Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΣΤΟ ΜΑΝΤΡΙ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΙΝΑΚΙΔΑ

Ο επίσκοπος είναι εξ' ορισμού ποιμένας,λαχταράει για την βιοτή του ποιμνίου του,λογίζει τον εαυτό του, ως εταυρωμένο μοναχό που συμπάσχει για τον δοκιμαζόμενο πλησίον του,δεν είναι υπηρεσιακή στάθμη,ούτε διοικητικός τίτλος,να βλέπει την απατηλή ανοδό του,ως θριαμβευτική άνοδο στα γραφειοκρατικά καθήκοντα ενός δημοσίου ανδρός,παράγει πνευματικό έργο περισσότερο,παρά κόβει την κόκκινη κορδέλλα σε εγκαίνια καλλωπιστικών κτιρίων,δεν του ταιριάζει η εκκοσμίκευση και η επί σκοπού συναλλαγή με πολιτικές βινιέτες,τα ακριβά αυτοκίνητα με την προσθήκη πινακίδων που δηλώνουν το αξίωμα,είναι αυτοδιαφημιζόμενη εκτροπή,κανείς τσοπάνος στο μαντρί του δεν βάζει πινακίδα και καμμία στάνη δεν βλέπει τον ποιμένα της,ως πολιτικό Καλοχαιρέτα,ο κοινωνικός ιστός οσονούπω διαλύεται,οι μαυραγορίτες κάνουν τις τελευταίες αγορές σε τιμή ευκαιρίας,το πολιτικό σύστημα παραπαίει στηριζόμενο σε ξένες βακτηρίες,που φτιάχτηκαν,για να φανεί ο θάνατος ως φυσική συνέπεια και όχι,ως εξόφληση συμβολαίου θανάτου,οι δημόσιοι άρχοντες εμπτύουν έναν λαό,που παρακολουθεί με αγωνία ένα κακοφτιαγμένο θρίλερ,στο... τέλος θα κλείσει η τηλεόραση και θ' αρχίσουν τα διαχρονικά δάκρυα του Έλληνα Καίλα,η χώρα αυτή γέννησε την γκρίνια και έτεκε το κλάμμα,τραγωδιακή συρραφή αιώνων που θέλει τον ήρωα, να αναδύεται μέσα από την καμμένη τέφρα του,η παρακμή είναι εδώ και κάθεται στον θρόνο της,έχει τα σημάδια μιας αμετανόητης πόρνης που θυμάται με βουλιμική νοσταλγία τους παλιούς,αξέχαστους καιρούς και πεθαίνει με την θύμιση του τελευταίου της πελάτη.

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος