ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2018

Μήνυμα Χριστουγέννων 2018

«Θεός ὤν εἰρήνης, Πατήρ οἰκτιρμῶν,

τῆς μεγάλης Βουλῆς σου τόν Ἄγγελον, εἰρήνην παρεχόμενον ἀπέστειλας ἡμῖν». 

(Εἱρμός ε΄ Ὠδῆς πεζοῦ Κανόνος Χριστοῦ Γεννήσεως)

Ἀγαπητοί Πατέρες καί Ἀδελφοί, τέκνα ἐν Κυρίῳ τεχθέντι·

Γιά ἄλλη μία φορά μᾶς ἀξιώνει ἡ ἄμετρη Φιλανθρωπία τοῦ Παναγάθου Θεοῦ μας νά ὀρθρίζουμε ἑόρτια, λουσμένοι στό φῶς τῆς θεογνωσίας, καί νά πανηγυρίζουμε ὀρθοδόξως τήν Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου Σωτῆρος μας Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μία Ἑορτή πού ἀστράφτει ἀπό χάρη καί χαρά καί πλημμυρίζει τόν ἄκοσμο κόσμο μας μέ τά κύματα τῆς θείας ἀγάπης, εἰρήνης καί εὐλογίας!Δόξα στήν θεία συγκατάβασή Του!

Διότι ὁ Θεός μας εἶναι Πατήρ Οἰκτιρμῶν, πλήρης ἀγάπης, συγγνώμης καί εὐσπλαγχνίας. Γιά τόν λόγο αὐτό ἔδειξε τό μέγα ἔλεός Του στό γένος τῶν ἀνθρώπων καί ἀπέστειλε τόν Μονογενῆ Υἱό Του στήν γῆ, γιά νά παράσχει τήν Εἰρήνη, ὡς Πηγή, Δοτήρας καί Χορηγός τῆς Εἰρήνης.

Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρός εἶναι ὁ «Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος», ὅπως τόν περιγράφει ὁ Προφήτης Ἡσαΐας (9:6), διότι ἐξαγγέλλει καί ἀποκαλύπτει στόν κόσμο τήν προαιώνια μεγάλη καί ἄρρητη Βουλή τοῦ Θεοῦ, τό προαιώνιο σχέδιό Του, τό Προηγούμενο Θέλημά Του, γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, γιά τό Μυστήριο τῆς θείας Οἰκονομίας, ὡς Μυστήριο εἰρηνεύσεως καί ἐπανασυνδέσεώς μας μέ τόν Θεό.

Ὁ Ἐνανθρωπήσας καί γεννηθείς «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου» ὡς Βρέφος στήν Βηθλεέμ, ὁ Ἑρμηνευτής καί Ἐκπληρωτής τῆς Μεγάλης Βουλῆς, ὁ «Ἄρχων τῆς Εἰρήνης» Μεσσίας Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ἀνατέλει τό Φῶς τῆς θεογνωσίας καί ἐπιγνώσεως τοῦ θείου Θελήματος. Αὐτός διαλύει τά σκότη τῆς ἀπιστίας, τῆς πλάνης καί τῆς ἁμαρτίας, κατανικᾶ τόν διάβολο καί ἀποκαθιστᾶ τήν Εἰρήνη.

Γι΄ αὐτό καί μόνον μέ τήν ἀληθινή θεογνωσία, τήν ἀγάπη καί τήν ταπείνωση ἔχουμε Εἰρήνη. Μόνον μέ αὐτό τόν τρόπο ὀρθρίζουμε στήν δοξολογία τοῦ Θεοῦ, στήν Ὀρθοδοξία καί Ὀρθοπραξία, ὄντες εἰρηνευμένοι καί συμφιλιωμένοι, φορεῖς καί ἐξάγγελοι Εἰρήνης.

Τό δῶρο τῆς Εἰρήνης εἶναι θεῖο καί δίνεται σέ αὐτούς πού τό ζητοῦν: «Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν, εἰρήνην δός ἡμῖν!» (Ἡσ. 26:12). Ὁ Κύριός μας εἶναι Αὐτός πού διώχνει τήν ἔχθρα τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό, χαρίζοντας τήν ἄφεση ὅπου ὑπάρχει Μετάνοια, πού συμφιλιώνει γῆ καί οὐρανό, πού διαλύει τήν ἀντιπάθεια καί τό μῖσος μεταξύ τῶν ἀνθρώπων ἐναρμονίζοντας τίς σχέσεις, πού φέρνει τήν ἐσωτερική εἰρήνη στόν κάθε ἄνθρωπο, ὡς γαλήνη καί ἕνωση νοῦ καί καρδιᾶς.

Αὐτός εἶναι ἡ Εἰρήνη μας (Ἐφ. 2:14), ἀφοῦ βεβαίως τήν χάρισε μέ τήν ἐπισφράγιση τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως, καί παρέχει τήν Εἰρήνη ὄχι ὅπως τήν ἐννοεῖ ὁ κόσμος, ἀλλά τήν δική Του, αὐτήν πού νικάει τόν φόβο καί τήν ταραχή (Ἰω. 14:27) καί ἑνώνει θεοπρεπῶς, ὑπερβαίνοντας κάθε ἐμπόδιο.

Ὅμως, ποῦ εἶναι ἡ «ἐπί γῆς Εἰρήνη», τήν ὁποία κήρυξαν καί δοξολόγησαν οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι τήν βραδιά τῆς Γεννήσεως τοῦ θείου Βρέφους; Τί συμβαίνει καί τί ἐπικρατεῖ μέσα μας καί ἔξω ἀπό ἐμᾶς; Ἡ θλιβερή διαπίστωση εἶναι, ὅτι σχεδόν παντοῦ ὑπάρχει ταραχή, σύγκρουση καί πόλεμος! Στίς καρδιές, στά μυαλά, στίς σχέσεις, στόν κόσμο, ἀλλά δυστυχῶς κάποτε ἀκόμη καί στήν Ἐκκλησία!

Ὅσο ἐπικρατοῦν ἰδιοτροπίες, ἐγωϊσμοί, πλάνες, ἱκανοποιήσεις παθῶν, ἄνομες ἐπιδιώξεις, προδοσίες, ἐχθρότητες καί μίση, ἐκεῖ δέν ὑπάρχει συμφιλίωση μέ τόν Θεό καί ἔτσι εἶναι ἀδύνατον νά ὑπάρξει καί νά ἐπικρατήσει ἡ Εἰρήνη. Ὅπου λείπει ἡ ἀληθινή πίστη στόν Θεό, ἡ Ἀλήθεια, ἀλλά καί ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, ἡ τήρηση τοῦ ἁγίου Θελήματός Του, ὁ σεβασμός στήν θεοπαράδοτη ἱεραρχική τάξη στήν Ἐκκλησία Του, ἐκεῖ λείπει ὁ Θεός, ἀπουσιάζει ἡ δικαιοσύνη καί ἡ ἀγάπη, διότι οἱ ἄνθρωποι «ὁδόν εἰρήνης οὐκ ἔγνωσαν» (Ρωμ. 3:17).

Γι΄ αὐτό καί συναντοῦμε τόσο συχνά διαταραγμένες προσωπικότητες, γεμᾶτες σύγχυση, ἀσυναρτησία, σκληρότητα καί ταραχή. Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ τόση διασάλευση στίς ψυχές, στούς λογισμούς, στήν κοινωνία, στόν κόσμο. Ἀλλά καί στήν Ἐκκλησία ἀκόμη, στό καταφύγιο καί τό λιμάνι τῆς Εἰρήνης, κάποιοι ἀνειρήνευτοι ἄνθρωποι τορπιλλίζουν τό θεῖο καί πολύτιμο ἀγαθό τῆς Εἰρήνης μέ ἀλλόκοτους νεολογισμούς καί παραλογισμούς τῆς σκοτισμένης διάνοίας τους καί τῆς ταραγμένης καρδιᾶς τους, νομίζοντας στήν ἀφροσύνη τους ὅτι μέ τόν τρόπο αὐτό ὑπηρετοῦν τό δίκαιο καί τήν ἀλήθεια!

Χρέος μας εἶναι νά ἀντιμετωπίζουμε ἀποφασιστικά κάθε ἐπιβουλή, παραμένοντας ἀδιατάρακτοι, ὡς ὑπηρέτες τῆς πραγματικῆς Εἰρήνης τῆς -κατά τόν Ἅγιο Θεόδωρο Στουδίτη- «εἰρηνοχύτου Ὀρθοδοξίας» μας.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά·

Εἴθε νά ἐπαναλαμβάνουμε μαζί μέ τόν Ψαλμωδό: «οὐ φοβηθησόμεθα ἐν τῷ ταράσσεσθαι τήν γῆν καί μετατίθεσθαι ὄρη ἐν καρδίᾳ θαλασσῶν» (Ψαλμ. 45:3), ὅ,τι καί ἄν συμβαίνει στήν ζωή μας καί στήν πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας! Καί νά γευόμαστε ἀπό τόν Χορηγό τῆς Εἰρήνης Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό τήν γλυκύτητα τῆς Εἰρήνης Του, μέσῳ τῶν ἁγίων Μυστηρίων Του, μέ εἰρήνη συνειδήσεως καί ἐλπίδα ἀγαθή νίκης καί μετοχῆς στήν αἰώνια Βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν!

Ἅγια Χριστούγεννα 2018

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος

† Ὁ Ἀθηνῶν ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

Τά Μέλη

† Ὁ Λαρίσης καί Πλαταμῶνος ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

† Ὁ Εὐρίπου καί Εὐβοίας ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ

† Ὁ Πειραιῶς καί Σαλαμῖνος ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ

† Ὁ Ἀττικῆς καί Βοιωτίας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

† Ὁ Θεσσαλονίκης ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ

† Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ

† Ὁ Τορόντο ΜΩΫΣΗΣ

† Ὁ Ἀµερικῆς ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

† Ὁ Φιλίππων καί Μαρωνείας ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

† Ὁ Ὠρωποῦ καί Φυλῆς ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ

† Ὁ Μεθώνης ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

† Ὁ Λούνης ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ

† Ὁ Γαρδικίου ΚΛΗΜΗΣ

† Ὁ Ἔτνα καί Πόρτλαντ ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ

† Ὁ Βρεσθένης ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ

† Ὁ Θεουπόλεως ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

ΑΚΡΙΒΕΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝ 

Ὁ Ἀρχιγραμματεύς

†Ὁ Δημητριάδος Φώτιος

Εκ της επίσημης ιστοσελίδας της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών ΕΔΩ.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Εκκλησία Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΔΩΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ

Σε κάθε χτύπημα που του' δινε ο άνεμος σα να ζητούσε να το γκρεμίσει, το παλιόσπιτο έτρεμε, 

όπως κι εμείς μαζεμένοι εκεί μέσα.

Είχαμε φράξει, όσο μπορούσαμε, τις διάφορες τρύπες. Στα σπασμένα τζάμια του παραθύρου είχε κολλήσει ο Παδούλης χοντρό χαρτί μπλε, αλλ΄ απ΄ τις σχισμάδες της μισοσπασμένης πόρτας ενιώθαμε την παγωμένη πνοή του θηρίου που μούγκριζε έξω, να μας έρχεται, μα ήταν αδύνατο να ζεσταθεί κείνη η κάμαρα!... Κάμαρα!... Ένα είδος σταύλου μακρόστενου, με χώμα κάτω, αντί για σανίδια, ένα χώμα μαύρο, μαύρο και σχεδόν πάντα υγρό. Ένα παράθυρο είχε, και αυτό στην αυλή έβλεπε, στην αυλήν τη γεμάτη από σωρούς πετρών τετράγωνων, μαυρισμένων και από ξύλα παλιά. Προς το δρόμο υπήρχε και άλλο δωμάτιο, λίγο καλύτερο απ΄ αυτό· αλλ΄ ο κύριος του σπιτιού έβαζε παλιοσίδερα και διάφορα άλλα παλιοπράγματα.

Κανείς δεν είχε όρεξη για ομιλίες. Μέναμε σιωπηλοί σε κείνο το παγωμένο δωμάτιο που σα να' ταν η φωλιά του βοριά και να του την είχαμε μεις πάρει, ακουγόταν αυτός απ΄ έξω να χτυπά, να φωνάζει, να ουρλιάζει άγριος, σα να ζητούσε να μπει μέσα να μας διώξει. Ο Παδούλης καθότανε κάτω, πάνω σ΄ ένα ρούχο, και κοντά στη φωτιά που είχαμε ανάψει από ξύλα του σπιτονοικοκύρη μας, απ΄ εκείνα, που είχε στην αυλή, και κοίταζε τη φλόγα σκεπτικός. Απάνω - κάτω ήξερα τι σκεπτόταν. Τον είχα ακούσει να λέει πρωτύτερα: – Χριστούγεννα και να μη φάμε κέας. Ήτανε ψευδός. Ποτέ η γλώσσα του δεν κατόρθωσε να συλλάβει το ρ.

Ο Λάμπας, πιο πέρα και πάνω σ΄ ένα χοντρόξυλο, με τα χέρια σταυρωμένα και καμπουριασμένος. Ήτανε ψάλτης στην πατρίδα μας και άνθρωπος που ποτέ δεν έκανε κακή καρδιά. Αλλ΄ απ΄ την ημέρα, που οι Τούρκοι κλείσανε την Εκκλησιά και μας διώξανε, πάει η καλή καρδιά του Λάμπα. Εγώ τριγύριζα, περπατούσα πάνω - κάτω, τρέμοντας και τουρτουρίζοντας.

Αναμνήσεις κάποτε, σαν τα διωγμένα, τα κομματιασμένα σύννεφα, που τρέχανε έξω, περνούσαν απ΄ το νου μου... Ξαφνικά κάτι άκουσα έξω και κοίταξα απ΄ τα γυαλιά του παραθύρου, έξω στην αυλή. Νόμισα πως έβλεπα όνειρο!... Κοντά στο βρωμοπήγαδο δύο κιτρινωπές όρνιθες!

– Παδούλη!... φωνάζω με πνιγμένη φωνή.

– Τι τέχει; ρώτησε αυτός με την ψευδή μιλιά του.

– Έλα δω, μωρέ!... Έλα γρήγορα. Δώρο μάς στέλνει ο Χριστός, δώρο!... Δύο όρνιθες!... Να!...

– Έλα!...

Ο Παδούλης πλησίασε γρήγορα στο παράθυρο, ενώ ο Λάμπας, χωρίς να πολυκινηθεί, με ορθωμένο μόνο το κορμί του μας κοίταζε.

– Τη ίγα!... έκανε ο ψευδός και κινήθηκε τυφλά δω και κει.

Ζητούσε μια σιδερένια μεγάλη ρίγα.

– Νά τοι, νά τοι!... Ωραία πάτε!... Απ΄ τ΄ αυγό στην κότα!... Κατά το παραμύθι!... Μπράβο σας!... Έτσι!... Χτες κλέψατε τα τρία αυγά της γειτόνισσας και τώρα θα της κλέψετε τις κότες!...

Άρχισε να μας μαλώνει ο Λάμπας.

– Πάψε, βρε!...

– Αυτός, Γιώργο, να το ξέρεις, ο ψευδούλιακας, θα σε παρασύρει!...

– Λέγε, λέγε!...

Ο Παδούλης είχε βρει τη ρίγα και προχωρούσε προς την πόρτα. Ο Λάμπας όμως πετάχτηκε και θέλησε να του κλείσει το δρόμο.

– Όχι!...

– Βρε κάτσε απ΄ εκεί!..., του είπα, πήγαινε, κοιμήσου!...

– Στάσου βε!... του έκανε ο Παδούλης.

Ο Λάμπας τραβήχτηκε :

– Κάντε ό,τι θέλετε!... Εγώ να, νίπτω τας χείρας μου!... Στη φυλακή!... Και κλεψιά μέρα χρονιάρα, Χριστούγεννα!...

– Λέε, λέε!... Ψάλτης δεν ήσουνα;...

– Μωρέ, θα πάψεις;... Ο Παδούλης άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω. Την έκλεισα. Τον ήξευρα ότι ήτανε τρομερός κυνηγός των ορνίθων. Χωρίς να βγάζουνε φωνή, πέφτανε αυτές στα χέρια του.

Έγινε σιωπή και ούτε μάλιστα ο άνεμος ακούστηκε να μουγκρίζει απ΄ έξω απ΄ το παλιόσπιτο.

Σε λίγο έσπρωξε την πόρτα και την άνοιξε. Μπήκε μέσα κρατώντας τις δύο κιτρινωπές όρνιθες.

– Νά τες!...

– Ωραία, ωραία!... Μπράβο σας!...

Μας έλεγε ο Λάμπας που είχε καθήσει στη θέση του.

– Μη φας, εσύ!...

– Χριστουγεννιάτικα!...

– Κόφ΄ τους το λαιμό, γιατί τις σταγκούλισα!... Τους κόψαμε το λαιμό σ΄ ένα μέρος, που πλύναμε έπειτα, ύστερα σ΄ ένα τσουκάλι ρίξαμε νερό και το βάλαμε στη φωτιά. Ο Λάμπας δε μιλούσε, μόνο μας κοίταζε.

Άμα ζεστάθηκε πολύ το νερό, τις ζεματίσαμε κι αρχίσαμε να τις μαδάμε. Και όταν έμειναν με μόνο το δέρμα, άσπρες, άσπρες, πήρε ο Παδούλης φτερά, πόδια, μάζεψε και τα φτερουλάκια, όλα, όλα, με προσοχή και τα πήγε έξω στην αυλή, όπου τα έθαψε σ΄ ένα λακκάκι, που άνοιξε, πατώντας έπειτα καλά το χώμα, που έριξε από πάνω. Κοιτάξαμε και για τις σταγόνες το αίμα, που ήτανε δω και κει.

– Κλέφτες!... Σωστοί κλέφτες είσαστε!... μίλησε ο Λάμπας, που μας κοίταζε τι κάναμε.

– Δε θα φας; τον ρώτησα.

– Εγώ;... Ποτέ, ποτέ! να μαγαριστώ με κλεψιμέικο χρονιάρα μέρα!... Ποτέ!...

– Αν δεν ήτανε χρονιάρα μέρα;...

– Δεν ξέρω τι θα' κανα!... Ούτε τότε!... Έφαγα απ΄ τ΄ αυγά;... Ο αχρείος όμως ήξερε να μαγερεύει και του ζητήσαμε τη συμβουλή του. Μας ειπε πώς να την κάνουμε, αφού πάλι που πήρε θάρρος μ΄ αυτό...

Η φωτιά ήτανε στις δόξες της. 

Το παλιοδωμάτιο μοσχοβολούσε. 

Καθισμένοι κοντά ακούγαμε το τραγούδι το γλυκό-γλυκό του τσουκαλιού, που έλεγε, έλεγε, νανούριζε, μας υποσχότανε τόσα και τόσα καλά... 

Ο Λάμπας 

καθότανε λίγο τραβηγμένος και στην ομιλία μας, τη γεμάτη ευχαρίστηση και ευθυμία, δεν ανακατευότανε. 

Ξαφνικά τον ακούσαμε να τραγουδά: 

«Εκ της Περσίας έρχονται τρεις μάγοι...» 

– Δυο όνιθες!... του είπε ο Παδούλης. 

Αυτός, χωρίς να φανεί ότι πρόσεξε, ξακολούθησε: 

«Άστρον λαμπρόν...» 

Ο βοριάς, που φυσούσε έξω, είχε πέσει λίγο και δεν ακουγότανε να βογκά όπως πριν. 

Και η φωτιά ήτανε στις δόξες της με πάνω της σα στέμμα το τσουκάλι, που σα να υμνούσε 

κι αυτό μαζί με το Λάμπα τη γέννηση του Χριστού έλεγε, έλεγε, έψελνε....-

Εκ της συλλογής του πεζογράφου Δημοσθένη Βουτυρά: 

''Είκοσι διηγήματα'' (1924), σ. 34-38. 

Ο Δημοσθένης Βουτυράς {1872 - 27 Μαρτίου 1958} ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες διηγηματογράφους και πεζογράφους της ελληνικής λογοτεχνίας του  Μεσοπολέμου.

Στα έργα του περιγράφει κυρίως τις περιπέτειες των φτωχών ανθρώπων, των περιθωριακών και των απόκληρων, που άλλωστε τον γοήτευαν. 

Αρκετοί κριτικοί τον έχουν χαρακτηρίσει ως ''ο ο Μαξίμ Γκόρκι της Ελλάδας''. 

Πολλοί σύγχρονοί του λογοτέχνες επηρεάστηκαν από το έργο του. 

Εκ της ιστοσελίδας ''Οι σελίδες του Νίκου Σαραντάκου.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

''ΡΟΖ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ'': Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ ''ΑΓΑΠΗ'' ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΑΓΝΩΡΙΣΤΗ. ΓΙΑΤΙ;

Κατά τό τέλος τοῦ 19ου αἰῶνα 

ὁ βαθυστόχαστος φιλόσοφος θεολόγος Κωνσταντίν Λεοντίεφ

παρατήρησε τήν εμφάνιση τοῦ λεγόμενου «ρόζ» χριστιανισμοῦ, τόν ὁποῖο χαρακτήρισε 

ὡς προεπαναστατική θέση τῆς τότε διανόησης, τῆς ἰντελιγκέντσια, πού ἔθετε τό ἐρώτημα: 

«Φόβος Θεοῦ; 

Ποιός φόβος; 

Γιατί;» 

Ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι «ΑΓΑΠΗ και μόνο ΑΓΑΠΗ». 

Μάλιστα, ἀκόμα καί μερικοί ἀντιπρόσωποι τῆς ἱεροσύνης ἐπιπόλαια παρατήρησαν καί χαρακτήρισαν τόν «φόβο Θεοῦ» ὡς ἡμιμάθεια. 

Ἀλλά ὁ Κύριος ἔκρινε ἀλλιῶς. 

Ἔτσι, οἱ ἱερομόναχοι ὅσιοι τοῦ σπηλαίου τῆς Ὄπτινα, εὐλόγησαν τόν Κ. Λεοντίεφ 

νά συνεχίσει τή μελέτη του πάνω στό Θέμα τοῦ ρόζ χριστιανισμοῦ, πού προβάλλει μόνο τήν ἀγάπη.

του Βιατσεσλάβ Μάλτσεφ

Στήν ἐποχή τοῦ Κ. Λεοντίεφ, ὁ ρόζ χριστιανισμός ἐμφανίζονταν κυρίως στούς παραεκκλησιαστικούς κύκλους τῆς διανόησης. Στή σημερινή ἐποχή ὅμως ἐμφανίζεται πιά καί στούς ἐκκλησιαστικούς κύκλους τῆς ἐκκλησίας. Ἡ ψυχική τάση πού ἐκφράζεται μέ τή φράση: «Ὁ Θεός εἶναι μόνο ἀγάπη καί ποτέ κριτής» σήμερα δυστυχῶς κατέχει νικηφόρα πορεία στόν γήινο κόσμο. Ὁ ρόζ χριστιανισμός θέλει νά ἔχουμε μιά πομπώδη ἀγάπη μέσα μας χωρίς τήν αὐτοθυσία μας ἀπένταντι στό Θεό, χωρίς τή χαλιναγώγηση τῶν παθῶν μας, χωρίς τήν αὐταπάρνησή μας, χωρίς φόβο - σεβασμό στόν Θεό.

Τέτοια εὔκολη συναισθηματική οὐμανιστική ἀγάπη δίνεται ὄχι μέ τή συμμετοχή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀλλά μέ τή συμμετοχή τοῦ ἀντίθετου πνεύματος. Ἡ τάση αὐτή τοῦ ρόζ χριστιανισμοῦ μπορεῖ νά θεωρηθεῖ κατάσταση τῆς πτώσης μας. Ἀπό αὐτή τήν πτώση πηγάζει ἡ ἐπιθυμία μας γιά μιά θρησκεία πού θά ἔδινε σήμερα στόν κόσμο ἀγάπη, εὐτυχία, χαρά μόνο ἐδῶ στή γήινη ζωή μας.

Ὁ ὅσιος Παίσιος του Σβετογκόρετς ἔδωσε τήν ἑξῆς ἑρμηνεία τοῦ ρόζ χριστιανισμοῦ: «Οἱ ἄνθρωποι θέλουν νά μποροῦν συνεχῶς νά ἁμαρτάνουν, ἀλλά νά ἔχουν ἕναν «αγαθούλη» Θεό πού διαρκῶς νά τούς συγχωρεῖ καί ἐκεῖνοι νά ἐξακολουθοῦν νά ἁμαρτάνουν. Νά κάνουν δηλαδή ὅ,τι θέλουν καί ὁ Θεός νά συγχωρεῖ πάντα λόγῳ τῆς μεγάλης του ἀγάπης, ἀλλά ἐμεῖς νά ἐξακολουθοῦμε νά ζοῦμε μέ τόν ἐγωισμό μας, μέ τίς ἀδικίες μας, ἁμαρτωλά καί χωρίς τύψεις συνείδησης, χωρίς νά προσπαθοῦμε ν’ ἀλλάξουμε, χωρίς τήν ἀληθινή μετάνοια, ὅπως μᾶς ζητᾶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί χωρίς νά ζητοῦμε τήν χάρη Του, μέ προσευχές καί μέ τό γνῶθι σεαυτόν».

Ἔτσι σιγά-σιγά γεννιέται ἕνας Χριστιανισμός μέσα στόν ὁποῖο οἱ βάσεις τῆς ὀρθόδοξης πίστης καλύπτονται σιωπηλά καί τό ὅλον πνεῦμα βεβηλώνεται καί παραμορφώνεται μέχρι τό σημεῖο νά γίνεται ἀγνώριστη ἠ ἔννοια τῆς λέξης ἀγάπη.

Ὁ σύγχρονος ρόζ χριστιανισμός ἔχει τά κάτωθι χαρακτηριστικά συμπτώματα-σημεῖα:
1) Ἀπολογία τῆς ἀγάπης, ἀλλά ἀπόλυτη σιωπή γιά τήν Κρίση τοῦ Θεοῦ, γιά τήν Δευτέρα Παρουσία
2) Ἀφηρημένη δογματική-πλουραλισμός δογμάτων
3) Ἀπώλεια τῆς ἀπόλυτης ἐξ Ἀποκαλύψεως ἀλήθειας μέσα στήν θέση ὅτι κι αὐτό εἶναι ἀλήθεια καί τό ἄλλο. Ἡ ἀλήθεια νοεῖται μόνο σάν πλουραλιστική σύνθεση διαφόρων σχετικῶν καί ἀτομικῶν γραμματολογικῶν διατυπώσεων
4) Ἔλλειψη κατανόησης ἤ ἀπουσία γνώσης τῶν κανόνων τῆς πνευματικῆς ζωῆς
5) Ἀνταλλαγή τῆς προσωπικῆς ἀσκητικῆς ζωῆς μέ ἔντονη καθημερινή ἐξωστρεφή ζωή.
6) Ἄρνηση ὁποιασδήποτε ἀσκητικῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας καί βίωσης, πού φέρνουν σιγά-σιγά τόν ἄνθρωπο στή θεία χάρη καί τή φώτιση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν εἶναι, ἡ πραγματική ἁγιότητα, αὐτή πού ἀποκτᾶται μόνο μέσα στήν ἐκκλησιαστική χριστιανική λατρευτική ζωή, νά ὑποβιβάζεται, μέ ἐμπαιγμό μάλιστα, στά ὅρια τῆς «ἠθικῆς» τοῦ οὐμανισμοῦ, στά ὅρια τῶν «ὡραίων» ἀνθρωπίνων αἰσθημάτων πού δέν χρειάζονται οὔτε τό φόβο τοῦ Θεοῦ οὔτε τήν ταπείνωση οὔτε τήν ὑπακοή.

Πολλοί ἀπό τούς ὀρθόδοξους πιστούς θερμά ὑποστηρίζουν τή θέση ὅτι «Ὁ Θεός εἶναι καλός καί δέν εἶναι κριτής, ἀλλά μόνο ἀγάπη καί τίποτε ἄλλο». Ἀγνοῦν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, τόν λόγο τῶν Εὐαγγελίων, τόν λόγο τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Σήμερα, περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορά ὁ λαός προκαλεῖται νά δεχθεῖ τή θέση αὐτή τοῦ ρόζ χριστιανισμοῦ. Αὐτή ἡ θέση ἀρέσει κατά βάθος, κι ἔτσι πηγαίνουμε στήν ἐκκλησία, ὄχι για τή συγγνώμη τῶν ἁμαρτιῶν μας οὔτε γιά μιά σεμνή εὐσεβή ζωή χάριν τοῦ Χριστοῦ μας καί τῶν διδαχῶν καί τῶν ἐντολῶν Του, ἀλλά μόνο γιά τήν ἀγάπη Του και τή μακροθυμία Του, πού ὑπάρχει βέβαια, ἀλλά πού ἐμεῖς τήν ἀπαιτοῦμε, πού ἔτσι τό θέλουμε ἤ ἔτσι τό νομίζουμε ὄτι πρέπει νά εἶναι. 

Γενικά πάνω στό θέμα ὅτι δηλαδή «Ὁ Θεός εἶναι μόνο ἀγάπη καί κανέναν δέν τιμωρεῖ» θά ἦταν ἐνδιαφέρον ἄν μπορούσαμε νά συζητούσαμε μέ τούς κατοίκους τῶν Σοδόμων καί Γομόρων! Ἀλλά ποῦ ’ν’ τους! Ἀπό τή δημιουργία τοῦ κόσμου ὡς τήν φοβερή Κρίση ὁ Θεός εἶναι καί θά εἶναι ὄχι μόνο ἀγάπη ἀλλά καί Κριτής. Γι’ αὐτό καί αὐτή ἡ Κρίση δέν ὀνομάζεται ἄδικα φοβερή. Ἄλλωστε, πρώτη πράξη τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ ἦταν ἡ εκδίωξη τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας ἀπό τόν Παράδεισο.

Η Α-ΝΟΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΟΡΤΗ

Μ​οιάζει να έχει χαθεί, 
για το μεγαλύτερο ποσοστό του ανθρώπινου πληθυσμού στον πλανήτη σήμερα, 

η επίγνωση της διαφοράς ανάμεσα στη γιορτή και στην επιπόλαιη τέρψη. 

Η απώλεια 

μετριέται σε διάρκεια ενός ή των δύο τελευταίων αιώνων 

– τα Χριστούγεννα, 

λ.χ., τι σήμαιναν για τον παππού ή τον προπάππου μας και τι σημαίνουν για μας σήμερα;

του Χρήστου Γιανναρά

'Ενας ή και δύο αιώνες είναι διάρκεια ασήμαντη (σε σχέση με την ηλικία του σύμπαντος ή και σε σχέση με την ύπαρξη έλλογης ζωής πάνω στη γη). Πάντως, σε οποιοδήποτε βάθος χρόνου, τη γιορτή τη γεννούσε η απάντηση στο ερώτημα: από ποια αιτία και για ποιο σκοπό υπάρχει ο «κόσμος», γιατί ο λόγος-τρόπος της ύπαρξης των υπαρκτών να συνιστά κόσμημα αρμονίας, τάξης και κάλλους;

Δεν απασχολούσε όλους το ερώτημα, υπήρχαν πάντοτε και άνθρωποι άσκεφτοι, βοσκηματώδεις, που απλώς επιβίωναν χάρη στις ορμές αυτοσυντήρησης – χωρίς ερωτήματα για την αιτία και τον σκοπό της ύπαρξης. Υπήρχαν, ίσως και να πλεόναζαν, οι άσκεφτοι, αλλά τον χρόνο τον μετέπλαθαν σε Ιστορία μόνο όσοι πάλευαν να διακρίνουν «νόημα» της ύπαρξης. Αποτύπωναν την πάλη τους στην Τέχνη, στη Φιλοσοφία, στο «Πολιτικόν Αθλημα».

Σήμερα, για πρώτη ίσως φορά, ο χρόνος κυλάει, αλλά Ιστορία δεν γράφεται. Συμβαίνουν πολλά και διάφορα, όπως συμβαίνουν και σε μια μυρμηγκοφωλιά ή σε κυψέλη μελισσών. Αφορούν στην ικανοποίηση του ενστίκτου και των ορμών επιβίωσης, όχι στο ερώτημα: γιατί η επιβίωση, γιατί η ύπαρξη. Τα όσα συμβαίνουν μεταποιούνται αμέσως σε «πληροφορία», η πληροφορία αξιολογείται χρηστικά, πουλιέται σαν «είδηση». Για να είναι ευπώλητη η είδηση πρέπει να εντυπωσιάσει, γι’ αυτό και υποτάσσεται ολοκληρωτικά στην προτεραιότητα του εντυπωσιασμού: εμπορευματοποιούνται οι εντυπώσεις, υποκαθιστούν την είδηση.

Αυτή μπορεί να είναι μια εξήγηση, γιατί δεν υπάρχουν πια και Γιορτές. Γιορτή είναι μια μεγάλη χαρά που κοινωνείται, μοιράζεται και μετέχεται από την κοινότητα. Την πραγματικότητα της «κοινότητας» δεν τη συγκροτούσε ο «καταμερισμός της εργασίας, η «κοινωνία της χρείας» – ο ωφελιμισμός μπορεί να οδηγήσει μόνο ώς τον «εταιρισμόν επί κοινώ συμφέροντι» (την societas). Δεν αρκεί η χρησιμοθηρία για να γεννηθεί «πόλις», «κοινότητα», «εκκλησία» (του δήμου ή των πιστών). Η χρησιμοθηρία γεννάει συμβάσεις, συμβόλαια, «συντάγματα», νάρθηκες θωράκισης ατομικών δικαιωμάτων – κατασφαλίζει τις βοσκηματώδεις υπάρξεις.

Η πόλις-κοινότητα-εκκλησία έχει άξονα συνοχής το «ιερό», δηλαδή το σημάδι-σημαίνον του αληθούς. Και α-λήθεια (εμφάνεια) είναι η φανέρωση, δηλαδή η εμπειρική πιστοποίηση (όχι η «δόξα»-δοξασία) του τρόπου της αθανασίας (του «αθανατίζειν»). Εμπειρική πιστοποίηση καθολικά κοινωνούμενη που γεννάει το γεγονός της Γιορτής.

Οι άνθρωποι σήμερα δεν ξέρουμε τη Γιορτή, ονομάζουμε «γιορτή» την προγραμματισμένη (ημερολογιακά) τέρψη ή διασκέδαση ή ευωχία – ατομοκεντρικές, εφήμερες ευχαριστήσεις. Θεωρούμε «γιορτή» έναν ξεχωριστό διάκοσμο της πεζής καθημερινότητας – λαμπιόνια, καμπανίτσες, πολύχρωμες μπαλίτσες, έλατα με γιρλάντες, πακεταρισμένα δωράκια, αλλοδαπές μουσικές. Η «αλήθεια» για μας σήμερα δεν είναι ο τρόπος της αθανασίας, που σημαίνεται μόνο με τη γλώσσα της Τέχνης ή της πολιτικής και εκκλησιαστικής πράξης. Για μας «αλήθεια» είναι η ορθότητα της κατανόησης, γι’ αυτό και η πολιτική πράξη έχει δώσει τη θέση της στην προπαγάνδα, στον διαφημιστικό εντυπωσιασμό, όπως και το εκκλησιαστικό γεγονός έχει υποκατασταθεί από το «κήρυγμα».

Λογαριάζουμε για «πολιτικούς», τους επιδέξιους χειριστές του λεκτικού εντυπωσιασμού, οσοδήποτε ψεύδος, απάτη ή μικρόνοια κι αν κομίζουν. Και λογαριάζουμε σαν λειτουργία «πατρότητας», εισόδου στον τρόπο της όντως ζωής, το κήρυγμα: την υποκατάσταση του εκκλησιαστικού γεγονότος από τη νέκρα της τυποποιημένης συναισθηματικής και ηθικοδιδακτικής φλυαρίας.

Η πολιτική δεν είναι πια υπούργημα που διακονεί την «κοινωνίαν της χρείας», είναι ντοπάρισμα και μέθη επιθετικής διαχείρισης εντυπώσεων, παράκρουση ευθέως ανάλογη με την ποδοσφαιρολαγνεία (ενδεικτική η παραλληλία «δελτίων ειδήσεων», πολιτικών και «αθλητικών», απανωτά μέσα στη μέρα). Και η Εκκλησία δεν είναι πια κοινότητα (ενορία και επισκοπή) όπου κοινωνείται το άθλημα του τρόπου της αθανασίας, είναι «επικρατούσα θρησκεία», με συνείδηση και οργάνωση κυρίαρχης ιδεολογίας, με όπλο κυριαρχίας το κήρυγμα: Πρωινό, εσπερινό, προφορικό, έντυπο, ραδιοφωνικό, τηλεοπτικό – κήρυγμα απόλυτα υπόδουλο στις πρακτικές της ιδεολογικής προπαγάνδας.

Η παρακμιακή αλλοτρίωση, στρέβλωση και παραποίηση της πολιτικής και της Εκκλησίας, συνοδεύεται (απολύτως λογικό) και από τη διαστροφική παράχρηση της λέξης έρωτας, ερωτικός. Σημαίνει πια η λέξη, στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες, την πορνική, εμπορευματοποιημένη εκδοχή της σεξουαλικότητας. Τα πιο πολύτιμα, κορυφαία κατορθώματα πληρότητας της ζωής, τα υποτάσσουμε οι άνθρωποι στη χαμέρπεια του ατομοκεντρικού πρωτογονισμού. Αυτή η πιστοποίηση είναι οδύνη, αλλά και πρόκληση: 

Πάντοτε, 

μια «μαγιά» ανθρώπων θα σώζει την προτεραιότητα του πόθου για την αλήθεια της πολιτικής, 

την αλήθεια της Εκκλησίας, την αλήθεια του έρωτα.

Μαζί και την αλήθεια των Χριστουγέννων.

Εκ της ομώνυμης ιστοσελίδας του Χρήστου Γιανναρά ''Χρήστος Γιανναράς Ιστοσελίδα: χάρισμα φίλων''.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Agiografy by John Bollek

ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΘΝΗΤΟ ΚΑΙ ΑΝΑΛΩΣΙΜΟ ΣΩΜΑ

{...} Όταν ο πρώην τυφλός έλαβε το φως του και είδε τον Κύριο, δεν τον ονόμασε πλέον υιό Δαβίδ, αλλά τον ομολόγησε Υιό Θεού και τον προσκύνησε». 

Αυτά λοιπόν τα διάβασε ο νέος εκείνος και τα θαύμασε, και πίστεψε ότι με την επιμέλεια της συνειδήσεως θα βρει ωφέλεια και με την εργασία των εντολών θα δεχτεί συνειδητά 

την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος και με τη χάρη Του θ΄ ανοίξουν τα νοερά του μάτια και θα δει τον Κύριο. 

Και πληγωμένος από την αγάπη και την επιθυμία του Κυρίου, ζητούσε πλέον το Πρώτο Κάλλος, το αόρατο. 

Τίποτε άλλο όμως δεν έκανε, καθώς με βεβαίωσε ύστερα με όρκους, παρά μόνο εκτελούσε κάθε βράδυ 

το σύντομο κανόνα πού του όρισε ο άγιος εκείνος γέρων, και τότε πλάγιαζε και κοιμόταν. 

Και καθώς η συνείδηση του έλεγε: 

«Κάνε κι άλλες μετάνοιες, πρόσθεσε κι άλλους ψαλμούς, πες κι άλλο το Κύριε ελέησον, αφού μπορείς», 

αυτός υπάκουε σ΄ αυτήν πρόθυμα κι αδίστακτα κι έτσι έπραττε, σαν να τα έλεγε ο ίδιος ο Θεός. 

Και από τότε πλέον δεν κοιμήθηκε ποτέ με τη συνείδηση να τον ελέγχει και να λέει: 

«Αυτό γιατί δεν το έκανες;». 

Κι έτσι, υπακούοντας αυτός χωρίς παράλειψη στη συνείδησή του κι εκείνη προσθέτοντας μέρα με τη μέρα περισσότερο, σε λίγες μέρες αυξήθηκε πολύ η εσπερινή προσευχή του. Κατά τη διάρκεια της ημέρας είχε την επιστασία του σπιτιού ενός πατρικίου κι είχε πολλές βιοτικές φροντίδες και πήγαινε κάθε μέρα στο Παλάτι· έτσι κανείς δεν αντιλήφθηκε όσα αυτός έπραττε το βράδυ. Αλλά κάθε βράδυ έτρεχαν από τα μάτια του δάκρυα κι έκανε πολλές γονυκλισίες και μετάνοιες και όταν στεκόταν σε προσευχή είχε τα πόδια κολλημένα μεταξύ τους και ακίνητα και διάβαζε ευχές στη Θεοτόκο με πόνο και στεναγμούς και δάκρυα και, σαν να ήταν ο Κύριος παρών σωματικά, έτσι έπεφτε εμπρός στα άχραντα πόδια Του και ως τυφλός του ζητούσε να τον σπλαχνιστεί και να του χαρίσει το φως των ματιών της ψυχής του.

Και καθώς πλήθαινε κάθε βράδυ η προσευχή, κρατούσε ως τα μεσάνυχτα, κι όση ώρα προσευχόταν, στεκόταν όρθιος σαν κολόνα η σαν ασώματος, χωρίς διόλου να χαλαρώνει η να ραθυμεί η έστω να κινεί κανένα μέλος του σώματός του, μήτε τα μάτια του να στρέψει η να τα σηκώσει.

Ένα βράδυ λοιπόν, πού ήταν όρθιος κι έλεγε το « Ο Θεός ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ» με το νου μάλλον παρά με το στόμα, έξαφνα φανερώθηκε πλούσια από ψηλά μια έλλαμψη θεϊκή και γέμισε από φως όλο τον τόπο και ο νέος αγνόησε και λησμόνησε αν βρισκόταν μέσα σε σπίτι η αν ήταν κάτω από στέγη, γιατί παντού έβλεπε μόνο φως και δεν ήξερε μήτε αν πατούσε στη γη. Ούτε φόβο είχε μήπως πέσει, ούτε καμία φροντίδα του κόσμου, ούτε τίποτε άλλο από όσα ταιριάζουν σε ανθρώπους πού έχουν σώμα περνούσε από το λογισμό του. Αλλά μένοντας τελείως μέσα στο άϋλο φως, του φαινόταν πώς έγινε και αυτός φως και λησμόνησε όλο τον κόσμο κι ήταν όλος γεμάτος από δάκρυα κι από ανέκφραστη χαρά και αγαλλίαση. Και ύστερα από τούτο ανέβηκε ο νους του στον ουρανό κι εκεί είδε άλλο φως λαμπρότερο από το γύρω του· και κοντά σ΄ εκείνο το φως του φάνηκε να στέκεται ο άγιος και ισάγγελος εκείνος γέροντας πού του έδωσε, όπως είπαμε, την εντολή και το βιβλίο.

Εγώ λοιπόν, καθώς τʼ άκουσα από το νέο, σκέφτηκα ότι και η πρεσβεία του αγίου εκείνου θα είχε συνεργήσει πολύ σε τούτο και ότι ο Θεός πάλι θα οικονόμησε να δείξει στο νέο σε ποιο ύψος αρετής βρισκόταν ο άγιος εκείνος. Όταν πέρασε αυτή η θεωρία και ήρθε πάλι στον εαυτό του ο νέος εκείνος, όπως έλεγε, ήταν γεμάτος από χαρά και θαυμασμό και έκπληξη και δάκρυζε από την καρδιά του· και μαζί με τα δάκρυα ακολουθούσε και μία γλυκύτητα. Τέλος, πλάγιασε να κοιμηθεί και την ίδια ώρα λάλησε ο πετεινός, δείχνοντας τη μέση της νύχτας· και σε λίγο σήμαναν οι εκκλησίες για το Όρθρο. Και σηκώθηκε ο νέος για να ψάλλει κατά τη συνήθειά του, χωρίς να σκεφτεί καθόλου τον ύπνο εκείνη τη νύχτα.

Αυτά έγιναν όπως ο Θεός γνωρίζει, ο οποίος και τα πραγματοποίησε για λόγους πού μόνο Εκείνος ξέρει, ενώ ο νέος δεν έκανε τίποτε περισσότερο από όσα ακούσατε, πλην είχε ορθή πίστη και αδίστακτη ελπίδα. Και μην πει κανείς, πώς εκείνος τα έκανε αυτά για να δοκιμάσει· γιατί αυτός μήτε με το λογισμό του είπε μήτε καν σκέφτηκε κάτι τέτοιο -επειδή όποιος δοκιμάζει η πειράζει το Θεό, δεν έχει πίστη. Αλλά απορρίπτοντας ο νέος εκείνος κάθε άλλον εμπαθή και φιλήδονο λογισμό, φρόντιζε τόσο πολύ -όπως έλεγε με όρκο- να πραγματοποιεί εκείνα πού του έλεγε η συνείδησή του, ώστε σε όλα τα άλλα αισθητά πράγματα του κόσμου να είναι σαν αναίσθητος και δεν ήθελε μήτε να φάει η να πιει ηδονικά η συχνότερα.

Ακούσατε, αδελφοί μου, τι κατορθώνει η πίστη στο Θεό, όταν βεβαιώνεται με τα έργα; Καταλάβατε πώς μήτε η νεότητα είναι απορριπτέα, μήτε το γήρας ωφέλιμο, αν λείπει η σύνεση και ο φόβος του Θεού; Μάθατε ότι μήτε η παραμονή στην πόλη μας εμποδίζει να εργαστούμε τις εντολές του Θεού, αν έχουμε προθυμία και εγρήγορση, μήτε η ησυχία και η αναχώρηση από τον κόσμο μας ωφελούν αν βρισκόμαστε σε ραθυμία και αμέλεια; Όλοι μας ακούμε για τον Δαβίδ και θαυμάζομε και λέμε ότι ένας Δαβίδ έγινε κι όχι άλλος· και να πού σε τούτο το νέο συνέβη κάτι περισσότερο από το Δαβίδ. Γιατί ο Δαβίδ έλαβε τη μαρτυρία από τον ίδιο το Θεό, χρίστηκε προφήτης και βασιλιάς, έγινε μέτοχος του Αγίου Πνεύματος κι είχε λάβει πολλές αποδείξεις περί Θεού. 

Όταν λοιπόν αμάρτησε κι έχασε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και το αξίωμα της προφητείας και αποξενώθηκε από τη συναναστροφή του Θεού, τι το παράδοξο πού τα ζήτησε πάλι, όταν έφερε στο νου του τη χάρη από την οποία ξέπεσε; Ο νέος όμως αυτός τίποτε τέτοιο δεν είχε σκεφτεί ποτέ, αλλά ήταν προσηλωμένος μόνο στα κοσμικά πράγματα κι έβλεπε μόνο τα πρόσκαιρα και η διάνοιά του δεν είχε φανταστεί τίποτε ανώτερο από τα γήινα· και -τι θαυμαστά τα κρίματά Σου,Κύριε!- μόνο άκουσε γι΄ αυτά κι ευθύς πίστεψε. 

Και τόσο πολύ πίστεψε, ώστε να παρουσιάσει και έργα πού αρμόζουν στην πίστη, με τα όποια η διάνοιά του πήρε φτερά και έφτασε στους ουρανούς κι έκανε 

τη Μητέρα του Χριστού να τον ευσπλαχνιστεί και με την πρεσβεία της εξιλέωσε το Θεό και κατέβασε ως αυτόν τη χάρη του Πνεύματος· 

και αυτή τον δυνάμωσε να φτάσει 

ως τον ουρανό και τον αξίωσε να δει φως, το οποίο όλοι το επιθυμούν μα πολύ λίγοι το πετυχαίνουν. 

Ο νέος αυτός πού μήτε χρόνους πολλούς νήστεψε, μήτε ποτέ κοιμήθηκε στο έδαφος, μήτε φόρεσε τρίχινα ρούχα, μήτε τη μοναχική κουρά έλαβε, μήτε από τον κόσμο 

αναχώρησε σωματικά, αλλά μόνο πνευματικά· μόνο αγρύπνησε λίγο, και φάνηκε ανώτερος από τον Λώτ στα Σόδομα. 

Η μάλλον, έγινε άγγελος μέσα σε σώμα, πού ενώ οι άλλοι τον ψηλαφούσαν και τον έβλεπαν, 

ήταν εντούτοις ακράτητος και ασύλληπτος, άνθρωπος στο φαινόμενο και άσαρκος στο νοούμενο, βλεπόμενος από όλους και μόνος ευρισκόμενος με μόνο τον παντογνώστη Θεό. 

Γι΄ αυτό και με τη δύση του αισθητού ηλίου τον έλουσε το γλυκύ φως του νοητού Ηλίου, και πολύ εύλογα· 

γιατί η αγάπη του προς τον ζητούμενο Θεό τον έβγαλε τελείως από τον κόσμο και από την ίδια του τη φύση και από όλα τα πράγματα και τον έκανε όλον πνευματικό 

και όλον φως, και μάλιστα ενώ κατοικούσε μέσα στην πόλη κι είχε την επιστασία ενός αρχοντικού 

και φρόντιζε για δούλους και ελεύθερους και έκανε και έπραττε όλα όσα αρμόζουν στο βίο.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Απόσπασμα κειμένου του Αγίου Συμεών του νέου Θεολόγου

εκ της ''Φιλοκαλίας των Ιερών Νηπτικών'' σε μετάφραση του Αντωνίου Γαλίτη, 

εκδόσεις ''Το περιβόλι της Παναγίας'', 1986, τόμος ε'.

Agiografy by Alexander Soldatov

ΑΠ’ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΚΑ, ΠΡΩΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΝΟΙΑ, ΔΕΥΤΕΡΗ Η ΑΠΙΣΤΙΑ

Αίρεση είναι μια διδασκαλία ενάντια στο Πιστεύω της Εκκλησίας, που διατυπώθηκε στις Αποφάσεις των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων και είναι σύμφωνο με την Αγία Γραφή και τις Παραδόσεις.

Κάθε δε διδασκαλία που είναι ενάντια σε ό,τι πιστεύει η Εκκλησία είναι καταδικασμένη -δηλαδή αναθεματισμένη- από τις Αποφάσεις και τους Ιερούς Κανόνες των Αγίων αυτών Οικουμενικών Συνόδων.

Η Ιερά διδασκαλία του Κυρίου για την άγνοια, δηλαδή για όσους δεν γνωρίζουν ποιο είναι το θέλημά Του και δεν το πράττουν είναι η εξής: «Εκείνος ο δούλος που ξέρει τι θέλει ο Κύριος του, δεν είναι όμως έτοιμος και δεν κάνει αυτό που θέλει ο Κύριος του, θα τιμωρηθεί αυστηρά.


Εκείνος ο δούλος πού δεν ξέρει το θέλημα του Κυρίου του και κάνει κάτι αξιόποινο, θα τιμωρηθεί ελαφρύτερα».(Λουκά κεφ. 12,47-48). Δηλαδή, πουθενά δεν λέγει ο Κύριος στην Ιερά Γραφή, ότι αυτοί που δεν γνωρίζουν το Θέλημα Του και έχουν άγνοια της αμαρτίας και του κακού που κάνουν ότι αθωώνονται ή ότι Ευλογούνται και Χαριτώνονται!

Αντιθέτως λέγει ότι πάλι τιμωρούνται αλλά ελαφρύτερα. Κατά τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας, η ΑΙΡΕΣΗ είναι η μεγαλύτερη αμαρτία απ’ όλες τις αμαρτίες. Τα αποτελέσματα της αιρέσεως είναι η βλασφημία στο Άγιο Πνεύμα και ο χωρισμός από τον Θεό-Χριστό. (Ιερό Πηδάλιο της Εκκλησίας σελ.368, 369,370).

Επομένως, όσοι υποστηρίζουν τελείως κακόδοξα και αντίχριστα, ενάντια στην Διδασκαλία του Χριστού, ότι δήθεν ευλογούνται και χαριτώνονται όσοι Χριστιανοί έχουν άγνοια και δεν γνωρίζουν, ότι με την ληστρική σύνοδο της Κρήτης (2016) γίνανε επίσημα μέλη της ψευδοεκκλησίας του αντιχρίστου, του λεγόμενου Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών και επομένως συνεχίζουν να έχουν «εκκλησιαστική» κοινωνία και να μετέχουν στα αιρετικά και βέβηλα μυστήρια των προδοτών και αρνητών του Ιησού Χριστού δηλαδή των Ιούδων, αυτοί κηρύσουν αίρεση υβρίζοντας τον Χριστό - Θεό, βλασφημώντας το Άγιο Πνεύμα της Εκκλησίας.

Γι’ αυτό και ο Άγιος Μάρκος ο Ασκητής συμφώνως καθ’ όλα με την Ιερά Διδασκαλία της Εκκλησίας για την άγνοια λέγει: «η αμέλειά μας να γνωρίσουμε τις δωρεές του Θεού μας έφερε σε ραθυμία, και αυτή μας παρέδωσε στη λησμοσύνη, από την οποία κυριάρχησε πάνω μας η άγνοια» και αλλού γράφει: «απ’ όλα τα κακά, πρώτη είναι η άγνοια, δεύτερη η απιστία» (Αγίου Μάρκου του Ασκητού-226 κεφ. περί αυτών που νομίζουν ότι δικαιώνονται από τα έργα τους).

Ομοίως και στην Ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως οι Πιστοί προσευχόμαστε και παρακαλούμε τον Κύριο, διαβάζοντας τις ευχές του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου (Ε΄. και Ι΄.) και του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού (ΣΤ΄.) να μας συγχωρέσει τα εν γνώσει και εν αγνοία πταίσματα, πλημμελήματα, παραπτώματα και εγκλήματα.

Συνεπώς, η άγνοια ούτε αθωώνει ούτε Χαριτώνει και Αγιάζει τον άνθρωπο, όπως εντελώς αθεολόγητα και αδογμάτιστα, διδάσκουν μερικοί, αλλά αντίθετα χωρίζει τον άνθρωπο από τον Θεό και αυτή είναι που ευθύνεται για την αίρεση και την πλάνη, αφού η άγνοια είναι ένα από τα βασικά εργαλεία του Διαβόλου. 

Εκ του ιστολογίου ''triklopodia.gr''.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ – ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ''ΣΚΡΙΠ'' ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ 26 (8) ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1924 ΕΚΚΛ. ΗΜ.

Η ΟΛΟΝΥΚΤΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

ΕΙΣ ΤΟ ΕΡΗΜΟΚΚΛΗΣΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΡΑΠΟΝΤΟΣ

ΟΙ ''ΠΑΛΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ'' ΑΝΘΙΣΤΑΝΤΑΙ ΕΙΣ ΤΑΣ ΛΟΓΧΑΣ

Έξω της πόλεως και προς τους στρατώνας του Γουδί παρά τους πρόποδας του Υμηττού έχει ανεγερθεί υπό του Συνδέσμου των Ολυμπίων ναίσκος του Αγίου Θεράποντος. Εις τούτον, άνθρωποι πάσης τάξεως  και ηλικίας, μη συμμορφούμενοι προς την καινοτομίαν του ημερολογίου ην εθέσπισεν η Επανάστασις του Πλαστήρα και πιστεύοντες, ότι εν τη καινοτομία ταύτη υποσκάπτεται η πίστις προς τον Χριστόν, συνέρρευσαν εκεί, ίνα εορτάσουν την γέννησιν του Σωτήρος.

ΤΑ ΠΛΗΘΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΝΑΟΝ

Από της 4ης απογευματινής της προχθές ήρχισαν συρρέοντες εις τον ναόν οι πιστοί, ίνα παρακολουθήσουν την νυκτερινήν λειτουργίαν, ήτις θα εγένετο πρωτοβουλία του ''Συλλόγου των Ορθοδόξων''. Το θέαμα των πορευομένων εις την ερημικήν εκείνην στέγην του Υψίστου πιστών ήτο εκτάκτως συγκινητικόν. Γυναικούλες του λαού, πατέρες με τα παιδιά εις την αγκάλην, γέροντες και νέοι επίσης με αναζωογονουμένην την πίστιν επί την θρησκείαν αποτέλουν την στρατιά των πιστών, η οποία εκινείτο προς εκεί δια να προσκυνήσει την γέννησιν του Σωτήρος. Η καλοσύνη του καιρού ηυνόησε την συγκέντρωσιν του κόσμου εις τον ναίσκον και την παραμονήν κατά την νύκτα. Από όλα τα σημεία της πόλεως -κατά χιλιάδας- συνέρρεον τα πλήθη των προσκυνητών. Εικόνες αληθινών λιτανειών των πρώτων χριστιανικών χρόνων. Και με ποιαν ευλάβειαν προσέτρεχον τα πλήθη υπό το φέγγος της σελήνης με τα κηρία και τα αναθήματά των εις το πτωχό εκκλησάκι...

Η ΕΝΑΡΞΙΣ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

Η ΕΦΟΔΟΣ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ

Περί την 9 και 30' μ. μ. εσήμανεν ο κώδων έναρξιν της λειτουργίας και οι πιστοί ασκεπείς ήρχισαν να συνωθούνται εντός του ναού και έξω αυτού. Δεν επρόφθασεν ακόμη ο σεβάσμιος αρχιμανδρίτης Παρθένιος Ιβηρίτης να εξέλθει εις την Ωραίαν Πύλην και έξω του ναού διαμαρτυρίαι και φωναί ηκούσθησαν. Η στρατοκρατία είχε σημειώσει την εμφάνισή της. Εις αξιωματικός, συνοδευόμενος υπό δύο υπαξιωματικών ενέσκηψεν εκεί ως εκτελεστής διαταγών και ''ενετείλατο'' δια κατηγορηματικού ύφους την διάλυσιν του πλήθους, διότι ''απαγορεύεται η λειτουργία'', ως είπεν ο αξιωματικός. Το εκκλησίασμα προ της στάσεως ταύτης του αξιωματικού ήρχισε να εκφράζει την αγανάντησίν του και να διαμαρτύρεται. Μέλη του συμβουλίου του Συλλόγου των Ορθοδόξων εξήγησαν εις τον αξιωματικόν, ότι ουδέν το προσβάλον την δημοσίαν τάξιν γίνεται, ουδέ διενοήθη ποτέ τοιούτον τι. Ο στρατιωτικός όμως ''παράγων'' δεν ηννόει τίποτε από αυτά που του ''ετσαμπουνούσαν'', κατά την εκφρασίν του, οι σύμβουλοι του Συλλόγου, ετόνισε δε, ότι θα ηναγκάζετο να μεταχειρισθεί βίαν. -''Εδώ να μας σκοτώσεις'', εφώναξεν το πλήθος. -''Τη θρησκεία μας προσκυνάμε''... ''Δεν κάνουμε τίποτε...''

ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΟΝ

Ο ιερουργών αρχιμανδρίτης ηναγκάσθη να διακόψει την λειτουργίαν. Το πλήθος ήρχισεν να εξεγείρεται περισσότερον εναντίον του αξιωματικού, όστις αμέσως εξήγαγε περίστροφον, πράγμα το οποίον εμιμήθησαν και οι ακόλουθοι του λοχία. Οι εκκλησιαζόμενοι και πάλιν ήρχισαν διαμαρτυρόμενοι δια φωνών διαδηλούντες την επιμονήν των εις την θρησκείαν υπέρ ης ετόνισαν, ότι είναι διατεθειμένοι να θυσιασθούν εις τον ιερόν εκείνον χώρον παρά να αποχωρήσουν. 

ΕΙΣ ΗΡΩΙΚΟΣ ΙΕΡΕΥΣ

Τα πράγματα ελάμβανον σοβαρόν χαρακτήρα. Ο αξιωματικός βλέπων την επιμονήν του πλήθους εισήλθεν εις την εκκλησίαν και επροχώρησε προς το ιερόν, όπου ο ιερουργών αρχιμανδρίτης εν αγανακτήσει παρηκολούθει τα συμβαίνοντα εις τον Ναόν. Εις επιτακτικήν διαταγήν του αξιωματικού όπως αποχωρήσει του ναού, διότι ούτω διέταξεν η Μητρόπολις, ο αρχιμανδρίτης Παρθένιος Ιβηρίτης απάντησεν, ως εξής: ''Είμαι εκ των κληρικών, οι οποίοι δεν αναγνώρισαν την μεταρρύθμισιν του Ημερολογίου. Εκλήθην να ιερουργήσω εις τον ναόν τούτον και δεν θα τον εγκαταλείψω, ειμή όταν τελειώσω την λειτουργίαν. Ουδεμίαν διαταγήν δύναμαι να αναγνωρίσω την στιγμήν, κατά την οποίαν έχω εκκλησίασμα ενώπιόν μου''. Εις το άκουσμα των λόγων τούτων του αρχιμανδρίτου ο εις των λοχιών εξεμάνη και ηθέλησεν να αφαιρέσει το καλυμαύχιον του σεβασμίου αρχιμανδρίτου. Την κίνησιν ταύτην αντιληφθέν το πλήθος ήρχισε δια φωνών και απειλών να αποδοκιμάζει τους στρατιωτικούς, οίτινες ηναγκάσθησαν να αποχωρήσουν.

ΠΟΛΙΟΡΚΕΙΤΑΙ Ο ΝΑΟΣ

Δεν είχε παρέλθει παρά ολίγη ώρα από της επελάσεως του ηρωικού ''παράγοντος'', οπότε αναφαίνεται καλπάζων ιππεύς, όστις μετεβίβασεν -άγνωστον- ποιαν διαταγήν προς τον αξιωματικόν και ανεχώρησεν. Μετ΄ολίγον ενεφανίσθη αυτοκίνητον με στρατιωτικήν δύναμιν 40 περίπου ανδρών, ήτις περιεκύκλωσε τον ναόν, δια να κυριεύσει αυτόν. Το πλήθος ήρχισε να διαμαρτύρεται πάλιν εντόνως κατά των ασχημιών αυτών της επεμβάσεως της αρχής. -''Να μας σκοτώσετε, αν θέλετε'', εφώναζαν γυναικούλες. ''Εμείς θα προσκυνήσουμε''. -''Δεν θα μας αλλαξοπιστήσετε σεις, γιατι το θέλουν οι κουρεμένοι...'' Ο επί κεφαλής της στρατιωτικής δυνάμεως εισήλθεν εις τον ναόν και διέταξε τον ιερουργούντα αρχιμανδρίτη να διακόψει την λειτουργίαν. Είναι δε αποφασισμένοι να του επιβάλουν -δια της βίας- την διακοπήν, αν ανειστεί.  Ο αρχιμανδρίτης απαντών, εχαρακτήρισε την επέμβασιν ταύτην ως βανδαλισμόν κατά της πίστεως των εκκλησιαζομένων χριστιανών και ετόνισεν, ότι επ' ουδενί λόγω θα εγκαταλείψει το ιερόν προ του πέρατος της λειτουργίας, μεθ' ην είναι εις την διάθεσιν των αρχών.

ΛΥΕΤΑΙ Η ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ

Προ της επιμονής ταύτης του ιερέως ευρεθείς ο επί κεφαλής απεχώρησε μετά της φρουράς, εμπιστευθείς την... τήρησιν της τάξεως εις τον αστυνόμον του 8ου τμήματος, όστις δεν ηνόχλησε καθόλου το εκκλησίασμα. Ούτως η λειτουργία εξηκολούθησε μέχρι της 4 και 30' πρωινής, οπότε όλοι οι παρεστάντες πιστοί εκοινώνησαν της θείας Μεταλήψεως και διελύθησαν εν χριστιανική ησυχία και τάξη. {...} 

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, τίτλος, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Από το πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ της εφημερίδας ''ΣΚΡΙΠ'' της Πέμπτης 26 (8) Δεκεμβρίου 1924, σύμφωνα με το πάτριο, εκκλησιαστικό ημερολόγιο.