ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2020

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΗΜΟΓΛΟΥ ΠΑΡΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΙΜΗΤΙΚΟ ΔΙΠΛΩΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΕΛΕΤΙΟ ΜΕΤΑΞΑΚΗ



Ο πρώτος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Αλέξανδρος Δημόγλου 

(1922-1930) εγκαταστάθηκε υπό την εύνοια του Μελετίου Μεταξάκη
και του Ελευθερίου Βενιζέλου και απομακρύνθηκε οριστικά 

από τον Αθηναγόρα Σπύρου (1931-1948).


Ο τίτλος της ετικέτας της ανάρτησης ''Και είδον άλλο θηρίον αναβαίνον εκ της γης και είχε κέρατα δύο, όμοια αρνίω και ελάλει ως δράκων'' είναι  καθόλα ενδεικτικός των ψευδοπροφητών της λεγομένης Οικουμενικής Κίνησης ή Παναίρεσης των Εσχάτων, που με την ανατολή του 20ού αιώνα ανεδύθησαν ίνα ''λαλούν διεστραμμένα''. Πρόκειται για μια σειρά επιστολών, ανακοινώσεων, εγκυκλίων και γενικότερα συγγραμμάτων τους, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο προάγουν τον διαχριστιανικό συγκρητισμό, αλλοιώνουν, μετασχηματίζουν και εγκαθιστούν έναν κάλπικο, πλαστό και απομιμητικό ''χριστιανισμό'', που απευθύνεται σε μάζες, γιατι ο ίδιος ο Οικουμενισμός διατίθεται σε οικουμενική, πλατιά, λαική κατανάλωση! Σε αυτούς τους ψευδοπροφήτες κατά την ''Αποκάλυψη'' του Ευαγγελιστή Ιωάννη αναφέρεται ο νέος ''Φάκελλος'' που ανοίγουμε υπό τον εμφανή, αυτοδίκαια διεκδικητικό και εμφατικό τίτλο ''Και είδον άλλο θηρίον αναβαίνον εκ της γης και είχε κέρατα δύο, όμοια αρνίω και ελάλει ως δράκων''! Σε αυτόν θα παρελάσουν όλοι οι θιασώτες της Εωσφορικής Κίνησης, αρχής γενομένης από τον πρωτοπόρο και πρωταγωνιστή του Οικουμενιστικού Θιάσου, τον Τεκτονικό μοιχεπιβάτη του Οικουμενικού Θρόνου, Μελέτιο Μεταξάκη. Τα γραπτά που συλλέξαμε, προέρχονται εκ του Τύπου -κυρίως του Εκκλησιαστικού- ημερησίου και περιοδικού και τα δημοσιεύουμε αυτούσια κάθε φορά, χωρίς σχολιασμούς και επικρίσεις. Ο κάθε καλοπροαίρετος αναγνώστης θα δύναται να συνειδητοποιήσει και να κατανοήσει την πτώση και την έκπτωση των Οικουμενιστών από τα ίδια τους τα κείμενα, ακολουθώντας την επιταγή του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου: ''Ει που την ευσέβειαν παραβλαπτομένην ίδοις, μη προτίμα την ομόνοιαν της αληθείας, αλλ' ίστασο γενναίως έως θανάτου… την αλήθειαν μηδαμού προδιδούς''. P.G. 60, 611. Εύχεσθε!




ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ




Μέρος 3ον


Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής (1922-1930) Αλέξανδρος Δημόγλου 

σε εσπερινή λειτουργία των Επισκοπιανών της Ν. Υόρκης παραλαμβάνει τιμητικό δίπλωμα της Επισκοπιανής ''Εκκλησίας'' 

προς τον Μελέτιο Μεταξάκη



Εφημερίδα της Ν. Υόρκης


''ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ''


Κυριακή 7 Ιανουαρίου 1923, έτος 8ον, αριθ. 2812, σελ. 6-7



ΥΨΙΣΤΑΙ ΤΙΜΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ



Απονομή Διπλώματος της Μεγάλης Θεολογικής Ακαδημίας. 


Η επίδοσις εγένετο προς τον Αρχιεπίσκοπον Αλέξανδρον, ως αντιπρόσωπον του Πατριάρχου. 


Θαυμάσιος λόγος του Επισκόπου Μάνιγκ Αποκαλεί τον Μελέτιον ''πατέρα ημών''.


Υπό τους άνω τίτλους ο ''Εθνικός Κήρυξ'' Ν. Υόρκης της 12 Δεκεμβρίου γράφει τα ακόλουθα:



Την παρελθούσαν Παρασκευήν εγένετο η απονομή του Διπλώματος της Θεολογίας προς την Α. Θ. Παναγιότητα, τον Οικουμενικόν Πατριάρχην Μελέτιον τον Δ', υπό της ενταύθα Μεγάλης Επισκοπιανής Θεολογικής Ακαδημίας (General Theological Seminary). Εντολή Πατριαρχική, ως αντιπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριάρχου διά την παραλαβήν του διπλώματος, παρέστη ο Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Αλέξανδρος.


Η σεμνή τελετή έλαβε χώρα εις τον ναόν του Σεμιναρίου, ο οποίος κείται επί της 21ης οδού και 9ης Λεωφόρου. Εγένετο εν συνδυασμώ μετ' εσπερινής ευχής επί παρουσία της Ακαδημαικής Συγκλήτου της Σχολής, του Επισκόπου Νέας Υόρκης Σεβ. William T. Manning, Καθηγητών, Ιεροσπουδαστών και άλλων διακεκριμένων αντιπροσώπων του κλήρου και του λαού.


Εις την πομπήν (procession) κατείχε τιμητικήν θέσιν ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Αλέξανδρος και παρ' αυτόν εβάδιζεν ο Επίσκοπος Μάννιγκ φέρων χρυσόπαστον ωμόφορον (pallium), δωρηθέν υπό της ενταύθα Ρωσσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Οι επίσημοι κατέλαβον τας προσδιορισθείσας δι' αυτούς τιμητικάς θέσεις εν τω ιερώ, ενώ χορός πολυμελής εξ ιεροσπουδαστών, τη συνοδεία οργάνου έψαλλε διαφόρους θρησκευτικούς ύμνους ή μάλλον, απέδιδε ψαλμούς του Δαβίδ. Αι αναγνωσθείσαι περικοπαί εκ των προφητειών και της Αποκαλύψεως αναφέροντο εις Εθνικάς καταστροφάς και συμφοράς, αι οποίαι μέλλουσι να επισκεφθώσι τους λαούς.


Μετά το τέλος της ακολουθίας ωμίλησεν ο Σεβ. Επίσκοπος Manning. Με την συνήθη του ρητορικήν δεινότητα ωμίλησε διά τα τελούμενα εν τη εγγύς Ανατολή. Στρέφων δε τον λόγον περί του Οικουμενικού Πατριάρχου Μελετίου Δ', του ''πατρός ημών και ποιμένος'' ως τον ωνόμασεν, έπλεξε το εγκώμιον αυτού, ως ιεράρχου, εμφορουμένου υπό φλογεράς πίστεως και γνησίως χριστιανικών ιδεωδών.


Διά τούτο τιμάται υφ' ολοκλήρου του Χριστιανικού κόσμου. Επαξίως η Θεολογική Ακαδημία απένειμεν αυτώ το τιμητικόν Δίπλωμα. Ανεμνήσθη των προφητικών λόγων του Πατριάρχου, εν τω Καθεδρικώ Επισκοπικώ ναώ του Αγίου Ιωάννου, ότε είπεν, ότι βαδίζει προς το μαρτύριον. Ίσταται νυν ατρόμητος και ηρωικός αντιμετωπίζων τους εχθρούς της Πίστεως. Τοιούτον υπέροχον ιεράρχην τιμώμεν σήμερον.


Είτα διά συντόμου προσλαλιάς ο Πρύτανις (Dean) της Θεολογικής Ακαδημίας κ. Fosbroke ενεχείρισεν εις τον Αρχιεπ. Αλέξανδρον το Δίπλωμα, δι' ου ανακηρύσσεται ο Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος διδάκτωρ της Μυστικής Θεολογίας καθώς και τα άλλα εμβλήματα του βαθμού. Το Δίπλωμα είναι χειρόγραφον επί μεμβράνης, καλλιτεχνικώτατον και καλλιγραφικώτατον συντεταγμένον δε εις γλώσσαν Λατινικήν.


Ο Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Αλέξανδρος, συγκινημένος, απήντησεν αγγλιστί ως εξής: ''Σεβασμιώτατε εν Χριστώ αδελφέ, Αιδεσιμώτατοι και λοιποί φίλοι και μαθηταί. Είμαι λίαν ευτυχής κατά την στιγμήν ταύτην, καθ' ην αντιπροσωπεύων την Α. Θ. Παναγ. τον Οικουμεν. Πατριάρχην Μελέτιον τον Δ' έχων την τιμήν να ευχαριστήσω εν ονόματι αυτού την Σχολήν ταύτην η οποία απένειμε το Δίπλωμα της Θεολογίας προς τον αρχηγόν της Ορθοδόξου Εκκλησίας.


Η απονεμομένη αύτη τιμή προς τον Οικουμενικόν Πατριάρχην τον πεπνυμένον τούτον ιεράρχην, τον γνωστόν διά τα φιλάδελφα αυτού αισθήματα προς την αδελφήν Επισκοπιανήν Εκκλησίαν, δικαίως μας κάμνει να χαίρωμεν και να αισθανώμεθα υπερηφάνειαν διότι είναι τιμή αντανακλώσα προς όλην την ορθόδοξον Εκκλησίαν. Η Α. Θ. Παναγιότης λαμβάνουσα γνώσιν τιμής ταύτης, θα αισθανθή αληθή ανακούφισιν εν μέσω της λύπης και της αγωνίας δι' ων διέρχεται ολόκληρος ο Χριστιανικός κόσμος της Ανατολής.


Εκφράζων θερμάς ευχαριστίας προς την Σχολήν διά την τιμήν ταύτην της οποίας τα καθέκαστα θέλω υποβάλη αμέσως τη Α. Θ. Παναγιότητι, ποιούμαι την διάπυρον ευχήν όπως ο Ύψιστος φρουρή πάντοτε την Σχολήν ταύτην και οδηγή τους εργαζομένους εν αυτή και υπέρ αυτής εις δόξαν Χριστού και επ' αγαθώ της Εκκλησίας αυτού''.




Ο απομακρυνθείς πρώτος Αρχιεπίσκοπος Αλέξανδρος Δημόγλου ζητεί επειγόντως 
με επιστολή του προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο, 
την εύνοια του δευτέρου,
προκειμένου να μην  αντικατασταθεί από τον Μονεμβασίας και Σπάρτης Γερμανό!






Σημειώσεις:


