Η ΠΟΛΙΣ ΕΠΑΡΘΕΝ ΚΙ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΔΙΑΛΕΓΕΤΑΙ!

Ανήμερα της επετείου της  Άλωσης της Πόλης, 

ο Οικουμενιστής Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος επέλεξε να ταξιδέψει στην Γερμανία, 

προσκεκλημένος του Heinrich Bedford - Strohm, 

''επισκόπου'' της αίρεσης των Γερμανών ''Ευαγγελικών.''

Ίσως η συγκεκριμένη ημέρα να τυγχάνει για τον ίδιο 

ελάσσονος σημασίας σημειολογική ημερομηνία, 

ίσως πάλι να προέχει η ''διαλεκτική'' του συνάντηση με τον αιρετικό ''συνάδελφό'' του, 

το βέβαιο πάντως είναι: 

πως σαν σήμερα η Πόλις επάρθεν 

και ο αιρεσιάρχης Πατριάρχης... ''διαλέγεται'' μεταξύ τύρου και αχλαδίου 

με εκπρόσωπο της ''Ευαγγελικής Εκκλησίας,'' 

όπως αναφέρεται στην κάτωθι επίσημη ανακοίνωση 

του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Η Γερμανική, αιρετική ''Εκκλησία'', 

που δεν είναι τίποτ΄άλλο από έναν θρησκευτικό, πολυσυλλεκτικό και  πολυδογματικό αχταρμά, 

αποτελείται από μια ομοσπονδία 22  Λουθηρανικών,  Μεταρρυθμισμένων και ενωμένων  Προτεσταντικών περιφερειακών εκκλησιών, 

και ενώ δεν είναι ενιαία, ωστόσο όλοι ''κοινωνούν'' μεταξύ τους.

Έτσι επέλεξε να τιμήσει την μνήμη της αποφράδας αυτής ημέρας,

ο άνθρωπος που διαμέλισε το Ευαγγέλιο του Χριστού μας, 

αναίρεσε την αντιαιρετική Πατερική Διδασκαλία, κατήργησε ''ως διά μαγείας'' όλες τις Αιρέσεις 

και ''αποθνήσκει'' στον θρόνο του ''γυμνός''! 

Γ.Δ.

''Σήμερον, Δευτέραν, 29ην Μαΐου 2017, ἡ Α. Θ. Παναγιότης ὁ Πατριάρχης ἡμῶν κ. κ. Βαρθολομαῖος ἀνεχώρησεν εἰς Στουτγκάρδην, προκειμένου νά ἐπισκεφθῇ τήν Εὐαγγελικήν Ἐκκλησίαν Γερμανίας, ἑορτάζουσαν ἐφέτος τήν 500ήν ἐπέτειον τῆς Μεταρρυθμίσεως, κατόπιν ἐπισήμου προσκλήσεως τοῦ Προκαθημένου αὐτῆς Σεβ. Ἐπισκόπου Δρος Heinrich Bedford - Strohm, ἀνταποδίδων οὕτω τήν ἐπίσκεψιν αὐτοῦ πρός τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον τόν παρελθόντα Σεπτέμβριον. 

Κατά τήν παρουσίαν Αὐτοῦ ἐν Γερμανίᾳ ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης θά ἀνακηρυχθῇ ἐπίτιμος Διδάκτωρ τῆς Εὐαγγελικῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ἱστορικοῦ Πανεπιστημίου τῆς Τυβίγγης. Ἐκ Βυρτεμβέργης ἡ Α. Θ. Παναγιότης θά μεταβῇ εἰς τήν πρωτεύουσαν Βερολῖνον ὡς προσκεκλημένος τοῦ Ἱδρύματος Konrad Adenauer, ὅπου θά δώσῃ διάλεξιν μέ θέμα «Ὀρθοδοξία καί ἀνθρώπινα δικαιώματα», θά ἔχῃ δέ συνάντησιν καί μετά τοῦ νέου Προέδρου τῆς Ὁμοσπονδιακῆς Δημοκρατίας τῆς Γερμανίας. 

Μέλη τῆς Πατριαρχικῆς συνοδείας κατά τήν ἐπίσημον ταύτην ἐπίσκεψιν εἶναι, πλήν ἀσφαλῶς τοῦ οἰκείου Ποιμενάρχου Σεβ. Μητροπολίτου Γερμανίας κ. Αὐγουστίνου, οἱ Σεβ. Μητροπολῖται Σασίμων κ. Γεννάδιος καί Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρος, ὁ Πανοσιολ. Δευτερεύων κ. Θεόδωρος, ὁ Ἐντιμολ. Ἄρχων καί Καθηγητής κ. Κωνσταντῖνος Δεληκωσταντῆς καί ὁ ἐκ τῶν Γραμματέων τῶν Πατριαρχείων Ἐντιμ. κ. Πέτρος Μπαζγκάρλο. Σύν Θεῷ, ὁ Πατριάρχης θά ἐπιστρέψῃ εἰς τήν ἕδραν Αὐτοῦ τήν 2αν Ἰουνίου''.

Η πτώση και τραγέλαφος της δαιμονικής, δυτικοθρεμένης σκέψης, όπως έλεγε κάποτε ο Κόντογλου. 

Ο ''προκαθήμενος'' των ''Ευαγγελικών'' Παρασυναγωγών σε μια μουσική συναυλία, 

ένα pop oratorioum προς τιμήν ενός απολεσθέντος, αιρετικού ''μεταρρυθμιστή,'' όπως ήταν αυτός ο Λούθηρος.

Η ΠΟΛΗ ΑΛΩΘΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΚΛΑΤΙΝΙΣΘΟΥΜΕ

ΤΟ ΦΟΒΕΡΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΜΩΑΜΕΘ

29 Μαΐου 1453. 

Μετά από σκληρή πολιορκία πολλών εβδομάδων, η Πόλη πέφτει στα χέρια των Τούρκων! 

Ο ήχος των σπαθιών και οι ανατριχιαστικές κραυγές απόγνωσης, 

πόνου, τρόμου και απελπισίας ακούγονται από όλες τις πλευρές της Βασιλεύουσας: 

– Παναγίτσα μου, βόηθα μας! – Χριστέ μου! 

– Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί μας εγκατέλειψες; 

Οι χριστιανοί αδυνατούν να πιστέψουν αυτό που συμβαίνει· 

νομίζουν ότι βλέπουν ένα κακό όνειρο. 

Ο Μωάμεθ ο Πορθητής, για να ευχαριστήσει τους στρατιώτες του, 

τούς δίνει την άδεια για τρεις ολόκληρες μέρες να κάνουν ό,τι θέλουν! 

Φωτιές παντού! Οι χριστιανοί βασανίζονται και κατακρεουργούνται! 

Τα καλντερίμια της Κωνσταντινούπολης βάφονται με χριστιανικό αίμα. 

Οι γυναίκες βιάζονται ομαδικά! 

Γι’ αυτούς, οι βιασμοί των «απίστων» γυναικών δεν είναι αμαρτία. 

Επιτρέπονται από το ιερό τους βιβλίο, το «Άγιο και Υπερουράνιο» Κοράνιο, 

όπως το αποκαλεί ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος!1 

Ο Πορθητής εορτάζει τη νίκη του με ένα πλούσιο γεύμα που παραθέτει στους αξιωματικούς του. Τη χαρά και τα πανηγύρια, όμως, των κατακτητών, θα τα επισκιάσει ένα αναπάντεχο γεγονός: Την ώρα του γεύματος μία τεράστια ανοιχτή παλάμη εμφανίζεται στον τοίχο και προκαλεί φόβο και αναστάτωση στους συνδαιτυμόνες! Ειδικά τον Μωάμεθ τον λούζει κρύος ιδρώτας! «Τι ήταν αυτό; Μούντζα;» αναρωτιέται. Μία φοβερή σκέψη τριβελίζει το μυαλό του και του προκαλεί πανικό: «Μήπως ο Αλλάχ θέλει να μου δείξει ότι αποδοκιμάζει αυτό που έκανα, που κατέλαβα την πρωτεύουσα των βυζαντινών; Μήπως αυτό ήταν σημάδι της οργής Του απέναντί μου;» 

Ο νεαρός Σουλτάνος (21 ετών!) δεν ξεχνά ότι η βιολογική του μητέρα ―η οποία πέθανε όταν ήταν μικρός―ήταν χριστιανή· το ίδιο και η μητριά του, την οποία υπεραγαπούσε! Όλο το βράδυ δεν έκλεισε μάτι από τη στενοχώρια του. Το πρωί, πριν ακόμα ξημερώσει, διατάζει να του φέρουν μπροστά του όλους τους ιμάμηδες και τους σοφούς του στρατού του. Αυτοί, όμως, ομολογούν ότι αδυνατούν να εξηγήσουν το όραμα. Τότε, κάποιοι τον πληροφορούν ότι στην Πόλη υπάρχει ένας άγιος μοναχός τον οποίο σέβονται και ευλαβούνται πολύ οι χριστιανοί. Λίγες ώρες αργότερα μπροστά στον φοβερό σουλτάνο στέκεται ένας ταπεινός και ρακένδυτος καλόγερος. 

Το όνομα του Γεννάδιος. «Δώσε μου καιρό μία εβδομάδα για να προσευχηθώ στο Θεό μου και να σου απαντήσω» αποκρίνεται στον Τούρκο. Έτσι, μία εβδομάδα αργότερα λέει στον Μωάμεθ τα εξής φοβερά λόγια: «Με το όραμα αυτό, βασιλιά μου, ο Θεός σού στέλνει ένα μήνυμα: Ότι Αυτός σου έδωσε την Πόλη. Δεν την πήρες εσύ! Αν υπήρχαν έστω και πέντε αληθινοί χριστιανοί στην Κωνσταντινούπολη, δεν θα την κατακτούσες!»2 

Ο νεαρός Σουλτάνος εντυπωσιάστηκε από την απάντηση του μοναχού, αλλά και ανακουφίστηκε. Ηρέμησε ψυχολογικά. «Ζήτησε μου ό,τι θες και θα σου το δώσω» τού υποσχέθηκε, ευχαριστημένος. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ο Γεννάδιος ζήτησε από τον σουλτάνο να φερθούν οι κατακτητές καλά στους χριστιανούς· να μην τους καταπιέζουν. Λίγο αργότερα, «ψήφῳ κλήρου και λαού» ο Γεννάδιος Σχολάριος θα γίνει ο πρώτος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως μετά την Άλωση.

ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ «ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ» ΤΗΝ ΠΟΛΗ;

Η αποκάλυψη του Θεού, ότι δηλαδή αν υπήρχαν έστω και πέντε πραγματικοί χριστιανοί στην Πόλη, αυτή δεν θα έπεφτε, είναι παράδοξη. Στη βασιλεύουσα υπήρχαν εκατοντάδες μοναχοί και κληρικοί που προσεύχονταν καθημερινά ζητώντας το έλεος του Θεού. Πώς λοιπόν ο Κύριος λέγει ότι δεν υπήρχαν ούτε πέντε χριστιανοί; Για να δοθεί απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να γυρίσουμε το χρόνο 15 χρόνια πίσω, το 1438. Από τότε ο κίνδυνος των Οθωμανών διαγράφονταν απειλητικός στον ορίζοντα. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν αδυνατισμένη στρατιωτικά, κυρίως μετά την φοβερή άλωση του 1204 από τους παπικούς σταυροφόρους. 

Ο τότε αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄, ευελπιστώντας στη βοήθεια του πανίσχυρου τότε Πάπα, ο οποίος είχε μεγάλη επιρροή σε ισχυρούς βασιλείς της Δύσης, έσυρε την Ιερά Σύνοδο του Πατριαρχείου στην Ιταλία. Εκεί, το 1439, όλοι οι επίσκοποι της Συνόδου (πλην του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού) υπέγραψαν την επαίσχυντη Ένωση με τους παπικούς, στη γνωστή σύνοδο της Φερράρας - Φλωρεντίας. Αυτήν την ψευδοσύνοδο, όμως, την ακύρωσε ο ίδιος ο ευσεβής λαός της Κωνσταντινούπολης, ο οποίος περίμενε με άγριες διαθέσεις στο λιμάνι την αντιπροσωπεία της Εκκλησίας. Κόντεψε να πετάξει τους επισκόπους στα νερά του Βοσπόρου που, πανικόβλητοι και μετανιωμένοι ομολογούσαν ότι έσφαλαν και έλεγαν: «αυτό το χέρι που υπέγραψε να κοπεί»! Δυστυχώς όμως, το κακό δεν σταμάτησε εκεί. 

Από τότε ο πιστός λαός της Κωνσταντινούπολης διχάστηκε και διαιρέθηκε σε δύο παρατάξεις: τους «ενωτικούς» και τους «ανθενωτικούς» (Όπως ακριβώς και σήμερα είναι διαιρεμένος στους «φιλοπατριαρχικούς» και τους «αντιοικουμενιστές»). Οι πρώτοι, συμμαχώντας με τους κοσμικούς και άθεους της εποχής εκείνης, καθώς και με την πολιτική εξουσία (όπως και σήμερα οι Οικουμενιστές) προσπαθούσαν να σπείρουν το φόβο στο λαό, υποστηρίζοντας ότι χωρίς τη βοήθεια της Δύσης η πόλη ήταν καταδικασμένη στην καταστροφή. Η δεύτεροι, έχοντας πνευματικό οδηγό τον επίσκοπο Εφέσου, Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, προσπαθούσαν να καθησυχάσουν το λαό τονίζοντάς του ότι μόνο με τη βοήθεια του Θεού μπορούσε να αντιμετωπιστεί η μεγάλη απειλή. 

Ο Γεννάδιος Σχολάριος ήταν πνευματικό παιδί του Αγίου Μάρκου και μετά το θάνατο του Αγίου ανέλαβε αυτός την πνευματική ενίσχυση του λαού. Έστελνε συνέχεια επιστολές3 στον νέο αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Παλαιολόγο και σε άλλους αξιωματούχους (αλλά και επισκόπους) παρακαλώντας τους να μην συνθηκολογήσουν με τον αντίχριστο Πάπα, ο οποίος εκμεταλλευόμενος την μεγάλη ανάγκη των προγόνων μας, τούς έστειλε ιταμό τελεσίγραφο. Με κυνικότητα, τούς έγραφε ότι έπρεπε η Κωνσταντινούπολη να αναγνωρίσει, άνευ όρων, τις αποφάσεις της Φλωρεντίας, αν ήθελε να βοηθηθεί απ ό την Δύση. Δυστυχώς, οι απεγνωσμένες εκκλήσεις του Γεννάδιου έπεσαν στο κενό.

Επικράτησε ο φόβος, η υποτέλεια και ο ραγιαδισμός σε πολιτική ηγεσία, κλήρο και λαό. Διαβάζοντας την Αγία Γραφή καταλαβαίνουμε πως ο Θεός δεν ίσταται απαθής θεατής της ανθρώπινης Ιστορίας, αλλά –ως Δίκαιος Κριτής– επεμβαίνει αμείβοντας την αρετή και τιμωρώντας την κακία βασιλέων και λαών. Ο Κύριος, κατά καιρούς, προειδοποιούσε –δια μέσου των Προφητών– τον περιούσιο λαό Του, ότι αν αποστατούσε από την ορθή Πίστη ή τον ηθικό Νόμο, θα επέτρεπε να αιχμαλωτιστεί ο Ισραήλ από βάρβαρους λαούς, όπως και έγινε! (βλ. Δευτερονόμιον 28:15 και 28:49-52, Ιερεμία 5:15-19, Αμώς 6:14, Αββακούμ 1:3-10 και άλλα). Η Γραφή βοά ότι αν απωλεσθεί η συμμαχία του Θεού δεν επαρκούν όλες οι ανθρώπινες διπλωματίες, συμφωνίες, αμυντικοί εξοπλισμοί κ.λ.π. «Ἐάν μή Κύριος φυλάξη πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων» (Ψαλμοί 127:2). Έτσι, παρά το πλήθων των αμαρτιών των προγόνων μας, ο Θεός δεν θα επέτρεπε την άλωση της Πόλης, αν δεν συνέβαινε κάτι πολύ χειρότερο: Η πτώση στο θέμα της Πίστεως. 

Πολλές φορές στο παρελθόν η βασιλεύουσα πολιορκήθηκε από τον εχθρό και μάλιστα υπό δυσμενέστερες συνθήκες, αλλά πάντοτε η Παναγία την σκέπαζε και την βοηθούσε γιατί ο λαός, παρά την αμαρτωλότητά του, δεν διαπραγματευόταν την Πίστη του. Έλεγε τη γνωστή ρήση: «καλύτερα τούρκικο φέσι παρά φράγκικη τιάρα»! Όμως, στις 12 Δεκεμβρίου του 1452, μόλις πέντε μήνες πριν την Άλωση και δεκατρία έτη μετά την υπογραφή του προδοτικού ενωτικού όρου της Συνόδου της Φερράρας-Φλωρεντίας, στο Ναό της Αγίας Σοφίας έγινε συλλείτουργο Ορθοδόξων και Παπικών στο οποίο μνημονεύτηκε ο Πάπας και ο λατινόφρονας Πατριάρχης Γρηγόριος! (ο οποίος είχε τα ίδια «πιστεύω» με τον νυν Πατριάρχη Βαρθολομαίο) Το ανίερο αυτό συλλείτουργο έγινε για να επικυρώσει, ουσιαστικά, την «Ένωση». 

Προτίμησαν οι πρόγονοί μας τη συμμαχία του παναιρετικού παπισμού από τη συμμαχία του Θεού, γι’ αυτό και «η Πόλις εάλω». Ο γνωστός «Θρήνος της Πόλης» λέει: «Πάψετε το Χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ’ άγια, γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει».

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ: Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΕΡΙΞΕ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΛΛΟΙΩΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ!

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο μεγάλος αυτός άγιος και προφήτης, που η Εκκλησία μας εορτάζει στις 24 Αυγούστου, λέγει τα εξής φοβερά λόγια: «Τριακόσιους χρόνους μετά την Ανάστασιν του Χριστού μας, έστειλεν ο Θεός τον άγιον Κωνσταντίνον και εστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν· και το είχαν χριστιανοί το βασίλειον 1150 χρόνους. Ύστερα το εσήκωσεν ο Θεός το βασίλειον από τους Χριστιανούς και ήφερε τον Τούρκο μέσα από την Ανατολήν και του το έδωκε δια εδικόν μας καλόν… Και τι; Άξιος ήτον ο Τούρκος να έχη βασίλειον; Αλλά ο Θεός του το έδωκε δια το καλόν μας.

Και διατί δεν ήφερεν ο Θεός άλλον βασιλέα, οπού ήτον τόσα ρηγάτα [=βασίλεια] εδώ κοντά να τους το δώση, μόνον ήφερε τον Τούρκον μέσαθε από την Κοκκινην Μηλιά και του το εχάρισε; Διατί ήξευρεν ο Θεός πως τα άλλα ρηγάτα μας βλάπτουν εις την Πίστιν, και ο Τούρκος δεν μας βλάπτει. Άσπρα δώσ’ του [=χρήματα] και καβαλλίκευσέ τον από το κεφάλι. Και δια να μην κολασθούμεν το έδωκε του Τούρκου και τον έχει ο Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλλον να μας φυλάη»4 Αυτός ο λόγος του Αγίου Κοσμά θα πρέπει να μας συγκλονίσει και να μας αφυπνίσει:

Ο Άγιος λέει ότι ο Θεός προτίμησε να πέσει ο Ελληνισμός 

στα χέρια ενός τυραννικού δυνάστη που σκότωνε, βίαζε, έκλεβε, βασάνιζε, 

εξισλάμιζε και ατίμαζε τους χριστιανούς, 

γιατί είδε –με την παντογνωσία Του– ότι αν έμενε ελεύθερος 

θα πάθαινε κάτι απείρως χειρότερο: 

Θα έχανε την ορθή Πίστη του και θα εκλατινιζόταν! 

Προτίμησε ο Θεός τη βαριά σκλαβιά των τεσσάρων αιώνων, 

από την εξωτερική «ελευθερία» που θα ήταν, όμως, πνευματική δουλεία! 

(«Τί γάρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐάν τόν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τήν δέ ψυχήν αὐτοῦ ζημιωθῇ; 

ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; » Ματθ. 16:26) 

Ως εκ τούτου, κατά τον Άγιο, 

η Τουρκική σκλαβιά ήταν… ευλογία Θεού και ο Τούρκος ένα «τσομπανόσκυλο» 

που μας φύλαξε από τον Πάπα! 

Αλήθεια, 

τι έχουν να μας πουν για όλα αυτά οι πατριαρχικοί 

και οι υποστηρικτές τους που μας λένε, ξεδιάντροπα, σήμερα, 

ότι, δήθεν ο Ρωμαιοκαθολικισμός είναι Εκκλησία με έγκυρα μυστήρια και αποστολική διαδοχή; 

Τί έχουν να πουν για όλα αυτά;

Απόσπασμα άρθρου του Βασιλείου Π. Κερμενιώτη εκ του Ιστολογίου ''Πενταπόσταγμα''. 

Τίτλος, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Βασίλειος Π. Κερμενιώτης

ΜΝΗΜΗ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Αχαρνών λειτούργησε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας σήμερα, Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου. Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του χαρακτηριστικά είπε: όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας είναι η γέφυρα που ενώνει εμάς με το Θεό και το κλειδί που ανοίγει την επικοινωνία μας με Αυτόν τον ίδιο τον Θεό. Κάθε φορά που τελειώνουμε μία Ακολουθία λέμε “Δι' ευχών των Αγίων Πατέρων ημών”. Δίχως τους Αγίους Πατέρες είναι αδύνατη η προσέγγιση μας με τον ουράνιο Πατέρα. 

Σήμερα, η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει καθιερώσει, έβδομη Κυριακή μετά το Πάσχα, να τιμούμε τους Αγίους Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου η οποία συνήλθε το 325 μ.χ. στην Νίκαια. Χαρακτηριστικός είναι ο κανονισμός της εορτής του Πάσχα που καθιέρωσαν οι Πατέρες αυτής της Συνόδου και ιδιαιτέρως νομοθέτησαν και κανόνισαν το Πάσχα να εορτάζεται και να συμπίπτει από 22 Μαρτίου έως και 25 Απριλίου. Με την αλλαγή του ημερολογίου αυτός ο κανονισμός έχει διασαλευθεί και με το νέο ημερολόγιο ποτέ δεν εορτάζεται Πάσχα το Μάρτιο και από τον Απρίλιο ξεφεύγει και πηγαίνει στο Μάιο. 

Υπάρχει επίσης κανονισμός από τους Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου ότι εκείνος που θέλει να εορτάσει το Πάσχα μετά των αιρετικών να είναι ακοινώνητος και να έχει το ανάθεμα. Το γεγονός, ότι στην Εκκλησία της Φιλανδίας η «λεγόμενη Ορθόδοξη» υπό το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η οποία εορτάζει το Πάσχα κάθε χρόνο μαζί με τους αιρετικούς Λατίνους, προκαλεί θλίψη, διότι σε αυτή την περίτπωση οι Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου δεν τιμώνται, αλλά ατιμάζονται από εκείνους οι οποίοι αν και λέγονται Ορθόδοξοι αθετούν τους κανόνες και τις εντολές των Πατέρων. Κανένας μας δεν αγνοεί ότι "οι τιμώντες τον τιμώμενον, τιμώνται δια του τιμωμένου". 

Το ότι σήμερα στην Ελλάδα υπάρχει αυτή η σύγχυση, η ακαταστασία, η ισοπέδωση αξιών, αρχών και ιδεών, οφείλεται πρωτίστως στην αποστασία των μεγαλόσχημων Κληρικών που έχουν αθετήσει τις αρχές των Αγίων Πατέρων. Ευχή και προσευχή μας, άπαντες να πορευθούμε και να πορευόμαστε στη γραμμή των Αγίων Πατέρων οι οποίοι είναι η συνέχεια της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού.

Εκ της Ιστοσελίδας της Ιεράς Μητρόπολης Αττικής και Βοιωτίας  της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών ΕΔΩ.

Η ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΕΣΠΟΤΗ

«Μή οἱ ποιμένες βόσκουσιν ἑαυτούς;
οὐχί τά πρόβατα βόσκουσιν οἱ ποιμένες;»(Ἰεζεκιήλ)

Ἀφοῦ τό βαποράκι ἐστάθη ὣς μισήν ὥραν εἰς τόν μικρόν ὅρμον, 

κατέναντι τῆς ἀγορᾶς, 

ἥτις ἐφαίνετο σχεδόν γεμάτη ἀπό κόσμον, 

ἔστρεψε τήν πρῷραν πρός ἀνατολάς καί ἀπέπλευσε. 

Συγχρόνως οἱ καμπάνες τῶν δύο ἐκκλησιῶν, 

αἵτινες διέπρεπον μέ τούς ὑψηλούς πύργους και τούς θόλους των, 

ἡ μία εἰς τό ὕψος τῆς παραθαλασσίας ὁδοῦ καί τῆς πλατείας, 

ἡ ἄλλη εἰς τό κέντρον τῆς ἐπάνω συνοικίας, 

ἐκινήθησαν γοργῶς, ἐκχέουσαι μεγάλην καί παρατεταμένην κωδωνοκρουσίαν. 

Διατί αὐτό; 

Οἱ παπάδες ἤξευραν, ὅτι ὁ Δεσπότης ὁ νεοχειροτόνητος τῆς ἐπαρχίας ἦτο μέσα στό βαπόρι, 

ἀλλ᾿ ὁ πρῶτος μεταξύ αὐτῶν, 

ὁ ἐπισκοπικός ἐπίτροπος, εἶχε πληροφορηθῆ ὅτι ἡ Σεβασμιότης του 

δέν ἐπροτίθετο πρός τό παρόν νά ἐξέλθῃ εἰς τήν πολίχνην, 

ἀλλά θά μετέβαινε πρῶτον, 

χάριν τῆς ἰδίας εὐκολίας του, εἰς τήν ἄλλην νῆσον, 

τήν ἀνατολικήν, τήν ἀπωτέραν εἰς τόν δρόμον του, 

καί εἶτα θά ἐπέστρεφε νά ἐπισκεφθῇ καί τό ἐδῶ ποίμνιόν του. 

Οὐχ ἧττον ἐπῆραν μίαν βάρκαν καὶ ἀνῆλθον ὅλοι ὁμοῦ, οἱ ἑπτὰ παπάδες, εἰς τὸ βαπόρι, διὰ νὰ χαιρετίσουν ἁπλῶς τὸν ἐπίσκοπον εἰς τὴν διέλευσίν του. Μόλις ἡ μαύρη τῶν ρασοφόρων πλειὰς ἀνῆλθεν εἰς τὸ πρυμναῖον «κάσαρο» τοῦ ἀτμοπλοίου, ὅπου ἵστατο ἀγναντεύων τὴν μικρὰν πόλιν ὁ περιοδεύων ἱεράρχης, καὶ ὁ διάκος, ἀποτεινόμενος πρὸς τὸν πρῶτον βαίνοντα ἐκ τῶν ἱερέων, τὸν ὁποῖον ἐκατάλαβεν ὡς ἐπίτροπον τοῦ Δεσπότη, ἂν καὶ πρώτην φορὰν τὸν ἔβλεπε, τοῦ λέγει μὲ τόνον δεσποτικόν: ― Γιατί δὲν ἐσημάνατε τὶς καμπάνες; 

Ὁ παπα-Γιαννάκης, 83 ἐτῶν ἄνθρωπος, ἂν καὶ κωφὸς ἦτο, ἐκατάλαβε τί ἔλεγεν ὁ διάκος. Ἐπειδὴ ὁ Δεσπότης δὲν ἐπρόκειτο νὰ ἐξέλθῃ, δὲν εἶχαν προβλέψει, ἢ τὸ ἐνόμισαν περιττόν, νὰ κρούσουν τὶς καμπάνες. Τώρα ὅμως, εἰς τὸ κέλευσμα τοῦ διάκου, ἐστράφη πρὸς τὴν λέμβον, ἐφώναξεν ἕνα νέον κρατοῦντα τὰς κώπας, καὶ τοῦ λέγει: ― Σταμάτη! τρέχα, γρήγορα, ἔξω! Τὶς καμπάνες! Βαρᾶτε τὶς καμπάνες! Ὁ Σταμάτης, ἔφηβος ὣς 16 ἐτῶν, κυρίως βαρκάρης δὲν ἦτο, ἀλλ᾿ ὀρφανὸς μάγκας, τρέχων παιδιόθεν κατόπιν εἰς τὰ ράσα τῶν παπάδων. Ὅπως ὑπάρχουν ἐκκλησιαστικὰ δαιμόνια, οὕτω ὑπάρχουν καὶ ἀγυιόπαιδα ἐκκλησιαστικά. Πάραυτα ἐσιάρισεν*, ἐκωπηλάτησε, καὶ μετὰ ἓν λεπτὸν ἔφθασεν εἰς τὴν προκυμαίαν. 

Θὰ ἠμποροῦσε νὰ φωνάξῃ ἀπὸ τὴν βάρκαν πρὸς τοὺς ἔξω, διὰ νὰ τρέξουν νὰ σημάνουν τὶς καμπάνες, ἀλλὰ δὲν τὸ ἔκαμεν. Ἐπήδησεν ἔξω, κ᾿ ἔτρεξε διὰ ν᾿ ἀπολαύσῃ αὐτὸς πρῶτος τὴν ὑπερτάτην ἡδονὴν τῆς κωδωνοκρουσίας. Καθὼς ἔτρεχεν, ἔκραξε τὸν ἄλλον ἀδελφόν του, τὸν Φώτην, καὶ τὸν ἔστειλεν εἰς τὴν ἐπάνω ἐνορίαν, πρὸς τὸν αὐτὸν σκοπόν. Εἶτα ἀνῆλθεν ὑψηλὰ εἰς τὸ καμπαναριό, ἐκόλλησεν ὡς τελώνιον εἰς τὴν μεγάλην καμπάναν, ἥρπασε τὸ γλωσσίδι της, μὲ τὴν ἄλλην χεῖρα τὴν λαβὴν τοῦ ἐπικράνου τῆς ἄλλης, κ᾿ ἔρριψε τὸ σχοινίον τῆς τρίτης εἰς ἓν ἄλλο παιδίον παρὰ τὴν βάσιν τοῦ κωδωνοστασίου, τὸ ὁποῖον εἶχε κλειδώσει πεισμόνως ἔξω ἀπὸ τὸ πορτέλο τοῦ καμπαναριοῦ. 

Μετὰ μίαν στιγμὴν μανιώδης κωδωνοκρουσία ἤρχισε καὶ ἄλλοι ἐναέριοι ἦχοι ἀπήντησαν ἀπὸ τὴν ἄλλην ἐκκλησίαν. Καὶ ὑπὸ τοὺς ἤχους αὐτοὺς τὸ ἀτμόπλοιον ἀπέπλεε, καὶ οἱ παπάδες ἐπέστρεψαν εἰς τὴν ξηράν. Μετὰ δύο ἑβδομάδας, ὅταν ἐπέστρεψεν ἀπὸ τὴν γείτονα νῆσον, ὁ Σεβασμιώτατος, ἐν μεγάλῃ κλαγγῇ κωδώνων, ὡς πρώτην φορὰν ἐρχόμενος, ἐπῆγε κατ᾿ εὐθεῖαν εἰς τὸν ναόν. Ἐκεῖ, εἰς τὸ τέλος τῆς δοξολογίας ―καὶ αὐτὸ ὑπῆρξε μετὰ τὴν περὶ κωδωνοκρουσίας διαταγήν, τὴν διὰ τοῦ διάκου δοθεῖσαν, ἡ πρώτη χαρακτηριστικὴ πρᾶξις τῆς ποιμαντικῆς του― ἐπετίμησεν ἕνα τῶν ἱερέων, διότι ὡς ἐπαρχιώτης καὶ ἀσυνήθιστος ἀπὸ ἀρχιερατικὰς ἱεροπραξίας, εἶπε τὸ σύνηθες «Δι᾿ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν», καὶ δὲν εἶπε: «Δι᾿ εὐχῶν τοῦ ἁγίου Δεσπότου ἡμῶν». 

Ὁ δυστυχὴς ἱερεὺς πῶς νὰ τὸ ξεύρῃ, ἀφοῦ πουθενὰ δὲν τὸ εἶχεν εὕρει γραμμένον. Τὴν Κυριακήν, ὅταν ἐλειτούργησεν ὁ Ἐπίσκοπος, εἰς τὸ τέλος τῆς λειτουργίας, ἔδωκε νέον δεῖγμα τῆς ποιμαντικῆς του. Εἰς τὸ «Πάντοτε, νῦν καὶ ἀεί», τὸν γεροντότερον, τὸν πλέον πεπειραμένον ἀλλὰ καὶ ἐγγράμματον ἱερέα, τὸν ἔπιασεν ἀποτόμως ἀπὸ τὸν βραχίονα, βαστάζοντα τὸ Ἅγιον Ποτήριον, καὶ τὸν ἐβίασε νὰ σταθῇ ἐπὶ ἓν λεπτὸν εἰς τὰ βημόθυρα, διὰ νὰ εἴπῃ τὸ «Πάντοτε» ― ὡς νὰ ἐπρόκειτο, κατόπιν τοῦ «Μετὰ φόβου Θεοῦ», νὰ γίνῃ καὶ δευτέρα Μετάληψις. Καὶ ὅμως τὸ Εὐχολόγιον γράφει μόνον ὅτι «βλέπει ὁ ἱερεὺς πρὸς τὸν λαὸν» καὶ ὄχι, ἵσταται εἰς τὴν Ἁγίαν Πύλην. Ὅ,τι δὲ περιττὸν γίνεται, μαρτυρεῖ μόνον τάσιν πρὸς τὸ πομπῶδες καὶ θεατρικὸν ― ὅπως συνηθίζουν μάλιστα οἱ Ρῶσοι. Μέγα εὐτύχημα ὑπῆρξε διὰ τὸν ἄλλον γέροντα, τὸν ἐπίτροπόν του, εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ ὁποίου κατέλυσεν ὁ ἱεράρχης, τὸ ὅτι ἦτο πολὺ κωφός. 

Ὁ δεσπότης ἠδύνατο νὰ τὸν ἐπιτιμᾷ καὶ νὰ τὸν ὀνειδίζῃ μάλιστα, χωρὶς αὐτὸς ν᾿ ἀντιλαμβάνεται μηδὲ νὰ πικραίνεται τίποτε. Ὅταν δὲν ἦτο παρὼν ὁ διάκος διὰ νὰ τοῦ ἐξηγήσῃ, αὐτὸς δὲν ἠδύνατο νὰ ἐννοῇ τίποτε ἀπὸ τοὺς θυμοὺς καὶ τὰς ἐξάψεις τοῦ Σεβασμιωτάτου. Τέλος κατώρθωσε νὰ δώσῃ λογαριασμὸν ὁ γέρων ἐπίτροπος, εἰς μετρητά, δι᾿ ὅλας τὰς ἀδείας γάμου καὶ τὰ λοιπὰ «δικαιώματα» τῆς Ἐπισκοπῆς. Ἀλλὰ διὰ τὰ γαλόπουλα, τοὺς ἀστακοὺς καὶ τ᾿ αὐγοτάραχα, κανεὶς δὲν τοῦ ἐζήτησε λογαριασμὸν πόσα εἶχεν ἐξοδεύσει.

Εἶναι ἀληθές, ὅτι ὁ Δεσπότης ἦτο ἐγκρατέστατος.

Ἔπασχεν ἀπό στομαχικά καί καρδιακά συμπτώματα 

― ἴσως ἀπό ψαμμίασιν ἢ καί διαβήτην.

Ἀλλ᾿ ὁ διάκος εἶχε τά νιᾶτά του, τήν ξανθήν γενειάδα καί τήν κόμην του. 

Θά ἦτο ὑπερβολή βεβαίως ἂν ἐλέγαμεν, 

ὅτι ὡμοίαζε μέ τόν Ἀρχιποιητήν ἐκεῖνον τῆς Παπικῆς αὐλῆς, 

τοῦ Λέοντος τοῦ Ι´, 

ὅστις εἶχε παραπονεθῆ ποτε, ὅτι ἔκαμνε στίχους διά χιλίους ποιητάς, 

καί εἰς τόν ὁποῖον ὁ περιώνυμος Ποντίφιξ ἔδωκε τήν ἀπάντησιν: 

Et pro mille aliis archipoëta bibit. 

Ὅπως καί ἂν ἔχῃ, εἶναι βέβαιον, ὅτι ἠγάπα πολύ τό ἐντόπιον μοσχᾶτον, 

εἰς δαμιτζάνες προσφερόμενον. 

Τέλος ὁ Σεβασμιώτατος, 

ἀφοῦ ἔδωκε τό τελευταῖον καί κυριώτερον μάθημα ποιμαντορικῆς εἰς τούς ἱερεῖς του

 ―τούς ἐνουθέτησε νά εἶναι καθάριοι, νά μή καπνίζουν ναργιλέ δημοσίᾳ 

καί νά μή κρατοῦν ποτέ ράβδον― ἐν ἤχῳ κωδώνων καί πάλιν, 

προεπέμφθη, ἐπεβιβάσθη στό βαποράκι, 

κ᾿ ἐπῆγε νά ποιμάνῃ καί ἄλλα πρόβατα.

(1906)

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ ΚΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ

Ἔκαμαν ἄνω κάτω σήμερον τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μας, 

ἐχώρισαν τό ποίμνιόν της, τό ἐσκόρπισαν καί τρέχει σαστισμένον ἐδῶ καί ἐκεῖ. 

Μεταχειρίσθησαν πᾶν μέσον διά νά προσεταιρισθοῦν πάντα Ἕλληνα, 

ὁ ὁποῖος εἶναι τελείως ἀδιάφορος εἰς τά τῆς θρησκείας καί τάς Ἐκκλησίας, 

ἢ ἄθεος καί ἐχθρός της, 

καί ὁ ὁποῖος προσποιεῖται ὅτι ἐνδιαφέρεται δι᾿ αὐτήν καί διά τήν τύχην της ἀπό ἰδιοτέλειαν ἢ ἀπό ἄλλην αἰτίαν, 

ὁλοτελῶς ξένην πρός τήν Ἐκκλησίαν, 

ἂν καί διά νά μεταβληθοῦν οἱ τοιοῦτοι χλιαροί εἰς φιλοπαπικούς ζηλωτάς, 

δέν ἐχρειάσθη καί μεγάλη προσπάθεια, 

διότι αὐτοί οἱ «Ὀρθόδοξοί της περιστάσεως» δέν ἔχουν νά χάσουν τίποτε, 

ἐάν καταστραφεῖ ἡ Ὀρθόδοξος ἀλήθεια, 

καί ἐπί πλέον ἡ φιλία τοῦ Παπισμοῦ ἠμπορεῖ νά προσφέρει πάντοτε πολλά ὀφέλη εἰς ἐκεῖνον πού τήν ἔχει. 

Δι᾿ αὐτούς «οἱ λίθοι γενήσονται ἄρτοι». 

Ὡς ἐκ τούτου, πολλοί ὁποῦ ἦσαν προηγουμένως ἀδιάφοροι, 

καί πολλάκις σαρκασταί τῆς θρησκείας καί τῆς Ἐκκλησίας, 

ἔγιναν αἴφνης διαπρύσιοι κήρυκες τῆς Χριστιανικῆς «ἀγάπης», 

τήν ὁποίαν μεταχειρίζονται ὡς προπέτασμα καπνοῦ διά τόν πονηρόν συνεταιρισμόν τῶν μετά τῶν λατίνων. 

Ὁ σπαραγμός τῆς Ἐκκλησίας μας καί τοῦ ποιμνίου της, 

ἡ ἀναταραχή καί ἡ διχόνοια, 

αὐτά εἶναι οἱ θεάρεστοι καρποί τῆς πολιτείας τῶν κακῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας μας. 

[...] Αὐτά εἶναι τά πρωτάκουστα δεινά τά ὁποῖα συνεσωρεύθησαν, 

ἐντός μερικῶν μόνον μηνῶν, ἐπάνω εἰς τό σῶμα τῆς πολυπαθοῦς Ὀρθοδοξίας, 

διά τά ὁποῖα θρηνοῦν οἱ Ἄγγελοι εἰς τόν οὐρανόν. 

Καί οἱ πρωταίτιοι τῶν δεινῶν τούτων, 

οἱ κακοί ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας μας, 

παρουσιάζουν ὡς ἀγάπην τόν δαίμονα τῆς φιλοδοξίας 

πού ἐμφωλεύει εἰς τάς καρδίας των.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Φώτη Κόντογλου: 

''Τί είναι Ορθοδοξία και τι είναι παπισμός'', Δ´ έκδοση, εκδοτικός οίκος ''ΑΣΤΗΡ.'' 

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Φώτης Κόντογλου

AUFRUF ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ''ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΥΣ''

Τι λέει με λίγα λόγια η παρακάτω είδηση, 

που αλιεύσαμε από εκκλησιαστικό πρακτορείο ειδήσεων; 

Ότι ο Οικουμενιστής Πατριάρχης της Κων/πολης θα παρευρεθεί στον εορτασμούς των ''Ευαγγελικών'' της Γερμανίας, 

για τα 500 χρόνια από την  ενδοαιρετική μεταρρύθμιση του Γερμανού Μαρτίνου Λούθηρου, 

που το 1517 θυροκόλλησε στην ''Μητρόπολη της Βιτεμβέργης'' τις γνωστές 95 θέσεις του, 

αποσπάστηκε από τον Καθολικισμό 

και έθεσε τον θεμέλιο λίθο για την ίδρυση και την εξάπλωση 

όλων των χιλιάδων Προτεσταντικών παρααιρέσεων στην Δυτική Ευρώπη! 

Λέει ακόμη, ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος 

θα νομιμοποιήσει με... ακραιφνή ''Ομολογία Πίστεως''...   

τους Αλαμανούς ''Ευαγγελικούς,''  

καθώς με την Φαναριώτικη θεωρία των Κλάδων, 

ούτοι συναποτελούν  την ...Εκκλησία του Χριστού...! 

Και ακόμη το σημαντικότερο, για να μην ξεχνιόμαστε: 

ότι όλοι αυτοί οι θρησκευτικοί εκποιητές της Καινοτόμου Εκκλησίας 

Έξω είναι Οικουμενιστές, θρησκευτικοί παγκοσμιοποιητές ή θρησκειολογικοί μανιχαιστές 

και Έσω υποκριτικά και ανερυθρίαστα ''παλαίμαχοι ορθόδοξοι,''  

που αγωνίζονται για τον ομοθυμαδόν συγκεντρωτισμό του ''ίνα ώσιν εν,'' 

χωρίς βεβαίως την Μετάνοια των αμετανοήτων αιρετικών!   

Χαρά που θά' χει ο Μητροπολίτης Γερμανίας κ. Αυγουστίνος
κι ιδιαιτέρως ένα πνευματικό του παραπαίδι,
που τελευταίως προσπαθεί με καφενειακούς λόγους λαικής παραφιλολογίας
και εξόφθαλμους, γραφικούς λεονταρισμούς το κατά δύναμη,
ν' ανεραίσει ο δυστηχής μέσω διαδικτύου
την Ακοινωνησία των Ακοινωνήτων και το αιρετικό face lifting των Πατριαρχικών Συγκρητιστών.

Γ.Δ.

"Για μας θα είναι μια ιδιαίτερη τιμή εάν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος Α΄ έλθει το Μάιο του 2017 στη Βιτεμβέργη και το Τύμπιγκεν" για τους εορτασμούς των 500 χρόνων της θρησκευτικής μεταρρύθμισης, δήλωνε τον Σεπτέμβριο του 2016 ο Πρόεδρος του Συμβουλίου της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Γερμανίας Χάινριχ Μπέντφορντ - Στρομ κατά την επίσκεψή του στην Κωνσταντινούπολη. 

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος θα επισκεφθεί την ερχόμενη εβδομάδα την Γερμανία, κατόπιν προσκλήσεως της Ευαγγελικής Εκκλησίας EKD. Την Κυριακή θα ευρίσκεται στην Στουτγκάρδη και την Δευτέρα 29 Μαΐου το πρωί θα αναγορευθεί επίτιμος διδάκτορας της ιστορικής Ευαγγελικής Θεολογικής Σxoλής του Tübingen και θα του επιδοθεί η γερμανική μετάφραση του βιβλίου του "Συνάντηση με το μυστήριο". Μετά θα ξεκινήσει διήμερο συμπόσιο ευαγγελικών και ορθοδόξων θεολόγων. 

Η πρόσκληση στη Βιτεμβέρη και στο Τύμπιγκεν έρχεται να υπενθυμίσει τις πρώτες επαφές των δύο εκκλησιών, της Μεταρρυθμισμένης και της Ορθόδοξης, την οποία ξεκίνησαν οι θεολόγοι Μάρτιν Κρούσιους και Γιάκομπ Αντρέε το 1573 με την ανταλλαγή επιστολών με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Ιερεμία Β΄, αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Γερμανίας (EKD). Η Ευαγγελική Εκκλησία της Γερμανίας διεξάγει από το 1969 διμερή θεολογικό διάλογο με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ο Πατριάρχης θα επισκεφθεί και την Ορθόδοξη Ενορία του Reutlingen την Τρίτη 30 Μαΐου και ώρα 4 το απόγευμα''!

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ: «ΑΝΕΛΗΦΘΗΣ ΕΝ ΔΟΞΗ ΧΡΙΣΤΕ Ο ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ»

Βλέπετε αὐτή τήν κοινή γιά μᾶς ἑορτή καί εὐφροσύνη, 

τήν ὁποία ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός 

ἐχάρισε μέ τήν ἀνάσταση καί ἀνάληψή του στούς πιστούς; 

Ἐπήγασε ἀπό θλίψη. 

Βλέπετε αὐτή τήν ζωή, μᾶλλον δέ τήν ἀθανασία; 

Ἐπιφάνηκε σέ μᾶς ἀπό θάνατο. 

Βλέπετε τό οὐράνιο ὕψος, στό ὁποῖο ἀνέβηκε κατά τήν ἀνύψωσή του ὁ Κύριος 

καί τήν ὑπερδεδοξασμένη δόξα πού δοξάσθηκε κατά σάρκα; 

Τό πέτυχε μέ τήν ταπείνωση καί τήν ἀδοξία. 

Ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος γι’ αὐτόν, 

«ἐταπείνωσε τόν ἑαυτό του γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, 

καί μάλιστα σταυρικοῦ θανάτου, 

γι’ αὐτό κι’ ὁ Θεός τόν ὑπερύψωσε καί τοῦ χάρισε ὄνομα ἀνώτερο ἀπό κάθε ὄνομα, 

ὥστε στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ νά καμφθεῖ κάθε γόνατο 

ἐπουρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων 

καί νά διακηρύξει κάθε γλώσσα 

ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Κύριος σέ δόξα Θεοῦ Πατρός».(Φιλιπ. 2: 8-11). 

Ἐὰν λοιπὸν ὁ Θεὸς ὑπερύψωσε τὸ Χριστό του γιὰ τὸ λόγο ὅτι ταπεινώθηκε, ὅτι ἀτιμάσθηκε, ὅτι πειράσθηκε, ὅτι ὑπέμεινε ἐπονείδιστο σταυρὸ καὶ θάνατο γιὰ χάρη μας, πῶς θὰ σώσει καὶ θὰ δοξάσει καὶ θὰ ἀνυψώσει ἐμᾶς, ἂν δὲν ἐπιλέξωμε τὴ ταπείνωση, ἂν δὲν δείξουμε τὴ πρὸς τοὺς ὁμοφύλους ἀγάπη, ἂν δὲν ἀνακτήσωμε τὶς ψυχές μας διὰ τῆς ὑπομονῆς τῶν πειρασμῶν, ἂν δὲν ἀκολουθοῦμε διὰ τῆς στενῆς πύλης καὶ ὁδοῦ, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν αἰώνια ζωή, τὸν σωτηρίως καθοδηγήσαντα σ’ αὐτήν; «διότι, καὶ ὁ Χριστὸς ἔπαθε γιά μᾶς, ἀφήνοντάς μας ὑπογραμμὸ (παράδειγμα), γιὰ νὰ παρακολουθήσουμε τὰ ἴχνη του». (Α’ Πέτρ. 2:21). 

Ἡ ἐνυπόστατος Σοφία τοῦ ὑψίστου Πατρός, ὁ προαιώνιος Λόγος, ποὺ ἀπὸ φιλανθρωπία ἑνώθηκε μ’ ἐμᾶς καὶ μᾶς συναναστράφηκε, ἀνέδειξε τώρα ἐμπράκτως μία ἑορτὴ πολὺ ἀνώτερη καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ὑπεροχή. Γιατί τώρα γιορτάζουμε τὴ διάβαση, τῆς σ’ αὐτὸν εὑρισκομένης φύσεώς μας, ὄχι ἀπὸ τὰ ὑπόγεια πρὸς τὴν ἐπιφάνεια τῆς γῆς, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ γῆ πρὸς τὸν οὐρανὸ τοῦ οὐρανοῦ καὶ πρὸς τὸν πέρα ἀπὸ αὐτὸν θρόνο τοῦ δεσπότη τῶν πάντων. Σήμερα ὁ Κύριος ὄχι μόνο στάθηκε, ὅπως μετὰ τὴν ἀνάσταση, στὸ μέσο τῶν μαθητῶν του, ἀλλὰ καὶ ἀποχωρίσθηκε ἀπὸ αὐτοὺς καί, ἐνῶ τὸν ἔβλεπαν, ἀναλήφθηκε στὸν οὐρανὸ καὶ εἰσῆλθε στ’ ἀληθινὰ ἅγια τῶν ἁγίων «καὶ ἐκάθησε στὰ δεξιὰ τοῦ Πατρὸς πάνω ἀπὸ κάθε ἀρχὴ καὶ ἐξουσία καὶ ἀπὸ κάθε ὄνομα καὶ ἀξίωμα, ποὺ γνωρίζεται καὶ ὀνομάζεται εἴτε στὸν παρόντα εἴτε στὸν μέλλοντα αἰώνα».(Ἔφ. 1:20) 

Γιατί λοιπὸν στάθηκε στὸ μέσο τους κι’ ἔπειτα τοὺς συνόδευσε; «Τοὺς ἐξήγαγε, λέγει, ἔξω ἕως τὴ Βηθανία», ἀλλὰ «καὶ ἀφοῦ σήκωσε τὰ χέρια του, τοὺς εὐλόγησε». (Λουκᾶ 24:50). Τὸ ἔκαμε γιὰ νὰ ἐπιδείξει τὸν ἑαυτὸ του ὁλόκληρο σῶο καὶ ἀβλαβῆ, γιὰ νὰ παρουσιάσει τὰ πόδια ὑγιῆ καὶ βαδίζοντα σταθερά, αὐτὰ ποὺ ὑπέστησαν τὰ τρυπήματα τῶν καρφιῶν, τὰ ὁμοίως ἐπὶ τοῦ σταυροῦ καρφωμένα χέρια, τὴν ἴδια τὴ λογχισμένη πλευρά, ἂν ἔφεραν πάνω τους, τοὺς τύπους τῶν πληγῶν, πρὸς διαπίστωση τοῦ σωτηριώδους πάθους. Ἐγὼ δὲ νομίζω ὅτι διὰ τοῦ «στάθηκε στὸ μέσο τῶν μαθητῶν» δεικνύεται καὶ τὸ ὅτι αὐτοὶ στηρίχθηκαν στὴ πίστη πρὸς αὐτόν, μὲ αὐτὴ τὴ φανέρωση καὶ εὐλογία του. Γιατί δὲν στάθηκε μόνο στὸ μέσο ὅλων αὐτῶν, ἀλλὰ καὶ στὸ μέσο τῆς καρδιᾶς τοῦ καθενός, γιατί ἀπὸ ἐκείνη τὴν ὥρα οἱ ἀπόστολοι τοῦ Κυρίου ἔγιναν σταθεροὶ καὶ ἀμετακίνητοι. Στάθηκε λοιπὸν στὸ μέσο τους καὶ τοὺς λέγει, «εἰρήνη σὲ σᾶς», τούτη τὴ γλυκιὰ καὶ σημαντικὴ καὶ συνηθισμένη του προσφώνηση. 

Τὴν διπλὴ εἰρήνη, πρὸς τὸ Θεὸ ποὺ εἶναι γέννημα τῆς εὐσέβειας καὶ αὐτὴ ποὺ ἔχουμε οἱ ἄνθρωποι μεταξύ μας. Καὶ καθὼς τοὺς εἶδε φοβισμένους καὶ ταραγμένους ἀπὸ τὴν ἀνέλπιστη καὶ παράδοξη θέα, γιατί νόμισαν ὅτι βλέπουν πνεῦμα – φάντασμα, αὐτὸς τοὺς ἀνέφερε πάλι τοὺς διαλογισμοὺς τῆς καρδιᾶς των, καὶ ἀφοῦ ἔδειξε ὅτι εἶναι αὐτὸς ὁ ἴδιος, πρότεινε τὴ διαβεβαίωση διὰ τῆς ἐξετάσεως καὶ ψηλαφήσεως. Ζήτησε φαγώσιμο, ὄχι γιατί εἶχε ἀνάγκη τροφῆς, ἀλλὰ γιὰ ἐπιβεβαίωση τῆς ἀναστάσεώς του. Ἔφαγε δὲ μέρος ψητοῦ ψαριοῦ καὶ μέλι ἀπὸ κηρύθρα, ποὺ εἶναι καὶ αὐτὰ σύμβολα τοῦ μυστηρίου του. Δηλαδὴ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἕνωσε στὸν ἑαυτὸ του καθ’ ὑπόσταση τὴ φύση μας, ποὺ σὰν ἰχθὺς κολυμποῦσε στὴν ὑγρότητα τοῦ ἡδονικοῦ καὶ ἐμπαθοῦς βίου, καὶ τὴν καθάρισε μὲ τὸ ἀπρόσιτο πῦρ τῆς Θεότητός του. 

Μὲ κηρύθρα δὲ μελισσιοῦ μοιάζει ἡ φύση μας γιατί κατέχει τὸ λογικὸ θησαυρὸ τοποθετημένο στὸ σῶμα σὰν μέλι στὴ κηρύθρα. Τρώγει ἀπὸ αὐτὰ εὐχαρίστως γιατί καθιστᾶ φαγητὸ του τὴ σωτηρία τοῦ καθενὸς ἀπὸ τοὺς μετέχοντας τῆς φύσεως. Δὲν τρώει ὁλόκληρο, ἀλλὰ μέρος «ἀπὸ κηρύθρα μέλι» ἐπειδὴ δὲν πίστευσαν ὅλοι καὶ δὲν τὸ παίρνει μόνος του, ἀλλὰ προσφέρεται ἀπὸ τοὺς μαθητές, γιατί τοῦ φέρνουν μόνο τοὺς πιστεύοντες σ’ αὐτόν, χωρίζοντάς τους ἀπὸ τοὺς ἀπίστους. Κατόπιν τοὺς ὑπενθύμισε τοὺς λόγους του πρὶν τὸ πάθος, ποὺ ὅλοι πραγματοποιήθηκαν. Τοὺς ὑποσχέθηκε νὰ τοὺς στείλει τὸ ἅγιο Πνεῦμα, τοὺς εἶπε νὰ καθίσουν στὴν Ἱερουσαλὴμ μέχρι νὰ λάβουν δύναμη ἀπὸ ψηλά. Μετὰ τὴ συζήτηση ὁ Κύριος τοὺς ἔβγαλε ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ τοὺς ὁδήγησε ἕως τὴ Βηθανία καὶ ἀφοῦ τοὺς εὐλόγησε, ὅπως ἀναφέραμε, ἀποχωρίσθηκε ἀπὸ αὐτοὺς καὶ ἀνυψώθηκε πρὸς τὸν οὐρανό, χρησιμοποιώντας νεφέλη σὰν ὄχημα καὶ ἀνῆλθε ἐνδόξως στοὺς οὐρανούς, στὰ δεξιὰ τῆς μεγαλοσύνης τοῦ Πατρός, καθιστώντας ὁμόθρονο τὸ φύραμά μας. 

Καθὼς οἱ Ἀπόστολοι δὲν σταματοῦσαν νὰ κοιτάζουν τὸν οὐρανό, μὲ τὴ φροντίδα τῶν ἀγγέλων πληροφοροῦνται ὅτι ἔτσι θὰ ἔλθει πάλι ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ «θὰ τὸν ἰδοῦν ὅλες οἱ φυλὲς τῆς γῆς, νὰ ἔρχεται πάνω στὶς νεφέλες τοῦ οὐρανοῦ». (Ματθ. 24: 30). Τότε οἱ μαθητὲς ἀφοῦ προσκύνησαν ἀπὸ τὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, ἀπὸ ὅπου ἀναλήφθηκε ὁ Κύριος, ἐπέστρεψαν στὴν Ἱερουσαλὴμ χαρούμενοι, αἰνώντας καὶ εὐλογώντας τὸ Θεὸ καὶ ἀναμένοντες τὴν ἐπιδημία τοῦ θείου Πνεύματος. 

Ὅπως λοιπόν ἐκεῖνος ἔζησε καί ἀπεβίωσε, 

ἀναστήθηκε καί ἀναλήφθηκε, 

ἔτσι κι’ ἐμεῖς ζοῦμε καί πεθαίνουμε καί θά ἀναστηθοῦμε ὅλοι. 

Τήν ἀνάληψη ὅμως δέν θά πετύχουμε ὅλοι, 

ἀλλά μόνο ἐκεῖνοι γιά τούς ὁποίους ζωή εἶναι ὁ Χριστός 

καί ὁ θάνατος εἶναι κέρδος, 

ὅσοι πρό τοῦ θανάτου σταύρωσαν τήν ἁμαρτία διά τῆς μετανοίας, 

μόνο αὐτοί θά ἀναληφθοῦν μετά τήν κοινή ἀνάσταση 

σέ νεφέλες πρός συνάντηση τοῦ Κυρίου στόν ἀέρα. (Α’ Θεσ. 4:17). 

Ἂς ἔρθουμε στό ὑπερῶο μας, στό νοῦ μας προσευχόμενοι, 

ἂς καθαρίσουμε τούς ἑαυτούς μας 

γιά νά πετύχουμε τήν ἐπιδημία τοῦ Παρακλήτου 

καί νά προσκυνήσουμε Πατέρα καί Υἱό καί Ἅγιο Πνεῦμα, 

τώρα καί πάντοτε καί στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων.

Γένοιτο».

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ: «ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΙΣΩΖΟΜΕΝΗ ΑΝΑΛΗΨΙΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ»

 

Σάν γλυκύς συνοδοιπόρος τοῦ ἀνθρώπινου βίου 

ὁ προφήτης Δαβίδ βρίσκεται σέ ὅλους τούς δρόμους τῆς ζωῆς 

καί ἀναστρέφεται πρόσφορα μέ ὅλες τίς πνευματικές ἡλικίες 

καί εἶναι κοντά σέ κάθε παράταξη πού προκόβει. 

Παίζει μέ ὅσους νηπιάζουν, ὅπως θέλει ὁ Θεός, 

μέ τούς ἄνδρες συναγωνίζεται, 

παιδαγωγεῖ τή νεότητα, 

ὑποστηρίζει τά γηρατειά, 

γίνεται στούς πάντες τά πάντα. 

Γίνεται τό ὅπλο τῶν στρατιωτῶν, ὁ προπονητής τῶν ἀθλητῶν, 

ἡ παλαίστρα ὅσων γυμνάζονται, τό στεφάνι τῶν νικητῶν, 

ἡ χαρά τοῦ τραπεζιοῦ, ἡ παρηγοριά στίς κηδεῖες. 

Δέν ὑπάρχει τίποτε ἀπό τή ζωή μας πού νά εἶναι ἀμέτοχο ἀπό αὐτή τή χάρη. 

Ποιά δυνατή προσευχή γίνεται, πού δέν ἔχει σχέση μ᾿ αὐτή ὁ Δαβίδ; 

Ποιά εὐφροσύνη γιορτῆς δοκιμάζομε χωρίς νά τή χαροποιεῖ ὁ Δαβίδ; 

Αὐτό μποροῦμε νά τό διαπιστώσομε καί τώρα· 

ὅτι δηλαδή, ἐνῶ καί γι᾿ ἄλλους λόγους εἶναι μεγάλη ἡ ἑορτή, 

ὁ προφήτης μέ τή συνεισφορά του τήν ἔκανε μεγαλύτερη, 

συνεισφέροντας πρόσφορα σ᾿ αὐτήν τήν εὐφροσύνη ἀπό τούς ψαλμούς. 

Στόν ἕνα ψαλμό σέ προτρέπει νά γίνεις πρόβατο πού τό ποιμαίνει ὁ Θεός καί δέ στερεῖται ἀπό κανένα ἀγαθό· καί χόρτο νά βοσκήσει καί νερό νά πιεῖ καί τροφή καί μάντρα καί δρόμος καί ὁδηγία καί τά πάντα γίνεται ὁ καλός ποιμένας (Ἰω. 10, 2-4· 11), ἐπιμερίζοντας κατάλληλα τή χάρη του σέ κάθε ἀνάγκη. Μέ ὅλα αὐτά διδάσκει τήν Ἐκκλησία, ὅτι πρέπει νά γίνεις πρῶτα πρόβατο τοῦ καλοῦ ποιμένα ὁδηγούμενο μέ τήν ὀρθή κατήχηση στίς θεῖες βοσκές καί πηγές τῶν διδαγμάτων γιά νά συνταφεῖς μαζί του μέ τό βάπτισμα στό θάνατο (Ρωμ. 6, 3-4) καί νά μή φοβηθεῖς αὐτόν τό θάνατο· γιατί αὐτός δέν εἶναι θάνατος, ἀλλά σκιά καί ἀποτύπωμα θανάτου. 

Γιατί λέει· «ἄν βαδίσω μέσα ἀπό τή σκία τοῦ θανάτου δέ θά τό φοβηθῶ αὐτό ὡς κάτι κακό, γιατί ἐσύ εἶσαι μαζί μου» (Ψαλμ. 22, 4). Ἔπειτα ἀπό αὐτά, ἀφοῦ παρηγόρησε μέ τή βακτηρία τοῦ Πνεύματος (γιατί ὁ Παράκλητος εἶναι τό Πνεῦμα), παραθέτει τό μυστικό τραπέζι πού ἑτοιμάστηκε κατ᾿ ἀντίθεση μέ τό τραπέζι τῶν δαιμόνων. Γιατί ἐκεῖνοι ἦταν πού καταβασάνισαν μέ τήν εἰδωλολατρία τή ζωή τῶν ἀνθρώπων, ἐνῶ ἀντίθετή τους εἶναι ἡ τράπεζα τοῦ Πνεύματος. Ἔπειτα ἀρωματίζει τήν κεφαλή μέ τό ἔλαιο τοῦ Πνεύματος καί προσφέροντάς του κρασί πού εὐφραίνει τήν καρδιά (Ψαλμ. 103, 15), προξενεῖ στήν ψυχή τή νηφάλια ἐκείνη μέθη, προσηλώνοντας τούς λογισμούς ἀπό τά πρόσκαιρα στό ἀΐδιο. 

Γιατί, ὅποιος δοκίμασε τή μέθη αὐτή, ἀνταλλάσσει τή βραχύτητα τοῦ θανάτου μέ τήν αἰωνιότητα, παρατείνοντας τή διαμονή του σέ μάκρος ἡμερῶν μέσα στόν οἶκο τοῦ Θεοῦ. Ἀφοῦ μᾶς χάρισε αὐτά μέ τόν ἕνα ψαλμό, διεγείρει τήν ψυχή μέ τόν ἑπόμενο σέ μεγαλύτερη καί τελειότερη χαρά καί, ἄν νομίζεις, ἄς σοῦ παραθέσομε, περιορίζοντας σέ λίγα, καί τούτου τό νόημα. «Κτῆμα τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ γῆ καί ὅλο τό πλήρωμά της» (Ψαλμ. 23, 1). Γιατί παραξενεύεσαι, ἄνθρωπε, ἄν ὁ Θεός μας παρουσιάστηκε στή γῆ καί συναναστράφηκε μέ τούς ἀνθρώπους; Ἡ γῆ εἶναι κτῆμα δικό του ἀφοῦ εἶναι καί δημιούργημά του. Δέν εἶναι ἑπομένως παράδοξο οὔτε ἔξω ἀπό τό πρέπον νά ἔρθει ὁ Κύριος στά δικά του (Ἰω. 1, 11). 

Δέν πηγαίνει σ᾿ ἕνα ξένο κόσμο, ἀλλά στόν κόσμο πού συγκρότησε ὁ ἴδιος, θεμελιώνοντας τή γῆ ἐπάνω στά νερά καί κάνοντάς την κατάλληλη γιά τό πέρασμα τῶν ποταμῶν. Γιά ποιόν λόγον λοιπόν φανερώθηκε; Γιά νά σέ βγάλει ἀπό τά βάραθρα τῆς ἁμαρτίας καί νά σέ ὁδηγήσει στό ὄρος τῆς βασιλείας, χρησιμοποιώντας ὡς ὄχημα τήν ἐνάρετη πολιτεία. Γιατί δέν εἶναι δυνατό ν᾿ ἀνεβεῖ κανένας σ᾿ ἐκεῖνο τό βουνό, ἄν δέν τόν συνοδεύουν οἱ ἀρετές· πρέπει νά γίνει καθαρός στά ἔργα καί νά μήν τόν ρυπαίνει καμιά πονηρή πράξη, νά εἶναι καθαρός στήν καρδιά καί νά μήν ὁδηγεῖ τήν ψυχή του σέ τίποτα τό μάταιο οὔτε νά ἐξυφαίνει κανένα δόλο κατά τοῦ διπλανοῦ του. Αὐτῆς τῆς ἀνάβασης ἔπαθλο εἶναι ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ, σ᾿ αὐτόν δίνει ὁ Κύριος τήν ἐλεημοσύνη πού ἐπιφυλάσσει· «αὐτή εἶναι ἡ γενεά ἐκείνων πού τόν ζητοῦν καί ἀνεβαίνουν ψηλά μέ τήν ἀρετή» καί «ζητοῦν τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ τοῦ Ἰακώβ» (Ψαλμ. 23, 6). 

Ἡ συνέχεια τοῦ ψαλμοῦ εἶναι ἴσως ὑψηλότερη κι ἀπό τήν ἴδια τήν εὐαγγελική διδασκαλία. Γιατί τό Εὐαγγέλιο διηγήθηκε τή ζωή καί τή συναναστροφή τοῦ Κυρίου ἐπάνω στή γῆ, ἐνῶ ὁ οὐράνιος αὐτός προφήτης, βγαίνοντας ἔξω ἀπό τόν ἑαυτό του, γιά νά μήν τόν βαραίνει τό σκαφίδι τοῦ σώματος κι ἀφοῦ ἀναμίχθηκε μέ τίς ὑπερκόσμιες δυνάμεις, μᾶς ἐκθέτει τά λόγια ἐκείνων, πού, βαδίζοντας μπροστά στήν πομπή τοῦ Κυρίου κατά τήν κάθοδό του, διατάζουν ν᾿ ἀνοίξουν τίς πόρτες οἱ ἄγγελοι, πού περιπολοῦν τή γῆ καί τούς ἔχει ἀνατεθεῖ ἡ φύλαξη τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, λέγοντας· «ἀνοῖξτε τίς πύλες σας, ἄρχοντες, καί σεῖς πύλες αἰώνιες διαπλατωθεῖτε καί θά εἰσέλθει ὁ βασιλιάς τῆς δόξας» ( Ψαλμ. 23, 7). 

Καί ἐπειδή σέ ὁτιδήποτε εἰσέλθει αὐτός πού περιέχει τό πᾶν φέρνει τόν ἑαυτό του στά μέτρα ἐκείνου πού τόν δέχεται (γιατί δέ γίνεται μόνο ἄνθρωπος εἰσερχόμενος στούς ἀνθρώπους, ἀλλά κατ᾿ ἀκολουθίαν καί στούς ἀγγέλους ὅταν βρεθεῖ κατεβάζει τόν ἑαυτό του στή φύση ἐκείνων), γι᾿ αὐτό ἔχουν ἀνάγκη οἱ φύλακες τῶν πυλῶν ἀπό ἐκεῖνον πού θά τούς δείξει «ποιός εἶναι αὐτός ὁ βασιλιάς τῆς δόξας» (Ψαλμ. 23, 8). Γι᾿ αὐτό ὑποδεικνύουν σ᾿ αὐτούς τόν κραταιό καί ἰσχυρό δημιουργό καί ἀκαταγώνιστο στόν πόλεμο, πού πρόκειται νά συγκρουστεῖ μέ ἐκεῖνον πού αἰχμαλώτισε τήν ἀνθρώπινη φύση (Ρωμ. 7, 23. Ἑβρ. 2, 14) καί νά ἐξουδετερώσει αὐτόν πού ἔχει τή δύναμη τοῦ θανάτου (Α´ Κορ. 15, 26), ὥστε, ἀφοῦ ἀφανιστεῖ ὁ ἔσχατος ἐχθρός, νά ἀνακληθοῦν οἱ ἄνθρωποι στήν ἐλευθερία καί τήν εἰρήνη. 

Πάλι λέει τούς ἴδιους λόγους (γιατί ὁλοκληρώθηκε πιά τό μυστήριο τοῦ θανάτου καί πραγματοποιήθηκε ἡ νίκη κατά τῶν ἐχθρῶν καί ὑψώθηκε τό ἐναντίον τους τρόπαιο, ὁ σταυρός, καί πάλι «ἀνέβηκε ψηλά αὐτός πού αἰχμαλώτισε πολλούς αἰχμαλώτους, αὐτός πού ἔδωσε τή ζωή καί τή βασιλεία, αὐτά τά ἀγαθά δῶρα στούς ἀνθρώπους» (Ψαλμ. 67, 19), καί πρέπει ν᾿ ἀνοίξουν πάλι γι᾿ αὐτόν οἱ ὑψηλές πύλες. Παίρνουν μέρος στήν προπομπή οἱ δικοί μας φύλακες καί διατάζουν νά τοῦ ἀνοιχτοῦν οἱ ὑψηλές πύλες, γιά νά δοξαστεῖ πάλι σ᾿ αὐτές. Τούς εἶναι ὅμως ἄγνωστος αὐτός πού φόρεσε τή βρώμικη στολή τῆς δικῆς μας ζωῆς, πού οἱ λεκέδες τῶν ρουχῶν του εἶναι ἀπό τό ληνό τῶν ἀνθρώπινων κακῶν (Βλ. Ἡσ. 63, 2). Γι᾿ αὐτό ἀπευθύνουν σ᾿ ἐκείνους πού συνιστοῦν τήν προπομπή αὐτή τήν ἐρώτηση· «ποιός εἶναι αὐτός ὁ βασιλιάς τῆς δόξας; » (Ψαλμ. 23, 10). 

Δέ δίνεται ὅμως ἀκόμα ἡ ἀπάντηση, 

«ὁ κραταιός καί ἰσχυρός στόν πόλεμο» (Ψαλμ. 23, 8. 23, 10), 

ἀλλά «ὁ Κύριος τῶν δυνάμεων», πού ἔχει τήν ἐξουσία τοῦ παντός, 

πού ἕνωσε στό πρόσωπό του τά πάντα (Ἐφ. 1, 10), 

αὐτός πού εἶναι ὁ πρῶτος ἀπό ὅλα (Κολ. 1, 18), 

πού ἀποκατέστησε τά πάντα στήν πρώτη τους μορφή (Πράξ. 3, 21), 

«Αὐτός εἶναι ὁ Βασιλιάς τῆς δόξας» (Ψαλμ. 23, 10). 

Βλέπετε πόσο γλυκύτερη μᾶς κάνει ὁ Δαβίδ τήν ἑορτή, 

ἀναμιγνύοντας τή χάρη τῶν ψαλμῶν του στή χαρά τῆς Ἐκκλησίας. 

Ἄς μιμηθοῦμε λοιπόν κι ἐμεῖς τόν προφήτη, 

σ᾿ ἐκεῖνα πού εἶναι δυνατό νά ἐπιτύχομε τή μίμησή του, 

στήν ἀγάπη πρός τό Θεό, στήν πραότητα τῆς ζωῆς, 

στή μακροθυμία σ᾿ ὅποιους μᾶς μισοῦν, 

γιά νά γίνει ἡ διδασκαλία τοῦ προφήτη χειραγωγία πρός τήν κατά Θεόν πολιτεία 

στό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, 

στόν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. 

Ἀμήν!

Άγιος Γρηγόριος Νύσσης