ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ (2021)

Αρχιμανδρίτης π. Ευθύμιος Μπαρδάκας

ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΤΕ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ, ΤΟ ΕΧΕΤΕ ΣΚΕΦΘΕΙ;

Μήνυμα συγγενών θυμάτων σε Κουφοντίνα: 
Σταμάτα την απεργία πείνας- Βρες το δίκιο σου στα δικαστήρια

Με μια συγκινητική ανακοίνωση απαντά ομάδα συγγενών των θυμάτων της τρομοκρατίας στον Δημήτρη Κουφοντίνα ζητώντας από τον ίδιο να διακόψει την απεργία πείνας, και όσους τον υπερασπίζονται και καλούν το κράτος να υποχωρήσει στις απαιτήσεις του για να μην πεθάνει, να του ζητήσουν να βρει το δίκιο του στα δικαστήρια. Παράλληλα, αναφέρονται στον πόνο που τους προκάλεσε δολοφονώντας του δικούς τους ανθρώπους.

Αναλυτικά η ανακοίνωση: 

«Εμείς, οι συγγενείς των δεκάδων θυμάτων του δολοφόνου, - νεκρών και τραυματιών- παρακολουθούμε όλο το τελευταίο διάστημα την υπόθεση της απεργίας πείνας του. Παρακολουθούμε την κατάσταση της υγείας του όπως τη διαβάζουμε από τα Μέσα και παρακολουθούμε και ό,τι λέγεται και γράφεται για το θέμα.

Θα θέλαμε πολύ να μην το κάνουμε.

Αλλά δεν γίνεται. Κάθε μέρα ξυπνάμε και λέμε «σήμερα θα ασχοληθώ με κάτι άλλο, παιδιά, δουλειά, κάτι» και μετά κρυβόμαστε από τα παιδιά μας, από τους ανθρώπους που μας αγαπούν, τους διώχνουμε σχεδόν, για να δούμε τι κάνει ο δολοφόνος. Και την άλλη μέρα πάλι.

Κάθε είδηση, κάθε ανακοίνωση ξαναζωντανεύει όλες τις μνήμες και όλο τον πόνο με τον οποίο έχουμε μάθει να συνυπάρχουμε για να έχουμε ζωή.

Θυμόμαστε τις στιγμές που ζήσαμε με τους δικούς μας και πως θα θέλαμε λίγο ακόμα, θυμόμαστε όλες τις φορές που… δεν ήταν, στα σημαντικά της ζωής μας. Θυμόμαστε και το αίμα. Τόσο πολύ αίμα. Που οι περισσότεροι από μας, επειδή είμασταν μικροί, δεν είχαμε δει ούτε στα έργα και το είδαμε για τον μπαμπά, τον γιο, το σύζυγο, τον αδερφό.

Και όλες αυτές οι μνήμες πονάνε. Και μας απομακρύνουν από τους τωρινούς δικούς μας, οι οποίοι όσο και να προσπαθούν, όσο και αν μας αγαπούν, δεν μπορούν να καταλάβουν…

Και θέλουμε να πούμε μόνο τρία πράγματα:

1. Προς το δολοφόνο:

Παρά το γεγονός ότι δολοφόνησε τους ανθρώπους μας, τον καλούμε να υποχωρήσει από το αίτημά του και να ζήσει. Το να πεθάνει δεν θα φέρει κανέναν από τους δικούς μας πίσω.

2. Προς όσους καλούν το κράτος να υποχωρήσει για να μην πεθάνει ο δολοφόνος:

Σας καλούμε, αντί να ζητάτε την υποχώρηση του κράτους, να ζητήσετε από το δολοφόνο να διακόψει την απεργία πείνας. Το δίκιο του, αν θεωρείτε ότι έχει, ας το βρει στα δικαστήρια.

3. Προς όλους:

Το Κράτος Δικαίου είναι ακρογωνιαίος λίθος της έννομης τάξης. Δεν εκβιάζεται, γιατί αλλιώς δεν υπάρχει τίποτα πάνω στο οποίο να βασιστούμε όλοι εμείς, που σε αντίθεση με τον δολοφόνο, πιστεύουμε στη Δημοκρατία και τον τρόπο λειτουργίας της.

Και κάτι τελευταίο προς όλους αυτούς που κάνουν δηλώσεις και διαδηλώσεις για τον δολοφόνο:

ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΤΕ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ. Αναρωτιόμαστε εάν το έχετε σκεφτεί έστω και μία φορά. ».

Skai.gr

ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ: ''Η ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ Η ΡΩΣΙΔΑ, Η ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΗ'' (ΜΕΡΟΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΝ)

 

( Συνέχεια από το προηγούμενο )

6. Ίασις καρκίνου του στήθους 

Στην πόλι του Νοβοροσσίσκ το 1911, ζούσε μια βαριά άρρωστη γυναίκα με το όνομα Ξένη.

Υπέφερε από καρκίνο του στήθους και χωρίς να λογαριάζη τις θεραπευτικές μεθόδους των διαφόρων γιατρών, άφησε την αρρώστια να προχωρήση γρήγορα.

Υπέφερε κάθε μέρα και περισσότερο.

Χωρίς να δέχεται ανακούφισι από ιατρική θεραπεία, η ετοιμοθάνατη ζήτησε από μια στενή της φίλη να γράψη ένα γράμμα στον εφημέριο του Κοιμητηρίου του Σμολένσκ

και να του ζητήση να τελέση ένα Μνημόσυνο για την δούλη του Κυρίου Ξένη, μνημονεύοντας στις προσευχές του και την ετοιμοθάνατη Ξένη.

Ζήτησε ακόμη να της στείλουν λάδι από το καντήλι που καίει επάνω από το μνήμα της.

Στο μεταξύ η αρρώστια προχώρησε τόσο πολύ, ώστε σύμφωνα με την διάγνωσι των γιατρών, δεν υπήρχε ελπίδα σωτηρίας.

Και σαν να μην έφθανε αυτό, οι ιατροί αρνήθηκαν να ελαφρύνουν τον αβάστακτο πόνο της με οποιονδήποτε τρόπο.

Η άρρωστη γυναίκα κειτόταν σαν βαθουλό όστρακτο (κογχύλι).

Δεν μπορούσε να ομιλήση ή να κουνήση το χέρι της.

Μόνο σηκώνοντας το κεφάλι μαζί με το μαξιλάρι μπορούσαν να της δίνουν κομμάτια πάγου να καταπιή, για να απαλύνουν την δίψα της.

Προφανώς είχαν φθάσει οι τελευταίες της στιγμές.

Αυτή η κατάστασις συνεχίστηκε αμείωτη μέχρι την την 21η Ιουλίου.

Εκείνη την ημέρα δέχτηκε ένα γράμμα από το Κοιμητήριο του Σμολένσκ, μαζί με ένα πιστοποιητικό,

ότι έγινε η Παννυχίδα για την δούλη του Θεού Ξένη και με ένα δέμα που περιείχε δύο μικρές φιάλες με λάδι

από τα καντήλια του μνήματος της Αγίας, και μια χούφτα άμμο από το ίδιο μνήμα.

Μια φίλη της άρρωστης αμέσως έδωσε την άμμο και ένα από τα φιαλίδια στην γυναίκα που υπέφερε,

κρατώντας το άλλο για τον εαυτό της, για τη θεραπεία του άρρωστου ποδιού της.

Η φίλη έβαλε την άμμο κάτω από το μαξιλάρι της άρρωστης Ξένης και έτριψε με το λάδι το στήθος που είχε τον καρκίνο.

Προς το βραδάκι ξανάτριψε το ίδιο στήθος με το λάδι της Αγίας και η ετοιμοθάνατη μπόρεσε και ανακάθησε στο κρεβάτι.

Κατά περίεργο τρόπο, η γυναίκα κοιμήθηκε ήσυχα όλο το βράδυ, κάτι που δεν είχε γίνει για αρκετό καιρό.

Το πρωϊ της 22ας Ιουλίου, η Ξένη ζήτησε το μπουκαλάκι με το λάδι και η ίδια καθιστή στο κρεβάτι έτριψε το στήθος της.

Πέρασαν άλλες δύο-τρεις ημέρες και μπροστά στα μάτια των παρευρισκομένων έγινε ένα θαύμα από τον Θεό:

Η ετοιμοθάνατη γυναίκα σηκώθηκε από το κρεβάτι της, βάδισε μέσα στο υπνοδωμάτιο,

συνέχισε στον διάδρομο και σταμάτησε στην πόρτα της τραπεζαρίας, νοιώθοντας ακόμη αδύναμη.

Αλλά την επομένη ημέρα, βάδισε ελεύθερα προς την τραπεζαρία, χωρίς να νοιώθη καθόλου πόνο στο στήθος της!...

Όλοι, όσοι είχαν ιδεί την ετοιμοθάνατη γυναίκα, δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι είχε συμβή.

Γι' αυτούς ήταν σαν μια νεκραναστημένη.

( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Εκ του βιβλίου του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α'

''Η Οσία Ξένη η Ρωσίδα, η διά Χριστόν Σαλή'', 

έκδοση Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής, 

Αθήνα 1993, σελ. 90-11.

Από τις αναρτήσεις έχουν απαλειφτεί οι σχετικές παραπομπές του βιβλίου 

-με ευθύνη του επιμελητή του ιστολογίου- 

προκειμένου το κείμενο να καταστεί περισσότερο στρωτό και ευανάγνωστο.

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ ΕΙΔΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΜΑΣ ΩΣ ΒΡΕΦΟΣ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΟΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΥΣΕ ΝΑ ΤΟ ΛΟΓΧΙΣΕΙ...

''Χαρακτηριστικόν, όσον και ελάχιστον δείγμα της από μέρους του αποφυγής ν' ακούη επαίνους, είναι και το εξής:
Ως πρακτικός ''ιατρός'', ο Γέρων είχε θεραπεύσει από τραύματα κ.λ.π. πολλούς Αιγινήτας. Εις ασθενής του Νοσοκομείου, 
ο οποίος είχε θεραπευθή από τον Γέροντα, όταν εξήλθε του Νοσοκομείου και τον συνήντησε 
μετά καιρόν καθ' οδόν. έσπευσε να τον ευχαριστήση διά την ευεργεσίαν. Ο Γέροντας έδειξεν ότι εξενίσθη 
και του λέγει: ''Μήπως κάνης λάθος; 
Δεν θα ενθυμήσαι καλά''., και αδιαφορών επροχώρησε, διά ν' αποφύγη τον έπαινον και τας ευχαριστίας.
Ο θεραπευθείς, όμως, έτρεξε εις το Νοσοκομείον και επερίμενε 
να έλθη ο ευεργέτης του. Εντός ολίγου
έφθασεν ο Γέροντας και όταν τον είδεν ο θεραπευθείς, του παρεπονέθη, διατι δεν του απεκαλύφθη 
όταν τον συνήντησε καθ' οδόν. 
Τότε, χαριτολογών, απήντησεν πάλιν ο Γέροντας: - ''Μάλλον άλλον θα είδες καθ' οδόν. 
Πώς είσαι τώρα;''.
Μυρίους τρόπους εχρησιμοποίει διά να αποφύγη και τον παραμικρότερον έπαινον. Τόσον βαθέως έτρεφε 
το αίσθημα της ταπεινόσεως και της μηδαμινότητός του''.

Η Αίγινα δεν θα λησμονήση ποτέ τον παράδοξον και άγιον Λειτουργόν του Υψίστου! Ως διηγούνται οι παλαιότεροι κάτοικοι της νήσου, η Θεία Λειτουργία του ήτο κάτι το συγκλονιστικόν δι' αυτούς.

Ήτο ένα άνοιγμα του Ουρανού. Ως άλλος Παύλος ηρπάζετο και, ως ο Άγιος Σπυρίδων, συνανεστρέφετο τους Αγγέλους του Κυρίου.

Είπε δε κάποτε ο π. Ιερώνυμος, με πολλήν φυσικότητα, εις κληρικόν: ''Αν δεν βλέπης τον άγγελόν σου δίπλα σου εις το άγιον θυσιαστήριον, μη λειτουργής!''

Δεν ηυτύχησεν όμως να τον απολαύση ιερουργούντα η Αίγινα παρά μόνον επί εξ μήνας. Μετά εξάμηνον από της χειροτονίας του έπαυσε να τελή την Θείαν Λειτουργίαν.

Τεσσαράκοντα ημέρας μετά την χειροτονίαν του είχε ίδει οπτασίαν και απεφάσισεν αμέσως να παύση να ιερουργή. Παρέμεινεν, όμως, μέχρι εξευρέσεως άλλου ιερέως επί εξάμηνον.

Τον αντικατέστησε δε επαξίως ο συμπατριώτης του και εξάδελφός του π. Κοσμάς Ζαχαριάδης, ευλαβέστατος και λαμπρός κληρικός και αυτός.

Την οπτασίαν αυτήν την οποίαν έζησεν ουδέποτε διηγήθη εις άλλους, αλλά μόνον εις τον αείμνηστον Μητροπολίτην Καρυστίας Παντελεήμονα.

Είδε τον Ιησού Χριστό μας ως βρέφος εντός του Αγίου Ποτηρίου και δεν ηδύνατο να το λογχίση. Έκλαυσε για πολλή ώρα και προσευχήθη, ώστε κατόπιν να δυνηθή κανονικά να συνεχίση.

Οσάκις δε τον ηρώτων, διατι παρητήθη των λειτουργικών του καθηκόντων, έλεγε: ''Δεν ηδυνάμην με τα θνητά και αμαρτωλά μου χέρια, να ψηλαφώ τον Κύριον της δόξης''.

Εις το ''Συμβούλιον'' του Ιερού Ναού του Νοσοκομίου διηγήθη, ότι ''κάποιος ιερεύς, ιερουργών, είδε φοβεράν οπτασίαν και μετά τεσσαράκοντα ημέρας οπισθοχώρησεν''.

Εκείνοι αντελήφθησαν ότι επρόκειτο περί του ιδίου. Μετά την ανεύρεσιν άλλου ιερέως διέκοψεν οριστικώς την ιερουργίαν. Συνέχισε όμως να προσφέρη εις το Νοσοκομείον τις άλλες ιερατικές υπηρεσίες του επί δεκαοκτώ χρόνια.

Για την προσφορά του δε εν γένει στο Νοσοκομείο, το Διοικητικό Συμβούλιο του Νοσοκομείου τον ανεκήρυξε Μεγάλο Ευεργέτη, στις 14 Μαϊου 1930.

Έκτοτε η Αίγινα τον εγνώριζεν ως Ιεροψάλτην, ως ''πατέρα νουθετούντα ένα έκαστον'', ως κήρυκα του Θείου Λόγου και ως ''ποιμένα'' με αγωνίαν και επαγρύπνησιν.

Ως ιεροψάλτης ήτο κατανυκτικώτατος, διότι με την μελωδικήν του φωνήν συνεδύαζε και την ευσέβειαν, προκαλών και μεταδίδων εις τους πιστούς πολλήν ωφέλειαν.

Αι λέξεις της υμνωδίας κατήρχοντο, χαρασσόμεναι βαθύτατα, εις την ένθερμον και από άφατον αγάπην γέμουσαν καρδίαν του και απεδίδοντο κατόπιν κατανυκτικώτατα, εκφράζουσαι συγχρόνως και το άρωμα και τον θείον πόθον αυτής.

Ως ιεροκήρυξ ήτο απαράμιλλος. Από νεαράς ηλικίας εκήρυττε με τον ίδιον ακόρεστον πόθον τον τον Θείον Λόγον, και εις την Κωνσταντινούπολιν και μετέπειτα εις την Αίγιναν.

Το γεγονός της συρροής των πιστών και η προσήλωσίς των εις το κήρυγμα του Γέροντος Ιερωνύμου, καθώς και η αφοσίωσίς των, ο ζήλος των προς το αγαθόν,

δεν ωφείλετο μόνον εις το πλούσιον εις περιεχόμενον και νοήματα κήρυγμά του, αλλά και εις το ότι όσα διά λόγου εδίδασκε, τα είχε προεργασθή διά των έργων και διά του προσωπικού του βιώματος. 

Ουδέποτε εκήρυξε, χωρίς τα μάτια του να γεμίσουν από πολλά δάκρυα. Ουδέποτε ωμίλησε διά κάτι, περί του οποίου ο ίδιος δεν είχε προσωπικήν πείραν.

Επί πλέον, κάθε του κήρυγμα είχεν απήχησιν εις τας καρδίας των πιστών και διά τον πρόσθετον λόγον, ότι εγίνετο κατόπιν ενθέρμου προσευχής και αγάπης προς τον πλησίον.

Ημέραν τινά, μετά την Θείαν Λειτουργίαν, κατά την οποίαν εκήρυξεν, επιστρέψας εις το κελλίον του έλεγε μετ' ολίγην ώραν πλήρης δακρύων, εις δύο τακτικούς και αγαπητούς του επισκέπτας:

''Σήμερα, όλην την την νύκτα, επάλευα με δύο λογισμούς. Ο εις με έλεγε: ''Ποίος είσαι συ και τολμάς και πιάνεις με το στόμα σου τα λόγια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού;

Εσκέφθης καλά τι κάνεις; Εσκέφθης ότι ημπορεί να μολύνης με το ακάθαρτον στόμα σου το Όνομα του Κυρίου;

Ο άλλος λογισμός, πάλιν, με έλεγεν: ''Εάν ο Θεός επέτρεψεν ν' ακουσθή η φωνή Του, ο Λόγος Του διά της όνου του Βαλαάμ, διατι να μη επιτρέψη ν' ακουσθή και από εσένα;

Εσύ πρόσφερε το κατά δύναμιν και το υπόλοιπον είναι του Θεού''. Και συνέχιζε πλήρης δακρύων: ''Ο Θεός να γίνη ίλεως και να συγχωρήση τα άπειρα πταίσματά μου!''.

Έτσι ησθάνετο τον εαυτόν του ο αείμνηστος Γέροντας, πάντοτε ταπεινός και εξουθενωμένος και με τοιούτους λογισμούς προσήρχετο διά να κηρύξη. 

Ως εφημέριος και εξομολόγος του Νοσοκομείου, και γενικώτερον ως ''ποιμήν'' και ''Πατήρ'', έδρασε ποικιλοπρόπως.

Δεν παρέλειπε, με περισσήν στοργήν και ενδιαφέρον, να φροντίζη και διά την σωματικήν και την ψυχικήν κατάστασιν των ασθενών.

Τους επεσκέπτετο τακτικώς, τους ενουθέτει και παρηγόρει με λόγια αγάπης και παρακλήσεως. Δεν ήτο δυνατόν ν' ακούση κανείς τα λόγια του και να μη πλησθή χαράς και αγαλλιάσεως, όσον και αν εκ της ασθενείας υπέφερεν.

Η διάχυτος καλωσύνη του, το ταπεινόν του ήθους του, το γλυκύ του λόγου του, επαρηγόρουν τους ασθενείς και τους έπειθον να προσέλθουν εις το μυστήριον της εξομολογήσεως και της Θείας Κοινωνίας.

Διά τον αείμνηστον Γέροντα, πρωταρχικόν έργον ήτο η ένωσις του ανθρώπου με τον Θεόν' και ετόνιζεν, ότι αυτή επιτυγχάνεται, κυρίως, διά της προσευχής, της Θείας Κοινωνίας και του συνεχούς, εν γένει, πνευματικού αγώνος.

Ουδέποτε, ως γνωστόν, προσηυχήθη άνευ δακρύων. Και εις τους ασθενείς του Νοσοκομείου το ίδιον προσεπάθει να μεταδώση.

Την ένωσιν με τον Θεόν, η οποία ήτο και η μόνη ικανή διά ν' απαλύνη κάθε ψυχικόν και σωματικόν πόνον και να τους ενδυναμώση εις την υπομονήν και την καρτερίαν.

Εφρόντιζε δε ν' αποφεύγη κάθε έπαινον, ακόμη και κάθε ευχαριστίαν από τους ανθρώπους, τους οποίους πολλαπλώς είχεν ευεργετήσει.

''Χαρακτηριστικόν, όσον και ελάχιστον δείγμα της από μέρους του αποφυγής ν' ακούη επαίνους, είναι και το εξής:

Ως πρακτικός ''ιατρός'', ο Γέρων είχε θεραπεύσει από τραύματα κ.λ.π. πολλούς Αιγινήτας. Εις ασθενής του Νοσοκομείου, ο οποίος είχε θεραπευθή από τον Γέροντα,

όταν εξήλθε του Νοσοκομείου και τον συνήντησε μετά καιρόν καθ' οδόν, έσπευσε να τον ευχαριστήση διά την ευεργεσίαν.

Ο Γέροντας έδειξεν ότι εξενίσθη και του λέγει: ''Μήπως κάνης λάθος; Δεν θα ενθυμήσαι καλά''., και αδιαφορών επροχώρησε, διά ν' αποφύγη τον έπαινον και τας ευχαριστίας.

Ο θεραπευθείς, όμως, έτρεξε εις το Νοσοκομείον και επερίμενε να έλθη ο ευεργέτης του. Εντός ολίγου έφθασεν ο Γέροντας και όταν τον είδεν ο θεραπευθείς, του παρεπονέθη, διατι δεν του απεκαλύφθη όταν τον συνήντησε καθ' οδόν.

Τότε, χαριτολογών, απήντησεν πάλιν ο Γέροντας: - ''Μάλλον άλλον θα είδες καθ' οδόν. Πώς είσαι τώρα;''.

Μυρίους τρόπους εχρησιμοποίει διά να αποφύγη και τον παραμικρότερον έπαινον. Τόσον βαθέως έτρεφε το αίσθημα της ταπεινώσεως και της μηδαμινότητός του''.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Απόσπασμα εκ του βιβλίου 

της Σωτηρίας Δ. Νούση: 

''Ο Γέρων Ιερώνυμος της Αιγίνης (1883-1966)'', 

εκδόσεις ''ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ'', Ζ' έκδοση, σελ. 65-68, Αθήνα 2010.

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ π. ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΜΠΑΡΔΑΚΑ: ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΕΛΩΝΗ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ (2021)

Αρχιμανδρίτης π. Ευθύμιος Μπαρδάκας

''ΛΕΥΚΗ'' ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ

Κάθε προσκύνημα στα ιερά χώματα της Βορείου Ηπείρου προσφέρει συγκινήσεις και ξυπνά μνήμες από μια Ελλάδα που προλάβαμε κάποιοι από εμάς να ζήσουμε.

Μια Ελλάδα που είχε αναφορά της στην Ιστορία, στον πολιτισμό και στην κληρονομιά του ελληνικού έθνους, που βίωνε την εθνική μνήμη σε κάθε της βηματισμό και συντηρούσε ένα όραμα αναγέννησης και δημιουργίας.

του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη

Την πνοή αυτής της Ελλάδας ανταμώνει και νιώθει ένας περιηγητής στη Βόρειο Ηπειρο, συναναστρεφόμενος ανθρώπους που κρατούν μέσα τους άσβεστη τη φλόγα του εναγκαλισμού με τη μητέρα πατρίδα. Κι αυτό το βλέπεις σε κάθε έκφρασή τους, σε νέους αλλά και σε γέροντες. Με την ίδια ζέση και την ίδια λαχτάρα. Κι αυτό, γιατί η Βόρειος Ήπειρος δεν σταμάτησε να γεννά ήρωες και αγωνιστές. Δεν έπαψε να χτίζει το κάστρο της λευτεριάς με αίμα και πόνο.

Από τα τέσσερα νέα παιδιά του χωριού Αλύκο, που δολοφονήθηκαν το 1990 πάνω στα συρματοπλέγματα στην προσπάθειά τους να περάσουν στην Ελλάδα, μέχρι τον Αριστοτέλη Γκούμα, που δολοφονήθηκε επειδή μιλούσε ελληνικά στην πατρίδα του, τη Χειμάρρα, και τον Κωνσταντίνο Κατσίφα, που έπεσε υπερασπιζόμενος το εθνικό μας σύμβολο, είναι μια ανάσα χρόνος, ένας ισχυρός δεσμός μνήμης και χρέους.

Το αλβανικό κράτος αποδεικνύει καθημερινά και με κάθε ευκαιρία που του δίνεται ότι παραμένει διαχρονικά αυταρχικό, εγκληματικό και αντιδημοκρατικό. Είτε με Χότζα και Αλία είτε με τον Ράμα, δυναστεύει το ελληνικό στοιχείο και παραβιάζει συνεχώς τα δικαιώματά του, που το ίδιο είχε αναγκαστεί να αναγνωρίσει διεθνώς. Η εθνική ελληνική μειονότητα της Βορείου Ηπείρου πληρώνει καθημερινώς βαρύ φόρο από τις αυταρχικές συμπεριφορές των αλβανικών κυβερνήσεων, είτε με την αρπαγή των περιουσιών της είτε με την τρομοκρατία που ασκείται εναντίον της από κράτος και παρακράτος.

Τελευταίο δ«ή»γμα αυτής της συμπεριφοράς απετέλεσε η καταδίκη του αντιπροέδρου της Κίνησης για την Αναγέννηση της Βορείου Ηπείρου Μόντη Κολίλα από το δικαστήριο του Αργυροκάστρου. Η βαριά ποινή των 8 ετών και 6 μηνών που του επιβλήθηκε ερήμην, υποτίθεται για «πρόκληση μίσους και ταραχών, διάδοση αντισυνταγματικών κειμένων και οργάνωση και συμμετοχή σε παράνομες συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια», στην ουσία έχει στόχο να στερήσει τη δυνατότητα να επισκέπτεται την ιδιαίτερη πατρίδα του ένας δυναμικός αγωνιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Κι ας μην παρουσιάστηκε ούτε ένα αποδεικτικό στοιχείο για τις κατηγορίες αυτές! Ψιλά γράμματα για ένα κράτος όπως το αλβανικό… Εξάλλου και οι δολοφόνοι του Αριστοτέλη Γκούμα (ο Χειμαρριώτης κ. Κολίλας είναι σύζυγος της αδελφής του) ποτέ δεν λογοδότησαν για το έγκλημά τους. Οπως δεν λογοδότησαν ακόμη οι φονιάδες του Κων. Κατσίφα… Το «έγκλημα» του ομογενούς μας ήταν ότι τόλμησε να μιλήσει στους Βουλιαράτες, σε εκδήλωση για την επέτειο της υπογραφής του Πρωτοκόλλου της Κερκύρας (17 Μαΐου 1914), με το οποίο οι Μεγάλες Δυνάμεις και η ίδια η Αλβανία αναγνώρισαν την αυτονομία της Βορείου Ηπείρου.

Μια εκδήλωση που πραγματοποιείται κάθε χρόνο, και μάλιστα με την παρουσία των τοπικών Αρχών, και που νομικά καλύπτεται από το Άρθρο 7 της Σύμβασης – Πλαισίου του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Προστασία των Εθνικών Μειονοτήτων. Αποδεικνύεται άλλη μια φορά ότι η «ευρωπαϊκή προοπτική της Αλβανίας» υφίσταται απλώς ως όραμα στις αφελείς σκέψεις κάποιων Ελλαδιτών.

Στην πραγματικότητα, το αλβανικό κράτος δεν σταμάτησε ποτέ να εφαρμόζει εναντίον του βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού μια τακτική «λευκής εθνοκάθαρσης», που αποσκοπεί στο να εκδιώξει τους Ελληνες από τις πατρογονικές τους εστίες και να αποθαρρύνει την επιστροφή όσων έφυγαν προσωρινά.

Στην προσπάθειά του αυτή, δυστυχώς, έχει έμμεσο (και ενίοτε άμεσο!) συμπαραστάτη το (ανθ)ελληνικό κράτος των Αθηνών, που αποφεύγει να επιτελέσει τον ρόλο του ως εθνικό κέντρο και περιορίζεται απλώς σε μια ανώδυνη για το ίδιο, αλλά καταστροφική για το έθνος, διαχείριση όποιων κρίσεων με τις γειτονικές χώρες.

Την αδιαφορία και την άρνηση αυτού του κράτους να υπερασπίσει τα εθνικά μας δίκαια την ένιωσαν οδυνηρά στο παρελθόν οι Βορειοηπειρώτες αδελφοί μας. Τη νιώθουν και σήμερα, το ίδιο σκληρή και άστοργη…

*Ο Γιάννης Χ. Κουριαννίδης είναι Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης 

«Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική» info@thess-el-poli.gr. 

Αναδημοσίευση εκ του ιστολογίου ''newsbreak''.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΟΙ ΠΥΛΩΝΕΣ ΤΟΥ ΤΕΧΟΝΤΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΗΤΤΕΣ ΘΑ ΦΕΡΟΥΝ

Ο Δρ Δημήτρης Σταθακόπουλος με κείμενο του στην προσωπική του σελίδα στο facebook, γράφει 

για τον “εμφύλιο” που ζούμε.

Παρακολουθώντας την κομματική αντιπαράθεση για τα θέματα της επικαιρότητας και αναμένοντας τη συζήτηση 

στη Βουλή αύριο, 

δεν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει ίχνος υπερβολής σ΄ όσα γράφει.

Το κείμενο του Δ. Σταθακόπουλου:

Η θανατική ποινή καταργήθηκε στην Ελλάδα με το Σύνταγμα του 1975, διαχωρίζοντας την ποινή όμως σε περιόδους ειρήνης και πολέμου , εφόσον σχετιζόταν με το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας , οπότε θα μπορούσε ειδικά ν” αναβιώσει. Με εφαρμοστικό νόμο, καταργήθηκε 18 χρόνια αργότερα, το 1993 με το Ν. 2172.

Τελικά, η θανατική ποινή καταργήθηκε εντελώς για οποιοδήποτε έγκλημα με το Ν. 3289/2004. Επομένως και ο πιο στυγερός δολοφόνος, πέραν της αυτονόητης υπεράσπισης που δικαιούται, δεν εκτελείται, έστω και εάν ο ίδιος έχει δολοφονήσει θύματα με ποικίλα ψυχολογικά ή ιδεολογικά πρόσημα στην πράξη του.

Στον αρχαίο κόσμο, η αυτοκτονία δια αιχμηρού αντικειμένου, πτώσης, πείνας κ.λ.π. ήταν γενικά αποδεκτή, εκτός ειδικών περιπτώσεων που παρέλκει ν’ αναλύσω. Μάλιστα πολλοί αξιωματούχοι, πιστοί στις ιδέες και τον κώδικα τιμής τους, αυτοκτονούσαν, πράξη που θεωρείτο ηρωική, στερώντας στον αντίπαλο τη χαρά της νίκης. Αυτό το συναντάμε και σε ομαδικές αυτοκτονίες λόγω απελπισίας πολιορκημένων, σε θρησκευτικές αιρέσεις και αλλού.

Μετά το χριστιανισμό η αυτοκτονία, ως επιλογή, δεν είναι ανεκτή. Επίσης η Πολιτεία (παγκοσμίως) δύσκολα κάμπτεται στα αιτήματα απεργών πείνας που με αυτοεπιβαλλόμενη πείνα αυτοκτονούν, θεωρώντας η Πολιτεία, πως εάν καμφθεί, θα δημιουργήσει κακό προηγούμενο με πιθανολόγηση να εκπληρώνονται οι απαιτήσεις των απεργών πείνας.