1. Με τις πρώτες μεταναστεύσεις των Ελλήνων στην Αμερική, οι εκκλησιαστικές τους ανάγκες καλύφθηκαν εξ αρχής από κληρικούς που μετανάστευσαν και αυτοί στις Η.Π.Α. ή από κληρικούς της Ρωσικής Εκκλησίας. Με τον Πατριαρχικό Τόμο του 1908, οι εκκλησιαστικές αυτές κοινότητες υπάχθηκαν απ' ευθείας στην Εκκλησία της Ελλάδος. Ήδη οι πρώτοι Επίσκοποι, ο πρώην Χαλδίας Βασίλειος και ο Νεαπόλεως Παντελεήμων αντέδρασαν, όταν ο Μελέτιος Μεταξάκης -ως Οικουμενικός Πατριάρχης- το 1923 ίδρυσε την Αρχιεπισκοπή Βορείου και Νοτίου Αμερικής, με πρώτο Αρχιεπίσκοπο τον πρώην Ροδοστόλου Αλέξανδρο Δημόγλου, θέτοντάς την αυτή τη φορά υπό τον έλεγχο του Οικουμενικού Πατριαρχείου! Η πλήρης όμως δεικτική πολιτική ταύτιση και των δύο (Μεταξάκη - Δημόγλου) με την πλευρά των Βενιζελικών προκάλεσε διχασμό στις κοινότητες των Ελλήνων της διασποράς, ώστε λίγο αργότερα ο Αλέξανδρος Δήμογλου αντικαταστάθηκε οριστικά το 1931 από τον Αθηναγόρα Σπύρου (1931-1948).

2. Ο Συνοδικός Μητροπολίτης του Οικουμενικού Πατριαρχείου Γερμανός Καραβαγγέλης διηγείται σχετικά με την εκλογή στον Οικουμενικό Θρόνο του Μελετίου Μεταξάκη: ''Το έτος 1921, η εκλογή μου ως οικουμενικού πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ήτο βεβαία από τις 17 ψήφους οι 15 -αν όχι οι 16- ήταν δικοί μου. Τότε φίλος μου λαικός πρότεινε ποσόν 10.000 λιρών και πλέον να παραιτηθώ υπέρ του Μελέτιου Μεταξάκη. Φυσικά απέρριψα με αγανάκτηση και βδελυγμία την πρόταση του. Αιφνιδίως, όμως την προηγούμενη νύκτα της εκλογής με επεσκέφθη κατ' οίκον Τριμελής Επιτροπή της Εθνικής Αμύνης και παρεκάλεσε θερμώς να αποσύρω την υποψηφιότητα μου υπέρ του Μελετίου Μεταξάκη. Αυτός, λέγανε τα μέλη της επιτροπής, θα έφερνε εκατοντάδες χιλιάδες δολαρίων, επειδή είχε φιλικότατες σχέσεις μετά επισκόπων προτεσταντών εξ Αμερικής και Αγγλίας. Θα εφένετο χρήσιμος στην εθνική υπόθεση, δια τούτο ήταν επιτακτική ανάγκη να εκλεγεί πατριάρχης ο Μελέτιος Μεταξάκης. Ως έλεγαν ήταν επιθυμία του Ελευθερίου Βενιζέλου! (Εφημερίδα ''ΑΤΛΑΝΤΙΣ'' της Παρασκευής 30 Δεκεμβρίου 1921)

3. Η επιστολή του Αλεξάνδρου Δήμογλου προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο προέρχεται από το Ψηφιακό Αρχείο ''Ελευθερίου Βενιζέλου''.

4. Η εφημερίδα της Ν. Υόρκης ''Εθνικός Κήρυξ'' ήταν φιλοβενιζελικής πολιτικής ταύτισης και το αντίπαλον δέος αυτής, η ''Ατλαντίς επρόσκειτο με την πλευρά των φιλοβασιλικών. Η εποχή του καθ' ολοκληρίαν ελληνικού διχασμού.

5. Όταν το 1923 οι εκκλησιαστικές κοινότητες της Αμερικής αποσπάστηκαν από την δικαιοδοσία της Εκκλησίας της Ελλάδος και τέθηκαν υπό τον έλεγχο του Οικουμενικού Πατριαρχείου ελέω Μελετίου Μεταξάκη, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος δεν αντέδρασε καθόλου, για τον απλούστατο λόγο, πως από τον Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου, Αρχιεπίσκοπος Αθηνών ανέλαβε ο έτερος εκκλησιαστικός σχίστης Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, φιλοβενιζελικός και αυτός και φίλος του Μεταξάκη!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF