτήν του Πάσχα, ουδόλως εθεώρησε μικράς σημασίας, αλλά μετ' ενθέου ζήλου έσπευσε μεταξύ των πρώτων να αποκαταστήση και εν τούτω την πλήρη ομοφωνίαν εν τη Εκκλησία, γράφων προς τους απολειφθέντας της Α' Οικουμενικής Συνόδου Επισκόπους και παριστών ''όπως εστί δεινόν τε και απρεπές κατά τας αυτάς τας ημέρας ετέρους μεν ταις νηστείαις σχολάζειν, ετέρους δε συμπόσια... συντελείν και άλλους μεν εν εορταίς και ανέσεσιν εξετάζεσθαι, άλλους δε ταις ωρισμέναις εκδεδόσθαι νηστείαις'' και πόσον εστίν αναγκαίον και θεάρεστον ''καλώς έχειν επί μιας ημέρας πάντας τους απανταχού επιτελείν'' (Ευσ. Καισ. Βίος Κων. Γ' XVII). 

Η θεάρεστος και ζηλευτή ομοφωνία, ήτις επί δέκα εξ αιώνας (325-1924) ήτο άρρηκτος εν τη Εκκλησία, διερρήχθη ένεκα των αμαρτιών ημών κατά την ταλαίπωρον ημών γενεάν΄ και ούτως, ενώ η αγία Βηθλεέμ εξέπεμπε κατά την νύκτα των Χριστουγέννων και διά του ραδιοφώνου το ευφρόσυνον και ουράνιον άγγελμα της του Χριστού σαρκώσεως και έψαλλε: ''Τα σύμπαντα σήμερον χαράς πληρούνται, Χριστός ετέχθη εκ της Παρθένου'' υπήκουον δε και συνεώρταζον τα υπερτριακόσια εκατομμύρια Ορθοδόξων της γης, η Εκκλησία της Ελλάδος και άλλαι τινες ολιγάριθμοι, δεν μετείχον της χαράς, τηρούσαι σιγήν. 

Σήμερον, ότε επί των θρόνων πολιτικού και θρησκευτικού του μόνου εν τω κόσμω Ορθοδόξου Βασιλείου, ίστανται συνώνυμοι των ενδοξοτέρων Βασιλέως και Αρχιεπισκόπου της χριστιανωσύνης, ευελπιστούμεν, ότι ταχέως θα επανέλθη η Ορθοδοξία εις την ενί τη ενώσει εύκλειαν και ωραιότητα αυτής και ότι θα ζηλώσωσι τον ζήλον του ενδόξου εκείνου Βασιλέως, του οποίου διάδοχος είναι ο λαοφιλής, σημερινός Βασιλεύς, ίνα άρωσιν, ως εκείνος, την συμφωνίαν και αποκαταστήσωσι την συμφωνίαν της Εκκλησίας εις δόξαν του Ιδρυτού αυτής. 

Ιδού, Μεγαλειώτατε και Μακαριώτατε, ένωσις, δι' ην θ' αγαλλιάση ο ουρανός και η γη και δι' ην το μνημόσυνον Υμών έσται αιώνιον και ουχί ένωσις μετά του εωσφόρου της Δύσεως, όστις ζητεί δούλους και επιζητεί προσκύνησιν ομοίαν εκείνης, ην ετόλμησε να ζητήση παρ' αυτού του Κυρίου εις τας ερήμους ταύτας ο αόρατος όμοιός του, όστις και ήκουσεν ''ύπαγε οπίσω μου σατανά''΄ όπερ και ημείς απευθύνομεν. 

Εις τον Μελέτιον Μεταξάκην - διά τον οποίον καυχώνται οι μασώνοι ότι ήτο τοιούτος υψίστου μάλιστα βαθμού - ήρκεσε μόνον ''μια τσεκουριά''- κατά ιδίαν του έκφρασιν - διά να επιφέρη την ασυμφωνίαν εν τη Εκκλησία. Διατί δεν είναι διά την όλην Εκκλησίαν πλέον δυσεπίτευκτος και ολιγώτερον ενδιαφέρουσα, η επαναφορά εις την ομοφωνίαν και ένωσιν, ήτις είναι θέλημα και εντολή του Θεού και σωτηρία και τείχος κατ' εχθρών ορατών και αοράτων; 

Ότι η ''τσεκουρηδόν'' επιβληθείσα ασυμφωνία, η ταλαιπωρούσα και καταθλίβουσα την Εκκλησίαν, δεν παρεισήχθη θεαρέστως και προς το συμφέρον ταύτης και ότι όλως αντιεκκλησιαστικώς ανεκινήθη το θέμα της ημερολογιακής μετακινήσεως, ευκόλως δύναται να κατανοηθή και εξ' απλής απαρρυθμίσεως των ''σπουδαίων'' εκείνων θεμάτων, τα οποία ανεκίνησε και συνεζήτησε το υπό του Μ. Μεταξάκη συγκληθέν και αυτοκληθέν ''Πανορθόδοξον (ενώ ουδέν των λοιπών Πατριαρχείων μετείχε τούτου) Συνέδριον'' του 1923, ων πρώτον ήτο το ημερολογιακόν. 

Ήσαν δε ταύτα, πλην της εορτολογικής μονομερούς μετακινήσεως, ο γάμος των ιερέων μετά την χειροτονίαν, η χειροτονία επισκόπων εγγάμων, η κουρά των κληρικών, η αποβολή του ενδύματος των κληρικών, η περικοπή των νηστειών, η συντόμευσις της Λειτουργίας, το των διαζυγίων, οι βαθμοί της συγγενείας, το των σχέσεων προς τας άλλας Εκκλησίας κ.λ.π. 

Ιδού και τινες των υπό του συνεδρίου εκείνου ληφθεισών ''κοσμοσωτηρίων'' αποφάσεων, κατ' αυτά τα πρακτικά του: ''δεν υφίσταται λόγος δογματικός μονίμου προτεραιότητας μεταξύ μυστηρίων γάμου και ιερωσύνης'', ''ευρίσκομεν ορθόν, όπως κείρηται η κόμη των κληρικών και όπως η εν τη κοινωνία εξωτερική περιβολή αυτών, μη απομακρύνηται του ρυθμού της ενδυμασίας των λαικών'', ''η μοναχική ευχή συνισταμένη εις το μικρόν και μέγα σχήμα, θεωρείται υποχρεωτικώς τηρητέα ισοβίως, εφ' όσον εδώθη ουχί ενωρίτερον του 25ου έτους της ηλικίας'', ''επαφίεται εις τας επί μέρους Εκκλησίας, όπως ρυθμίζωσιν εκάστοτε τον χρόνον του μετ' αργίας εορτασμού των εν μέσω της εβδομάδους συμπιπτουσών εορτών των αγίων'' κ.λ.π. κ.λ.π. 

Το υποστηριχθέν, ότι η ημερολογιακή μεταρρύθμισις ήτο πρώτον βήμα και προανάκρουσμα της κινήσεως διά την ''ένωσιν'', δηλ. υποδούλωσιν εις τους ματαιόφρονας της δύσεως, δεν είναι υπερβολή, εφ' όσον εκηρύχθη υπ' αυτού του ''Πανορθοδόξου Συνεδρίου'', του οποίου οι ομιληταί διθυραμβικώς διηρωτώντο: ''Μήπως η εισαγωγωγή του νέου Πανορθοδόξου! Ημερολογίου δεν είναι ο πρώτος λίθος διά το οικοδόμημα της ενώσεως πασών των Εκκλησιών του Θεού;''. 

Η μία αθέτησις ανοίγει θύραν εις άλλην και καλώς έλεγεν ο Μέγας Φώτιος. ''Οίδε και η μικρά των παραδοθέντων αθέτησις και προς όλην του δόγματος επιτρέψαι καταφρόνησιν''. Καιρός να επανεύρη η Εκκλησία, όχι άλλην, αλλά την θεάρεστον ένωσιν ''ίνα το αυτό λέγωμεν πάντες'' και ίνα πάντες ομού ''δοξάζωμεν εν ενί στόματι΄ το όνομα του Κυρίου ημών''. (Α' Κορινθ. α' 10, Ρωμ. ιε' 6).

(Πηγή ηλεκτρονικού κειμένου: https://athoslibrary.blogspot.com)

Παύλος Μοναχός - Χοζεβίτης

Ιεροσόλυμα