Κλασική περίπτωση τέτοιας ”αντιδικίας” πολιτείας – απεργού πείνας, είναι η υπόθεση του Μπόμπι Σάντς, που πέθανε στις 5 Μαϊου 1981 στο νοσοκομείο της φυλακής Μέιζ έπειτα από 66 μέρες απεργίας πείνας σε ηλικία 27 ετών.

Πλήρες όνομα, Ρόμπερτ Τζέραρντ Σαντς – μέλος του Προσωρινού Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού. Αυθημερόν η Μάργκαρετ Θάτσερ , σε σχετικό ερώτημα απάντησε: “Ο κύριος Σαντς ήταν ένας καταδικασμένος εγκληματίας. Ο ίδιος επέλεξε να χάσει τη ζωή του. Ήταν μια επιλογή που η οργάνωσή του δεν άφησε σε πολλά από τα θύματά της”.

Τα παραπάνω λοιπόν θα τα ζήσουμε κι εδώ, με διαξιφισμούς και επιχειρήματα που ήδη γνωρίζουμε ( λόγω της ιστορίας ) και από τις 2 πλευρές.

Λιγναδιάδα, απεργία πείνας, πανδημία, καραντίνα, οικονομία, ελληνοτουρκικά, διχόνοια για όλα τα παραπάνω, συν κομματικά και επέτειος 1821, είναι οι πυλώνες του τρέχοντος εμφύλιου, που επιφέρει προσωπικές , κοινωνικές και εθνικές ήττες. Με τις υγείες μας !

Αναδημοσίευση εκ του ιστολογίου ''Millitaire''. 

Eπιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΟΙ ΠΡΟΡΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΑ ΦΛΑΜΙΑΤΟΥ

Ο πρωτομάρτυρας του νεοσύστατου, βαυαροκρατούμενου, νεοελληνικού κράτους, μοναχός Κοσμάς Φλαμιάτος (+1852), δηλητηριάσθηκε, στις οικτρές και βαλτώδεις φυλακές αράπη του κάστρου του Ρίου, από τους οπαδούς του Αγγλικού κόμματος, όπου βρισκόταν μαζί με άλλους δέκα ιερομονάχους, που είχαν επίσης κατηγορηθεί μαζί του για τον έλεγχο που ασκούσαν στις ξενοκίνητες σκοτεινές δυνάμεις της πατρίδας.

Ο κ. Αλέξιος Παναγόπουλος στο βιβλίο του ''Κοσμάς Φλαμιάτος και Παπουλάκος'' (απόσπασμά του ακολουθεί ευθύς αμέσως), πλην της επεξηγηματικής εξιστόρησης του έργου του Κοσμά Φλαμιάτου συνέδεσε συμπληρωματικά το Χθες με το Σήμερα για να αποκαλυφθεί περίτρανα η μεγαλειώδης... ταυτοπροσωπία του!

Δηλαδή, το πώς ο Μοναχός Κοσμάς (από το 1849 ακόμη) ομιλούσε ήδη για ''εποχή του Αντιχρίστου'' και για τις επίβουλες μεθοδεύσεις αυτής της Εσπερίας, που με το δεκανίκι της Μασονίας, δημιουργούσε ένα κράτος ορθολογιστικό, εθνικό και αποορθοδοξοποιημένο.

Ένα επαρχιακό κράτος, στο οποίο οι πολιτικοί 

εκλέγονται με την άδεια της Μασονίας, οι κρατούντες εκκλησιαστικοί ταγοί ''εξαϋλώνονται'' πνευματικά μέσα από τον αιρετικό ερμαφροδιτισμό του Οικουμενισμού και ένας λαός που στο σύνολό του φυγοδικεί στις εγκόσμιες -δυτικού τύπου- υλιστικές απολαύσεις και μόνο.

Αυτά τα οποία ζούμε σήμερα, 

ως κοινωνικός, ανθρωποκεντρικός μετασχηματισμός και ως αλλοιωμένη κρατούσα Εκκλησία, ο Μοναχός Κοσμάς τα είχε προβλέψει επακριβώς: την δημοσιουπαλληλοποίηση του Κλήρου, την δημιουργία της Ιονίου Ακαδημίας μέχρι και την Θεολογική Σχολή της Χάλκης, ως ''παιδευτήρια αλλοτρίων δογμάτων της Εσπερίας'', την εισβολή της Αγγλοκρατίας με την εισαγωγή του αγγλοσαξωνικού πολιτικού μοντέλου, την επιβολή του όρκου σε υπουργεία και δημόσιες υπηρεσίες και την αλλοίωση της Εκκλησίας μέσω του ''συγχρωτισμού'' της με τα αιρετικά κατασκευάσματα της Δύσης''.

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος 

Δημοσιογράφος

Με το προορατικό του χάρισμα διείδε τα σχέδια των δυτικών και Άγγλων να ενισχύσουν την ιδέα ώστε ως επιτακτική ανάγκη να επανασυσταθεί το εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη και αργότερα να ανεγερθεί ο Ναός του Σολομώντα,

όπως διαφημιζόταν και σε εφημερίδες της τότε εποχής, σημειώνει δε, ότι γι' αυτό και οι εβραίοι είχαν γίνει συμμέτοχοι του ιερόσυλου φόνου του οικουμενικού πατριάρχη το 1821.

Για τους σκοτεινούς σκοπούς αυτούς, σημειώνει, κίνησαν εμμέσως μέσω της Γαλλίας και με τρόπους απόκρυφους και μυστικούς, τη συνωμοσία κατά του έθνους.

Ο Φλαμιάτος διέβλεψε μέσω των Άγγλων την προώθηση σκοτεινών ραδιουργιών σε όλη την Μεσόγειο, μάλιστα σημειώνει ότι για τον σκοπό αυτό έστελναν περιηγητές,

ώστε να καταγράφουν τα ήθη και έθιμα των λαών, τους τρόπους, την δύναμη και την διαγωγή του λαού, ώστε άνετα να ασκήσουν την δημαγωγία τους.

Από την άλλη επαινούσε την πατρική συμπάθεια της Ρωσίας ως ομόδοξης χώρας, η οποία ανεδείκνυε σε θέσεις εκκλησιαστικές, διδασκαλικές και πολιτικές, όσους Έλληνες κατέφευγαν σ' αυτήν,

αναφέροντας ως παραδείγματα τον Ε. Βούλγαρη, τον Ν. Θεοτόκη, τους Ζωσιμάδες, τον Ιωάννη Καποδίστρια, κ.α.

Επίσης σημειώνει ότι όσα μοναστήρια δεν έκλεισαν οι Οθωμανοί στην Ελλάδα, τα έκλεισε η Βαυαρική αντιβασιλεία.

Μέσω του Συντάγματος και της Δημοκρατίας επέφερε τους εμφύλιους πολέμους και τις τρομερές εθνικές τραγωδίες και το πνεύμα του θεϊσμού,

της αθεϊας, της αναρχίας και το σκάνδαλο κάθε κακίας και τα ναυάγια στα επιβουλευόμενη κράτη.

Το Ελληνικό Κράτος, σημειώνει, είχαν σκοπό να το περιορίσουν μόνο στην Πελοπόννησο και σε κάποια νησιά, εκινούντο με τέτοια μυστικότητα και υποκρισία που πολλοί επίσημοι αγνοούσαν παντελώς, τις πλεκτάνες τους. 

Διευκρινίζει ότι παραποίησαν τις έννοιες, ιδίως ως εποχή Μεσαίωνα αμαύρωναν όλη την εποχή του χριστιανισμού, ως δήθεν εποχή σκοταδισμού, δεισιδαιμονίας και τυραννίας,

χαράζοντας νέους ραδιούργους τρόπους θεϊστικής σκέψης και ψευδοφιλοσοφίας, σημειώνει δε ότι αυτή την κατεύθυνση

εξυπηρέτησε  και η λεγόμενη ''εγκυκλοπαίδεια'' του Φαρμακίδη, γεμάτη διαφθορά, σκοτισμό, κακία, ερεθισμό αποστασίας.

Η μυστική αστυνομία δεν κινείται για την ασφάλεια του κράτους αλλά για να μην φθάνουν σε γνώση των αρμοδίων τα αληθινά περιστατικά της κεκρυμμένης συνωμοσίας.

Οι συνειδητοί διδάσκαλοι ήταν παραμελημένοι και περιφρονημένοι και δόλια καταδιωκόμενοι, για να υπερισχύσει το πνεύμα της υλοφροσύνης και της αμφισβήτησης των πάντων.

Όσοι γίνονταν κληρικοί στα Επτάνησα θα έπρεπε να είχαν διδαχθεί συστηματικά την υποκρισία ως προσόν, ώστε εντέχνως και ευλογοφανώς να επιφέρουν την σύγχυση και την διάλυση,

''τινές δε εξ αυτών, έχοντες σχήμα και όνομα κληρικού, εφύλαττον αυτά μέχρι τινός καιρού, έπειτα εγένοντο φανεροί αποστάται του σχήματος,

και ανελάμβανον το του λαϊκού, κηρύττοντες αναφανδόν, την ασέβειαν και την πλάνην, και τούτο διά περισσότερον σκάνδαλον''.

Για όλα αυτά που αποκάλυψε ο πρωτομάρτυρας του Ελλαδικού Κράτους μοναχός Κοσμάς Φλαμιάτος, δηλητηριάσθηκε, στις οικτρές και βαλτώδεις φυλακές αράπη του κάστρου του Ρίου,

από τους οπαδούς του Αγγλικού κόμματος, όπου βρισκόταν μαζί με άλλους δέκα ιερομονάχους

(ένας εξ αυτών ήταν και ο Ιγνάντιος Λαμπρόπουλος, που λίγο πριν ο Φλαμιάτος αποκάμει, αυτός τον έκειρε μοναχό στο κελλίον της φυλακής μέσω ψαλμωδιών και αίνων),

εκεί ήταν αυτοί που είχαν επίσης κατηγορηθεί μαζί του για τον έλεγχο που ασκούσαν στις ξενοκίνητες σκοτεινές δυνάμεις της πατρίδας, μετά τον δόλιο θάνατό του, όλοι οι υπόλοιποι αυτοί ελευθερώθηκαν.

Το εσχατολογικό θηρίο της αντίχριστης πολιτικής και εκκλησιαστικής συνωμοσίας είχε ικανοποιηθεί με τον θάνατό του, όπως η Ηρωδιάδα με την αποτομή της τιμίας κεφαλής του Προδρόμου.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

 Απόσπασμα εκ του βιβλίου του καθηγητή δρ. Αλεξίου Παναγοπούλου:

 ''ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ 

(στις φυλακές Αράπη του κάστρου του Ρίου).

Εκδόσεις ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ Α.Β.Ε.Ε., σελ. 73-75, Αθήνα 2008.

ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ ΣΟΥ, ΕΛΕΕΙΝΗ ΨΥΧΗ! ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ, ΑΧΡΕΙΑ!

''Στα μέσα του 18ου αιώνα, και μετά από μια μεγάλη περίοδο κρίσεως, ο μοναχισμός και η πνευματική ζωή γνώρισαν εντυπωσιακή άνθηση στις ρωσικές και ρουμανικές περιοχές. Με την άνθηση αυτή συνδέεται πρωταρχικά μία από τις μεγαλύτερες μοναχικές μορφές της Εκκλησίας μας, ο όσιος Παΐσιος Βελιτσκόφσκυ. Ο όσιος Παΐσιος, γόνος Ιερατικής οικογένειας, γεννήθηκε στην Πολτάβα της Μικρορωσίας το 1722. Ήταν το ενδέκατο από δώδεκα αδέλφια και ορφάνεψε μικρός από πατέρα. Εσωστρεφής, πράος, άδολος και βιβλιόφιλος, σε ηλικία 17 μόλις χρόνων εγκατέλειψε τις σπουδές του στη Θεολογική Ακαδημία του Κιέβου για ν' ακολουθήσει το "μοναδικόν πολίτευμα". Μετά από πολύχρονη περιπλάνηση σε μοναστήρια και σκήτες της Ουκρανίας, της Μολδαβίας και της Βλαχίας, κατέληξε στο Άγιον Όρος, όπου, το 1750, έλαβε το μοναχικό σχήμα. Το 1758 ιερώθηκε, προχειρίσθηκε πνευματικός και ίδρυσε τη σκήτη του Προφήτη Ηλία, όπου συγκεντρώθηκαν πολλοί ζηλωτές της ασκητικής βιοτής''.

(Από τον πρόλογο της έκδοσης, σελ. 5-6)

Θυμήσου, αγαπημένη μου ψυχή, όλους τους αγίους: τους προφήτες, τους αποστόλους, τους μάρτυρες, τους ιεράρχες, τους οσίους και τους δικαίους, τους διά Χριστόν σαλούς και όλους, όσοι στο πέρασμα των αιώνων ευαρέστησαν τον Θεό.

Βρήκες ποτέ αγίους, που δεν υπέταξαν τη σάρκα στο πνεύμα, και που δεν γνώρισαν σκληρές δοκιμασίες και βαρειές θλίψεις;

Αντίθετα, κάθε μέρα δοκίμαζαν πλήθος δεινών. Και επιπλέον, υπέμεναν την πείνα και την δίψα. Μέρα και νύχτα προσεύχονταν και αγρυπνούσαν. 

Είχαν ταπείνωση και συντριβή καρδιάς, παιδική ακακία, απέραντη ευσπλαχνία, συμπόνοια στις συμφορές και τις ανάγκες των άλλων, κάνοντας προσφορές και ελεημοσύνες κατά τη δύναμή τους.

Κοντολογής, είχαν όλες τις αρετές, μαζί με ανυπόκριτη αγάπη. Ό,τι οι ίδιοι δεν ήθελαν, ό,τι αποστρέφονταν, δεν το έκαναν ούτε στους άλλους.

Και ζούσαν πάντα μέσα στην υπακοή, σαν αγορασμένοι δούλοι, σαν να υπηρετούσαν όχι άνθρωπο αλλά τον ίδιο το Θεό, με σοφή απλότητα, δείχνοντας όμως άσοφοι και ασήμαντοι και φροντίζοντας μόνο για τη σωτηρία τους.

Άνθρωπε! Ο θάνατος βρίσκεται μπροστά σου. Αν αγωνιστείς, θα αμειφθείς στο μέλλοντα αιώνα με την αιώνια ζωή. Η αρετή αποκτάται με πολλή βία.

Γι' αυτό, αν θέλεις να νικήσεις τα πάθη, χτύπησε τη φιληδονία. Αν αγαπάς το φαγητό, θα περάσεις τη ζωή σου μέσα στα πάθη.

Η ψυχή δεν θα ταπεινωθεί, αν η σάρκα δεν στερηθεί το ψωμί. Δεν είναι δυνατό να γλυτώσεις την ψυχή από την απώλεια, όταν προφυλάσσεις το σώμα από την κακοπάθεια.

Γι' αυτό ας επανέλθουμε στο πιο σπουδαίο: Αν θέλεις ψυχή μου, να σωθείς, αν θέλεις να ακολουθήσεις πρώτα το μονοπάτι των θλίψεων,

που υποδεικνύεται εδώ, αν θέλεις να εισέλθεις στην ουράνια βασιλεία και ν' αποκτήσεις την αιώνια ζωή, τότε εξάγνισε τη σάρκα σου,

δοκίμασε εκούσια πικρία και υπόμεινε βαρειές θλίψεις, όπως δοκίμασαν και υπέμειναν οι άγιοι.

Και όταν ένας άνθρωπος προετοιμάζεται και αναγκάζει τον εαυτό του να υπομένει για το Θεό τις θλίψεις που τον βρίσκουν,

τότε του φαίνονται ελαφρές και ανώδυνες όλες οι λύπες, οι κακοπάθειες και οι επιθέσεις των δαιμόνων και των ανθρώπων.

Δεν φοβάται το θάνατο, καθώς τίποτα δεν μπορεί να τον χωρίσει από την αγάπη του Χριστού. Έχεις ακούσει, αγαπημένη μου ψυχή, πως έζησαν οι άγιοι Πατέρες;

Αχ, μιμήσου τους έστω και λίγο. Δεν είχαν δάκρυα; Αλλοίμονό σου, ψυχή μου! Δεν ήταν θλιμμένοι, αδύνατοι και εξουθενωμένοι σωματικά;

Αλλοίμονό σου, ψυχή μου! Δεν είχαν σωματικές ασθένειες, μεγάλες πληγές, και συνάμα ψυχικό πένθος; Αλλοίμονό σου, ψυχή μου!

Δεν είχαν το ίδιο, όπως κι εμείς, αδύναμο σώμα; Αλλοίμονό σου, ψυχή μου!Δεν είχαν την επιθυμία της ελκυστικής, γλυκειάς και εύκολης απολαύσεως αυτού του κόσμου, καθώς και κάθε σωματικής αναπαύσεως;

Ναι, μα αν και τα σώματά τους θλίβονταν από τη στέρηση των κοσμικών ηδονών, εκείνοι όμως αντάλλαζαν τις επιθυμίες τους με την υπομονή, και τις θλίψεις τους με τη μέλλουσα χαρά.

Τα απαρνήθηκαν όλα, μια για πάντα. Θεωρούσαν τους εαυτούς τους νεκρούς και τους ασκούσαν αδυσώπητα με πνευματικά παλαίσματα. 

Βλέπεις, ψυχή μου, πως αγωνίστηκαν οι άγιοι Πατέρες, χωρίς να βρίσκουν καμιά ανάπαυση και υπομείναντες κάθε κακό; Υπέταξαν τη σάρκα στο πνεύμα, εκπλήρωσαν τις εντολές του Θεού, και έτσι σώθηκαν.

Εσύ όμως, ελεεινή ψυχή, δεν θέλεις καθόλου να βιάσεις τον εαυτό σου. Με λίγο κόπο εξαντλείσαι και λιποψυχείς. Δεν θυμάσαι την ώρα που θανάτου και δεν θρηνείς για τις αμαρτίες σου.

Έχεις συνηθίσει, άθλια ψυχή μου, να παροτρως, να παραπίνεις και να ραθυμείς. Δεν ξέρεις ότι έχεις κληθεί στο εκούσιο μαρτύριο; Και όμως, δεν υπομένεις τίποτε. Πώς τότε θέλεις να σωθείς;

Ξύπνα τώρα τουλάχιστον, αγαπημένη μου ψυχή, και κάνε ό,τι θα σου πω: Αν δεν μπορείς ν' αγωνιστείς όσο οι άγιοι Πατέρες, άρχισε ν' αγωνίζεσαι όσο μπορείς.

Όλους να τους υπηρετείς με ταπείνωση και απλότητα καρδιάς. Αναγνωρίζοντας την αδυναμία σου και ταπεινώνοντας τον εαυτό σου, λέγε: 

''Αλλοίμονό σου, ελεεινή ψυχή! Αλλοίμονό σου, αχρεία! Αλλοίμονό σου, καταμολυσμένη, οκνηρή, απρόσεκτη, νυσταλέα, σκληρή! Αλλοίμονό σου, κολασμένη! Έτσι λίγο-λίγο η ψυχή θα μαλακώσει, θα κλάψει, θα συνέλθει και θα μετανοήσει.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου

 ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Εκ του βιβλίου ''Κρίνα του Αγρού'' 

με νουθεσίες του Οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ, έκδοση της Ιεράς Μονής Παρακλήτου, 

έκδοση πέμπτη, σελ. 21-23. Ωρωπός 2001.

ΟΙ ΜΑΣΚΑΡΑΔΕΣ ΤΟΥ ΤΡΙΩΔΙΟΥ

''Οι αρχαίοι Έλληνες λάτρευαν τους φαλλούς και έκαναν οργιαστικές λατρείες, επειδή ήταν ειδωλολάτρες 

(είχαν θρησκεία της γης και της γονιμότητας). 

Εμείς είμαστε χριστιανοί και ξέρουμε ότι ο άνθρωπος έρχεται κοντά στο Θεό με τη σεμνότητα και την αγνότητα.

 Δες το Χριστό, την Παναγία και τους αγίους μας – μοιάζουν καθόλου με καρναβαλιστές; 

Σε κάποιο παλιό άρθρο είχε γραφτεί πως στην Πάτρα (την πόλη του Αγίου Ανδρέα, που όμως όλοι την ξέρουν

 ως… καρναβαλούπολη) αυξάνονται οι εκτρώσεις την περίοδο μετά το μήνα του καρναβαλιού.

 Διασκέδασε, τέλος, αδελφέ μου, σε παρακαλώ, χωρίς να ντύνεσαι διάβολος (!!) και χωρίς να κοροϊδεύεις 

τα ιερά και τα όσια του λαού μας με τις μεταμφιέσεις και τις μιμήσεις σου''.

Τα αποκριάτικα έθιμα του Τριωδίου, όπως είναι πια γνωστό, δεν είναι χριστιανικά, αλλά προχριστιανικά και ειδωλολατρικά. Κατάγονται από τη δεισιδαιμονία των αρχαίων Ελλήνων (όχι των φιλοσόφων, αλλά των πιστών της αρχαίας θρησκείας) ότι, για να έρθει η καινούργια άνοιξη, πρέπει η "θεά Φύση" να γονιμοποιηθεί σεξουαλικά από τις αρσενικές θεότητες που ζουν στα σκοτεινά δάση και τις σπηλιές.

Οι "θεότητες" αυτές χαρακτηρίζονταν "δαιμόνια" (=κατώτεροι θεοί) και ήταν, υποτίθεται, ζωόμορφες. Ιδίως είχαν μορφές τράγων, επειδή οι τράγοι έχουν μεγάλη σεξουαλική δύναμη - αλλά και άλλων ζώων: οι σάτυροι π.χ., κατά την αρχαία μυθολογία, είχαν αφτιά, πόδια και γεννητικά όργανα... γαϊδάρου.

Έτσι, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ντύνονταν με προβιές (έπαιρναν δηλ. τη μορφή αυτών των αρσενικών και πρωτόγονων "θεοτήτων") και χοροπηδούσαν στα δάση για να τις προσκαλέσουν, να κάνουν το "γάμο" τους με τη θεά Φύση. Απ' τα τραγούδια αυτά (τις "ωδές των τράγων") εξελίχθηκε αργότερα το πραγματικά σπουδαίο θεατρικό είδος της τραγωδίας (τράγου ωδή).

Επειδή τα ειδωλολατρικά έθιμα παρέμειναν στους λαούς, κατά κανόνα, και μετά την αποδοχή του χριστιανισμού, παρέμεινε και αυτή η συνήθεια με τις μεταμφιέσεις. Γι' αυτό η παραδοσιακή ελληνική αποκριάτικη μεταμφίεση (το ελληνικό καρναβάλι) είναι τραγόμορφοι μασκαράδες ζωσμένοι με μεγάλες κουδούνες:

Η οργιαστική αυτή "λατρεία" (που δεν είναι πια λατρεία, αλλά παιχνίδι) δεν είναι συμπαθής στους παραδοσιακούς χριστιανούς, που -σοφά- δεν ξεχνούν ότι πρόκειται για πρόσκληση δαιμονίων... Όσο για το μοντέρνο εισαγόμενο καρναβάλι, σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με το ορθόδοξο πνεύμα του Τριωδίου. Είναι μάλλον ευκαιρία να ξεχνάμε το Θεό και να πέφτουμε στην αμαρτία, δήθεν "απελευθερωτικά"...

Ζούμε σε μια πόλη που καμαρώνει για το καρναβάλι της: διασκεδάζουμε, ασχολούμαστε με την προετοιμασία του σχεδόν ένα ολόκληρο χρόνο, η πόλη μας διαφημίζεται σ’ ολόκληρη την Ελλάδα και, επιπλέον, τονώνεται σημαντικά η τοπική μας οικονομία. Αρκετοί άνθρωποι ωστόσο ρωτάνε αν η Εκκλησία θεωρεί αμαρτία τη συμμετοχή των χριστιανών στο καρναβάλι. Βέβαια, αν πούμε «ναι», οι περισσότεροι συνάνθρωποί μας, αντί να σκεφτούν ότι η Εκκλησία κάτι ξέρει και να προβληματιστούν, θ’ αρχίσουν να την κατηγορούν, ότι προσπαθεί να τους «απαγορεύσει να διασκεδάσουν».

Θα το πούμε λοιπόν διακριτικά, με αγάπη και σεβασμό προς κάθε «καρναβαλιστή», που πιθανόν δεν είναι μόνο «καρναβαλιστής», αλλά και χριστιανός: Διασκέδασε, αδελφέ μου, αλλά χωρίς να κάνεις λάθη, δηλ. χωρίς να κάνεις αμαρτίες. Δε μπορείς; Διασκέδασε χωρίς να κάνεις κατάχρηση στο αλκοόλ, γιατί κάθε χρόνο τη μέρα του καρναβαλιού μεταφέρονται στο νοσοκομείο δεκάδες μεθυσμένοι και, αν έλειπαν η Άμεση Δράση, το ΕΚΑΒ και οι εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού (άνθρωποι που θυσιάζουν τη μέρα τους και, αντί να την περάσουν με την οικογένειά τους ή να χαλαρώσουν παρακολουθώντας τις εκδηλώσεις, τρέχουν πάνω κάτω γεμάτοι άγχος για να «νταντεύουν» τους «διαλυμένους»), δυστυχώς σε κάθε καρναβάλι θα είχαμε νεκρούς λόγω μέθης – ή και από άλλες αιτίες.

Διασκέδασε χωρίς να εκπέμπεις χυδαία σεξουαλικότητα με το ντύσιμο, τις κινήσεις και τα λόγια σου. Μα, θα μου πεις, «αυτό είναι οι Απόκριες». Όχι. Οι Απόκριες είναι τρεις εβδομάδες, που μας οδηγούν στη Μεγάλη Σαρακοστή, και στην εκκλησία διαβάζουμε Ευαγγέλια που μιλάνε για την αμαρτία, τη μετάνοια και τη σωτηρία. Εμείς, πάμε καθόλου στην εκκλησία αυτές τις εβδομάδες; Αν όχι, κάνουμε «Απόκριες» ειδωλολατρικές, όχι χριστιανικές. Λες να χαίρεται μ’ αυτό ο Χριστός, που αυτές τις μέρες πηγαίνει να σταυρωθεί, για να μας σώσει; Το σώμα μου, που έχει πάνω του τη θεία χάρη του βαπτίσματος, του αγίου μύρου και της θείας κοινωνίας, είναι ιερό. Δεν είναι σωστό να το μετατρέπω σε βιτρίνα πορνογραφίας.

Οι αρχαίοι Έλληνες λάτρευαν τους φαλλούς και έκαναν οργιαστικές λατρείες, επειδή ήταν ειδωλολάτρες (είχαν θρησκεία της γης και της γονιμότητας). Εμείς είμαστε χριστιανοί και ξέρουμε ότι ο άνθρωπος έρχεται κοντά στο Θεό με τη σεμνότητα και την αγνότητα. Δες το Χριστό, την Παναγία και τους αγίους μας – μοιάζουν καθόλου με καρναβαλιστές; Σε κάποιο παλιό άρθρο είχε γραφτεί πως στην Πάτρα (την πόλη του Αγίου Ανδρέα, που όμως όλοι την ξέρουν ως… καρναβαλούπολη) αυξάνονται οι εκτρώσεις την περίοδο μετά το μήνα του καρναβαλιού. Διασκέδασε, τέλος, αδελφέ μου, σε παρακαλώ, χωρίς να ντύνεσαι διάβολος (!!) και χωρίς να κοροϊδεύεις τα ιερά και τα όσια του λαού μας με τις μεταμφιέσεις και τις μιμήσεις σου.

Στο καρναβάλι του 2014 ήταν στημένο σε πλατεία της πόλης μας ένα «άρμα», που παρίστανε έναν ορθόδοξο μητροπολίτη με σκισμένο ράσο, από το οποίο φαίνονταν τα οπίσθιά του. Ομοίως κυκλοφορούσαν πολλοί μασκαράδες (μάλλον από άλλη πόλη) με ράσα και πετραχήλι (!) ορθόδοξου ιερέα, κάποιοι και με σταυρό κρεμασμένο στο στήθος. Ευχόμαστε ο Χριστός να τους αθωώσει λόγω αφέλειας…

Τους υπενθυμίζουμε μόνο ότι αυτά τα έκαναν κάποτε τα σκληρά αθεϊστικά καθεστώτα της Ρωσίας και της Ρουμανίας, για να ξεφτιλίσουν τους καταπιεσμένους χριστιανούς – και τώρα τα κάνουμε μόνοι μας, γελοιοποιώντας ό,τι πιο ιερό διαθέτει ο τόπος μας και ο κόσμος ολόκληρος: το ράσο και το πετραχήλι του παπά (βέβαια, ασφαλώς εκείνοι οι μεταμφιεσμένοι ούτε που ξέρουν τι είναι το πετραχήλι) και το Σταυρό του Χριστού, μπροστά στον οποίο τρέμουν οι δαίμονες. Υπόψιν, αδελφέ μου, ότι οι παλιότερες γενιές διασκέδαζαν τις Απόκριες (κάνοντας και τα λάθη τους), αλλά όλο το χρόνο πήγαιναν στην εκκλησία, προσεύχονταν, νήστευαν, μεταλάβαιναν, άναβαν το καντήλι τους, γιόρταζαν τους Αγίους και γενικά ζούσαν μια ζωή, όχι αναμάρτητη, αλλά με αρκετά ουσιαστική σχέση με το Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους μας. Αυτή η σχέση έδινε ποιότητα στη ζωή τους και τους έφερνε στον ουρανό.

Εμείς όλο το χρόνο αδιαφορούμε για τη σχέση μας με το Θεό, πηγαίνουμε στην εκκλησία από κοινωνική υποχρέωση ή δεν πηγαίνουμε ποτέ, ή ίσως και να κοροϊδεύουμε την εκκλησία και αυτούς που την παίρνουν στα σοβαρά… Δεν ξέρουμε, αλλά ούτε προσπαθούμε να μάθουμε τι είναι χριστιανική ζωή και πώς ο άνθρωπος πλησιάζει το Θεό και ενώνεται μαζί Του. Είμαστε βαφτισμένοι, αλλά ζούμε σχεδόν σαν αβάπτιστοι. Έλα λοιπόν, αδελφέ, στην εκκλησία, μάθε να ζεις χριστιανικά (κάνε την αρχή, ήρεμα, με μικρά βήματα, σα να πρωτομαθαίνεις να περπατάς) και τότε θα βρεις το δρόμο σου και θα λυθούν και οι απορίες σου για την αμαρτία και τη σωτηρία.

Αλλιώς δε θα καταλάβεις ποτέ το νόημα και την αληθινή ομορφιά της Αποκριάς, της Καθαρής Δευτέρας, της Σαρακοστής και της Ανάστασης. Καλή Σαρακοστή, και ελπίζουμε να τα πούμε κάποια Τετάρτη στην Προηγιασμένη και κάποια Παρασκευή στους Χαιρετισμούς. Γίνονται στο σπίτι σου (στην εκκλησία) και η πρόσκληση είναι ανοιχτή. Άλλωστε μια απ’ αυτές τις Κυριακές διαβάζουμε και την παραβολή του ασώτου, το πιο ελπιδοφόρο κάλεσμα του Χριστού προς τον καθένα μας (όλοι μας είμαστε άσωτοι, αλλά σώζονται εκείνοι που επιστρέφουν). Το ήξερες;

Απόσπασμα εκ του ιστολογίου ''RETHEMNOS.gr''.

Επμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης