ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 22 Μαΐου 2020

ΗΛΙΑ ΜΗΝΙΑΤΗ ''ΕΣΤΑΥΡΩΘΗΣ ΔΙ' ΕΜΕ''



Χάριτι Θεού, προβαίνουμε στη μεταφορά στο διαδίκτυο δύο Λόγων του ιεροτάτου Επισκόπου Κερνίτσης και Καλαβρύτων Ηλία Μηνιάτη (1669-1714) στην Αγία και Μεγάλη Παρασκευή, εκ του βιβλίου της Ι. Μ. Τατάρνας Ευρυτανίας ''Εσταυρώθης δι' εμέ''. Ο Επίσκοπος Ηλίας Μηνιάτης δίκαια θεωρήθηκε ο μεγαλύτερος και δεινός ρήτορας κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας και γι΄αυτό τον αποκάλεσαν ''Χρυσόστομο της Τουρκοκρατίας''. Κατά τον μακαριστό Μητροπολίτη π. Αυγουστίνο Καντιώτη, ''ήτο... ο μεγαλύτερος εκκλησιαστικός ρήτωρ της υποδούλου Ελλάδος΄ με δημοσθένειαν ρητορείαν εκήρυξε τα μεγαλεία του Θεού''. Ο λόγος του απλός, λιτός, θερμά καρδιακός και επί ζήλω οθοδοξότατος ''ακουμούσε'' ησύχως στη καρδιά του συμπασχόντος καταπιεσμένου από την Ενετοκρατία ποιμνίου του. Ένα μικρό δείγμα αυτού, που επιλέξαμε: ''Ψυχή του καλού μας Πατρός, του θείου Εσταυρωμένου μας Ιησού, τι λες; "Άφες αυτοίς' ου γαρ οίδασι τι ποιούσι". Πώς; "Άφες αυτοίς". Ναι, γλυκύτατέ μου Ιησού, "άφες αυτοίς" αυτήν την ώρα. Ας δοθή εις όλους συγχώρησις. Ίσως δουν τώρα το σφάλμα τους και διορθωθούν. "Άφες αυτοίς"! Ας έλθη συγχώρησις, λοιπόν, συγχώρησις! Μα ωστόσο ας παύσουν τα βέλη, ας τελειώσουν οι αμαρτίες, ας φανή ένα σημάδι μετανοίας΄ ένας αναστεναγμός΄ ένα δάκρυ! Καρδιά του Ιησού μου, τι λες; "Άφες αυτοίς, Πάτερ". Καρδιά του αμαρτωλού τι αποκρίνεσαι; "Μνήσθητί μου, Κύριε! Μνήσθητί μου όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου"! Αμήν''. Ευχόμαστε την ''Καλή Ανάγνωση'' στους αναγνώστες μας, με την προτροπή της εκκίνησης της μετανοίας, της επιδαψίλευσης του Θείου Έρωτος, της αφετηρίας της γλυκητάτης άθλησης στο πνευματικό στίβο της εγκοσμίου ζωής. Σ' αυτό, που όλοι πρέπει να αγωνιζόμαστε, ώστε να λάβουμε ''απολυτήριο'' με ''Διαγωγή -κατά Χριστόν- Κοσμιωτάτη''! Εύχεσθε!



ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ



Λόγος Α'

Εις το Σωτήριον Πάθος
τη Αγία και Μεγάλη Παρασκευή



Μέρος 14ον


Όμως ο Χριστός δεν πέθανε για να κάμη φίλους τους εχθρούς του, για να σώση τους αμαρτωλούς; Αυτοί όμως δεν θέλουν, δεν θέλουν... 


Αμετακίνητοι, σκληροκάρδιοι αμαρτωλοί, αν δεν τον θέλετε για φίλο, έχετέ τον σαν εχθρό. Και εγώ σας παρουσιάζω αυτόν τον εχθρό σας για να εκπληρώσετε την επιθυμία σας!


Ιδέστε τον και χαρήτε, παρηγορηθείτε, χορτάστε! Ιδέστε τον άνδρες, ιδέστε τον γυναίκες, ιδέστε τον ιερείς και λαικοί, άρχοντες και πένητες! Ιδέστε τον όλοι σας τούτον εδώ τον εχθρό σας! Τον θέλετε περισσότερο περιφρονημένο, περισσότερο βασανισμένο από όσο τον βλέπετε;


Εσείς θα έπρεπε να υποστήτε τέτοια πάθη και να μη μπορείτε μ' όλον τούτο να πληρώσετε την θεία δικαιοσύνη, να είσθε ακόμη ένοχοι της αιωνίου κολάσεως! Αυτός έπαθε τα πάντα για να μη πάθετε εσείς τίποτε΄ αυτός ανέλαβε το χρέος σας και το εκπλήρωσε με το δικό του Αίμα΄ πήρε τους υπερήφανους λογισμούς σας με τον ακάνθινο στέφανο΄ πήρε τις βλαστήμιες σας με την γεύσι του όξους και της χολής.


Επήρε τις έχθρες σας με το κέντημα της πλευράς΄ επήρε τις αρπαγές σας με το κάρφωμα των χειρών΄ επήρε τις σαρκικές σας ακαθαρσίες με τις πληγές των μαστιγώσεων΄ επήρε όλο το βάρος των αμαρτιών σας με το ξύλο του Σταυρού. Επήρε τις αμαρτίες, μα δεν κέρδισεν ακόμη τους αμαρτωλούς. Έδειξε τόση αγάπη ώστε να πεθάνη για τους εχθρούς του!


Πόση λοιπόν, είναι η αχαριστία, που οι εχθροί του δεν γίνονται φίλοι του; Αμετανόητοι, σκληροκάρδιοι αμαρτωλοί! Με διαβολική μηχανή οι λαοί της Ιαπωνίας, που είναι έως της σήμερον ειδωλολάτρες, εχθροί θανάσιμοι του Χριστού και των Χριστιανών, στο κατώφλι της πύλης που οδηγεί μέσα στην πόλι εσκάλισαν επάνω σ' ένα  μάρμαρο τον τίμιο Σταυρό.


Έτσι ειδοποιούσαν τους Χριστιανούς, τους οποίους δεν ήθελαν ούτε να ακούνε ούτε να τους βλέπουν, πως αν θέλουν να εισέλθουν στην πόλι τους έπρεπε να πατήσουν πρώτα εκείνον τον Σταυρό.


Γι΄αυτό και δεν τολμά να πάη κανείς σε μια χώρα τόσον ασεβή. Όμως εγώ έχοντας ένθεο ζήλο, θέλω να πάω και να τοποθετήσω κάτω στην πόρτα εκείνης της πόρνης, εκείνης της μοιχαλίδος αυτόν τον Εσταυρωμένο ώστε να μη μπορείτε να εισέλθετε εκεί μέσα, χωρίς πρώτα να τον πατήσετε! Και πατήστε τον!


Όμως σας λέγω΄ ''απ' άρτι όψεσθε τον Υιόν του ανθρώπου καθήμενον εκ δεξιών της Δυνάμεως και ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού''. Θα έρθη καιρός που θα ιδήτε αυτόν τον νεκρό, φοβερό κριτή ζώντων και νεκρών, με δύναμι και δόξα πολλή, κατά την Δευτέρα Παρουσία!


Αυτά τα μάτια δεν θα είναι πάντοτε κλειστά, ούτε αυτά τα χέρια πάντοτε καρφωμένα. Θα έλθη καιρός που θα τα ιδείτε αναμμένα με όλες τις φλόγες της θείας οργής, ταύτα πάνοπλα με όλους τους κεραυνούς της θείας δικαιοσύνης. Αυτό το μαραμένο στόμα που τώρα σιωπά, θα βγάλη βροντώδη φωνή και ελέγχοντας την αχαριστία σας θα σας πη΄ ''πορεύεσθε απ' εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού''.


Μα πάλιν γνωρίζω, γλυκήτατε Ιησού, πως η αγάπη σου είναι πέλαγος ανεξάντλητο, που όρια δεν έχει! Μεγάλη είναι αληθινά η αχαριστία μας, όμως υπόμεινε ακόμη λίγο με εκείνη την συνηθισμένη σου υπομονή με την οποία υπέμεινες τον Σταυρό! 


Μακροθύμησε και δος μου την άδεια να πω γι' αυτούς τους Χριστιανούς ένα λόγο από το συμπαθέστατό σου στόμα΄ ''Άφες αυτοίς! Δώσε συγχώρησι σε ιερείς και λαικούς, συγχώρησι σε όλους τους αμαρτωλούς.


Αν ως τώρα σου συμπεριφερθήκαμε σαν εχθροί σου, πάλι με την χάρι σου ας γίνουμε φίλοι. Μ' αυτή την ελπίδα ασπαζόμεθα τους αχράντους σου πόδας και σε παρακαλούμε:


Όταν κατεβής από τον Σταυρό, να έλθης να προσηλωθής μέσα στην καρδιά μας, για να είσαι αχώριστος από μας και εδώ στην γη και στην επουράνιο Βασιλεία σου! Αμήν.


Τ Ε Λ Ο Σ


Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Εκ του βιβλίου ''Εσταυρώθης δι' εμέ'', 
περιέχον ''Δύο Λόγους του Ηλία Μηνιάτη +1717 εις την Αγίαν και Μεγάλην Παρασκευήν'', 
υπό αρχιμανδρίτου Δοσιθέου. 
Έκδοση της ''Ιεράς Μονής Παναγίας Τατάρνης'' Ευρυτανίας, 2013, σελ. 114-116.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF